Ήχοι Σιωπής ... 2016

Καλή χρονιά σε όλους.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, πιστοί στο ραντεβού μας, με τους ήχους που δεν σταματούν ποτέ,
να μας διδάσκουν πως,

ότι δεν βλέπουμε, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει,

ότι δεν αγγίζουμε, δεν σημαίνει πως δεν υφίσταται,

ότι μας πονά, δεν σημαίνει πως είναι πάντοτε για κακό.

Αντιθέτως, οι ήχοι που κάνουν τα πλήκτρα, δημιουργούν,
οι ήχοι που κάνουν οι ανάσες, δίνουν ζωή,
φέρνουν την ανατολή και το φως, την δύση και το σκοτάδι.

Καλώς ήλθατε, σε ένα ακόμα ταξίδι, των ήχων της ψυχής.

Έτσι ξεκινά, ο χρόνος κάθε αυγή,
μετράει ανηφόρες, απ όταν ξυπνήσει,
αρχίζει πατώντας, πάνω στη γη,
μα χάνει το μέτρημα, τα μάτια σαν κλείσει.

Οι λέξεις κουράζουν κι εκείνη κυλά,
χωρίς ν αντιστέκεται, να δει που θα φτάσει,
πολλές φορές κλαίει, μα ποτέ δεν μιλά,
μονάχη τη θλίψη της, ξανά θα περάσει.

Τις μάχες της δίνει, ανάσα μηδέν,
κι όμως αντέχει, βουβά να ματώνει,
σαν ένα τραγούδι, που κολλά το ρεφραίν,
και όσο προσμένεις, ποτέ δεν τελειώνει.

Χαράζουν οι μέρες, τις δικές τους βραδιές,
τα νύχια γαντζώνει, στα σκαλιά μην γλιστρήσει,
μα σαν τις κιθάρας, τις φθαρμένες χορδές,
δεν έχει τη δύναμη, τον ήχο να αγγίξει.

Με μια αγωνία, τα μάτια θα κλείσει,
μα ο ύπνος δεν έρχεται, να την ησυχάσει,
ο ήλιος που έδυσε, τα φώτα έχει σβήσει,
μα ούτε απόψε φεγγάρι, από δω θα περάσει…

Ounkas
01/01/2016

Μέσα στη θάλασσα, πνίγω την κάθε λύπη,
στο κύμα που έρχεται και φεύγει για αλλού,
αυτή γνωρίζει, πώς μακριά να τις κρατήσει,
μα απόψε μοιάζει, με το νου κάποιου τρελού.

Πίσω τις φέρνει συνεχώς κι όλο τις διώχνω,
ξανά εκεί, στην άμμο πάνω τις αφήνει,
κάτι ίσως θέλει να μου πει, κι όχι από φθόνο,
μέρα τη μέρα, τη σιωπή της, νιώθω, λύνει.

Πίκρες πολλές, γέμισε μέσα της και κλαίει,
κύματα χίλια, μα απόψε άλλο δεν χωρά,
δροσιά πιστεύουμε πως έχει κι όμως καίει,
καθώς αγγίζω, το γαλανό της που φορά.

Αύριο λέει, έτοιμη για μένα θα είναι,
θα έχει ανασάνει και θα αντέχει τη πληγή,
μα τόσο άδικη, είμαι μ αυτήν θυμάμαι,
πάντα της έδινα, ότι δεν έδινα στη γη.

Κι έτσι ξεκίνησα, να την λατρεύω τόσο,
κομμάτι μου έγινε κι άκουγα τη φωνή της,
δεν την πικραίνω άλλο πια, δεν την σκοτώνω,
γελώ μαζί της σαν γελά και κλαίω μαζί της…

Ounkas
01/01/2016

Το σύννεφο φέρνει βροχή και αγέρα,
κοιτάζω το χώμα, τη γη πως πληγώνει,
στα δυό την χαράζει, σαν μια μικρή σφαίρα,
μα εκείνη με πείσμα, το σώμα ενώνει.

Τη δύναμη βρίσκει, για να συνεχίζει,
για αυτό τη θαυμάζω, γιατί όλο παλεύει,
χειμώνας κι αν είναι, αυτή πάλι ανθίζει,
κι όλα τα μάτια, επάνω της στρέφει.

Συνέχεια ψάχνει, τον τρόπο να βγαίνει,
στον ήλιο ξανά κι ας πνίγεται μέρες,
ιστό τον ιστό, αργά πάλι υφαίνει,
τις ρίζες των δέντρων, σε άγονες ξέρες.

Η φύση κοιτάζει, προσμένει να ανοίξουν,
και πάλι τα άνθη, που έχει γεμίσει,
αυτά που μαράθηκαν, με χρώμα να πνίξουν,
κι αυτή η ομορφιά, για καιρό να κρατήσει.

Κι αν έρθει η βροχή, θα την περιμένει,
κι αν πάλι τα πάντα, πλημμύρα θα γίνουν,
αυτή θα είναι εκεί, να τα ανασταίνει,
δεν τα αφήνει ποτέ, πεθαμένα να μείνουν…

Ounkas
03/01/2016

Φεγγάρι μισό, το φως του σκορπίζει,
και σχήματα φτιάχνει, που δεν τα γνωρίζω,
το σύννεφο σκέπασε, ότι γυαλίζει,
κι εγώ σαν γυαλί, απόψε ραγίζω.

Απέραντος τόπος, της καρδιάς τα ποτάμια,
πολλά θα βαδίσεις, μα άλλα θα χάσεις,
δεκάδες των δρόμων, τα έντιμα αλάνια,
που θες της ψυχής τους, τα ωραία να φτάσεις.

Ρωτάς τη βροχή, να σου πει τι θυμάται,
η τόση ερημιά, από πότε φωλιάζει,
μα εκείνη σιωπά, κάνει σαν να κοιμάται,
γιατί η απάντηση, το ξέρει… τρομάζει…

Βουβή μες τους ξένους, το φως όλο ψάχνει,
κι αν λίγο το βρει, στο πλάι του μένει,
σελίδες με λέξεις, γεμίζει και φτιάχνει,
τη θλίψη κι απόψε, να ‘ρθει σαν προσμένει..

Ounkas
04/01/2016

Μικρές στάλες βροχής, στο πρόσωπο μοιάζουν,
σαν γκρίζα διαμάντια, στο χρόνο χαμένα,
ανάσα, αντοχές, διαρκώς τις προστάζουν,
και τ άστρο που σβήνει, έγινε ένα με μένα.

Οι μέρες περνούν, άχρωμες και σκληρές,
με κουρασμένο το νου μου, ως τη δύση,
σκέψεις γυρνούν, είναι τόσες πολλές,
που δεν αφήνουν, τη πληγή να κλείσει.

Σε μια θάλασσα απότομη και τόσο βαθιά,
βήματα ψάχνουν, ένα βράχο να ανέβουν,
θέληση, δύναμη, θάρρος, σε μια γροθιά,
μα οι ελπίδες, όλο ένα και στερεύουν.

Στα μάτια φαίνεται, ένα μικρό νησί,
φαντάζομαι , πως στην ακτή του βγαίνω,
χτίζω καλύβα, που χωράμε εγώ και εσύ,
δυό τρία σκαλιά, να φτιάξω κι ανεβαίνω.

Και κολυμπώ, όσο πιο γρήγορα μπορώ,
όταν θα ‘ρθεις, όλα να τα έχω ετοιμάσει,
μα άλλα θέλει το μυαλό κι άλλα το νερό,
κύματα πνίξαν το κορμί και πώς να τα δαμάσει?

Ounkas
05/01/2016

Ψάχνω μια σκέψη, πάνω της ν ακουμπήσω,
μαζί της ταξίδι, ο νους μου να κάνει,
στα κρύα νερά, να μην κολυμπήσω,
να βρω το μικρό μου, απάγκιο λιμάνι.

Φιγούρες πετούν, φωνάζουν, γελάνε,
το γκρίζο μου χρώμα, απλά τις κοιτάζει,
για όνειρα που ‘χουν, ακούω, μιλάνε,
μα η θλίψη μου δρόμους, συνέχεια χαράζει.

Μικρές ιστορίες, στη ψυχή μου θυμίζω,
στιγμές που τις ζήσαμε, γαλήνιες νότες,
τραγούδι της έγραψα, της το ψιθυρίζω,
σαν βήμα νηπίου, σαν λέξεις του πρώτες.

Το ολόλευκο σύννεφο, που πάντοτε τρέχει,
μια μέρα αν προλάβω, το φως του θα ρίξει,
μα δεν το προφταίνω… εδώ πάντα βρέχει,
δεν θέλει αχτίδα, του ήλιου να αγγίξει...

Και πάλι σιωπή, δεν ζητώ.. δεν θυμώνω…
αγρίμι η θάλασσα, τόσα χρόνια όμως έχω,
μια αίσθηση πως, δοκιμάζει αν το πόνο,
αντέχω στα βάθη της, γιατί πάντα εκεί τρέχω…

Ounkas
06/01/2016

Ξημέρωσε κι ο άνεμος σφυρίζει θυμωμένος,
ή μήπως λέξεις είναι, που θέλουν να ακουστούν?
απ το φεγγάρι και τα αστέρια, γεννημένος,
κύματα βγαίνουν, στην άμμο να πιαστούν.

Πάνω στο σώμα της, αφρός να ζωγραφίζει,
τα μυστικά, που στο βυθό είναι κρυμμένα,
χιλιάδες μάτια την κοιτούν, μα αυτή ελπίζει,
κάποια απ όλα, να αντικρίσουν τα θαμμένα.

Ίχνη πολλά, μα ελάχιστα μπροστά της σταματάνε,
δεκάδες βλέμματα, μόλις που την αγγίζουν,
κάποιων τα βήματα, μένουν εκεί, την ακουμπάνε,
κι από τις στάλες της, συναίσθημα γεμίζουν.

‘Κείνες είναι όλες οι ψυχές, που μόνες μείναν,
την θλίψη της, μόνο αυτές μπορούν να νιώσουν,
όπως κι η θάλασσα και τούτες, μόνο δίναν,
τα τόσα ψάχνοντας, κομμάτια τους να ενώσουν.

Κι ένα μοναδικό ταξίδι, έτσι κάπως ξεκινά,
με ιστορίες που σε εικόνες, μετατρέπουν,
εδώ κι εκεί η ψυχή, σαν θάλασσα γυρνά,
τον άνεμο, μες το βυθό της, πάντα θα γυρεύουν.

Ounkas
10/01/2016

Έσκυψα στη ψυχή, να δω αν δρόμο βρήκε,
αν οι μήνες αυτοί, άλλαξαν τα χρώματα,
αν η αύρα της θάλασσας, κοντά της βγήκε,
και το σκοτάδι, άνθη γέμισε κι αρώματα.

Σκούπισα το δάκρυ, να δω αν θα τρέξει,
να ξέρω αν η γαλήνη, εδώ θα κατοικεί,
αν χάθηκαν τα σύννεφα και δεν θα ξαναβρέξει,
ή πάλι θα ακούγεται, η ίδια μουσική?

Ένα βήμα προχώρησα, να νιώσω αν διαφέρει,
το γκρίζο μονοπάτι, που πάντα ακολουθώ,
τον ουρανό μου κοίταξα, να δω αν έχει φέρει,
το άστρο το ομορφότερο, μαζί του να χαθώ.

Το πρόσωπο μου άχρωμο κι ας βγήκε το φεγγάρι,
χλωμό, θλιμμένο και βουβό, το βρίσκει άλλη μια νύχτα,
τίποτα δεν αλλάζει πια, κι αυτό το καλοκαίρι,
βαριά η ψυχή μου πλάγιασε, χωρίς μια καληνύχτα.

Έσκυψα και την κοίταξα, πάνω μου έχει γύρει,
« μην μου φοβάσαι και ποτέ , ποτέ δεν θα σ αφήσω,
ψάχνουμε κάτι άλλο εμείς, ίσως ένα ακρωτήρι,
να ζούμε όσα πιστεύουμε, δεν θα σου το στερήσω».

Ounkas
10/01/2016

Όπου κι αν βρεθώ, σε όποιον τόπο,
μαζί μου κουβαλώ, τις σκιές της φωτιάς,
κείνες που με πονούν βαθιά, μα έχουνε τον τρόπο,
να με διαβαίνουν σε οδούς, άπειρης μοναξιάς.

Όσα ονειρεύομαι όμορφα, ξέρουνε να τα καίνε,
κι αν κρύψω μερικές στιγμές, κείνες χαμογελάνε,
κάθε κρυψώνα μάθανε, με ύφος όλο λένε,
«ότι κι αν κάνεις, μάταιο, όλα θα τα ζητάμε!».

Ότι αγγίζω απορεί και με κοιτά με λύπη,
κάθε εικόνα γίνεται, κερί που τρεμοσβήνει,
ποτέ δεν φώναξα αυτά, που τόσο μου έχουν λείψει,
μα ούτε θέλω και να ζω, το πλήθος σ όσα αφήνει.

Θα πορευθώ όπως άρχισα, να βρω τα ακριβά μου,
κείνα που οι γύρω μου πετούν, αυτά εγώ μαζεύω,
είναι όλα όσα δε φαίνονται, ζούνε στα όνειρα μου,
για εκείνους είναι ασήμαντα, μα εγώ σ αυτά πιστεύω.

Κι αν είναι τόσες οι πληγές, αυτά τις γαληνεύουν,
είναι η αγάπη της καρδιάς, μια ανάσα αληθινή,
είναι όλα όσα λησμόνησαν και δεν τα ζωντανεύουν,
ανάσες, της ψυχής φτερά, σαν άστρα φωτεινά.

Ounkas
12/01/2016

Πρώτη μέρα που ο ήλιος χάθηκε,
μια παγωνιά την καρδιά τυλίγει,
σε μια νύχτα, η ζωή μαράθηκε,
και η βραδιά, την πνοή μου πνίγει.

Δέκατη μέρα και η αυγή δεν μπόρεσε,
την πίκρα, ανατολή να κάνει,
κόλλησε μέσα μου, μα τόση δεν την χώρεσε,
και πλημμυρίζει, το μικρό λιμάνι.

Μέρα εικοστή, πόσο πόνο θα φέρει
ακόμα ο χρόνος, που κυλά σαν κεραυνός,
μια καταιγίδα, που έχει μόνο να προσφέρει,
μια μοναξιά, που δεν τη χωρά ο ουρανός…

Τριάντα μέρες, η σιωπή έχει φωλιάσει,
χίλια μαχαίρα, την καρδιά τρυπούν,
τα πάντα έχουν, γύρω μου σκοτεινιάσει,
πόσα τα μάτια μου, θα θέλαν να σου πουν.

Και το φως μου, πάλι πυκνό σκοτάδι,
και η πόλη μου, πάλι γέμισε όνειρα,
αργά στο μάγουλο, κύλησαν το στεγνό,
τα πιο καυτά, του κόσμου δάκρυα…

Ounkas
13/01/2016

Χρόνε μαζί μου, το βλέπω πως γερνάς,
χωρίς πια τίποτα, να το υπολογίζεις,
απλά κυλάς, πλάι μου βλέπεις και γυρνάς,
τόπους που ξέρεις, πως δύσκολα κερδίζεις.

Σ έρημους δρόμους, σε εικόνες σκυθρωπές,
που μέσα τους, μόνο το τίποτα χαρίζουν,
μνήμες βαθιά σου ριζωμένες, μα νωπές,
κι όλο σκιές, που έρχονται και ψιθυρίζουν.

Μόνη παρέα σου, αυτές που ξεπροβάλουν,
κι όλο χορεύουν, στο ρυθμό της μοναξιάς,
κείνες μαζί με κάθε αυγή σου θα συμβάλλουν,
χρώμα να δώσουν, με τις φλόγες της φωτιάς.

Μα δεν σε καίνε, μόλο λίγο καψαλίζουν,
τις άκρες, από τ ακριβά σου, τα φτερά,
βαριές ανάσες, που απ το πόνο σου λυγίζουν,
κι εσύ παλεύεις να πετάξει, μια φορά…

Βαθύ το άπειρο, το δάσος σου πυκνώνει,
ο δρόμος χάθηκε, τι να ακολουθήσεις?
δάκρυ δεν έμεινε, η λάβα το στεγνώνει,
μισή ανάσα δεν αρκεί, να προσπαθήσεις…

Ounkas
14/01/2016

Μια στιγμή, το γέλιο κάνει δάκρυ,
κι ελπίδα μοιάζει, με σπίτι κλειστό,
στέκομαι μόνη, στου ποταμού την άκρη,
άστρο που έμεινα, για πάντα σβηστό.

Βοριάς που άφησε, να τον αγκαλιάσω,
νύχτα που σκέπασε, τη λύπη απαλά,
αετός που επέστρεψε, μαζί να φωλιάσω,
κύμα που πήρε, την ψυχή και κυλά.

Βαγόνι που στάθηκε, για να το προφτάσω,
αγκάθι με άγγιξε, μα εγώ δε ματώνω,
άνθη που θέλησαν, παντού να μοιράσω,
σκιές που με έμαθαν, ποτέ μην θυμώνω.

Φεγγάρι που βγήκε, νωρίς μη σκοντάψω,
σκοτάδι που δέχθηκε, την μόνιμη θλίψη,
σεντόνι τυλίχτηκε, μονάχη μην κλάψω,
θεριό που σταμάτησε, η ανάσα μην λείψει…

Φωτιά όλα γίνανε, ξανά και σωπαίνω,
οι τόσες φωνές, απόψε θα πάψουν,
αγάπη μου θάλασσα, εκεί ανασαίνω,
στα βάθη σου μόνο, τα όνειρα θα λάμψουν.

Ounkas
13/01/2016

Θυμάμαι χρώμα έφερες, τους τοίχους μου να βάψεις,
χρώμα λευκό, μπλε του ουρανού και κόκκινο να καίει,
κι όλα αυτά, για ένα σκοπό, το γκρίζο μου να αλλάξεις,
κοίτα τα πως ξεθώριασαν, το άσπρο.. όλο κλαίει..

Μάθε ότι τα χρώματα, απ τη ψυχή, πηγάζουν,
ότι κι αν κάνεις, μόνο αυτή, στο τέλος ζωγραφίζει,
τα χρώματα σου μην χαλάς, στην θάλασσα τ αδειάζουν,
οι λύπες κι όλες οι πληγές, η θλίψη τα ξεφτίζει…

Λύσε ετούτα τα σχοινιά, μακριά να ταξιδέψω,
φίλη μαζί με το νοτιά, είμαι, δεν τον φοβάμαι,
το χρώμα θα χω του νερού, την άμμο θα μαζέψω,
θα γίνει σπίτι ο βράχος της, πάνω του να κοιμάμαι.

Κι εσύ προσπάθησε ξανά, την ομορφιά που θέλεις,
να την γυρέψεις πριν χαθεί, σαν άσπρο περιστέρι,
ο χρόνος γρήγορα περνά, πάντοτε να το ξέρεις,
βιάσου λοιπόν κι εγώ ψηλά, θα είμαι δικό σου αστέρι.

Κι άκου τις νότες της σιωπής, αυτής της μελωδίας
που δεν υπάρχει σε χαρτιά, δεν γράφτηκε από χέρι,
είναι εκείνη η μουσική, την άδειας χορωδίας,
που όσο κι αν θέλεις να τη δεις, μόνο η καρδιά τη ξέρει…

Ounkas
01/2016

Σε αυτό το πέπλο του ονείρου να μην ζεις,
να μην αφήνεις να χαράζουν, άδειες μέρες,
κι αν η καρδιά έχει πληγές, μην της στερείς,
στιγμές που δεν ξαναγυρνούν, όπως οι σφαίρες.

Κι αν η ψυχή σου, έχει διαλέξει τη βροχή,
δίνε της πάντα, δυο αχτίδες, να στεγνώνει,
νιώθε μαζί της, ποια αγαπά σαν εποχή,
μα άφηνε λίγο και το πάγο σου, να λιώνει.

Έτσι οι ανάσες μόνο, δεν θα ξεχαστούν,
κι αν το καράβι σου, βρεθεί σε καταιγίδα,
θα χεις δυό ελπίδες, απ τις σανίδες να πιαστούν,
σαν να κρατάς, χωρίς να κόβεσαι λεπίδα.

Μα αν θυμώσεις, με της ψυχής την παγωνιά,
τα φώτα αν σβήσεις κι ολόκληρη βουλιάξεις,
τότε θα αγγίξεις, του ουρανού την καταχνιά,
και μέσα εκεί, για πάντα θα κουρνιάσεις.

Κι αυτά να ξέρεις, πως στα λέει μια σιωπή,
που τόσα χρόνια, παλεύει το σκοτάδι,
που ξέρει πως, το να δεχτείς… δεν είν ντροπή,
δειλία είναι, να σκεπάζεις… το σημάδι…

Ounkas
01/2016

Πόσο καλό η σιωπή μου κάνει, νιώθω,
πάντοτε βρίσκεται εκεί, μαζί μου κολυμπά,
σε όλα τα δάκρυα, τις λύπες και το πόθο,
που από το πλήθος, κανείς δεν ακουμπά.

Μόνο μου λέει διάφορα, όταν μένουμε μόνοι,
λόγια που ξέρει οι καρδιές, ούτε ο νους αντέχει,
παράπονο της άνθρωποι, που ξέρουν πως ενώνει,
το σώμα τους με τη ψυχή, μα δεν βλέπουν πως βρέχει.

Εγώ κι εκείνη αχώριστοι, εδώ και κάποια χρόνια,
χώρο μου αφήνει όπως κι εγώ, ξέρω πότε σωπαίνει,
γνωρίζουμε πως είμαστε, σε μια σκακιέρα πιόνια,
μα την αξία μας κανείς, ποτέ δεν την μικραίνει.

Η ηρεμία κι η σιωπή, σε κάποιους φέρνει τρόμο,
κι οι λέξεις τους πολλές, μα δίχως σημασία,
κι όταν βλέπουν βαδίζουμε, σ’ ένα δικό μας δρόμο,
το βήμα τους παγώνουνε, λες κι είναι ανταρσία.

Ναι, είναι διαφορετικός, ο δρόμος που διαλέγει,
κάθε ψυχή να πορευτεί, να βρει όσα αυτή ψάχνει,
γιατί είναι άλλα όσα ζητά, η σιωπή κι όσα πιστεύει,
και στης ζωής μας τον ιστό, διαλέγει να είν’ αράχνη.

Ounkas
02/2016

Τα λόγια λιγόστεψαν, το κάστρο θεριεύει,
το τείχος του χτίζεται, όπου είχε γκρεμίσει,
εκείνο που πάντοτε, το νου μου μαγεύει,
συνέχεια τη δύναμη, που ψάχνει να αντλήσει.

Κι αν φαίνεται ανήμπορη, η ψυχή είναι βράχος,
κι αν μοιάζει αμίλητη, τα λόγια της καίνε,
κι αν νιώθει κανείς, πως είναι μονάχος,
ας μείνει ακίνητος, να ακούσει τι λένε...

Μέρα και νύχτα, ακούραστη φέρνει,
πέτρα την πέτρα, λάσπη και χώμα,
καμιά φορά πάνω μου, τη νιώθω να γέρνει,
ανάσες να πάρει, να βρει λίγο χρώμα.

Και χτίζει και σκάβει, χωρίς να κοιμάται,
πρέπει να τελειώσει, αυτό που έχει αρχίσει,
τα τείχη που μέσα τους, θα κλειστεί σαν λυπάται,
με νέες ανάσες, στη ζωή να γυρίσει.

Λιγοστεύουν συνέχεια, οι ώρες του χρόνου,
που περνά μακριά, έξω από το κάστρο,
είναι αμέτρητα πια, τα βέλη του φθόνου,
που πάνω της πέφτουνε, την σβήνουν… σαν άστρο…

Ounkas
02/2016

Στα μάτια μου μια ζωγραφιά, μ’ ένα μεγάλο δάσος,
δέντρα πανύψηλα, πυκνά κλαδιά το ζώνουν,
να το διαβεί, ποιος το τολμά?! θέλει θάρρος και θράσος,
εγώ το νιώθω ένα μου, τα φύλλα με κυκλώνουν.

Το βήμα μου με οδηγεί, αργά ανάμεσα τους,
αγγίζω το φλοιό της γης, το άπειρο των κορμών,
με κάποιο τρόπο μου μιλούν, σαν βρίσκομαι κοντά τους,
κι αισθάνομαι τον ήχο τους, το βάθος των λυγμών.

Το χέρι μου απαλά ακουμπά, ένα απ τα σώματα τους,
αναστατώνεται η ψυχή, δυό δάκρυα σταλάζουν,
τόσες πολλές οι χαρακιές!! πάνω στα πρόσωπά τους,
μοιάζουν σαν να μην τ άκουσε, κανείς καθώς φωνάζουν.

Αισθάνομαι πως πλάι τους κι άλλοι θα περπατήσουν,
μα είναι λίγες οι μορφές, που νιώσανε τη θλίψη,
κι όταν το δάσος τέλειωσε, αυτό που όλοι κρατήσαν,
ήταν οι αχτίδες που έπεφταν, τη λύπη τους να κρύψει.

Όμως κανείς δεν έφτασε, σ αυτό το μονοπάτι,
ελάχιστοι το ξέρουνε, πως είναι εδώ ακόμα,
ανάμεσα στα αγέρωχα δέντρα, σαν σκαλοπάτι,
που οδηγεί μακρύτερα, απ το γνωστό μας σώμα.

Αυτό είναι μόνο το κουτί, ένα μεγάλο σπίτι,
που μέσα του όσα κατοικούν, λίγοι τα λογαριάζουν,
δίχως αυτό όμως είμαστε, ποτάμι χωρίς κύτη,
που όσοι δεν σεβάστηκαν, στα βάθη του, βουλιάζουν.

Ounkas
02/2016

Γέμισε η ψυχή, τόσο πολύ που δεν αδειάζει,
κι αν προσπαθώ, είναι γιατί τόσο πονά,
ανοίγω το παράθυρο, μα εκείνη συννεφιάζει,
κι όταν σκουπίζω το καημό, στο κάστρο της γυρνά.

Πόσο κοντά της έζησα, πόσα πολλά έχω μάθει,
όσα κι αν ξέρω, απύθμενη, ποτέ δεν θα αρκούν,
μαζί τα πληρωθήκαμε, σωστά αλλά και λάθη,
δικά μας η οποιουδήποτε, ποτέ δεν μας χρωστούν.

Κι αν δείχνουμε απόμακρες κι αν η σιωπή θυμώνει,
κι αν είναι οι λέξεις λιγοστές, δεν το καταλαβαίνουν,
η θλίψη μας τόση πολύ, τους γύρω μας ματώνει,
κλεινόμαστε στα τείχη μας, αυτοί για να ανασαίνουν.

Μα κι όσα ψάχνουμε εδώ, μες της ζωής το θόλο,
είναι τόσο αλλιώτικα, απ όσα καρτερούν,
στα πλήθη ανάμεσα έζησα, σε φθόνο και σε δόλο,
κι ένιωσα αμέτρητες ψυχές, να αλλάξουν πως μπορούν.

Όμως τις μάχες μου ποτέ, δε θα εγκαταλείψω,
και μία ακόμα από αυτές, μπρος στο καμιά, θεριεύει,
κι έπειτα κλείνομαι ξανά, καιρό πάλι θα λείψω,
μα ένα χαμόγελο αχνό, έχω να με γιατρεύει…

Ounkas
02/2016

Πάνω σε εκείνο το βουνό, με είδες να βαδίζω,
με ρώτησες, τι αναζητώ, σ αυτή την ερημιά,
σου είπα εδώ βρίσκονται, όλα όσα ορίζω,
όλα όσα κρύβουν μέσα μας, τα σώματα – κορμιά.

Σε κύματα μ αντάμωσες, με είδες να παλεύω,
μου φώναξες εκεί να ‘ρθω, έχω σάπιο σκαρί,
σου είπα πως είναι εδώ, όλα όσα γυρεύω,
όσα η ψυχή μου να τα βρει, στο πλήθος δεν μπορεί.

Στα δέντρα ανάμεσα ξανά, είδες να περπατάω,
σ αυτό το δάσος μου έλεγες, πολλοί έχουν χαθεί,
μα εγώ εδώ με της ψυχής, τα μάτια της κοιτάω,
κι έχουνε τόσα όμορφα, βαθιά μου κερδηθεί.

Φωτιά δεξιά κι αριστερά, αργά μέσα της μπαίνω,
κι εσύ τρομάζεις μη καώ, φωνάζεις ‘’γύρνα πίσω’’,
η φλόγα είναι φίλη μου, ξέρει δεν την χορταίνω,
βοηθά την τόση θλίψη μου, το πόνο ήρθα ν’ αφήσω…

Στα μονοπάτια που γυρνώ, λίγους ανθρώπους βλέπω,
είναι εκείνοι που ζητούν, να βρουν όσα έχουν κρύψει,
τη λύπη κάνω υπομονή, τα ‘’πρέπει’’ ανατρέπω,
κι όσα η ζωή δίνει εύκολα, ποτέ δεν μου χουν λείψει.

Σ ότι αποφεύγουν οι πολλοί, εκεί θα τριγυρίζω,
σ ότι τρομάζει που άγνωστο, είναι και το φοβούνται,
εδώ μικρές αξίες ζω, τις νιώθω, τις αγγίζω,
που έξω στο κόσμο θάφτηκαν και ούτε τις θυμούνται…

Ounkas
02/2016

Σ ένα τοπίο γνώριμο, τα σύννεφα θολώνουν,
αχτίδες ήλιου δε θα δεις, τις έχουνε σκεπάσει,
χωρίς να κάνει παγωνιά, τα σώματα κρυώνουν,
οι σκέψεις γίνονται βαριές, λες κι έχουνε γεράσει.

Παιχνίδια παίζει το μυαλό, εικόνες που γνωρίζει,
λες κι είναι πρώτη του φορά, στα μάτια τις κοιτά,
τα λίγα που περίμενες, άλλο δεν σου χαρίζει,
μόνο από νήμα αέρινο, τα θέλω σου, κεντά.

Φωτιά παντού απλώθηκε, ότι ακουμπά το καίει,
στρώθηκε στάχτη σαν χαλί, πώς λίγο ν ανασάνεις?
μοίρα που χρόνια γράφτηκε, μαζί σου κι αυτή κλαίει,
συ θες να ζήσεις, να χαρείς, όσα πάντοτε φτάνεις.

Καημός στο μέσα σου βαθιά, τίποτα δεν σωπαίνει,
θεριό, που από μικρό παιδί, σ’ ακολουθεί γελώντας,
μα όσο κι αν βλέπεις τη στεριά, πάλι να ξεμακραίνει,
τόσο με πείσμα προχωράς, την καταχνιά νικώντας.

Κι αν όλα κάποτε τα δεις, φωτιά να έχουν πάρει,
θα ξέρεις, δε λησμόνησες, τα θέλω της καρδιάς σου,
κι αν κόκκινο και άγριο, προβάλλει το φεγγάρι,
μέσα σου σύννεφο λευκό, θα φτιάχνουν τα όνειρα σου.

Ounkas
03/2016

Μικρά σημάδια, που ένα ‘γίναν,
άστρα που ενώθηκαν, σε μια φωτιά,
χρυσό φεγγάρι, δυό λάμψεις μείναν,
μέσα στη νύχτα, άδεια η ματιά.

Φλόγες πετούν, στο μικρό δρόμο,
σα λάβα καίνε, τις σκόρπιες σκέψεις,
λίγο χρειάζονται, πια απ το χρόνο,
το νου να μπλέξουν, να τις πιστέψεις.

Όνειρα έσβησαν, πριν καν ανάψουν,
ελπίδες ξέθωρες, ψυχή που οδεύει,
σ’ ένα γκρεμό, μόνες θα κλάψουν,
μ’ ανέμου αύρα, να τις χαϊδεύει.

Ανάσα εσύ, καημού σου λέξεις,
μες το σκοτάδι, το δρόμο ψάχνεις,
δυό οι οδοί, ποια να διαλέξεις,
μες το μυαλό σου, εικόνες φτιάχνεις,

Μεγάλο αγκάθι, πληγή και τρέχει,
να μην προφτάσεις, να το γιατρέψεις,
μα όση η ψυχή, θλίψη κι αν έχει,
όσα σε πόνεσαν… δεν θα πληγώσεις…

Ounkas
03/2016

Γέρασαν τα δέντρα, στη δική μου γειτονιά,
τα λουλούδια που είχαν, τώρα δεν ανθίζουν,
άδειασαν οι δρόμοι, μα σε μια γωνιά,
μια μικρή φιγούρα και κοντά της τρέχω.

Μια σκιά ήταν μόνο, γύρω απ το φως,
που απόψε άπλωσε, πάλι το φεγγάρι,
το γυαλί μου ράγισε, μα δεν ξέρω πως,
και θυμάμαι έλαμπε, σαν μαργαριτάρι.

Ένας ήχος από μακριά, να τον βρω γυρεύω,
μα όσο πλησιάζω, τόσο εκείνος φεύγει,
μέσα στο σκοτάδι, νιώθω πως κοντεύω,
όμως η σιωπή, ότι βρίσκει κλέβει.

Να γυρίσω πίσω, τι θα μ’ ωφελήσει,
μέσα στα συντρίμμια, τ’ όνειρο διψάει,
η πηγή μου στέρεψε, πώς να το δροσίσει,
πάλι άνοιξε η πληγή, στη ψυχή ξεσπάει.

Όπου κι αν κοιτάξω, χρώματα σβησμένα,
κι αν ακούσω κάτι, άδειες θα ‘ναι λέξεις,
μέσα στη καρδιά μου, τ’ άξια φορεμένα,
όλα στα χαρίζω, πριν εσύ τα κλέψεις…

Ounkas
03/2016

Ποτάμι κυλά, τόσο αργά που τρομάζει,
κι εμένα την ίδια, που τόσο το ξέρω,
μια νέα πορεία, λες και δοκιμάζει,
και με προκαλεί, στη παλιά, να το φέρω.

Σε πέτρες γλιστρά, μα ήχος δεν βγαίνει,
λάσπες και βράχια, συνέχεια διασχίζει,
στη γκρίζα ψυχή μου, περνά και την γδέρνει,
τα λίγα μου όνειρα, σιωπηλά τα γκρεμίζει.

Ποτάμι που βρήκα, πριν χρόνια κρυμμένο,
μια νύχτα που έτρεχα, στις σκιές να χαθώ,
φεγγάρι το φώτιζε, μισό, γκρεμισμένο,
σαν κάτι το πλήγωσε, θρηνούσε κι αυτό.

Από τότε ο δρόμος, εδώ με οδηγούσε,
κραυγή να ακουστεί, μακριά να γυρεύει,
του ‘είναι’ το χρώμα, που τόσο διψούσε,
να βρει η καρδιά, για να γαληνεύει.

Μα αυτό το ποτάμι, πια έλεος, δεν έχει,
βουβά, σταθερά, το σώμα του σέρνει,
ποιος να ‘ναι η αιτία, που άλλο δεν τρέχει,
κι ατέλειωτη θλίψη, στα μάτια μου φέρνει?

Ounkas
03/2016

Βγαίνουν οι λέξεις, απ τα χείλη τα στεγνά,
μα ο νους απόψε, δεν τις καταλαβαίνει,
μόνο η σιωπή κι η ερημιά μου, τα στερνά,
γεμίζουν τη πληγή, που όλο και βαθαίνει.

Μήπως αν βγω και κοιτάξω μακριά,
κάτι με κάνει, στην αυγή να πιστέψω?
μήπως της άδειας μου, καρδιάς γιατρειά,
είναι στο φως και να το ικετέψω?

Αυτή η συγνώμη, που ψιθύρισαν δειλά,
μες τη ψυχή μου, της άνοιξα και μπήκε,
όμως τα βέλη, όχι απλά ένα… μα πολλά,
παρηγοριά στα βάθη της, δεν βρήκε.

Πελώριο κύμα κι ο χειμώνας πόσο αργεί,
κάποιοι τη θάλασσα μου, τόσο αγριέψαν,
πόνεσαν όλες, μα αυτή η νέα πληγή,
χείμαρρος έγινε, που τα θεριά παλέψαν.

Απ τον αγώνα, νικητής είναι η σιωπή,
αυτή απέμεινε, η μέρα πριν χαράξει,
και κάποια βλέμματα, που ένιωθαν ντροπή,
γιατί από μέσα τους, ότι καλό έχουν πετάξει…

Ounkas
03/2016