Ηχοι Σιωπής 2010

Η απόλυτη σιωπή, ήρθε πάλι πλάι μου..
Με κοιτάζει και δεν παίρνει τα μάτια της
από πάνω μου..
Το βλέμμα της είναι σκληρό..
Κάτι θέλει πάλι..
Κάτι ετοιμάζει…
Αλλά τι?

Δεν έχουν μείνει, πολλά να μου πάρει..
Δεν μου έχει αφήσει, πολλά για να έχω..
Φοβάμαι πως θέλει να κλέψει και κάτι ακόμα..
Τρέμω στην ιδέα.. Και μάλλον ναι,
ξέρω τι θέλει..

Θέλει εκτός από τις λέξεις μου,
που πήρε μαζί της και μ άφησε χωρίς φωνή..

Θέλει και τις σκέψεις μου!!
Θέλει τις εικόνες του μυαλού μου!!
Εκεί είσαι ΕΣΥ!!
Θέλει ΕΣΕΝΑ!
Δεν θέλει καν να σε έχω!!

Δεν της αρκεί, που μ έχει αφήσει χωρίς τίποτα..
Θέλει να γίνω, η ίδια το .. τίποτα...

Ounkas
01-08-2010

Το μόνο που ήθελα, ήταν να σε κοιτάζω,
δύσκολο βράδυ και σκληρότερη η αυγή,
μα τώρα, με τον πόνο μου τρομάζω,
δεν με χωρά ο ουρανός, ούτε κι η γη.

Απ της ψυχής την παγωνιά, μοίρασα λίγη,
όχι σε άλλους, μα σε σένα, ουρανέ μου,
σαν καταιγίδα με ανέμους όταν σμίγει,
κι ας μην το ήθελα, να γίνει αυτό ποτέ μου.

Ounkas
01-08-2010

Σκληρό ν αφήνεις κάτι που αγαπάς,
που κάνει τη ζωή σου ν ανασαίνει,
που μες τα μάτια του, όταν κοιτάς,
ότι έχει η ψυχή σου το μαθαίνει.

Σκληρό να διώχνεις, το άλλο σου μισό,
αυτό που τα όνειρά σου, συμπληρώνει,
χωρίς να μοιάζει, με ασήμι και χρυσό,
μέσα σου κάθε όμορφο... απλώνει.

Ounkas
06-08-2010

Χάνομαι, μα τούτη τη φορά αλλιώς,
αναζητώ κάτι για να πιαστώ, να ζήσω,
ο κάθε χτύπος της καρδιάς τρελός,
ψάχνω έναν λόγο, την ανάσα μην αφήσω.

Δεν θέλω άλλο, αυτό όσο μένει με πονά,
να βρω μια λύση, να απομακρυνθώ,
αλλιώς θα χάσω την πνοή, σε ένα βράδυ,
σε τόπους ξένους, μονάχη να βρεθώ.

Παλεύω, φως μου, μεγάλη δίνω μάχη,
με τα στοιχειά, που ροκανίζουν και γελούν,
που τη ζωή μου, θερίζουν σαν το στάχυ,
και μες τα μάτια, μαύρο πέπλο της κεντούν.

Η αντοχή λες και με ξέχασε καρδιά μου,
όσο κι αν θέλεις να βοηθήσεις δεν μπορείς,
το τελευταίο ρόδο, κρατώ στην αγκαλιά μου,
δικό σου είναι, που τα πάντα συγχωρείς.

Κι έπειτα φύγε, μόνη εδώ θα κάτσω,
μ όση ψυχή μου μείνε να γυρέψω.
το κάτι εκείνο που έχασα να ψάξω,
γιατί σύντομα για αλλού θα ταξιδέψω.

Ounkas
06-08-2010

Δεν λες κουβέντα, αμίλητη στέκεις και περιμένεις,
σαν της βροχής χορός, στη μέση κάποιου δρόμου,
μες τη σιγή, κοιτάζεις γύρω και υπομένεις,
όποια θυσία σου ζητούν, οι άνθρωποι του κόσμου.

Πέφτει τόσο νερό στην γη, που πνίγει τα λιβάδια,
τρέχει γοργά να καλυφθεί, το πλήθος σε μια στέγη, ,
μα εσύ στην μέση της οδού, της μπόρας σαν ξυράφια,
οι στάλες πέφτουν, σε χτυπούν, το σώμα δεν σαλεύει.

Το ουράνιο τόξο έχει βγει κι όλο αυτό το πλήθος,
δειλά δειλά βγαίνει στο φως, σε βλέπουν και γελάνε,
ίδια τα λόγια των πολλών, με ειρωνεία και μίσος,
τόση κακία μαζεμένη, ποτέ μου δεν θυμάμαι.

Με φόβο όλους τους κοιτάς, δεν κάνεις ένα βήμα,
ο ήλιος στεγνώνει τη βροχή, απ τα μαλλιά, το σώμα,
πετάχτηκα φωνάζοντας ΄είναι μεγάλο κρίμα,
να βασανίζεις μια ψυχή, να την πετάς στο χώμα!΄

Το χέρι μου άπλωσα να ΄ρθεις, κοντά μου να καθίσεις,
στο σκαλοπάτι το μικρό, έξω απ το σπιτικό μου,
το βλέμμα σου δεν κίνησες, πίσω πως θα γυρίσεις?
μακρύ ήταν το ταξίδι σου, δεν πάει ο λογισμός μου…

Ounkas
06-08-2010

Βυθίζομαι σε ένα τεράστιο ποταμό,
δεν έχει να πιαστώ ούτε ένα βράχο,
οι φίλοι μου, με βλέπουν που πονώ,
παρακαλούν ελπίδες κι άλλες να΄ χω.

Όσο μπορούσαν βοήθησαν να φανεί,
έστω μια αχτίδα ήλιου, στην ζωή μου,
ήταν σπουδαίοι, με κρατούσαν ζωντανή,
μα η ανάσα, χάθηκε αδελφοί μου.

Ευχαριστώ για όσο φως, έχετε φέρει,
στη δύσκολη στιγμή, της προσμονής,
να ξέρετε, η ψυχή θα καταφέρει,
να κάνει εύκολο, τ άλυτο της ζωής.

Αυτά που είπαμε, ποτέ δεν θα ξεχάσω,
γέμιζαν πάλι, με δύναμη την καρδιά,
όμως κουράστηκα, άλλο δεν θ΄ αντιδράσω,
θα ταξιδέψω, μες του βοριά, τη σιγαλιά.

Μία συγνώμη, κι ένα χαμόγελο θα αφήσω,
έξω απ την πόρτα σας, μαζί μ ένα φιλί,
θα φύγω ..δίχως να σας μιλήσω,
γιατί θα ήτανε, δύσκολο πιο πολύ! ¨

Ounkas
06-08-2010

Μια ομίχλη στην καρδιά μου έχει κάτσει,
να τη διώξει ούτε ο αγέρας δε μπορεί,
η βροχή την έκανε να μοιάζει σαν μετάξι,
και εγώ βλέπω, τα καλά της να φορεί.

Όταν ο ήλιος στέγνωσε, όμως τις σταγόνες,
αυτή κατάφερε, να γίνει πιο πυκνή,
λες την στηρίζουν, αόρατες κολώνες,
και να νικήσει τα πάντα είν ικανή.

Εδω και λίγους μήνες, κάποιοι φίλοι,
άρχισαν να την βλέπουν και αυτοί,
ψάχνουν να βρουν την μυστική της πύλη,
μα τώρα πια έχουν μείνει λιγοστοί.

Οι περισσότεροι, δεν θέλησαν να μπλέξουν,
πίστεψαν πως κι αυτούς θα τους τυλίξει,
κι έτσι δυο-τρεις, είναι αυτοί που θα πιστέψουν,
όλοι μαζί, κι ίσως κάποιος να τη διώξει.

Ounkas
06-08-2010

Άφησε με, μ΄ ότι η ψυχή έχει να δώσει,
και μην γυρίζεις την κουβέντα στα παλιά,
κι αυτό το λίγο, το μικρό, θα με προδώσει,
θα το χάσω, δεν θα μείνει ούτε σταλιά

Κράτησε με , στα δυό χέρια, μ΄ αγάπη,
δες τα όμορφα που κρύβει η ψυχή,
και προσπέρασε το ριζωμένο αγκάθι,
γνώρισε με , πάλι απ την αρχή…

Είμαι αυτή, με το θλιμμένο βλέμμα,
με το τίποτε, ώρες-ώρες στην μορφή,
είμαι αλήθεια όμως, κι όχι ψέμα,
αγάπησε με και μην ψάχνεις στη βροχή,

Δεν την στεγνώσε, ούτε το καλοκαίρι,
ζει μαζί μου, την συνήθισα πια εγώ,
κοίτα μόνο, το μικρό θολό αστέρι,
που φωτίζει την πίκρα, μην πνιγώ.

Ξέρω θα ΄θελες να δεις ίσως μια μέρα,
έναν ήλιο λαμπερό, στο πρόσωπο μου,
να υψωθώ και να νικήσω τον αγέρα,
που τσακίζει κάθε χρόνο, ότι δικό μου.

Το καλύτερο για μένα η συντροφιά σου,
πίσω στο χρόνο, δεν υπάρχει αληθινό,
με την σκληράδα όμως στην ματιά σου,
διώχνεις ότι έμεινε από μένα ζωντανό.

Oukas
06-08-2010

Το καθόλου, όταν δεις, των ματιών απουσία,
τα φτερά που σπασμένα, ζουν μες τη καρδιά,
ίσως τότε να νιώσεις, μια μικρή παρουσία,
να σου λέει μην αφήνεις, κι άλλη πίσω βραδιά.

Την ανάσα αν ακούσεις, μόνη, απόψε μην κλάψεις,
αν δεις λέξεις γραμμένες, χωρίς χρώμα και φως,
αν δεις όνειρα άδεια, μην χαθείς, μην φωνάξεις ,
να μου δείξεις μονάχα να ξεφύγω, το πώς…

Ounkas
07-08-2010

Βάρυναν οι λέξεις απόψε, μόνο ένας καημός,
τις τύλιξε..τις τσάκισε..γοργά κρυφτήκαν,
για κάποιες βάλσαμο, ο δικός σου ερχομός,
μα άλλες κάτι είδαν, σε.. φοβηθήκαν.

Κουβέντες, έπαψαν, να πλέκουνε εικόνες,
κουβάρι έγιναν, φωνάζουν μην αγγίξεις
την ερημιά τους, θέλουν να μείνουν μόνες,
δεν το μπορείς, καμιά τους να στηρίξεις.

Δεν ξέρω πώς, μα τις έχεις τρομάξει,
εσύ που ήσουνα, για κείνες, μια αγκαλιά,
το σώμα σου έκαναν, πανί για να πετάξεις,
μαζί σου έφτιαξαν, στον ουρανό φωλιά.

Εσύ κι εκείνες, κυλούσατε σε δρόμους,
που άλλος κανείς, δεν τόλμησε να φτάσει,
είδατε απ των ανθρώπων άλλους, κόσμους,
και χίλια εμπόδια, είχατε προσπεράσει.

Κάτι τους έκανες και τρέχουν σαστισμένες,
μαζεύτηκαν σε μια γωνιά και μοναχά σωπαίνουν,
εκεί θα μείνουν, μου λένε τρομαγμένες,
κοντά σου πια, το νιώθουν πως πεθαίνουν…

Όσο αν αγάπησα, την άγνωστη μορφή σου,
όσο αν λάτρεψα, του νου σου τα φεγγάρια,
όσο αν βάδισα, πάνω στην ΄κορυφή΄ σου,
όσο αν ταξίδεψα, μοναδικά στα βράδια…

΄Αντίο΄ θα πω, πριν την ψυχή ΄στεγνώσεις΄,
τώρα που η αγάπη, είναι μέσα στις ματιές,
πριν τα όνειρα μας, εγώ ή εσύ προδώσεις,
προτού πληγώσουμε, τις όμορφες στιγμές.

Ounkas
07-08-2010

Ας έρθει μια στιγμή γεμάτη χρώμα,
ας μαραθεί, αυτό το αγκάθι της ματιάς,
ας βρέξει, να ξεπλύνει αυτό το χώμα,
και να δροσίσει, την λάβα της φωτιάς.

Ας ξημερώσει, να διώξει αυτό το αστέρι,
ο ήλιος, να το στείλει πιο μακριά,
να το φυσήξει, για άλλες χώρες το αγέρι,
την νύχτα μέθυσε, την έκανε βαριά.

Δάκρυζε τόσο και κάθε στάλα του επάνω,
σε μένα έπεφτε, σιγά.. χάραζε το κορμί,
που προσπαθούσα, όλη νύχτα να ζεστάνω,
μα εκείνο, χιόνι το κερνούσε στην στιγμή.

Νύχτα μην έρθεις, ξέχασέ μας απόψε,
δώσε την θέση σου, στον ήλιο μια φορά,
κρύψε το σκότος και το φεγγάρι διώξε,
γιατί το αστέρι.. θα φέρει συμφορά..

Μα αν δεν μπορέσεις, πάρε την πνοή μου,
έτσι κι αλλιώς θα φύγω σαν το δω,
όσα δεν ήρθανε, όνειρα στην ζωή μου,
εκεί ψηλά, νομίζω όλα θα τα βρω…

Ounkas
08-08-2010

Την αγκαλιά της κοίταξε.. και τρόμαξε,
της μοναξιάς της, τα τόσα άδεια βράδια,
ποτέ της, δεν υψώθηκε, δεν φώναξε,
για τα δεκάδες της, ανεξερεύνητα ναυάγια.

Αυτά κανέναν δεν άφησε .. δεν κάλεσε..
να τα γυρέψει, να τα δει, να πει ΄υπάρχουν΄,
μόνο με τα ακροδάχτυλα, όποιος άγγιξε,
εικόνες έδωσε, σε ανθρώπους για να έχουν.

Μετά από λίγο όμως, στο δρόμο τις αντίκρισε,
άλλες σκισμένες, άλλες σε λάσπες και σκουπίδια,
όταν την είδαν, κανείς τους δεν της μίλησε,
ούτε και το θελε,... ήξερε, θα άκουγε τα ίδια.

Μάζεψε όσες στη φωτιά, στάχτη δεν έγιναν,
στην αγκαλιά της, τις κρατούσε, δακρυσμένη,
σκέφτηκε, πόσα από εκείνη πλέον έμειναν.. ?
κι απομακρύνθηκε, μες το παλτό της, τυλιγμένη.

Ounkas
09-08-2010

Στα δέντρα τα αιώνια, στα δάση του απείρου,
χάθηκα όπως οι σκιές, στα φύλλα, στα κλαδιά,
σαν ξωτικό που χόρευε, στην άκρη του ονείρου,
κι όσοι το είδαν τρόμαξαν, εκείνη την βραδιά,

σε κήπους τόσο απέραντους, σε κάθε ένα χρώμα,
πέταξα όπως το φτερό, στου ανέμου την ορμή,
σκάλιζα κάτι για να βρω, μες το βρεγμένο χώμα,
ή μήπως μέσα του να μπω, έψαχνα αφορμή . ??

Στα τριαντάφυλλα τα μικρά, μπλέχτηκα απόψε πάλι
να τα χορτάσω δεν μπορώ, είν όλα χαρισμένα,
η ευωδιά τους έφερε, μες το μυαλό μια ζάλη,
θυμήθηκα τα μάτια σου, μόνιμα πικραμένα..

Στο άκουσμα του τραγουδιού, απ το αηδόνι, ίσως,
να καταφέρω την αυγή, να μαι πάλι κοντά σου,
μακάρι, ανάσα μου μακριά, να φύγει αυτός ο ίσκιος,
που γέμισε με καταχνιά, τα όμορφα.. δικά σου.

Ounkas
09-08-2010

Ένας ήχος ακούστηκε και πετάχτηκα να δω,
μην ήταν εκείνη η μορφή, που αναμένω?
Μες τα σοκάκια, της παλαιάς πόλης να βρω,
ώρες τριγύριζα, μ ένα χαμόγελο κλεμμένο.

Ένα παλιό βαγόνι, στην άκρη της γραμμής,
ξεχάστηκε κι εκείνο, σαν και μένα μοιάζει,
σύμβολο έγινα κι εγώ, της άθλιας παρακμής,
να κάνω βήματα μπροστά όχι, η ψυχή δειλιάζει.

Σ ένα παγκάκι, χαραγμένες λίγες λέξεις,
γράφουν για κάποιους, που αγαπήθηκαν πολύ,
μετά από τόσο, όμως καιρό, τι να πιστέψεις?
ούτε τα χείλη τους, δεν θέλουν το φιλί…

Στο δέντρο έγειρα, που λέω τα μυστικά μου,
μια αγκαλιά με τα κλαδιά του, εκεί με κλείνει,
κάποτε ζήταγα, κείνα τα χέρια, τα δικά του,
μα τώρα εκεί, δεν έχει αγάπη, ούτε γαλήνη.

Πέτρωσε τόσο η καρδιά, μα και τα μάτια,
έγινε ο έρωτας, μικρός, ξεθωριασμένος,
γυαλιά που σκόρπισαν, τα όνειρα κομμάτια,
αναρωτιέμαι..αν εγώ ζω ή είμαι πεθαμένος?

Ounkas
10-08-2010

Αστέρι που δεν βρήκες το δρόμο της χαράς,
μικρέ εαυτέ μου, που δεν χάρησες το γέλιο,
ξέρεις πως άλλο, δεν μπορείς να καρτεράς,
πρέπει να φύγουμε, όσο κι αν δεν το θέλω.

Μικρή ψυχή, μην κλαις, κοίτα έχεις χρώμα,
αυτό που σου έδωσε εκείνος, χωρίς σκέψη,
είναι εκείνο, που δεν χρειάστηκε ούτε σώμα,
ούτε φωνή, κοντά σου, για να ταξιδέψει...

Χωρίς να αγγίξεις, έχει ΄νιώσει΄ την αφή,
χωρίς να δεις, έχεις ΄διαβάσει΄τα σημάδια,
χωρίς να ακούσεις, ξέρεις κάθε συλλαβή,
από τα λόγια των ονείρων μου, τα βράδια.

Ounkas
11-08-2010

..Βρίσκεις το άλλο σου μισό σ΄ αυτό τον κόσμο,
κάτι που σπάνια γίνεται, είναι σαν να έχεις
χρόνια να δεις κάποιον αγαπημένο,
που μόνο εκείνον εμπιστεύεσαι,
μόνο σε εκείνον θα έλεγες τα ΠΑΝΤΑ..

Έτσι γίνεται...
Νιώθεις υπέροχα που μπορείς,
επιτέλους να μιλήσεις.. να μιλήσει η ψυχή σου,
μα βιάστηκες..

Είπες πάρα πολλά, γέμισες το άλλο σου
μισό, με πληγές.. όχι με την αγάπη σου..
που ήταν και είναι απέραντη για εκείνο,
μα άθελά σου...

δεν το κατάλαβες, πως ήταν πολλά
όλα αυτά, το μάτωσες..
το έκανες να δακρύσει,
όπως εσύ δακρύζεις τόσα χρόνια..
Νόμιζες πως θα άντεχε,
επειδή αντέχεις εσύ
τόσα χρόνια..
Και γιατί όλα αυτά?

Απλά γιατί ήθελες να προλάβεις,
να μην χαθεί ξανά..
πριν μάθει τα πάντα σου..

Σε έκανε να ΄χαθείς΄..
αφού πρώτα, το είχες
σκοτώσει εσύ.. χίλιες φορές..

Ounkas
12-08-2010

Λες κι έχω δυό κόσμους, που με κυβερνούν,
μέσα μου έχουν κατοικήσει και παλεύουν,
κι οι δυό τους, αισθήσεις και όνειρα κερνούν,
κι οι δυό τους, το τέρμα μιας οδού, γυρεύουν.

Στρωμένα τριαντάφυλλα αγάπης, έχει ο ένας,
μοσχοβολάνε τόσο, που το νου ... ζαλίζουν,
δεν ξέρω, νομίζω πως δεν τα είδε κανένας,
μονάχα όσοι , με πάθος στη ζωή ελπίζουν.

Κι εκεί, που γεύονται τα μάτια ευτυχία,
ο άλλος κόσμος, έρχεται βίαια, να γίνει,
η πιο μουντή εικόνα, όμοια η δυστυχία,
που κρύβει αμέσως, τον ήλιο, την σελήνη.

Σ αυτόν τον κόσμο, όλα είναι θλιμμένα,
άνθη δεν έχει, μοναχά, ξερά κλαριά,
τα μάτια ζουν, σ΄ ένα σκοτάδι τυλιγμένα,
καμένο δάσος, από μυστήρια πυρκαγιά.

Ο ουρανός εκεί άλλο από σύννεφα δεν έχει,
η σκέψη παίζει, κυλά πάνω σ΄ ένα σχοινί,
όλες τις ώρες της ημέρας εκεί βρέχει,
κι ο μόνος ήχος, είναι του ανέμου η φωνή.

Δυό κόσμους έχει η ψυχή μου, μα ο ένας,
αυτός ο γκρίζος, που δεν έχει μια χαρά,
σκέπασε όλο μου το είναι, μα κανένας,
δεν είδε, πως λιώνω μέσα στην πυρά.

Ο εαυτός μου, παλεύει να αποκτήσει,
σιγά σιγά απ την ασχήμια, ένα κομμάτι,
μα έτσι όπως πάω, ξέρω θα με βυθίσει,
με την οργή του, στο βαθύ το μονοπάτι...

Ounkas
14-08-2010

Σ αυτό το δώμα το στενό, μαχαίρι και ασήμι,
μια λάμα κι ένα τεράστιο κερί, έχω αναμμένο,
κινούμαι αριστερά,δεξιά, σαν κλειδωμένο αγρίμι,
τα λίγα μέσα στο μυαλό, φέρνω και ανασαίνω.

Ένας βοριάς ανίκητος, την πόρτα μου χτυπάει,
την κλείδωσα χίλιες φορές,μα δεν θα τον κρατήσει,
στέκει η σιωπή απέναντι, σαν άνθρωπος μιλάει,
και μου ΄πετά ΄κατάμουτρα, όσα δεν έχω ζήσει!!

Αετός να γίνω ήθελα, τ άγνωστο να γνωρίσω,
ψηλά στον ουρανό εκεί, το όνειρο να ψάξω,
κι όταν το βρω, μαζί αγκαλιά, εδώ να το γυρίσω,
το χρώμα απ το σκοτάδι μου, ήθελα να αλλάξω.

Νερό να γίνω ήθελα, να πέφτω ... να κυλάω,
σε καταρράκτες πιο ψηλούς, από όλα τα βουνά,
με τους ανέμους που περνούν,να τρέχω,να μιλάω,
και να δροσίζω της ζωής, τα απλά, τα ταπεινά.

Τώρα όλα αυτά κι άλλα πολλά,το νου έχουν σαλέψει,
το φως που έχει η ζωή μου,αυτό μονάχα, ένα κερί,
τη φλόγα του αν ο βοριάς, τη δει και τη ζηλέψει,
με το μαχαίρι θα ΄μενα, στο δώμα... σαν κελί.

Λύγισε η θέληση, ΄άσε με!΄ φώναξα θυμωμένη,
΄ποιά είσαι εσύ, που λές,που κρίνεις,που διατάζεις?
πόσες φορές σου ζήτησα, χλωμή και πικραμένη,
να μην σε βρίσκει πλάι μου ο ήλιος? τον τρομάζεις!΄.

Σ αυτό το δώμα το στενό, βοριάς έχει τυλίξει,
τη φλόγα απ το μονάκριβο, κερί το αναμμένο,
τώρα στο μισοσκόταδο, έτοιμο να ...ορμίσει,
είναι εκείνο το φτηνό.. μαχαίρι τ΄ ασημένιο...

Ounkas
16-08-2010

Άσε με εδώ, παρακαλώ την αγκαλιά ν ανοίξει,
άσε να βγω.. να φύγω, αλλού να ταξιδέψω,
όσο σε άγγιξε η ψυχή, όσα σου έχει δείξει,
δικά σου κράτα τα, δεν ήρθα εδω να κλέψω.

Άσε με εδώ,όπως με βρήκες,στην σιωπή μου,
άσε να πάω κάπου, που όλοι θα αγαπάνε,
ήθελα τόσο, να είναι μεγάλη η αντοχή μου,
αγγίζω όνειρα, κι αυτά ..παγώνουνε και σπάνε.

Μην προσπαθήσεις,οι λέξεις πια δεν ωφελούν,
κι αν σ΄αγαπώ, ποτέ δεν θα με συγχωρήσω,
δάκρυα στα μάτια σου, να κάνω να κυλούν,
μετά δεν θα χω μέρος στη γη, για να χωρέσω.

Σ ευχαριστώ, η μόνη αλήθεια ήσουν, φως,
ακόμα κι αν σκοτάδι πάλι, δεις τα μάτια,
να ξέρεις ήσουν, ο πιο γλυκός ζωής σκοπός,
ένα λουλούδι,στα ανήλιαγα δικά μου μονοπάτια..

Άσε με τώρα, μακρύς ο δρόμος μου, να φύγω,
που κλαίω μη νοιάζεσαι, έτσι πρέπει να γίνει,
όλα θα αλλάξουν κι αν πικραθείς για λίγο,
θα στείλω σύννεφο, τα πάντα να ξεπλύνει.

Ένα μονάχα αν θα γινόταν, θα χαιρόμουν,
μέσα στην θύμησή σου, σε μια μικρή σελίδα,
να γραφα, ένα ΄αγαπώ΄ και να ορκιζόμουν,
μαζί σου είχα την ζωή,κι όσα ποτέ δεν είδα¨.

Ounkas
16-08-2010

Πώς όλο αυτό, να γίνει χρώμα ζωηρό?
πόσο προσπάθησες κι εσύ να το αλλάξεις?
τί είναι αυτό που έχει κλειδώσει το ΄μπορώ΄?
κι ούτε εσύ, δεν καταφέρνεις να πετάξεις?

Πώς όλη ετούτη η καταχνιά, να νικηθεί?
πόσα μου είπες και πάλι η ομίχλη στάζει?
πώς θα μπορούσε, μια λύση να βρεθεί,
μπροστά να πάει η ζωή, να μην διστάζει?

Πώς όλα αυτά, που μέσα μου ακροβατούν,
να τα μαζέψω και θεμέλια να φτιάξω?
πώς οι ελπίδες, απ τα χέρια μου πετούν?
πώς τη πνοή, την τελευταία να φυλάξω?

Γιατί όλα εκείνα, που αγαπώ μένουν αλλού?
πόσες βραδιές, την ερημιά μου θ αγκαλιάζω?
είναι ο νους μου .. το μυαλό ενός τρελού?
ή η αγάπη, είναι λάθος.. που φωλιάζω?

Γιατί δεν πρέπει, τ όνομά σου να το πώ?
πόσο να ζήσω, στην σιωπή μου τυλιγμένη?
πώς η ζωή μου.. θα βρει έναν σκοπό,
σαν η ψυχή μου, είναι πάντα ματωμένη?

Πόσο το σύννεφο, θα πέφτει χαμηλά?
τί κι αν ο χρόνος, εσένα μου χαρίζει?
μες τη καρδιά μου, η φωνή σου, μου μιλά,
λουλούδια ανθίζουν, μα η πίκρα τα θερίζει...

Ounkas
17-08-2010

Ξέμεινα σ εκείνο το γκρίζο τοπίο της γης,
εκεί τα δέντρα δεν λένε ν΄ ανθίσουν,
εκεί που ματώνει, η φωνή της σιγής,
κι οι άνθρωποι αγάπη, ποτέ δεν χαρίζουν.

Δεν έχει μεριά, την ψυχή να ακουμπήσω,
να της δώσω νερό, που τόσο διψά,
ως εκεί που μπορεί, η ματιά και πιο πίσω,
δεν υπάρχουνε όνειρα, είναι όλα λειψά.

Δεν υπάρχει αυγή, δεν ακούγεται ήχος,
δεν υπάρχει ποτάμι, να ξεπλύνω το χθες,
γίναν όλα πια ένας, ασυνάρτητος στίχος,
και η σκέψη βουλιάζει, στα βαθιά όσα λες.

Ounkas
17-08-2010

Πόσες λέξεις έχουν μείνει για να γράψω?
πόσα μάτια είναι εδώ.. κάθε βραδιά?
ποιές αλήθειες, είδα να καταγράψω,
πόσα βλέμματα, από χαρούμενα παιδιά,

Ποιές ψυχές κατάλαβαν και βρήκαν,
στις σελίδες μου, λιμάνι κι αγκαλιά?
πόσα όνειρα απο μένα αλήθεια βγήκαν,
ποιά χαρά, μου άφησε μια σταλιά?

Πόσοι άνθρωποι πέρασαν και αφήσαν,
το σημάδι τους, σ ενα γράμμα ζωής?
πόσοι ήταν αυτοί που δεν μιλήσαν,
πόσοι ήπιαν την ανάσα μιας πνοής?

Πόσες μέρες κλειδωθήκαν και περάσαν,
σαν να μην τις έζησε, ποτέ κανείς?
πόσα κύματα, στα βράχια μου ξεσπάσαν,
ποιό σκληρό πληρώνω, τίμημα τιμής?

Ποιό βουνό έμεινε για να τραγουδήσω,
ποιός μου χάρισε, δύο γλυκά φιλιά?
ποιό λουλούδι σας, κατάφερα να αγγίξω?
ποιό αστέρι,φώτισε απόψε μια αγκαλιά?

Ounkas
17-08-2010

Σαν μια φιγούρα, που ξεχάστηκε στην άκρη,
σαν ένα λούτρινο κουκλάκι... χαλασμένο,
μια εικόνα μοιάζω, χαραγμένη από ένα δάκρυ,
σαν ένα σπίτι, μακρινό και ερειπωμένο.

Σαν μαριονέτα,που οι κλωστές έχουν σαπίσει,
ένα βιβλίο ..που η σκόνη το σκεπάζει,
ένα χαμόγελο, που περιμένει να ανθίσει,
ένας διαβάτης, που πορεία δεν αλλάζει.

Σαν ένα μέρος, που όποιος πάει δεν γυρίζει,
ένα βουνό, που με στοιχειά !! όλο παλεύει,
σαν το λουλούδι, που πλέον δεν μυρίζει,
ένα τοπίο, που την ομορφιά... ζηλεύει.

Σαν το ποτάμι, που σταμάτησε να τρέχει,
μοιάζω με θάλασσα,που δεν βρίσκει στεριά,
είμαι μια γη, που εκεί ποτέ δεν βρέχει,
ένα δωμάτιο.. που έσβησαν τα κεριά...

Σαν την ελπίδα, που ζει μες το ΄ποτέ της΄!,
ένας αετός, που έχει σπασμένα τα φτερά,
μία κραυγή, που σύρθηκε απ το ΄χτες της΄!,
σαν ένα βήμα που ξέχασε να προχωρά...

Ounkas
18-08-2010