Ηχοι Σιωπης 2009

Παρασκευή, 02 Ιανουαρίου 2009
Άνοιξη ...΄
Συνήθως Ανοιξη προσμένουμε γλυκά,
να ΄ρθει και την καρδιά μας να ζεστάνει,
κι ομως εκει, στου δρόμου τα μισα,
ο νους μας άραξε σε ενα μικρό λιμάνι.

Δεν εχει αέρα τούτη εδω την εποχή,
και πως αγάπη μου, θα κάνουμε ταξίδι?
Σύννεφα γέμισε ο ουρανός και η βροχή,
λες και μας βλέπει, σαν ενα παιχνίδι...

Θα περιμένω αυτή την μπόρα να περάσει,
και στα πανιά, το όνομα σου εγω θα γραψω,
ξέρω πως..η καρδιά δεν θα ξεχάσει,
μα υποσχέθηκα πως δεν θα ξανακλάψω.

Γκρίζα μαλλιά, και μάτια κουρασμένα,
γέρασε το σκαρί, τόσο καιρο...
τα ΄σ΄αγαπώ ΄εχω κρατήσει απο σενα,
μα την φωνή σου, να ακούσω, δεν μπορώ.

Συνήθως η Ανοιξη όλους χαρά γεμίζει,
μα εκεινη η Ανοιξη... πήρε τόσα πολλά...
έκλεψε την αγάπη μου, τώρα πιά δεν μ΄αγγίζει...
και το καράβι βούλιαξε, μες στα θολά νερα...΄

Ounkas
02-01-2009

΄Νέα Χρονιά...΄
Πίσω απο πόρτες σφαλιστές, χωρις κανένα ήχο,
έκλεισα μέσα την ψυχή, στο κόσμο πια δεν βγαίνει,
λυπάται για όσα γίνονται και πίσω απο ένα στίχο,
κρύβει πια την πικρία της, το πόνο υπομένει.

Στέκει ο ουρανός βαρύς κι εγω πόσο φοβάμαι,
η καταιγίδα που ΄ρχεται θα με βρει μοναχή.
Λάτρευα πάντα την βροχή, απο παιδί θυμάμαι,
μα τώρα σαν μια απειλή,στα αυτια μου αντηχεί.

Πάλι κι αυτή εδω η χρονιά, με πόλεμο αρχίζει,
αθώοι άνθρωποι στη Γη, παιδιά μόνα πεθαίνουν,
όλες οι ευχές που έκανα,η αγάπη να ανθίσει,
τώρα στην άκρη στέκονται, και κάτι περιμένουν.

Μήπως εσυ ξερεις γιατί? πώς? πότε? θα μπορέσω?
να δω πριν φύγω απ΄τη ζωή, ειρήνη να υπάρχει?
και το λευκό μαντήλι μου, πότε θα το φορέσω?
πότε θα πάψει ο άνθρωπος, αθώους να δικαζει?

Ounkas
02-1-2009

Ψέμα και αλήθεια έγιναν,
ένα με το κορμί μας,
τα περιστέρια έφυγαν,
δεν ζούνε πια μαζί μας.

Σαν το κουρέλι η ψυχή,
που ο βοριάς το σέρνει,
όσο κι αν κάνω προσευχή,
το γέλιο δεν μου φέρνει.

όρκοι που δεν κρατήθηκαν,
τόσο ρηχές οι λέξεις,
άνθρωποι που αδικήθηκαν,
και εσυ, τι να πιστέψεις?

Σκόρπιες κουβέντες γέμισε,
ο νους μου απο σένα,
και τις ελπίδες πέταξε,
σ΄ερείπια ξεχασμένα.

Κι εγω στο φως του φεγγαριου,
αναζητώ την νιότη,
στο θάνατο του αστεριού,
να ΄ναι η ευχή μου πρώτη.

Μα αυτά που τόσο νοσταλγώ,
που αγάπησα με πάθος,
χαθήκανε,δεν θα τα δώ,
στης θάλασσας το βάθος...΄

Ounkas
02-1-2009

Πέμπτη, 08 Ιανουαρίου 2009
Με έκπληξη και χίλες δύο σκέψεις,
δέχτηκα κάποιο μήνυμα ενα βράδυ,
ήταν ευγενικές κι αθώες οι λέξεις,
μα σκέπασαν το νου μου, με σκοτάδι.

Πίσω είχα αφήσει, αυτά που με ματώσαν,
με σεβασμό πάντα του έλεγα ένα ΄γειά΄,
είχα πιστέψει, πως όλα αυτά τελειώσαν,
και αποστάσεις είχα κρατήσει σιωπηλά.

Χθές όμως είδα πάλι τ΄όνομα του,
μετά απο τόσο, μα τόσο πολύ καιρό,
κι αν όπως έγραφε, μετάνοιωσε η καρδιά του
να καταλάβω αν είναι έτσι, δεν μπορώ!

Μονάχα εσυ ξέρεις, μικρή ΄σιωπή΄μου,
πόσο με πίκρανε εκείνη η εποχή,
ήσουν στις δύσκολες στιγμές, εκει μαζί μου,
με ήλιους έδιωχνες την κάθε αστραπή.

Τι ν΄απαντήσω? τι να πω? δεν θέλω να μιλήσω
και δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι αλλάζουν,
τα λόγια του, σε μια γωνιά θα τα κρατήσω,
αλλά οι σκέψεις μακρυά, να μείνω μου φωνάζουν...

Ounkas
03-01-2009

' Μια φορά ακόμη, μου ζητάς να αρνηθώ,
ότι η καρδιά, σέβεται κι αγαπάει,
μια φορά ακόμα μου ζητάς να αφεθώ,
σε μια συγνώμη, που η ματιά σου, μου ζητάει.

Να τες, εδω ειναι, στο συρτάρι το κλειστό,
εδω τις έχω τις συγνώμες φυλαγμένες,
δεν θα μπορούσα άλλοτε να φανταστώ,
οτι θα έμεναν χρόνια, φιλακισμένες.

Τι άλλο θέλεις τώρα πια? τι να σου πώ?
πάλι τα ίδια? πάλι πίσω να γυρίσω?
σ΄αυτά που μ΄έκαναν, πολύ να πληγωθώ,
και να κοιτάζω μοναχά το γκρίζο?

Μ΄εχεις θυμωσει, κι άλλο δεν θα ασχοληθω,
φύγε μακρυά μου, και πίσω μην κοιτάξεις,
με τις σκιές σου, τώρα θ΄αναμετρηθώ,
και μην σ΄ακούσω τ΄ονομα μου, να φωναξεις!!΄

Ounkas
2009

Τετάρτη, 14 Ιανουαρίου 2009
Ακριβό μου χαμόγελο, που πας?
γιατί θέλεις να φύγεις μακρυά μου?
θύμωσες? άλλο πια δεν μ΄αγαπάς?
έχω εσένα μοναχά και τ΄ονειρα μου.

Αν και εσυ σήμερα, θελήσεις να χαθείς,
τα όνειρα θ΄αρχίσουν να δακρύζουν,
γιατί θες τώρα, να απαρνηθείς,
τα λιγοστά που μείνανε ν΄αξίζουν?

Ξέρω φοβάσαι των ανθρώπων τις σκιές,
και τις ματιές, που μόνο φλόγα έχουν,
ένιωσες άδειες τις καρδιες, νεκρές...
κι αυτές μαζί σου, μακρυά μας να τρέχουν.

Δεν σ΄αδικώ, χαμόγελο μου, όμως...να...
κοίτα με τώρα, κλαίγοντας παρακαλάω,
μια ευκαιρία,δώσε μας, μονάχα μιά,
και εγω εδω, το φως... αναζητάω.

Μα αν κι εσυ χαθείς, τότε κι εγω,
δεν θα ΄χω δύναμη, να μείνω, να νικησω,
θα τριγυρνώ στους δρόμους,σαν στοιχειό,
και στους ανθρώπους , δεν θα ξαναμιλήσω.΄

Ounkas
2009

Σάββατο, 17 Ιανουαρίου 2009
Aσε τις λέξεις να αγκαλιάζουν το κορμί,
Δεν είναι ψέμα, είναι αυτές που σε αγγίζουν,
Εκείνες θα καλύψουν την ρωγμή,
Που έχει η καρδιά και θα την κλείσουν.

Άσε τη σκέψη σου, λεύτερη να πετά,
Μην την κλειδώνεις, μην την κάνεις να δακρύζει,
Στο προσκεφάλι σου η αγάπη ξενυχτά,
Και της ζωής κάθε λεπτό γεμίζει.

Άσε το βλέμμα σου αγέρωχο να ζει,
Να δει εκείνα που λατρεύει και αξίζουν,
Κράτα με και έλα να βαδίσουμε μαζί,
Να βρούμε αυτά που την ψυχή δροσίζουν.

Άσε τη θλίψη να πετάξει μακριά,
Κι οτι σε πίκρανε, κάνε το φυλακτό,
Δεν έχει άλλη απ΄ την αγάπη γιατρειά,
Και πίστεψε στον φύλακα, άγγελο σου.

Και να θυμάσαι κάτι απο μένα τη μικρή,
Ότι σε πόνεσε, δύναμη έχει γίνει,
Κι αν η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή,
Όσο την ξύνεις, το σημάδι της θα αφήνει.

Ounkas
17-01-2009

Σκαλί σκαλί να ανεβώ, εκεί ψηλά,
δύσκολο είναι μα θα το προσπαθήσω
γιατί η ζωή σαν το νερό κυλά
έχω την δύναμη, να μην ξεμείνω πίσω.

Βήμα το βήμα, αργά μα σταθερά,
Χωρίς να αδικώ ποτέ κανενάν,
Θέλω να φύγω απ΄τα στάσιμα νερά,
Να λύσω τ΄ όνειρα μου τα δεμένα.

Να νιώσω ελεύθερη, ν΄ αγγίξω τη χαρά,
Και να χαθώ στου ουρανού τα βάθη,
Ν΄ ανοιξω τα μικρά μου τα φτερά,
Να διδαχτώ απ΄ τα δικά μου λάθη.

Να μάθω τους ανθρώπους πιο καλά,
Να κατορθώσω, πιο λίγο να λυπάμαι,
Είναι πολλά μπροστά μου τα σκαλιά,
Μα έχει αξία, όταν κάποιο περνάμε.

Μα το πιο δύσκολο από όλα τα σκαλιά,
Είναι ψηλά …εκεί …το τελευταίο,
Αν ποτέ φτάσω, θα΄ χω το κόσμο αγκαλιά,
Με ένα συναίσθημα!!! δεν θα χω πιο ωραίο!

Γιατί αν καταφέρω, εκεί πάνω να ανέβω,
Θα είναι της ψυχής, η απόλυτη γαλήνη,
Θα΄ χω πια μάθει, όλους να σας συγχωρώ,
Κι ίχνος κακίας στην καρδιά δε θα ΄χει μείνει.

Ounkas
17-01-2009

Πάλι η καρδιά, το πανοφώρι το βαρύ εχει φορέσει,
Την αγκαλιά μου άνοιξα, μέσα της να χωρέσει,
Μα ούτε λέξη δεν θα πώ, θα την αφήσω μόνη,
Γιατί έτσι θέλει κι αγαπά, όταν ματώνει...

Σκέφτομαι ποιός την πέιραξε, όλους τους αγαπάει,
Κακό ποτέ δεν εκανε, τίποτα δεν ζητάει,
Μόνο χαρίζει απλόχερα, ότι έχει και δεν έχει,
Για όλους πάντα νοιάζεται, και όλους τους προσέχει.

Τώρα την βλέπω σιωπηλή, να κλαίει στην γωνία,
Και μεγαλώνουν οι στιγμές, την τόση αγωνία,
Δεν ξέρω αν τούτη τη φορά, πάλι θα καταφέρει,
Να διώξει οτι την πίκρανε και την χαρά να φέρει.

Όμως την σέβομαι πολύ και τα δικά της ΄θέλω΄,
για μένα είναι διαταγή, λέξη δεν θα προφέρω,
κι ας ξέρω πως η αντοχή, πια δεν της περισσεύει,
Αλλα κι απόψε ξαγρυπνά, σαν κάτι γυρεύει.

Πάλι η καρδιά, το πανοφώρι το βαρύ έχει φορεσει,
Την βλέπω και παρακαλώ, μόνη της να μπορέσει,
Να ξεπεράσει και αυτό, το βάρος που της ΄δωσαν,
Να συγχωρήσει πριν χαθεί, αυτούς που την πληγώσαν!!

Ounkas
21-01-2009


Τετάρτη, 28 Ιανουαρίου 2009

΄Ποιά αλήθεια??...΄
Είπες θα με προσέχεις,
Είπες να προχωρήσω,
Το νου σου, εδω θα έχεις,
΄μόνη δε θα σ΄ αφήσω΄

Έτσι μου έλεγες…

Είπες να σε φωνάξω,
Και πλάι μου θα τρέξεις,
Είπες να μην διστάσω,
Μόνος δεν θα αντέξεις,

Ποτέ δε σ΄ ειδα…

Σου ΄πα δεν μένω πια εδώ,
Άφησέ με , να φύγω,
Δεν θέλω να τους ξαναδώ
Ούτε για τόσο λίγο

Μ έχουν πονέσει…

΄Δεν θα αφήσω, μου ΄χες πει,
Κανέναν να σ΄ αγγίξει,
Να σε βυθίσει στην σιωπή,
Το γέλιο σου να πνίξει’

Μικρή σκιά σου θα γινώ,
Πάντα μαζί σου θα ΄μαι,
Στα βήματα σου θα γυρνώ…΄
…Έτσι μου ΄πες θυμάμαι

Και σ΄ έχασα…

Τώρα τις σάρκες μου κοιτάς,
Και δυό δάκρυα στάζουν
Μου ΄λεγες πως θα με κρατάς,
Κι εκείνοι θα τρομάζουν!!

Μα κάπου χάθηκες…

Το βλέμμα σου αλλού γυρνάς,
Το θέαμα είναι άγριο,
Κουρέλι η ψυχή!, πονάς?
Μα δεν υπάρχει αύριο!!

Μην με αγγίζεις!!


Σε φώναζα, μα πουθενά,
Δεν σ΄ είδα, ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ !!
Τα μάτια μου τώρα κενά,
Φύγε, μόνη άφησε με!!

Με εγκατέλειψες!!!
Ounkas 2009

Σάββατο, 07 Φεβρουαρίου 2009
΄Καλώς ήρθες...΄
Αν θέλεις φίλος μας να γίνεις
και εμάς να έχεις συντροφιά
πρέπει να μάθεις να μας δίνεις
των σκέψεων την ομορφιά

Είμαστε εδω μια παρέα
για αρκετό θαρρώ καιρό,
περνάμε ήρεμα, ωραία
και προσπαθώ όσο μπορώ....

Το blog αυτό να το κρατήσω
όμορφο και ειρηνικό
για αυτό θέλησα να τ΄ αφήσω
ελεύθερο και ανοικτό

Άκου λοιπόν καλέ μας φίλε
θέλω μονάχα σεβασμό
ότι αγαπάς γράψε και στείλε
με ενα μόνο περιορισμό

Να ξέρεις εκτός απο εσένα
πως εδω μέσα κατοικούν
πρόσωπα γλυκά, αγαπημένα
που την γαλήνη αναζητούν.

θα ΄θελα πάλι να μας έρθεις,
μια καλησπέρα να μας πεις
με λόγια όμορφα να ΄θρεψεις΄,
το ΄καλυβάκι΄ της σιωπής.

Ounkas
2-2009

Τετάρτη, 11 Φεβρουαρίου 2009
΄ Εμεινες μόνος...΄
Σε κοίταξα κι είδα την θλίψη
μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω,
όμως εσύ είχες εγκαταλείψει
οτι καλό το ΄χες αφήσει πίσω

Προσπάθησα, μα όχι δεν θ΄αλλάξεις
έχεις χαθεί μες το σκοτάδι το πυκνό
από την μια το θέλεις, μα διστάζεις,
το πείσμα σου δεν είναι ικανό,

να σε κρατήσει μακριά απ΄τις τύψεις
που νιώθεις για όσα έκανες στο χθές
κι έτσι τον εαυτό σου θα μισήσεις
και θα χαθείς στις άηχες φωνές

Πόσο λυπάμαι μα εσύ έχεις διαλέξει
αυτό το μονοπάτι το χλωμό,
κανένας δε μπορεί να σε πιστέψει
και περιμένεις τον αιώνιο διωγμό

Είμαι η μόνη που αν είχες μια ελπίδα
θα προσπαθούσε να σε σώσει τελικά
μα έχεις βάλει μπρος σου μιαν ασπίδα
και όλα νομίζεις πως είναι εχθρικά!

Λυπάμαι αλήθεια, μα και εγω θα σε αφήσω
αφού δεν θέλεις πια βοήθεια καμιά,
θα συνεχίσω, δεν θα κοιτάξω πίσω,
εκεί που πας, υπάρχει μόνο ερημιά΄

Ounkas
10-2-2009

Σάββατο, 14 Φεβρουαρίου 2009
..Χρόνια Πολλά σε ολους...΄
Σήμερα όλοι θυμούνται να μας πουν
πόσο πολύ τρελά μας αγαπούν
λες και ο χρόνος έχει μία μέρα μόνο
να σ΄ αγαπώ, κι όχι να σε πληγώνω

Ποτέ δεν γιόρτασα μονάχα αυτή τη μέρα
κάθε στιγμή ζει η αγάπη στον αέρα
κι να σ΄ αγαπώ στο λέω όλο το χρόνο
κάθε λεπτό, με πάθος το δηλώνω

Δεν θέλω δώρα, ούτε κόκκινες καρδούλες
δεν θέλω άνθη, ούτε μικρές καρτούλες
θέλω τα μάτια σου, να βλέπουν τα δικά μου
και να ακούς τα λόγια απ την καρδιά μου

Αυτή η μέρα, γρήγορα θέλω να περάσει
ποτέ δεν έκανα εδω, εγώ μια στάση
κάθε λεπτό κοντά σου είναι μαγεία
κι αν πω απόψε ΄σ ΄αγαπώ΄θα ΄ναι αδικία

Πάντα θα λέω πως είμαι ερωτευμένη
μες τη ψυχή σου κατοικώ παραδομένη
πλαι σου να ΄μαι, μόνο αυτό ζητάω
γιατί είσαι εσυ νερό που ξεδιψάω΄

Ounkas
14-2-2009

Κρέμασα της ψυχής την ομορφιά
έξω …κάτω από τον ήλιο,
να ΄χει έστω εκείνον συντροφιά
να τον φωνάζει ΄φίλο΄.

Έντυσα και με ρόδα τη καρδιά
καθάρισα κάθε μικρό αγκάθι
την έδωσα να παίξουν τα παιδιά
ετσι την ευτυχία θα μάθει.

Έβαλα δυό κορδέλες στα μαλλιά
κι άφησα τον αγέρα να τ΄ αγγίξει
άνθη τα γέμισε απ΄τη γαρυφαλλιά
και σπάνια αρώματα απ΄τη φύση.

Με είδα πάλι ευτυχισμένη να γελώ
να τρέχω ξέγνοιαστη στους δρόμους
για αγάπη, ώρες ολόκληρες μιλώ
και για του έρωτα τους νόμους!

Έτσι θα ήθελα να ΄ναι η ζωη
να σ΄ αγαπούν χωρίς γιατί και πρέπει,
κάθε νέο που θα ΄ρχεται πρωί,
ο νους μας μόνο ευτυχία να βλέπει΄

Ounkas
15-2-2009

Κυριακή, 15 Φεβρουαρίου 2009
Στους τοίχους βλέπω, κυλάει η σιωπή,
και ξεφλουδίζει χρώμα απ΄τους τοίχους,
όλα παράξενα, σαν να ΄χουνε κοπεί
λες με μαχαίρι, η ψυχή από το σώμα.

Μες το δωμάτιο ομίχλη κι ερημιά,
η μουσική έχει απ΄ ώρα σταματήσει,
αχτίδα ήλιου δεν περνάει πια καμιά,
ένας καθρέφτης βλέπω έχει ραγίσει.

Ιστοί σε όλες τις γωνίες του σπιτιού,
κρέμονται λες και χρόνια είναι κλεισμένο,
σημάδι κόκκινο στην άκρη του ματιού,
κι ένα χαμόγελο στο τζάμι παγωμένο!

Μέσα απ την χαραμάδα την αυλή,
κοιτάζω και τα μάτια δεν πιστεύουν,
άνοιξε η γη και μοιάζει με ουλή,
ξερά κλαδιά, σκόρπια φύλλα χορεύουν.

Σαν άψυχο κορμί κάπου ακουμπώ,
τρίζει το ξύλο, το αίμα μου παγώνει,
αραγε πόσα χρόνια έχω απ΄δω να βγω?
ποιό τ΄ ονομα μου, γιατί σκοτάδι με κυκλώνει?

Στάζει το ταβάνι κομμάτια μοναξιά,
κι οι γρίλιες γκρίζες απ την σκόνη,
τα παραθύρια, κάνουνε την μοιρασιά,
θ΄ ανοίξουν ή θα μείνουμε εδω μόνοι?

Ounkas
15-2-2009

Κυριακή, 01 Μαρτίου 2009
Στένεψε κι άλλο το σοκάκι της ζωής,
πέρσι θυμάμαι χωρούσαμε οι δυο μας ,
σκέφτομαι ο καιρός δεν ειν ΄πολύς,
μα θόλωσε γρήγορα το παρόν.

Μίκρυνε κι άλλο τ΄ όνειρο στο νου,
τώρα βουνό το βλέπουμε και κλαίμε,
το σπρώξαμε στον καταρράκτη του χαμού,
ούτε ΄αντίο΄ δεν ακούω να του λέμε.

Φτηνά τα λόγια που ανταλλάξαμε εχθές,
μικρά και λίγα, ξέχασαν να μιλάνε,
ποιός φταίει ψάξαμε να βρούμε... τι τα θες,
τώρα τις όμορφες στιγμές αναζητάμε.

Κρύφτηκε η αγάπη σε μια μικρή σπηλιά,
ζάρωσε στην σκιά και έξω δεν βγαίνει,
περίμενε από εμάς, μια ζεστή αγκαλιά,
τώρα σκυφτή το θάνατο προσμένει.

Με μια συγνώμη δεν αλλάζει η ζωή,
ειναι αργά ν΄ αγγίξουμε τ΄ αστέρια,
και τελικά δεν είμασταν, ποτέ ικανοί,
να βρούμε της ζωής τα καλοκαίρια.΄

Ounkas
19-02-2009

Έφτανε μόνο μια ματιά σου για να πάρει,
κάθε καημό που φόρτωσε η μέρα,
ήσουν στην αγκαλιά μου το φεγγάρι,
που το σκοτάδι, έδιωχνε ως πέρα.

Ένα σου χάδι κι έφευγε ο πόνος
μία σου λέξη, με γέμιζε χαρά,
με αγαπούσες, δεν ένιωθα πια μόνος,
γεννιόμουν πλάι σου, ξανά κάθε φορά.

Μα όπως όλα τα ωραία λίγο μένουν,
έτσι και εσύ, χάθηκες κάποιο δειλινό,
τα όνειρα μου, ακόμα εσένα περιμένουν,
σ΄εκείνο το δρομάκι το στενό,

Κι η σκέψη μου ακόμα ζει μαζί σου,
ψάχνοντας μια απάντηση να βρεί,
ήταν γλυκό το τελευταίο φιλί σου,
στο νου αυτή η στιγμή βλέπω αρκεί

Γιατί μου λείπεις και δεν ξέρω τι να κάνω,
έχω χαθεί απο τους φίλους μου καιρό,
κι από εμένα, σ΄ έβαλα πιο πάνω,
μα να πιστέψω ότι λείπεις δεν μπορώ,

Αλήθεια θέλω να είσαι ευτυχισμένη,
το λέω στον εαυτό μου , μα πονώ,
είναι η ζωή μου, μαζί σου πια δεμένη,
μα με την σκέψη σου, τον πόνο μου ξεχνω΄

Ounkas
29-02-2009

Τρίτη, 03 Μαρτίου 2009
΄Πώς...΄
Πες μου γιατί τον ήλιο έκρυψες,
μόλις που πρόλαβε να βγει, απ την γη,
και την φωτιά απ΄ το κερί την έσβησες,
με αυτό το χέρι σου, ετούτο το βαρύ.

Πως τα κατάφερες και γκρέμισες τ΄ αστέρι,
στον ουράνιο θόλο που ΄στεκε ταπεινό,
ώρες πολλές θα έστησες καρτέρι,
και το ΄κλεψες, τ΄ άστρο το φωτεινό!

Ποιά δύναμη το χέρι σου έχει οπλίσει,
και ξεθωριάζεις τις εικόνες των ματιών,
τρέχοντας έφτασες, σε είδα, ως την δύση,
τα τελευταία χρώματα να σβήσεις των σπιτιών.

Όπου κι αν πέρασες όλα τα καταστρέφεις
δεν έχεις οίκτο και συμπόνια στη ψυχή,
την ομορφιά διαρκώς την ανατρέπεις
και έχεις κάνει την κακία σου, ευχή.

Πάγωσες και τα πουλιά στα δέντρα,
σταμάτησε η γλυκιά τους η λαλιά,
λίγο μακριά μου, θαρρώ, δυό-τρία μέτρα,
τα ΄δα πεσμένα στα μαρμάρινα σκαλιά΄.

Ounkas
01-03-2009

Σαν στάχυ σ΄ ενα απέραντο λιβάδι,
που το δέρνει ο βοριάς κι οι αστραπές,
σαν μεγάλο ακυβέρνητο καράβι,
ταξιδεύω μακρυά απο τις στεριές.

Σαν το φύλλο που το δέντρο δεν το θέλει,
και το στέλνει να πεθάνει πια στην γη,,
σαν παιδί που τίποτα δεν ξέρει
περιμένω μήπως δω την χαραυγή.

Όπως τ΄ αστρο που γλιστρά και σβήνει,
και κανείς δεν το θυμάται πια ,
όπως τ΄ όνειρο, όταν ξυπνώ μ΄ αφήνει,
βάρκα μένω, μα χάνω τα κουπιά.

Σαν τα ροδοπέταλα που γέρνουν,,
όταν πια το ρόδο μεγαλώσει,
έτσι οι μνήμες στο μυαλό μου φέρνει,
ότι στην ζωή μ έχει προδώσει.

Σαν αετός που δυνατός πετούσε,
μα τον βρήκε ένα βόλι στην καρδιά,
κι όμως λίγα απ΄ την ζωή ζητούσε,
να πετά ψηλά στην λευτεριά.

Έτσι μοιάζει το κορμί, μα όρθιο μένει,
σαν τα δέντρα που περήφανα πεθαίνουν,
όσο πόνο η ψυχή κι αν υπομένει,
κι οι ελπίδες μου, σιγά - σιγά μικραίνουν.

Ounkas
4-3-2009

Τρίτη, 10 Μαρτίου 2009
Είναι μαγεία αυτή η βραδιά,
ο αγέρας έχει πέσει,
στον ουρανό η ξαστεριά,
το βλέμα εχει μαγέψει.

Το χρώμα απλά του φεγγαριού,
λάμπει ψηλά απο μένα,
θυμίζει αυτό του διαμαντιού,
με τ΄άστρα σκορπισμένα.

Βιάστηκε η νύχτα ν΄απλωθεί,
καθόλου δεν με νοιάζει,
εχει η καρδιά μου ζεσταθεί,
και η ματιά αδειάσει.

Περίμενα τόσο καιρό,
να βρω μια νύχτα αιώνια,
Τώρα μονάχα καρτερώ,
να ΄ρθουν τα χελιδόνια.

Γιατι και εσυ μ΄αυτά θα΄ρθεις,
μα δεν θα ξαναφύγεις,
στις αποχρώσεις θα δεθείς,
των ρόδων που θ΄ανοίγεις.

Εσυ θα είσαι η ζωή,
το γέλιο θα γυρίσει,
θα εισαι η χαρά, η αναπνοη,
και η πίκρα θα μ΄αφήσει.

Ounkas
5-03-2009

Tο χρώμα των ματιών σου με ζαλίζει
δεν είναι πράσινο, δεν είναι γαλανό,
δεν είναι γκρίζο, μα στον ήλιο φωσφορίζει,
είναι παράξενο, μα είναι αληθινό.

Μοιάζει μ’ όλα τα μπλέ, τα πράσινα, τα γκρίζα,
το πρόσωπο σου φωτίζει στην στιγμή,
ουράνιο τόξο, μες τα μάτια ηλιαχτίδα,
να σε κοιτάζω συνεχώς, μια αφορμή.

Στην συννεφιά γκρίζο και μπλέ μαζί χορεύουν,
πέρνουν το χρώμα, το γκρίζο του ουρανού,
κάτω απ΄τον ήλιο, τα πράσινα μαγεύουν,
σαν τα παρθένα νερά του ωκεανού.

Κι όταν βρεθείς πλάι στο κύμα πάλι αλλάζουν,
γεμίζουν μπλέ, το πιο γλυκό του ουρανου,
ολες οι αισθήσεις μου, σαν σε κοιτώ γιορτάζουν,
χορεύει η καρδιά στα στήθια σαν παιδί.

Αυτά τα μάτια λένε αλήθειες μόνο,
σπίθα πετούν, που την καρδιά ζεσταίνει,
σαν το κεράκι τα θωρώ και λιώνω,
μα στη στιγμή ένα τους ‘νέυμα’… μ΄ανασταίνει!

Ounkas
06-03-2009

Πες μου εσύ τί αγαπάς , και ίσως βρω,
γιατί τις ζωές των ανθρώπων ληστεύεις,
γιατί ξεπουλάς εδω και καιρό,
ότι λες πως πονάς και λατρεύεις,

Πώς τα κατάφερες, βράχος να γίνεις,
και φλούδες να πέφτουν, κομμάτια στη Γη,
πώς από φίλος, τώρα εχθρός της γαλήνης,
μεγάλος πια έγινες και μοιάζεις πληγή?

Πες μου εσύ που μιλάς για στιγμές,
ποιές είναι οι στιγμές που ανασαίνεις?
πες μου εσύ που σκοτώνεις και κλαίς,
τί … απ΄ αυτή τη ζωή, περιμένεις?

Χάσου, μακριά μου κρατήσου, γιατί…
μικρή η καρδιά μου, μα ξέρει να δίνει…
… απάντηση αμέσως, στο πώς και το τί,
και παίρνει στους ώμους της κάθε ευθύνη.

Μικρός και μονάχος, γεμάτος κακία,
χωρίς να θυμάσαι, ποιός είσαι, που πας,
κάποτε έλεγα πως είν΄ αδικία,
να φεύγεις μακριά, από αυτό που αγαπάς.

Μα αγάπη δεν είναι, ν΄ απλώνεις τον πόνο,
να καις μία- μία, τις στάλες δροσιάς,
δεν έχω άλλο να πω, τούτο μόνο,
σάπισες πια… και σαν φύλλο σκορπάς!

Ounkas
08-03-2009

Χρόνια περάσανε μα μέσα στο μυαλό,
εικόνες κατοικούν από το χθες φερμένες,
θυμάμαι τα παλάτια πάνω στο γυαλό,
σαν ζωγραφιές από αγάπη μαγεμένες.

Κάστρα που χτίζαμε μαζί τα καλοκαίρια,
στην ψιλή άμμο, στ΄ ακρογιάλι το λευκό,
και ζωγραφίζαμε στο τέλος περιστέρια,
σαν να πετούσαν στον γαλάζιο ουρανό.

Στην άκρη μέναμε κι οι δυο αγκαλιασμένοι,
και περιμέναμε το κύμα για να ΄ρθει,
εκείνο τα ΄σβηνε και εμείς ευτυχισμένοι,
χορεύαμε ώσπου να φτάσει η αυγή.

Τα όνειρα μας μέσα στα κάστρα ζούσαν,
και εγώ θα χάνονταν όλα σε μια στιγμή,
ήταν κι αυτό, που οι πιο πολλοί ζητούσαν,
αθάνατα θα έμεναν στης θάλασσας τη γη.

Ounkas
09-03-2009

Πού έχεις πάει, δεν μπορώ να σε φωνάξω,
με εγκατέλειψε και πάλι η φωνή,
ένα σημάδι όμως δώσε μου να ψάξω
αν με αφήσεις να σε βρω, είμαι ικανή!

Ξέρω λυπήθηκες μα η μοναξιά δεν είναι
αυτή που θα σε κάνει να ξεχάσεις,
μη μου χαθείς! Εδω κοντά μου μείνε,
είναι νωρίς στα σύννεφα να φτάσεις

Όλοι παλεύουμε από κάτι να πιαστούμε,
μα αν αφήσουμε την ερημιά να μας τυλίξει,
είναι πιο δύσκολο στο τέλος να σωθούμε,
γιατί σκοτάδι την ζωή μας θα ΄χει πνίξει

Παραμονεύουν οι σιωπές να μας μαγέψουν
μόλις κοντά μας φτάνουν, μας αρπάζουν,
ρουφούν τα όνειρα μέχρι να τα στερέψουν,
κι έπειτα δίπλα στο κουφάρι μας, γιορτάζουν

Είναι απόψε η σκέψη μπερδεμένη,
και την ανάσα ένα βάρος την παιδεύει
μια γαρδένια στο μπαλκόνι στολισμένη,
όμως λευκό μες την ψυχή δεν ταξιδεύει,

Ounkas
11-03-2009

Χτίζω κι εσύ γκρεμίζεις μ΄ ένα βλέμμα
ανθίζω κι οι σόλες σου με λιώνουνε στη γη,
αγγίζω και τα κάνεις όλα ψέμα,
νομίζω δεν μπορούμε να ζούμε πια μαζί.

Το φώς του ήλιου θέλω να μ΄ αγκαλιάζει,
μα εσύ τα πάντα κλείνεις εχθρικά,
θέλω ν΄ ακούω την βροχή σαν σκοτεινιάζει,
μα εσύ τα πάντα θεωρείς ασφυκτικά.

Δες την μορφή σου πως εχει καταντήσει,
το πρόσωπο σου είναι πια πολύ σκληρό,
σε ρώτησα μα τίποτα δεν έχεις απαντήσει,
κι εγώ εδω μένω, κοντά σου κι απορώ.

Κοίτα τα μάτια σου, γεμάτα είναι σκοτάδι,
σε μάσκα, πλέον το χαμόγελο, φοράς,
κάποτε έλαμπαν τα χείλη σαν πετράδι,
τώρα είσαι άγγελος... της κάθε συμφοράς.

0unkas
12-03-2009

Όλη η ζωή που νόμιζες δική σου,
δεν έχει αξία, στην άλλη την πλευρά,
κι αυτά που εδώ, είχες μαζί σου,
στην ΄άλλη όχθη΄, δεν είναι φανερά.

Ξυπνάς εκεί, χωρίς να ανασαίνεις,
όλα λευκά, γύρω και φωτεινά,
οι άνθρωποι, λυπούνται που πεθαίνεις,
μα εσύ κινείσαι και ζεις κανονικά.

Κι όμως εκεί, έχει απέραντη γαλήνη,
πετάς ανάλαφρη, κι ας μην έχεις πνοή,
δίχως στο σώμα, βάρος να ΄χει μείνει,
νιώθεις αλλιώτικη, του χρόνου την ροη.

Λιγάκι έκατσα, μα πριν ξαναγυρίσω,
έμειναν πλάι μου, φιγούρες αρκετές,
απ όλες, μιά μονάχα αναγνωρίζω,
λέξεις μου έλεγε, κι ήταν τόσο γλυκές.

Όμως με έσπρωξε, κοντά της μην βαδίσω,
μου είπε, ΄φύγε, από δω, είναι νωρίς,’
ήρθα εγω, να σ΄ οδηγήσω πάλι πίσω,
έχεις πορεία, στο δρόμο της ζωής΄.

Λίγες οι ώρες, που έχουν περάσει μόνο,
μα θέλω αυτά, να γράψω στο χαρτί,
την εμπειρία μου, σε όλους ξεδιπλώνω,
πως ήταν ...στην ΄απέναντι ακτή΄...

Ounkas
15-03-2009