Ήχοι Σιωπής 2014

Πίσω απ τις γρίλιες, κρύβονται οι φωνές,
αυτές που δεν γνωρίζεις πού ανήκουν,
σώματα και μορφές, απίστευτα κενές,
κι ανάσες που αντί να ζουν, σε πνίγουν..

Πίσω απ τα φώτα, χάνονται οι γραμμές,
του ορίζοντα κι όλη η ομορφιά που αξίζει,
τοίχοι που μείνανε, όρθιοι με ρωγμές,
φιγούρα που ξεχάστηκε κι όμως κάτι θυμίζει..

Πίσω απ του φάρους, κρύφτηκαν αμμουδιές,
ποτέ οι άνθρωποι, πάνω τους δεν πατήσαν,
άνθη που δεν μπορέσανε, να δώσουν ευωδιές,
μικρά παιδιά που τίποτα, ποτέ τους δεν ζητήσαν.

Πίσω από τα κύματα, καράβια δεν φανήκαν,
μα στο λιμάνι έμεινε, πλήθος να τα προσμένει,
αλήθεια κι όνειρο μαζί, απόψε πώς δεθήκαν??!
το βλέμμα άδειο, μόνο εκεί, τι πια να περιμένει?..

Πίσω απ τις στάλες, καπνός ψηλά ανεβαίνει,
μα η φωτιά δεν φαίνεται, κι ας μ έχει ακουμπήσει,
είναι η ψυχή τόσο μικρή, μα το καταλαβαίνει,
πως δεν της έμεινε πολύς, δρόμος για να διανύσει..

Ounkas
04/03/2014

Ο χρόνος, αντίστροφα μετρά,
οι ώρες που έρχονται, γκρινιάζουν,
ιστός αράχνης, που γρήγορα κεντά,
γιατί τα θύματα, ξέρει πως πλησιάζουν..

Στέκει ασάλευτη στα σκοτεινά,
εκεί όλο μένει και τα μάτια της δεν κλείνει,
μια κίνηση της, κι όλα είναι κενά,
παγίδα γίνεται, τίποτα δεν αφήνει..

Ιστός που αχόρταγα, όλα τα διεκδικεί,
χωρίς οίκτο κανένα, χωρίς τύψεις,
η αράχνη μόνο, θέλει να τραφεί,
μην προσπαθήσεις, κάτι να της κρύψεις.

Μα αν καταφέρεις το ‘λίγο’ σου να ‘δεις’,
αν κατορθώσεις να ξεχωρίσεις, ότι αξίζει,
ίσως σε αφήσει, να φύγεις για να το βρεις,
αφού σε κάτι, σαν και εκείνη, δει να ελπίζεις.

Αράχνη ο χρόνος, που υφαίνει και σε μπλέκει,
σε έναν ιστό, που αρχή δεν έχει να ξηλώσεις,
μήτε και τέλος, μόνο απέναντι σου στέκει,
παρακαλώντας, μην έχεις τύχη .. και γλυτώσεις..

Ounkas
05/03/2014

Στο απέραντο γαλάζιο των ματιών σου,
εκεί που η θάλασσα, εσένα συναντά,
στο κόκκινο το χρώμα των χειλιών σου,
εκεί να ‘ρθω κι ακόμα πιο κοντά.

Να πιώ αλμύρα, το κύμα να γητέψω,
στην αμμουδιά να περπατήσω την ψιλή,
μες τα σοκάκια της καρδιά σου ν αλητέψω,
και να ανέβω, μαζί σου ακόμα ένα σκαλί.

Στο όνειρο τις νύχτες μου, ζητάω,
ώρες να δώσει, ακόμα λίγο να βρεθώ,
μες τα υγρά, τα βλέφαρα σου να βουτάω,
και στην αλήθεια σου, ακόμα λίγο να χαθώ..

‘Κει να χωρέσω, στης ανάσας σου την νήσο,
να μην με βρει, για λίγο η λύπη, να κρυφτώ,
λίγες στιγμές να μείνω για να ζήσω,
μες την δροσιά σου και μετά ας ξεχαστώ..

Κι αν γίνεται, να αργήσει να ‘ρθει το σκοτάδι,
κι εσύ κραυγή, που περιμένεις να με πνίξεις,
πριν κείνος φύγει, μην με σπρώξεις στο πηγάδι,
μετά την πίκρα και τη φλόγα σου να ρίξεις..

Ounkas
06/03/2014

Το χθες που έλαμπε σαν ήλιος, τρεμοσβήνει,
πάλι την πόρτα σου χτυπούν, μικροί τυφώνες,
αυτή η ζωή, λίγο να νιώσεις, δεν σ αφήνει,
να ξεχαστείς απ της ψυχής σου τους αγώνες,

Πριν ήτανε στεριά, άμμος ξανθή, εκεί πατούσες,
μα η θάλασσα τη ζήλεψε κι έφερε τα νερά της,
όταν στεγνώσανε, βράχια μόνο κοιτούσες,
κι ας παρακάλες πολύ, να ‘σαι στην αγκαλιά της.

Το όνειρο σαν ξημέρωσε, όλο είχε αλλάξει,
δεν ήταν όραμα όμορφο, μα εφιάλτης μοιάζει,
μια ιστορία υπέροχη, μα για να σε πειράξει,
τη δύναμη σου μέτραγε, πληγές να δοκιμάζει.

Αν θα αντέχουν τη σιωπή, ψυχή, καρδιά και σώμα,
τα μάτια αν θα κλείνανε, δίχως να δουν αστέρι,
αντί για άνθη έστρωσε, αγκάθια ένα στρώμα,
και κλέβει όλη τη χαρά, την θλίψη για να φέρει.

Και πέρασε πολύ καιρός κι είδε πως το παλεύεις,
το κύμα το εκτίμησε κι αμέσως πίσω κάνει,
μα όσο λες σ’ ένα βουνό: «ποιόν στη ζωή ζηλεύεις?»
εκείνο θα σου απαντά: « να ‘χα κι εγώ, λιμάνι..»

Ounkas
10/03/2014

*
Αυτό το λουλούδι που γέρνει απαλά, μην κόψεις,
ελπίδα κι ανάσα, δροσιά από βοριά κάθε βράδυ,
κι αυτό το ρυάκι που κυλά σιγανά, μην διακόψεις,
παρέα μου κάνει ο ήχος του αυτός, στο σκοτάδι.

Αυτό το αστέρι που λάμπει ψηλά, μην το σβήσεις,
το δρόμο μου χάνω συχνά κι εκείνο τον βρίσκει,
γλυκιά η φωνή σου, προσπάθησε μην την στερήσεις,
από τις στιγμές μου, που λίγες μαζί σου έχω κρύψει.

Αυτή την αχτίδα του ήλιου, να μην την σκεπάσεις,
πολύ παγωνιά κάνει εδώ κι εκείνη την λιώνει,
κι από τη ψυχή τη μικρή, ποτέ μην αδειάσεις,
λεπτά που ανασαίνω μαζί σου, κι η πίκρα θυμώνει.

Κι αν δεις να δακρύζω, το δάκρυ να μην το σκουπίσεις,
χαρά είναι φως μου, που βρίσκεσαι δίπλα μου ακόμα,
κι αν δεις τη καρδιά μου θλιμμένη, εσύ να μην μιλήσεις,
δυό ανάσες πια ζούνε, εδώ στο γκρίζο μου σώμα.

Και να μην ξεχάσεις, πως ότι είχα, ήταν δικό σου,
σου το ‘δωσα κι έφερε αγάπη, που πάντα θα ζει,
στο ουράνιο τόξο που βγαίνει απ τον ουρανό σου,
εκεί θα αντικρίζεις το αύριο, της ψυχής το ‘μαζί΄.

Ounkas
14/03/2014

Δεν θα μάθω, το ποτάμι τούτο, που τραβά,
δεν μπόρεσα να δω, την ερημιά στο βλέμμα,
δεν τα κατάφεραν να ζουν, τα λόγια τα βουβά,
πάνω από εκείνα που ουρλιάζουν: «είναι ψέμα».

Δεν τόλμησα ν’ ανοίξω, τα βλέφαρα μου τα βαριά,
για να αντικρύσω της γαλήνης, το στενό το δρόμο,
σκαρφάλωσα για λίγο, στου δέντρου τα κλαριά,
μα τα αγκάθια τρύπησαν τα χέρια και ματώνω.

Δεν μίλησα για όσα λες, πως είναι αληθινά,
γιατί τα λόγια στέγνωσαν και ούτε που σε ξέρουν,
είναι καλύτερα στου χρόνου, τα κρύα δειλινά,
οι μοίρες μόνο σε εμέ, τις λύπες τους να φέρουν.

Νεράιδα κι αν προσπάθησε να αλλάξει την ροή,
του ποταμού που γκρέμισε τα τείχη και βουρκώνω,
δεν τα κατάφερε η φτωχή και τώρα όλο βοή,
κατρακυλά στο απέραντο σκοτάδι που βιώνω.

Όσες φορές κι αν κίνησα, το φως να αγκαλιάσω,
‘κεινο τραβιόταν μακριά στα στάλες να το καίνε,
κουράγιο πια δεν έμεινε, σε μια άκρη θα φωλιάσω,
να τριγυρίζω στις ρωγμές, του χρόνου που όλο κλαίνε.

Ounkas
17/03/2014

Εκεί που καίνε, μέρα νύχτα τα σπαρτά,
που η γη παρακαλά τον ουρανό να βρέξει,
εκεί που βράχοι, πέτρες και όροι είναι καυτά,
και ο αγέρας θέλει, γοργά μακριά να τρέξει,

σε ένα τοπίο που από λάθος κάποιος το περνά,
σ αυτό το τόπο, που ούτε δέντρα δεν φυτρώνουν,
ότι εδώ ζει, ο χρόνος πάντα, μόνο το γερνά,
κι αν πλησιάσει κάτι, οι φλόγες το πετρώνουν.

Στο μέρος τούτο, κανείς να ‘ρθει δε λαχταρά,
από μακριά, κάποιοι περίεργοι το θωρούνε
σαν πέφτει η νύχτα εδώ, το όνειρο φορά,
παλτό που οι άνθρωποι να το σηκώσουν δεν μπορούνε.

Κι όμως εδώ, ζω τόσα χρόνια καλυμμένη,
κλαδιά δεκάδες πάνω μου, όλα και μεγαλώνουν,
ήρθε ένα βράδυ η ψυχή, θλίψη λουσμένη,
μα όλα τούτα, δεν έδειξαν να μου θυμώνουν.

Σε μια μέρα, τείχη γύρω μου είχαν χτίσει,
κι αισθάνθηκα πως ήθελαν, μόνο να προστατέψουν,
το νου και τη καρδιά που τόσο είχε κυλήσει,
σε λόγια που ήταν ψεύτικα, τα λίγα να ληστέψουν.

Ounkas
20/03/2014

Σπίθα, που δεν λέει να σβήσει,
να κάψει άλλο δεν έχει, μα μπορεί,
να μείνει εδώ, για αλλού μην ξεκινήσει,
να περιμένει δεν βαριέται, να χωρεί,

μες της ψυχής την ερημιά ένα φύλλο,
μια σχισμή, που σπίτι έκανε και ζει,
τα πάντα άφησε, μοιάζει καμένο ξύλο,
ότι κοιτάξεις, είναι σκόνη και σιγή.

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που καρτερείς,
κλαδί ξερό, δεν είναι εύκολο ν’ ανθίσει,
πηγή που στέρεψε, τόσο πολύ απορείς,
κυλούσε άφθονο νερό, όλους για να δροσίσει.

Τη σπίθα βλέπεις, μα είναι αργά πολύ,
η ορχήστρα γέμισε ιστούς από αράχνη,
χορδές δεν έχει πια το υπέροχο βιολί,
το πιάνο έκρυψε, τούτη εδώ την πάχνη.

Γιατί, δεν ξέρω, μένεις εδώ και όλο κοιτάς,
είμαι ένας ναύτης, με το σκαρί, βουλιάζω,
στην δύνη μου, δεν είναι ότι εσύ ζητάς,
μα εγώ κοντά σου, στην γαλήνη πλησιάζω.

Ounkas
24/03/2014

Νομίζεις πως σημαίνεις κάτι και εσύ,
σ αυτό τον κόσμο που όλο βιάζεται και τρέχει,
κάτι μικρό, σαν την σκιά σε ένα νησί,
ή ένα δέντρο, μια ομπρέλα όταν βρέχει.

Ήτανε λάθος σου, ούτε καν σε γνωρίζουν,
κι εκείνοι που είπανε, πως πάντα θα είναι εδώ,
τι κι αν κοιτάζουν, ούτε σε ξεχωρίζουν,
μέσα στο πλήθος, που πάει δίχως μια οδό.

Τόσο μικρή, όπως το τίποτα που αφήνει,
μια ερημιά, μια παγωνιά κι ένα γιατί,
τόσο λεπτή, σαν την γραμμή που σβήνει,
κάτω απ τις σόλες, δεν μπορεί πια να πιαστεί.

Τόσο αόρατη, ίχνη το βήμα δεν χαράζει,
και διαφανής, σαν τον αέρα που αναπνέουν,
πάντοτε στέκεις και τους λες πως δεν πειράζει,
μα όλα τα βράδια σου, θλίψη και πόνο, πνέουν.

Δεν θα το πεις, δεν θα αφήσεις να περάσει,
απ της ψυχής, την ατελείωτη συννεφιά,
πήρες απόφαση πως η ζωή δεν θα γιορτάζει,
κι αντί κορδέλες, κρέμασες στα μαλλιά, φωτιά.

Ounkas
26/03/2014

Στο ξέφωτο των δέντρων μια μορφή,
εκεί ψηλά, που δεν πατάνε ανθρώποι,
εκεί που ενώνεται, ο ουρανός με την κορφή,
εκεί που απλησίαστοι είναι οι τόποι.

Σαν να μην είναι εκεί άλλος κανείς,
μόνη λικνίζεται στου ανέμου το ρυθμό,
δέντρα για φίλους, έχει και γονείς,
κι ένα κρυφό μονοπάτι, είναι ο σταθμός.

Μια ιστορία για αυτήν, κάποιοι δημιουργήσαν,
μια ιστορία που φοβούνται και μακριά,
κάθε βήμα τους από εκεί, κρατήσαν,
τέλος κι αρχή, χωρίς να ακούνε ούτε πουλιά.

Μια ιστορία για μια καρδιά τόσο κενή,
για μια ψυχή, που δεν ξέρει να κλαίει,
καμιά τους λέξη όμως, δεν είναι αληθινή,
μα ότι δεν ξέρει ο κόσμος, πάντοτε το καίει.

Στο ξέφωτο της φυλλωσιάς, ένας καημός,
πονά, δακρύζει, πληγώνεται βουβά,
εκείνη ξέρει τι θα πει, βαθύς καημός,
πληγή έχει γίνει, τρέχουν οι στάλες της, κρυφά.

Ounkas
29/03/2014

Μέσα στο χρόνο, διέλυσε ο ήχος της φωνής,
θρύψαλα έγινε και πρέπει γρήγορα να διώξω,
εκείνα όλα τα κομμάτια μου, μιας ζωής κενής,
να τα μαζέψω, κι όπως είναι να τα σπρώξω,

στο κύμα αυτό, που ως το βράδυ θα είναι εδώ,
να τα διαλέξει κι όσα του αρέσουν, να κρατήσει,
όσα δε θέλει, να ταξιδέψουν μακριά να μην τα δω,
ξανά στην θάλασσας μου τα νερά, μην τα γυρίσει.
‘Άλλη φουρτούνα, δεν ξέρω πώς να την αντέξω,
κι ας έχω ρίζες, στης άμμου της τα βάθη,
είναι νωρίς για να ανατέλλω και να τρέξουν,
μα είναι αργά, για να κρυφτώ στα ίδια λάθη.

Μην αφεθείς, ψυχή βαθιά και με γκρεμίσεις,
από του βράχου την ακρούλα εδώ, κρατήσου,
οι ώρες πέρασαν, την μοίρα σου να την νικήσεις,
μα έχει ακόμα, άλλο λίγο, για θυμήσου..

Την αύρα αυτή, που σου χαρίζει ανάσες, πιάσε,
αγκάλιασε τούτο το γέλιο, που από σένα,
παίρνει πνοή, μέσα του, όσα έχεις πλέον στάξε,
λίγο απ το είναι σου, μην ξεχαστεί, με τα χαμένα..

Ounkas
07/04/2014

Σε αυτό που λες λευκό και μου το δείχνεις,
να ταξιδεύω θέλεις, μα εγώ δεν το αντικρίζω,
μου λες πως είναι το πιο όμορφο και ρίχνεις,
μέσα στο βλέμμα μου ματιές, που δεν θυμίζω,

τίποτα απ όσα καρτεράς, μα την αλήθεια
ψάχνω να βρω, ψάχνω τη ζέστη, μα είναι κρύο,
κι αυτή η λευκή πληγή, μέσα στα στήθια,
μες το σκοτάδι περιμένει, μια φωνή κι ένα αντίο.

Δεν λέω ψέματα πως λες, μα η ματιά μου,
αυτό που είδες μέσα της, που μου ‘χες πει,
είναι ο τρόμος, σαν έψαχνε για την στεριά της,
κείνη την έρημη, μέσα στη πίκρα μην χαθεί.

Ίσως όπως εσύ θωρείς, τα γύρω δεν τα βλέπω,
ίσως το πέπλο να είναι, που μου κρύβει τη χαρά,
γι’ αυτό ότι ήλιο λες, μακριά του πάντα τρέχω,
μη και μου κάψει τη ψυχή, ακόμα μια φορά.


Μα θα είναι όμορφο για σένα, εκεί να μείνεις,
εκεί που βλέπεις, ωραία χρώματα, πολλά,
μην λυπηθείς, που απόψε εδώ μόνη μ αφήνεις,
πάντοτε θα χω στην καρδιά μου, τα φιλιά,

‘κείνα που αλμύρα, σαν την ζήτησα, μου ‘στείλαν,
και μια αγκαλιά, που άλλη δεν έχει τρυφερή,
κι οι στιγμές μου, κάπου εδώ σε χαιρετήσαν,
μαζί σου μένουν οι σιωπές, η ζωή μην κουραστεί.

Ounkas
11/04/2014

Στην άκρη σ’ άφησα, για δύο μέρες μόνο,
μα αρκετές, πάλι ήτανε για να χαθώ,
σ’ ένα τετράδιο ζω, ανασαίνω και ματώνω,
μα είπα για λίγο, μακριά του να βρεθώ.

Δειλά οι γραμμές του, με καλούσαν να αφήσω,
δύο – τρεις λέξεις, η βροχή να ησυχάσει,
όμως τη θλίψη, απ τα μάτια να κυλήσω,
με διέταξε κι έτοιμη είναι να σταλάξει..
Χρόνο δικό σου, δίνω τώρα για να αντέξεις,
τις ώρες κείνες που οι στάλες, σε πονάνε,
χωρίς να θέλω, ότι δεις να το πιστέψεις,
μα είναι αυτές, είναι οι στιγμές που σ αγαπάνε.

Κι αν ο βοριάς, παγώσει την καρδιά, εδώ μείνε,
να δεις τουλάχιστον στης ζωής μου την φυγή,
ναι, ήρθε εκεί κι είπα, «ανάσα μου, εσύ γίνε,
πριν με κλειδώσει η ζωή, σε μια πληγή» .

Γιατί το ξέρω, θα ξημερώσει και η φωνή,
πάλι θα λέει, πως άργησα και να γυρίσω,
εκεί στο γκρίζο, στης ψυχής μου την ποινή,
που φυλακίζει τα όνειρα μου, όσο θα ελπίζω…

Ounkas
03/06/2014

Ένα αστέρι, μες της νύχτας τις ρωγμές,
πάνω απ το σκούρο ουρανό μου ταξιδεύει,
σιγά πλησίασε και γλίστρησε μες τις ρωγμές,
που τ’ άδειο βλέμμα μου, μονάχο του αγναντεύει.

Από πού ήρθε? Ποιος να μπεις, το κάλεσε?
εδώ που όλα όσα ζούνε, δεν μιλάνε?
με ποιόν πελώριο πλανήτη, μάλωσε?
και χαμηλά τα μάτια του, όλο κοιτάνε?

Κι αναρωτιέμαι, γιατί εμένα, απ όλους διάλεξε,
κι όχι μια άλλη αυλή, που θα είχε φώτα?
γιατί δεν πέταξε για πιο ψηλά, μα άλλαξε
την ρότα του κι ήρθε εδώ, σε σβηστά φώτα?

Σκέψεις μονάχα, μπορώ να κάνω, να κοιτώ,
κι ότι θελήσει, να του δώσω, πριν να φύγει,
κι αν απορίες έχω, δεν θα το ρωτώ,
ξέρω από μένα, η καρδιά, εύκολα δεν ανοίγει..

Ένα αστέρι, μες την βραδιά επισκέφτηκε,
την γκρίζα εικόνα μου και στάθηκε για λίγο,
να ησυχάσει ήρθε, μα πιο πολύ μπερδεύτηκε,
μες το κενό και μες το σύννεφο που κρύβω..

Ounkas
08/06/2014

Φωνές που σωπαίναν και πάλι ακουστήκαν
ξοπίσω απ το δάκρυ μου, αρχίσαν να τρέχουν,
οι μέρες ανήμπορες, με πίκρα λουστήκαν,
δεμένη στο άπειρο, ξανά βλέπω μ’ έχουν.

Καιρό είχαν πάψει, να με κυνηγάνε,
οι στάλες στεγνώσαν, για λίγο γελούσα,
μα τα άστρα ταξίδι και πάλι με πάνε,
βυθίστηκα απόψε, σε αυτά που ξεχνούσα.

Πορεία μικρή, μα αλήθεια μεγάλη,
αυτή εγώ γνώριζα, μα τόσο πονά,
μια ανάσα είχα πλάι μου, σαν όμορφη ζάλη,
μα τώρα μου λείπει και κλαίω σιγανά.

Φεγγάρι μου βρες την, την είδες το ξέρω,
και φέρτην κοντά μου, να σβήσει η φωτιά,
πνοές δεν μου μείναν, πώς θα καταφέρω,
να ζήσω μονάχη, η ψυχή μου ρωτά.

Και μοιάζω τραγούδι, που λείπει ο ρυθμός,
σαν θάλασσα μοιάζω, χωρίς την ζωή της,
πέτρα που έπεσε, μπροστά μου γκρεμός,
την αύρα σου θέλω, να ζω στην πνοή της.

Ounkas
11/06/2014

Μες την πόλη, που φώτα δεν έχει,
κανείς δεν κοιτάζει, το γκρίζο που ζει,
κανείς δεν προσέχει, το πόσο αντέχει,
κανένας δεν λέει, την ζωή του πεζή.

Εκεί που το όραμα, με πείσμα ουρλιάζει,
πως άλλο από αυτό, δεν μ’ ‘έχει αγαπήσει,
την μαύρη ψυχή μου, ξανά δοκιμάζει,
και θέλει να κλέψει, όσα μου 'χεις χαρίσει.

Τα μόνα που ο χρόνος, να πάρει δεν ξέρει,
εκείνα που κρύφτηκαν και δεν θα τα δουν,
τα όσα αυτή τόλμησε, μια στιγμή να τα φέρει,
αυτά προστατεύω, ποτέ μην τα βρουν.

Στο χθες που κοιμόσουν, εκεί θα χορέψω,
σαν μία σκιά, που κι αν δεις, δεν πιστεύεις,
απ όσα εκεί γνώρισα, τα μικρά θα διαλέξω,
αυτά που τ’ αγγίζεις και ξανά ζωντανεύεις.

Ounkas
16/06/2014

Σε μια σταγόνα, έκρυψα τη θλίψη της ζωής,
να μην την βλέπεις και λυπάσαι, θάλασσα μου,
ανάσαινε η ψυχή, ίχνη δικής σου αναπνοής,
ξέχασα λίγο τους γκρεμούς, που ‘χει η στεριά μου.

Ποτάμια χίλια που έλεγα, να μην κυλούν,
σαν ήσουν πλάι μου, μην τύχει και πονέσεις,
τα μάτια μου άφηνα, μες τα δικά σου να γελούν,
πρόσεχα τόσο, μην φοβηθείς και πέσεις.

Κι είπα στις νότες μου, να μην σου τραγουδούν,
γιατί με λύπη, η μελωδία ήταν ντυμένη,
μακριά σου κράτησα τις σκιές, να μην σε δουν,
μην αντικρύσω την ματιά σου, τρομαγμένη.

Μα ήρθε νύχτα, που η συννεφιά μου απλώθηκε,
τόσο βαριά επάνω μου και τόσο θυμωμένη,
κι ότι για χρόνια μέσα μου, κλειδώθηκε,
τα ελευθέρωσε! και τρέχω να πιάσω, οργισμένη.

Είναι μια πίκρα απέραντη, που αν σε αγγίξει,
θα γίνει ιστός, σκοτάδι και πυκνή βροχή,
θα γίνει θύελλα και μέσα της θα πνίξει,
ότι για χρόνια, μακριά κρατώ, με μια ευχή.

Ounkas
18/06/2014

Μικρά και πολύτιμα παλάτια, δεν είναι,
απλά και γαλήνια, σαν βροχή σιγανή,
μην έρθεις να με ‘βρεις, μακριά εσύ μείνε,
σε θάλασσα πλέω, άγρια μα γαλανή.

Καημέ μου αχόρταγε, για αλλού να μην φύγεις,
να ξέρεις πως νίκησα, το σκοτάδι για απόψε,
φτερά που δεν γνώριζες, η ψυχή μου ανοίγει,
ψηλά να πετάξουμε, κι ότι θέλεις να κόψεις,

ποτέ δεν φοβήθηκα, του γκρεμού σου την άκρη,
ποτέ δεν προσπάθησα, ν’ αποφύγω τον πόνο,
με έσυρες άνεμε, στου ονείρου την άκρη,
μα εγώ σου το φώναζα: ‘ αυτά έχεις μόνο?’.

Ounkas
21/ 06/ 2014

Αυτό το ξημέρωμα, μ’ έχει βρει να μετρώ,
τα λίγα αστέρια, που δρόμο μου δείχνουν,
μα αν μείνω εδώ και απλά τα κοιτώ,
με βία προφταίνω, το φως που θα ρίξουν.

Γοργά τώρα βλέπω, να φτάνει σαν σκόνη,
μια σκούρα γραμμή, που τρέχει να φέρει,
την γκρίζα σιωπή της, σαν ρούχο απλώνει,
και η όποια αχτίδα, θυσία προσφέρει.

Μικραίνουν οι ώρες κι οι λάμψεις μου, σβήνουν,
πώς να τα προφτάσω, ξανά θα ηττηθώ,
λεπτά που κυλούν κι ανάσες δε δίνουν,
τη μάχη θα δώσω και ας νικηθώ…

Το πέπλο βαρύ, με ξέρει.. το ξέρω..
υπήρξαν φορές που για αλλού το ‘χα διώξει,
για λίγα μονάχα, λεπτά του προσφέρω,
αυτόν τον βοριά, στην άκρη να σπρώξει.

Μικρό τ’ ανηφόρι, απ το δρόμο σου μοιάζει,
μα σαν πλησιάσεις, βουνό θα υψωθεί,
σε όσα έχεις δει, αυτό δεν ταιριάζει,
μα όλη η αγάπη μου, σε ‘σαι έχει δοθεί..

Ounkas
22/06/2014

Την αυγή μου, μην σβήσεις τόσο νωρίς,
άσε την λίγο ακόμα, την θαυμάζω,
ξέρω πως δεν γνωρίζεις, τι μπορείς,
γι αυτό το χρόνο, απόψε εγώ αλλάζω.

Θα μείνω λίγο, να σε δω να διεκδικείς,
όσα δεν ήξερες, μέσα σου ότι έχεις,
δυό λέξεις μόνο θα σου πω, μην αδικείς,
όσα αξίζει ο εαυτός σου και κατέχεις.

Λίγο καιρό, θα πάρει να με ακούσεις,
κι όσα η ψυχή σου ψιθυρίζει τις βραδιές,
όσα εσύ νιώθεις, τις στιγμές σου να τις λούζεις,
τότε θα ακούσεις και των δυό μας, τις καρδιές.

Κι όμως προσπάθησες, μα πώς να καταλάβεις,
δεν φταις εσύ, οι λέξεις έχουν την ευθύνη,
χρόνια σιωπής εγώ κι εσύ πώς να προλάβεις,
σε δυό στιγμές, να μάθεις πώς η φλόγα σβήνει?

Ounkas
24/06/2014

Ποιος να καταλάβει απόψε, πού οδηγεί,
του αστεριού το φως, το τόσο οικείο,
που δεν ρωτάει ποτέ, που είναι η γη,
ούτε γνωρίζει, από ψέμα, από αστείο.

Κείνο κυλά, πάνω στην ράχη του ουρανού,
μαζί του αιώνες έχει, που τρέχουνε ξοπίσω,
φλόγα δεν το κάψε, του απέραντου ουρανού,
μα ρέει σαν λάβα, αλλά πώς να το ρωτήσω.

Φαίνεται τρέχει, όμως κάπου σταματά,
σε κάποιο μέρος, που γνωρίζει θα το δούνε,
και με την άκρη του, μες την αυλή κεντά,
λέξεις που χείλη, ίσως ξεχάσανε να πούνε.

Και αν πονά, μονάχα αυτό, το ξέρει,
κι αν χάθηκε, μόνο εκείνο θα πεισμώσει,
το ποιο σοκάκι, θα διαλέξει να το φέρει,
εκεί η πιο μικρή σκιά του, θα στοιχειώσει.

Ποιος να καταλάβει, απόψε τι να λέει,
το άστρο αυτό, που σαν το άτι, τρέχει,
τι το πληγώνει, το ματώνει κι όλο κλαίει,
με σε κανέναν, δε θα πει, ποτέ τι έχει..

Ounkas
27/06/2014

Ανάσα μου, γύρε ξανά και φίλησε με,
για λίγο μόνο, νιώσε πάλι την ψυχή,
έλα κοντά και όπως πρώτα κράτησε με,
ξέρεις πως είσαι, για μένα η ευχή.

Αυτή που έκανα κι ήρθες να σε γνωρίσω,
λιγάκι ακόμα, σ αυτό το τίποτα να μείνω,
μικρές στιγμές, πριν στην σιωπή μου να γυρίσω,
άσε από το μέσα μου, σε σένα εγώ να δίνω.

Ανάσα μου, γύρε στο πλάι και κοιμήσου,
μια νύχτα μόνο κι ύστερα ας χαθώ,
έλα όπως πρώτα, με τα λεπτά μετρήσου,
κείνα που έτρεχα, κοντά σου να βρεθώ.

Μα κι αν δεν είσαι εδώ κι αν δεν φανείς,
μόνο αγάπη έχω για σένα, μην λυπάσαι,
ήσουν εσύ, μόνο εσύ κι άλλος κανείς,
που το σκοτάδι μου, δείχνεις να μην φοβάσαι.

Και αν κουράστηκε η ζωή μου να προσμένει,
κάτι που όνειρο ήταν κι έγινε αλήθεια,
πιο μεγαλύτερο από αυτό, δεν περιμένει,
μόνο να νιώθει την χαρά σου, μες τα στήθια.

Ounkas
11/07/2014

Με έκλεψε ξανά η αυγή κι αρχίζω,
πληγές να μετρώ, θα μείνω μακριά σου,
όσο κι αν προσπαθείς, σε κάτι να ελπίζω,
κι ο πάγος να λιώσει, από την φωτιά σου,

ο χρόνος αδιάφορα, τη βροχή δυναμώνει,
πάνω μου πέφτει, παντού μ ακουμπά,
το βήμα μισό, θεριεύει και υψώνει,
ανάστημα σ ότι, στα βαθιά το τραβά.

Δεν είσαι εσύ, που φταις για τον πόνο,
θέλει η νύχτα να δει, σε στιγμές να γερνώ,
το φως σου κρατώ και όταν ματώνω,
τη καρδιά μου οδηγώ, στο δικό σου ρυθμό.

Δεν είσαι εκείνος, που τα άστρο μου σβήνει,
και δρόμο δεν βλέπω, μπροστά να διαβώ,
εσύ η δροσιά, που η αγάπη μου πίνει,
στάλα την στάλα, απ τη θλίψη να βγω.

Ξανά με γυρεύουν, οι σκιές και φωνάζουν,
το γέλιο μου εκείνες, δεν θέλουν να ακούν,
μαζί τους θυμώνω, μακριά σου μ αρπάζουν,
τα νύχια γαντζώνω, μα τρόπο θα βρουν…

Ounkas
14/07/2014

Ένας άνεμος δυνατός και πάλι σηκώθηκε,
να διώξει τη λίγη, γαλήνη απ το βλέμμα,
η ανάσα που ήρεμη ζούσε, προδόθηκε,
κι ο χρόνος ξανάφερε, πίσω το ψέμα.

Ο δρόμος που γνώριζα, τώρα πια χάθηκε,
βροχή και χαλάζι το σύννεφο έφερε,
το βήμα για λίγο μονάχα, εδώ στάθηκε,
στη καρδιά μία πάχνη, η σκόνη μετέφερε.

Οι λέξεις στερέψανε κι ο ήχος προσπέρασε,
σαν βάρκα που κύλησε, σε νερά ταραγμένα,
ώρες απείθαρχες, ο χρόνος τις γέρασε,
τα όνειρα έγειραν, στο δάκρυ λουσμένα.

Βαριά μια σκιά, στην πόρτα απλώθηκε,
τη γνώριμη πόλη, πια δεν την γνωρίζω,
δεν είναι όπως πρώτα, βαθιά μου κλειδώθηκε,
το χθες που κατάφερες, σ αυτό να ελπίζω.

Κρατώ τις στιγμές, που μέσα μου άνθισαν,
τα τόσα λουλούδια, που μου ‘χες χαρίσει,
τα πέταλα όλα, στα χέρια μου μάδησαν,
μα ξέρει ο ουρανός, πως μ’ είχε αγαπήσει.

Ounkas
16/07/2014

Σκοτάδι και φως και γη και αγέρας,
το πέρασμα λίγο, μα πρέπει να φτάσεις,
προτού το φεγγάρι, στο φως της ημέρας,
χαράξει το δρόμο κι εσύ τον περάσεις.

Νερό και φωτιά και βράχος και σκόνη,
θα έρθουν εδώ, πιο γρήγορα απόψε,
να τρέξεις γιατί, ο χρόνος τελειώνει,
το σύννεφο πρέπει, στα δύο να κόψεις.

Ανάσα και ήλιος και άνθη και χρώμα,
δεν μείναν πολλά, για να περιμένεις,
αχτίδα μισή, στο άδειο σου σώμα,
κι απόψε μονάχη, την πίκρα σου υφαίνεις.

Σταγόνα και θλίψη και πόνος και κύμα,
μια βάρκα μικρή, κυλά και διασχίζει,
το άγριο μπλε, που μοιάζει με ποίημα,
μα πόλεμος είναι, που μόλις αρχίζει.

Ψυχή και καρδιά και φύλλο που λιώνει,
δεν είναι ζωή, που κάτι χαρίζει,
λευκό έχει απλωθεί, στο ‘είναι’, σεντόνι,
σιγά - σιγά πάγο, τα πάντα γεμίζει…

Ounkas
20/7/2014