Ήχοι Σιωπής 2012 (ΙΙ)

Θα θελα, για σένα να μπορώ να γίνω αστέρι,
πανί να γίνω, στου καραβιού σου, τον ιστό,
να είμαι πάντα, στη καρδιά σου, καλοκαίρι,
μα και δροσιά, κάτω απ τον ήλιο τον ζεστό.

Για σένα θα ΄θελα, μια αγκαλιά να γίνω,
μέσα να ζεις, να μην σ αγγιζει η βροχή,
κι όταν δακρίζεις, τις σταγόνες σου να πίνω,
κι όταν λυπάσαι, να μαι χάδι, προσευχή.

Θα θελα να μουν, ένα αστέρι να φωτίζω,
το βήμα σου,κάτω απ της νύχτας το σεντόνι,
χρώμα να ήμουν, να ρχομαι να στολίζω,
το κάθε γκρίζο, που την ψυχή σου αναστατώνει.

Και να μπορούσα, φτερά να γίνω να πετάξεις,
ψηλά να φτάσεις, όσο δεν έχεις φανταστεί,
δύναμη να γινόμουνα, τις λύπες να διατάξεις,
θάλασσα όλες να γινούν, η καρδιά να δροσιστεί.

Για σένα, πόσο θα θελα, να ήμουνα λουλούδι,
να με μεθούσα άρωμα και πάντα να χαιρόσουν,
μέσα στο νου σου να γινώ,το πιο γλυκό τραγούδι
με αγάπη να σε γέμιζε, οταν εσύ κοιμόσουν.

Ounkas
01/05/2012

Μιλώ κι εκείνοι ακούν, την απαλή φωνή,
γλυκιά και ήρεμη, μα το σκοτάδι της, τρομάζει,
με ομίχλη μοιάζει, σαν εικόνα πρωινή,
που μένει αδιάλυτη και την ζωή, σκιάζει.

Χαμογελώ και κρύβω έτσι τις πληγές,
κανείς δεν ξέρει, όλοι βλέπουν την αυγή,
μα πάντα σβήνει,πρν προλάβουν οι βραδιές,
να χρωματίσουν με το φως του ανέμου,την πηγή.

Ναι ζω, για τους άλλους.. μα για μένα,
κάθε ένας χτύπος της καρδιάς,με κομματιάζει,
όσα άνθη είχε η ψυχή, στη γη γερμένα,
λες και ο ουρανός, την αντοχή τους δοκιμάζει.

Βαδίζω αργά κι όσοι κοιτούν αυτό το βήμα,
ναι, το θαυμάζουν, μα δεν ξέρουν πως διστάζει,
γιατί πορεύεται, σε ένα λεπτό, αόρατο νήμα,
που λίγο ακόμα θέλει και αργά, σιγά βουλιάζει.

Κι αν μια αστραπή, χαράζει και φωτίζει,
του ουρανού, της γης τα σκαλοπάτια,
το βλέμμα πάντα, σαν ποταμός θα πλημμυρίζει,
και θα σκεπάζει, ότι υπάρχει μες τα μάτια.

Ounkas
02/05/2012

Στα μάτια σου, τον ήλιο έβλεπα και λάτρευα,
και η ζεστασιά του την καρδιά, γέμιζε με ζωή,
λιγόστευε η δύναμη, όμως για σένα πάλευα,
γιατί οι λέξεις σου, μου έδιναν ανάσα, μια πνοή.

Στης αγκαλιάς σου τον βυθό, εκεί χανόμουνα,
κείνες τις ώρες, το γκρίζο μου νικούσα,
ποιό βαθιά ρίζωνα, με τη ψυχή δινόμουνα,
και τη καρδιά μου, άλλο πια, δεν αδικούσα.

Άκουγα λέξεις, που για μένανε γεννήθηκαν,
και αισθανόμουν την αλήθεια απ το χάδι,
ποτέ ξανά όσα είχα, έτσι δεν αγαπήθηκαν,
ποτέ κανείς, δεν είχε δει, όλο μου το σκοτάδι.

Κι εκεί που πίστευα πως άγγιζα, λίγη χαρά,
κι εκεί που αντάμωσε η αγάπη την καρδιά μου,
αισθάνθηκα, την μοναξιά για άλλη μια φορά,
να σπάει ότι ήτανε, δικά σου και δικά μου.

Κι έτσι θλιμμένη, στις σκιές και γκρεμισμένη,
είχα παγώσει κι ένιωσα, για πάντα φεύγεις,
όλα γνωστά, μα μέσα μου ήμουν, μία ξένη,
σαν μια σιωπή, που στέκεις μακριά και αποφεύγεις.

Ounkas
03/05/2012

Σαν την κλωστή, η φωνή μου κόπηκε,
λές και ο ήχος, ταξίδεψε για αλλού,
και η ψυχή, στα τείχη της κλειδώθηκε,
για να κρατήσει τις εικόνες του μυαλού.

Στιγμές την μάγεψαν κι ένα αληθινό φιλί,
την έκαναν δειλά, να βγεί πάλι στο φως,
πλησίαζαν οι άνθρωποι, όλο και πιο πολύ,
μα η αγάπη, ήταν ο μόνος της σκοπός.

Την αγκαλιά σου άνοιξες, να την υποδεχθεί,
μα είχε ακόμα μια ψυχή, μέσα της πληγωμένη,
ούτε λεπτό δε στάθηκε, λίγο γαι να σκεφτεί,
της έδωσε ότι αγαπά, να είναι ευτυχισμένη.

Έτσι άδεια πάλι, σώπασε και κούρνιασε,
δίπλα στη θέση της καρδιάς να περιμένει,
το χρώμα της κοιτώ, πόσο ξεθώριασε,
αλλά έχει μια πνοή σου, να ανασαίνει.

Σαν άμμο που η θάλασσα, ξεχασε να βρέξει,
και κάηκε απ του ήλιου, τη δυνατή φωτιά,
χωρίς φωνή,θα κάτσει και θα πλέξει,
ξανά το δάκρυ, που φυγε απ τη ματιά.

Κι ας είναι εκείνο, που ήρεμα κυλάει,
το σώμα γδέρνει, σαν τη λάβα το χαράζει,
στην αγκαλιά της, την αγάπη σου, φυλάει,
δεν έχει όνειρα, μα το χαμόγελο μοιράζει.

Ounkas
04/05/2012

Με όνειρα μεγαλώνουμε, τροφή για το μυαλό,
έχουνε χρώμα ζωηρό και γελαστούς ανθρώπους,
κάθε τους τέλος, είναι αρχή, φέρνει πάντα καλό,
σ ενα ταξίδι μακρινό, σε άλλους, νέους τόπους.

Κι είναι ο καιρός υπέροχος, ποτέ δεν έχει χιόνι,
μέσα εκεί, ζει η χαρά, ο ήλιος, το φεγγάρι,
εκεί, είσαι εσύ ο τυχερός κι όχι κάποιου το πιόνι,
εκεί δεν πας ποτέ σκυφτός, βαδίζεις όλο χάρη.

Στα όνειρα πετούν αετοί, τα βόλια δεν φοβούνται,
λεύτερους όλους τους χωρά,ο ουρανός που λάμπει,
οι άνθρωποι με σφαλιστές, τις πόρτες δεν κοιμούνται,
δέντρα καμμένα δεν θα δεις, πράσινοι όλοι οι κάμποι.

Στ όνειρο κάθε ποταμός, κυλά και τραγουδάει,
και όταν πέσει στη θάλασσα, μαζί της αλητεύει,
ο ηλιος λίγο πριν κρυφτεί, τα σύννεφα φυλάει,
μην ξεχαστούν και κρύψουν,το φεγγαρι που πλανιέται.

Κάθε αυλή, σαν γειτονιά, έχει μικρά σπιτάκια,
και στα σοκάκια τους ακους,παιδιών αθώες φωνές,
πάντοτε σου χαμογελούν,δυό ολόγλυκα ματάκια,
και οι ψυχές γεμάτες φως, όχι άδειες, κενές.

Και τώρα που είδα τα όνειρα, καλύτερα να φύγω,
εγώ γυρεύω την βροχή, της θάλασσας το κύμα,
εγώ δεν ξέρω να γελώ.. μονάχα να τυλίγω,
το δάκρυ μέσα στη καρδιά και να ζητώ το βήμα,

που θα με φέρει την αυγή, εκεί που μου μιλάνε,
χίλιες σκιές και παίζουνε, κρυφτό με την αλήθεια,
άλλες καρδιές δεν θα άντεχαν,τόσο να καρτεράνε,
για μια ανάσα... ζωντανή κι όχι για παραμύθια.

Ounkas
05/05/2012

Αναρωτιέμαι, γιατί τώρα αυτή η πνοή,
να φύσηξε, μετά απο χρόνια στη ζωή μου,
αγάπη έδωσε, σαν των υδάτων την ροή,
σαν ποταμού ορμή, κι έγινε αναπνοή μου.

Κι αν θέλει κάτι, να το ζήσω, να αισθανθώ,
όσα ο χρόνος μου είχε κλέψει και κρυβόμουν,
που να βρω δύναμη, θεέ μου ν αναμετρηθώ,
μ όσα απέναντι τους, πάντοτε στεκόμουν?

Απ την άλλη, οι ευκαιρίες μας, λιγοστές,
μες τον καθένα μας, ένα μικρό συρτάρι,
όταν τις δούμε, μοιάζουνε όλες γελαστές,
αλλά κανένας, πάνω απο μία, δεν θα πάρει.

Κι εγώ που θέλω, να ζήσω μες το όνειρο,
πρέπει να σβήσω, της μνήμης τα γραμμένα,
είναι το δάκρυ μου στεγνό, μα κουτοπόνηρο,
γιατί η καρδιά, τα χει στα βάθη της κρυμμένα.

Μα ακόμα κι αν, το λίγο, μου τραγούδησε,
μα ακόμα κιαν, το άρωμα έχει αλλάξει,
ακόμα κι αν, η αγάπη, μου φτερούγισε,
ακόμα κι αν, κανείς δεν θα με ψάξει,

στιγμές μικρές, με άγγιξαν και ανάσανα,
λεπτές γραμμές, γίναν να περπατήσω,
εικόνες όμορφες, κρύψανε τα βάσανα,
χαμόγελο είδα, που δεν θα λυσμονήσω.

' Πνοή αν θέλεις, μείνε να ξαποστάσουμε,
ξέρω πως δίψασες, ο ήλιος σ έχει κάψει,
εγω και εσύ, εδώ δεν θα γιορτάσουμε,
αγάπη θα είναι, η ψυχή όταν θα κλαψει'.

Ounkas
07/05/2012

Την ημέρα πνίγω τη σιωπή μου στις σελίδες,
που καρτερούν, όλες τις λέξεις διψασμένες,
γράφω για όνειρα, αγάπη, αλήθεια και ελπίδες,
μα και για εκείνες τις μορφές, τις τρομαγμένες.

Τη μέρα πνίγω, τη θλίψη μου, σε εικόνες,
σ αυτές που πίστευα, θ άγγιζα μια στιγμή,
τώρα γνωρίζω, αν περάσουν και αιώνες,
δεν θα δοθεί, απ τη ζωή, ούτε μια αφορμή.

Θα ξημερώνει κι όλα, θα ναι πάντα ίδια,
όπως εχθές και κάθε χθες, που προσπερνά,
ένας σωρός από ερείπια και σκουπίδια,
μία φιγούρα, που δεν βλέπει, πως γερνά.

Κι αν πέφτει η νύχτα, την σιωπή μου πνίγω,
σ ένα σκοτάδι, που ποτέ σου δεν θα δεις,
μέσα του έμαθα, τον πόνο μου να κρύβω,
τόσο καλά, που ούτε εσύ, δεν θα τον βρεις.

Την νύχτα τ άστρα, την σιωπή μου ακούνε,
και το φεγγάρι κρύβεται, για να μην πληγωθεί,
από τις λέξεις της, που χρόνια μου ζητάνε,
η πονεμένη αυτή, καρδιά, άλλο μην προδοθεί.

Ounkas
08/05/2012

Προσπαθώ να σταθώ, σ ένα άγριο αγέρα,
το κορμί να κρατήσω, για να μην σωριαστεί,
μια αχτίδα από ήλιο, διεκδικώ κάθε μέρα,
της ψυχής μου ελπίδα, που χει πια κουραστεί.

Κι όσο εγώ το παλεύω, τόσο ο άνεμος φέρνει,
πιο κοντά τα συντρίμμια, που κλείνουν το δρόμο,
και το δέντρο που ίσιο στεκόταν, πια γέρνει,
κι ένα γκρίζο τοπίο, σπέρνει τώρα το τρόμο.

Μόνο εσύ, ουρανέ μου που αγγέλους γνωρίζεις,
της καρδιάς τα αγρίμια, κάνε να ημερέψουν,
ουράνιε θόλε μου, εσυ, που τον κόσμο γυρίζεις,
πες ξανά στους καημούς, τη χαρά μη ληστεύουν.

Κι αν προφτάσει να έρθει, αν με βρει ο χειμώνας,
ίσως τίποτα απ όσα, είδες να μην θυμίζω,
μα στο βάθος αν ψάξεις, της μικρής κρυψώνας,
μες την άδεια ψυχή, θα μου πεις, ΄σε γνωρίζω΄.

Γιατί γέρνει το σώμα, μα τα μάτια είναι ίδια,
δυό σταγόνες βροχής, η ερημιά τους στη μέση,
στο λαιμό δεν κρέμασα, ποτέ μου στολίδια,
και η καρδιά μου στο χώμα, έτοιμη είναι να πέσει.

Ounkas
10/05/2012

Κρυμμένη εδώ, στις φυλλωσιές των δέντρων,
κοιτάζω ΄κάτι΄ και ο νους στο πουθενά,
χωρίς να βλέπω, ποιά τα όρια των μέτρων,
πιάνω τη σκέψη μου, ν αγγίζει τα βουνά.

Θαμμένη πάλι, στων ονείρων τους διαδρόμους,
σαν ακροβάτης που το πλήθος του φωνάζει,
έχει διαλέξει η ψυχή μου, τους δυό κόσμους,
και κάθε λίγο, την πορεία της αλλάζει.

Το βλέμμα ψάχνει, μα τα μάτια δεν θωρούν,
στον ένα κόσμο που η συννεφιά κυριεύει,
τα χείλη θέλουν, μα οι λέξεις δεν μπορούν,
απο το πάγο, το κορμί μου, ούτε σαλεύει.

Εδώ γεννήθηκαν, το κύμα κι η αστραπή,
εδώ μεγάλωσε η θλίψη κι η αγωνία,
στα δυό χωρίζεται η καρδιά και θα κοπεί,
μόλις χαθώ, στου δρόμου τούτη τη γωνία.

Ο άλλος δρόμος, είναι αυτός που αναζητά,
κάθε διαβάτης, στης ζωής τα μονοπάτια,
είναι η χαρά, η αγάπη, η καρδιά που ζητά,
μα δεν με πάνε προς τα εκεί, τα σκαλοπάτια.

Χαμένη εδώ. Αυτή η σκιά, πόσο μου μοιάζει!
τρέχει δεξιά κι αριστερά για να κρυφτεί,
εικόνες φτιάχνει το μυαλό και με τρομάζει,
απ όλα εκείνα που η χαρά δεν θα γευτεί.

Ounkas
11/05/2012

Πήγα εκεί, πάλι εκεί, που όλες οι αναμνήσεις,
έχουν εσένα, τη μορφή σου, που επιμένει,
να μένει εδώ κι ας ξέρω πως δεν θα γυρίσεις,
χωρίς την αύρα σου, πως η καρδιά ν ανασαίνει?

Στα ίδια μέρη, πάλι και πάλι, το βήμα με πηγαίνει,
εκεί που έμοιαζε ο χρόνος, πάντοτε σαν νερό,
δεν είναι εύκολο, η ζωή μου, να μαθαίνει,
να ζει μακριά σου, πώς θα γίνει? πώς μπορώ?

Ounkas
12/05/2012

Υπάρχει ένα δωμάτιο, που η ζωή έχει φτιάξει,
σαν ουρανός απέραντο, μα και μικρό σαν δάκρυ,
μέσα να κλείνουν οι άνθρωποι,όσα η ψυχή θα στάξει,
σ ετούτο το ταξίδι της, στης γης όλα τα μάκρη.

Όλα τα ανεκπλήρωτα, τ ανείπωτα του νου μας,
όσα ονειρευόμαστε και για όσα δεν μιλάμε,
κάθε βαθύ αναστεναγμό, σκοτάδι του μυαλού μας,
εκείνα που μας έκαναν, άλλο να μην γελάμε.

Όποτε φτάνει μια στιγμή, που πνίγει τη φωνή μας,
όποτε γκρίζα σύννεφα, τον ήλιο μας, σκεπάζουν,
σ εκείνο το δωμάτιο, κλειδώνεται η σιωπή μας,
και βγαίνει όταν αισθανθεί, τα γκρίζα πως αλλάζουν.

Έστω για μια μόνο φορά, ο καθένας θα περάσει,
την πόρτα εκείνη που οδηγεί,σ ένα σωρό από λέξεις,
σκόρπιες εδώ και εκεί πετούν, μέχρι που να γεράσει,
μέχρι να νιώσει άλλο πια, πως δεν μπορείς ν αντέξεις.

Σ εκείνο το δωμάτιο, χρόνια πολλά έχω αφήσει,
βγαίνω για λίγο μα ξανά, γυρίζω και σωπαίνω,
μα μέσα μου έχω στιγμές, λευκές που έχω ντύσει,
απ των ματιών σου τ όνειρο και τη ψυχή ζεσταίνω.

Ounkas
14/05/2012

Μην πιστεύεις σε αυτά, που να δεις δεν μπορείς,
ούτε σε όλα εκείνα που η σκέψη σου, πλάθει,
στις γωνιές του μυαλού, στα ΄γιατί΄εισχωρείς,
θες να κάνεις σωστά, της λογικής σου τα λάθη.

Μην συγκρίνεις το τώρα, με το χθες, το μετά,
ήταν άλλοι καιροί, άνθρωποι και αισθήσεις,
κράτα όσα η καρδιά, νιώθει έστω κλεφτά,
και στο κύμα τα υπόλοιπα, σαν έρθει να ρίξεις.

Η ψυχή τα ΄πολλά, τα απωθεί, τα πετάει,
δεν της κάνουν καλό, μοναχά την βαραίνουν,
ένα - δυό διεκδικεί, πάνω της τα κεντάει,
κι όταν τα χει γελά και οι λέξεις σωπαίνουν.

Αλλά μέχρι η στιγμή, να ρθει, να ναι δικά της,
θα γυρνά σαν βουβή, ανάσα μέσα στο πλήθος,
κανένα δεν θα αφήνει, να πλησιάζει κοντά της,
θα αισθάνεται μόνη, σαν του κόσμου ένας μύθος.

Ounkas
15/05/2012

Άσε την μοναξιά, σαν ποτάμι να τρέξει,
κι αν σε πονά, σε πληγώνει, μην κλάψεις,
δεν είναι μια εικόνα, μια φωνή, μία λέξη,
που θα κάνει το πόνο της ψυχής σου,να πάψει.

Άσε την ερημιά, στην καρδιά να κυλήσει,
κι αν η αυγή θα σε βρει, μόνο και λυπημένο,
με την θέρμη του ο ήλιος, στοργικά θα τυλίξει,
γύρω σου ότι πίστεψες, πως είναι χαμένο.

Μην νομίζεις πως όλα, είναι άσπρο και μαύρο,
ενδιάμεσα υπάρχει, ένα γκρι που σκοτώνει,
μα αυτό αν δεν είχα, θα έψαχνα πάντα να βρω
το φεγγάρι .. ΓΙΑΤΙ?.., κάθε νύχτα ματώνει.

Κι αν τα βράδια περνούν, χωρίς κάτι ν αλλάζει,
κι αν φυσά ο αγέρας και παγώνει το σώμα,
κι αν ποτέ η ζωή σου, δεν γελά, δε γιορτάζει,
πίστεψε πως μπορείς, για λιγάκι ακόμα.

Έρχεται η αγάπη, μα όλοι οι δρόμοι κλειστοί,
και φωλιάζει στο ΄είναι΄, περιμένοντας χρόνια,
σε τυλίγουν χιλιάδες, από αράχνες, ιστοί..
να κινήσει ένα χέρι, προσμένεις τα πιόνια.

Ounkas
16/05/2012

Κι έμεινα μόνη, να μιλώ στον εαυτό μου,
μαζί με αναμνήσεις και λέξεις που πετούν,
τώρα δεν έχω τίποτα, να ναι για το καλό μου,
τώρα οι λύπες άρχισαν, δίχτυ να μου κεντούν.

Μία γαλάζια θάλασσα,πού φτάνει?δεν γνωρίζω,
δεν έχει τέλος, ούτε αρχή κι όλο αλλάζει χρώμα,
σαν το παιδί που τρυφερά, στην αγκαλιά κοιμίζω,
μα το νανούρισμα αυτό, ξύπνιο το χει ακόμα.

Ένα κορμί που δεν ζητά, μόνο να βλέπει θέλει,
μια παρουσία, μια σκιά, μ αγάπη να γεμίζει,
τους σάκους της ψυχής, για άλλα δεν το μέλει,
και πίσω το χειμώνα της, για πάντα να αφήσει.

Πίνακας που δεν κρέμεται,στην μέση κάποιου τοίχου,
μέσα στην σκόνη, τη βροχή, τα χρώματα σταλάζουν,
τραγούδι που δεν ταίριαξε,στις λέξεις κάποιους στίχου,
γιατί άλλοι συνέχεια, τα λόγια του αλλάζουν.

Δάκρυ που γλίστρησε βουβά, μα χάραξε το γέλιο,
το καψε!! το κομμάτιασε!! και τώρα αργοσβήνει,
φιλί που δεν χαρίστηκε, σε΄πρέπει΄,αλλά σε΄θέλω΄,
μονάχο του έμεινε να ζει, γιατί... αγάπη δίνει.

Ounkas
20/05/2012

Κλείνομαι μες τους ήχους,
πάντα εδώ με ΄γυρεύω΄,
γράφω άχρωμους στίχους,
και για κάτι παλεύω,

εικοσιδύο πάνε χρόνια,
με χιλιάδες πια λέξεις,
σαν το τρένου βαγόνια,
πολλά, ποιο να διαλέξεις?

Όλα είναι ΄παιδιά΄μου,
με μισούν, μ αγαπάνε,
σαν τις νότες καρδια μου,
στη ψυχή, που χωράνε.

Αραγε να ναι πολλά,
μάτια που με διαβάζουν?
λες να μοιάζουν, θολά?
η απλώς με κοιτάζουν?

Δεν μιλά όμως κανείς,
έρχονται, ταξιδεύουν,
σαν εκείνους κι εμείς,
μόνο αλήθειες γυρεύουν.

Κι έχει τύχει χειμώνας,
μ΄ Άνοιξη να μυρίζει,
καλοκαίρι κι αιώνας,
στη ψυχή να χιονίζει.

Οι εποχές δεν αλλάζουν,
με ρυθμούς που είχες μάθει,
οι καρδιές μας προστάζουν,
τα σωστά και τα λάθη.

Μέσα εδώ, ότι ορίζεις,
γίνεται ένα και πλέκει,
όσα εσύ τα γνωρίζεις,
μα το βλέμμα αλλού στέκει.

Μείνε όσο αισθάνεσαι,
τη ψυχή, ν' ανασαίνει,
κι όταν πέφτεις να πιάνεσαι,
απο αυτό που ζεσταίνει,

του χειμώνα το κρύο,
της βροχής την σταγόνα,
του φιλιού το αντίο,
αγκαλιάς, μια κρυψώνα.

Ounkas
22/05/2012

Να κρατηθώ απο τί? ως κι ο ουρανός ξεθώριασε,
έκρυψε η λίμνη το νερό της και πάλι να διψάσω!
τα όνειρα μου ο βοριάς, τα πεταξε, τα σώριασε,
σε μια γωνιά, κι έκλεισαν οι δρόμοι, μην τα ψάξω!

Και τώρα τί? έμεινε μόνο μια πνοή, κουράστηκε,
πόσα να δώσει? που να βρει αγάπη να πιαστεί?
και η ψυχή? που σ άδικα και δίκαια, μοιράστηκε?
δεν έχει πια παλμό, κάπου για να ακουστεί.

Κι άνθρωπος ποιός?! θα ήθελε εδώ, ΕΔΩ, να μείνει?
ν ακούει τις νύχτες? το θρήνο της, να αντέχει?!
να πνίγεται στης θάλασσας της, την τεράστια δύνη?!
κι ανάσα να της προσφέρει, όταν άλλη δεν έχει?!

Κι απόψε που?! Να βρω μια αγκαλιά, να ακουμπήσω?
να ανεχτεί το δάκρυ, απ τις πληγές που αδειάζει?
και σε ποιό άγγιγμα, μόνο για μένα να ζητήσω?
να μείνει ξάγρυπνο, να με προσέχει που βραδιάζει?!

Κι αν κλάψω? ποιό σύννεφο θα ερθει να με πάρει?
να μου θυμίσει, έξω απ την μοναξιά μου, πώς να ζω?!
και να μου δείξει, πως και για μένα , το φεγγάρι,
κάθε βραδιά, βγαίνει και λάμπει, να το δω?

Μέρες περνούν και τί?! Πάντα μισή θα ξημερώνω,
χρόνια θα φεύγουν, περιμένωντας μικρές στιγμές,
ψυχή, καρδιά, σκέψη και σώμα, πάντα θα ματώνω,
και θα μπαλώνω, με αυτό το αόρατο δάκρυ, τις ρωγμές.

Ounkas
26/05/2012

Όνειρο, που έγινε ζωή κι όμως, νέο πεθαίνει,
σημάδια αφήνοντας πολλά, για να μην το ξεχνάμε,
άστρο που κάποτε έλαμπε,τώρα κι αυτό μικραίνει,
σβήνει, μα γίνεται σκιά, μέσα μας να φυλάμε.

Κι όσα δεν πίστευα να δω, ν αγγίξω, να γνωρίσω,
μια μέρα μου τα έφερες, μέσα στα δυό σου χέρια,
στην αγκαλιά σου, μ άφησες, να μπω, να ακουμπήσω,
κι αγάπη μόνο έδωσες, που μ έφτασε στα αστέρια.

Μα ήταν τόσο πιο ψηλά, απ όσα είχα γνωρίσει,
και ήξερα πολύ σύντομα, να μείνω δεν γινόταν,
όσο κι αν θέλει η καρδιά, όσο κι αν αγαπήσει,
είχε η μικρή, ήδη ψυχή, φωτιές κι όλο καιγόταν.

Είναι άραγε λέτε σοφό, μέσα μου να κρατώ φωνές,
ρωγμές, στιγμές, αλλά και εικόνες που βαραίνουν,
λέξεις, που ούτε ένα λεπτό, δεν ενιωσαν κενές,
μα να ειπωθούν δεν μπόρεσαν και τώρα πια σωπαίνουν?

Και αυτό το βήμα,σε ίδιους τόπους, πάντα με πηγαίνει,
εκεί που ο χρόνος για άλλους έπαυε,για μένα ήταν νερό,
και πόσο εύκολα κανείς, στη ζωή του να μαθαίνει,
να ζει απο το ΄μισό΄, μακριά? νομίζω, δεν το μπορώ.

Ounkas
28/05/2012

Σαν άγριο θηρίο που βρυχάται και ουρλιάζει,
μοιάζει η ψυχή στη φυλακή της, κλειδωμένη,
χτυπά με δύναμη, πάνω στους τοίχους, σπάζει
τα τσακισμένα της φτερά, κρατά και τρέμει.

Αετός αν ήταν και λαβωμένος θα πετούσε,
και θα κρυβόταν, στην πιο ψηλή κορφή,
κι αν πέθαινε, αν απ τα βέλη, ξεψυχούσε,
την άψυχη δεν θα 'βλεπε, κανείς μορφή.

Ποτάμι αν ήταν, με δυο στάλες θα κυλούσε,
θα δρόσιζε ως το τέλος, εκείνους που διψούν,
κι αν ένιωθε πως στέρευε, μόνο του θα γυρνούσε,
και θα 'πεφτε στη θάλασσα, τα δάκρυα να χαθούν.

Αστέρι αν ήταν, στη συννεφιά θα χόρευε,
θα πάλευε τη λάμψη του, λιγάκι να κρατήσει,
για όσους τρέμουν τις σκιές, θα ξόδευε,
το τελευταίο φως του, το σκοτάδι να νικήσει.

Βοριάς αν ήταν, νωρίς απ την αυγή θα έτρεχε,
θα δρόσιζε, όσες ψυχές στις φλόγες ζούσαν,
τον ουρανό τους, γκρίζο θα έβαφε, θα έβρεχε,
όσα φύλλα ξερά, οι φωτιές θα κυνηγούσαν.

Ounkas
01/ 06/ 2012

Θα με θυμάσαι, σαν το κορίτσι με τα χρώματα,
όσα υπήρχαν, πάνω μου κάθε μέρα, φορούσα,
ένα μονάχα κρυμμένο, στης ψυχής τα στρώματα,
το βλεπες μόνο, όταν στα μάτια σου, κοιτούσα.

Ήταν βαμμένη η καρδιά, μ αυτό κοιμόταν,
μ αυτό ξυπνούσε, πάνω της τυλιγμένο,
ο νους σου το ξερε κι όλο αναρωτιόταν,
πόσους χειμώνες, το σερνει, κολλημένο.

Είναι πολλοί, πάρα πολλοί να τους μετρήσω,
είναι σκληροί, πολύ σκληροί και δεν γελούν,
είναι στρατιώτες και μόνη? πώς να τους νικήσω?
είναι εφιάλτες, που στον ύπνο μου, μιλούν.

Μα μην φοβάσαι, ποτέ άλλους δεν πειράζουν,
μονάχα, ζουν μες του κορμιού, την συννεφιά,
μονάχα ουρλιάζουν κι έπειτα πάλι με θαυμάζουν,
γιατί για χρόνια, η μόνη τους είμαι συντροφιά.

Θα με θυμάσαι, σαν το κορίτσι με τα χρώματα,
σαν αεράκι, που δρόσιζε συχνά, τα όνειρα σου,
σαν λουλουδιών, μοναδικά, σπάνια αρώματα,
σαν έναν ήχο, της τρυφερής πάντα καρδιά σου.

Ounkas
03/06/2012

Μην μου λες, για τα ξερά δέντρα που στέκουν,
μέσα στου δάσους τις σκιές και τις ομίχλες,
μην μου λες, για τους ιστούς που πλέκουν,
μικρές μορφές, κι ενώνουν όνειρα κι αλήθειες.

Ήμουν εκεί, όταν ο άνεμος παντρεύτηκε τα φύλλα,
και σφύριζε και γύριζε και σκόρπιζε πνοές,
ήμουν εκεί, σαν οι κισσοί σκαρφάλωναν στα ξύλα,
κι απο νεκρά τους χάριζαν, ακόμα δυό ζωές.

Μην μου λες, για τα κλαδιά που γέρνουν,
που σκύβουν για να ακούσουν, θνητών φωνές,
μην μου λες, για όντα, πλάσματα που σέρνουν,
πάνω στην πλάτη τους, σιωπές, λέξεις κενές.

Ήμουν εκεί, όταν το καλοκαίρι, πάγωσε την πλάση,
κρύσταλλα έκανε λουλούδια και μικρά πουλιά,
ήμουν εκεί, όταν η Άνοιξη δεν πρόλαβε να φτάσει,
για να ζεστάνει των ανθρώπων, τ άψυχα φιλιά.

Αν κάτι θες να λες, μίλα μου για το δρόμο,
που οδηγεί το βήμα, σε τόπους ζωντανούς,
ή μίλα μου για εκείνον, των ψυχών τον νόμο,
που δεν καταλαβαίνει, το σώμα, μήτε ο νους.

Αν κάτι θες να λες, πες μου για όσα εσύ ξε΄ρεις,
για τις καρδιές που ενώνονται μα τα κορμιά μακραίνουν,
πες μου, σε ποιό σοκάκι εσύ, μπορείς τώρα να φέρεις,
αυτό που η αγάπη μου ζητά, μα οι σκέψεις καταστρέφουν?

Ounkas
04/06/2012

Και να, που τα πάντα με χιόνι σκεπάστηκαν,
το ήξερα μια μέρα, πως όλα θα αλλάξουν,
φωνάζει η ψυχή, οι στιγμές δεν ξεχάστηκαν,
βοριάδες φυσούν, μα ικανοί να πειράξουν,

δεν ειναι της καρδιάς, την αγάπη που έζησε,
όσα εσύ σαν βροχή, χάρισες για ν ανθίσει,
στα αόρατα χέρια της, δυνατά εκείνη έσφυξε,
με πνοή όσα γέμισες και εδώ θα κρατήσει.

Κι αν η θλίψη κυρίευσε,των ματιών μου την λάμψη,
η φωνή ακολούθησε και οι λέξεις, στερέψαν,
όσα δικά σου μ αγκάλιασαν, η ζωή δεν θα κάψει,
γιατί δάκρυα σβήνουνε, τις φωτιές που θεριέψαν.

Οι σταγονες τους κύλησαν και σκεπάσαν τις φλόγες,
και το όνειρο μου έμεινε, ζωντανό να γυρίζει,
στου μυαλού μου την θάλασσα, φωτεινές οι πυρόγες,
θα αρμενίζουνε αιώνια κι ένα χάδι θα αγγίζει,

τα χλωμά μάγουλα μου, και τα χέρια τα κρύα,
τ άδειο βλέμμα που πάντοτε, φώναζε μη χαθεί,
των χειλιών μου το άχρωμο, τα λιγοστά μου αστεία,
θα ανασταίνεις τις μέρες μου, με πνοή ζηλευτή.

Ounkas
06/06/2012

Που είναι το μέρος, που φίλος είναι ο χρόνος?
πώς θα βαδίσω για να βρω το μονοπάτι?
αυτό που μου λεγαν πολλοί, δεν είσαι μόνος,
κι ότι εκεί μπορείς να βρεις, κείνο το ΄κάτι΄,

αυτό που κάνει τη ζωή, ήλιο πάντα να έχει,
κείνο που λέει την αλήθεια, δεν φοβάται,
αυτό που ξέρει ν αγαπά κι όλα τ αντέχει,
γνωρίζει αξία, έχουν τα απλά, και το θυμάται?

Μικρή ήμουν, κι όμως άκουγα πολλές φωνές,
που μου μιλούσαν, για ένα αύριο με εικόνες,
ανθρώπινες φιγούρες μα και ψυχές σεμνές,
που τ ουρανού γυρεύανε, τις γαλανές κρυψώνες.

Δεν έμεινα πάντα παιδί.. μεγάλωσα.. και τώρα,
αναζητώ όσα μου χαν πει, ότι θα συνατήσω,
γύρισα κάθε μιά γνωστή, αλλά κι άγνωστη χώρα,
ούτε ένα τόπο όμως ποτέ, δεν βρήκα για να ζήσω.

Κανείς δεν έμοιαζε μ αυτούς, που είχαν περιγράψει,
σύννεφα είχαν όλοι τους κι ένα γκρίζο σεντόνι,
που δάκρυ μέσα μου έφερνε, έτοιμο να σταλάξει,
απο την άκρη των ματιών, γιατί ήμουν πάλι μόνη.

Μία ζωή δεν έφτασε, να δω το μέρος ΄κείνο,
γερόντισσες που είχαν πει, θα βρω σαν μεγαλώσω,
το βλέμμα μου κουράστηκε, τα μάτια τώρα κλείνω,
μα την σκυτάλη σε εσέ, να ψάξεις, θα σου δώσω.

Ounkas
08/06/2012

Σκόνη, που σκέπασε τη ζωή μου ,απο παιδί,
έτσι αόρατη, ασήμαντη, κανείς δεν την διακρίνει,
σπασμένη απο κιθάρα, μια μικρή χορδή,
μόνο με σύννεφο, κάποιος θα με συγκρίνει.

Φλόγα που ανέβηκε ψηλά, δεν σταματά,
τον ήλιο έφτασε! και καίει τις αχτίδες!,
πολλές φορές η υπομονή, τα παρατά,
μοιάζω μορφή, που ούτε ξέρεις, ούτε είδες.

Φωνή που σώπασε, μα είχε πολλά να πει,
χωρίς τον ήχο της, κανείς δεν την προσέχει,
πηγή που στέρεψε κι ήθελε η καρδιά να πιεί,
να σβήσει θλίψη κι ενοχές, μ άλλο δεν έχει.

Λάβα που κύλησε, κι έκαψε το κορμί,
τούτο το άδειο, που περπατά εδώ, χαμένο,
ζωή που έσβησε, τραβώντας μια γραμμη,
όνειρο που έμεινε μισό και πληγωμένο.

Ounkas
09/06/2012

Σα ναυαγοί όλοι, για χρόνια ταξιδεύουμε,
χίλια λιμάνια, με μια σχεδία, περνάμε,
μα απο όλα αυτά, ένα μόνο γυρεύουμε,
που ως το τέλος, πολλές φορές ζητάμε.

Κι αν κάπου για πολύ ή για λίγο μένουμε,
γιατί τα χρόνια, σαν το νερό, κυλάνε,
ίσως ποτέ, μαζί του, ένα να μην γίνουμε,
γιατί οι ψυχές μας κάτι άλλο κοιτάνε.

Ίσως να δέσουμε, μα θα ναι για ότι φαίνεται,
για το κορμί, να δείχνει κάπου ριζωμένο,
αλλά η καρδιά, μόνη ξανά θα στέκεται,
εκεί στο μόλο, με το βλέμμα λαβωμένο.

Θα αναζητά, ανέμους που της έταξαν,
οι δυό νεραίδες, στα σιωπηλά της βράδια,
θυμάμαι, ήτανε παιδί, όταν της έδειξαν,
πώς η αγάπη, δίνει φως και στα σκοτάδια.

Μα η ευτυχία, απλώχερα δεν δόθηκε,
κι είναι σπάνιο, τα ΄μισά΄μας, να ενωθούνε,
έτσι ανασαίνουμε, με μια στιγμή που σώθηκε,
με την ελπίδα μες το νου, πως θα βρεθούνε.

Ounkas
11/06/2012

Θα θελα τόσο να πιστέψω πως θα αλλάξει,
η κάθε μέρα, που ίδια, χρόνια, ξημερώνει,
λες πως το κάνει η ζωή, να με πειράξει,
κι έπειτα πάλι, να μου φέρει ότι λυτρώνει.

Θα θελα τόσο, απο εδω μακριά να φύγω,
να πάω αλλού, κει που κανέναν δεν γνωρίζω,
σαν δυό παράθυρα, τα χέρια να ανοίγω,
και την αλήθεια τ ουρανού, μ αυτά ν αγγίζω.

Πόσο θα ήθελα να βρω μια παλέτα,
και όσα χρώματα υπάρχουν, να τα έχω,
μ όλα τα μωβ του, να σχεδιάσω μαι βιολέτα,
και με τα πράσινα, ένα κάμπο που θα τρέχω.

Πόσο θα άλλαζε, η ψυχή μου θα πετούσε,
απο χαρά, αν το ξημέρωμα, ερχόταν,
και δίπλα μου έφερε, εκείνον που γελούσε,
σαν το παιδί, στην αγκαλιά μου όταν βρισκόταν.

Ounkas
15/06/2012