Ηχοι Σιωπής 2010

Δεν μας φτάνουν οι ώρες που έχει η μέρα,
είναι λίγες για όσα η καρδιά, καρτερά,
κι όμως είδες, απόψε, απ τα μάτια πιο πέρα,
ότι γκρίζο κι απόμακρο, κρατούσα μακριά.

Δεν μπορώ πια αστέρι μου, να γίνω δική σου,
κι ας σ΄ αγάπησα τόσο, όσο άλλος κανείς,
κάθε μέρα, μου κρύβει την ωραία μορφή σου,
περιμένω το βράδυ, πάλι για να φανείς!

Ounkas
04-07-2010

Άγγελέ μου, δώσε μου την δύναμη να βγω,
πάλι απ το σκοτεινό αυτό, γνωστό σοκάκι,
το δρόμο με τα ρόδα, θα θελα να βρω,
κι εκείνο το αθώο, μικρούλι λουλουδάκι.

Θυμάμαι, μου χες πει, να το γυρέψω,
όταν θα κομματιάσει, κάποιος το κορμί,
να το αγγίξω και σε εκείνο να πιστέψω,
πως θα γιάνει, όποια μου άνοιξαν ρωγμή.

Μα Άγγελέ μου, το ψάχνω και δεν βλέπω,
να είναι εδώ, γύρω μου, πουθενά..
χωρίς να θέλω, με μια κίνηση ανατρέπω,
όσα μου άφησαν, μέσα μου ζωντανά..

Τώρα τι κάνω, Άγγελέ μου, πες μου!!
ήτανε λάθος, κάποιον να εμπιστευτώ,
για τελευταία όμως φορά, μια λύση βρες μου,
΄ανάστησέ με΄κι όρκο δίνω να κρυφτώ!

Απ τους ανθρώπους που λένε ότι αγαπάνε,
που μερικές γλυκές στιγμές, χαρίζουν,
μα μόλις φύγει η μέρα.. το ξεχνάνε,
και τ όνομα σου το πρωί, δεν το γνωρίζουν..


Ounkas
05-07-2010

Κάτσε μακριά και λίγο κοίταξε με,
προσπάθησε, τα μάτια να μην κλείσεις,
θα φύγω σου είπα, μα τώρα άκουσέ με,
θέλω για λίγο, την καρδιά σου ν αγαπήσεις.

Δεν θα χαθώ, θα μείνω εδώ πάντα κοντά σου,
θα γίνω αγέρας, να δροσίσω την φωτιά,
που κάποιοι έβαλαν, με μίσος στα όνειρά σου,
την μόνη νύχτα που δεν ήμουνα, κοντά...

Πλάι σου κοίτα και θα δεις , εμένα πάλι,
πού πήγαν οι άλλοι.. δεν ξέρω, μην ρωτάς,
πιο όμορφο, απ τα αγκάθια το ακρογιάλι,
μα σπάνια εκεί... βλέπω να περπατάς.

Στα πόδια στάσου, δύναμη θα σου δώσω,
εγώ η μικρή, η αδύναμη, η κουτή,
σου το χα πει, πως δεν θα σε προδώσω,
κι ας είμαι πάντα, απ το χειμώνα πιο μουντή.

Ounkas
08-07-2010

Έτσι, όπως τη σελίδα θα γυρίζεις,
λίγο η άκρη του χειλιού σου θα φανεί,
δεν ξέρω, αυτό, που στο μυαλό θυμίζεις,
είναι βαρκούλα, με σχισμένο το πανί.

Είναι όσα γνώρισες σ΄ όλα σου τα ταξίδια,
κι απ τους δεκάδες, που σ΄ αγάπησαν πολύ,
απ όλα εκείνα τα λαμπερά στολίδια,
δύο τρία έμειναν, θαμμένα σε μια αυλή.

Κάποτε ρώτησα, το γέλιο ποιος σου πήρε?
τη θλίψη, ποιος ζωγράφισε μες τη ματιά?
έλα κοντά μου, και σαν αστέρι γύρε,
τη φλόγα σβήσε, την αιώνια φωτιά…

Όλες οι λέξεις μου, κάτι πάντα θα λένε,
μα απ όλες κράτησε, όσες εσύ ποθείς,
τα μάτια κλείσε, να μην δεις πόσο με καίνε,
του κόσμου τ΄άδικα, οι εικόνες της ντροπής.΄

Ounkas
08-07-2010

.. Πόσο πολύ μακρύ είναι το ΄ταξίδι΄?
Είναι μικρή η βάρκα μου και ο ωκεανός
μεγάλος...

Δεν ξέρω, αν θα μπορέσει να αντέξει τις φουρτούνες,
γιατί σαν η θάλασσα θυμώσει…
…κανείς δεν γλύτωσε ως τώρα,
κι όσοι κατάφεραν να φτάσουν σε μια ακτή,
ποτέ τους δεν έμειναν ίδιοι . .

Κι εγώ, με μια βαρκούλα τόση δα,
πώς να τα καταφέρω?

Κι άλλο κύμα ήρθε…
Είναι μεγάλο και άγριο..
Αχ ουρανέ μου,
ποτέ δεν μου απάντησες στο γιατί
κι ας ξέρεις..

Δεν θα λυγίσω, θα παλέψω
αλλά οι δυνάμεις., λίγες,
θέλω βοήθεια για να τα καταφέρω.

Ισως βρεθεί κάποιο καράβι, ν΄ανέβω εκεί
να σωθώ..
Αχ θάλασσα μου, όσα τα κύματά σου,
τόσα τα εμπόδια..
Κι εσύ.. άγγελε μου.. μην με εγκαταλείψεις γιατί
πονάς.. Εδώ να μείνεις…

Ounkas

10-07-2010

Να μείνω εκεί, απέναντι απ την θάλασσα,
να την κοιτώ, να της χαρίζω σκέψεις,
να της μιλώ, για τα χρόνια που χάλασα,
για της ψυχής τις ξεχασμένες λέξεις.

Να ΄ρχονται κύματα, να σκάνε στην ακτή,
φεύγοντας κάτι, να παίρνουν από εκείνα,
που κάνουν χρόνια την ανάσα μου καυτή,
που αντηχούν στα αυτιά μου σαν σειρήνα.

Μόνη στην άμμο της, αργά να περπατώ,
να αφήσω δάκρυα, λεύτερα να κυλάνε,
να προσπαθήσω, απ το χθες να τραβηχτώ,
να αισθανθώ, τα όνειρά μου να διψάνε.

Να αγγίξω, με τα μάτια μου, ουρανό,
να αφήσω πίσω, τα συντρίμμια και να γίνω,
σαν το πιο όμορφο, αστέρι φωτεινό,
να καταφέρω, στο πλάι σου να μείνω.

Η θάλασσα να πάρει τους καημούς,
η αλμύρα, να ξεπλύνει τις πληγές μου,
να ταξιδέψει της καρδιάς τους στεναγμούς,
να δώσει γέλιο, στις θλιβερές αυγές μου.

Εκεί να μείνω, να θρηνήσω ότι ποθώ,
να αγαπήσω απ την αρχή, τον εαυτό μου,
στην φαντασία μου, σε σένα να δοθώ,
και ας σε ζω, μονάχα στ΄ όνειρό μου..

Ounkas
12- 07-2010

Χάθηκα στα γκρίζα τοπία, της έρημης γης,
τυλίχτηκε η ζωή μου, σ΄αυτές τις σελίδες,
με χώμα σκεπάστηκε η οδός της φυγής,
έσπασαν όλες, τις ψυχής οι ασπίδες.

Φτερούγισαν μακριά, τα δυό περιστέρια,
τα σύννεφα έφυγαν, μαζί με το φως,
το πρόσωπο ψάχνει, τα δυό σου τα χέρια,
σαν φάρος που στέκει μακριά μοναχός.

Ψίθυροι οι λέξεις σου, φωτιά που ανασταίνει,
σ΄ ένα μονάχα δειλινό, είδα τόσα πολλά,
όσα η ψυχή μου πόθησε, χρόνια να περιμένει,
να καρτερά του έρωτα, τα ήσυχα φιλιά.

Κομμάτια γης υψώθηκαν, δείχνουν να σταματήσω
θεριά που μόλις έμαθαν, πως βρήκα την χαρά,
τους δρόμους όλους έκλεισαν, κοντά σου μη βαδίσω,
να μην χορτάσει η ψυχή, αυτό που λαχταρά…

Ounkas
13-07-2010

Δεν με τρομάζει που μονάχος ξαγρυπνάς,
δεν με φοβίζει, που ο θυμός σου με πληγώνει,
αυτό που νιώθω , όταν εσύ πονάς,
μαχαίρι, γίνεται και τις πληγές ματώνει.

Σε σένα, αν όλο το ΄είναι΄ μου χρειαστεί,
να δώσω, έστω ...για ένα χαμόγελό σου,
από ένα ίχνος η ζωή μου, θα πιαστεί,
κι ότι δικό μου, θα το κάνω δικό σου.

Εδώ θα μείνω, δεν θα φύγω να σωθώ,
θα δώσω μάχη, με το κύμα θα παλέψω,
αυτό που ύψωσες... εσέ να αρνηθώ,
και τη χαρά, μακριά σου να γυρέψω.

Δεν έχω μάθει, εύκολα να υποχωρώ,
πολέμησέ με! όσο θέλεις, θα απορήσεις!
το σώμα ναι! είναι τόσο μικρό,
μα σ αγαπώ και να αλλάξεις θα μπορέσεις!

Ounkas
14-07-2010

...Δεν μπορώ να μισήσω ..
κάτι που τόσο αγαπώ..

...Δεν μπορώ να ξεχάσω...
κάτι που με κοίταξε στα μάτια..

...Δεν μπορώ να δύσω έναν ήλιο..
όταν αυτός μου δίνει ζωή..

Οunkas
15-07-2010

Το σώμα κουράστηκε πολύ απόψε,
νιώθω οι δυνάμεις, να το εγκατέλειψαν,
έλα κοντά μου, την κούραση διώξε,
μίλα μου λίγο, τα λόγια, μου έλειψαν.

Οι μέρες ήταν δύσκολες, σκληρές,
πάμε μια βόλτα στην άμμο να βαδίσω,
πλάι στο κύμα, όπως κάποιες φορές,
να βρω γαλήνη, πάνω σου ν ακουμπήσω.

Την αγωνία μου, να στείλεις μακριά,
μια αγκαλιά, απόψε και μου φτάνει,
μες της φωνής σου, χάνομαι την χροιά,
τίποτε άλλο, απόψε δεν μου κάνει...

Δεν είσαι εδω, ξέρω δεν το μπορείς,
ή σκέψη μου όμως, ήδη έχει φύγει,
ίσως ν αγάπησα, λιγάκι πιο νωρίς,
έμαθε όμως η καρδιά μου, να το κρύβει.

Αχ, η ψυχή, θέλει να ανασάνει,
να πάει κάπου, ήσυχα να σταθεί,
μόνη, με ότι ο νους της φτάνει,
κι αύριο να χει πάλι γεννηθεί...

Ounkas
17-07-2010

Αυτοί οι στίχοι, είναι για σένανε γραμμένοι,
θέλω να δεις, πόσο με πόνεσες απόψε,
ζουν χρόνια μέσα μου, μόνο ήχοι θλιμμένοι,
μα εσύ μου έλεγες, μακριά το πόνο διώξε.

Και την επόμενη στιγμή, πάνω μου ρίχνεις,
μίσος και λόγια, άγρια , θυμωμένα,
κάτι σε πίκρανε, μα μόνο εμένα δείχνεις,
τα πόσα μέσα μας, κρατάμε κλειδωμένα.

Δεν το συνήθισα ποτέ και δεν θα γίνει,
αν και περίμενα κάτι ν αλλάξει τη ζωή,
κι αυτή η νύχτα, μια πίκρα ακόμα αφήνει,
να περιμένει το γέλιο, έχει βαρεθεί….

Μάθε απόψε, άνοιξες όλες τις πληγές μου,
αυτές που χρόνια, πάλεψα για να κλείσω,
θα μείνω απόψε, εδώ με τις σκιές μου,
αύριο να ξέρεις, πως θα σε συγχωρήσω.

Ounkas
19-07-2010

Τώρα που ήρθες να με δεις, εγώ έχω ΄φύγει΄,
θυμάσαι σου χα πει για το πυκνό σκοτάδι,
είδες την πόρτα της καρδιάς ν ανοίγει,
μα δεν περίμενες να ΄ταξιδέψω΄ βράδυ.

Τώρα με βλέπεις, μα τα μάτια δεν ΄αγγίζουν΄,
το βλέμμα μου, τα βλέφαρα είναι σφαλιστά,
τα χέρια σου, ούτε τώρα δεν χαρίζουν,
την αγκαλιά που ζήτησα, έστω κλεφτά.

Ενα άγγιγμα σου, φώναζα, για δυό στιγμές,
μου λεγες, πρέπει λίγο να περιμένεις,
τώρα σπασμένος στέκεσαι, γυαλιού ρωγμές,
τα δάκρυά σου δεν κυλούν, μα μόλις ανασαίνεις.

Συγχώρεσέ με άργησα, κι εγω εκεί,να φτάσω,
μα σου χα πει, για τον φριχτά μουντό μου ουρανό,
πίστευες πως τα πάντα, μπορώ να ξεπεράσω,
δεν θα χαθώ για πάντοτε, στο απέραντο κενό.

Λύπάμαι, χάσαμε κι οι δυό, μα γυρισμό δεν έχει,
ούτε αντίο πρόλαβα, ψυχή μου να σου πω,
ήθελα μόνο ν αγαπώ, το δάκρυ σου, σαν τρέχει,
να σου χαρίζω της ψυχής, τον ήρεμο σκοπό.

Λυπάμαι που δεν θέλησες, από κοντά να ζήσεις,
την αύρα αυτή που σ έκανε, από μακριά να καις,
τις λέξεις διάβαζες και σ έσπρωχναν να κυλίσεις,
τόσο βαθιά στο ΄είναι΄σου, γέμιζες ενοχές.

Τώρα αυτό που είναι εδώ, το βλέπεις και σε σκίζει,
μια κραυγή αν άφηνες, θα χανες την ζωή,
μα άλλος μάτια μου, φαίνεται τον έρωτα ορίζει,
να μην ξεχνάς, για μένανε ήσουν η μόνη αυγή!.

Ounkas
21-07-2010

Εκεί στην ησυχία, μια σκιά πλησιάζει,
την ανάσα μου κρατώ, δεν είμαι εδώ!
Αυτή η ώρα της νύχτας με τρομάζει,
ξέρω μπροστά μου, πάλι τι θα δω.

Πριν καταλάβει πως έχω ξυπνήσει,
πριν στο δωμάτιο, έρθει η σκιά,
γρήγορα τρέχω, σπρώχνω να μ΄αφήσει,
΄κει να χωθώ, στην τρυφερή αγκαλιά.

Μπροστά στην πόρτα, στέκει και κοιτάζει,
νιώθω το βλέμμα, να περνάει το σεντόνι
που ως το κεφάλι, τώρα με σκεπάζει,
μα φτερουγίζει η καρδιά, σαν χελιδόνι.

Λίγα λεπτά, στάθηκε μουρμουρώντας,
κι έπειτα κίνησε, σιγά σιγά να φύγει,
στην αγκαλιά, εκείνης ακουμπώντας,
μένω κι ένας λυγμός με πνίγει.

Βουβά δακρύζω, μην την κάνω και γυρίσει,
σπάνια έρχεται τις νύχτες τώρα πια,
την μέρα μόνη σαν με βρει, με βασανίζει,
μα τι να πώ? δεν τα πιστεύουν τα παιδιά…

΄Άπόσπασμα από το βιβλίο,
΄Ξορκίζοντας τα φαντάσματα από το παρελθόν… ΄
Ounkas
22-07-2010

Εκεί, στα βάθη, της μικρής μου καρδιάς,
δυό μάτια μπήκαν, χωρίς να τα καλέσω,
εκεί, στις λέξεις, μια ήρεμης βραδιάς,
ελπίδα μου δωσες, όλα να τα μπορέσω.

Σε δυό στιγμές, βρήκα το ΄κάτι΄της ζωής,
μέσα στο κόσμο, μέσα στην φασαρία,
το ΄γεία΄ αιτία, μιας παράξενης αρχής,
από μια αλλιώτικη, του έρωτα ιστορία.

Το όνομά σου, εκεί κλειδώθηκε βουβά,
μες της ψυχής την άκρη, κι έχει γίνει,
ζωγραφισμένες πινελιές, σε έναν καμβά,
χρώμα στις γκρίζες, ώρες μου να δίνει.

Δεν είπα τίποτα, σ΄ ακουγα να μιλάς,
μόνο κοιτούσα, στα μάτια την αλήθεια,
ένιωθα πού και που ..να με κοιτάς,
κάτι φτερούγισε, βαθιά μέσα στα στήθια.

Ήταν μια νότα, ξεχασμένη απ τη ζωή,
απ τους γύρω, από την μουσική της,
χαμένη, είχε σε θάλασσες.. πνιγεί,
έψαχνε ελπίδα, να την κάνει δική της.

Τα χέρια άνοιξα, αν και φοβήθηκα για λίγο,
να τα αφήσω, να μπλεχτούν, να γίνουμε ένα,
έτσι κι αλλιώς.. ήταν αργά για να ξεφύγω,
απ όλα εκείνα, που φώναζαν ..εσένα.

Ounkas
22-07-2010

Σκέψου πόσο κοντά, οι ψυχές πλησιάζουν,
ακόμα κι αν ... ποτέ τους δεν βρεθούν,
αισθήσεις και εικόνες, τις διατάζουν,
χωρίς καθόλου , τα μάτια να ενωθούν.

Και μένουνε, για πάντα λες κι ειν ένα,
χώρια όμως ζουν, σ΄αλλιώτικες στεριές,
τα βλέμματά τους, συνέχεια δακρυσμένα,
γιατί κοιτούν, όλο σ αντίθετες μεριές.

Πονάνε άραγε? Ποτέ τους δεν μιλάνε,
δεν ειδωθήκανε, ούτε για μια στιγμή,
ξέρουν καλά, τι θέλουν, τι ζητάνε,
μα τις χωρίζει, μια αόρατη γραμμή.

Μετά από χρόνια, μάθανε ν ΄αγαπάνε,
η μια την άλλη, αθόρυβα.. . βουβά,
μόνο στα όνειρα τους.. τριγυρνάνε,
ζώντας τα πάθη, των ματιών τα ακριβά.

Ounkas
23-07-2010

Προσπάθησα να σε βρω, μα πουθενά,
σήμερα, πιο πολύ από ποτέ σ΄ αναζητούσα,
να μ αγκαλιάσεις, να μιλήσεις σιγανά,
είχα ανάγκη, την ψυχή σου ν ακουμπούσα.

Ήταν σιωπή κι εσύ, κάπου χαμένος,
δεν είχα αλλού να ψάξω, πού έχεις πάει?
πίνακας μοιάζω, παλιός, ξεθωριασμένος,
όπου η μορφή του, την ομορφιά χαλάει…

Χωρίς δυνάμεις, με την σκέψη σου φωνάζω,
εδώ να ρθεις, πέρασε τόσος χρόνος,
τις ενοχές μου, στον άνεμο μοιράζω,
μ αντάλλαγμα, να ανοιχτεί ο δρόμος.

Εκεί να τρέξω, λεύτερη δίχως τύψεις,
τι κέρδισες, κρατώντας αποστάσεις,
παλεύοντας τα αισθήματα να κρύψεις,
κι ας έλεγε η καρδιά, να μην διστάσεις?

Μόνο αισθήματα, έχει βαθιά κρυμμένα,
είναι απέραντα.. πελώρια.. σεμνά..
είναι αλλιώτικα, δεν μοιάζουν με κανένα,
δεν είναι άσχημα, δεν είναι απ τα φθηνά.

Σε περιμένω να σου πω, όμως φοβάμαι,
ούτε απόψε, πως θα ρθεις, κι ας καρτερώ,
ψυχή μου, ΄αντίο΄, μα πάντα σα θυμάμαι,
για σένα όλα, πια τα θέλω.. τα μπορώ…

Ounkas
23-07-2010

Δεν είναι αυτή η παγωνιά, όπως οι άλλες,
δεν έχει χιόνι, ο βοριάς δεν την γερνά,
είν από εκείνες, τις αιώνιες, τις μεγάλες,
που χρόνια μένουν, ραγίζουν τα βουνά.

Δεν είν αυτή η ερημιά, όπως την ξέρεις,
σαν μια σιωπή, που κρύβει ανείπωτη σιγή,
είναι απ αυτές, που δεν θέλεις να φέρεις,
δίπλα σε κάποιον, χαρακώνει την αυγή.

Φύγε απ εδώ, μην αντικρίζεις την εικόνα,
που σαν αγγίξεις, θα κυλήσει στην ματιά,
για μένα έχω, μια εποχή.. μόνο χειμώνα..
δεν λιώνει ο πάγος...δίχως ζεστασιά.

Ounkas
24-07-2010

Όσο οι εικόνες, είναι ακόμα ζωντανές,
όσο η αγάπη, είναι ρόδο ανθισμένο,
όσο οι ματιές, δεν είναι άδειες και κενές,
όσο ο έρωτας, είναι αστέρι φωτισμένο,

όσο η αυγή, δεκάδες χρώματα χαρίζει,
όσο η φωνή είναι γλυκιά και τρυφερή,
όσο η απόσταση, ακόμα δεν χωρίζει,
όσο η ψυχή, τα πάντα, τα μπορεί,

όσο οι μέρες, γεμίζουν με τραγούδια,
όσο η ζωή, μας επιτρέπει την χαρά,
όσο στα όνειρα, υπάρχουνε λουλούδια,
όσο νιώθουμε, έτσι πρώτη φορά,

είναι η στιγμή, να κάνουμε το βήμα,
αυτό που απλά, δεν θα χει γυρισμό,
που θα μας πνίξει, σαν το άγριο κύμα,
που θα βαδίζουμε, χωρίς προορισμό.

Τώρα που όλα, είναι αγάπη ποτισμένα,
που οι καρδιές μας, πετάνε σαν πουλιά,
όσο τα μάτια δεν είναι δακρυσμένα,
πριν πικρή γίνει, η γεύση απ τα φιλιά,

Πρέπει να βρούμε, την δύναμη και οι δύο,
να πούμε ΄αντίο΄, να χαθούμε στην βραδιά,
σαν ξημερώσει το πρωί, ξέρω το κρύο,
θα έχει παγώσει και των δύο την καρδία.

Όλα θα ουρλιάζουν, εδώ για να γυρίσεις,
ζωή δεν έχω, αν δεν είσαι εδώ , εσύ..
μα ουρανέ μου, να τρέξω μην μ΄ αφήσεις,
σ αυτόν που ήταν στην φουρτούνα μου νησί.

Όλα θα λένε στο μυαλό σου, εδώ να έρθεις,
θα ψάχνεις λέξεις, που ξυπνούσαν την ζωή,
μα πρέπει, δύναμη να βρεις να το αντέξεις,
κι εγώ ψυχή μου..κι ας μην έχω άλλη πνοή..

Ounkas
25-07-2010

Αισθήματα, που ζουν για λίγο και ξεφτίζουν,
δεν μ΄ αφορούν, τα διώχνω στους ανέμους,
άνθη που για μια νύχτα, μοναχά μυρίζουν,
χαρίζω σ΄ έρωτες, απ την αρχή χαμένους.

Δίνω όλα αυτά, που αξίζουν να υπάρχουν,
φτηνές εικόνες, δεν αντέχω να αντικρίζω,
κι όσες ψυχές, έφυγαν, και ξαναρθούν,
στην αγκαλιά μου, γλυκά θα τις κρατήσω.

Η αγάπη που έχω νιώσει, δεν θα φύγει,
κι όποιος την έφερε εδώ και τ αρνηθεί,
ακόμα κι αν μου αφήσει εμένα λίγη,
θα την ποτίσω, να μην μου μαραθεί.

Δεν ξέρω οι άλλοι, αν για λίγο αγαπάνε,
αν γίνονται άνεμος και πάνε όπου φυσά,
στιγμές μονάχα νιώθουν, και ξεχνάνε,
κι από τα ΄θέλω΄ τους, πετάνε τα μισά.

Εγώ είμαι αλλιώτικη, δύσκολη στο να νιώσω,
να αφήσω κάτι να μ ΄αγγίξει΄, χωρίς χάδι,
μα σαν συμβεί, ποτέ δεν θα προδώσω,
ότι αγάπησα, κι ας έμεινε .. ένα βράδυ…

Ounkas
25-07-2010

Εκεί, στα βάθη της μικρής μου ψυχής,
τρύπωσες απαλά και θέλησες να γίνεις,
κάτι απ το φως, της κάθε χαραυγής,
κι όμως σ αφήνω, πάντα να μ αφήνεις..

Μικρή στάλα ανάσας, ήλιου ανατολή,
βλέμμα όλο ζωή, σώμα που δε σαλεύει,
έχει δώσει η καρδιά, ώρα την εντολή,
να ρθω εκεί, να πάψει να παλεύει.

Ίχνος αφήνει, καθαρό, ο δρόμος, μα γυρίζω,
φοβάμαι τόσο στεναγμό, εκεί να ταξιδέψω,
όλα ζητούν εσένανε, τίποτα δεν ορίζω,
μα λίγη φαίνεται, η ζωή, για σένα να ξοδέψω.

Ακόμα δυό ζωές, να χα, για να σου δώσω,
γιατί ειν σπάνιο, καρδιές, έτσι να αγαπάνε,
κι από εμένα τίποτα, δεν θα θελα να σώσω,
τα τελευταία σ΄αγαπώ, εσένα μου ζητάνε.

Ounkas
25-07-2010

Μήπως απόψε, πιο πολλά πρέπει, να πω?
κι αν επιμένω ν΄ αγαπώ, ποιός το προσέχει?
στον άγριο άνεμο, μπόρεσα να σταθώ,
μπροστά του ακίνητη, όσο κι αν τρέχει.

Άραγε ήρθε η στιγμή που αναπολώ?
μες το μυαλό μου, που κλειδώθηκε αιώνες,
αυτή δεν μ΄ αφησε να φύγω κι ας φιλώ,
τα κρύα βράδια, που δεν ήτανε χειμώνες,

Μπορεί η καρδιά, χρώμα μουντό να έχει,
από τα χρόνια, που περάσαν και σαπίσαν,
μπορεί κάθε νέο καρπό της να διαλέγει,
χέρι αόρατο... μάζεψα, όσα μ άφησαν.

Μπορεί η ματιά, μικρά γυαλιά να κλείνει,
απ τους ανέμους που τους είπανε να μείνουν,
μπορεί κανείς, να μην κατάλαβε πως βρέχει,
μα οι στάλες, την ψυχή μου θα ξεπλύνουν.

Μα πάντα εδώ, είμαι μονάχα για σένα,
όσα έχουν μείνει, όλα μου τα ζωντανά,
κοιμούνται μέσα, στο παγωμένο βλέμμα,
να αναστήσουν κάποιον, πάντα είναι ικανά.

Ounkas
26-07-2010

Σώπασαν οι ήχοι ακόμα και της βροχής,
οι στάλες πέφτουν σιγανά να μην τρομάξω,
είναι μικρές, μα λένε λόγια προσευχής,
μ’ εκείνες τη ζωή μου, απόψε ΜΗΝ αλλάξω!!

Σταμάτησε ο άνεμος, να τρέχει σαν τρελός,
είδε πως μόνη γύριζα, χωρίς καμία ελπίδα,
το σώμα μου έπλαθε ξανά, λες κι ήτανε πυλός,
η ομίχλη που απλώθηκε, μετά την καταιγίδα.

Ounkas
26-07-2010

Απ αυτό τo γιατί δεν μπορείς να γλυτώσεις,
είναι πάντοτε εδώ, και πονάει την ματιά,
να χαθώ μες τα χέρια σου, κι ύστερα ας με διώξεις,
μια στιγμή μοναχά, κι ας καώ στην φωτιά.

Κι αν απάντηση δώσεις, ξέρει πως να σε ΄λιώσει΄,
με κουβέντες που κόβουν, παγερά την σιωπή,
είναι αυτό που σε έκανε, όλα αυτά να τα νιώσεις,
το ίδιο όμως σου κλέβει, τη χαρά απ τη ζωή...

Ounkas
06-08-2010

Κι ύστερα σαν το φως που σβήνει,
κάθε σου ίχνος ξαφνικά σταμάτησε,
σαν το άρωμα που ομορφιά αφήνει,
έμεινε δυό λεπτά, για λίγο κράτησε.

Κι έπειτα σαν τον άνεμο που φέρνει,
όση φρεσκάδα, χρειάζεται η καρδιά,
ένα τριαντάφυλλο, τα φύλλα σιγά γέρνει,
χάνει το άρωμα του και την ευωδιά.

Μετά ένα κύμα, έρχεται για να αλλάξει,
όσα εγώ γνώριζα, για αυτή την αμμουδιά,
η άμμος έγινε βουνά, δε θα περάσει,
το όνειρο που έρχεται, δειλά και ταπεινά..

Ounkas
06-08-2010

Γι αυτό μ αρέσει να ζω με τις σκιές,
εκείνες δεν με κάνουν να δακρύζω,
μαζί τους ταξιδεύω σε εποχές,
και μέρη που μαζί σας, δεν γνωρίζω.

Γι αυτό μ αρέσει να μιλώ με την σιωπή,
εκείνη μόνο, ακούει, δεν μιλάει,
δεν άντεξε του κόσμου την ντροπή,
κάθεται απλά, μακριά τους και κοιτάει.

Γι αυτό με τα στοιχεία του ουρανού,
μου αρέσει να ξεφεύγω, κάθε νύχτα,
είναι η πηγή, του κάθε ζωντανού,
η πιο πικρή – γλυκιά μου ΄καληνύχτα! ΄

Ounkas