Ήχοι Σιωπής 2010 (II)

Άκου με λίγο...
Εσύ ξέρεις καλύτερα τον εαυτό σου....εσύ...που έμαθες να παλεύεις και να αγωνίζεσαι μια ολάκερη ζωή...
Εσύ που μάτωσες τόσες φορές, εσένα που σε τσάκισαν οι αναποδιές...
Εγώ δεν είμαι τίποτα μπροστά σου παρά μόνο κάποια που σε θαυμάζει για το μεγαλείο της ψυχής σου...
Εγώ είμαι μια σταγόνα στον ωκεανό σου....κι εσύ ο ωκεανός που άλλοτε φουρτουνιάζεις κι άλλοτε γαληνεύεις....

Άκου με λίγο....
Εσύ μπορείς να φέρεις τα πάνω κάτω σε λίγα λεπτά....με δυό κινήσεις σου απλές, με δυό σου λέξεις....
Εσύ μπορείς να κάνεις όνειρα, έχεις ακόμα το δικαίωμα όπως όλοι....μη το βάζεις κάτω ούτε λεπτό...
Εγώ βαθιά μέσα μου ξέρω πως δε θα το βάλεις ποτέ κάτω....
Εγώ πιστεύω σε σένα πολύ.

Άκου με λίγο κι άντεξε....
Μάζεψε τις ανάσες σου, τις αντοχές σου...μπορείς...κι αυτό το βράδυ αν θες κοιμήσου ήρεμα....κοιμήσου και δες στον ύπνο σου καταπράσινα λιβάδια με πολύχρωμα λουλούδια....δες μπαξέδες που βγάζουν φρέσκα, δροσερά φρούτα....δες ατέλειωτες, απέραντες, καταγάνες θάλασσες με ζωηρά ψάρια....

Αν την αφήσεις τη ζωή θα σε αφήσει....μα εσύ δε θα το κάνεις...όνειρα γλυκά...

Τι δειλινό κι αυτό...
Χορεύουνε στο τζάμι οι σταγόνες της βροχής
έναν χορό τρελό, αλλοπαρμένο...
δεν έχω πια ελπίδες πως θα ρθεις
στο σπίτι μου το άδειο μένω...

Έφυγες τόσο, τόσο βιαστικά
δεν πρόλαβες ούτε ένα "γειά" ν΄αφήσεις...
έμεινα να κοιτώ νωχελικά
να περιμένω μήπως και γυρίσεις...

Ήθελα να σου πω τόσα πολλά
τόσα που η καρδιά μου σου είχε κρύψει...
τώρα όλα αυτά θα μείνουν μυστικά
που ο χρόνος τελικά θα τα εξαλείψει...

Μακάρι εκεί που είσαι τώρα πια
να'ναι η ζωή σου ήρεμη κι ωραία...
εδώ ίσως να μην πέρασες καλά
δεν σ' αδικώ, εδώ είναι όλα τυχαία...

Εγώ στο λέω θα είμαι πάντα εδώ
να σου σταθώ σε ότι μου ζητήσεις...
να σου γιατρέψω κάθε σου πληγή
ν' ακούω χωρίς να φέρνω αντιρρήσεις...

Γιατί κανείς στο λέω δε σ' αγαπά
όπως εγώ σε έχω αγαπήσει...
κι ούτε κανείς μισεί τόσο πολύ
όσο έχω εγώ εμένανε μισήσει...

Πόσες φορές δεν έκλαψα τα βράδια
και πόσες δεν σηκώθηκες εσυ...
να γείρεις πάντα στο προσκέφαλό μου
να διώξεις κάθετί που μ ενοχλεί...

Πάντα σε έχω δίπλα σύμμαχό μου
και ξέρω, τότε είμαι δυνατή...
κουράζεσαι, μα αντέχεις να ακούσεις
ότι στον κόσμο με απασχολεί...

Μόνο στα μάτια ένα μου βλέμμα φτάνει
να καταλάβεις πότε δύσκολα περνώ...
αξία δεν έχουνε σε εμάς τα λόγια
ένα σου χάδι και όλα αμέσως τα ξεχνώ...

Με σένα γίνεται γλυκύτερος ο πόνος
με μια αγκαλιά σου βρίσκω την παρηγοριά...
πολλά δε λέμε, ξέρουμε όμως και οι δυό μας
τι είναι σωστό και τι' ναι λάθος τελικά...

Μάνα μου, μάνα...λέξη ιερή...
όταν η ώρα εκείνη η δύσκολη θα ρθει...
κι εγώ θα πρέπει αντίο να σου πω...
στα όνειρά μου θα σε καρτερώ...

Τη γη κάτω απ' τα πόδια μου θα χάσω...
μα, ξέρω, θα ρθεις πάλι να με βρεις...
για να μου πεις πως πρέπει λίγο να ησυχάσω...
κι οτι " συνέχισε, το ξέρεις πως μπορείς..."


Στη μητέρα μου, μια δυνατή και άξια γυναίκα που θαυμάζω και υπεραγαπώ...

Αν την αγάπη μου, για σένα εγώ μετρήσω,
δεν φτάνει η θάλασσα, οι στεριές,ο ουρανος,
σου έλεγα, από σένα, ένα μόνο θα ζητήσω,
μονάχα την αγάπη σου, που μοιάζει ωκεανός.

Άσε τα ματιά μου να κοιτούν κι ας τα ΄χάνεις΄,
τον ουρανό σου, γυρεύουν, να απολαύσουν,
ήλιος γίνε, την καρδιά μου λίγο να ζεστάνεις,
και οι κρύσταλλοι της , σαν νερό να σταλάξουν

Άσε τα χέρια μου, τη μορφή σου ν΄ αγγίξουν,
του προσώπου το σχήμα, στη ψυχή να χαράξουν,
στο ταξίδι που πάω, οι καρδιές μας γνωρίζουν,
όλα εκείνα που ένιωθα, δεν μπορούν να αλλάξουν.

Άσε τις λέξεις μου, να κυλούν κι ας σε καίνε,
θέλω στις νύχτες σου, να γίνομαι αγέρας,
που και που οι ανάσες μας, σιγά ίσως κλαίνε,
μα ξεχνάν πως πονέσαν, με το φως της ημέρας.

Αν την αγάπη μου, για σένα εγώ μετρήσω,
δεν φτάνει ο κόσμος, οι άνθρωποι, η γή,
σε κάθε στάλα της βροχής, θέλω να αφήσω,
ίχνη από εκείνη ,να σε αγγίζουν κάθε αυγή.

Ounkas
15-09-2010

Αυτά τα χέρια, που μου έφεραν να πιώ νερό,
να δροσιστεί, η φλόγα της καρδιάς, να σβήσει,
τα ίδια έκαναν, θρύψαλα την ψυχή ... σωρό,
μαζί με τα όνειρα, που χαμε και οι δύο χτίσει.

Αυτά τα μάτια, που θύμιζαν ανέμους ισχυρούς,
διώχνοντας μακριά ότι άσχημο και γκρίζο,
τις μπόρες τώρα φέρνουνε, βοριάδες παγερούς,
και μια πίκρα που όμοιά της ...δεν γνωρίζω.

Τα χείλη εκείνα που θύμιζαν μια ζωγραφιά,
απ τα παλιά τα χρόνια, που η ζωή γελούσε,
μονάχα τους γυρνούν, χωρίς μια συντροφιά,
κομμάτια χίλια από γυαλί, που δεν κολλούσε.

Αυτός ο ήχος, που θύμιζε τραγούδι ζωηρό,
της απαλής φωνής σου, νότες που χορεύουν,
τώρα θολό και λιγοστό , τρεχούμενο νερό,
για σένα όσα γνώριζα, άνεμοι μου τα κλέβουν.

Αυτά τα λόγια που η ψυχή, ζωή τα είχε κάνει,
το δάκρυ μου χαμόγελο, έκανε η φωνή σου,
σε κάθε μπόρα ήσουνα, το πιο ήρεμο λιμάνι,
και λάτρευα να ΄ζω΄... απο μακριά, μαζί σου ...

Ounkas

17-09-2010

Μου μοιάζει τόσο η βροχή,
σαν σώμα μου, έχει γίνει,
κάθε σταγόνα, μια ενοχή,
όταν πέφτει, μ αφήνει...

Όσο πιο δυνατά χτυπούν,
οι στάλες το κορμί μου,
πιο πολύ όλα αγαπούν,
όσα δεν ζουν, μαζί μου.

Κάποτε, όταν σταματά,
στέκομαι και κοιτάζω,
αναρωτιέμαι τί ζητά,
και δυνατά στενάζω.

Θέλει να γίνω άνεμος,
σαν φύλλο να πετάω?
θέλει να γίνω ουρανός,
στην γη να μην πατάω?

Αστέρι να γινώ, φωτιά?
να λιώνω, ότι μ΄αγγίζει?
χώμα? να χάνομαι στη γη,
ανθός που δεν μυρίζει?

Να υπάρχω δίχως να γελώ?
να δύω ? να βασιλεύω?
με την σιωπή μου να μιλώ?
με εφιάλτες να παλεύω?...

Θέλει για πάντα να χαθώ?
να λιώσω όπως το χιόνι?
στο τίποτα, να κρατηθώ,
που την ψυχή ματώνει?

Ounkas
20-09-2010

Σε μια στιγμή, τα πάντα άλλαξαν γοργά,
ότι είχα ζήσει, ξαφνικά μικρά είχαν γίνει,
πίστευα για πολλά, πως ήτανε αργά,
μα για το τέλος, κάτι, η ζωή αφήνει.

Ακούς τους χτύπους της καρδιάς και απορείς,
λες πως τρελάθηκε, δε δίνεις σημασία,
κάνεις δυό βήματα, τρία κι αδιαφορείς,
κι όμως γνωρίζεις, πως αυτό έχει αξία.

Είναι ο φόβος, που ριζώνει κι αντηχεί,
σε όσες πτυχές, η καρδιά έχει χαράξει,
πολλά δεν ζήτησε, λίγη μονάχα προσοχή,
την κάθε μέρα σου, ήρθε για να αλλάξει.

Όσο κι αν θέλεις ν αρνηθείς το αληθινό,
αυτό θα γίνει κύμα, χείμαρος, ποτάμι,
μπορεί να μοιάζει στιγμιαίο, παντοτινό,
να ναι μεγάλο, μα χωρά σε μια παλάμη.

Κρύβεσαι πίσω απ της σκιάς σου, το παλτό,
τρομάζεις τόσο, που η ψυχή σου δε σαλεύει,
ότι κι αν σκέφτεσαι, δεν είναι αρκετό,
κάτι έχει γίνει και το μυαλό μαγεύει....

Ounkas
22-09-2010

Κοίταξα πίσω και σε είδα να δακρύζεις,
όσα μας χάρισε η στιγμή, τώρα πονάνε,
μ αγάπη έμαθες, τη φλόγα να δροσίζεις,
κι αυτά που πόθησες, άλλο πια δεν διψάνε.

Φοβόμουν να ρθω, στα βάθη σου να ζήσω,
μέσα μου κάτι, μου φώναζε να φύγω,
μα πως το πάθος μου, για αγάπη να νικήσω,
η αλήθεια ήθελα, να ζήσει έστω και λίγο.

Σκεφτόμουν τίποτα, πως ίδιο δεν θα μείνει,
ξάφνου η ζωή, σε μία στεριά, θ’ αράξει,
το πιο λαμπρό μου αστέρι, σιγά σβήνει,
μα στην ανάσα μου, ανάσα έχει σταλάξει.

Ounkas
24-09-2010

Ίσως η σκέψη να κρατήσει ότι έχει νιώσει,
και η ψυχή να αγαπά, ότι πάντα δεν έχει,
ίσως ο πάγος της απουσίας, να μην λιώσει,
κι ο χρόνος τώρα, να πάψει πια να τρέχει.

Ίσως η μέρα, το χαμόγελο να διώχνει,
και ένας χειμώνας, να καθίσει στην ματιά,
ίσως τον ήλιο, γκρίζο σύννεφο να σπρώχνει,
και λυπημένη, να φαντάζει η βραδιά.

Όσο ο χρόνος, κι αν το θέλει να πληγώνει,
να αδικεί, να προκαλεί, να ξεθωριάζει,
ότι αγάπησε η καρδιά μου, δεν τελειώνει,
και η βροχή που την χτυπά,δεν την πειράζει.

Ίσως η ομίχλη, το φεγγάρι να έχει κρύψει,
μακριά το κράτησε, απόψε, μην το δω ,
ίσως το αστέρι μου, σήμερα να μην δείξει,
το δρόμο που έφτιαξα, για να σε ξαναβρώ.

Όσα δεν μπόρεσαν, να αγγίξουν την στιγμή,
που το μυαλό μας, με σώματα παλεύει,
αυτά τώρα έγιναν, τα πιο πολλά αφορμή,
ο νους με πείσμα, μία λύση να γυρεύει.

Ounkas
25 - 09- 2010

Δεν με τρομάζει, που η ερημιά θα ρθεί,
πάλι το δίχτυ της, πάνω μου να απλώσει,
για σένα μάτια μου, σκέφτομαι μη χαθεί,
σε μια βραδιά ότι η ζωή, σου έχει δώσει.

Αυτό που θέλαμε να ζήσουμε ως ψυχές,
αυτό που ΄κανε τις καρδιές μας, να γελάνε,
το ίδιο παγίδευσε και άφησε μοναχές,
τις σκέψεις μας, που σαν πληγές πονάνε.

Αυτό που ένιωσα, κανείς δε θα γνωρίσει,
αν δεν αφήσει τη ψυχή του, να οδηγεί,
μα αν θα ρθει, ποτέ του μην στερήσει,
όσα δεν έζησε ποτέ,η ψυχή εδώ στην γη.

Κι όσα μου είπες, χάθηκαν την αυγή,
μαζί τα πήρες, τίποτα να μην μείνει,
όμως την ώρα, που θα ψάχνω την φυγή,
ίχνη δικά σου, η ψυχή μου, θα αφήνει.

Ounkas
26-09-2010

Γυρνάς μονάχος, στους δρόμους και πεθαίνεις,
κάθε λεπτό, την άδεια σου καρδιά, γερνάει,
ο νους σου έχει χίλιες σκέψεις, μα σωπαίνεις,
μέσα στα μάτια σου ότι γνώρισες, περνάει.

Αναρωτιέσαι, γιατί τα όμορφα,σκορπίζουν,
γιατί να χάνονται, όσα αξίζει να γελούν?
γιατί οι λύπες, τις χαρές σου να σαπίζουν,
γιατί τα πάντα, για εκείνη να μιλούν...??

Πώς η καρδιά μπορεί πάλι, να καταφέρει,
κάθε στιγμή, να αντέχει τόση ερημιά?
ποιός στα σοκάκια της ζωής σου,έχει φέρει,
αυτή που λες, ότι δεν μοιάζει με καμιά?

Να αρνηθείς ότι αισθάνεται, η ψυχή σου,
ξέρεις δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν,
κάθε κουβέντα για εκείνη, μια ευχή σου,
όμως κι αυτό, δεν μοιάζει να ναι αρκετό.

Σαν το αγρίμι που ο τόπος δεν χωρά,
που γυρνάει εδώ και εκεί,σαν λαβωμένο,
ψάχνεις μια λύση, μα η ψυχή,γκρίζα φορά,
κάθε όνειρό σου, μοιάζει να ναι χαμένο.

Ounkas
27-09-2010

Ξεθώριασαν οι λέξεις, πρόσωπα ωχρά,
ούτε τους φίλους μου, δεν αναγνωρίζω,
λιγόστεψαν τα όνειρα και γίνανε μικρά,
σε κάτι απίθανο, σε ένα θαύμα, ελπίζω.

Τα σύννεφα έκρυψαν το φως στον ουρανό,
γύρω κανείς, μάταια ανθρώπους ψάχνω,
τα μάτια σου, είχανε χρώμα γαλανό,
σε μια εικόνα ξέθωρη...εσένα ..ψάχνω.

Θυμάμαι,ο γέροντας, μου είπε,μιαν αυγή,
ότι η ζωή θα γίνει αλλιώς,δε θα μ αρέσει,
θα αλλάξουν όλα, κάποτε, πάνω στη γη,
που η καρδιά, δεν θα μπορεί,να τα χωρέσει.

Κομμάτια πέφτουν με φωτιά, μες την αυλή,
κι αυτοί που μείναν,δε σαλεύουν,δε μιλάνε,
στα μέτωπά τους, μόνο υπάρχει μια ουλή,
να τους θυμίζει, όλα εκείνα που ξεχνάνε.

Ounkas
29-09-2010

Τους ίσκιους, έκλεψα μια νύχτα από σένα,
κείνου του δέντρου, με τα τεράστια κλαριά,
δεν ξέρω αν ένιωσες,πως ήταν τσακισμένα,
όλα τα δάση μου,που έφτιαχνα στην στεριά.

Κι έπειτα πάλι θα σου τα ΄δινα, δικά σου,
ήθελα μόνο,τη δροσιά τους ν ΄απολαύσω,
τα άνθη να βλεπα,που είχε η καρδιά σου,
κι ένα δάκρυ μου..΄κεί μέσα να φυλάξω.

Όσα είχα της αγάπης, χρόνια ξεχασμένα,
τα είδα μέσα σου κι είπα να κατοικήσω,
για λίγο να διωχνα, βλέμματα αγριεμένα,
ένα μου όνειρο, βαθιά σου ..να βυθίσω.

Χωρίς να θέλω, τα δέντρα όλα μαραθήκαν,
οι ανάσες σου, θάφτηκαν μες το χώμα,
απ την φωνή τα όνειρά σου, φοβηθήκαν,
κι έμεινα μόνη, με άδεια ψυχή και σώμα..

Δεν τα κατάφερα, να αγγίξω την γαλήνη,
την ησυχία που πλανιόταν,στην ματιά σου,
τώρα η ζωή μου, ψάχνει τί έχει μείνει,
από εκείνα που ήταν κάποτε, δικά σου...

Ounkas
30-09-2010

Σε αυτό το αύριο, που δεν θα φέρει ο χρόνος,
άλλο από το βλέμμα σου και ένα αθώο χάδι,
σ΄ αυτό το απόλυτο και ξένο, ΄είμαι μόνος΄,
εκεί θα μείνω.. να σε ψάχνω κάθε βράδυ.

Σ ένα απόμερο, μικρό και ήσυχο δρομάκι,
μπροστά όνειρα στάθηκαν,ελπίδες ηττημένες,
παραπονιάρικα κοιτούν, όπως ένα παιδάκι,
που κάποιος γέλιο του ταξε,όχι μέρες θλιμμένες.

Δεν έχω κάτι να τους πω, να τα παρηγορήσω,
θέλουν αυτά που δεν μπορώ,δεν πρέπει να ζητώ,
στην σκέψη μου κατάφερα,πολλά να αιχμαλωτίσω,
μα απ όλα την αγάπη σου, μες την ψυχή κρατώ.

Το τίποτα όμως είναι εδώ, πονά και εξαφανίζει,
κάθε ίχνος απ την όμορφη, μοναδική σου εικόνα,
σε λίγο η απουσία σου, τις ώρες θα πριονίζει,
απ των χειλιών σου την βροχή,δε θα μείνει σταγόνα.

Παλεύει σκέψη κι η καρδιά, η λύπη και ο πόνος,
να μην χαθούν όσα μαζί, χτίσαμε λίγο - λίγο,
χάνεται απόψε στη σιωπή, του έρωτα ο δρόμος,
κι όλα εκείνα που ένιωσα,στην αγκαλιά μου σφίγγω.

Ounkas
01- 10-2010

Πάντα οι στίχοι μου έρημοι... με χιόνι σκεπασμένοι,
διαβάζεις,μα απ την παγωνιά,θέλεις γοργά να φύγεις,
όσα ζητούν οι λέξεις μου, σαν φάροι ερειπωμένοι,
κι απο τα βάθη της ψυχής, τη λύπη ξετυλίγεις...

Προσπάθησα πολλές φορές, σελίδες να γεμίσω,
με χρώματα απ τον ουρανό, με γέλιο και εικόνες,
αυτό όμως που κατάφερα, ήτανε να ...μισήσω,
τα καλοκαίρια που έρχονται,λάτρεψα τους χειμώνες.

Η απόχρωση της θάλασσας, όποτε συννεφιάζει,
είναι αυτή που έμεινε και ... γέρασε μαζί μου,
κάθε καινούργιο πρωινό... ο ήλιος σαν χαράζει,
χάνω ένα φύλλο απ το κλαδί,του δέντρου ζωής μου.

Όσοι απορούν για την βροχή,που μούσκεψε το σώμα,
κι αναρωτιούνται πώς μπορεί,το φως να μην στεγνώνει,
πρέπει να έρθουν πιο κοντά, να γύρουνε στο χώμα,
έτσι μόνο θα νιώσουμε, πως η σιωπή λυτρώνει...

Ounkas

03-10-2010

Όσο μακριά κι αν ο άνεμος σε διώχνει,
γιατί δεν έπρεπε, καθόλου να είσαι εδω,
όσο το σύννεφο, για αλλού σε σπρώχνει,
κι αν δεν κατάφερα, ποτέ μου να σε βρω,

θα είσαι κάτοικος, πάντοτε της ψυχής μου,
σαν το νησί, που δεν το γύρεψε κανείς,
κύμα θα γίνω, θα ξεσπάσω την ορμή μου,
στην αμμουδιά, που εσύ ποτέ δεν θα φανείς.

Κι αν η κραυγή, απ τη φωνή μου εκεί φτάνει,
μην σε τρομάξει, είν΄ όσα μέσα μου κρατώ,
ήταν γραμμένο, αυτή η ζωή να κάνει στάση,
σ΄ ένα σταθμό, που θα χανόταν στο λεπτό.

Όσο κι αν το ΄θελες, μαζί μου να βαδίσεις,
σ έπνιξαν φως μου,των ματιών μου οι πληγές,
ποτέ δεν ζήτησα, κάτι από σένα να στερήσεις,
μόνο η αγάπη κύλησε, μες τα όνειρα σου...δες..

Θα μείνω μόνη μου και πάλι όπως με βρήκες,
την μοναξιά θα αγκαλιάσω, όπως και χρόνια,
εσύ άστρο θα σαι, που στην ζωή μου μπήκες,
φως να γεμίζεις, της ερημιάς μου τον χειμώνα.

Ounkas
05-10-2010

Τί θα μείνει να θυμάσαι,όταν ΄λείψω΄?
το ΄αντίο΄, είναι λέξη κι όχι αισθήσεις,
είχα τόσα στη καρδιά,για να σου δείξω,
αλλά κάτι θα σου δώσω να κρατήσεις.

Μια ανάμνηση,τα χέρια μου,που αγγίζουν,
τα δικά σου, να ζητούν, να αγκαλιάζουν,
τα δυό χείλη μου, απαλά να σου χαρίσουν,
δυό φιλιά, που δυστυχώς αναστενάζουν.

Δεν προσπάθησαν,να πάρουν τη χαρά σου,
δεν θα έκλεβαν,την λάμψη απ τη μορφή σου,
ταξιδεύαν δίχως φόβο, στα όνειρά σου,
νοσταλγούσαν, σαν ναυάγια την αφή σου.

Δεν με άγγιξες ποτέ, κι όμως το σώμα,
είχε ζήσει, του κορμιού σου την πνοή,
χωρισμένη η ψυχή μου, σε ένα δώμα,
καρτερούσε της φωνής σου, την βοή...

Το φθινόπωρο, μας βρήκε να μιλάμε,
κάπου ήσυχα, σε ένα μέρος μακρινό,
λίγα ζήσαμε,μα οι καρδιές γελάνε,
γεννούν φως, σ΄ότι υπάρχει σκοτεινό.

Σε είπα ΄ανάσα΄ γιατί ζωή κερνούσες,
σε είπα ΄αγάπη, γιατί ζούσαμε ΄μαζί΄,
στον ύπνο μου,τα βράδια σαν περνούσες,
έμοιαζε ο χρόνος, μόνο για ΄εμας΄να ζει.

Ounkas
07-10-2010

Άσε με εδω,όπως με βρήκες πριν καιρό,
φύγε αθόρυβα, χωρίς φωνές και δάκρυ,
το ξέρω άντεχα, μα τώρα δεν μπορώ,
να με πονά, κάθε οργής σου το αγκάθι.

Χωρίς κουβέντες,που θα λιώσουν τη ψυχή,
χωρίς να πεις πως μ΄αγαπάς,αυτό το ξέρω,
φύγε βουβά, απ τον ματιών σου την γιορτή,
θέλω τον ήχο, στην ζωή, ξανά να φέρω.

Θα σε κρατήσω μες τη σκέψη φυλαχτό,
όπως σου αξίζει, δίχως άλλο να γυρέψω,
όσα μου χάρισες, μ αυτά θα πορευτώ,
πανί θα γίνουν, μακριά να ταξιδέψω...

Κι εσύ να πεις,ότι δεν βρέθηκα μπροστά σου,
πως δεν με γνώρισες ποτέ,πως δεν με είδες,
ότι δεν μου δωσες το βλέμμα, της ματιάς σου,
και πως δεν διάβασες ποτέ σου, τις σελίδες...

αυτές που έμπλεκαν,το χρώμα και το γκρίζο,
κείνες που έκαναν το φωτεινό,μακριά να τρέχει,
κείνες που έλεγαν,στον ήλιο, μην χαράζει,
στάλα γινόμουν, που ξερε μοναχά να βρέχει.

Να πεις δεν άκουσες, ποτέ απ την φωνή μου,
απ την καρδιά, ούτε δυό λέξεις με χαρά,
πως δεν σου χάρισα, καμιά αναπνοή μου,
και πως το ΄είναι΄ μου, χάδι δεν καρτερά.

Ounkas
09-10-2010

Όταν η φλόγα της αγάπης σου, σβήσει,
όταν ο ήλιος δεν βγει, ν΄ ανατείλει,
όταν η σκέψη σου, μόνη μ αφήσει,
κι όταν θαμπώσει,της αυγής το κοχύλι,

άν τον ματιών σου, η λάμψη, αλλάξει,
και οι αναμνήσεις μας, γίνουν σιωπές,
αν τα χαμόγελα, που είχες φυλάξει,
γεμίσουν πόνο και γίνουν ντροπές,

όταν αγγίξεις, τις άκρες του ονείρου,
που ήταν κάποτε, η φωλιά της ζωής,
σαν ξεχαστείς,στις γωνιές του απείρου,
κι όσα έχεις νιώσει, θες να αρνηθείς.

Τότε έχει έρθει, ουρανέ μου το τέλος,
η ώρα που γκρίζα όλα,θα γίνουν θολά,
σ΄ενα απίστευτο κι απρόσωπο μέρος,
κει θα βρεθώ, που κανείς δεν μιλά.

Μα είν η σιωπή, το άλλο μισό μου,
πάντοτε αυτή, αγκαλιά με κρατούσε,
μες την καρδιά,εσύ θα είσαι μικρό μου,
γιατί ήσουν όσα.. η ζωή λαχταρουσε..

Ounkas
15-10-2010

Φοβάμαι...

Φοβάμαι εκείνους τους ανθρώπους
που δήθεν σου χαμογελάνε
πολλοί απ' αυτούς δεν έχουν τρόπους
και για ν' ανέβουν σε πατάνε.

Φοβάμαι κάτι καλοκαίρια
με έρημες ακρογιαλιές
που κόβουνε σαν τα μαχαίρια
τώρα που 'φύγαν οι χαρές.

Φοβάμαι αυτούς που περπατάνε
μονάχοι πάντα και σκυφτοί
κι εκείνους που τους προσπερνάνε
τρέχοντας πίσω απ' τη ζωή.

Φοβάμαι τα αδειανά τα σπίτια
που μέσα πια δε ζει κανείς
στέκουν σαν έρημα σπουργίτια
που έφυγε η ομάδα τους νωρίς.

Φοβάμαι να χαμογελάσω
μήπως μου βγει κάπου κακό
φοβάμαι εσένανε να χάσω
μη μείνει τ' όνειρο μισό.

Φοβάμαι να ρθει εκείνη η μέρα
που θα ξυπνήσω μοναχή
και θα σε ψάχνω πέρα ως πέρα
όμως εσύ θα 'χεις χαθεί...

Κρυμμένη σ΄ένα σύννεφο μέσα γυρίζω,
χαμένη η ψυχή μου και μόνη, κοιτά,
κανέναν που βλέπω, δεν τον γνωρίζω,
εσένα η σκέψη μου και πάλι ζητά.

Αυτή η ερημιά που ζει και σωπαίνει,
που απλώνει, το δίχτυ της,έτσι βουβά,
ληστεύει ότι βρει,το σκίζει,το γδέρνει,
ξεφτίζει το ΄είναι΄μου και το τρυπά.

Θυμίζω σιωπή, που κατοίκησε χρόνια,
μονάχη στα μάτια, σαν ίδιος καημός,
χωρίς συντροφιά, μια γκρίζα εικόνα,
που γίνεται απόψε, της ζωής λυτρωμός.

Μαζί του θα ζεις, μαζί θα βαδίζεις,
μ εκείνον που χάρισε, αγάπη και φως,
σε ότι θυμάσαι, αγγίζεις, ελπίζεις,
εκείνος που ξέρει, θα δείξει το πως,

θα κάνεις ταξίδια, μαζί του απόψε,
σε χώρες που θέλει, σεργιάνι θα βγει,
κι εσύ απ τη ζωή, ότι γνώρισες διώξε,
γιατί αγκαλιά του, θα σε βρει η αυγή.

Ounkas
17-10-2010

Κανείς απόψε, την ψυχή του, μην αγγίξει,
τσάκισε τόσο πολύ,που μοιάζει με ναυάγιο,
αφήστε τον μονάχο,να φωνάξει,να δακρύσει,
να βρει και πάλι, το χαμένο του κουράγιο.

Κανείς μην πλησιάσει, μην του πείτε λέξη,
είναι η καρδιά του, που ρωτά ξανά,γιατί..
ακόμα λίγο και δεν ξέρω αν θα αντέξει,
η θέληση του λύγισε, κι ας ήταν δυνατή.

Μείνετε όλοι μακριά, μην τον πονάτε,
αγρίμι έγινε,μπορεί να σας σκοτώσει,
πάψτε τα πάντα,από εκείνον να ζητάτε,
μην περιμένετε,η ματιά του να ματώσει.

Όσοι,τι είναι να αγαπάς,έχουν κάποτε νιώσει,
μα η ζωή τους στέρησε,με το΄μαζί΄να ζήσουν,
ας μείνουνε εδω κοντά,πριν η χαρά τελειώσει,
και ας σκουπίσουν απαλά,τα μάτια που δακρύζουν.

Ounkas
19-10-2010

Πίσω απo τ άστρα κρύφτηκες,
το φως τους με τυφλώνει..,
ψιθυριστά μου ορκίστηκες,
πως δεν θα μείνω μόνη.

Σ ένα ρεφρέν, με έκλεισες,
μου χάρισες τους στίχους,
και την καρδιά μου θέλησες,
να την γεμίσεις ήχους..

Άφησες τη ματιά να δει,
όσα άλλοι, δεν ξέρουν,
μοιάζεις πολύ μ΄ένα κλαδί,
που οι άνεμοι θα φέρουν,

για να πιαστώ,να μην χαθώ,
μες την οργή του χρόνου,
στο όνειρο, να κρατηθώ,
στην άκρη αυτού του δρόμου.

Κι έπειτα χάθηκες, ξανά,
ήρθες γοργά και φεύγεις,
λέω ΄θα ζω παντοτινά΄,
σε ότι εσύ αποφεύγεις...

Ounkas
20-10-2010

Την μια στιγμή, το όνειρο μοιάζει αληθινό,
έχει τα χρώματα, απ το ουράνιο τόξο,
γεμάτο αγάπη κι όμως τόσο ταπεινό,
που δεν αντέχω,μακριά μου να το διώξω.

Θυμίζει θάλασσα, που γαλανή φεγγοβολά,
κάτω απ τον ήλιο,προσμένει ένα βλέμμα,
και τα νερά της, καθαρά είναι, όχι θολά,
νιώθω μου γνέφει, μ ένα μικρούλι νεύμα.

Μα είναι φορές, που ξεθωριάζει το φιλί,
που προκαλεί, κάθε ανάσα μου να σβήσει,
τ΄ όνειρο χάνεται, δεν μένει για πολύ,
βιάζεται απ έξω, γρήγορα να μ΄αφήσει.

Τότε μου μοιάζει, σαν τέλος, μια ερημιά,
κάνει τα βλέφαρα, νωχελικά να κλείνουν,
δεν θέλω άνθρωπο, σκιά να δω καμιά,
οι ανάσες μου, αγώνα άλλο δε δίνουν...

Κουράστηκα να αγαπώ, ότι με διώχνει,
ότι δεν έμαθε ποτέ, να αποκοιμίζει,
στα χέρια την ψυχή,όλο την σπρώχνει,
στην άκρη του γκρεμού της να βαδίζει...

Ounkas
22-10-2010

Δεν θέλω ρούχο σου να γίνω φορεμένο,
που θα πετάξεις, όταν πια θα βαρεθείς,
καλύτερα ένα πλοίο να μείνω, αραγμένο,
παρά σαν ξένος μπρός μου, να σταθείς.

Δεν υποσχέθηκα πως θα γελώ για πάντα,
σου πα πως κρύβει η ψυχή,πολλες πληγές,
σου είπα μοιάζω,μουσικής μία μπαλάντα,
που στάζει θλίψη και ματώνει τις ψυχές.

Δεν θέλω απόψε να κλαψεις,να δακρύσεις,
ότι κι αν γίνει, να θυμάσαι, είμαι εκεί,
τα χείλη, φεύγοντας δεν θέλω να φιλήσεις,
να με θυμάσαι, όπως μια αγάπη βιαστική.

Ποτέ δεν θύμωσα, με όσα δεν μου είπες,
ούτε σε ΄διάλεξα΄,στα ξαφνικά ένα πρωί,
δεν έχει,φως μου,η ζωή μας όλο λύπες,
μα οι χαρές μου, μόνο μιά σου αναπνοή.

Η τελευταία ήταν αυτή που με κρατούσε,
ήταν δική σου,μου τη χάρισες,θυμάσαι?
δεκάδες βράδια, η ψυχή μου σε ζητούσε,
μα είχα ξεμείνει,στα σκοτάδια που φοβάσαι.

Τώρα ένας ίσκιος,στο προσκέφαλό σου θα μαι,
γαλάζιος άγγελος, πάντα θα σε προσέχω,
μην με σκοτώσει, η μοναξιά, δεν θα φοβάμαι,
και στ όνειρά σου, ελεύθερη θα τρέχω....

Στην αγκαλιά σου μέσα,θα κλειστώ,ως αγέρι,
άνεμος δροσερός, με αγάπη θα σε ντύσω
μονάχα μες τα χέρια σου,θα βρω το καλοκαίρι,
έψαχνα πάντα αφορμή, εκει να ξεψυχήσω...

Ounkas
02.11.2010