Ηχοι Σιωπης 2009

Ήξερες μάτια μου, λατρεύω τη σιωπή,
δεν θυμώνω, ούτε διώχνω εγώ κανέναν,
είδες πως ήταν η καρδιά μου ανοιχτή,
με ρώτησες αν χώραγε και σένα.

Σου είπα όλο το κόσμο αυτή χωρά,
και αγαπά να δίνει ότι έχει,
ζει και ανασαίνει, για όλους σας χτυπά,
μόνο αν τους βλέπει να γελούν, όλα τ΄αντέχει.

Σας έδινα όλο το χώρο απ την ψυχή,
και για εμένα κρατούσα ένα κομμάτι,
εκεί κρυβόταν η δική μου η πνοή,
μόνο αυτό δεν θα διαβείτε σκαλοπάτι.

Έμαθες λάτρευα τις νότες της σιγής,
μα σαν πληγώσουν κάτι από μένα,
τα μάτια μου πετάνε αστραπές,
πόρτες, παράθυρα, κλειδώνουν ένα -ένα

Είχες τα πάντα μου, μα θέλησες κι αυτό
κρύφτηκες και χωρίς να καταλάβω
έκλεψες όλο από μέσα εκεί, το φως
τώρα τρέχεις, για να μην σε προλάβω.

Τα τείχη υψώθηκαν αμέσως της καρδιάς,
σαν τον τρελό, διέξοδο αναζητούσες,
πληγές το σώμα σου γέμισε με μιας,
και η ψυχή σου συνεχώς αιμορραγούσε

Με κοίταξες με βλέμμα τρομαγμένο,
και παρακάλεσες το πόνο να σου διώξω,
μες το δωμάτιο εκείνο το κλεισμένο,
στο βάσανο σου, τέλος πια να δώσω!

Σου άνοιξα να φύγεις, ν΄ ανασάνεις,
μα απ τον πόνο, πώς να σε γλυτώσω,
σου είχα πει, αυτό το λάθος να μην κάνεις
και μπεις εκεί, τώρα πως να σε σώσω?

Ounkas 2009
20-07-2009

Μες τη ψυχή ένα μικρό δάκρυ έχει φωλιάσει,
τόσο καιρό δεν μίλαγα, έλεγα πως θα φύγει,
μα εκείνο ρίζες έβγαλε και μ΄ εχει αγκαλιάσει,
με σφίγγει και πολλές φορές, το νιώθω να με πνίγει!

Το κράτησα σαν μυστικό, σαν κάτι που περνάει,
θεώρησα πως ικανό, δεν ηταν να με βλαψει,
σε λίγες ημέρες, μονάχα, θ΄ άρχιζε να γερνάει,
και η χαρά δε θ΄ άφηνε, κάθε καλό να κάψει.

Όμως μικρέ μου αδελφέ, δεν είναι πια αστείο!
έχει χωθεί, μες της ψυχής, τα φύλλα, και τα σκίζει!
κι αυτό που νόμιζα εγω, ηλίθιο, γελοίο,
τα χρόνια μου σιγά-σιγά με θράσος ροκανίζει!!

Τρύπωσε εκεί, μες την καρδιά μου και δεν βγαίνει,
στάλα τη στάλα με πονά, βαθιές ουλές χαράζει,
γίνεται άγριος ποταμός, με δύναμη με σέρνει,
μου ξεριζώνει την χαρά, και θλίψη την σκεπάζει.

Μες τη ψυχή, ένα μικρό δάκρυ, εχει φωλιάσει,
μ΄ ενα μαντήλι πάλεψα, έστω να το σκουπίσω,
μα μόλις τ΄ αγγιξα αυτό, άρχισε να ουρλιάζει!!
κι έτσι εκεί αποφάσισα, για πάντα να τ΄ αφήσω!

Ounkas 2009
24-07- 2009

Στα μαρμάρινα αγάλματα μέσα κουρνιάζω,
δεν με βλέπουν τη μέρα, η σκιά τους με κρύβει,
τα ζευγάρια που έρχονται, τις νύχτες τρομάζω,
δεν το θέλω, μα ξάφνου, παγωνιά τα τυλίγει.

Πολλοί θέλουν, να έρθουν να με γνωρίσουν,
να με δουν, να αγγίξουν, τη ψυχή, μια στιγμή,
μια ματιά τους και έτρεξαν, αμέσως να φύγουν,
στα στήθια του φώναζαν, άνοιξε μια ρωγμή!

Επιμένεις και εσύ, θέλεις να ΄ρθεις απόψε,
τίποτα δεν θα σου πω, έλα …εδω κατοικώ,
πριν πλησιάσεις πολύ, το μίσος σου διώξε,
γιατί εκείνο με φόβισε κι έτρεξα να κρυφτώ.

Τον κήπο είδα και μπήκα, μα έμεινα χρόνια,
τα αγάλματα, αγκάλιασαν, γιάτρεψαν την πληγή,
μα μου είπαν, στην θέση της, θα έρχονταν χιόνια,
και για πάντα πως θα ΄χανα, κάθε νέα αυγή.

Είπα, ναι! Δεν πειράζει, εγώ μαζί σας θα μείνω,
αγαπώ τους ανθρώπους, μα έχουν ΄κάτι΄που ΄καίει΄,
με φοβίζει αυτό, μα άλλο πια δεν αφήνω,
την καρδιά μου στο πλάι τους, ακούω να κλαίει.

Να προσέχεις πολύ, όταν φτάσεις κοντά μου,
γιατί μάρμαρο έγινα, μην τυχόν και παγώσεις,
μην μ΄ αγγίξεις καθόλου, ειδικά την καρδιά,
γιατί κρύο και πόνο στην ψυχή θα νιώσεις!

Ounkas
31-07-2009

Κάποιος φαίνεται άγγιξε, της ψυχής το καράβι
περισσότερο απ όσο επέτρεπε εκείνη,
τώρα βλέπω σαλπάρει, μην τυχόν και προλάβει,
να ημερέψει τα κύματα, πριν φουρτούνα να γίνει.

Μη ρωτήσεις να μάθεις, για που ταξιδεύει,
μήτε εγω δεν γνωρίζω, μυστικό το κρατά,
μοναχό του ξεκίνησε, κάτι ξέρω γυρεύει,
σε ποιά πέλαγα άραγε, ποιά γαλήνη ζητά?

Περιμένω κι εγώ , να το δω να γυρίζει,
είναι μήνες που λείπει, μα το ξέρω καλά,
σ΄ άγνωστα μέρη μοναχό του, αρμενίζει,
στου ανέμου έχει ανοίξει, τις πνοές, τα πανιά.

Μη ζητήσεις να βρεις, της ψυχής το καράβι,
έχει φύγει νωρίς, ούτε ξέρω που πάει,
ναι, σημάδια έχω δει, γιατί φάρους ανάβει,
μα ίσα-ίσα το κύμα, απαλά ακουμπάει.

Όποιος τόσο πλησίασε, το ΄κανε να φοβάται,
κι έτρεξε να κρυφτεί, να τ΄ αγγίζουν δεν θέλει,
το πληγώνει αυτό, το πονά και λυπάται,
χάνεται, πεθαίνει, κι ύστερα ανατέλλει!

Μα μην τρέξεις αμέσως, σαν το δεις να επιστρέφει,
μην πλησιάσεις πολύ, θα το διώξεις ξανά,
με μια κίνηση απλή, όλα τα ανατρέπει ,
γι αυτό αστό και ύστερα.. μίλα του σιγανα΄.

Ounkas
31-07-2009

Μάλλον δεν ήθελα να φύγω μακριά,
από εκεί που τότε, είχα φτάσει,
δεν άφησα του χρόνου την σκιά,
ν΄ αγγίξει το μυαλό μου, να τ΄ αλλάξει.

Είναι αργά? Είναι νωρίς? Άραγε τί?
είναι αυτό που δεν αφήνει τη ζωή μου,
να μου γελάσει, σαν ξυπνήσει το πρωί,
και να χορέψει, μ΄ ευτυχία μαζί μου?

Κάθε μου όνειρο, έχει χαμόγελο βαθύ,
κάθε μου βράδυ, σφικτά θα με τυλίξει,
σαν σωτήρας, ο άγγελος μου θα βρεθεί,
εκεί κοντά, να δραπετεύσω θα μου ανοίξει.

Και κάθε νύχτα, κάπως έτσι θα κυλά,
με την αγάπη μου, δίπλα να με κοιτάζει,
το φόβο, απ΄ τα μάτια μου, φιλά,
στα χέρια του με κλείνει, με ησυχάζει.

Ounkas
01-08-2009

Δεν γύρεψα πολλά, δύο-τρείς σταγόνες ήλιο,
και ένα κομμάτι ουρανό να ταξιδέψω,
λίγες κουβέντες, ν΄ ανταλλάξω μ΄ ένα φίλο,
κι ένα τετράδιο, τις σκέψεις να ημερέψω.

Ότι ζητώ, ένα χαμόγελο, μια λάμψη,
ή κάποιο βλέμμα καθαρό να μ΄ οδηγήσει,
μέσα μου, την αλήθεια του, να στάξει,
όπως η γέννηση, διπλά να με φωτίσει.

Ζήτησα δώρο μια αγκαλιά, ένα συγνώμη,
έχουν τα δυό τους, την δύναμη να μαγεύουν,
κι έπειτα ρώτησες, τί θα ΄θελα ακόμη,
΄ένα τοπίο΄, σου ΄πα, ΄τα μάτια να χαζεύουν΄.

Ότι έχει νόημα, μάθε μικρό πως είναι,
ότι αξίζει, λίγα λεπτά είναι μόνο,
πιστός σ΄ αυτό που αγαπάς, φίλε μου μείνε,
μ΄ ελπίδες γέμισε, της ερημιάς τον θρόνο.

Ounkas
01-08-2009

Χάθηκα στα λόγια, που άκουσα να λες
πίστεψα πως η αλήθεια, εκεί κυλούσε,
ώρες ατελείωτες και σκέψεις σου πολλές,
αμέτρητες κουβέντες, ο νους εξιστορούσε.

Με προσοχή, τις λέξεις σου ακολουθώ,
μα μην ζητάς, τα πάντα να πιστέψω,
χρόνο πολύ χρειάζομαι για να εμπιστευτώ,
όπου τα μάτια σου, θέλουν να ταξιδέψω.

Δεν λέω ψέματα πως είναι όλα αυτά,
μπορεί με ειλικρίνεια να διαβαίνεις,
όμως για μένα, δεν είναι αρκετά,
πρέπει να νιώσω ασφαλής, να περιμένεις.

Πολλά τα λόγια, που΄χω ακούσει, δίχως νόημα,
κάποτε πίστευα, στην σπίθα των ματιών,
τώρα κι αυτά, ξεπέρασαν τα όρια,
κι ακούμπησαν, το άυλο των στοιχειών.

Κι όσο φωνάζεις, τόσο δεν θα σ΄ ακούσω
δεν είναι τρόπος, λύση για να βρεις,
φεύγω σιγά - μα δεν θα σε προδώσω,
κοίταξε όμως, στο ψέμα μην καείς!!΄

Ounkas
02-08-2009

Τα χρόνια, άλλαξαν πολλά στο πέρασμα τους,
δεν είναι τόσο, το χρώμα των μαλλιών,
γίναν λευκά, μα μένει τ΄ άρωμα τους,
που σε ταξίδευε, στη γη των αστεριών.

Ούτε οι ρυτίδες, είναι που ανατέλλουν,
στο πρόσωπο μου, σαν σοφία των καιρών,
κι αυτές στο νου, ξανά, παλιά, θα φέρουν,
εικόνες, λέξεις, από το παρελθόν.

Τώρα η παγωνιά, τυλίγει το κορμί μου,
το κρύο φτάνει, βαθιά ως την καρδιά,
μοναδική κι αθώα, αγάπη ακριβή μου,
τ΄ άνθη δεν έχουν, την ίδια μυρωδιά.

Τα κρίνα, κρύσταλλα, γερμένα προς το χώμα,
σαν τ΄ αγγίξεις , πιο πολύ θα φοβηθείς,
έρωτα μην πλησιάσεις, περισσότερο ακόμα,
καλύτερα να φύγεις, ναι !! να μ΄ αρνηθείς!!΄

Ounkas
02-08-2009

Φυλάκισε με στα όρια της γαλήνης,
και της αγάπης όσων με κυνηγούν,
έχω πια το συναίσθημα ευθύνης,
για εκείνα, που σαν ακρίδες διεκδικούν,

να κλέψουν ότι όμορφο έχω χτίσει,
το ουράνιο τόξο, μες τα μάτια, να μη βγει,
και προσπαθούν, η ελπίδα μου να σβήσει,
την κυνηγάνε την ωθούν προς τη φυγή!

Ένα αστέρι συντροφιά έχω, τα βράδια,
με το φως του, το βήμα οδηγώ,
το έριξαν, στα πιο βαθιά πηγάδια,
ήξεραν … θα το σώσω κι ας πνιγώ.

Μια αχτίδα του ήλιου, που με ζεσταίνε,
έστειλαν σύννεφα, την σκέπασε η μπόρα,
αύτη ευτυχία, κάθε μέρα έφερνε,
εγώ τι έμεινε πια , για να ζήσω τώρα?

Μια μικρή ψυχή κι αύτη κουράστηκε,
κι ένα κρυμμένο ρόδο μες το στήθος,
που δυστυχώς, το βρήκαν και δικάστηκε
να γίνει αυτό σκιά …κι ένας μύθος…΄

Ounkas
03-08-2009

Μην νομίζεις πως το ήξερα κι εγώ,
το ανακάλυψα τυχαία ένα βράδυ,
μέσα μου θαμμένο, είναι καιρό,
μα από ανέκαθεν, υπήρχε το σημάδι.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,
είχα αφήσει, περιθώρια λιγοστά,
να πλησιάσει κάποιος το ΄εγω΄ μου,
δεν μπορούσε, τα πάντα ήτανε κλειστά!

Κι όσο μεγάλωνα, πιο δύσκολο φαινόταν,
να αφήσω να πλησιάσουν τη ΄σιωπή΄,
αυτή … μαζί με μένα υψωνόταν,
σαν ομίχλη, που δεν μπορούσε να ΄κοπεί΄.

Μόνη χαρά μου, η αληθινή αγάπη,
που γνώρισα κι ακόμα ζω μαζί της,
αυτή βοήθησε να μην χάσω το ΄κάτι΄,
που ανατέλλει πάντα απ΄ το φιλί της.

Εδώ που είμαι ξέρω τα όρια μου,
τι θέλω, τι με κάνει να σιωπώ,
κι αν βλέπω, θλιμμένα τα όνειρα μου,
δίνω αγάπη, στίχος χωρίς σκοπό.

Ounkas
03-08-2009

Σώπασε τούτο το στόμα να μιλά,
η δύση μες τα μάτια, βασιλεύει,
από μακριά θαρρείς, με χαιρετά,
τεράστια αγωνία, με κυριεύει.

Σε χάνω? Δεν θα υπάρχει γυρισμός?
γιατί δεν λες, ποιός την ψυχή ματώνει?
θα φύγεις και θα μείνει ο χωρισμός,
μέρα τη μέρα να με φαρμακώνει?

Μίλα μου τώρα, πες ποιός άνοιξε τη γη,
ποιός είναι αυτός που πάγωσε το χρόνο?
ποιός έπνιξε τους ήχους στην σιγή?
πες μου καρδιά μου, μην βλέπεις που θυμώνω!

Περιφανή όπως πάντα, πλημμυρισμένη αγάπη,
απομακρύνεσαι, τίποτα δεν θα πείς,
ξέρω καλά, μαζί σου αυτό το ΄κάτι΄,
θα το κρατήσεις κι ύστερα θα χαθείς.

Είναι ανώφελο να τρέξω να σε φτάσω,
άνεμος γίνεσαι, αετός πετάς ψηλά,
μα σου υπόσχομαι, κάποια στιγμή θα πιάσω,
όποιον τον ποταμό σου, στερεύει που κυλά!΄

Ounkas
04-08-2009

Μία σταγόνα, πόσο με κάνει να υποφέρω,
αυτή φέρνει σιωπή, πόνο και λύπη,
τίποτα δεν μπορώ πια να προσφέρω,
κάθε χαρά, σιγά σιγά μ΄ εγκαταλείπει.

Κυρίαρχος μες της ζωής μου τα σοκάκια,
αυτή είν΄ ο αρχηγός κι εγώ στρατιώτης,
το κύμα που βουλιάζει τα βαρκάκια,
εγώ μικρός, ενώ αυτή ιππότης !!

Με σέρνει, χωρίς οίκτο, με τρομάζει,
ποδοπατά του κήπου μου τα κρίνα,
μέσα μου ζει, συνέχεια με πειράζει,
καταδικάζει τα όνειρα μου εκείνα…

…που θέλουν να με δουν να ανασαίνω,
να διώξω αυτήν την πίκρα, να σβηστεί,
μα όσο αμύνομαι, χειρότερα πεθαίνω,
σύντομα ότι ζω, θα έχει βυθιστεί..

Θε να προλάβω, να σας πω μια αλήθεια,
γιατί η σταγόνα, γίνεται ωκεανός,
η ατελείωτη αγάπη μες τα στήθια,
πίστευα, πως θα μου έδειχνε το φως….΄

Ounkas
04-08-2009

Απαγόρευσα στα δάκρυα να κυλούν,
το χαμόγελο, ζωγράφισα στα χείλη,
για την απρόσιτη μορφή μου όλοι μιλούν,
άγνωστοι είναι και λιγοστοί οι φίλοι.

Να τους μιλήσω γι αυτόν τον ποταμό?
που η ορμή του με πνίγει, δεν αντέχω,
η να τους πω για των ανθρώπων, τον καημό,
που με χαράκωσε και πια δεν τον ελέγχω?

Να εξηγήσω πως μέσα μου, κραυγή,
με ξεκουφαίνει, κάθε μέρα που ουρλιάζει?
η να τους πω, για του έρωτα μου, την φυγή,
που δακρυσμένος, ενώ φεύγει με κοιτάζει?

Μήπως, θα ήταν καλύτερα να πω,
για τις στιγμές που ο αγέρας ξεριζώνει,
όλα εκείνα που αγαπώ και καρτερώ,
στα δέντρα τα χτυπά και τα ματώνει?

Η να σωπάσω καθόλου να μην μιλήσω?
Να μην πω τίποτα, μη τυχόν και πληγωθούν,
Των φίλων την ψυχή να μην τρυπήσω,
Με θλίψη, δάκρυα, μαζί μου μην χαθούν?

Ounkas
05-08-2009

Όποιος από συντρίμμια έχει αναστηθεί,
κι από τη φλόγα μέσα έχει περάσει,
όποιος με τον καημό έχει μετρηθεί,
και με την πίκρα, αγκαλιά έχει γιορτάσει,

Όσοι απ τα βαθιά, έχουν σωθεί,
σε θεμέλια θάφτηκαν κι όμως ακόμα ζούνε,
όσοι στην ερημιά, είχανε ξεχαστεί,
μα βρήκανε το δρόμο, για να ΄ρθούνε,

Εκείνοι, έχουν μιλήσει ,με το φως,
έχουν σημάδια, στη ψυχή τους και στο σώμα,
μα σημασία δεν έχει, αν είσαι ξένος η αδελφός,
τους νοιάζει μόνο, να σωθεί, ένας ακόμα.

Αυτοί που κάποτε, ήταν πολύ ψηλά,
και θάφτηκαν στη γη, χωρίς ελπίδα,
τώρα αν τους δεις, το βλέμμα τους γελά,
πέρασαν μέσα, απ την άγρια καταιγίδα.

Αντίκρισαν ,ότι σκληρότερο στη γη,
ένιωσαν τόσο πόνο και χαθήκαν,
έμειναν μόνοι, ξεχασμένοι ναυαγοί,
τη δύναμη όμως, να ξαναζήσουν βρήκαν.

Αυτοί είναι άξιοι, να νιώσουν, να γευτούν,
είναι ικανοί, ν΄ ακούσουν ένα αστέρι,
να δουν εσένα και τα μάτια αν ενωθούν,
ξέρουν με μιας, αγάπη αν κρύβεις ή μαχαίρι.

Ounkas
8-08-2009

Ποτέ ο καιρός, δεν με τρομάζει, όσο απόψε,
πάνω μου στέκουν, γκρίζα σύννεφα, μουντά,
πάρε ένα ρόδο, τ΄ αγκάθια του όλα, κόψε,
φέρτο στο πρόσωπο, στα μάτια μου κοντά.

Ποτέ ο ήλιος δεν μου θάμπωνε το βλέμμα,
σήμερα όμως, με τυφλώνει, με σκορπά,
ίσως να καταφέρω, να δείξω μ΄ ένα νεύμα,
πόσο με καίει και τη σάρκα μου τρυπά.

Ποτέ το ψέμα, δεν με πλήγωσε όπως τώρα,
πως την πληγή να κλείσω θα μπορέσω?
να κρατηθώ, να μην χαθώ στην κατηφόρα,
πως μακριά της να φύγω, θα αντέξω ?

Ποτέ ξανά, αυτό το λαμπερό φεγγάρι,
δεν το είδα, τόσο μικρό και σκοτεινό,
λες απ τη θλίψη μου, σαν κάτι να ΄χει πάρει,
ως και να σβήσει απόψε είναι ικανό!

Στέκεσαι εκεί μακριά , δεν πλησιάζεις,
φοβάσαι μήπως και χαθείς, όπως εγώ,
ούτε ένα βήμα προς τα εδω, δεν δοκιμάζεις,
την τόση αγάπη σου, απόψε νοσταλγώ…

Ounkas
09-08-2009

Δείχνω πως σ΄ εχω ξεχάσει,
πως πέρασε η εποχή της λύπης,
μα τίποτα δεν έχει αλλάξει,
χρόνο το χρόνο, περισσότερο μου λείπεις.

Κάνω πως όλα κυλούν ομαλά,
πως έχουν γυρίσει ξανά στο ρυθμό τους,
μα μέσα μου όχι, δεν είμαι καλά,
΄χάσαν τα χείλη, το χαμόγελο τους.

Μόνη κοιτάζω μια φωτογραφία,
εκεί ψιθυρίζω, τις σκέψεις του χθες,
αναπολώ πάντα, κάποια ιστορία,
αυτές που μου΄ λεγες, τις μοναδικές.

Κλειδώνω στα μάτια, δικό μας ότι είναι,
κανείς δεν μπορεί, να δει την ψυχή,
λυπάμαι που τότε σου φώναξα ΄μείνε΄,
μα ένιωθα, τόσο πολύ μοναχή!!.

Σε αγάπησα πολύ μπαμπά!
Ounkas
09-08-2009

Μοίρασε η νύχτα, αστέρια και ευχές
μόλις που πρόλαβε να πέσει το σκοτάδι,
στο νου μου εικόνες, έρχονται απ΄το χθες,
λέξεις και άνθρωποι που άφησαν σημάδι.

Μπορεί να προφτάσω, πριν έρθει ο ήλιος,
να δω όσα άφησε ο χρόνος να ζήσουν,
μονάχα τα βράδια, καλύτερος φίλος,
είναι ικανά, τη χαρά να σφραγίσουν.

Ταξίδι στο χρόνο, με άρωμα αγάπης,
ξεκίνησα απόψε, χωρίς να σκεφτώ,
απ όλα όσα είδα, εσύ δε θα μάθεις,
αυτά που με κάνουν, βαθιά να σιωπώ.

Πριν όλα αλλάξουν, τη φωνή μου θ΄ ακούσεις,
να λέει μαζί σου, πως πάντα θα ζω,
ασπίδα ζωής, το κακό θ΄ αποκρούσεις,
τραγούδι θα λέμε, της αγάπης σκοπό.

Αιώνια γαλήνη, στη ματιά θα ζήσει,
κι αν είμαι μακριά, θα με νιώθεις εδω,
είσαι όλα εκείνα, που μου είχανε λείψει,
μα τώρα, πολύτιμα αγαθά τα κρατάω.

Ounkas
01-09-2009

Πίσω απ το φως μου ΄πες να κοιτάξω,
χιλιάδες άστρα ξεπρόβαλαν με μιας,
στάθηκα ανήμπορη, μα ήθελα να φωνάξω,
ποτέ δεν είδα, κάτι τέτοιας ομορφιάς.

Δεν ξέρω αν βράδυ ήταν ή κάποιο θαύμα,
έκανε μέρα και νύχτα, μαζί να ζουν,
σελήνη κι ήλιος, άγγιξαν ένα τραύμα,
με φως το έλουσαν, κοίτα το ακουμπούν!

Νιώθω να κέρδισα ότι μου ΄κλεψε ο χρόνος,
μ΄ ένα συναίσθημα γεμάτο προσμονή,
μα εκεί που έτρεξα, λες χάθηκε ο δρόμος,
έμεινε μόνο, η σιγή και η υπομονή.

Κράτησε λίγο, το ταξίδι στην γαλήνη,
ένα λεπτό, έβαλε η ζωή, τα γιορτινά,
μα τις στιγμές πρέπει να ζούμε, κι ότι γίνει,
να λέμε όλα , πως είναι πιθανά.

Και αυτό που σκέφτηκα, ήτανε η αλήθεια,
γι αυτό τα χρώματα, ξανάγιναν μουντά,
η ζωή μας γέρασε, έγινε μια συνήθεια,
κι όλα τα φώτα της, είναι τώρα σβηστά.

Ounkas
14-09-2009

Ποτάμι ορμητικό να σωθώ, προφταίνω?
χείμαρρος οι εικόνες, πέτρες κυλούν,
ξυπόλυτη στις όχθες του, διαβαίνω,
τα θυμωμένα του νερά, με προκαλούν.

Δέντρο το δέντρο, πιάνομαι και κοιτάζω,
είναι στενό το μονοπάτι τούτο εδω,
βήμα μεγάλο, κάνω κι όμως διστάζω,
όραμα βλέπω, το ποτάμι πως περνώ.

Μα στέκω εκεί και σκέφτομαι τον τρόπο,
να φτάσω απέναντι, να μην χαθώ,
άλλο από γκρίζο, δεν χωρά σ΄αυτο το τόπο,
γι αυτό δικό μου δρόμο , ακολουθώ.

Μακριά δεν είναι η απέναντι ακτή,
τέσσερα μέτρα, το πολύ πέντε και φτάνω,
μα η θέληση μου, δεν είναι αρκετή,
ένα, δύο βήματα, και πάλι πίσω κάνω.

Δίπλα στο πέρασμα, φύλλα, κορμοί σωρό,
ο καταρράκτης παρασύρει τα συντρίμμια,
να ξεγελάσω την οργή του, πως μπορώ?
όταν διστάζουν να διαβούν και τα αγρίμια?

Τα βλέπω ακίνητα, να κάθονται στην γη,
θα ΄λεγα έχουν κάθε προσπάθεια αφήσει,
μόνο κοιτούν και βγάζουν μια κραυγή,
σαν να μου λένε ΄το ποτάμι θα νικήσει!΄

Ounkas
16-09-2009

Έτσι φωτίζονται οι στιγμές μας,
με λιγοστούς ανθρώπους γύρω,
έτσι ακούγονται οι φωνές μας,
τις παίρνει ο άνεμος σαν φύλλο.

Πίσω απ τα πρόσωπα της μέρας
που η ζωή τα χαρακώνει,
φτάνει κι απλώνει ο αγέρας,
ένα άρωμα που αναστατώνει.

Στα ταπεινά μικρά μας σπίτια,
υπάρχουν χρώμα – μουσική
μένουν μαζί μας τα σπουργίτια,
δεν ξαναφεύγουν από εκεί.

Στους δρόμους γεννήθηκαν αγάπες
που δεν τις γέρασε ο χρόνος,
και μονοπάτια όπως οι χάρτες,
χαράζουν οι έρωτες κι ο πόνος.

Μια ανάσα απλή κι ένα δάκρυ
είναι αρκετά για να θυμίσουν,
πως, ως του κόσμου μας την άκρη,
καινούργια ελπίδα θα ανθίσουν.

Ounkas
02- 10-2009

Ώρες υπάρχουν που περνούν χωρίς να θέλω,
κι αν οι στιγμές λέω, πως είναι αρκετές,
απ τα χαλάσματα το νου μου, ανατέλλω,
σκιές γεμίζω, που μοιάζουν πειρατές

Σαν κάτι να μην θέλησε ν΄ αφησει,
μια μικρή ψυχή ν΄ αναστηθεί,
μια σταγόνα, ούτε μία δεν θα δροσίσει,
τη σκέψη, κάτι ωραίο, να θυμηθεί

Κυλώ κι απόψε σ΄ ένα άγνωστο τοπίο,
μοιάζει με όνειρο εγώ όμως δεν κοιμάμαι,
θέλω να πω, πως είναι κάποιο αστείο,
από εκείνα που στο τέλος τους, γελάμε.

Βρίσκομαι, γρήγορα με κάτι να παλεύω,
παλιό και γέρικο με δύναμη μεγάλη,
θυμάμαι, χρόνια πριν να ικετεύω,
ζωή να μου χαρίσει, ακόμα κι άλλη!

Τότε φοβόμουνα πολύ κι αγωνιούσα
μην με τσακίσει και μου πάρει την πνοή,
όμως στο τέλος, θύμωνα και ξεσπούσα,
πάνω του όση, έχει ο άνθρωπος, οργή!

Συνήθως το νικώ και ανασαίνω,
το ρίχνω κάτω, το διώχνω, το πατώ,
ακόμα, τί είναι? ούτε και καταλαβαίνω,
μα ξέρω πως, σε ένα νήμα ακροβατώ.

Αν ξεχαστώ, αν χαλαρώσω έστω και λίγο,
αν πω, πως δεν το πολεμώ ποτέ ξανά,
ψυχή και σώμα θα χωρίσουμε, θα φύγω,
ίσως με βλέπετε, μα δεν θα ζω αληθινά!.

Απόσπασμα από το Βιβλίο
΄ Ξορκίζοντας τα φαντάσματα από το παρελθόν ΄

Ounkas
03-10-2009

Μια ανάσα βαριά,
ένα βλέμμα δεμένο,
μα εγώ περιμένω,
να ξανάρθει η βραδιά.

Μια φωνή μακρινή,
την ακούω να λέει,
πως κανένας δε φταίει,
ταπεινή και σεμνή.

Μια εικόνα θαμπή,
που κοιμότανε χρόνια,
στα λευκά μου σεντόνια,
μ΄ έσπρωχνε για να μπει.

Ένα αστέρι νεκρό,
στη γη μου θαμμένο,
να το αγγίξω προσμένω,
το ακριβό, το μικρό.

Σου μιλώ σιγανά,
ξέρω πόσο τρομάζεις,
και αμέσως αλλάζεις,
βγάζεις τα γιορτινά.

Μη ρωτάς τι αγαπώ,
ότι ζει ανασαίνει,
συνεχίζει υπομένει,
για ένα μόνο σκοπό.

Να κοιτάξει μπροστά,
όσα έχει λατρέψει,
και ξανά να πιστέψει,
στα ικανά στα σωστά.

Ounkas
04-10- 2009

Βλέπεις και εσύ, αυτό το φως, το σταθερό,
που ολόλευκο στέκει και με μαγεύει?
Να το! εκεί είναι, στο δωμάτιο το μικρό,
ήρθε από πού ? δίπλα μου, τι γυρεύει?

Κι αυτή τη ζέστη, που φέρνει και σκορπά?
την νιώθεις? Μια γαλήνη έχει απλώσει,
λες κάθε πίκρα με μια κίνηση χτυπά,
κοίτα πως τρέχει, η θλίψη να γλυτώσει?!

Καλά, πως είναι δυνατόν, να μην μπορείς,
να δεις, αυτή τη λάμψη που αφήνει?
τι με κοιτάζεις, έτσι κι απορείς?
εικόνες ψεύτικες, λες το μυαλό μου δίνει??!!

Δεν απαντώ, γιατί δεν το καταλαβαίνω,
είναι εδώ! Να το! Το βλέπω με αγγίζει!!
Σε μια στιγμή, αυτά που χρόνια περιμένω,
Χωρίς εγώ, τίποτα να πω, μου τα χαρίζει!

Αυτό το βλέμμα σου ,λιγάκι με τρομάζει,
αντί η χαρά μου, να σε κάνει ευτυχισμένο,
μορφές, το πρόσωπο σου όλο αλλάζει,
λες και κοιτάζεις κάτι απίστευτα θλιμμένο!!

Ounkas
06-10-2009

Εγώ … μια μικρή κουκίδα στο απέραντο του κόσμου…
Ένα ασήμαντο και μικρό σημαδάκι, που πιάνω το χώρο,
κάποιου άλλου πιο πολύτιμου στοιχείου της ζωής…

Μια τόση δα σταγόνα, σ΄ έναν ωκεανό που όλοι προσφέρουν κάτι…
Κι εγώ …ανίκανη να δώσω τη χαρά,
την γαλήνη και την τόση αγάπη που έχω μέσα μου…
Ανάξια, να ημερέψω μια ευγενική ψυχή…
Τι να προσφέρω …δεν έχω τίποτα…
κι αυτό που έχω …την μικρή αυτή καρδιά…
που μεγάλη ένιωθα πως είναι …δεν τη θέλει κάνεις…
τίποτε άλλο δεν υπάρχει για να κάνω…

Παραμένω …άπραγη …αναπνέοντας απλά το χρόνο μου…
Ότι μου αναλογεί, είναι μονάχα η σκέψη και η γραφή…
Είναι μονάχα η σιωπή και το απέραντο τίποτα…
Έτσι …να περάσει ο καιρός…
Τι να δώσω δεν έχω ….άδειασε απ όλα η ψυχή…
μόνο η αγάπη έχει μείνει…

Αυτή όμως …όλοι την έχουν και έτσι, ξέμεινα μαζί της,
Θα με πνίξει η απεραντοσύνη της,
αλλά αυτό μάλλον είναι καλό…
Μια τιμωρία …για την χαρά που δεν μπόρεσα να δώσω…
για το χαμόγελο, που προσπάθησα ,αλλά δεν κατάφερα
να ζωγραφίσω, σε κανέναν απ όσους βρέθηκαν,
για λίγο ή πολύ, κοντά μου…

Κάποιοι μ΄ αγαπούν …με νοιάζονται …κι εγώ? Πως
Τους έδειξα πως είμαι ευγνώμων?
Η θλίψη μες τα μάτια, μικρά γυαλάκια που ταξιδεύουν,
δεν τρέχει δάκρυ, απλά με κόβουν…

Ναι, ίσως ξέρω ν΄ αγαπώ πολύ,
Ίσως να ξέρω να ακούω,
Ναι, ίσως οι λέξεις μου, δίνουν ξανά την ελπίδα σε
όσους την είχαν ξεχάσει…
Μα είναι ασήμαντα αυτά, μπροστά
στο πόνο που χωρίς να θέλω,
προσφέρω απλόχερα,
σε όσους πλησίασα κι άγγιξαν λίγο
την απόμακρη ψυχή…

Δεν ξέρω να κάνω τίποτε άλλο, απ το να δίνω,
ν΄ αγαπώ, να αισθάνομαι….
Εγώ …μαζί μ΄ αυτά και πάλι πόσο μικρή είμαι?
Χώρεσα σ΄ ένα κύτταρο μόνο, σ΄ ένα κόκκο άμμου,
σε μια νιφάδα χιονιού…
δεν μίλησα ποτέ για ότι άκουσα …
κλειδωμένα μέσα μου, τα μυστικά σας….
μη φοβάται κανείς …είναι καλά φυλαγμένα…

Θα συνεχίσω να υπάρχω, γιατί έτσι πρέπει,
έστω σαν μια μικρή, λάμψη στον ουρανό…

μα μια συγνώμη απ όλους να ζητήσω …θα είμαι εδώ…
με μια ακόμα βαθύτερη σιωπή …μιλήστε εσείς, πείτε μου…
εγώ ένα μαντήλι θα δέσω για λίγο στην καρδιά…
και πάλι θα γυρίσω…
μόνο εγώ έφταιξα …
ελπίζω την συγνώμη να δεχτείτε…
αν, όχι, πάλι πλάι σας θα μείνω …
σαν αγέρι….

Ounkas
06-10-2009

Κι αυτή η αλήθεια που μου ζητάς να κρύψω,
να την καλύψω με χρώμα θαλασσί,
ένα χαμόγελο πλατύ έξω να δείξω,
λες έτσι όλοι κάνουν, γιατί όχι κι εσύ?

Είμαι αυτή που γνώρισες που ξέρεις,
με τα καλά, τ΄ ασχημα, τ΄ αληθινά,
ίσως εσύ, θέλεις να καταφέρεις
να κρύψεις ότι βγαίνει δειλά ..

Σκορπίζω αγάπη στον αέρα και ηρεμία
θέλω να δώσω, ταπεινά και σιωπηλά,
ότι πιο όμορφο, από μία τρικυμία,
κάθε σου φόβο, να τον σβήσω απαλά.

Μου αρέσει γελαστά πρόσωπα να κοιτάξω
ψάχνω να βρω, πώς να βοηθήσω με χαρά
όταν πονά κάποιος , αναστενάζω,
νιώθω το πόνο εγώ, λες μ΄ αφορά

Φορές υπάρχουν, που η ψυχή δάκρυα στάζει
γιατί ένας άνθρωπος, δεν μπόρεσε να βρει
τι είναι αυτό, που τη ζωή του δοκιμάζει
που τον τσακίζει, τον λυγίζει σαν κλαρί...

Δεν προλαβαίνω να σου πω, άλλα απόψε,
μα αν θέλεις διάβασε, τα λόγια της σιωπής,
μετά μικρά κομμάτια, τις σελίδες κόψε
πέτα τες μακριά και τίποτα μην πεις....

Ounkas 2009
06-10-2009