Ήχοι Σιωπής 2010 (II)

Μια στιγμή να σου χάριζα, γεμάτη χρώμα,
δυό λεπτά, που θα σ έκαναν να γελάς,
σε κάθε βήμα, άνθη να φύτρωναν στο χώμα,
και να ταξίδευα σ΄ολα τα ωραία που φυλάς.

Μόνο για λίγο, να σε πήγαινα ως τ άστρα,
να σε σεργιάνιζα, μακριά και να ζητούσα,
ν αγγίξεις τις κορφές, από βουνά και κάστρα,
και το χαμόγελο, για πάντα να κρατούσα.

Μόνο αυτό θα θελα, στα μάτια σου, ευτυχία,
να βλέπω φως μου, να μοιράζεις σε ψυχές,
μα μία δύναμη παράξενη, αόρατη μαγεία,
διώχνει την Άνοιξη και σβήνει τις ευχές.

Πάλι κατάφερα... να σε γεμίσω λύπη,
τί κι αν δεν έφταιξα?, εγώ είμαι η φωνή.
τι μια στιγμή, σου δίνω ότι σου λείπει,
κι έπειτα σ όλα ...τραβώ μια γραμμή...

Ποτέ δεν έμαθα, ζωή γιατί μου δίνεις,
ότι διπλό, αργότερα... θα πάρεις πίσω,
ένα παιχνίδι.. που πάνω μου το στήνεις,
δεν μου άφησες, μια ανάσα για να ζήσω.

Ounkas
19-08-2010

Να με θυμάσαι, σαν μια γλυκιά μορφή,
σαν την χροιά που αγάπησες στ αλήθεια,
όταν κοιτάς, ενός βουνού την κορυφή,
σε κάθε χτύπο δυνατό, μέσα στα στήθια.

Να με θυμάσαι και στις λέξεις που ζητάς,
σ΄αυτές, που σ έκαναν πάντα, ν ανασαίνεις,
εδώ να μπαίνεις, κι ότι θέλεις να κοιτάς,
εγώ θα λείπω, μα εσύ να μην σωπαίνεις.

Παρηγοριά, ίσως να βρεις, να μην μπορέσεις,
στο νου σου, μέσα, βρες με, κι αγκάλιασε με,
η ερημιά σου είναι βαριά... μα να χωρέσεις,
σε ένα δάκρυ, εκεί θα είμαι ...πίστεψέ με ...

Ounkas
19-08-2010

Αν νιώσεις πως ο χρόνος σε προσπέρασε,
αν η αυγή, σε βρει μονάχο να δακρύζεις,
αν δεις, πως όσα σου δωσε τα γκρέμισε,
κι άστρο δεν έχεις, τις νύχτες να φωτίζεις,

αν της καρδιάς, τα όμορφα ξερίζωσε,
και σ΄άφησε να ζεις, χωρίς να υπάρχεις,
αν το μυαλό σου, στην τρέλα το οδήγησε,
και πέτρα άφησε, αντί ψυχή, για να χεις.

Φέρε στο νου σου, τη μορφή που αγάπησες,
σκέψου τις λέξεις της κι όλα τα ‘σ αγαπώ΄,
το πρόσωπό της, που στα χέρια κράτησες,
και το τραγούδι, που είχε του έρωτα σκοπό.

Μια ανάμνηση απ το δικό της, βλέμμα,
και την φωνή που ήρεμη, ήθελες να ακούς,
ίσως να μοιάζουν όλα, με ένα... ψέμα,
γιατί ποτέ σε ΄πρέπει΄εσύ, δεν να υπακούς.

Σκέψου την όσο χρειαστεί, για να αντέξεις,
για να ξεχάσεις, αλλά... και να θυμηθείς,
εκείνη θα ήθελε το ξέρεις, να διαλέξεις,
να συνεχίσεις κι όχι μαζί της ...να χαθείς...

Ounkas
20-08-2010

Δεν ρώτησα ποιός είσαι, που γυρνάς και τί γυρεύεις,
δεν πρόσεξα αν κάποιο χέρι κράταγες σφυχτά ,
δεν γνώριζα τί ήθελες, τί ψάχνεις, τι λατρεύεις,
άκουγα μόνο, την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.

Δεν έμαθα τί καρτεράς, ποιο είναι τ΄όνομά σου,
δεν άκουσα τί αγαπάς, ποιόν νοιάζεσαι, πώς ζεις,
δεν ηξερα αν έπρεπε, να μπω στα όνειρά σου,
μα είδα μές το βλέμμα σου, κάτι ήθελες να πεις.

Δεν γύρεψα την αύρα σου, αυτή ήρθε και με βρήκε,
δεν έψαξα τα μάτια σου, μ αγκάλιασαν εκείνα,
δεν φώναξα το ΄σ αγαπώ΄, απ την ψυχή μου βγήκε,
δεν φύτεψα εγώ ανθούς, μα γέμισα με κρίνα.

Δεν είπα εγω ΄μείνε εδώ΄, μα σ έβλεπα κοντά μου,
δεν ένιωσα οτι μπορώ, κι όμως είμαι μαζί σου,
δεν χόρτασα που σ΄αγαπώ, μα λες ΄είσαι δικιά μου΄,
δεν σου δωσα άλλο απο ψυχή, δεν πήρα το φιλί σου.

Δεν αποφάσισα εγώ, στα μάτια σου να ζήσω,
μα μέσα τους πια κατοικώ, με αυτά βλέπω εσένα,
δεν ζήτησα τα όνειρα, και πάλι να αναστήσω,
μα εκείνα ήρθανε ξανά, κι ας ήταν πεθαμένα...

Ounkas
22-08-2010

Καιρός δεν έμεινε, πολύ σκληρός ο χρόνος,
παίζει μαζί μας, δεν αφήνει να χαρούμε,
σου είπα κάποτε, πως δεν θα μείνεις μόνος,
μα το ΄μαζί΄ πάλι εμείς... δεν θα το βρούμε.

Ούτε που πρόλαβα να σε κεράσω αγάπη,
λίγη σου έδωσα κι αυτή η ζωή, την κλέβει,
το τριαντάφυλλο, αλλάζει με ένα αγκάθι,
το κάρφωσε μες τη ψυχή, κι αυτή χορεύει.

Μόλις που άνοιξες, την αγκαλιά σου λίγο,
αυτή που γύρευα, τόσο καιρό με πάθος,
ήρθε ο χρόνος και μου ζήτησε να φύγω,
κι αν αντιστέκομαι, κι αν λέω, είναι λάθος,

δεν με ακούει, πρέπει να ακολουθήσω,
τα πόδια σέρνω, τα νύχια μες το χώμα,
μήπως προλάβω, κάπως να την πείσω,
να με αφήσει... για μερικά λεπτά ακόμα.

Μάταια όλα... από μακριά τώρα κοιτάζω,
ότι αγάπησα... πιο πάνω από την ζωή μου,
γραμμένες λέξεις, σε χαρτί που τις διαβάζω,
κλαίω για εκείνα, που δεν θα χω μαζί μου.

Μα πάνω απ όλα, ένα παράπονο κρυμμένο,
μέσα στα στήθια, σαν μαχαίρι με τρυπάει,
είναι απ τ όνειρο που δεν θα περιμένω,
και πάντα αλήθεια... να γίνει θα ζητάει..

Ounkas
23-08-2010

Μην με ξοδέψεις,στου κορμιού σου τις σταγόνες,
εγώ μεθώ, μονάχα μέσα στην ψυχή σου,
μην σε τρομάζουν, των ματιών μου οι χειμώνες,
κι αν κάποιες μέρες ,εξαντλώ την αντοχή σου,

πιο πολύ σφίξε με, στης αγκαλιάς την θέρμη,
μην χαραμίσεις τους ανθούς , για ένα βράδυ,
ότι πιο όμορφο, η αυγή πάντα το φέρνει,
στο πρόσωπο άσε, των χεριών σου, ένα χάδι.

Όσο κοιμάμαι, ότι κι αν θές, ψιθύρισέ το,
ένα φιλί σου, χάρισε μου, τρυφερό,
ότι σου πω, στον ύπνο μου άκουσε το,
κρύψε το , γιατί θα φύγει, σαν νερό.

Κι όταν ξυπνήσω.. άσε με να σε κοιτάξω,
από τα μάτια.. τις ανάσες σου να κλέψω,
να έχω κάτι στην ζωή, να ξεδιψάσω,
μα όταν πάλι φοβηθώ, εκεί θα τρέξω.

Ounkas
24-08-2010

Μπήκες μες στη ζωή μου όμορφα....έτσι όπως όμορφα το πλοίο πλησιάζει το λιμάνι....έτσι όπως όμορφα σε χτυπάει ο αέρας στο πρόσωπο ένα χειμωνιάτικο απόγευμα και νιώθεις στις φλέβες σου το καθαρό οξυγόνο....έτσι όπως όμορφα ξαπλώνεις στην αγκαλιά μου και σε κοιμίζω με νανουρητά....κοιτάζω μια απέραντη θάλασσα στα μάτια σου...μια θάλασσα ήρεμη, γαλήνια που θέλω να χαθώ για πάντα στο βυθό της....παλιά φοβόμουν το θάνατο...και όχι το δικό μου...αλλά την απώλεια αγαπημένων μου προσώπων...τώρα φοβάμαι περισσότερο να μη σε χάσω....να μην έρθει μια μέρα που θα ξυπνήσω χωρίς την καλημέρα σου...ή μια νύχτα που θα κοιμηθώ δίχως την καληνύχτα σου και ένα σου γλυκό φιλί.....

Άφησα πίσω μου, πολλά για να θυμάμαι,
όμορφα, άσχημα, κομμάτια απ το κορμί,
για αυτά που δεν με πρόλαβαν, λυπάμαι,
για όσα είχαν, μυρωδιά απ το γιασεμί.

Κάποια μου γέλασαν κι έχασαν το δρόμο,
άλλα με έκαναν να αισθανθώ ΄μικρή΄,
μα κι όταν γνώρισα, από κοντά τον κόσμο,
μια γεύση μου άφησε, ακόμα πιο πικρή.

Μες τα χαλάσματα γυρίζω και φωνάζω,
κάποια αγάπη μου παλιά, ν αναστηθεί,
μου είχε πει , πως όποτε τρομάζω ,
πλάι μου θα ναι, η ψυχή να κρατηθεί.

Ήρθε κι απόψε, τρέμω, μα θα περάσει,
φοβάμαι όλες των ανθρώπων τις φωνές,
μα εκείνη εδω, θα ναι για να κεράσει,
με όση αγάπη έχει, τις άδειες μου στιγμές...

Ounkas
24-08-2010

Είναι μια νύχτα, γεμάτη λέξεις, σκέψεις,
γυρίζω ώρες, ο ύπνος σήμερα με ξέχασε,
μοιάζει με τις στιγμές που θες να τρέξεις,
να βρεις όσα η ζωή, απλά σου στέρησε.

Μια νύχτα που συνέχεια , σου θυμίζει, σε αφήνει,
μέσα σε μια πελώρια φωτιά της, να καείς,
σ΄ανάβει σαν τα ξύλα στο τζάκι και σε σβήνει,
μια ανάσα γίνεται... μα κλέβει δυό ζωές...

Αυτά τα βράδια, να βαδίσω στ όνειρό σου ψάχνω,
γυρεύω δρόμο ανοικτό, κοντά σου να με φέρει,
μες το μυαλό μου, μια στιγμή μ εσένα φτιάχνω,
ενα λεπτό που η ψυχή μου, δεν θα υποφέρει.

Μα τα σοκάκια που οδηγούν σε σένα, κλείσαν,
κάποιο στενό, που ως τώρα με έφερνε εκεί,
ήρθε ο άνεμος, δέντρα ξερίζωσε, κυλήσαν,
κι έκαναν κάθε διέξοδο, να μοιάζει φυλακή.

Κι αυτή η νύχτα θα περάσει όπως οι άλλες πάλι,
εδώ θα μείνω, με μια θύμηση, δική σου, ακριβή,
το όνομά σου, θα ψελλίσω, γέρνοντας το κεφάλι,
κι ως το ξημέρωμα, το ΄σ αγαπώ΄θα σκέφτομαι βουβή.

Ounkas
25-08-2010

Αχ πόσο θα θελα να μπώ
για λίγο στην καρδιά σου...
είναι στιγμές που δεν καταλαβαίνω...
θα θελα να ΄μουνα
στον τοίχο η σκιά σου....
μόνο για σένα ανασαίνω...

Θα θελα να ΄μουνα
καράβι στα νερά σου...
είναι στιγμές που σπάει η καρδιά μου...
να ήμουνα η σπίθα
που πυρώνει τη φωτιά σου...
είσαι μαζί μου κάθε νύχτα στα όνειρά μου...

Αχ πόσο θα θελα
για λίγο να ξεφύγω...
είναι στιγμές που το μυαλό μου δεν αντέχει...
κάπου μακριά
μονάχη μου να φύγω...
δεν έχει νόημα η ζωή μου αν δεν σ' έχει...

Είναι στιγμές που αφήνω δάκρυα να τρέχουν....
και άλλες πάλι που ποτάμια συγκρατώ...
κοιτώ στη θάλασσα μόνο τα 2 σου μάτια...
αν βλέπω αυτά τι να τα κάνω τα παλάτια...

Το χρόνο θα θελα πολύ να σταματούσα
σε μια νύχτα που κοιμόμαστε αγκαλιά...
που τρυφερά χαιδεύεις τα μαλλιά μου
και λέμε για όνειρα και σχέδια μαγικά...

Να μην υπάρξει άλλη μέρα για να ζήσω...
μα μόνο αυτή για πάντοτε να ζω....
άσε με εκεί...δε θέλω να ξυπνήσω...
θέλω για πάντα να σου λέω σ αγαπώ...

Meli
Σε ευχαριστούμε
:hiii:

Αγέρα, πάρε με μαζί σου εκεί που πας,
δεν θέλω άλλο, μακριά του να ΄μαι,
ξέρεις πως είναι... εσύ, σαν αγαπάς,
άλλη αγάπη, σαν αυτή, δεν την θυμάμαι.

Φύσα βοριά μου, κι αν φοβάμαι να πετάξω,
για κείνον, πήγαινε με όσο πιο ψηλά,
θέλω τη θλίψη απ την ψυχή ν αλλάξω,
εκείνος ξέρει, στο ΄είναι΄ αγάπη να κυλά.

Σαν φύλλο διώξε με, πέτα με να προλάβω,
κάνε τον άνεμο να τρέξει, να τον δω,
τί κι αν ποτέ μου, δεν θα καταλάβω,
γιατί τον έφερε η ζωή μου, ως εδω...

Όμως αυτό απόψε, δεν έχει σημασία,
το ΄θέλω΄, άλλο, δεν μπορεί να κρατηθεί,
καρδιά και σώμα, έχουν κάνει ανταρσία,
κι ο όρκος τώρα, δεν μπορεί να πατηθεί.

Ounkas
29-08-2010

Για μια στιγμή, τα δάχτυλά μου να άγγιζαν εσένα,
το πρόσωπό σου απαλά, τα μάτια να ακουμπούσαν,
το βλέμμα σου, θα έδιωχνε όλα μου τα κρυμμένα,
σε ένα λεπτό, θα έλιωνε... όσα χρόνια πονούσαν.

Για λίγο μόνο, η ψυχή μου, να καθόταν στην δική σου,
να ενωθούν, να βρουν, ότι οι δυό τους, είχαν χάσει,
να θέριευε η δύναμη, η αλήθεια, η αντοχή σου ,
σαν ένα θα πορεύονταν, η ζωή , για να τους φτάσει.

Οτι αγαπήθηκε να ζει, να νιώθει πως υπάρχει,
πως έχασε πάρα πολλά, αλλά απ αυτό το λίγο,
κάτι θα μείνει σαν χαθούν, άρωμα ο ήχος να χει,
κι απ τους καημούς τους τη χαρά πάλι να ξετυλίγω.

Θα πέθαιναν για όλα αυτά, που κάποιοι, τα πετάνε,
που ξέχασαν πως ήτανε, η αιτία που ανασαίνουν,
θα ξημερώνανε αγκαλιά, πνοές που ότι ζητάνε,
είναι ότι κάποτε ένιωσαν, για αυτά θα επιμένουν.

Θα ταν,σαν ν άρχιζε η ζωή και για τις δύο, τώρα,
απ την αρχή όλα ξανά, γεμάτα φώς και ελπίδα,
θα μοιάζαν με ταξιδευτές, από χώρα σε χώρα,
κι η κάθε μία λέξη τους, θα θύμιζε ένα στίχο...

Ounkas
01-09-2010

Τα λεπτά που φεύγουν άδεια, ένας σταθμός,
εδω και χρόνια, ένα τρένο δεν περνάει,
σαν τραγούδι που χάθηκε, κάθε ρυθμός,
σαν παιδί, που μια κιθάρα γρατζουνάει.

Κάθε μέρα που η φωνή σου λείπει, μια ακτή,
ξεχασμένη απ όλους, μόνο το κύμα τη χαϊδεύει,
μένει απάτητη, μόνο απ τον ήλιο είναι δεκτή,
κι η ερημιά της, κάθε απόβραδο, θεριεύει.

Οι στιγμές που δεν έχουν εσένα, ένας κορμός,
απ των περαστικών τα όνειρα, χαραγμένος,
μια αγάπη που έγινε, σε μια στιγμή, θυμός,
ένας μόνιμα, ουρανός συννεφιασμένος.

Κάθε ώρα που κυλά μακριά σου, ένα κερί
τρεμοσβήνει σαν ζωή, που αναρωτιέται,
αν θα πρέπει να πιστέψει, αν μπορεί,
η ψυχή της , αν αξίζει , να αγαπιέται...

Κι όσο λείπεις η απουσία σου, γκρεμός,
ένας βράχος, που σαν σώμα μου κυλάει,
θέλει απόψε, να νικήσει ο πειρασμός,
να χαθώ , στην άβυσσό του, μου ζητάει.

Ounkas
02-09-2010

Με τα θεριά παλεύω , από μικρό παιδί,
πότε αυτά με γονατίζουν χωρίς οίκτο,
πότε εγώ τα νικώ και για λίγο φεύγουν,
έτσι συμβαίνει από τα πρώτα μου χρόνια.

Και δεν μπορώ να θυμηθώ, πότε ο ύπνος,
με αγκάλιασε τρυφερά για τελευταία φορά,
πότε το σεντόνι των ονείρων μου, με σκέπασε
με γαλήνη.

Για όλα αυτά, που με κράτησαν ως τώρα ζωντανή,
μάχομαι και ζω, αμύνομαι και ανασαίνω.
Ένας πόλεμος που δεν τελειώνει,
μια χαραμάδα φως και μετά πάλι σκοτάδι.

Έτσι έμαθα να υπάρχω, δεν ξέρω το μέτριο
και το λίγο.
Ξέρω το πολύ... και το καθόλου...

Ounkas
03-09-2010

Πώς μπορώ να ξεχάσω το τριαντάφυλλο εκείνο,
που ποτέ σου δεν μου δωσες, κι όμως είναι εδώ?
Πώς μπορώ να αγγίξω, της ψυχής σου το κρίνο,
που ποτέ μου δεν πρόλαβα, πριν φύγεις να δω?

Πώς μπορώ να γεμίσω, τις άδειες μου μέρες,
όταν όλες εσένα, ζητούν να έρθεις ξανά?
Πώς μπορώ να κοιτάζω, τις νεκρές καλημέρες,
που η σκόνη τις σκέπασε κι η ματιά μου πονά?

Πώς θα πρέπει να ζω, με ότι έχω αγαπήσει,
χωρίς να ναι εδω, να με αγγίζει απαλά?
πού θα πρέπει να μάθω, πώς εδω θα γυρίσει,
και να μην ξανακάνω, κάτι που τον πονά?

Πώς μια λέξη να δείξει, πόσο έχω πληγώσει,
τη δική σου καρδιά, που με γέμιζε φως ?
Πώς θα κάνω την θλίψη μου, εδω να τελειώσει,
φώναξε αν το ξέρεις, πες μου αγάπη, το πώς...

Δεν μπορώ να αλλάξω, να γυρίσω το χρόνο,
μια αγκαλιά σου δεν ξέρω, πάλι πότε θα βρω,
ένα ακόμα μου μένει, να πράξω εγώ μόνο,
την αγάπη σου κάνω, μέσα μου θησαυρό...

Ounkas
04-09-2010

Οι λέξεις, αδειάζουν το μελάνι γρήγορα,
να προλάβουν,όλα να τα κάνουν εικόνες,
ζωγραφίζουν αγρούς, βουνά και σύνορα,
υψώνουν ναούς και πέτρινες κολώνες.

Γράμματα τρέχουν,το λευκό να διώξουν,
στιγμές που έμαθαν,να μην σωπαίνουν,
φιγούρες βίαια, θέλουν να σπρώξουν,
σε δρόμους άλλους,όσους διαβαίνουν.

Ανθίζουν δέντρα, γκρεμίζουν τείχη,
ακροβατούν... φωνάζουν.. κλαίνε,
πόσο η αλήθεια μου, απόψε απέχει,
απ όσα ψέματα, οι αγάπες λένε?...

Ounkas
05-09-2010

Στις στεριές εκείνες που αράζεις , να ΄ρθώ,
να ανατείλω μαζί , με τον ήλιο σου πάλι,
να χαθώ στου ονείρου σου, το γαλάζιο βυθό,
να πατήσω το άγνωστο, για πολλούς ακρογιάλι,

Στα ταξίδια εκείνα, που χωράς να ΄πνιγώ΄,
στα πελάγη σου μέσα, να ξεπλύνω το χώμα,
πιο πολλά απ όσα χάθηκαν, με εσένα οδηγό,
ξανά θα τα βρω, με άλλα τόσα ακόμα....

Στων νησιών τις ακτές, μια στιγμή να βρεθώ,
της ψυχής σου απάτητες,δεν τις έχει ο χάρτης,
όσα πάντα φοβόμουνα, σε αυτά να αφεθώ,
στης καρδιάς το καράβι, αγάπη κι αντάρτης.

Κι αν τα μάτια ταξίδια, κάνουν,μην τα ρωτάς,
τί κοιτούν και αλλάζουν, γελούν και δακρύζουν,
πάρε όσα σου δίνω... είναι αυτά που ζητάς,
κι ας τα μάτια στο άπειρο, στο ποτέ ν αρμενίζουν.

Ounkas
06-09-2010

Πάω να πιάσω ουρανό, κει να σταθώ,
παντού υπάρχει, γεμίζει όλη την πλάση,
μα μόλις πλησιάζω, πλάι του να βρεθώ,
τραβά για αλλού, τρομάζει και αλλάζει.

Κάθε πρωί, εσύ μου το μαθες, το γέλιο,
ότι κι αν γίνεται, στα χείλη ζωγραφίζω,
ότι κι αν κάνω, όσο εκεί να μείνει θέλω,
με όσο πάθος και αγώνα, το στηρίζω,

κάτι θα φέρει τη θλίψη και την ερημιά,
αυτό το ΄κάτι΄που ούτε ώρες δεν μ αφήνει,
να βγω, έστω για λίγο, απ την καταχνιά,
για λίγο ζέστη, απ τον ήλιο μου, να μείνει.

Πάω να πιάσω ουρανό, μα με φοβάται,
γράφω κι οι λέξεις, γίνονται αστραπές,
νιώθω η καρδιά μου,για μένα δεν λυπάται,
για σένα θλίβεται,που ζεις μες τις ΄σιωπές΄.

Ounkas
07-09-2010

Με σκοτώνουν οι μέρες, που περνούν σιωπηλές,
χωρίς να χω στιγμές, που γεμίζουν με εσένα,
τα όνειρα γίνονται, της βραδιάς μου απειλές,
κι όλα γύρω μου μοιάζουν , απόμακρα, ξένα.

Με τρομάζουν οι ώρες, που τους λείπει η φωνή ,
η χροιά η δική σου, τo γέλιο ... η ελπίδα ..
στην πιο έρημη , απότομη, μα και πιο σκοτεινή,
της γης τούτης, μοιάζω, να είμαι κηλίδα.

Με πονά ότι ακούμπησε της καρδιάς το χαλί,
της δικής σου ψυχής και το γέμισε χώμα,
ποτέ μου δεν σου δωσα, ούτε ένα φιλί,
μα σε νιώθω να ζεις, μες το ίδιο μου σώμα.

Με σκορπίζει ο άνεμος που φυσά και σε κάνει,
να πετάς μακριά, σαν ομίχλη να φεύγεις,
στην δική σου καρδιά, θέλω να μαι λιμάνι,
κάθε κύμα που έρχεται, εκεί να αποφεύγεις.

Με φωνάζει ο χρόνος, μακριά σου να μείνω,
μα δεν πρόλαβα καν, να αγγίξω το χρώμα,
των χειλιών σου, που νύχτες, στο όνειρο πίνω,
ούτε έναν ανθό, απ της ψυχής σου το στρώμα.

Ounkas
10/09/2010

Ο άνεμος, πάνω απο το πρόσωπό σου, περνάει,
μα η δροσιά του, φλόγα που υψώνεται, με καίει ,
κάθε λεπτό, η σκέψη μου, σε σένα όλο γυρνάει,
σ΄αγαπώ, μα είσαι μακριά, αυτό η ψυχή όλο λέει.

Της θάλασσας, που λάτρεψα να μ΄ αγκαλιάζει,
η αλμύρα της, τώρα το σώμα μου το γδέρνει,
ήρεμα δεν έχει νερά, το κύμα με τρομάζει,
στα μάτια μου, την ερημιά εδω μου ξαναφέρνει.

Ο ουρανός, που αγκαλιά του πάντα με κρατούσε,
έτοιμος είναι τώρα, το κορμί μου να σκορπίσει,
ότι πιο όμορφο, η καρδιά μου κι αν φορούσε,
με την μανία του αυτή, τα πάντα έχει ξεφτίσει.

Κι τούτη η γη που αγέρωχα,πάνω της περπατούσα,
στα δύο έχει ανοίξει, κάθε βήμα μου βουλιάζει,
τα δέντρα εκείνα, που στο δρόμο, συναντούσα,
τη σκιά αλλού να ρίξουν, η γη μου τα προστάζει.

Ο ποταμός που ξέπλενα, τις λύπες των ματιών,
με τα καθάρια του νερά, τώρα έχει στερέψει,
κι ο ξέφρενος ως χθές, χορός των αστεριών,
έγινε θρήνος, λες κάποιος το γέλιο έχει κλέψει.

Ounkas
11-10-2010

Εκεί να κρυφτώ, στου χρόνου το λάθος,
σ΄αυτή τη γωνιά, που η μέρα δεν φτάνει,
και σαν να είμαι μόνη, να ζήσω το πάθος,
αυτό που ο κόσμος, συνέχεια δεν φτάνει.

Στις άγριας θάλασσας, το κύμα να τρέξω,
χωρίς να φοβάμαι, φουρτούνες και μπόρες,
ένα αγρίμι, μαζί της, να γινώ, να παλέψω,
να ξεχάσω ανθρώπους, ονόματα, χώρες.

Στου ονείρου το γκρίζο, να γεννήσω ένα αστέρι,
να φωτίσει σκιές, που είναι χρόνια κρυμμένες,
στα δύο οι σιωπές, να κοπούν με μαχαίρι,
να ενώσω καρδιές, που ένιωθαν χωρισμένες.

Στο βυθό της ματιάς, θησαυρούς να γυρέψω,
τρυφερά μες τα χέρια, να κρατήσω ψυχές,
στην αγάπη σου μέσα, να κλειστώ, να χορέψω,
να ξεχάσω για απόψε, τύψεις και ενοχές.

Μα όταν έρθει η αυγή, σαν φεγγάρι θα φύγω,
που το φως ξεθωριάζει... χάνεται απαλά,
ξεμακραίνοντας ίσως, ένα δάκρυ να πνίγω,
που η ψυχή θα θυμάται, θα αγαπά σιωπηλά.

Ounkas
12-10-2010

Σ αυτά τα μέρη που ταξίδεψες καρδιά,
εκεί που βρήκες τον άλλο , εαυτό σου,
η αγάπη καίει, σαν να είναι πυρκαγιά,
κι εσυ,να ζησεις περιμένεις,τ όνειρό σου.

Άλλη ευκαιρία, ίσως δεν θα σου δοθεί,
μόλις που προλαβαίνεις, ν αγαπήσεις,
μια ανάσα, ζει μες το ΄είναι΄ σου καυτή,
σε ένα λεπτό, θέλεις όλα να τα γνωρίσεις.

Όσα δεν τόλμησες, ως τώρα να γευτείς,
μαζί της ένιωσες πως όλα τα χεις ζήσει,
δεν θές απόψε, απ τη ζωή σου να κρυφτείς,
μια στάλα αγάπης, τ΄όνειρο μην ξεφτίσει.

Ounkas
13-09-2010

Μην με ψάξεις σε μέρη, που οι πολλοί αγαπάνε,
που ο κόσμος φωνάζει και ο ήχος ουρλιάζει,
μην με ψάξεις σε εικόνες, που μονίμως γελάνε,
που τις βλέπεις κι η διάθεση, αμέσως αλλάζει.

Τ όνομά μου μην πεις, σε στεριές που το πλήθος,
ζωντανό μοιάζει να ναι κι όλοι χαμογελούν,
τη μορφή μου μην ψάξεις, σε ότι δεν έχει ήθος,
σ΄ ότι ψεύτικο μοιάζει, σε όσους σε προκαλούν.

Μην κοιτάξεις για μένα, στου πελάγου τα βάθη,
εκεί που ήλιος δεν φτάνει, δεν αγγίζει το φως,
ούτε να με γυρέψεις, σε κάποια εφήμερα πάθη,
που δεν αγαπήθηκαν, γιατί δεν μάθαν το πως.

Αν θες να με δεις, να με ψάξεις στο αγέρι,
στου ανέμου τους στίχους, που πολλοί δεν ακούν,
σ΄ενα γκρίζο και ήσυχο, βροχερό μεσημέρι,
κει μονάχη βαδίζω....άλλοι δεν περπατούν.

Θα με βρεις στις ακτές, που το κύμα χαϊδεύει,
που κανείς δεν τις ξέρει, γιατί ζουν μοναχές,
ή σε βράχους που η αλμύρα, χρόνια σμιλεύει
όπως άγρια χαράζουν, τη καρδιά οι ενοχές.

Θα με βρεις στης ερήμου, το απέραντο σώμα,
να σωπαίνω ακούγοντας, της βροχής το χορό,
σε μια ρίζα ενός δέντρου, ίσως να μαι το χώμα,
σε ένα απόμακρο μέρος... σε ποτάμι, νερό....

Ounkas
14-09-2010

Είσαι ο ήλιος που δίνει νόημα και αξία στο πρωί μου....το αστέρι που τα βράδια με φωτίζει για να μη φοβάμαι το σκοτάδι....
....είναι φορές που, ξέρεις, τα λόγια δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν όσα η καρδιά κρύβει....κ εκεί είναι που στέκεσαι απέναντι στον άλλο και θες να πείς τόσα πολλά....μα δεν ανοίγει το στόμα....
...αν ίσως μπορούσες να μπεις για λίγο στο μυαλό μου....τότε θα καταλάβαινες...
...κι αν ήξερες το πόσο σ αγαπώ ίσως να τρόμαζες.....δεν ξέρω αν υπάρχει τόσο μεγάλο συναίσθημα....δεν το έχω ξαναζήσει....κι αν φύγεις....δε θα ξαναυπάρξει....

Νιώθω πως μόνο ο θάνατος θα με κάνει να πάψω να σ αγαπώ....κι όχι γιατί θα το θελήσω....αλλά...να...δε θα ζω και δε θα μπορώ να ξυπνώ κάθε μέρα με τα μάτια σου και το χαμόγελό σου....κι έτσι για μένα δε θα' χει αξία....