Ηχοι Σιωπής 2010

Ποτέ δε θα ρθεις,
το νιώθω, απ την αρχή,
είναι ένα ΄κάτι΄,
που κρατάει τη λογική,
που δεν σ΄αφήνει να με δεις,
μέσα στα μάτια...

Ίσως εγω,
να βλέπω μόνο την αλήθεια,
ίσως καλά, να μην κατάλαβες,
κι αυτό σε κάνει,
εκεί
να μένεις...

Δεν θέλω τίποτε,
ούτε μικρό δε θα ζητήσω,
απλά δυό λέξεις θέλησα,
κουβέντα φιλική,
πολλά τα πρόσωπα,
να φοβηθείς,
δεν έχεις…

Μα ξέρω,
από την πρώτη την στιγμή,
ποτέ δε θα ρθεις,
ούτε ένα ΄γειά ΄να πεις,
να καταλάβω,
ποτέ
δε θα μπορέσω…

Τι κρύβει,
κάθε ενας από μας, μέσα στο νου,
πού να ξέρω?
Μα ξέρω εμένα,
κι ότι είπα,
αυτό μονάχα
είναι αληθινό…

Ας γίνει έτσι,
μ΄ένα παράπονο θα μείνω,
ένα αναπάντητο ΄γιατί΄,
μα έχω συνηθίσει,
ποτέ κανείς,
πραγματικά,
δεν μου πε,
την αλήθεια…

Ounkas
06-04-2010

Θέλω να πω τόσα πολλά,
κι όμως σωπαίνω...
δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό,
αλλά μερικές φορές σε κάνει και
σκοτεινιάζεις...

Είναι σαν τον άνεμο, την ώρα που
γέρνει τα κλαδιά των δέντρων,
εκείνα θέλουν ν΄αντισταθούν,
μα δεν εχουν δύναμη...

Ετσι κι εγω, θέλω να μιλήσω,
μα προτιμώ την σιωπή...
Μάλλον πληγώθηκα τόσο πολύ,
εσυ δεν μπορείς να το ξέρεις,
γιατί δεν με ξέρεις...

Είναι πολλά αυτά που χρεώθηκα,
χωρίς να μπορώ να πω τίποτα,
απλά χαμογελώ...
Αλλά τα κομμάτια μου έφυγαν πάλι,
και εγω τα ψάχνω...

Ounkas
07-04-2010

Δώσε μου λίγο χρόνο,
να μαζέψω τα κομμάτια μου,
αυτά που τα δικά σου λόγια
σκόρπισαν…

όλοι μας έχουμε κάτι
που μας πονά, μας βασανίζει,
Τι κι αν δεν έφταιξα?
ο θυμός και η οργή,
πάνω μου έπεσαν…

Δεν είναι πρώτη φορά,
όμως κάθε φορά λέω,
πως θα είναι η τελευταία…

Λίγο χρόνο μόνο χρειάζομαι,
η παλιά πληγή, μάτωσε,
και πρέπει να την φροντίσω..

Όμως θα είμαι εδώ,
ποτέ δε φεύγω,
Λίγο χρόνο μόνο,
πέντε λεπτά να με βρω,
αυτά μόνο χρειάζομαι…

Ounkas
08-04-2010

Πώς να μετριάσω τις σκέψεις μου?
Εδώ είναι πάντα, γύρω μου…
θέλουν ταξίδια να κάνουν κοντά σας.
Δεν θέλεις να βλέπεις τις ΄θλιμμένες΄λέξεις,
κι όμως αυτές είναι δικές μου…
Αυτές είμαι εγώ..

Είναι παράξενο, μα χωρίς να βλέπω
τα λουλούδια, ξέρω πως είναι εδώ,
χωρίς να βλέπω τον ήλιο,
νιώθω την ζεστασιά του…
Και είναι όμορφα…

Αλλά τα λόγια μου, αυτά είναι,
χωρίς περικοπές και ψέμα,
βαρέθηκα την υποκρισία του κόσμου,
δεν είναι όλα καλά,
απλά λέμε πως είναι…
Δεν είναι κακό να λέμε την αλήθεια,
κι ας είναι πολλές φορές σκληρή..

Ναι θα μπορούσα να γελάω όλη μέρα,
να κάνω πως δεν συμβαίνει τίποτα,
μα τότε θα ήμουν ζωντανή?
Θα αισθανόμουν?

Ounkas
08-04-2010

Κι έμεινα μόνη να κοιτάζω το κενό,
κανείς γύρω μου, δεν υπάρχει να μιλήσω,
κι έτσι μόνη, σκεφτόμουν,
αν οι άνθρωποι, πάντοτε μόνοι ήταν…

Όμως, πάνω απ όλα σ αυτή τη διαδρομή,
πρέπει, ότι χαρίστηκε σε μας,
να το προσφέρουμε απλόχερα,
σκέφτομαι, δεν έχω πλούτη, μα η ψυχή μου,
γεμάτη είναι με υπέροχα χρώματα
για όλους…

Κι αυτά σας δίνω, εγώ τι θέλω?
Τι να ζητήσω εγώ?
Δυό λέξεις είναι αρκετές,
κι αν αυτό είναι πολύ,
τότε..μια παρουσία…
Αυτή, πιο πολύτιμη απ όλα
τα πλούτη του κόσμου…

Και νιώθω πως ψυχές, αν και λίγες,
πλάι μου είναι,
γι αυτές άλλη μια μέρα
θα ζήσω… γι αυτές μπορεί
ακόμα και να αναστηθώ…

Ounkas
08-04-2010

Μ΄ ένα τραγούδι θα σου πω, απόψε καληνύχτα,
άλλο από μένα, δε θέλω, τίποτα να ειπωθεί,
δεμένοι άνθρωποι, χαμένη μες τη νύχτα,
χώρισαν πάλι, χωρίς λύση να βρεθεί.

Μικρό τραγούδι, μα τα λόγια του μεγάλα,
αφήνει πίσω, την ημέρα στην βραδιά,
έχω πολλά για να σου δώσω, κι άλλα,
όμως εκείνα, δεν φέρνουν παρηγοριά.

Ένα τραγούδι μόνο, θα σου γράψω απόψε,
δε θα χει τίποτα, να γελάσεις, να χαρείς,
αυτό που θέλω, απ τα μάτια σου εσύ διώξε,
ότι σε πλήγωσε και ότι δεν μπορείς.

Σαν το ακούς, τη μελωδία μη την ψάξεις,
υπάρχει, αλλά μόνο λίγοι την ακούν,
είναι νωρίς για σένα, μα μην κλάψεις,
τα λόγια μόνο, αυτά για απόψε, αρκούν.

Ounkas
08-04-2010

Μόνο λίγο ακόμα, λίγες μικρές στιγμές,
δεν θέλω τίποτα να λες, μια συντροφιά,
θλιμμένες οι ώρες και φρικτά βουβές,
η αύρα σου φέρνει, ξανά την ομορφιά.

Ας μη μιλάμε, λόγο δεν έχει η ηχό,
να σπάει τη σιωπή, που μας κυκλώνει,
δεν έχω τίποτε απ σενανε κρυφό,
μα κάποιο ανάμνηση, αλήθεια, με λερώνει.

Μια μόνο σκέψη, αυτή θα θελα να δω,
σαν θα ξυπνήσω, νεκρή να έχει γίνει,
εγώ κανέναν να σκοτώσω, δεν μπορώ,
μα όποιος πήρε τη ζωή, τώρα ζωή να γίνει.

Όσο για εκείνον, που με πρόδωσε πενθώ,
κακία δεν έχω, μονάχα τον λυπάμαι,
μπορεί σιωπή και πάλι να ντυθώ,
μα δίχως τύψεις, τα βράδια μου κοιμάμαι.

Ounkas
09-04-2010

Χθες το βράδυ, βαθιά, ταξίδεψες καρδιά,
σιγά ψιθύριζε ο πόνος, μαύρες λέξεις,
ήταν εκείνες, καμιά δεν άφησαν παρηγοριά,
ούτε δυό δρόμους, τον έναν να διαλέξεις.

Με είδες κι έτρεξες, ήρθες πολύ κοντά,
ένιωσα αμέσως, τον τρόμο της φωνής,
είπες ελάχιστα, μα ήταν για μένα αρκετά,
φίλε, μια ελπίδα, δεν σου άφησε κανείς

Ounkas
09-04-2010

Kι απόψε ουρλιάζουν οι λέξεις,
ξέρω, τρομάζεις κι εσύ,
μα πως αλήθεια να διαλέξεις,
ότι πιο λίγο σε μισεί?

Ounkas
09-04-2010

Για πού ταξίδεψες ανάμνηση γλυκιά μου,
ποιος άνεμος σε έκλεψε? τώρα πού αγαπάς?
πώς να σε βρω, μικρή αστροφεγγιά μου?
χνάρι δεν άφησες, να δω, μονάχη σου, που πας?

Ounkas
09-04-2010

Δώσε μου λίγο απ το φως σου, παγωνιά,
κάνει απόψε, το κορμί μου κομματιάζει,
ψιθύρισε μου ένα τραγούδι, σιγανα,
βλέπω σκοτάδι, μέσα μου πλησιάζει.

Στα μάτια κοίτα με, δεν πρέπει να φοβάσαι,
δεν ξέρουν άλλο, από αγάπη να μοιράζουν,
ότι σε πίκρανε, για ότι εσυ λυπάσαι,
μακριά μαζί τους, απόψε θα το πάρουν.

Να ξέρεις ότι, η καρδιά όσο κι αν κλαίει,
αυτούς που πίστεψαν σε εκείνη, δεν ξεχνά,
κι αν τα παράπονα που έχει, δεν τα λέει,
είναι γιατί κρύβονται μες τα δειλινά.

Το φως σου απόψε, χρειάζομαι για λίγο,
μια γαλανή μόνο, εικόνα του ουρανού,
δεν θα ζητήσω, τίποτε άλλο πριν να φύγω,
να με θυμάσαι, την αυγή του πρωινού.

Όπως με γνώρισες, να γράφω, να σωπαίνω,
να μην μιλώ, μόνο με λίγους που αγαπώ,
χάρηκα πάντως που σε είδα, κι ανασαίνω,
απ της ψυχής σου, τον ήρεμο σκοπό.

Ounkas
10-04-2010

Μια μικρή ρωγμή στα ταβάνι, φάνηκε δειλά,
μια γραμμούλα που κανείς ακόμα δεν προσέχει,
ναι το ξέρω, γιατί το βλέμμα, κοιτάει χαμηλά,
κι όταν κάτι δεν το νοιάζει, απλά ΄απέχει΄.

Είναι απέναντί μου, όχι, δεν θα το αρνηθώ,
πως με τρόμαξε, όταν πρώτη φορά την είδα,
ήμουν έτοιμη κάτι όμορφο να ονειρευτώ, όταν..
την ματιά μου κάτι τράβηξε, σαν μια αχτίδα...

Χίλιους τρόπους δοκίμασα για πάντα να χαθεί,
με μανία την καθάριζα! την έπλενα να φύγει!,
χρώμα έβαλα από πάνω, για να καλυφθεί,
μα μόλις στέγνωνε, αμέσως άρχισε ν ανοίγει.

Δεν την ήθελα εκεί, μα τι να κάνω άλλο?
σε φίλους όταν μίλησα, είπαν μην την πειράξω,
κι όμως από εδώ μέσα, ήθελα να την βγάλω,
να χτίσω ξανασκέφτηκα, το μέρος να αλλάξω.

Θυμάμαι σαν να ήταν χθες… μα χρόνια έχουν περάσει,
όλες μου τις προσπάθειες, να την εξαφανίσω,
εγώ κι εκείνη, εδώ αγκαλιά, πια έχουμε γεράσει,
μοιάζουμε πλέον τόσο πολύ, σε λίγο θα ραγίσω…

Ounkas
11-04-2010

Είναι τρομακτικό να βλέπεις μια εικόνα να ξεθωριάζει..
Χωρίς ο ήλιος να της κάνει κακό..
Χωρίς η βροχή να την ξεπλένει..

Έτσι απλά.. ξαφνικά.. από εκεί
που χαμογελούσε να δακρύζει ..
Από εκεί που μιλούσαν όλοι για τα χρώματά της
τώρα να γίνεται σκοτεινή και γκρίζα..

Ξεφλούδισαν τα φύλλα στα δέντρα της..
τώρα κανείς δεν μπορεί να την πλησιάσει..
Όποιος τολμήσει να την αγγίξει,
τρυπιέται από τ΄αγκάθια που φύτρωσαν γύρω της,
για να την προστατέψουν..

Θα βρει το χρώμα της.. αλλά κανείς δεν θα βλέπει,
πως μέσα της αιμορραγεί ακόμα..

Για αυτούς που θα την κοιτούν, θα είναι
μια σκληρή, ανέκφραστη, απόμακρη μορφή..

Για εκείνους που ξέρουν, θα είναι η ίδια η μοναξιά ...

Ounkas
17-04-2010

Σ΄ ένα καράβι, μπήκα πάλι για να φύγω,
πάω εκεί, που η σιωπή θα μ΄ αγκαλιάσει,
σ΄ ένα σεντόνι, τα κομμάτια μου τυλίγω,
κι ότι πικρό, μες τη ψυχή έχει φωλιάσει.

Θα ταξιδέψω, την φουρτούνα δε φοβάμαι,
το δρόμο αυτόν, τον ξέρω πια καλά,
να είσαι σίγουρος, αυτά που θα θυμάμαι,
μες το βυθό θα θάψω, στα βαθιά.

Μόλις θα φτάσω, θα ανοίξω το σεντόνι,
και σαν απλώσω, τα κομμάτια μου στην γη,
θα έρθει εκείνο, το μικρό, γνωστό αηδόνι,
να τραγουδήσει, για να σπάσει την σιγή.

Κι ένα ένα, τα σπασμένα θα ενώσω,
θα δω στο τέλος, πόσα μένουνε κενά,
αν είναι λίγα, στη ψυχή πάλι θα δώσω,
μια παράταση, πίσω να ΄ρθει ξανά.

Όταν γυρίσω και με δεις, τότε άγγελε μου,
να μην τρομάξεις, για λίγο μόνο θα φοβάμαι,
ώσπου να κλείσουν, όμως οι πληγές μου,
μέσα στα χέρια σου, θα ΄θελα να κοιμάμαι…΄

Ounkas

Αν κάτι θέλεις να μου πεις, να μην σωπαίνεις,
κι αν θα θελήσεις να με δεις, μην ξεμακραίνεις,
από τις ώρες που γερνούν, στιγμές μας μένουν,
αυτές που κάνουν, τις καρδιές να ανασαίνουν.

Αν θέλεις κάτι να μου δείξεις, μην το κρύβεις,
με το πιο σκούρο το παλτό, μην το τυλίγεις,
σήμερα, όπου θέλει η ψυχή, γυρίζουμε,
το αύριο, πως ξημερώνει, δεν ορίζουμε...

Ounkas
18-04-2010

Μπορεί η καρδιά, χρώμα μουντό να γέμισε,
από τα χρόνια που περάσαν και σάπισαν,
μπορεί, κάθε καρπό μου, νέο να θέρισε,
χέρι αόρατο, και τα όνειρα κλαπήκαν..

Μπορεί η ματιά, μικρά γυαλιά να έχει,
απ τους ανέμους, που τ άφησαν να ζήσουν,
μπορεί κανείς να μην κατάλαβε πως βρέχει,
μα οι στάλες, ΄πέσαν στη ψυχή και θα την πνίξουν!

Ότι κι αν γίνει, θα είμαι εδώ, παντοτινά,
κι αν μάτωσα, λιγάκι από τις λέξεις,
όσα έχουν μείνει, μέσα μου ζωντανά,
θέλω τα πιο όμορφα, για σένα να διαλέξεις.

Πάρε ότι θέλεις, για σένα τα κρατώ,
τα έχω κρύψει, στην ματιά την παγωμένη,
από μακριά, όταν εσένα θα κοιτώ,
θα λέω ζωή.. δεν πήγες άδικα χαμένη.

Ounkas
18-04-2010

Ν΄αγγίξεις αν μπορούσες μόνο,
την ομορφιά που είναι κρυμμένη,
μες της καρδιάς το στενό δρόμο,
που χεις για χρόνια, κλειδωμένη..

Αν άνοιγε η ψυχή τα μάτια,
που για καιρό είναι κλεισμένα,
μαζεύοντας μικρά κομμάτια,
απο ανθρώπους κι απο μένα,

Κι όπως θα ξάπλωνες την νύχτα
ν΄άφηνες το μυαλό να φτάσει,
πριν να σου πει την ΄καληνύχτα΄,
σ΄ οδούς που δεν έχει ξεχάσει...

Τότε θα έβλεπες την χάρη,
την ομορφιά και την γαλήνη,
θα αφηνόσουν να σε πάρει,
σ΄ενα ταξίδι η Σελήνη.

θα γνώριζες το μπλέ του ονείρου,
του ουράνιου τόξου τα μαβιά,
θα βλεπες τα χρυσά του ήλιου,
τ΄αστρα να παίζουν σαν παιδιά.

Μες την καρδιά σου, ένα αγέρι,
θα φύσαγε ακριβή δροσιά,
και το λευκό το περιστέρι,
θα σου έφερνε παρηγοριά,

Δεν το κατάλαβα ποτέ μου,
πως άφησες αυτό το γκρί,
να σε γεμίσει αγγελε μου,
με πόνο, τόσο στην ψυχη...

Ounkas
19-04-2010

Για δάκρυα γράφω, μα δάκρυ δεν κυλά,
σταγόνες γέμισε η ψυχή, δεν ανασαίνει,
κι αυτή η αλήθεια σου, απόψε δεν μιλά,
πέρασαν χρόνια, κι ακόμα η καρδιά, μαθαίνει.

Ότι σου πω, θέλω εδώ να το κρατήσεις,
ξέρω αυτά που λέμε εμείς, άλλου δε λες,
μα απόψε θέλω μαζί μου, να τραγουδήσεις,
για τις αλήθειες.. που για εμάς, ήταν πολλές.

Να ψιθυρίσεις αν το θέλεις και το νιώθεις,
αυτό το αντίο, που δεν γράφεις στο χαρτί,
και δε με νοιάζει, αν για όλα με χρεώσεις,
δε θα μιλήσω, κι ας μην ξέρω το γιατί.

Υπάρχει κάτι, όμως που θέλω να θυμάσαι,
είμαι ενας άνθρωπος, που όταν αγαπώ,
πονάω εγω… όταν εσυ λυπάται,
αυτό ήθελα να προλάβω, να σου πω.

Ασε με τώρα, πρέπει αργά αργά να φύγω,
τι κι αν δεν κλάψω, έτσι έμαθε η καρδιά,
μα την ψυχή που ξεριζώθηκε, τυλίγω,
μες τα δυό χέρια μου, να βρει παρηγοριά...

Ounkas
19-04-2010

Εκεί πάντα, κάπου γίνεται το λάθος,
η αδυναμία της καρδιάς μου, να μιλήσει,
τα πολλά μυστικά, που κρατάει στο βάθος,
και τα λόγια που την έχουν, χρόνια τσακίσει.

Με σημαίες ξεκινάει, δυνατή ατενίζει,
Κάθε όνειρο που έκανε, τώρα ψάχνει,
σε πελάγη αβαθή, όμως βλέπω αρμενίζει,
και κοντά της κανείς, κάθε ελπίδα της χάνει.

Έχει χρώμα χλωμό, που τραβάει το βλέμμα,
ασυνήθιστο είναι, για μια νέα καρδιά,
παρασύρθηκε είδα, απ το γρήγορο ρεύμα,
σε μια όχθη την βρήκαν, δύο-τρία παιδιά.

Ζω, χωρίς να γνωρίζω, αν ποτέ θα γυρίσει,
ζω, γιατί η φωνή σου, με κρατάει ζωντανή,
μου θυμίζει συνέχεια, πως μου έχει στερήσει,
την εικόνα που τώρα, είναι πια μακρινή.

Μην γυρίσεις να δεις, αν ακόμα υπάρχω,
φύγε τώρα γιατί, θα φωνάξω να μείνεις!,
άλλη δύναμη ξέρω, αν σε δω, πως δε θα ΄χω
μια ανάμνηση όμορφη, θέλω αγάπης να γίνεις...

Ounkas
20-04-2010

Οι δρόμοι έγιναν στενοί, ο ήλιος λιγοστεύει,
οι πόρτες γύρω κλείδωσαν, να βγω, δεν το μπορώ,
κι αυτή η καρδιά, τα βράδια μου αλητεύει,
μ΄ αφήνει μόνη, την αυγή να καρτερώ..

Λεπτά κυλούν, μα ο χρόνος δεν περνάει,
μια κατηφόρα, που χωρίς, να θέλω, με κυλά,
πληγή μου άνοιξες βαθιά, μα ούτε που πονάει
ή δεν κατάλαβα εγώ, πως η ψυχή μιλά ? ..

‘Άνθρωποι γύρω περπατούν, κανέναν τους δεν βλέπω,
φωνές ακούω, μα οι λέξεις, είναι άδειες νομίζω,
σε σένα άραγε γιατί, πάντοτε επιτρέπω,
να μου μιλάς τόσο σκληρά, με θλίψη να γεμίζω?

Φλόγες ψηλές με τύλιξαν, δεν τρέχω να ξεφύγω,
αλλά το αδύναμο κορμί, δεν καίγεται, ούτε λιώνει,
θέλω κοντά μου να βρεθείς, έστω μόνο για λίγο,
γιατί μπορεί να χω φωτιά, μα το σώμα παγώνει.

Μια αγκαλιά μόνο ζητώ και πες μου τί χρωστάω,
αν και δεν έμειναν πολλά, κάτι θα σου χαρίσω,
για μια μονάχα αγκαλιά, αληθινή διψάω,
κι έπειτα άσε με, στο τίποτα μου, να γυρίσω..

Ounkas
20-04-2010

Σήμερα άκουσα την καρδιά μου να μιλά,
είχε θυμώσει, φώναζε και χτυπιόταν !,
δεν είναι ο ήχος τρυφερός, δεν μου γελά,
άγριο λιοντάρι, λες και ήτανε, βρυχόταν!.

Να καταλάβω προσπαθούσα, τί να έχει,
σαν μια μπόρα, ξέσπασε στα ξαφνικά,
τόσο θυμό, δεν πίστευα, μέσα της ότι έχει,
μιλούσε γρήγορα, κουνιόταν βιαστικά!

Λόγια σκληρά, μου είπε και σκεφτόμουν,
πόσο κακό, της είχα κάνει τελικά..
τίποτα απ όσα έλεγε, δεν αρνιόμουν..
το γέλιο ορκίστηκα, να της χαρίσω, οριστικά.

Γι αυτό όμως, πρέπει να αρνηθώ εσένα..
από τις λέξεις σου, μαχαίρια έχουν βγει,
που της χαράκωσαν, όλα τ αγαπημένα,
μα αν σε αφήσω.. νεκρή θα ναι την αυγή..

Φεύγω εγώ, γιατί εσύ δεν θα τ αντέξεις,
κάπου κρυφά, στα όνειρά μου, θα γυρνάς,
ξέρω δεν ήθελες, με την καρδιά να παίξεις..
μα έτσι έμαθες, ότι αγαπάς να το πονάς..

Ounkas
21-04-2010

Αγάπησέ με όσο μπορείς, όσο νομίζεις πως αξίζω,
με μια αγάπη, που δεν ξέρει, ποτέ της να πονά,
μ ένα συναίσθημα, πολύ μακριά απ το γκρίζο,
από το ρόδο εκείνο.. που κλαίει σιγανά.

Ναι, λάτρεψε με, όπως μονάχα εσύ ξέρεις,
με μια λατρεία, που δεν γνωρίζει την πληγή,
στην πικραμένη μου ζωή, να μην μου φέρεις,
κείνες τις λέξεις, που ματώνουν την αυγή!

Και πίστεψε, σε αυτό που γνώρισες, σε εμένα,
ποτέ δεν πρόδωσα κανέναν, που αγαπώ,
κι αν ειν τα μάτια μου, ακόμα βουρκωμένα,
εσύ μπορείς, να δεις στο βάθος, γαλανό.

Αγάπησέ με, για αυτό που ξέρεις και λατρεύεις,
μα μην κοιτάξεις, των ματιών μου τα βαθιά,
ζήτα ότι θέλεις, το γιατί όμως μην γυρεύεις,
του υγρού τοπίου τους, την τόση συννεφιά..

Ounkas
22-04-2010

Πες μου γιατί έχασες, των ματιών την λάμψη?
κι η βροχή, τη ζωή σου, μουλιάζει γοργά?
μίλα μου για αυτά, που βαθιά έχεις θάψει,
γιατί? τέλειωσε η ανάσα? κι είναι πλέον αργά?

Μην φοβάσαι, αφού ξέρεις, τη σιωπή σου διαβάζω,
κάνει ήχους που άλλος, να αισθανθεί δεν μπορεί,
το γαλάζιο που χάθηκε, να γυρίσει προστάζω,
μα τα σύννεφα πύκνωσαν, και το φως δεν χωρεί.

Ξέρω πόσο αγάπησες, όλα αυτά που είχες χάσει,
όλα εκείνα που ξύπνησαν, τις αισθήσεις ξανά,
έχεις πια μπερδευτεί, γιατί είχες μοιράσει,
τις ημέρες σου όλες, σε όνειρα ταπεινά.

Κι όταν είδες πως ήλιος, ήρθε να σε ζεστάνει,
τρόμαξες και του κρύφτηκες, μην τυχόν και σε δουν,
μην κανείς καταλάβει, ότι βρήκες λιμάνι,
και το κλέψουν τα κύματα, όταν πια θα το βρούν.

Μα υπάρχουν φορές, που μικρά μας προσφέρουν,
τα ΄τεράστια΄ δεν μπόρεσαν, να μας δώσουν πνοή,
κάθε χτύποι καρδιάς, από άλλους διαφέρουν,
μόνο λίγες στιγμές, η χαρά στην ζωή.

Δεν θέλω άλλο στο βλέμμα σου, να βλέπω το δάκρυ,
την καρδιά σου να αφήσεις, κει που θέλει να πάει,
σ ένα ξέφωτο μέρος, στου ουρανού μου την άκρη,
δεν ζητά τίποτε άλλο, μόνο να μ΄ αγαπάει.

Ounkas
26-04-2010

Δεν είναι τίποτα, μεγάλο και σπουδαίο,
σαν ξεδιπλώνεις, τη χαρά σ΄ ένα χαρτί,
είναι απλό, αληθινό κι ωραίο,
να αναρωτιέσαι της ζωής σου τα ΄γιατί΄.

Δεν είναι δύσκολο, για όλα να μιλήσεις,
αρκεί να λες, αυτό που νιώθει η καρδιά,
κι αν χρειαστεί, κάπου να ακουμπήσεις,
κοίτα να είναι μακριά, απ τη φωτιά.

Όσο αφήνεις, τις λύπες μες το νου σου,
να γίνουν βάρος, που δεν σήκωσε κανείς,
στο τέλος χάνεις, τη μάχη του μυαλού σου,
και δεν θ ακούσεις, τον ήχο της φωνής.

Άσε με απλά, στο πλάι σου να μείνω,
ποτέ δεν ζήτησα, τίποτα να χαρώ,
απ των ματιών σου, την πίκρα μόνο πίνω,
κι αφήνω γέλιο, σαν το γάργαρο νερό.

Άσε με λίγο, να μιλήσω με τα κρίνα,
κείνα που ξέχασες, πως έχει η καρδιά,
τα σκονισμένα, όνειρά σου, εκείνα,
άσε να ζήσουν, μόνο για μια βραδιά.

Κι όπως θα φεύγω, πίσω δεν θα κοιτάξω,
σφιχτά κρατάω, τα ΄γιατί ΄μου αγκαλιά,
θα χω προλάβει όμως, λίγες να σταλάξω,
στάλες αγάπης, να σου φέρουνε δροσιά.

Ounkas
28-04-2010

Ανυπόταχτη ψυχή, κορμιού εφιάλτης!!
γυρνάς σαν σβούρα, ησυχία δεν σε πιάνει!
δεν ηρεμείς, παλεύεις σαν αντάρτης!
δεν σε χωρά, κανένα γης λιμάνι!!

Χτυπιέσαι, κλαις, ουρλιάζεις, κάτι θέλεις!
γελάς, μιλάς, φωνάζεις και λυπάσαι,
ξέρεις μονάχα, κάθε μέρα να ανατέλλεις,
μα ούτε στιγμή το βράδυ, δεν κοιμάσαι!

Το σώμα ανύμπορο πια, να σε υποτάξει,
απλά το σέρνεις κι εκείνο ακολουθεί!
τί είναι αυτό, που την γαλήνη έχει αλλάξει?
το χρώμα έκανε, σκοτάδι να απλωθεί?

Σιγά ψυχή μου!!Με πονάς όπως κρεμιέσαι,
πάνω σε αλήθειες, που θέλεις να ειπωθούν,
τώρα το ξέρουν κι οι άλλοι, δεν πουλιέσαι!!
όσα μαχαίρια, βαθιά και αν σε τρυπούν.

Λίγο όμως ήρεμη, μείνε, μην με τσακίζεις!!
σου το υπόσχομαι, φεύγουμε απ δω!!
τις αντοχές μου, κι εσύ μην ροκανίζεις,
σε σενα, μόνο!! θέλω ψυχή μου, να δωθώ!!

Ounkas
29-05-2010

Κόρη που άνεμο σκορπάς,
όπου βαδίζεις,
πληγή ανοικτή, όλο το σώμα,
αίμα ...δακρύζεις...

Πάγωσες από το βοριά,
κι ότι αγκαλιάζεις,
γίνεται χιόνι και τη φλόγα
εξουσιάζεις...

Θυμάμαι εκείνη την στιγμή,
κείνη την ώρα,
που σ΄ είδα πρώτη μου φόρα,
σαν να ναι τώρα...

Γελούσες, κόρη ζηλευτή
κι εγώ χαιρόμουν,
δεν χόρταινα να σε κοιτώ,
έτσι ξεχνιόμουν...

Έλεγες είμαι η χαρά,
μέσα στο πόνο,
έλεγες άλλο δεν ζητώ,
να σ΄ αγαπάω μόνο...

Μπορεί αγάπη να είμαι εγώ,
και το φωνάζεις,
όμως στην θλίψη των ματιών,
βαθιά βουλιάζεις...

Σ΄ έχω πικράνει όσο κανείς,
αγάπη δίνω,
μες την καρδιά, όμως πολύ,
βροχή αφήνω..

Μέρα τη μέρα, το νιώθω πως
σε σκοτώνω,
θα φύγω, φως μου απ εδω,
μην σε ματώνω...

Ounkas
30-05-2010