Ήχοι Σιωπής 2012 (ΙΙ)

Κι αν είναι μέρα,
το φως απόψε λιγοστό, για να φωτίσει,
το υπόγειο που κατοικώ, να πλημμυρίσει,
και να γεμίσει, τη ψυχή ελπίδα.

Κι αν είναι νύχτα,
τ αστέρια τόσο μακριά, που δεν μπορούνε,
όσο κι αν θέλουν, εδώ που ζω να βρούνε,
μια χαραμάδα, να αγγίξουν τη καρδιά.

Φυσά αγέρας,
μα στον λαβύρινθο της μοναξιάς κι αν φτάσει,
δεν θα μπορέσει, τα μικρά σοκάκια να περάσει,
με την δροσιά του, να δώσει μια πνοή.

Βρέχει και σήμερα,
αλλά οι στάλες, σταματούν πάνω στα τείχη,
που έχει χτίσει η ζωή, για να πετύχει,
γύρω απ το σώμα, να προλάβει τις πληγές.

Κι έτσι η θάλασσα,
που λάτρευα να ταξιδεύω, δεν κινείται,
με αγαπά, γιαυτό φροντίζει να μιμείται,
την τελευταία μου πνοή που σταματά.

Ounkas
02/07/2012

Ένα βαρκάκι είχα μικρό, δεμένο στο μουράγιο,
παρηγοριά μου ήτανε, σε ώρες που χανόμουν,
πάνω του, μες τη θάλασσα, να βρω λίγο κουράγιο,
γλιστρούσα με τον άνεμο και εσένανε θυμόμουν.

Ξύλινο ήτανε λευκό, μ ένα πανί, μια στάλα,
κι όταν αγρίευε ο καιρός, είχε πέισμα! ινάτι !,
πάντοτε πίσω μ έφερνε, δεν έμοιαζε με τ άλλα,
που δεν είχανε δύναμη, είχε αυτό το ΄κάτι΄,

που το 'κανε να χει πυγμή, να μην τα παρατάει,
και τις φουρτούνες έβλεπε μικρές, δεν τις φοβόταν,
έμοιαζε κάθε του στιγμή κι άλλες ν αναζητάει,
κι ευθεία μες τα κύματα βουτούσε, δε κρατιόταν.

Το τέλος δεν στεκότανε, απλά να περιμένει,
ήταν μικρό μα σας θεριό, πάλευε σαν λιοντάρι,
ποτέ του δεν φαινότανε, τις μάχες να χορταίνει,
κι όταν γυρνούσε, όλο χαρά έλαμπε στο φεγγάρι.

Ένα βαρκάκι, είχα μικρό, μα τώρα δεν υπάρχει,
έγινε δάκρυ, ξέβαψε και το λευκό σαπίζει,
δεν το κατάπιε η θάλασσα, μήτε άλλη μια μάχη,
άνθρωποι το τσακίσανε κι άλλο πια δεν ελπίζει.

Να δει στεριές κι ωκεανούς, να φύγει, να γυρίσει,
να με γεμίσει με χαρά, μαζί να τραγουδάμε,
τώρα κατάλαβα καλά, το κύμα κι αν αφρίζει,
η θάλασσα είναι ήμερη, τον άνθρωπο φοβάμαι...

Ounkas
15/07/2012

Εκεί που η μπόρα, η βροχή, λες, πάει να κοπάσει,
τα σύννεφα να διαλυθούν και να στεγνώσει η γη,
εκεί που ένα χαμόγελο, στα χείλη πάει να σκάσει,
γεμίζοντας με ήχους πολλούς, την παγερή σιγή,

πάλι ο άνεμος φυσά και ο ουρανός σκουραίνει,
ο ήλιος κρύβεται ξανά κι άλλη μάχη, δεν δίνει,
ξέρει πως πάντα τον πονά, ότι μαζί του φέρνει,
να δει, δε θέλει άλλη φορά, τώρα το τί θα γίνει.

Δεν είναι τα θεριά της γης, μόνα τους δεν παλεύουν,
ούτε η καρδιά που πίστεψε, το κρύο πως τελειώνει,
είναι τα μάτια της ψυχής, αυτά μόνο μαντεύουν,
πως δεν θα φύγει η παγωνιά κι ας το κορμί ματώνει.

Δεν της αρκούν λίγες στιγμές, δεν τις αρκούν οι νύχτες,
να κλέβει απ τις αναπνοές και εκείνες να την ζούνε,
οίκτος δεν ξέρει τί θα πει, μόνο τους λεπτοδείκτες,
πίσω κάθε λεπτό γυρνά, άνθρωποι μην τους δούνε.

Διψά για όνειρα ζωντανά, τρέφεται και πηγαίνει,
πάντα μπροστά, πάντα μακριά, εκεί που όλα αλλάζουν,
φωνές και ήχοι όλο αντηχούν, δεν ξέρει να σωπαίνει,
κι όποιος διαβάτης κει βρεθεί, τις σκέψεις του, σκεπάζουν.

Ounkas
22/07/2012

Ακόμα μια φορά, απόψε ξαγρυπνώ, μέσα σε σκέψεις,
σε όνειρα που ο χρόνος έσβησε, πριν γεννηθούν,
μέσα στη ψυχή μου κολυμπούν, χίλιες θλιμμένες λέξεις,
κι από αυτές καμιά δε θέλει, απ το κύμα να σωθούν.

Για ακόμα άλλη μια βραδιά, τα μάτια δεν θα κλείσουν,
γιατί τα σκιάζει μια μορφή, μια εικόνα, μία σκέψη,

προσπάθησα όσο ποτέ, πίσω να την αφήσω,
μα να την σβήσω δεν μπορώ, σαν παραπάνω λέξη.

Το δάκρυ που δεν έτρεξε, μαχαίρι με δυό όψεις,
η μια μεριά του μ απειλεί, μα αμέσως μ αγκαλιάζει,
΄την τελευταία αναπνοή, εμπρός έλα να κόψεις!΄,
φωνάζω μα ειρωνικά, γελά και δεν πλησιάζει.

Η άλλη κόψη του ακουμπά, μέσα μου και βαραίνει,
κάθεται πάνω στη ψυχή και κάτι μουρμουρίζει,
να την θυμώσω προσπαθώ, μα εκείνη επιμένει,
να με κρατά εδώ μισή . . . και ζωή να μου χαρίζει..

Ounkas
25/07/2012

Βροχή, πάντα βροχή και στάλες που χτυπούν,
άλλοτε σιγανά τη γη κι άλλοτε την πληγώνουν,
τα φύλλα της καρδιάς, πότε απλά ακουμπούν,
και πότε με μανία, νιώθω πως τα ματώνουν.

Ήχοι, πάντοτε ήχοι κι ανάσες που μπορούν,
να δώσουν χρώμα στην ματιά, να ζωντανέψουν,
όσες ψυχές είναι ανοικτές, όσες μπορούν ν ακουν,
μα άλλες, δεν έχουν μια πνοή, να τις μαγέψουν.

Σιωπή, πάλι σιωπή και σύννεφο που στέκει,
πάνω απ την άχρωμη ζωή, που περιμένει,
τι φέρνει? εκείνο καρτερά να δει? αντέχει?!,
το σκοτεινό τοπίο του, το γκρίζο που επιμένει?

Μαζί, ένα μαζί και ένα γιατί, που αναζητά,
το άστρο που ήρθε και γέννησε ελπίδα,
ένα άδειο βλέμμα, που την θάλασσα κοιτά,
και χτίζει τείχη, στη πληγή σαν μια ασπίδα.

Κορμί, κενό, μισό κορμί κι ένας γκρεμός,
απο τα δύο, τί πιο καλό, να το διαλέξει?
στο σώμα ερήπια, σκιά κι ένας θυμός,
δεν προλαβαίνεις τη ζωή, όσο κι αν τρέξει.

Ounkas
05/08/2012

Πλήθος, φωνές, φίλοι, γνωστοί, μια συντροφιά,
διψούσαν για να δουν, ν ακούσουν, να γνωρίσουν,
κι ενώ χαιρόμουν, μέσα μου, καμιά ομορφιά,
δεν μπόρεσαν οι λέξεις, στιγμή να μου χαρίσουν.

Μα κάπου εκεί που όλοι τους, είχανε σηκωθεί,
λίγο πριν κλείσουνε τα φώτα και χαθούμε,
μια παρουσία, είχε εκεί... δίπλα μου σταθεί,
σαν κάτι να 'θελε, εγώ κι εκείνη να βρεθούμε.

Μία γυναίκα, που είχε δει, χωρίς να ξέρει
καν τ όνομα μου, της ψυχής μου τα κρυφά,
είχε διαβάσει, όσα το βλεμμα μεταφέρει,
χωρίς να θέλω, κατευθείαν απ τη καρδιά!

Μου πε για μένα, να τα κρατώ, δεν πρέπει,
γιατί είναι χίλιες, οι ψυχές που καρτερούν,
ν αγγίξουν όσα, η ματιά μας δεν βλέπει,
αλλά οι πνοές μας, πανω τους για ζωές, φορούν.

Μ ένα καφέ κι ένα τσιγάρο, την θυμάμαι,
τώρα ξημέρωσε και στο μυαλό μου καθαρά,
είναι τα λόγια της, στη σκέψη μου γυρνάνε,
τα πιο σοφά κι αληθινά... πρώτη φορά...

Ounkas
07/08/2012

Πόσα απ το σήμερα, να ΄χασα, να προσπέρασα?
τώρα να πω, δεν το μπορώ, ο νους παλεύει,
με τις εικόνες, τις σκηνές που δεν ξεπέρασα,
με λίγες λέξεις της ζωής, σαν δραπετεύει.

Μ αυτά τα χέρια που η αλμύρα, τα ξεθώριασε,
με αυτή τη γη, που όπου αγγίζω, ανοίγει,
και του ουρανού το γαλανό, κοίτα πως χλόμιασε,
κι απ τον ορίζοντα η στεριά, θέλει να φύγει.

Πόσα απ το χθες, να πέρασαν, να σκόρπισαν?
ήμουν εδώ, με ρίζες, σαν γέρικο πλατάνι,
κι όσοι ήταν κείνοι, που ήρθαν και με ρώτησαν,
ποτέ δεν μίλησα για σένα, κι ούτε κάνει.

Τόσο σε κράτησα, κρυμμένο, δεν σε γνώρισαν,
μόνη η καρδιά κοιτούσε πέρα και χανόταν,
τώρα τα χέρια γίνανε κλαριά και σκόρπισαν,
τώρα τις νύχτες, η αγκαλιά, φοβόταν.

Άδεια και εκείνη, παγωμένη, δεν κινείται,
μα ότι θυμάται, κάνει ίσκιο και κουρνιάζει,
δεν νιώθει πια, πως από κάτι απειλείται,
ούτε φοβάται, σαν η μέρα σκοτεινιάζει.

Πόσα απ το τότε σου, να 'χασα, να ζητάω?
έμειναν όλα σιωπηλά και όμως λατρεύω,
το κύμα αυτό, που πάνω του πάντα κυλάω,
κείνο μου φέρνει το 'ΜΑΖΙ' και δραπετεύω.

Ounkas
10/08/2012

Κι έφτασα πάλι στην άκρη ΄κείνου του δρόμου,
κι αναρωτιόμουν, ... γιατί πίσω να γυρίσω?
ξανά να ζήσω, μες το τίποτα του κόσμου,
και την καρδιά, χίλιες φορές να τυραννήσω?

Κοιτάς και εσύ, μα ίσως δεν καταλαβαίνεις,
μα μου μιλάς, το χέρι απλώνεις, περιμένεις,
βήμα να κάνω, προς τα εσένα, επιμένεις,
ώσπου ένα λόγο σου ζητώ κι εκεί, σωπαίνεις.

Σ αυτή την άκρη, τα ΄γιατί΄, είναι αμέτρητα,
κι οι απαντήσεις, από χρόνια πια σβησμένες,
τώρα το νιώθεις, πως τα πάντα ατελείωτα,
μένουν εδώ, με τις ελπίδες γερασμένες.

Φως για πολλούς, είναι η ανάσα κι ας μην βγαίνει,
και ας κουράστηκε, χωρίς ήχο και χρώμα,
για άλλους φως, είναι η αλήθεια που μικραίνει.
γιατί κανείς... δεν την σεβάστηκε ακόμα...

Για άλλους ζωή, είναι να λιώνουν, να πικραίνουν,
κάθε ψυχή που αγάπη μόνο, θέλει να χαρίζει,
ζωή για αυτούς, είναι να φεύγουν, να επιμένουν,
πως τίποτα η καρδιά, πιο πάνω δεν αξίζει...

Ounkas
14/08/2012

Όσο κι αν η σκέψη ψάχνει το φως,
έρχονται πάλι οι σκιές...το κρύβουν,
δεν θέλω να τις διώξω, όμως πώς?
να ενώσω δυο ποτάμια, που δεν σμίγουν?

Όσο κι αν τ όνειρο, φαντάζει ζωντανό,
και την ανάσα, την ακούω να μου μιλάει,
είναι παιχνίδι, που με ρίχνει στο κενό,
κι ένα πρωί θα διαλυθεί και θα γελάει.

Κι εκείνη η αλμύρα, της θάλασσας ζωή,
βλέμμα που άφησε το δάκρυ να κυλάει,
και να ριζώνει στην ψυχή, σαν το κλαδί,
μια να με διώχνει και μια να μ αγαπάει.

Όπως ο βράχος, που για φίλο έχει το χώμα,
γιατί δεν έχει, κάτι άλλο να προσφέρει,
κάτω απ το σύννεφο, εκεί στέκω ακόμα,
να δω η βροχή, αν θα τα καταφέρει,

τη σκόνη, απ το κορμί μου να διαλύσει,
και απ τη ματιά, το πάγο της να λιώσει,
την ερημιά απ τη ψυχή μου να χωρίσει,
και της καρδιάς μου, την πληγή να επουλώσει.

Ounkas
22/08/2012