Ηχοι Σιωπης 2009

Η ζωή μου άλλαξε σε μια στιγμή,
μόλις βρέθηκα σ΄ αυτό το μονοπάτι,
μες το χρόνο, είχε γίνει μια ρωγμή,
είχα μπρος μου, ένα μόνο σκαλοπάτι.

Ένας διάδρομος, μακρύς και φωτεινός,
τρείς φιγούρες, μια φωνή να μου μιλάει,
το λευκό, ήτανε μπροστά μου πειρασμός,
κι ένα πρόσωπο οικείο, να μου γελάει.

Χωρίς ανάσα κι όμως ήμουνα εκεί,
φώναζαν κάποιοι, δυνατά το όνομά μου,
μια πύλη, είχα περάσει μυστική,
σαν ένα σύννεφο, ελαφριά η καρδιά μου..

Με τα μάτια μου ανοικτά, να τους κοιτώ,
που βαδίζαν τρομαγμένοι και μιλούσαν,
έβλεπα έκαναν... ότι ήταν δυνατό,
να με φέρουν στην ζωή, αγωνιούσαν.

Μα εμένα, είχε γαλήνη το κορμί,
χωρίς ανάσα, αλλά ήμουνα κοντά τους,
σαν να βρέθηκα αλλού, για μια στιγμή,
εκεί ήμουν.. αλλά ήμουν μακριά τους...

Πόσο θα ΄θελα να τους φωνάξω ΄ζω !΄
να τους πω, ΄είμαι εδώ και δεν ΄πονάω΄,
ούτε πίκρες έχω, ούτε και καημό,
σε μια θάλασσα, γαλάζια κολυμπάω΄.

...Μα σαν αν να έκλεισε, ξαφνικά το φως,
...σαν να χάθηκα και γύρισε ο πόνος,
...όλοι γύρω μου φωνάζαν ΄ευτυχώς΄,
...μα είχε χαθεί, ο πιο όμορφος δρόμος..’

Ounkas
15-03-2009

Φτηνά στολίδια κρεμασμένα,
και γέλια ψεύτικα ηχούν,
σεντόνια ανάσες ποτισμένα,
φωνές μαστίγια που χτυπούν.

Κορμιά με φλόγες τυλιγμένα,
φώτα χλωμά και παγερά,
στο δρόμο όνειρα πεταμένα,
μέσα σε λάσπες και νερά,

Ψυχές κουρέλια ξεφτισμένα,
ποδοπατούνται από ζωές,
σε σώματα ξεπουλημένα,
σα θάλασσες χωρίς στεριές.

Δάκρυα στεγνά, μαρμαρωμένα,
στα μάγουλα έγιναν πληγές,
χέρια λεπτά και ζαρωμένα,
τρέφονται μ΄ ωρες απ΄ το χθες

Κρύα δωμάτια που παλεύουν,
να αποκτήσουν ζεστασιά,
βρώμικοι τοίχοι που γυρεύουν,
ονόματα σαν χαρακιές.

Εσύ μου ζήτησες να γράψω,
Στίχους για σένα να μιλούν,
Και με τις ρίμες μου να κάνω,
Αυτούς που βρίζουν και γελούν.

Κι εγώ απο ΄δω τώρα φωνάζω,
Στους ΄ηθικούς΄που μας ακούν,
Με την κατάντια τους τρομάζω ,
Την αθλιότητα συντηρούν.

Ounkas
15-03-2009

Πρέπει να δεις της ψυχής την αλήθεια,
μην αρνηθείς το φως της αυγής
ολα τα άσχημα, εχεiς κάνει συνήθεια,
και διώχνεις τα ήρεμα νερά της πηγής.

Πέρα απ΄τα φωτα δεν έχει πια δρόμο,
η πόλη γυρεύει ζωντάνια να βρει,
κι εσυ προχωράς σε πλήθος με κόσμο,
χωρίς να προσμένεις την όμορφη αυγή.

Κι αυτή η μελωδία, που σιγά ψιθυρίζεις,
είναι ο φάρος, της ζωής σου η πνοή,
μα σαν καταλάβεις ,πως ανάσα γεμίζεις,
αφήνεσαι πάλι, θαμμένος στην γη.

Πρέπει η καρδιά, το βάρος να διώξει,
γιατι σαν σκιά, θα πέσει νεκρή,
θάρρος και θέληση η ψυχή θα ενώσει,
να φύγει απ΄τα χείλη η γεύση η πικρή.

Κι όταν θα σβήσουν ένα-ένα τα φώτα,
πλάι σου θα΄ναι, όσοι αγνά σ΄αγαπούν,
μάχη θα δώσουν μαζί σου, σαν πρώτα,
μα αν χάσουν, μαζί σου , θε να χαθούν.

Ounkas
20-03-2009

Μην με κοιτάς που δάκρυσα,
είναι γιατί σε χάνω,
όνειρο σε ανάστησα,
μα τώρα δεν σε φτάνω .

μην λες πως ξερεις τι περνώ,
είσαι καιρό μακρυά μου,
για σένα πάντοτε πονώ,
ήσουν η θάλλασα μου.

Δεν ψαχνω να μου πεις γιατί,
χάραξες τ΄ονομα μου,
σε σάπιο γέρικο σκαρί,
που βούλιαξες βαθιά μου

Έτσι σε μάθανε να ζεις,
να κρύβεσαι απ΄τον ήλιο,
στις στάχτες ψάχνεις να με βρεις,
μα εγω, έχω για φίλο,

Τον άνεμο, το σύννεφο,
την αμμουδιά, το χρώμα,
τις λίμνες, τ΄ομορφο νερό,
κι άλλα ωραία ακόμα.

Ounkas
21-03-2009

Ν΄αγγίξεις αν μπορούσες μόνο,
την ομορφιά που είναι κρυμμένη,
μες της καρδιάς το στενό δρόμο,
κι έχεις για χρόνια, κλειδωμένη

Αν άνοιγε η ψυχή τα μάτια,
που για καιρό είναι κλεισμένα,
μαζεύοντας μικρά κομμάτια,
απο ανθρώπους κι απο μένα,

Κι όπως θα ξάπλωνες την νύχτα
ν΄άφηνες το μυαλό να φτάσει,
πριν να σου πει την ΄καληνύχτα΄,
σ΄ οδούς που δεν έχει ξεχάσει.

Τότε θα έβλεπες την χάρη,
την ομορφιά και την γαλήνη,
θα αφηνόσουν να σε πάρει,
σ΄ενα ταξίδι η Σελήνη.

θα γνώριζες το μπλέ του ονείρου,
του ουράνιου τόξου τα μαβιά,
θα βλεπες τα χρυσά του ήλιου,
τ΄αστρα να παίζουν σαν παιδιά.

Μες την ψυχή σου ένα αγέρι,
θα φύσαγε ακριβή δροσιά,
και το λευκό το περιστέρι,
θα σου έφερνε παρηγοριά,

Δεν τα κατάλαβα ποτέ μου,
πως άφησες αυτό το γκρί,
να σε γεμίσει άγγελε μου,
με πόνο, μίσος και ντροπή.

Ounkas
23-03-2009

Σ΄ έμαθα πια, δεν με τρομάζει η ψευτιά σου,
είσαι σαν κύμα, που ξεσπάει στην ακτή,
ούτε και εσύ γνωρίζεις τα όνειρά σου,
δεν έχει αλήθεια, η όψη σου αυτή.

Είσαι σαν φλόγα που σβήνει στον αγέρα,
είσαι φτηνή απομίμηση του νου,
φόρεσες την κακία σου σαν βέρα,
και σκόρπισες το κλάμα σου, παντού.

Δεν σ΄ αδικώ που θέλησες να κάνεις
ενα ταξίδι στα μέρη του μυαλού,
μα να σ΄ αφήσω δεν μπορώ να με πικράνεις,
γιατί η ρότα, που τραβάω πάει αλλού

Δεν θα μπορέσω να σταθώ κοντά σου
σε αποφάσεις που δεν έχουν λογική
σκότωσε εσύ, αν θέλεις τα όνειρα σου
σε μια ουτοπία ζήσε, μαγική

Εγώ σαλπάρω για να βρω μόνο αγάπη,
δεν σπαταλώ ούτε λεπτό, για να σε δω,
να γίνεσαι σε μια στιγμή αγκάθι
κι εγω με τον χαμό μου, ν΄ απορώ΄

Ounkas
24-03-2009

Γύρε μες την αλήθεια της ζωής,
δες όσα έχεις προσπεράσει,
νιώσε επιτέλους τον ήχο της σιγής,
και την γαλήνη που απλώνεται στην πλάση.

Κατάφερες να ΄αγγίξεις΄ την στιγμή,
στο άγνωστο που αόρατη απλωνόταν,
και είδες την λεπτή άσπρη γραμμή,
που σαν μπουμπούκι από ρόδο αναδυόταν?

Μέσα εκεί, είδες? Κρύβονται οι χαρές,
οι όμορφες και οι νωπές ελπίδες,
οι πόρτες της ζωής που΄ ναι ανοιχτές,
και οι πολλές του έρωτα σελίδες.

Εκεί θα βρεις το πάθος της καρδιάς,
την δύναμη, το λάθος και το γέλιο,
εκεί θα νιώσεις πως πραγματικά αγαπάς,
και στη ψευτιά θα βάλεις το καπέλο.

Όταν τον ήλιο θα νιώσεις τον ζεστό,
και θα προβάλουν μα χρώματα της δύσης,
θα ξέρεις πως να κάνεις το σωστό,
και θα λατρέψεις κάθε ομορφιά της φύσης.

Μόλις η νύχτα θα σε πάρει αγκαλιά,
θα ξέρεις πως η μέρα που θα έρθει,
θα έχει χτίσει για σένα μια φωλιά,
και στην ψυχή, ποτέ πια δεν θα βρέχει.

Ounkas
04-05-2009

Κύλησε μες το έιναι΄ μου, απαλά,
ταξίδι πάμε μαζί ως το φεγγάρι,
άκουσε την καρδιά μου, σου ΄μιλά ΄,
λάμπει ένα άστρο, σαν μαργαριτάρι.

Ανάσα εσύ, δροσιά, ψυχής αγέρι,
φλόγα κεριού, νέα ζωή γεννιέται,
κι ένα κατάλευκο, όμορφο περιστέρι,
στα όνειρα μου, ελεύθερο πλανιέται.

Φως της αυγής, εκπληκτικό σα θαύμα,
τα δάκτυλα, το απίστευτο αγγίζουν,
ένα παλιό κιτρινισμένο γράμμα,
με λέξεις, μόνο αγάπη να θυμίζουν.

Ούτε η νύχτα δεν απλώνει το σκοτάδι,
μια μαγεία, που δεν θέλει να μείνει,
η μέρα φεύγει, μα δεν έρχεται το βράδυ,
το φως, ένα με μένα, έχει γίνει.

Στιγμές, το σώμα έχουν αγκαλιάσει,
πνοές, δίνουνε χρώματα απαλά,
ότι αγάπησα, στα μάτια έχει φωλιάσει,
στέκει απέναντι η ψυχή και μου γελά΄.

Ounkas
03-05-2009

Μες την ζωή, θέλεις τα πάντα να χαρίζεις,
κάθε στιγμή, κάθε ώρα και λεπτό,
θέλεις το γέλιο στους ανθρώπους να δωρίζεις,
όμως για σένα αυτό, δεν είναι αρκετό.

Κάποιοι άδειάζουν΄ της ψυχής σου την γαλήνη,
και αυτό πονά, όπως σε καίει ένα κερί,
αναρωτιέσαι, πόση πίκρα να ΄χει μείνει,
μες των ανθρώπων την αθάνατη ψυχή.

Κι όμως παλεύεις τα θηρία κάθε μέρα,
με μόνο όπλο, την ανάσα της ζωής,
το φύλλα που πετάνε στον αγέρα,
και φέρνουν την δροσιά κάθε πνοής.

Κουράζεσαι και λες πως δεν αντέχεις,
σβήνει απ τα μάτια η ελπίδα, και σιωπάς,
μα αποθέματα πολλά ακόμα έχεις,
σε ένα λεπτό, την θλίψη πάλι την σκορπάς.

Και ξαναρχίζεις με πολλές νέες ελπίδες,
με μία απίστευτη δύναμη κι αντοχή,
βρίσκεις στο διάβα σου, μικρές μικρές νησίδες,
το σκίτσο φτιάχνεις από κάθε εποχή.

Πολλοί είναι αυτοί που λένε πως σε ξέρουν,
και πως διαβάζουν τις εικόνες του μυαλού,
μα δεν μπορούν κοντά τους να φέρουν,
είναι σαν να εχεις ταξιδέψει απ΄ αλλού.

Δεν σε γνωρίζουν, παρά ελάχιστοι μονάχα,
θέλεις να δίνεις, χωρίς ποτέ σου να ζητάς,
μακάρι μια καρδιά σαν τη δική σου να ΄χα,
μες το κακό, πάντοτε το καλό, αναζητάς.

Ounkas
05-5-2009

΄Το δάκρυ...΄
΄Τέσσερα χόνια εκεί μέσα ξεχασμένο
ένα τετράδιο, κλέιδωσα στο κουτί,
το χρώμα χάθηκε και πλέον σκουριασμένο,
ξέφτυσε τ΄ομορφο, κατάλευκο χαρτί.

Εκεί ανάμεσα σε νότες τρυφερές,
στις λέξεις, ενα δάκρυ είχα απλώσει,
πέρασαν νύχτες, μες το σκοτάδι, παγερές,
και πίστευα πως, θα ΄χει πια στεγνώσει.

Ετσι αποφάσισα, απόψε να το δω,
τις κίτρινες σελίδες του ν άνοίξω,
προσεκτικά, το θησαυρό να βρω,
με τ΄ακροδάκτυλα,το χθες ν΄αγγίξω.

Λόγια που κόβουν την ανάσα συναντώ,
στιγμές ζωής, ώρες χαράς γεμάτες,
παλιές εικόνες, με τον νου μου ΄ακουμπώ΄,
σεργιάνι κάνω, σε ξεχασμένες στράτες.

Και κάπου εκεί, στις κίτρινες γραμμές,
σ΄ενα κομμάτι του βιβλίου, σε μια άκρη,
κάτι γυαλίζει στις σελίδες τις κενές,
ναι!το παλιό! το ξεχασμένο δάκρυ!

Δεν πίστευα πως θα το βρω εκεί,
νόμιζα θα΄χε σβήσει με το χρόνο,
πώς ενα τόσο δα, μικρό χαρτί,
αχ με ματώνει, που το κοιτώ και μόνο!΄

Ounkas

Πότε μια μπόρα θα ΄ρθει, προς τα ΄δω,
Κάτω απ τις στάλες της, να κάτσω,
Με το καθάριο το νερό της , να πλύθώ,
Και τη δροσιά της στη καρδιά μου, να σταλάξω?

Πότε το ουράνιο τόξο, θα φανεί?
Απ΄την αρχή, χρώμα με χρώμα , ν΄αγαπήσω?
Στην βάρκα μου το θαλασί, να΄χω πανί,
Με την γαλήνη, τα πελάγη, να γυρίσω?

Πότε φεγγάρι μου, στον ουρανό θα υψωθείς,
Να κάτσω εδω, με δέος να σε κοιτάζω?
Απο το τίποτα, πάλι, ν΄αναστηθείς,
Να νιώσω έστω λίγο πως σου μοιάζω?

Πότε στον άνεμο, σύννεφο, θα χαθείς,
Τον ήλιο να αφήσεις , να προβάλλει?
Την ομορφιά απο το φως μην αρνηθείς,
Ούτε το χρώμα το χρυσό απ΄τ΄ακρογιάλι.

Πάρε ουρανέ, την τελευταία μου πνοή,
Ταξίδεψε την, όπου εσύ θελήσεις,
Θέλω μια αλλιώτικη, απο τούτη, τη ζωή,
Εδω ποτέ σου, μην με ξανα αφήσεις΄

Ounkas
04-06-2009

Ποτέ δεν θα μπορέσεις να με δεις,
Γιατί γυμνή αλήθεια έχω γίνει,
Το φως της ανθρωπιάς πως να το δεις,
Αφού λάμψη ψυχής, δεν έχει μείνει?

Κλείδωσες την ματιά στο πουθενά,
Και το ΄παντού΄, τώρα δεν το γνωρίζεις,
Γύρω από τη ζωή σου, όλο βουνά,
Και τους καρπούς του μίσους σου, θερίζεις.

Πάτησες μ΄ αγριάδα τις χαρές,
Και σκότωσες στο τέλος τις ελπίδες,
στις λίγες ώρες που σου μείνανε τί θες?
Αντάρα έρχεται για σένα, δεν την είδες?

Πριν καιρό σου΄πα, να μην χάσεις την καρδιά,
Κοίτα να βρεις, που ανατέλλει ο ήλιος,
Τώρα στο μπράτσο μου, θωρώ την μαχαιριά,
Που μου ΄χε κάνει, ο καλύτερος μου φίλος.

Ναι, σου ΄πα, το συγνώμη έχω δεχτεί,
Για ότι έκανες, δεν σου κρατώ κακία,
Μόνο λυπάμαι που μαζί σου θα θαφτεί,
Και μια φωνή, που έμοιαζε μελωδία.΄

Ounkas
08-06-2009

Άπλωσα μπροστά σου την αγνή χαρά,
Χάρισα το χαμόγελο, χωρίς να πω μια λέξη,
είδα στο βλέμμα σου, για πρώτη μου φορά,
τον ήλιο ν΄ ανατέλλει πριν να φέξει.

Σου μοίρασα με αγάπη, του φεγγαριού την νιότη,
Και σου δωσα, τα ρόδα , του κήπου, τ΄ ανθισμένα
Θέλησα απ΄ ολους, να ΄μαι εγω , η πρώτη,
Που θα βλεπα τα μάτια σου, να ΄ναι ευτυχισμένα.

Οτι είχα σου το έδινα, χωρίς δεύτερη σκέψη,
Και με χαρά πλημμύριζα, όσο εσυ γελούσες,
Μια μέρα αναρωτήθηκες, ΄πόσο μπορεί ν άντέξει΄?
Να δίνει μόνιμα η καρδιά?΄ κι απάντηση ζητούσες

Σε κοίταξα κι ειλικρινά, σκεφτόμουν ν άπαντήσω,
Δεν πέρασε απ΄το μυαλό, ποτέ τέτοια απορία,
Μες την ψυχή, είχα πολλά, που ήθελα να δωρίσω,
Μικρά-μικρά που είχανε, παντοτινή αξία.

Όμως με λέξεις δεν μπορώ, να σου τα περιγράψω,
Δεν είναι πράγματα απτά, να ξέρω πως τα λένε,
Πρέπει απο ενα λεξικό, τις λέξεις να διαγράψω,
Να αφήσω εκείνες μοναχά, που έκανες να κλαίνε.

Ounkas
10-06-2009

Μάτια παλάτια μου, αγαπημένα,
φλόγα που δίνει, απέραντη χαρά,
ενώνει όνειρα, μικρά, κομματιασμένα,
μίσος ανάμεσα τους, δεν χωρά

Μάτια στολίδια μου, γεμάτα αξίες,
πνοή ανέμου, σαν τα όμορφα φιλιά,
ολου του κόσμου οι εξουσίες,
ενα σας άγγιγμα, σαν αγκαλιά

Μάτια αστέρια μου, πεφωτισμένα,
οι νύχτες λούζονται, τ΄αγνό σας φως,
σώματα αιώνια, ηλεκτρισμένα,
αγάπη-αλήθεια, ενας σκοπός

Μάτια απέραντοι ωκεανοί μου,
βαθιές μου θάλασσες, ξανθές στεριές,
γίνατε ενα με την μορφή μου,
και μου χαρίζετε, μόνο ομορφιές.

Μάτια υπέροχα, δεντρα μου αιώνια,
ποτέ δεν είδε, άλλος κανείς,
παρθένα δάση, που ζω για χρόνια,
τα ζωντανεύεις, μόλις φανείς.

Μάτια σαν ήλιος, ονειρεμένα,
ζέστη προσφέρουν, χρώμα και φως,
ολα στο βλέμα σου, ειναι κρυμμένα,
να τα αγγίξω, ξέρω το πως΄.

Ounkas
11-06-2009

Μαγεύτηκα με την αλήθεια σου, αδελφέ,
μ΄ αυτην που άκουσα από την πρώτη λέξη,
από τα μάτια τα μελί, ίσως καφέ,
από την αύρα σου, που ένιωθα μια έλξη.

Αγάπησα από σένα αυτό το φως,
που έλαμπε σαν άστρο στο σκοτάδι,
φτερούγισα σαν να ΄μουνα αετός,
χανότανε της πίκρας το σκοτάδι.

Σου άνοιξα τα φύλλα της ζωής,
και άπλωσα στο χώμα, το κορμί μου,
είχα μονάχα, δυό λεπτά αναπνοής,
και τα ΄δωσα σε σένανε ψυχή μου

Περίμενα έστω λίγο να φανείς,
ήθελα απλά, ένα ΄αντίο΄ να ψιθυρίσω
μα πλάι μου δεν ήτανε κανείς,
σιγά σιγά, έπρεπε να σ΄ αφήσω

Θυσίασα πολλά να σε προσμένω,
οι αλήθειες σκόρπισαν, που να τις βρώ?
μία σκιά ήσουν και εσύ, μα επιμένω,
πως πάλι εσένα στην ζωή θα καρτερώ.

Ounkas
12-06-2009

Μικρή πατρίδα εσύ, που καρτεράς,
να σ΄ αγκαλιάσουν οι άνθρωποι μ΄ αγάπη,
σαν διψασμένη χρόνια λαχταράς,
να βγάλεις από μέσα σου τ΄ αγκάθι,

Αυτό που ξέρανε τα δάση, τους αγρούς,
που έκανε ανθούς να κιτρινίζουν
μονάχα θάμνους σου αφήσανε μικρούς
πριν να φυτρώσουν, τα στάχυα σου, θερίζουν

Πατρίδα όμορφη, η λάμψη σβήνει,
ποτάμια που έτρεχαν εδω και αιώνες,
τώρα στο διάβα τους, έχουνε μείνει,
στις πέτρες πάνω, δυό τρεις σταγόνες

Κάστρα που υψώνοντας, δόξα γεμάτα,
φωνές και χρώματα, ζωής εικόνες,
τώρα ψυχρά και άδεια δωμάτια,
κι όρθιες στέκουν δυό-τρεις κολώνες

Πατρίδα αγέρωχη, θεριό στις μάχες,
τώρα ούτε δάκρυ, να σε ποτίσω,
δεν έχει μείνει, μονάχα στάχτες,
μα ούτε τώρα, δεν θα σ΄ αφήσω.

Ounkas
13-06-2009

Άνθρωποι! Έτσι λεγόμαστε εμείς,
που δεν κοιτάμε τα δικά μας λάθη,
που παίρνουμε αποφάσεις της στιγμής,
και υποκύπτουμε σε όλα μας τα πάθη

Εμείς βιαζόμαστε να γίνουμε αρχηγοί,
και να ονομάσουμε, θύμα τον διπλανό μας,
στα δύσκολα, δρόμο για την φυγή,
ψάχνουμε και πατάμε τον εαυτό μας!

Ναι, άνθρωποι είναι αυτοί που κυνηγούν,
κάθε μορφή ζωής και την σκοτώνουν,
άνθρωποι, άλλους κοιτούν να αιμορραγούν,
ότι έχει μείνει, χτυπούν και αποτελειώνουν!

Μα είναι κι άνθρωποι, που ξέρουν ν΄ αγαπούν,
οτι κι αν έχουν, στους άλλους το χαρίζουν,
στα προσκεφάλια αρρώστων, ξαγρυπνούν,
με ένα χαμόγελο, τον κόσμο τους δωρίζουν.

Άνθρωποι ελεύθεροι, προσφέρουν και γελούν,
δίνουν, χωρίς να θέλουνε να πάρουν,
και οι πολλοί τους βλέπουν κι απορούν,
απ΄ την ζωή τους ψάχνουν τρόπο να τους βγάλουν

Τις δύο όψεις των ανθρώπων έχω δει,
μισοί θεριά, που σάρκες κυνηγάνε,
κι άλλο μισοί, που σπάνε σαν κλαδί,
καθώς μ΄ αγάπη και συμπόνια πολεμάνε!

Γι αυτούς του λίγους, όμως μένω κι αγρυπνώ,
για αυτούς που το λευκό τους αγκαλιάζει,
τα μαύρα πρόβατα κοιτώ και προχωρώ,
ένας καλός, είναι ΄πολλοί΄ και τους τρομάζει!!

Ounkas
18-06-2009

'Πως ν' αγγίζω ότι αγαπώ,
γύρω υψώνονται θεριά,
δεν ξέρω πια..μα ότι πω,
πέφτει σε άγονη στεριά.

Πως να πιστέψω τις φωνές,
που έφερναν ευτυχία,
όταν μικραίνουν οι στιγμές,
και χάνουν την ουσία?

Ότι κι αν λες ..είναι θολό,
κρύβει μέσα του..κάτι,
και σου το λέω, δεν μπορώ,
να χάσω άλλο κομμάτι.

Είμαι μονάχα μια θνητή,
που θέλει ν΄ αγαπάει,
μα η καρδιά μου είναι μουντή,
πάλι ..μπόρα ξεσπάει....

Κλεισαν οι πόρτες της ψυχής,
ξανά τα τείχη στήνω,
μην με κοιτάζεις κι απορείς,
να μπεις..δεν σε αφήνω...'

Ounkas
30-06-2009

Ποιό φως να περιμένω μικρή μου μωβ, σιωπή,
το τελευταίο αστέρι, το ΄χεις σβήσει
ένα ταξίδι στη γραμμή, την πιο λεπτή,
εκεί βαδίζω, μα πολύ θα μου κοστίσει

Ποιά μελωδία να μου φέρει την χαρά,
αφού τα μάτια σου, πια δεν τ΄ αντικρύζω,
το σώμα καίει, έχει πέσει στην πυρά,
που είναι η βροχή, λίγο να το δροσίσω?

Ποιό σύννεφο τον ήλιο μου έκρυψε και ζω,
σ΄ ενα αιώνιο σκοτάδι, κυκλωμένη,
πως απ΄ τον φθόνο, των χεριών σου να σωθώ,
τόσο που νιώθω, μα τόσο κουρασμένη?

Δεν χάθηκες στο μονοπάτι, μόνο εσυ,
εκεί έχει μείνει, ένα κομμάτι κι απ μένα,
μου λεγαν η ζωή, πως γίνεται πεζή,
πως τα όνειρα, αιμορραγούνε πληγωμένα.

Δεν θέλω σκέψεις, στο νου να κατοικούν,
αυτές με κάνουν να θέλω μόνο αλήθεια,
και οι μικρές πληγές τους μ΄οδηγούν,
σε δάκρυα πνιγμένα στην συνήθεια.

Για τελευταία όμως φορά, θέλω να δεις,
από τα μάτια μου την φλόγα που κυλάει,
μην κάνεις λάθος και ποτέ σου μην σκεφτείς,
να με πληγώσεις, εύκολα εκείνη δεν ξεχνάει΄

Ounkas

01-07-2009

Μέσα στην δύνη των εικόνων κατοικούν,
βουλιάζουν, χάνονται, γλυτώνουν κι ανασαίνουν,
ψυχές , αγάπες, όνειρα, αξίες αναζητούν,
μόλις τα βρουν, απότομα σωπαίνουν

Σκόρπιες σκηνές ,μες το μυαλό πετούν
κανείς , κανέναν, δεν μένει να βοηθήσει,
σε καταγάλανα νερά κι αν κολυμπούν
στο βούρκο θα βουλιάξουν ως την δύση

Θα παίξουνε στα ζάρια το κορμί
θα τρέξουν να σωθούν από τα πλήθη,
θα ψάχνουν, ώσπου να βρουν την φωνή
ταξίδι για να κάνουν μες την λήθη.

Κι εκεί θα μείνουν μέχρι την αυγή,
μέχρι το πρώτο φως να τους ξυπνήσει,
στο δρόμο θα βαδίσουν μοναχοί,
θα αναπολούν τί έχουν αγαπήσει

Χωρίς σκοπό τα σώματα γυρνούν,
το άδειο βλέμμα, μένει στο σκοτάδι,
απλά προσμένουν κι ανυπομονούν,
να φύγει η μέρα, να γίνει πάλι βράδυ

Έτσι για χρόνια, σε ψέμα μέσα ζουν,
το ξέρουν, μα είναι δύσκολο να φύγουν,
κι αν θελήσουν, ένα χέρι να πιαστούν,
πάλι στα ίδια, σε λίγο καταλήγουν.

Ounkas
02-07-2009

Κοίτα τα μάτια μου, για λίγο να χαρείς
πες μου αν βλέπεις κάτι να σε κάνει,
ν΄ αναρωτιέσαι, να λυπάσαι, ν΄ απορείς
αν κάποια εικόνα, μες την καρδιά σου φτάνει

Ψάξε στο βάθος τους να βρεις, λέξεις νεκρές
εικόνες που έθαψα, κρυμμένες τόσα χρόνια,
λόγια, ελπίδες, ζωής στιγμές μικρές,
και πληγωμένα απ τον άνεμο, αηδόνια.

Πίσω απ΄ το πράσινο το χρώμα τους να δεις,
κάτω απ το ήρεμο το βλέμμα μου να ψάξεις,
κι αν καταφέρεις μέσα να βρεθείς,
μην κάνεις πίσω, λίγο ίσως τρομάξεις.

Γιατί εκεί, είναι η αλήθεια της ψυχής,
και πίσω απ τις εικόνες ,τ΄ όνομά μου,
εκεί είναι το δικό μου, βιβλίο της ζωής,
μες τις σελίδες του, όλα είναι δικά μου.

Μα ακόμα κι αν δεν δεις, αν δεν διαβάσεις,
ότι τα μάτια μου, χρόνια κρατούν κρυμμένο,
Κάτσε για λίγο, μια στιγμή να ξαποστάσεις,
εδω θα είμαι εγώ, θα περιμένω…

Μακάρι κάποιος ,να κατάφερνε να δει,
όσα τα μάτια μου, όλα αυτά που λένε,
και να μπορούσε, μια στιγμή του να βρεθεί,
σε εικόνες που γελούν, μα και που κλαίνε,

Θα καταλάβαινε και τι αναζητώ
τι μέσα στην ματιά μου ζει αιώνια
ποιο είναι αυτό το κάτι που αγαπώ
και τί με κάνει να λιώνω με τα χρόνια’

Ounkas
02-07-2009

Άγνωστε φίλε, που πάντα με προσέχεις
που είσαι πλάι μου, κάθε ώρα και στιγμή,
σε βλέπω σαν ΄σκιά΄ κοντά μου τρέχεις,
μην ανοιχτεί στο ΄ είναι΄ μου ρωγμή.

Φίλε που στέκεσαι πάντοτε στο πλευρό μου,
και αγαπάς να ζεις μέσα στο ΄νου΄,
που έχεις γίνει ένα με το ΄εγω΄ μου
και ταξιδεύουμε στις πύλες τ΄ ουρανού.

Για σένα φίλε μου, γράφω αυτές τις λέξεις,
δεν σε γνωρίζω, μα η καρδιά μου σ΄ εχει ΄δει΄,
όπως και εγώ, θέλω να με πιστέψεις,
όταν σε ΄νιώθω΄, γελώ σαν το παιδί.

Είσαι το αγέρι που φυσά να με δροσίσει,
είσαι το απόλυτο, το φως, του αστεριού,
είσαι η νύχτα που πάντα πριν μ΄ αφήσει,
θα με σκεπάσει, με την άκρη σεντονιού.

Μα αόρατη κλωστή, μας έχει δέσει,
είσαι εδώ, σε κάθε δύσκολη στιγμή,
σαν τον αστέρι, που μόλις έχει πέσει,
ευχή που γίνεσαι, πριν φτάσει ως την γη.

Ounkas
03-07-2009

Αφιερωμένο απο την παρέα
του 1996, σε ένα φίλο που έχει ΄ταξιδέψει΄
Να εισαι καλά Δημήτρη, όπου και να εισαι.

Βραδιές, την θάλασσα αγναντεύω,
βαδίζω εκεί, στην άμμο την ψιλή,
στο παρελθόν γυρνώ κι ικετεύω,
μια φορά ακόμα, για εκείνο το φιλί

Τώρα μονάχος μου δακρύζω και πονάω,
είμαι ψυχή, που έχει στο βάθος ερημιά,
μες το σκοτάδι, σε σένανε μιλάω,
κι οι αντοχές? Νιώθω δεν έμεινε καμιά.

Στην άμμο κάθομαι, η θύμηση σε φέρνει,
όπως τα βήματα που κάναμε μαζί,
κι έπειτα άνεμος φυσά κι όλα τα παίρνει,
μα η αγάπη μου, για σένα πάντα ζει.

Σκέφτομαι αλήθεια, πόσο δύσκολο μου είναι,
ν΄ αφήσω πίσω, κάτι που τόσο αγαπώ,
να θέλω να φωνάξω ΄κύμα γίνε,
χωρίς εσένα, εγώ ζω, δίχως σκοπό.

Εσύ έχεις φύγει, του ουρανού είσαι αστέρι,
θυμάμαι χρόνια, ήθελα εκεί να ανεβώ,
να γίνω αετός, η άσπρο περιστέρι,
το μονοπάτι της ζωής μου να διαβώ.

Μα η δύναμη που στέλνεις με κρατάει,
οσο ο πόνος κι αν ματώνει την καρδιά,
η σκέψη σου στον νου μου τριγυρνάει,
και η αγάπη σου, γλυκιά παρηγοριά.

Ποτέ δεν ξέχασα το αγνό χαμόγελό σου
όπου κι αν πάω, η αύρα σου είναι εκεί
κάθε ανάσα, κάθε τι που είναι δικό σου
μέσα στα φύλλα της καρδιάς μου, κατοικεί

Πέρασαν χρόνια και ακόμα τριγυρίζω
κάνοντας βόλτες στην σκοτεινή αμμουδιά
εκεί το ΄είναι ΄μου, με σένα το γεμίζω
και ψάχνω ακόμα της ζωής μου τα κλειδιά.

Αφιέρωμένο σε εναν φίλο,
που έχασε πολύ νωρίς
το άλλο του ΄μισο΄...

Ounkas
12-07-2009

Πριν επιστρέψεις στο δωμάτιο το κλειστό,
και πριν μονάχη σου, γυρίσεις για να φύγεις,
άσε ν ΄αγγίξω, ένα δάκρυ σου ζεστό,
κι έπειτα κλείσε με απ΄εξω, μην ανοίγεις.

Πριν με κλειδώσεις, έξω απ την καρδιά,
προτού αγκαλιάσεις τη σιωπή σου και κουρνιάσεις,
άσε να πιω απ των ματιών σου μια σταλιά,
λίγη απ τη θλίψη σου να πάρω, πριν σωπάσεις.

Πριν τα παράθυρα σφαλίσεις της ψυχής,
και με αφήσεις να χαθώ μέσα στο κρύο,
να ψιθυρίσω δύο λόγια μιας ευχής,
άσε με … κι ύστερα λες ΄αντίο΄.

Μα μην αφήνεις της φωνής σου την χροιά,
να ζει με τις σκιές που δεν γελάνε,
νιώθω τις σκέψεις σου, γεμάτες με φωτιά,
και η ελπίδες, καταρράκτες που κυλάνε.

Τότε σε άκουσα για τελευταία μου φορά,
είπες πως θέλεις, μόνη σου να μείνεις,
είπες τα λόγια μου πως ήταν τρυφερά,
μα ζείς, όταν τον κόσμο μας αφήνεις!!΄

Ounkas
13-07-2009

Εικόνες με λέξεις μου είπες να φτιάξω,
ν΄αγγίξεις αυτά, που μ΄εχουν πονέσει,
μου είπες πως πρέπει, δυνατά να φωνάξω,
σε όποιον το γέλιο μου, έχει ληστέψει.

Μου λες αν μιλήσω, η ψυχή θ΄ ανασάνει,
τη λύπη θα διώξει, θα πέσει στη Γη,
το βλέμμα μου τότε, ξανά θα γλυκάνει,
και θα ξημερώσει, μια ήρεμη αυγή.

Αυτά όμως χρόνια κατοικούν και σωπαίνουν,
χτίστηκαν μέσα μου, σαν τείχη ψηλά,
το ξέρω πως πια, την ζωή μου μικραίνουν,
μα είναι δικά μου και είναι ακριβά.

Αυτά είμαι εγω και όποιος μπορέσει,
αγάπη για μένα να νιώσει αγνή,
κομμάτια του ΄είναι΄ μου, να μην αφαιρέσει,
και ίσως ακούσει, των ματιών την ΄φωνή΄.

Πιστεύω σε σένα, πως είσαι η αλήθεια,
μια εικόνα με χρώμα , αγγίζει η ψυχή,
ακόμα καρδιά μου κι αν θέλω βοήθεια,
δίπλα του μείνε, και κάπου θα βγει...΄

Ounkas
14-07-2009