Ήχοι Σιωπής ... 2016

Μικρός ο κόσμος, όσο απέραντος κι αν μοιάζει,
γιατί η καρδιά, πάντοτε λίγα αναζητά,
ποτέ δεν θέλησε, τα πάντα να τ αλλάζει,
ο δρόμος ίδιος, που εκείνη περπατά.

Τι κι αν το πλήθος, με αγωνία περιμένει,
ψάχνει συνέχεια, τα πιο πολλά να βρει,
έτσι γυρίζει κι η ψυχή του σαν χαμένη,
γιατί μονίμως, διεκδικεί μια νέα γη.

Μα η καρδιά, διψά για λίγη αλμύρα,
από της θάλασσας το κύμα να γευτεί,
εκείνη αγάπησε και την ανάσα και την μοίρα,
απ το χειμώνα, μέχρι την άμμο την καυτή.

Ψυχές γιορτάζουν, όταν το φως αγγίζει,
την ερημιά τους και ελπίδες της γεννά,
χτύπος ακούγεται, λουλούδι σαν ανθίζει,
κι όταν η αυγή, με την γαλήνη, τις ξυπνά.

Τον ήλιο όλες, να προβάλλει περιμένουν,
μέσα απ το σύννεφο, θέρμη να νιώσουν,
ανάσα ο άνεμος, ποτέ έτσι δεν πεθαίνουν,
κρατούν ελπίδες, σ άλλες καρδιές να δώσουν.

Ounkas
04/2016

Σαν τη βροχή, που πέφτει ασταμάτητα,
πνίγηκε η ψυχή, απόψε απ τις στάλες,
ως τα κρυφά, τα μέρη της τ’ απάτητα,
ως τις ψηλές, του κάστρου της, τις σκάλες.

Όλα πλημμύρισαν, οι δρόμοι όπου βάδιζα,
τις νύχτες όταν, ο ουρανός δεν έχει αστέρια,
χάθηκαν όσα στη καρδιά μου, χάριζα,
μακριά μου πέταξαν., τα άσπρα περιστέρια.

Σαν άγριος άνεμος, που κλείδωσε το στόχο,
η μπόρα ήρθε και διεκδίκησε ότι είχα,
πάλεψα τόσο, από κείνον να γλυτώσω,
μα άφησε πίσω του, μόνο βροχή και πίκρα.

Δεμένη έτσι, μ αλυσίδες και μικρή,
του φεγγαριού λίγο το φως, προσμένει,
την ανεμώνη, θ αναστήσει την νεκρή,
κείνη που μες την άμμο, είναι θαμμένη.

Της υποσχέθηκα, μαζί της θα πλαγιάζω,
στα δυό μου χέρια, θα την κλείνω μην χαθεί,
κι αν με το κύμα, μετρηθώ, δε θα δειλιάσω,
ας πάρει εμένα, αρκεί εκείνη να σωθεί.

Ounkas
04/2016

Όλες οι λέξεις μαζί και με πνίγουν,
σελίδες γεμίζουν ξανά και επιμένουν,
ν αφήσω λιγάκι, απ το πόνο που κρύβουν,
για στάλα στιγμών, που εκεί ανασαίνουν.

Μα τρέχουν σαν πλήθος, που ζητά απεγνωσμένα,
να βγει απ το δρόμο, που κάποιοι του ‘κλείσαν,
κορμιά που βαδίζουν συνέχεια θαμμένα,
στην άμμο που σκέπασε, όσα ίχνη αφήσαν.

Μικρέ μου καημέ, να σε δω νοσταλγώ,
μακριά από μέρες που γεμίζουν με πόνο,
στο λιμάνι σου απόψε, ξανά ναυαγώ,
ξεχασμένος χιονάνθρωπος, στον ήλιο και λιώνω.

Μια άγρια μορφή,, που και πάλι θεριεύει,
για λίγο κι αν χάθηκε, είχε μόνο κρυφτεί,
παλεύει να φτάσει, στη ψυχή που αγριεύει,
υψώνει ανάστημα, άλλο δε θα θαφτεί.

Βαδίζει ως τη θάλασσα, την όμορφη άκρη,
δροσιά απ το άγγιγμα, να πάρει και θάρρος,
στα βράχια κι αν άφησε, σπασμένο κατάρτι,
με σθένος θα μάχεται, να ανάψει ο φάρος.

Ounkas
04/2016

Λευκό περιστέρι στα κλαδιά μου κρυμμένο,
ταξίδευε μέρες, να βρει τις αχτίδες,
του ήλιου που χάθηκαν, μοναχό, κουρασμένο,
σταμάτησε δίχως, να έχει ελπίδες.

Τα σύννεφα σκέπασαν, το φως που ζητούσε,
παγωνιά και βροχή, πουθενά ζωής ίχνη,
βρεγμένο κι ανήμπορο, σε τόπους γυρνούσε,
ώσπου η δύναμη σώθηκε, ουρανό μόνο δείχνει.

Τα φύλλα το τύλιξαν, για να το ζεστάνουν,
του δάσους οι κάτοικοι, του φτιάχνουν φωλιά,
εδώ δε το βρίσκουν, κακό να του κάνουν,
βροντές, μήτε χιόνι, μια αγκαλιά το φυλά.

Το βλέπω να γέρνει, ήρεμο να κουρνιάζει,
στο πυκνό φύλλωμα μου κι αμέσως κοιμάται,
μονάχα απ τα όνειρα, μπορεί να τρομάξει,
μα σφιχτά το κρατώ, για να μην φοβάται.

Μικρό περιστέρι, η μπόρα το οδήγησε,
να βρει τούτο εδώ, το τόπο να ζήσει,
κι αν όλα η βροχή, τριγύρω πλημμύρισε,
η αγάπη μου μόνο του, ποτέ δε θα αφήσει.

Ounkas
05/2016

Μέρες τη θάλασσα, κοιτάζω μπρος μου,
πότε γαλάζια κι ήρεμη, γεμάτη με γαλήνη,
κι άλλοτε γκρίζα και θολή, στο φως μου,
τα σύννεφα μου έλεγαν, πως φέρουν την ευθύνη.

Μα αγαπώ τη συννεφιά, γιατί να της θυμώσω?
μια αγκαλιά έχει ανοιχτή, πάντα με περιμένει,
σαν οι πληγές απ τους καημούς, με κάνουν να ματώσω,
μέσα της χάνομαι βαθιά, κι εκείνη τις ξεπλένει.

Όμως αυτή η καταχνιά, θα θελε να ναι χρώμα,
να ζωγραφίσει στη καρδιά, όσα της έχουν κλέψει,
χρόνια το ξέρω προσπαθεί, ν αλλάξει αυτό το σώμα,
να το κεντήσει ομορφιά κι ελπίδα κάθε σκέψη.

Κι όλο της λέω μη θρηνεί, κείνη δεν είναι αιτία,
που από θλίψη τίποτε, άλλο εδώ δεν βρίσκει,
απλά δεν ξέρει πώς να ζει, μέσα στην αδικία,
στο άδειο γέλιο γύρω της, πώς την πίκρα να κρύψει?

Ounkas
05/2016

Σκέψεις πολλές, όλες μαζί μπλεγμένες,
να βγούνε θέλουν στο χαρτί, να λυτρωθούν,
όσο κι αν γράφω, βρίσκω κι άλλες στριμωγμένες,
μια ελπίδα ψάχνουν, από αυτήν να κρατηθούν.

Τι κι αν μιλώ για αυτές, δύσκολο μοιάζει,
κάποιος να νιώσει, τη λαχτάρα ν ακουστούν,
κουβάρι γίνονται, μα η φωνή διστάζει,
γιατί δε θέλησαν ποτέ, σε άλλους να γαντζωθούν.

Κι έγιναν όλες τους πληγές, ποτέ δεν τις μαλώνω,
καταλαβαίνω πως πονούν, ανάσες μου γυρεύουν,
ένα σχοινί που δέθηκε, μέσα μου και τεντώνω,
να βρω την άκρη του, με αγωνία προσμένω.

Σε μια γωνιά σταμάτησα, στέκουν και με κοιτάζουν,
στα μάτια δάκρυα έχουνε, ίσως και κάποιες τύψεις,
όλες μαζί φωνάζανε, μα στάση τώρα αλλάζουν,
άλλο από λύπη δε θωρούν, μονάχα στάλες θλίψης.

Σκέψεις πολλές, όλες μαζί, ξεθωριασμένες,
κάνουν τα πάντα, λίγο φως να τους χαρίσω,
μα είναι τόσο απόμακρες, τόσο απογοητευμένες,
για μένα πια που άλλη δεν έχω, χαρά να τους δωρίσω.

Ounkas
05/2016

Ψυχή μου κοιμήσου, στης άμμου το στρώμα,
βαριά τα όνειρα σου, μα εδώ θα στεγνώσουν,
πονά το γνωρίζω, το αυλό σου σώμα,
τα κύματα κόπασαν, γαλήνη να δώσουν.

Η θάλασσα βλέπει, εκείνα που κρύβουν,
τα σύννεφα που έφτασαν, για να ησυχάσεις,
τα άστρα ένα – ένα, σιγά τρεμοσβήνουν,
τη πίκρα για λίγο, απλά να ξεχάσεις.

Μα ότι κι αν γίνει, εσύ πάντα τρέχεις,
κι απ όπου περάσεις, αφήνεις κομμάτια,
αμέτρητα ως τώρα έχεις χάσει, μ αντέχεις
να δεις άλλο ένα, σπασμένα κατάρτια.

Απέραντος κόσμος, που ελπίδες μοιράζει,
της γης σου εικόνες, ζωγραφίζουν το χώμα,
μια ανώτερη δύναμη, το πόνο προστάζει,
να γίνει ένας βράχος, που σπρώχνει το σώμα.

Μικρή μου ανεμώνη, πώς λύγισες τόσος?
νομίζω φοβάσαι, πως μόνη θα μείνεις,
στη σκέψη σου μέσα, ρωτάς, άλλο πόσο?
θα μένω να μάχομαι, χαρά για να γίνεις?

Μην κλαις κι εδώ είμαι, για μήνες, για χρόνια,
κι αν κλείσουν οι δρόμοι, καινούργιους θα ανοίξω,
κι αν η Άνοιξη φύγει, κι αν έρθουν τα χιόνια,
στη ζεστή μου αγκαλιά, απαλά θα σε κλείσω.

Ounkas
05/2016

Σ αυτόν τον αγώνα, μια άνιση μάχη,
μα εκεί επιμένω, να μην παραιτούμαι,
απέραντη έρημος, πελώριοι βράχοι,
μα στέκω εμπρός τους, μαζί διεκδικούμε.

Αλμύρα και φως, σιγή και γαλήνη,
σε τούτο το τόπο, που ξέρει να κλέβει,
των χρόνων τις μέρες, που κάπως γελούνε,
τις όποιες στιγμές, που η ζωή μου λατρεύει.

Αυτό το θεριό, ζει αιώνες θαμμένο,
στης καρδιάς το βυθό κι ολοένα βρυχάται,
ψυχρό, μοχθηρό, διαρκώς θυμωμένο,
παγώνει το νου, τη χαρά σαν θυμάται.

Και γδέρνει το δέρμα και θέλει να τρέξει,
μακριά μου το φως, η ελπίδα, το θάρρος,
με ότι διαθέτει και πάλι θα βρέξει,
με τόση μανία, να σβήσει ο φάρος.

Ψιχάλες μετρώ, στα τζάμια που πέφτουν,
σιγά ξεκινούν, τη γιορτή τους απόψε,
του ανέμου ριπές, λίγες νότες προσθέτουν,
τα θέλω σου κάνε, μαχαίρι και κόψε.

Ounkas
05/2016

Μια λεπίδα δες, το κύμα γίνεται,
εξαφανίζει στη στιγμή τη νιότη,
μια παράσταση που απόψε δίνεται,
ψάχνει ο νους, μια ανάμνηση, τη πρώτη.

Μια στιγμή και το καράβι θάβεται,
στης θυμωμένης θάλασσας τα κύματα,
το σκέπασαν, το κυνηγούν και χάνεται,
τα ξύλα σπάνε, σαν να ναι από νήματα.

Γκρίζο φεγγάρι, που για απόψε θέλησε,
το φως να σβήσει, να μην βγει για σένα,
τα όνειρο κάτω απ τα συντρίμμια λύγισε,
το σώμα σύννεφο, βρέχει μανιασμένα.

Μήπως δροσίσει με τις στάλες το κορμί,
ανάσα δώσει κι ο χρόνος το ξεχάσει,
μα έχει αλλάξει, κείνη η λεπτή γραμμή,
και το βοριά, δε θα αφήσει να περάσει.

Κι όπως ξεθώριαζαν τα μάτια, κοίταζαν,
κάποια στεριά, που από παλιά γνωρίζουν,
τώρα τα δέντρα της, βαριά και λύγιζαν,
από τη θύελλα, που άλλο δε γνωρίζουν.

Ounkas
05/2016

Πάλι εδώ, γνώριμο μέρος τ ουρανού,
κείνη η μικρή γωνιά, που όλο σκοτάδι,
πιο απόμερη κι απ τη σπηλιά ενός βουνού,
πιο παγερή κι από το πιο κρύο σου βράδυ.

Μαζί μου ζει, πάει όπου το βήμα σταματά,
κοιτάζει γύρω της, δρόμους διαλέγει,
κάθε στροφή και μια εμπειρία αποκτά,
σ άγνωστα μέρη, την ερημιά της αποφεύγει.

Μα κάθε νύχτα, δακρύζει και ζητά συγνώμη,
γιατί κι αυτό το μονοπάτι, ήταν τραχύ,
γιατί δε βρήκε την γαλήνη της ακόμη,
γιατί βαδίζει σε γκρεμούς, σ άγονη γη.

Τι κι αν διαρκώς, της λέω δεν πειράζει,
κείνη λυπάται, τα άστρα σβήνει και θρηνεί,
εμένα πια, μήτε ο χιονιάς, δεν με τρομάζει,
μήτε το φως, που κάνει χρόνια να φανεί.

Για κείνη νοιάζομαι, δε θέλω άλλο να κλαίει,
αχ ουρανέ, πονάει η ψυχή μου, δυό φορές,
εσύ διαβάζεις, όσα η φωνή δεν λέει,
κι όλο μετράς, τις πίκρες μου, που ναι πολλές…

Ounkas
05/2016

Παγωμένα ποτάμια κυλούν και με πνίγουν,
κι απόψε πληγές, στη ψυχή κατοικούν,
παράθυρα, πόρτες που πια δεν ανοίγουν,
το βράδυ αυτό, οι σκιές διεκδικούν.

Μια θέση δική τους, που πάντα την είχαν,
στα βάθη του χρόνου, μαζί μου πενθούν,
της άφησα λίγο, στο χθες και χαθήκαν,
το δρόμο όμως βρήκαν και τώρα θα ρθούν.

Εδώ να χωρέσουν, στου είναι τη θέση,
να φέρουν μαζί τους, τα όσα αγαπούν,
κι αυτό το αστέρι, σε λίγο θα πέσει,
χωρίς τις ευχές μου, χαρές να γινούν.

Κι αυτό το ταξίδι, ποτέ δεν αλλάζει,
μα πάλι εδώ, θα με βρει η αυγή,
να μάχομαι για όσα, η ζωή με προστάζει,
σε πόλεμο είμαι, μαζί της στη γη.

Νωρίς ο χειμώνας, την άγκυρα ρίχνει,
σ αυτή την αυλή, που ανθός δεν φυτρώνει,
φεγγάρι χλωμό, το τρόμο του δείχνει,
γιατί η καταιγίδα, σιγά το σκοτώνει.

Ounkas
06/2016

Σύννεφα τύλιξαν τον ουρανό και κοίτα,
τον ήλιο αμέσως σκέπασαν και τρέχουν,
πριν ξεκινήσει η βροχή, κρυψώνα βρήκα,
γιατί οι στάλες τους, οίκτο άλλο δεν έχουν.

Η μπόρα ότι έχτισα, ξέρω θα παρασύρει,
σ ένα ποτάμι που γοργά, κυλά και αγριεύει,
ομίχλη και βαριά σκιά, πάνω απ το μοναστήρι,
κείνο που πέρα απ το βουνό, την ομορφιά σμιλεύει.

Οι καταιγίδες των καιρών, σημάδι το χουν βάλει,
στο πιο ψηλό σημείο του, τραβά τους κεραυνούς,
κι όσες ψυχές το κατοικούν, με υπομονή μεγάλη,
προσμένουν άλλη μια φορά, ανέμους ικανούς,

να το τσακίσουν, να το κάνουν να γκρεμίσει,
να το νικήσουν, να το δουν, κατεστραμμένο,
να φυλακίσουν, όσες καρδιές το έχουν χτίσει,
να μείνει ερείπιο, απ όλους ξεχασμένο.

Δε θέλω κάπου να στραφώ, απόψε ο δρόμος,
θα μ οδηγήσει, σε ότι πρέπει να συμβεί,
ή θα νικήσουν, θα διωχθεί όλος ο πόνος,
ή θα ακουστεί, της μοναξιάς μου η κραυγή.

Ounkas
10/2016

Κι εκεί που η θάλασσα έμοιαζε γαλανή,
κι ο άνεμος, σχεδόν είχε κοπάσει,
μες τη ψυχή, η θύμησή σου τόσο αγνή,
κάνει το νου, πολύ να θέλει να τη φτάσει.

Μα ήρθαν κύματα και σύννεφα σωρό,
σκέπασαν ότι θαλασσί, τα μάτια είδαν,
ούτε το γέλιο να κρατήσω δεν μπορώ,
δεκάδες δάκρυα, έτρεχαν και το πνίγαν.

Σκοτάδι σκέπασε το σώμα και πονά,
ξανά σε εκείνο το βουβό δρόμο μονάχη,
τη νύχτα πίστευα, εδώ θα σε γυρνά,
μα σ ενός βράχου με πετά, πάνω την ράχη.

Τόσο αγωνίζομαι να βρω λίγη στεριά,
κανείς δεν είδε, πως βαθιά έχω βουλιάξει,
πάνω μου στέκει ένα βουνό, τόσο βαριά,
η ζωή μου έγινε και πώς να την αλλάξει?

Με θλίψη γέμισε η αύρα και θρηνεί,
πως σ όλο τούτο το κενό, βρέθηκα μόνη??
η καρδιά τσακίστηκε, βάρκα δίχως πανί,
κι η ερημιά, σαν τότε, εδώ και με κυκλώνει…

Ounkas
10/2016