Ηχοι Σιωπης 2009

Άλλο ένα βράδυ, οι εικόνες ξαναγύρισαν,
κλείνουν τα μάτια, εχθρός ο ύπνος μου ξανά,
σκηνές και πρόσωπα, άγνωστα με τύλιξαν,
τρέχω και πάλι, στου εφιάλτη τα στενά.

Η ανάσα πάγωσε, ο χρόνος δεν περνάει,
μα καταφέρνω να σωθώ, να ξεγλιστρήσω,
σίγουρα η ώρα , πάλι αντίστροφα μετράει,
πρέπει τον τρόπο, όμως να βρω να σταματήσω.

Πώς να σου δείξω, με τι μοιάζει? Να το νιώσεις?
πώς να ακούσεις, τη φωνή που μου μιλά?
χρόνια παλεύεις, απ αυτό να με γλυτώσεις,
ποτέ δεν μπόρεσες, κι αυτό με μας, γελά!

Άλλη μια νύχτα, στα δίχτυα μ΄ έχει πιάσει,
αυτό ένα τίποτα, μα το σκοτάδι φέρνει,
το δάκρυ πέτρωσε, μόνο μέσα μου στάζει,
σ΄ άγνωστους τόπους, το κορμί μου ξανά σέρνει!

Απόσπασμα από το Βιβλίο
΄ Ξορκίζοντας τα φαντάσματα από το παρελθόν ΄
Ounkas
08-10-2009

Πάγωσε το νερό μέσα στη λίμνη,
κρύσταλλο το γρασίδι στην αυλή,
κομμένη ταξιδεύει μόνο η πρύμνη,
στο πλοίο που πριν είπα, ΄ωρα καλή΄.

Χαλάζι τσάκισε όλα τα δέντρα,
πέταξαν τα πουλιά στον ουρανό,
σκόνη το σπίτι, έγινε και πέτρα,
έκλεισε το σοκάκι, το στερνό.

Φύσηξε ο άνεμος, λες θυμωμένος,
σηκώνοντας τα ξύλα, τις σκεπές,
κοιτάζω ολόγυρα μου, σαστισμένος,
τη νύχτα, μέρα κάνουν οι αστραπές.

Σκίστηκε ο ουρανός, σε δυό κομμάτια,
πέφτει με δύναμη, πάνω μας η βροχή,
δεν θα αντέξουνε, ούτε τα παλάτια,
του αγνώστου μοιάζει, με απίστευτη κραυγή.

Μια προσευχή τι να μας κάνει, τώρα?
εδώ που φτάσαμε, δεν έχει γυρισμό,
σιγά - σιγά πλησιάζουμε την ώρα,
για τον δικό μας, τον απολογισμό.

Προσπάθησα, μα αρκετό δεν ήταν,
να δώσω όλα τα όμορφα, σε όλους,
απ τη στιγμή, που ΄άχρηστα΄ τα βρήκαν,
κλείστηκα μέσα στο δωμάτιο, με τους θόλους.

Ένα μονάχα να σημειώσω ουρανέ μου,
απ τη ζωή μου αγάπησα πιο πάνω,
όλους αυτούς που έφερες, άγγελε μου,
μαζί να ζω, μέχρι που να πεθάνω…

Οunkas
10-10-2009

Ξεδίπλωσα χθες, από το παλιό σεντούκι,
κάποια όνειρα λευκά, που είχα από μικρή,
τότε έμοιαζαν, με ροδαλό μπουμπούκι,
μαζί μου τα κουβάλαγα, ζώντας εδώ και εκεί.

Όμορφα και τεράστια, σαν άγγελοι ωραίοι,
ότι κι αν ένιωθα εγώ, αυτά χαμογελούσαν,
αιώνιοι πολεμιστές, τρανοί και θαρραλέοι,
κάθε στιγμή απ τη ζωή, το γέλιο διεκδικούσαν,

Ταξίδευαν σαν σύννεφα, στα μέρη όλου του κόσμου,
μ ανέβαζαν ψηλά να δω, τι κρύβει το φεγγάρι,
φρέσκοι με την δροσιά αυγής, το άρωμα του δυόσμου,
λάμπαμε και οι δύο μαζί, λευκό μαργαριτάρι.

Τ΄ όμορφα χρόνια παρελθόν, δύσκολες ήρθαν μέρες,
τα όνειρα μην πληγωθούν, τα κλείδωσα μονάχα,
να μείνουνε ανέγγιχτα, να μην τα βρουν οι σφαίρες,
ήταν όμως και στιγμές, που θελα εδώ να τα ΄χα.

Μα χθες τους άνοιξα να βγουν, λίγο να ανασάνουν,
ήταν κλεισμένα στο κουτί, πολλά χρόνια ως τώρα,
ολόγυρα μ΄ αγκάλιασαν, την πίκρα να γλυκάνουν,
τον ήλιο πάλι έφεραν, έδιωξαν κάθε μπόρα.

Να τα κρατήσω όμως εδώ, όχι , δεν θα μπορέσω,
αυτά θυμούνται από παλιά, αγάπη και ευτυχία,
τώρα αλλάξαν οι καιροί, δεν θα με συγχωρέσω,
αν έστω ένα πληγωθεί, απ την υποκρισία…

Ελάτε όνειρα γλυκά, ελάτε να σας κρύψω,
να μην αγγίξουν οι άνθρωποι, το τρυφερό κορμί σας,
μόνο έτσι θα μπορώ, μακριά σας να κρατήσω,
τον φθόνο για να μην χωθεί, βαθιά μες την ψυχή σας…

Ounkas
11-10-2009

Κάτι κεντρίζει τη ψυχή και δεν το θέλω!
θέλω να φύγει, γρήγορα από δω !
κι αν πόνο φέρνει αυτό, μίσος θα φέρω,
άνισα απόψε, τη ζωή μου διεκδικώ!

Στρώματα θλίψης, το να πιο γκρίζο απ τα άλλο,
τα ξεριζώνω, τα πετώ εδώ κι εκεί,
μα ώσπου να ηρθει το πρωί, πόσα να βγάλω?
Ξαναμαζεύονται, σαν δυνατή βροχή!

Είναι σαν ΄λέπια΄, πάνω μου γαζωμένα,
τα κομματιάζω μα, με μιας, γεννούν ξανά!
τα νύχια μου έσπασαν, είναι όλα ματωμένα,
πόσο θ αντέξω, δεν ξέρω ειλικρινά!

Φτωχή καρδιά, τί μίσος που μου φέρνουν,
δεν τα φοβάμαι, αλλά τα όπλα έχουν χαθεί,
τα μάτια γίνονται σχισμές και υποφέρουν,
θέλει η σκέψη μου, λεύτερη να αισθανθεί.

Σάρκες και όνειρα, ελπίδες κι αγωνία,
σ ένα σεντόνι πάνω κείτονται νεκρά,
κοιτάζω γύρω μου κι εκεί σε μια γωνία,
κουλουριασμένα τα όνειρα, μικρά..

Ounkas
01-11-2009

Μην κλαις ψυχή μου, το σκοτάδι, θα φύγει,
δεν ξέρω πότε, μα η αυγή θα ρθει ξανά,
όλη η θλίψη, η μοναξιά που σε τυλίγει,
θα γίνει χιόνι, θα το κλέψουν τα βουνά.

Μην κλαίς καρδιά μου, η αγάπη θα νικήσει,
αργά η γρήγορα, θα αγγίξει τις ζωές,
ο ουρανός ξέρω πως δε θα μας αφήσει,
ίσως τα σώματα χαθούν, μα όχι οι πνοές.

Μην κλαίς αστέρι μου, τη λάμψη δε θα χάσεις,
ίσως για λίγο, μα το φως θα ξαναρθεί,
μπορεί σαν άνθρωπος, να πρέπει να γεράσεις,
μέσα απ το θάνατο, νέο αστέρι θα υψωθεί.

Μην κλαίς φεγγάρι μου, σε σκέπασε η σκόνη,
μα κάνε λίγο, μόνο λίγο υπομονή,
θα ρθει ο βοριάς που όλα τα σαρώνει
κι η αγκαλιά σου δεν θα ναι πια κενή!

Κλαίνε τα μάτια και τα δάκρυα τους στάζουν,
καίγοντας κάθε, όμορφο άνθος που θα βρουν,
μα όλα γρήγορα, θα δεις πως θα αλλάζουν,
θα ανθίζουν νέα κι όλα υπέροχα θα ζούν.

Ounkas
02-11-2009

Λάμψε σαν της βροχής, πρωινή σταγόνα,
ακούμπησε στο σώμα την απαλή δροσιά,
κάνε τον ήλιο να βγει, μες το χειμώνα
νιώσε απέραντη την τόση ζεστασιά,

Άγγιξε το ποτάμι της οργής σαν κρίνο,
λάτρεψε την παγωμένη λίμνη των θνητών,
απόλαυσε αυτό, που κάθε μέρα αφήνω,
κι άσε να πάρω, το σκοτάδι των καιρών!

Μίλησε, για τα χρόνια, που γοργά φύγαν,
ταξίδεψε στην άκρη, του κόσμου μια στιγμή,
θυμήσου όλα εκείνα, που για σένα γίναν
πίστεψε της ζωής μου, πως είσαι η αφορμή!

Χάιδεψε την αυγή, με τα υγρά σου μάτια,
πάρε ανάσα και μην στέκεις πια βουβή,
άσε στους άλλους τα πλούτη, τα παλάτια
απ το χρυσό, είναι η ψυχή σου, πιο ακριβή!

Και αν δεν κατάλαβε, κανείς ποτέ ποια είσαι,
εγώ στο πλάι σου, θα μείνω ν αγαπώ,
απ τη θολή ματιά, το δάκρυ σβήσε,
ας το να τρέξει ,στην καρδία μου, κι ας κοπώ!

Ότι αξίζει είναι το σπάνιο, το λίγο,
είν το χλωμό, μικρό, χαμόγελο μου,
όσο κι αν θέλουν, από κοντά σου, δε θα φύγω,
ένα έχω γίνει, με τον αύλο εαυτό μου.

Ounkas
02-11-2009

Εδώ σ έναν αγώνα, άνισο και γκρίζο,
άκουσα λόγια που μ έκαναν να χαθώ,
τι είναι άνθρωπος, πλέον δεν το γνωρίζω,
στα πόδια μου, όμως και πάλι θα σταθώ.

Λέξεις που έκαναν τα μάτια να βουρκώνουν,
απλώθηκε και πόνεσα, τόσο η ερημιά,
δεν άφησα όμως όλα αυτά, το νου να αλλοιώνουν,
μα στην ψυχή μου έκαναν, μεγάλη την ζημιά.

Ξέρω είναι δύσκολο, να καταλάβουν κάποιοι,
πως μόνο αλήθεια υπάρχει, σ ότι πω,
κι αν στην καρδιά μου, υψώνονται οι βράχοι,
να την φυλάξουν έχουν, μόνο για σκοπό.

Πονώ πολύ, δακρύζω και λυπάμαι,
μα σταθερά, μένω εδώ, πάντα εδώ!
στιγμές ωραίες, θέλω μόνο να θυμάμαι,
εδώ είναι αυτά, που τόσο αγαπώ.

Κι αν κάποιοι απ όλους, δεν το καταλαβαίνουν,
δεν ξέρω τι άλλο, πρέπει να κάνω για να δουν,
πως είναι εύκολο στα ρόδα να διαβαίνουν,
μα δύσκολο είναι, τις πληγές να τραγουδούν!!

Ounkas
03-11-2009

Πέφτουν μικρές, νιφάδες από χιόνι,
κάποτε λάτρευες το κρύο, τον χειμώνα,
μα τώρα μοιάζουν, μ ένα λευκό σεντόνι,
ποτέ δεν λιώνουν, έχουν γίνει παγετώνας.

Σαν φύλακάς σου, είμαι εδώ να σε ζεσταίνω,
όλοι περάσαν, μα κανείς δεν έχει μείνει,
την πίκρα εγώ, απ τα μάτια θα γλυκαίνω,
μα μια πληγή, ξέρω ποτέ δεν κλείνει.

Ξέρεις τουλάχιστον, πως αν έρθει το τέλος,
αν έχουν όλοι, εγκαταλείψει την σκηνή,
αυτή που θα χορεύει, μέχρι τέλους,
θα είμαι εγώ, για σε, θα μένω ζωντανή.

Μαζί θα πούμε καληνύχτα στην ελπίδα,
αγκαλιασμένους, στο σανίδι θα μας βρουν,
θα γράψουμε την τελευταία την σελίδα,
σε μια παράσταση, που λίγοι θα την δουν.

Κι όταν η αυλαία, πέσει εδώ μπροστά μας,
όσες πληγές κι αν άφησε το πλήθος,
άνθη λευκά, θα βγουν απ, τη καρδιά μας,
σαν σταματούν οι χτύποι μας, στο στήθος.

Ounkas
05-11-2009

Έχω εδω ότι αγαπώ, ότι λατρεύω,
και κάπου εκεί, ψηλά στον ουρανό,
είναι οι ψυχές, μαζί τους ταξιδεύω,
ξέρω πως πέταξαν, μα όχι στο κενό.

Είσαι κι εσύ πλάι μου, κι ανασαίνεις,
σαν με κοιτάς, γεμίζει αγάπη η καρδιά,
κάθε στιγμή μου λες και επιμένεις,
όλα τα άσχημα, να αφήσω στον βοριά.

Πώς να σου δείξω, τους γκρεμούς, ψυχή μου?
πώς να σου πω, πως είναι δύσκολο πολύ,
αυτή η γαλήνη, που λες εχει η μορφή μου,
να μπει στο ΄είναι΄ μου, να γίνει ανατολή?

Ναι έχω εδώ, ότι αγαπώ και ότι θέλω,
μοιάζει η καρδιά μου, με κήπο αληθινό,
μα κάτι γκρίζο, σαν πέπλο, σαν καπέλο,
σκεπάζει αργά, κάθε μου αστέρι φωτεινό.

Ounkas
13-11-2009

Στο δρόμο κόσμος, που βαδίζει και γελάει,
από το τζάμι, βλέπω η ζωή, ότι κυλά,
όμως το ΄είναι΄ μου, μόνο σε με, μιλάει,
ενώ η σκιά μου σκύβει, απαλά και με φιλά.

Τι κι αν Χριστούγεννα, σε λίγες μέρες φτάνουν,
κι όλο στολίδια, γέμισαν στέγες και αυλές,
ξέρω καλά, τίποτα απ όλα αυτά δεν κάνουν,
να κλείσουν, έτσι απλά οι μικρές ουλές.

Είναι χαρμόσυνο, το μήνυμα που φέρνουν,
γεννιέται η ελπίδα, κάθε τέτοια εποχή,
μα πριν περάσει, ένας χρόνος, κάποιοι σέρνουν,
τ άψυχο σώμα της, ζητώντας νέα αρχή!

Εκείνη, πάλι θα ναι εδώ, δεν μας αφήνει,
κάθε Χριστούγεννα, έρχεται την αυγή,
ξέρει από πριν, πως πιόνι μας θα γίνει,
ώσπου στο τέλος, θα χαθεί μες την σιγή.

Το θάνατό της, δεν θέλω άλλο ν αντικρίζω,
μου είναι αδύνατον να την θωρώ, να ξεψυχά,
κλείνω τις πόρτες και μονάχη μου γυρίζω,
την λύτρωσή της, η ψυχή μόνο, ζητά..

Ounkas
12-12-2009

Θέλω κι εγώ να χω γιορτή, μες τη ψυχή μου,
κρέμασα φώτα, κόκκινες μπάλες και λευκές,
μεγάλο δέντρο, στόλισα φέτος στην αυλή μου,
σε μια σελίδα, έγραψα χίλιες και μια ευχές.

Καθώς ανάβουνε και σβήνουνε τα φώτα,
το βλέμμα στέκεται στ αστέρι εκεί ψηλά,
είναι η ελπίδα που απ όλα τ άλλα πρώτα,
κάνει τη σκέψη μου δειλά να μου γελά.

Μικρές καμπάνες με αστεράκια και δαντέλες,
ζωγραφισμένες από χέρια παιδικά,
απ τα κλαδιά, πολύχρωμες κορδέλες,
λικνίζει ο άνεμος, καθώς περνά, γλυκά.

Όλα αυτά την ομορφιά σκορπούν και κάνουν,
κάθε διαβάτης που περνά , να το κοιτά,
όσα παιδιά, στην πόρτα μου κι αν φτάνουν,
τους δίνω αμέσως, καθένα, ότι ζητά.

Το δέντρο ανάβει, μέρα – νύχτα εκεί έξω,
κι όταν η πόλη, όλη πάει να κοιμηθεί,
στους δρόμους βγαίνω, μόνη μου να τρέξω,
γιατί η ψυχή μου δεν μπορεί να λυτρωθεί!

Όσα χαμόγελα κι αν καταφέρω να χαρίσω,
πάντα θα υπάρχουν, άνθρωποι που πονούν,
πως τη καρδιά μου, να γιορτάσει, θα αφήσω?
όταν υπάρχουν τόσοι ακόμα, που θρηνούν?

Ένα μεγάλο δέντρο, έχω στολίσει,
πολλά τα φώτα που αγκαλιάζουν τα κλαδιά,
χρώματα γέμισε μα για το τέλος έχω αφήσει,
ένα αστέρι, που θα το βάλουν τα παιδιά.

Στην κορυφή του δέντρου, εκεί θα μείνει,
να μου θυμίζει, πως όση αγάπη κι αν δοθεί,
για να βρει μια ψυχή, χαρά, γαλήνη,
πρέπει ο αγώνας για ζωή, να κερδηθεί.

Ounkas 2009
20-12-2009