Η Ιστορία των Ινδιάνων III

SHEYENNE

ΣΟΣΟΝΙ

Οι Σοσόνι ή φυλετική ομάδα «Φίδι» της Νεβάδα, της Γιούτα και του Αϊντάχο περιλαμβάνουν τους Ερυθρόδερμους που τρέφονται με ρίζες, τους Κομάντσι και άλλες φυλές χαμηλού πολιτιστικού επίπεδου. Έχει ειπωθεί ότι αυτοί οι άνθρωποι «βρίσκονται σε πρωτόγονο στάδιο περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τμήμα της ανθρώπινης φυλής πάνω στη γη». «Εντούτοις, αυτή η φυλή μιλά μια διάλεκτο και έχει κάποια συγγένεια αίματος με τη φημισμενη φυλή των Αζτέκων που ίδρυσε την Αυτοκρατορία των Αναχουάκ και ύψωσε αρχιτεκτονικά μνημεία που ανταγωνίζονται τα πιο φημισμένα οικοδομήματα του αρχαίου κόσμου».

SIOUX

Η επικρατούσα φυλή στα υψίπεδα κοντά στο Οχυρό Laramie ήταν οι Sioux. Το όνομα Sioux αναφέρεται σε μια μεγάλη ομάδα Ιθαγενών Αμερικάνων που μιλούν μια κοινή ή όμοια γλώσσα. Το έθνος των Sioux αποτελείται από τρία μέρη, τους Lakota ή Teton-Wan, τους Dakota, και τους Nakota. Οι Lakota ή Tetons είναι οι εφτά φυλές του Δυτικού Μιζούρι. Αυτοαποκαλούνταν Ikche-Wichasha- Οι Αληθινά Φυσικοί Άνθρωποι.

Οι Εφτά Φυλές, ή Ocheti Shakowin (Εφτά Φωτιές), που αποτελούν τους Lakota είναι οι Hunkpapa, οι Oglala, οι Minneconjou, οι Brules (που είναι γνωστοί και με το όνομα Sichangu ή Καμμένοι Γοφοί), οι Ooenunpa ή Δύο Κανάτες, οι Itazipcho ή Όχι Υποκλίσεις, και οι Sihasapa ή Μαύρα Πόδια. Οι Lakota είναι οι τέλειοι καβαλάρηδες, τέλειοι κυνηγοί βουβαλιών των πεδινών, οι Κόκκινοι Ιππότες των Λιβαδιών, οι άνθρωποι του Red Cloud, του Sitting Bull, και του Crazy Horse. Η κουλτούρα της νομαδικής ζωής και των tepees ήταν δική τους. Λατρεύουν τον Wakan Tanka-- Tunkashila, το προγονικό πνεύμα-- προσεύχονται με μία ιερή πίπα, κάνουν συναγωνισμούς οραματισμών μετά από νηστεία τεσσάρων ημερών, και εξακολουθούν να εξασκούνται στον βελονισμό κατά την διάρκεια του Sun Dance.

Οι Lakota Sioux ήταν μια νομαδική φυλή που κυνηγούσαν τα βουβάλια που περιπλανιόντουσαν στα υψίπεδα σε τεράστια κοπάδια. Το βουβάλι τους προμήθευε με φαγητό, ρούχα, το κάλυμμα για τις κατοικίες τους, και την πρώτη ύλη για πολλά από τα εργαλεία τους. Οι Sioux μπορούσαν να είναι ειρηνικοί ή, αν η περίσταση το απαιτούσε, μπορούσαν να είναι τρομακτικοί πολεμιστές. Η πνευματική δύναμη, Wakan, και η τελετή του Summer Sun Dance έπαιζαν σημαντικό ρόλο στις ζωές τους.

Αρχικά φιλικοί με τους λευκούς, οι Lakota πολέμησαν σκληρά όταν τελικά αναγκάστηκαν να αφήσουν τα ιερά τους εδάφη. Κατάφεραν να νικήσουν τον Στρατηγό Crook στο Rosebud, και να τρέψουν σε φυγή τις μεραρχίες του Custer στο Little Bighorn. Έδωσαν την τελική τους μάχη, και ενάντια σε απίστευτα ισχυρές δυνάμεις, αντιμέτωποι με κανόνια, στο Wounded Knee το 1890.

Fool Crow
Ceremonial Chief - Teton Sioux

Για τον Frank Fools Crow, έχουν γραφτεί πολλά εξαιρετικά πράγματα για την βαθιά αγάπη και το ενδιαφέρον του για όλες τις φυλές. Ήταν η πρόθυμη επιθυμία του να μοιραστεί τα ατέλειωτα χαρίσματά του με όσους περισσότερους μπορούσε να βρει. «Η επιβίωση του κόσμου εξαρτάται από το να μοιραστούμε αυτά που έχουμε, και να δουλεύουμε συλλογικά. Εάν δεν το κάνουμε όλος ο κόσμος θα πεθάνει. Πρώτα ο πλανήτης και μετά οι άνθρωποι.». Και συνεχίζει «Αυτοί που παραπονιούνται και μιλούν περισσότερο για το να δώσουν σε άλλους τα Ιατρικά μυστικά, είναι πάντα αυτοί που ξέρουν τα λιγότερα.» Είχε λίγο χρόνο για οποιονδήποτε επιχειρούσε να κρατήσει τις ευλογίες για τον εαυτό του.

Ο Fool Crow συμφώνησε με τον Black Elk όταν αυτός είπε, “Γιάτρεψα με τη δύναμη που πέρασε μέσα από μένα. Βέβαια, δεν ήμουν εγώ που γιάτρεψα, ήταν η δύναμη από τον Έξω Κόσμο, τα οράματα και οι τελετές με έιχαν απλά κάνει μια τρύπα μέσα από την οποία θα μπορούσε η δύναμη να έρθει στους δύο ανθρώπους. Εάν σκεφτόμουνα ότι το έκανα εγώ ο ίδιος, η τρύπα θα έκλεινε και καμιά δύναμη δε θα μπορούσε να περάσει. Τότε όλα όσα θα μπορούσα να κάνω θα ήταν χαζά.” Πίστευε ότι οι Ανώτερες Δυνάμεις δίδασκαν ότι αυτή η θεραπευτική δύναμη έρχεται μέσα και διαμέσου ενός ατόμου πρώτα για να μας κάνει αυτό που θα έπρεπε να είμαστε, και μετά ρέει μέσα από εμάς και προς τους άλλους.

Για να γίνει ένα κενό σκεύος, ο Fools Crow πίστευε ότι πέρασε από τέσσερα στάδια.

- Πρώτα κάλεσε τον Wankan Tanka για να τους απελευθερώσει από οτιδήποτε θα τους ήταν εμπόδιο, όπως η αμφιβολία, οι ερωτήσεις ή η δυσκολία.
- Μετά αναγνώρισε τον εαυτό του σαν ένα καθαρό σκάφος ή σωλήνα, έτοιμο να γεμίσει με ελπίδα, δυνατότητες, και ανυπόμονο να γεμίσει με δύναμη.
- Βίωσε τη δύναμη καθώς εκείνη ήρθε σα μεγάλο κύμα μέσα του.
- Τελικά δίνουν τη δύναμη προς τους άλλους, γνωρίζοντας ότι καθώς αδειάζουν, οι Ανώτερες Δυνάμεις θα συνεχίζουν να τους γεμίζουν με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη για να δοθεί.

Δεν υπάρχει συμφωνία ανάμεσα στους ιθαγενείς της Αμερικής ή εξωτερικοί παρατηρητές σχετικά με τη σημασία της δύναμης, αλλά η γενική άποψη φαίνεται να είναι πως η δύναμη έρχεται αρχικά από μια υπερφυσική πηγή ή πηγές, και ότι περιγράφεται καλύτερα ως μια υπέροχη και ηλεκτρικής φύσεως ενέργεια που γεμίζει το σύμπαν. Η δύναμη είναι παρούσα παντού, σε διαφορετικό βαθμό σε κάθε πράγμα. Η δύναμη υπάρχει σε κάθε πράγμα, έτσι ώστε δικαίως μπορεί κάποιος να πει ότι καθένας από εμάς, είναι κατά μία έννοια, μέρος αυτής της δύναμης. Ο Fools Crow εξέφρασε την ιδέα ότι ήταν η πίστη του σε αυτή τη δύναμη, την οποία αναγνώριζε ως οντότητα, που έκανε την επικοινωνία του περισσότερο αποτελεσματική. Για να προετοιμάσει τον εαυτό του να λάβει και να χρησιμοποιήσει τη δύναμη, εκτελούσε μια απλή, αλλά παντοδύναμη προσευχή/τελετή.

- Με κλειστά τα μάτια του, άρχιζε να τραβάει και με τα δύο χέρια στο στήθος και το θώρακά του, σαν να τραβούσε προς τα έξω το κακό, τα αρνητικά πράγματα ή αυτά που τον εμπόδιζαν. Άρπαξε πολλές χούφτες και πέταξε μακριά ό,τι είχε μαζέψει. Πιάστηκε από τον αέρα από πάνω του, απ’ όπου αιχμαλώτισε αόρατα πράγματα στο κεφάλι και το σώμα του.
- Τελικά, άρχισε να τραβά αόρατα πράγματα από το στήθος και το σώμα του, κρατώντας και τα δύο χέρια δίπλα δίπλα μπροστά του και πέταξε ότι είχε πιάσει σε ένα αόρατο κοινό.
- Καθώς τραγουδούσε ένα ηχητικό τραγούδι προς τις Ανώτερες Δυνάμεις, έγινε σαν ένα καθαρό νέο κενό σκεύος.

Ετοιμαζόταν για κάθε πνευματική ή θεραπευτική πράξη με αυτή την απλή τελετή. Δίδασκε ότι όσο πιο καθαρό ήταν το κόκκαλο, τόσο πιο δυνατή η θεραπεία. Οι Γιατροί άνθρωποι κάνουν ότι κάνουν για την κοινότητά τους και το έθνος τους. «Καλούμαστε να γίνουμε κενά σκεύη για τους ανθρώπους μας, και οποιονδήποτε άλλο μπορούμε να βοηθήσουμε. Δεν πρέπει να αναζητούμε δύναμη για την προσωπική μας χρήση και τιμή. Αυτό που εμείς τα σκεύη πραγματικά γινόμαστε είναι ο αγωγός που ενώνει τον Wanka Tanka, τους βοηθούς και την κοινότητα μεταξύ τους. Αυτό μας λέει την κατεύθυνση που η θεραπευτική μας εργασία πρέπει να ακολουθήσει, και καθιερώνει τον τρόπο ζωής που πρέπει να ζούμε. Πρέπει να είμαστε δυνατοί και αφοσιωμένοι, διαφορετικά θα λάβουμε πολύ λίγη πνευματική δύναμη και μάλλον θα εγκαταλείψουμε την θεραπευτική εργασία.

Τα μαθήματα που διδασκόμαστε από τους ανθρώπινους δασκάλους μας, όπως ήταν ο Stirrup για μένα, δείχνουν έντονα πως ο παραδοσιακός τρόπος εκτέλεσης μιας τελετουργίας είναι πιο σημαντικός από το να θεραπεύσουμε κάποιον. Η θεραπεία ενός μόνο ατόμου είναι σημαντική μόνο για το τί διδάσκει σε όλη την κοινότητα. Αυτή η κοινότητα πρέπει να συνεχίζει να γνωρίζει ότι ο Wankan Tanka, και οι Βοηθοί είναι πάντα μαζί της, και δεν πρέπει να φοβάται.

Το να βλέπουν ένα άτομο να θεραπεύεται τους δίνει αυτή την ασφάλεια, και δίνει στην κοινότητα δύναμη να συνεχίσει σε περιόδους ταλαιπωρίας και καταστροφών. Έτσι το Άτομο Γιατρός κάθεται στο κέντρο κάθε σημαντικού πράγματος που συμβαίνει στην κοινότητά του και στο έθνος, και όταν η δύναμη μπαίνει σε κίνηση και διανέμεται, μας φέρνει περισσότερη και ακόμα μεγαλύτερη δύναμη. Δίνουμε έμφαση στο ότι η πρόληψη είναι περισσότερο σημαντική από τη θεραπεία όσο αφορά την κοινότητα και τα άτομα.

Το να είσαι προετοιμασμένος, ίσως να μην εμποδίσει το να πληγωθούμε, αλλά δε μας αφήνει να καταστραφούμε. Είναι λυπηρό, αλλά οι άνθρωποί μας έχουν αρχίσει να το ξεχνούν, και πληρώνουν ένα τραγικό τίμημα γι’ αυτό. Τους ρίχνουν κάτω και δεν έχουν τη δύναμη ή τον τρόπο να σηκωθούν.”

Περιληπτικά, ο Fools Crow, διδάχτηκε ότι ενώ στον καθένα από εμάς δίνεται φυσική δύναμη τη στιγμή της γέννησης, μας περιβάλλουν επίσης πνευματικές ή υπερφυσικές δυνάμεις. Αυτή η πνευματική γνώση περιλαμβάνει τη γνώση που χρειάζεται για να αποκτήσεις δύναμη και να τη βάλεις σε λειτουργία. Αν επιθυμούμε να πάμε πέρα από τη φυσική δύναμη με την οποία γεννηθήκαμε, πρέπει να εμπιστευθούμε τους εαυτούς μας στον Wanka Tanka, τη Μητέρα Γη, και τα Πνεύματα των Τεσσάρων Κατευθύνσεων (Βοηθοί) και μετά να καλέσουμε πνευματική βοήθεια από αυτούς.

Όταν θα έχουμε κάνει επαφή, μπορούμε να τους ζητήσουμε να μας στείλουν τις ατομικές πνευματικές τους δυνάμεις για να προστεθούν στις δικές μας φυσικές δυνάμεις. Τότε λαμβάνουμε τη γνώση που χρειαζόμαστε για να καταλάβουμε τί μας έχει δοθεί και τις οδηγίες για να βάλουμε σε λειτουργία αυτή τη δύναμη.
Η διαδικασία για να λάβουμε δύναμη είναι:

- Κάθαρση.
- Να γίνουμε ένας καθαρός σωλήνας για να δουλέψουν οι Ανώτερες Δυνάμεις.
- Να χρησιμοποιήσουμε εργαλεία συγκέντρωσης για να περπατήσουμε τα Αρχαία μονοπάτια όπου θα βρούμε καθοδήγηση για τους τρόπους που θα επιτύχουμε τους στόχους.
- Να κάνουμε διανομή της δύναμης σε άλλους.

Καθώς όλα αυτά έχουν γίνει, μπαίνουμε σε μια ειδική αμοιβαία σχέση με την κοινότητά μας. Με το να μοιραζόμαστε αυτή τη δύναμη όλοι φροντίζονται. “Οποιοσδήποτε είναι πρόθυμος να ζήσει τη ζωή που έχω ζήσει, μπορεί να κάνει τα πράγματα που μπορώ να κάνω.

” Αν οι προφητείες είναι σωστές, το να κάνουμε τις κοινότητές μας, τόπο συνεργασίας και επικοινωνίας με τις Ανώτερες Δυνάμεις μπορεί να είναι κρίσιμο για την επιβίωσή μας.

ΦΥΛΕΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ
ΚΑΝΤΟΑΝ

Η φυλετική ομάδα Κάντοαν αποτελείτο από τρεις γεωγραφικές ομάδες, τη βόρεια που την αντιπροσώπευαν οι Αρικάρα, τη μεσαία που περιλάμβανε την Ομοσπονδία των Παονί, και η οποία κατοικούσε κάποτε στη Νεμπράσκα και τη νότια ομάδα, που περιλάμβανε τους Κάντο, Κιτσάι και Γουϊτσίτα. Αυτή η φυλετική ομάδα της Κόκκινης Φυλής ήταν κάποτε πολυάριθμη, αλλά τώρα αντιπροσωπεύεται μόνο από λίγες εκατοντάδες άτομα που εγκαταστάθηκαν στην Οκλαχόμα και στη Βόρεια Ντακότα. Οι φυλές των Κάντο ήταν καλλιεργητές και κυνηγοί και ασχολούνταν με την κεραμική και με τη βυρσοδεψία. Δεν είχαν πολιτική ικανότητα και είχαν χαλαρή ομοσπονδία.

ΑΘΑΠΑΣΚΑΝ

Η φυλετική ομάδα Αθαπάσκαν εκτεινόταν σε μία πλατιά ζώνη κατά μήκος της ηπείρου από τον Ειρηνικό ωκεανό μέχρι τον Κόλπο Χάντσον, και σχεδόν μέχρι κάτω από τις Μεγάλες Λίμνες. Οι φυλές που συγγενεύουν με αυτήν περιπλανήθηκαν προς βορρά μέχρι τις εκβολές του Ποταμού Μακένζι και προς νότο προσπέρασαν τα Βραχώδη Όρη και την ακτή του Όρεγκον, νότια της εκβολής του Ποταμού Κολούμπια, και απλώθηκαν στις πεδιάδες του Νέου Μεξικού ως Απάτσι, Ναβάχο και Λίπαν, φθάνοντας σχεδόν μέχρι τους τροπικούς.

Οι Αθαπάσκαν είναι η πιο πλατιά διαδεδομένη ινδιάνικη γλωσσολογική οικογένεια της Βόρειας Αμερικης και κάλυπταν μία περιοχή μεγαλύτερη από σαράντα μοίρες γεωγραφικού πλάτους και εβδομήντα πέντε μοίρες γεωγραφικού μήκους. Η βόρεια διαίρεσή της ήταν γνωστή σαν Τινέχ ή Ντενέ και αποτελείτο από τρεις ομάδες, την ανατολική, τη βορειοδυτική και τη νοτιοδυτική, που κατοικούσαν κοντά στα Βραχώδη Όρη, στο εσωτερικό της Αλάσκας και στα ασφαλή καταφύγια των βουνών της Βρετανικής Αμερικής αντίστοιχα.

Η ομάδα του Ειρηνικού κατελάμβανε πολλά χωριά σε μία λωρίδα γης μήκους γύρω στα εξακόσια χιλιόμετρα από το Όρεγκον μέχρι τον Ποταμό Ιλ στην Καλιφόρνια. Η νότια ομάδα κατελάμβανε ένα μεγάλο τμήμα της Αριζόνα και του Νέου Μεξικού, το νότιο τμήμα της Γιούτα και του Κολοράντο, τα δυτικά σύνορα του Κάνσας και το βόρειο τμήμα του Μεξικού μέχρι το γεωγραφικό πλάτος των 25 μοιρών.

Οι κοινωνικές συνθήκες και τα έθιμα όπως και οι διάφορες διάλεκτοι που μιλούνταν από τους πολλούς κλάδους και παρακλάδια αυτής της μεγάλης οικογένειας, διέφεραν σημαντικά ανάλογα με το κλίμα και το περιβάλλον. Εξαιρετικά προσαρμόσιμη, η φυλετική ομάδα των Αθαπάσκαν μοιάζει να έχει υιοθετήσει πολλά από τα έθιμα και τις τελετουργίες των φυλών με τις οποίες είχε έλθει σε επαφή. Πάντως δε φαίνεται να επεδίωκε να διαμορφώσει δικό της πολιτισμό.

Οι φυλές της είχαν μικρή συνοχή και υποδιαιρούνταν σε οικογενειακές ομάδες ή χαλαρούς ομίλους που αναγνώριζαν ένα είδος πατριαρχικής διακυβέρνησης και καταγωγής. Οι προμήθειές τους σε τροφές ήταν ως επί το πλείστον αβέβαιες, καθώς εξαρτούνταν σχεδόν ολοκληρωτικά από τις κυνηγετικές εξορμήσεις τους. Αυτή η απεγνωσμένη και αδιάκοπη έρευνά για τροφή κατέστησε αυτό το λαό κάπως στενόμυαλο και υλικό στις βλέψεις του.

ΑΡΧΗΓΟΙ ΑΛΛΩΝ ΦΥΛΩΝ
Big Foot

(?....-1890)

Σαν αρχηγός της ομάδας των Miniconjou, που σφαγιάστηκαν στο Wounded Knee Creek στις 29 Δεκεμβρίου 1890, ο Big Foot, στοιχειώνει την ιστορία της Αμερικανικής Δύσης, μια εικόνα κτηνώδους θανάτου -αμφίρροπη- όπως έχει γράψει ο N. Scott Momaday, -μέσα σε αρχαίο φως-.
Ο Βig Foot και οι άνθρωποι του ζούσαν στον καταυλισμό του Cheyenne River, στη σημερινή Νότια Dakota και ήταν ανάμεσα στους πιο ενθουσιαστικούς οπαδούς της τελετής του Ghost Dance, όταν έφτασε στους Lakota την Άνοιξη του 1890. Η πείνα και η μιζέρια που είχαν ακολουθήσει, τη τελική διάλυση του μεγάλου τους καταυλισμού το 1889, έκανε τους Lakota καλούς αποδέκτες του μηνύματος της Μεσσιανικής ανανέωσης που έφερνε ο Ghost Dance, και το κίνημα εξαπλώθηκε γρήγορα στις κατασκηνώσεις, κάνοντας τους κατά τόπους μεσάζοντες να αντιδράσουν ενοχλημένοι. Μερικοί καταπίεσαν αποτελεσματικά τους χορευτές, άλλοι κάλεσαν τους στρατιώτες για να αποκαταστήσουν την τάξη.

Στον καταυλισμό του Standing Rock, όπου υπήρχε η υποψία ότι ο Sitting Bull ενθάρρυνε το Ghost Dance για να αποφευχθεί μια ανταρσία, η κρίση οδήγησε σε αιματοχυσία, όταν η Ινδιάνικη αστυνομία που στάλθηκε να συλλάβει τον ηλικιωμένο ιερό άντρα, τον σκότωσε σε μια αντιμετώπιση των οπαδών του. Φοβούμενοι για αναταραχές, πολλοί από την ομάδα του Sitting Bull έφυγαν προς νότο όπου βρήκαν καταφύγιο στον Big Foot.

Ο Βig Foot αποφάσισε να οδηγήσει τους ανθρώπους του μακριά από την πιθανότητα περισσότερης βίας στο γειτονικό Standing Rock και κατευθύνθηκε ακόμα πιο νότια προς τον καταυλισμό Pine Ridge, ελπίζοντας να βρει ασφάλεια εκεί. Βαριά άρρωστος από πνευμονία, δεν είχε καμιά πρόθεση για μάχη και ανέμιζε μια λευκή σημαία, όταν οι στρατιώτες που περιπολούσαν για περιπλανώμενες ομάδες, τον πρόφτασαν στις 28 Δεκεμβρίου 1890. Εκείνη τη νύχτα ο Big Foot και οι άνθρωποί του στρατοπέδευσαν κοντά στο Wounded Knee Creek, περικυκλωμένοι, από όλες τις πλευρές από στρατιώτες.

Το επόμενο πρωί, οι στρατιώτες εγκατέστησαν αρκετά μεγάλα όπλα Ηοtchkiss σε ένα λόφο πάνω από την κατασκήνωση και άρχισαν την κατάσχεση των όπλων από τους Ινδιάνους. Όταν ένα όπλο κατά λάθος εκπυρσοκρότησε, άρχισαν τα πυρά και μέσα σε μερικά λεπτά, περίπου 370 Lakota, κείτονταν σκοτωμένοι, πολλοί από αυτούς από τα θανατηφόρα όπλα Hotchkiss, ενώ έψαχναν καταφύγιο στην όχθη ενός ρυακιού. Οι στρατιώτες κατεδίωξαν ακόμα και μερικές γυναίκες και παιδιά, σκοτώνοντας ορισμένους ακόμα και σε απόσταση δύο μιλίων μακριά από την περιοχή της αρχικής αντιμετώπισης.

Ένας Ινδιάνος μάρτυρας θυμήθηκε: Μια μητέρα πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε έχοντας το μικρό της αγκαλιά, το παιδί μη ξέροντας ότι η μητέρα του ήταν νεκρή ακόμη θήλαζε, οι γυναίκες καθώς προσπαθούσαν να ξεφύγουν με τα μωρά τους σκοτώθηκαν μαζί και αφού οι περισσότεροι είχαν σκοτωθεί μια φωνή ακούστηκε να λέει ότι όλοι όσοι δεν είχαν σκοτωθεί ή πληγωθεί να προχωρήσουν μπροστά και θα ήταν ασφαλείς.

Μικρά αγόρια βγήκαν από τις κρυψώνες τους, και μόλις φάνηκαν ένας αριθμός στρατιωτών τα περικύκλωσε και τα έσφαξε.
Ο ίδιος ο Big Foot ήταν ανάμεσα σε αυτούς που σκοτώθηκαν πρώτοι. Το παγωμένο του πτώμα, μισοανασηκωμένο, σαν να προσπαθούσε να προειδοποιήσει τους ανθρώπους του, για την επικείμενη καταστροφή, έμεινε ανέγγικτο για 3 μέρες έως ότου, χωρίς τελετή πετάχτηκε σε ένα ομαδικό τάφο.

Crazy Horse
Tashunca-uitco (1849-1877)

Γνωστός για την αγριότητα του στις μάχες, το Τρελλό Άλογο ήταν επίσης αναγνωρισμένος απο τους ανθρώπους του ως διορατικός αρχηγός δεσμευμένος στις παραδόσεις και αξίες του τρόπου ζωής των Lakota.

Ακόμα και ως νέος, το Τρελλό Άλογο ήταν μυθικός πολεμιστής. Έκλεβε άλογα από τους Ινδιάνους Crow πριν κλείσει τα 13 του, και οδήγησε την πρώτη μάχη του πριν κλείσει τα 20. Το Τρελλό Άλογο πολέμησε στον πόλεμο του 1865-68 υπό την αρχηγία του Κόκκινου Σύννεφου (Red Cloud) αρχηγού της φυλής των Ogala. Ο πόλεμος ήταν ενάντια στους Αμερικάνους που είχαν εδρεύσει στην περιοχή Wyoming. Το Τρελλό Άλογο επίσης έπαιξε ρόλο-κλειδί στην καταστροφή της μεραρχίας του William J. Fetterman στο φρούριο Phil Kearny το 1867.

Το Τρελλό Άλογο κέρδισε την φήμη του ανάμεσα στους Lakota όχι μόνο χάρη στην ικανότητα του και τόλμη στις μάχες άλλα επίσης και για την έντονη αποφασιστικότητα του να κρατήσει τον παραδοσιακό τρόπο ζωής των ανθρώπων του. Για παράδειγμα, αρνήθηκε, να επιτρέψει να τραβηχτούν φωτογραφίες του. Επίσης πολέμησε ενάντια στην Αμερικάνικη εισβολή στην Γη των Lakota, ακολουθώντας την συνθήκη που είχε γίνει το 1868 στο Φρούριο Laramie, βοηθώντας την επίθεση σε ένα κατασκοπευτικό απόσπασμα που είχε σταλθεί στην περιοχή Black Hills, απο τον Στρατηγό George Armstrong Custer to 1873.

Όταν το Αμερικάνικο πολεμικό τμήμα της κυβερνήσεως διέταξε όλες τις ομάδες των Lakota να εγκατασταθούν στους καταυλισμούς υπό την Αμερικάνικη κυβέρνηση, το Τρελλό Άλογο έγινε ο αρχηγός της Αντίστασης. Κοντινός σύμμαχος με τους Cheyenne, λόγω του πρώτου γάμου του με μια γυναίκα των Cheyenne, συγκέντρωσε δύναμη 1200 πολεμιστών Ogala και Cheyenne στο χωριό του. Με αυτό το στρατό, ανάγκασε τον Στρατηγό George Crook σε υποχώρηση στις 17 Ιουνίου,1876, καθώς ο τελευταίος προσπαθούσε να εισχωρήσει μέσω του φαραγγιού Rosebud προς την κατασκήνωση του Καθιστού Ταύρου στον ποταμό Little Bighorn.

Μετά την νίκη του, το Τρελλό Άλογο ένωσε δυνάμεις με τον Καθιστό Ταύρο και στις 25 Ιουνίου οδήγησε την ομάδα του στην αντεπίθεση που κατέστρεψε τον Έβδομο Ύλο του Στρατηγού Custer, αποθώντας έτσι τους Αμερικάνους απο τον Βορρά και την Δύση ενώ πολεμιστές Hunkpapa οδηγούμενοι από τον αρχηγό Gall επιτίθεντο από Νότο και Ανατολή.
Ακολουθώντας την νίκη των Lakota στον ποταμό Little Bighorn, ο Καθιστός Ταύρος και ο Gall υποχώρησαν στον Καναδά, αλλά το Τρελλό Άλογο παρέμεινε για να δώσει μάχη με τον Στρατηγό Nelson Miles ο οποίος κυνηγούσε ασταμάτητα τους Lakota και τους συμμάχους τους κατά την διάρκεια του χειμώνα 1876-77. Αυτή η αδιάκοπη στρατιωτική παρενόχληση καθώς και η μείωση του πληθυσμού των βουβάλων ανάγκασαν τελικά το Τρελλό Άλογο να παραδοθεί στις 6 Μαίου 1877. Εκτός από τον Gall και τον Kαθιστό Ταύρο (Sitting Bull), ήταν ο τελευταίος σημαντικός αρχηγός που ενέδωσε.

Ακόμα και στην ήττα όμως, το Τρελλό Άλογο παρέμεινε ανεξάρτητο πνεύμα. Τον Σεπτέμβριο του 1877, όταν έφυγε από τον Αμερικάνικο καταυλισμό χωρίς άδεια, για να πάει την άρρωστη γυναίκα του στους γονείς της, ο Στρατηγός George Crook διέταξε την σύλληψή του, φοβούμενος ότι σχεδίαζε να ξαναγυρίσει στις μάχες. Το Τρελλό Άλογο, αρχικά δεν αντιστάθηκε στην σύλληψη, αλλά όταν αντιλήφθηκε ότι τον οδηγούσαν σε στρατώνα άρχισε να παλεύει, και ενώ τα χέρια του ήταν ακινητοποιημένα από έναν από τους στρατιωτικούς που τον συνέλαβαν, ένας άλλος στρατιώτης τον κάρφωσε με την λεπίδα στην άκρη του όπλου του, σκοτώνοντας έτσι το Τρελλό Άλογο.

Red Cloud
Makhpiya-Luta (1822-1909)

Ως πολεμιστής και εκπρόσωπος του κράτους, η επιτυχία του Red Cloud στις διαμάχες με την κυβέρνηση των ΗΠΑ τον σημάδεψε ως έναν από τους πιο σημαντικούς αρχηγούς Lakota του 19ου αιώνα.

Αν και οι λεπτομέρειες για την νεανική ζωή του δεν είναι σαφείς, το Κόκκινο Σύννεφο γεννήθηκε κοντά στην αρχή των παραποτάμων του ποταμού Platte, κοντά στην περιοχή που είναι πλέον γνωστή ως North Platte στην Nebraska. Η μητέρα του ήταν Ogala και ο πατέρας του, ο οποίος πέθανε όταν το Κόκκινο Σύννεφο ήταν νεαρός, ήταν Brule. Το Κόκκινο Σύννεφο μεγάλωσε στο σπιτικό του θείου του, αρχηγού Smoke.

Μεγάλο μέρος της νεανικής ζωής του Κόκκινου Σύννεφου αναλώθηκε στους πολέμους, πρώτου και κυριότερου αυτού με τις γειτονικές φυλές των Pawnee και Crow, και άλλες φορές ενάντια άλλων Ogala. Το 1841 σκότωσε έναν από τους κύριους αντιπάλους του θείου του, γεγονός το οποίο δίχασε την φυλή των Ogala για τα επόμενα 50 χρόνια. Απέκτησε μεγάλη διασημότητα στην φυλή των Lakota για τον ηγετικό του ρόλο στις μάχες για την απόκτηση γης ανάμεσα στις φυλές των Pawnee, Crow, Utes και Shoshones.

Στις αρχές του 1866, το Κόκκινο Σύννεφο διοργάνωσε τον πιο πετυχημένο πόλεμο που έγινε ποτέ από το Ινδιάνικο Έθνος, ενάντια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο στρατός είχε ξεκινήσει να χτίζει φρούρια κατά μήκος του ποταμού Bozeman Trail, το οποίο περνούσε μέσα από την περιοχή των Lakota (το σημερινό Wyoming) μέχρι τα χρυσωρυχεία στην Montana από τον ποταμό South Platte του Colorado. Καθώς τα καραβάνια των χρυσωρύχων και αυτών που έψαχναν για γη να εγκατασταθούν άρχισαν να διασχίζουν την γη των Lakota, το Κόκκινο Σύννεφο έβλεπε επανειλημμένα ένα όραμα όπου η Ανατολική πλευρά της γης των Lakota, εξοστρακιζόταν από την Minnesota τo 1862-1863. Για να μην συμβεί αυτό εξαπέλυσε μια σειρά από επιθέσεις στα φρούρια, με πιο αξιοπρόσεκτη την επιβλητική νίκη εναντίον του στρατεύματος (80 άντρες) του Υποστράτηγου William Fetterman, μόλις έξω από το φρούριο Phil Kearny στο Wyoming τον Δεκέμβριο του 1866. Οι αμερικάνικες φρουρές βρισκόντουσαν σε μια κατάσταση μόνιμου φόβου μήπως υπάρξουν κι άλλες επιθέσεις κατά την διάρκεια του χειμώνα.

Οι στρατηγικές του Κόκκινου Σύννεφου ήταν τόσο επιτυχείς που το 1868 η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών συμφώνησε στην δημιουργία συνθήκης που έγινε στο Φρούριο Laramie. Οι κανόνες της συνθήκης διακήρυτταν ότι, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εγκατέλειπαν τα φρούρια που είχαν κατά μήκος του Bozeman Trail και εγγυούνταν την κατοχή της περιοχής που σήμερα είναι το Δυτικό μισό της Νότιας Dakota, συμπεριλαμβανόμενης και της περιοχής Black Hills και αρκετή από την γη της Montana και του Wyoming.

Η ειρήνη, φυσικά, δεν κράτησε. Η αποστολή του Στρατηγού Custer στην περιοχή Black Hills το 1874, ξεκίνησε τον πόλεμο στις Βόρειες περιοχές. Έναν πόλεμο που σήμαινε το τέλος των ανεξάρτητων Ινδιάνικων Εθνών. Για λόγους που δεν είναι εντελώς ξεκάθαροι, το Κόκκινο Σύννεφο δεν ενώθηκε με το Τρελλό Άλογο, τον Καθιστό Ταύρο και άλλους αρχηγούς στον πόλεμο των Lakota το 1876-77. Παρόλα αυτά, μετά την στρατιωτική ήττα του έθνους των Lakota, το Κόκκινο Σύννεφο συνέχισε να αγωνίζεται για τις ανάγκες και την αυτονομία των ανθρώπων του, ακόμα αν και ήταν με πιο αφανής και δραματικούς τρόπους αντί για πόλεμο.

Σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1880, το Κόκκινο Σύννεφο συγκρούστηκε με τον Ινδιάνο πράκτορα του Pine Ridge, Valentine McGillycuddy, για την διανομή φαγητού και εφοδίων και για τον έλεγχο του Ινδιάνικου αστυνομικού τμήματος. Εν τέλει, ήταν επιτυχής στο να απολύσουν τον πράκτορα McGillycuddy. Το Κόκκινο Σύννεφο δημιούργησε επαφές με συμπαθείς Ανατολικούς “εκμοντερνιστές”, ιδίως τον Thomas A. Bland, και δεν υποκρίθηκε, για πολιτική έμφαση, πως είχε βαθιά γνώση των “λευκών τρόπων”.

Φοβούμενος της στρατιωτικής παρουσίας στον καταυλισμό του, το Κόκκινο Σύννεφο αντιστάθηκε στο να συμπαρασταθεί στο κίνημα Ghost Dance (Χορός των Φαντασμάτων), και αντίθετα με τον Καθιστό Ταύρο κατάφερε να ξεφύγει την στρατιωτική “ενασχόληση” μαζί του, σώος και αβλαβής. Αμέσως μετά συνέχισε να αγωνίζεται για την αυτονομία των αρχηγών, όπως ο ίδιος, αντιτάχθηκε στην παραχώρηση της γης των Lakota στους λευκούς, και μάταια πάλεψε για να μην διασπαστούν οι Ινδιάνικοι καταυλισμοί σε ανεξάρτητα τμήματα (περιοχές) βάση της Πράξης Dawes. Πέθανε το 1909, αλλά η μακρά και πολύπλοκη ζωή του συνεχίζει σαν μαρτυρία ως προς την ποικιλία τρόπων με τους οποίους οι Ινδιάνοι πολέμησαν ενάντια στην κατάκτησή τους.

Chief Joseph
Hin-mah-too-yah-lat-kekt (1840-1904)

Ο άνθρωπος που έγινε μια εθνική διασημότητα με το όνομα -Chief Joseph- γεννήθηκε στη Wallowa Valley, στο σημερινό Βορειοανατολικό Oregon, το 1840. Του δόθηκε το όνομα Hin-mah-too-yah-lat-kekt ή Thunder Rolling Down The Mountain (Κεραυνός Που Κατρακυλά Στο Βουνό), αλλά ήταν γνωστός σα Joseph ο Νεώτερος, γιατί ο πατέρας του πήρε το Χριστιανικό όνομα Joseph όταν βαφτίστηκε στην Ιεραποστολή Lapwai από τον Henry Spalding το 1838.
Ο Joseph ο Πρεσβύτερος ήταν ένας από τους πρώτους Nez Perc που ασπάστηκαν το Χριστιανισμό και ένας ενεργός υποστηρικτής της μακρόχρονης ειρήνης της φυλής με τους λευκούς.

Το 1855 βοήθησε κιόλας τον περιφερειακό κυβερνήτη της Washington να φτιάξει ένα καταυλισμό για τους Nez Perc που απλωνόταν από το Οregon ως το Idaho. Αλλά το 1863, ακολουθώντας τον πυρετό του χρυσού μέχρι μέσα στην περιοχή των Nez Perc, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πήρε πίσω 6.000.000 εκτάρια από τη γη αυτή, περιορίζοντας τους Nez Perc σε ένα καταυλισμό στο Idaho που ήταν μόλις το 1/10 του αρχικού μεγέθους. Νιώθοντας προδομένος ο ίδιος, ο Joseph ο Πρεσβύτερος, αποκήρυξε τις Η.Π., κατέστρεψε την Αμερικάνικη σημαία και τη Βίβλο του, και αρνήθηκε να μετακινήσει την ομάδα του από τη Wallowa Valley ή να υπογράψει τη συνθήκη που θα καθιστούσε επίσημα τα νέα όρια του καταυλισμού.

Όταν ο πατέρας του πέθανε το 1871, ο Joseph εκλέχτηκε να τον διαδεχτεί. Κληρονόμησε όχι μόνο ένα όνομα αλλά μια κατάσταση ολοένα και πιο άστατη, καθώς οι λευκοί άποικοι συνέχιζαν να έρχονται στη Wallowa Valley. O Joseph αντιστάθηκε με σθένος σε όλες τις προσπάθειες να αναγκάσουν την ομάδα του να μετακινηθεί προς το μικρό καταυλισμό στο Ιdaho και το 1873 μια ομοσπονδιακή διαταγή που αφορούσε τη μετακίνηση των λευκών αποίκων και τη παραμονή των δικών του στη Wallowa Valley, έδειξε ότι ίσως να ήταν επιτυχής.

Αλλά η ομοσπονδιακή κυβέρνηση σύντομα αντέστρεψε τα λεγόμενά της και το 1877, ο Στρατηγός Oliver Otis Howard, απείλησε με επίθεση του ιππικού για να αναγκάσει την ομάδα του Joseph και άλλους αντιστεκόμενους να μετακινηθούν προς τον καταυλισμό. Πιστεύοντας πως μια αντίσταση προς το στρατό θα ήταν ανώφελη ο Joseph οδήγησε απρόθυμα τους ανθρώπους του προς το Idaho.

Δυστυχώς, ποτέ δεν έφτασαν εκεί. Περίπου είκοσι νέοι πολεμιστές Nez Perc, εξαγριωμένοι που έχασαν τα εδάφη της φυλής τους, οργάνωσαν μια επιδρομή σε κοντινούς αποικισμούς και σκότωσαν αρκετούς λευκούς. Αμέσως ο στρατός άρχισε να καταδιώκει την ομάδα του Joseph και τους άλλους που δεν είχαν μετακινηθεί προς τον καταυλισμό. Αν και αντίθετος με τον πόλεμο, ο Joseph μέτρησε τη τύχη του μαζί με τους πολεμικούς αρχηγούς.
Αυτό που ακολούθησε ήταν μια από τις πιο ιδιοφυείς στρατιωτικές υποχωρήσεις στην Αμερικάνικη Ιστορία.

Ακόμα και ο Στρατηγός William Tecumseh Sherman που δε συμπαθούσε τους Ινδιάνους, εντυπωσιάστηκε από την πορεία των 1400 μιλίων, λέγοντας ότι: “οι Ινδιάνοι έδειξαν κουράγιο και επιδεξιότητα τέτοια που προκάλεσαν παγκόσμιο έπαινο. Πολέμησαν με σχεδόν επιστημονική επιδεξιότητα, χρησιμοποιώντας εμπροσθοφυλακές και οπισθοφυλακές, γραμμές ακροβολιστών, και οχυρώματα στο πεδίο της δράσης”. Για παραπάνω από 3 μήνες, η ομάδα των περίπου 700, στους οποίους λιγότεροι από 200 ήταν πολεμιστές, πολεμούσαν 2000 στρατιώτες και Ινδιάνους βοηθητικούς των Η.Π. σε τέσσερις κύριες μάχες και πολυάριθμους ακροβολισμούς.

Μέχρι την επίσημη παράδοση στις 5 Οκτωβρίου 1877, ο Αμερικανικός Τύπος ανέφερε ευρέως τον Joseph σαν Ο Κόκκινος Ναπολέοντας (the Red Napoleon). Είναι απίθανο πάντως να είχε ένα τόσο αποφασιστικό ρόλο στη στρατιωτική παλικαριά των Nez Perc όπως υπαινίσσεται ο θρύλος του. Ποτέ ο λαός του δεν τον σκεφτόταν σα πολεμιστή αρχηγό και ακόμη και ανάμεσα στην ομάδα της Wallowa, ήταν ο Olikut, ο μικρότερος αδερφός του Joseph, αυτός που οδήγησε τους πολεμιστές, ενώ ο Joseph ήταν υπεύθυνος για τη φύλαξη του στρατοπέδου.

Μάλιστα φαίνεται πως ο Joseph είχε ταχθεί ενάντια στην απόφαση να πάει στη Montana και να ζητήσει βοήθεια από τους Crows και ότι άλλοι αρχηγοί, ο Looking Glass και μερικοί που είχαν σκοτωθεί πριν την παράδοση ήταν οι αληθινοί γνώστες της στρατηγικής για την εκστρατεία. Παρ’ όλα αυτά, ο ευρέως ανατυπωμένος λόγος του Joseph, όταν παραδόθηκαν, τον έχει αποθανατίσει σαν ένα στρατιωτικό ηγέτη στην Αμερικανική λαϊκή κουλτούρα:

''Κουράστηκα να πολεμώ. Οι αρχηγοί μας σκοτώθηκαν. Ο Looking Glass είναι νεκρός. Ο Toohoolhoolzote είναι νεκρός. Οι πρεσβύτεροι είναι όλοι νεκροί. Είναι οι νέοι άνδρες που λένε Ναι ή Όχι. Εκείνος που οδήγησε τους νέους άνδρες (Olikut) είναι νεκρός. Κάνει κρύο και δεν έχουμε κουβέρτες. Τα μικρά παιδιά πεθαίνουν απ’ το κρύο. Οι άνθρωποί μου, μερικοί από αυτούς, έχουν καταφύγει στους λόφους, και δεν έχουν ούτε κουβέρτες, ούτε φαγητό.

Κανείς δε ξέρει που βρίσκονται ίσως πεθαίνουν απ’ το κρύο. Θέλω να έχω καιρό να ψάξω για τα παιδιά μου, και να δω πόσα από αυτά μπορώ να βρω. Ίσως τα βρω ανάμεσα στους νεκρούς. Ακούστε με, αρχηγοί μου. Είμαι κουρασμένος. Η καρδιά μου είναι άρρωστη και λυπημένη. Από εκεί που ο ήλιος τώρα στέκεται, δε θα πολεμήσω άλλο, για πάντα''.

Η δόξα λίγο ωφέλησε το Joseph. Αν και είχε παραδοθεί νομίζοντας ότι θα του επέτρεπαν να γυρίσει σπίτι, ο Joseph και ο λαός του στάλθηκαν αρχικά στο Ανατολικό Kansas και μετά σε ένα καταυλισμό στην Ινδιάνικη Επικράτεια (τωρινή Oklahoma), όπου πολλοί από αυτούς πέθαναν από επιδημίες. Αν και του επέτρεψαν να επισκεφτεί την Washington, D.C., το 1879, για να υποστηρίξει την υπόθεσή του στον Πρόεδρο των Η.Π. Rutherford B. Hayes, μόλις το 1885 ο Joseph και οι άλλοι πρόσφυγες επεστράφησαν στο Pacific Northwest. Ακόμα και τότε, οι μισοί, και ο Joseph μαζί, στάλθηκαν σε ένα όχι Nez Perc καταυλισμό, στην Bόρεια Washington, χωριστά από τους υπόλοιπους ανθρώπους τους στο Idaho και την πατρίδα τους στη Wallowa Valley.

Τα τελευταία του χρόνια, ο Joseph μιλούσε με ευγλωττία για την άδικη πολιτική των Η.Π. προς το λαό του και είχε την ελπίδα πως η υπόσχεση της Αμερικής για ελευθερία και ισότητα, ίσως μια μέρα εκπληρωνόταν και για τους Iνδιάνους. Μια αδάμαστη φωνή συνείδησης για τη Δύση, πέθανε το 1904, ακόμη σε εξορία από τη πατρική γη, σύμφωνα με το γιατρό του -από ραγισμένη καρδιά.

Looking Glass
Allalimya Takanin (1832-1877)

Ο Looking Glass ήταν ο πολεμικός αρχηγός που μαζί με τον αρχηγό Joseph, διεύθυναν την υποχώρηση των Nez Perce, το 1877 από το ανατολικό Oregon στην Montana και προς τα σύνορα του Καναδά. Ο γιος ενός διαπρεπή αρχηγού των Nez Perce, ο Looking Glass γεννήθηκε περίπου το 1832 εκεί όπου είναι η σημερινή δυτική Montana. Αν και αγανακτούσε με τους σφετερισμούς των λευκών στα προγονικά του εδάφη, ήταν αντίθετος στο να έρθει σε πόλεμο με τις Η.Π. εξ’ αιτίας των σχεδίων τους να αναγκάσουν τους ανθρώπους του να πάνε σε ένα μικρό καταυλισμό που τους είχαν δώσει στο Lapwai, του Idaho.

Όταν οι Nez Perce και ο στρατός των Η.Π. συγκρούστηκαν για πρώτη φορά στο φαράγγι του Whitebird στις 17 Ιουνίου, το 1877, ο Looking Glass ζούσε ήδη στον καταυλισμό του Lapwai, όπως είχε συμφωνήσει να κάνει. Παρόλα αυτά ο Στρατηγός Oliver Howard πίστευε ότι ο Looking Glass σύντομα θα έμπαινε στη μάχη, και έστειλε ένα απόσπασμα στρατιωτών να τον συλλάβει. Τα σχέδια του Howard όμως γύρισαν προς τον ίδιο, γιατί ο Looking Glass απέφυγε τη σύλληψη και άφησε τον καταυλισμό για να ενωθεί με τον Joseph και τη φυγόδικη ομάδα του όπως ο Howard είχε φοβηθεί.

Για καλύτερα και για χειρότερα η φυγή των Nez Perce είχε το σημάδι της αρχηγίας του Looking Glass. Σα σεβαστός αρχηγός στο πεδίο της μάχης, έπεισε την ομάδα να πάει στη Μontana, παρά την αντίθεση του Joseph, και μετά τους έπεισε να σταματήσουν στο Big Hole, όπου λανθασμένα πίστευε ότι θα ήταν ελεύθεροι από επίθεση. Αφού οι στρατιώτες, υπό τις διαταγές του συνταγματάρχη John Gibson, αιφνιδίασαν εκεί τους Nez Perce, στις 9 Αυγούστου, προκαλώντας τους βαριές απώλειες, ο Looking Glass έχασε πολύ από το κύρος του σαν στρατιωτικός αρχηγός.

Σχεδόν δύο μήνες αργότερα, όταν οι Nez Perce επιτέλους περικυκλώθηκαν από τα στρατεύματα του συνταγματάρχη Nelson A. Miles, στα βουνά Bearpaw, της Montana, ο Looking Glass παρέμεινε πεισματικά αντίθετος στο να παραδοθεί. Μέχρι τότε, όμως, ο Αρχηγός Joseph είχε φτάσει στο συμπέρασμα ότι η παράδοση ήταν η μόνη βιώσιμη επιλογή, και στις 5 Οκτωβρίου, πήγε για να παραδώσει το όπλο του. Την ίδια εκείνη μέρα ο Looking Glass ξεκίνησε για να συναντήσει την ομάδα του Sitting Bull στο Καναδά, αλλά πριν να φτάσει στα σύνορα, σκοτώθηκε από ένα ανιχνευτή Cheyenne.

Popé
(???-1692)

Ένας θρησκευτικός αρχηγός από το San Juan Pueblo, το σημερινό New Mexico, ο Pope οργάνωσε και ήταν αρχηγός στην πιο επιτυχημένη επανάσταση των Ινδιάνων στην ιστορία της Αμερικανικής Δύσης.

Πολύ λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του Pope. Προφανώς ήταν ένας ντόπιος του San Juan Pueblo αλλά μετακόμισε στο κοντινό Taos στα 1670. Πάνω στις ντόπιες θρησκευτικές πρακτικές το 1675, ο Pope σύντομα άρχισε να μιλάει με άλλους άσχημα επηρεασμένους αρχηγούς του Pueblo, με μερικούς Apache που είχαν δεσμούς με τα Pueblos, και τα κοντινά χωριά, για την πιθανότητα μιας μεγάλης κλίμακας επανάσταση εναντίον των Ισπανών.

Πρόσφερε ένα χιλιετές όραμα στα Pueblos, τονίζοντας την απόλυτη απέλαση της Ισπανικής στρατιωτικής και θρησκευτικής εξουσίας, την απομάκρυνση των Χριστιανικών και των Ισπανικών πολιτιστικών πρακτικών, και την επιστροφή των θεοτήτων του Pueblo. Παρά την πολιτιστική του επιθετικότητα, ο Pope δείχνει να έχει επηρεαστεί βαθιά από την Χριστιανική κοσμολογία, γιατί η έμφασή του στην επιστροφή των τριών θεοτήτων του Pueblo, φέρει μια έντονη ομοιότητα με τη Χριστιανική τριάδα.

O Pope ξεκίνησε την επανάστασή του νωρίς τον Αύγουστο του 1680. Είχε εξαιρετική επιτυχία, χάρη στον απεριορίστως ανώτερο αριθμό των Pueblo--περισσότεροι από 8,000 πολεμιστές εναντίον λιγότερων από 200 άοπλων κατοίκων της αποικίας - και χάρη του υψηλού βαθμού συγχρονισμού που είχε επιτύχει.

Παρά τις γλωσσικές διαφορές και την απόσταση, οι Pueblos επιτέθηκαν παντού την ίδια στιγμή, σκοτώνοντας 21 Φραγκισκανούς μοναχούς και περισσότερους από 400 Ισπανούς κατοίκους της αποικίας. Οι Ισπανοί που επέζησαν την αρχική σφοδρή επίθεση διέφυγαν στο παλάτι του Κυβερνήτη στη Santa Fe, όπου οι πολεμιστές του Pope τους περικύκλωσαν. Στα τέλη Αυγούστου, έκαναν μια απελπισμένη προσπάθεια να σπάσουν την πολιορκία των Ινδιάνων και είχαν την τύχη να δραπετεύσουν στο El Paso.

Έχοντας διώξει τους Ισπανούς από το New Mexico, ο Pope προσπάθησε να ξεριζώσει κάθε πιθανό ίχνος της κουλτούρας τους. Διέταξε την καταστροφή των Χριστιανικών αντικειμένων και εκκλησιών, τιμώρησε την ομιλία στα Ισπανικά και τη χρήση των Ισπανικών επωνύμων, και ήταν εναντίον της χρήσης των Ισπανικών εργαλείων όπως το άροτρο. Στο στυλ της αρχηγίας και στην εξάσκηση της προσωπικής του δύναμης, πάντως, ο Pope δείχνει να έχει διαατηρήσει ένα στοιχείο της Ισπανικής αυταρχικότητας που αποξένωσε πολλούς και συντέλεσε στη διάλυση της συμμαχίας των Pueblo.

Σε λιγότερο από ένα χρόνο μετά το θάνατο του Pope to 1692, στρατεύματα υπό τις διαταγές του Diego de Vargas ανακατέλαβαν το Νew Mexico για την Ισπανία. Αλλά η επανάκτηση δε σήμαινε επιστροφή στις μέρες πριν την εξέγερση. Η επανάσταση του Pope είχε μόνιμα αποδυναμώσει την πολιτική δύναμη των Φραγκισκανών, των οποίων οι ιεραποστολικές προσπάθειες ήταν το επίκεντρο του Ισπανικού ενδιαφέροντος στην περιοχή. Τώρα η Ισπανία ενδιαφερόταν περισσότερο για το New Mexico σαν εμπόδιο μεταξύ των Γάλλων και των βορείων επαρχιών του Μεξικού. Έτσι, τώρα δόθηκε στα Pueblos μεγαλύτερη ελευθερία για τις δικές τους θρησκευτικές πρακτικές, και λιγότερες απαιτήσεις για φαγητό και εργασία.

Οι Ισπανοί μέχρι που όπλισαν τους Pueblos για να υπερασπίσουν τα χωριά τους και αναγνώρισαν τη δικαιωματική τους ιδιοκτησία στις περιοχές των χωριών. Περιληπτικά, το μετα-επαναστατικό πολιτικό σύστημα στο New Mexico μπορεί κανείς να το δει σα μια συμμαχία μεταξύ των Pueblo και των Ισπανών, ειδικά σε ότι αφορά τους κοινούς τους εχθρούς, τους Apache, τους Navajo, τους Ute και τους Comanche επιδρομείς.

Δεδομένου του εθνικιστικού του ριζοσπαστισμού, ο Pope δε θα μπορούσε ποτέ να καλωσορίσει μια τέτοια συμμαχία μεταξύ των Pueblos και των Ισπανών, αλλά κάνοντας αυτή τη συμμαχία δυνατή, δημιούργησε τις συνθήκες για την ύπαρξη μιας νέας κουλτούρας στα νοτιοδυτικά της Αμερικής, ένα μείγμα Ινδιάνικων και Ευρωπαικών επιρροών που διατηρεί τον ξεχωριστό χαρακτήρα του ακόμη και σήμερα.

Wowoka (Jack Wilson)
(1856-1932)

Γνωστός σαν Μεσσίας στους ακολουθητές του, ο Wowoka ήταν ο πρώτος Paiute μύστης, του οποίου οι θρησκευτικές δηλώσεις εξάπλωσαν τον Ghosth Dance σε πολλές φυλές στην Αμερικάνικη Δύση.

Ο Wowoka γεννήθηκε στη Δυτική Nevada, στη σημερινή επικράτεια της Esmeralda, περίπου το 1856. Λίγα πράγματα είναι γνωστά για τα πρώτα του χρόνια, αλλά στην ηλικία των δεκατεσσάρων περίπου χρόνων του, πέθανε ο πατέρας του, αφήνοντας τον Wowoka να τον μεγαλώσει η οικογένεια του David Wilson, ένας λευκού γείτονα που είχε ράντσο. Ο Wowoka σύντομα πήρε το όνομα Jack Wilson, με το οποίο ήταν ευρέως γνωστός στους γείτονες, λευκούς και Ινδιάνους, και δούλευε στο ράντσο του Wilson μέχρι και μετά την ενηλικίωσή του. Έμαθε να μιλά Αγγλικά και προφανώς ήρθε σε αρκετή επαφή με το Χριστιανισμό.

Γύρω στα τριάντα του, ο Wowoka άρχισε να υφαίνει μεταξύ τους διάφορες πολιτιστικές τάσεις για τη δημιουργία του Ghost Dance. Είχε μια πλούσια παράδοση θρησκευτικού μυστικισμού πάνω στον οποίο μπορούσε να σχεδιάσει. Γύρω στο 1870, ένας βόρειος Paiute, ο Tοvibo είχε προφητέψει ότι ενώ όλους τους λευκούς θα τους κατάπινε η γη, όλοι οι νεκροί Ινδιάνοι θα έβγαιναν για να απολαύσουν ένα κόσμο ελεύθερο από τους κατακτητές τους. Παρότρυνε τους οπαδούς του να χορεύουν σε κύκλους, κάτι που ήδη υπήρχε σαν παράδοση στην περιοχή Great Basin, ενώ τραγουδούσαν θρησκευτικά τραγούδια. Το κίνημα του Τδvibo εξαπλώθηκε σε μέρη της Nevada, της California και του Oregon.

Αν ο Tοvibo ήταν ή όχι ο πατέρας του Wowoka, όπως πολλοί υπέθεταν τότε, στα τέλη του 1880, ο Wowoka άρχισε να κάνει παρόμοιες προφητείες. Οι δηλώσεις του προμήνυαν την αυγή μιας νέας εποχής, στην οποία οι λευκοί θα εξαφανιζόντουσαν, αφήνοντας τους Ινδιάνους να ζήσουν σε μια γη υλικής αφθονίας, πνευματικής ανανέωσης και αιώνιας ζωής. Όπως πολλά χιλιετή οράματα, οι προφητείες του Wowoka τόνισαν το σύνδεσμο μεταξύ μιας σωστής συμπεριφοράς και της αναμενόμενης σωτηρίας. Η σωτηρία δεν ερχόταν μέσα από την παθητική αναμονή αλλά την καλωσόριζαν μέσα από το καθεστώς ενός ενός τελετουργικού χορού και σωστής ηθικής συμπεριφοράς.

Παρόλη την μετέπειτα σύνδεση του Ghost Dance με τη σφαγή στο Wounded Knee, και την αναταραχή στους καταυλισμούς των Lakota, o Wowoka παρότρυνε τους οπαδούς του να «να μην πειράζετε κανένα ή να μην κάνετε κακό σε κάποιον. Δεν πρέπει να μάχεστε. Πάντα να κάνετε το σωστό.Μην αρνείστε να δουλεύετε για τους λευκούς και μην κάνετε φασαρίες μαζί τους.»

Η ειρωνεία είναι ότι αν και ο Ghost Dance, αντιμετωπίζεται σήμερα σαν έκφραση της Ινδιάνικης ηπιότητας και της επιθυμίας να διατηρήσουν τους παραδοσιακούς τρόπους, οι δηλώσεις του Wowoka είχαν έντονο το σημάδι του λαικού Χριστιανισμού. Η έκκλησή του στην αθανασία του «Ανώτατου Όντος», τον ειρηνισμό και σαφείς αναφορές στον Ιησού (συχνά αναφερόταν σε αυτόν με φράσεις σαν «ο Μεσσίας που ήρθε κάποτε να ζήσει στη γη με τους λευκούς αλλά σκοτώθηκε από αυτούς») όλα υποδεικνύουν μια ενστάλαξη των Χριστιανικών πεποιθήσεων μέσα στο μυστικισμό των Paiute.

Ο Ghost Dance εξαπλώθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της Δύσης, ειδικά ανάμεσα στους πιο πρόσφατα ηττημένους Ινδιάνους των Great Plains (Μεγάλων Πεδιάδων). Οι τοπικές ομάδες θα υιοθετούσαν τον πυρήνα του μηνύματος στις δικές τους περιστάσεις, γράφοντας τα δικά τους τραγούδια και χορεύοντας τους δικούς τους χορούς. Το 1889, οι Lakota έστειλαν μια αντιπροσωπεία να επισκεφτεί το Wowoka. Αυτή η ομάδα πήγε τον Ghost Dance πίσω στους καταυλισμούς τους, όπου οι πιστοί έφτιαξαν ιερά πουκάμισα-έλεγαν πως είναι αλεξίσφαιρα—ειδικά για το Χορό.

Η σφαγή της ομάδας του Big Foot στο Wounded Knee Creek το 1890 ήταν μια σκληρή απόδειξη ότι οι λευκοί δεν επρόκειτο απλά να εξαφανιστούν, ότι η χιλιετία δεν ήταν πολύ κοντά. Ο Wowoka γρήγορα έχασε τη δόξα του και έζησε ως Jack Wilson μέχρι κάπου στα 1932. Άφησε τον Ghost Dance σαν απόδειξη μιας Παν-Ινδιάνικης ταυτότητας που σχεδιάστηκε πάνω σε στοιχεία τόσο λευκών όσο και Ινδιάνικων παραδόσεων.

Φυλετικές ομάδες
Ute

Οι Ινδιάνοι Ute ζούσαν ξέχωρα από τις περισσότερες φυλές .Ζούσαν στα πεδινά και στα βουνά μια περιοχής που ήταν περίπου 150.000 τετραγωνικά μίλια. Αυτή η περιοχή περιλάμβανε τόπους για κυνήγι, μέρη με πνευματική σημασία και τις περιοχές των εφτά ομάδων Ute. (Mouache, Capote, Weeminuche, Tabeguache, Parianucs, Uintahs, Yampahs)

Athapaskan

Η φυλετική ομάδα Αθαπάσκαν είναι η πιο πλατιά διαδεδομένη ινδιάνικη γλωσσολογική οικογένεια της Β. Αμερικής.

Philip Henry Sheridan
(1831-1888)

Ένας αδίστακτος πολεμιστής, ο Στρατηγός Philip Sheridan έπαιξε ένα αποφασιστικό ρόλο στην μακρόχρονη εκστρατεία του στρατού εναντίον των ιθαγενών των πεδιάδων, αναγκάζοντάς τους να προχωρήσουν σε καταυλισμούς χρησιμοποιώντας τακτικές ολικού πολέμου.
Ο Sheridan γεννήθηκε στο Albany, στη New York, το 1831, αλλά μεγάλωσε στο Ohio. Παρακολούθησε τη στρατιωτική Ακαδημία του West Point και μετά από ένα χρόνο διαθεσιμότητα επειδή επιτέθηκε σε έναν συνάδελφο δόκιμο με ξιφολόγχη, αποφοίτησε σχεδόν τελευταίος από την τάξη του, το 1853.

Όπως όλοι οι Στρατηγοί των Η.Π. στους πολέμους με τους Ινδιάνους, ο Sheridan κέρδισε τη στρατιωτική του εμπειρία στον Εμφύλιο Πόλεμο. Ένας δυσνόητος υπολοχαγός που υπηρετούσε στο Oregon όταν το οχυρό Sumter καταστράφηκε, ο Sheridan είχε ανέβει στην αρχηγία του ιππικού της Ενώσεως όταν η Ομοσπονδία παραδόθηκε. Είδε δράση στο Mississippi, στο Τenessee, στο Kentucky και στη Virginia, όπου η εκστρατεία του στην κοιλάδα Shenandoah κατέστρεψε μια σημαντική πηγή εφοδίων των Ομοσπονδιακών. Στο Petersburg κέρδισε μια σημαντική νίκη που έβαλε φρένο στην υποχώρηση του Robert E. Lee από το Richmond και βοήθησε στο να τελειώσει ο πόλεμος.

Μετά τον πόλεμο, ο Sheridan πήρε την αρχηγία του Texas και της Louisiana, όπου η υποστήριξή του για τους Μεξικανούς Ρεπουμπλικάνους βοήθησε στο να επιταχυνθεί η κατάρρευση του πολιτεύματος του Maximillian και όπου η σκληρή αντιμετώπιση των πρώην Ομοσπονδιακών οδήγησε σε “απόλυτη τυραννία”. Μέσα σε έξι μήνες μεταφέρθηκε στο τμήμα του Missouri, όπου αμέσως σχημάτισε ένα σχέδιο μάχης για να συντρίψει την αντίσταση των Ινδιάνων στις νότιες πεδιάδες.

Ακολουθώντας τις τακτικές που είχε εφαρμόσει στη Virginia, ο Sheridan αναζήτησε να χτυπήσει απευθείας στην υλική βάση των Ινδιάνικων εθνών των πεδιάδων. Πίστευε, -σωστά, όπως αποδείχτηκε- πως το να επιτεθεί στις κατασκηνώσεις των Ινδιάνων κατά τη διάρκεια του χειμώνα θα του έδινε το στοιχείο του αιφνιδιασμού και θα εκμεταλευόταν τη σπάνια ζωοτροφή που ήταν διαθέσιμη για τους Ινδιάνους. Αδιαφορούσε για την πιθανότητα των υψηλών απωλειών ανάμεσα στους άμαχους, αφού όπως είχε πει κάποτε “Εάν επιτεθούν σε ένα χωριό και οι γυναίκες και τα παιδιά σκοτωθούν, η ευθύνη δεν ανήκει στους στρατιώτες αλλά σε αυτούς των οποίων τα εγκλήματα έκαναν την επίθεση αναγκαία”.

Η πρώτη επίδειξη της στρατηγικής του έγινε το 1868, όταν τρεις φάλαγγες στρατιωτών υπό την αρχηγία του Sheridan συνέκλιναν εκεί όπου σήμερα είναι η βορειοδυτική Oklahoma για να αναγκάσουν τους Kiowa, τους Comanche, τους Arapaho και τους Cheyenne να κινηθούν προς τους καταυλισμούς τους. Ο συνδετικός κρίκος σε αυτή την επιτυχημένη εκστρατεία ήταν η αιφνιδιαστική επίθεση του George Armstrong Custer στην κατασκήνωση του Black Kettle κατά μήκος του ποταμού Washita, μια επίθεση που έγινε την αυγή μετά από αναγκαστική οδοιπορία μέσα σε χιονοθύελλα.

Πολλοί ιστορικοί θεωρούν τώρα, αυτή τη νίκη σα μια σφαγή, αφού ο Black Kettle ήταν ένας φιλειρηνικός αρχηγός που η κατασκήνωσή του ήταν σε έδαφος καταυλισμού, αλλά για το Sheridan η επίθεση εξυπηρέτησε το σκοπό του, με το να βοηθήσει να πειστούν άλλες ομάδες να εγκαταλείψουν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής και να μετακινηθούν προς τους καταυλισμούς.

Το 1869, ο Sheridan διαδέχθηκε τον William Tecumseh Sherman σαν αρχηγός στη Μεραρχία του Missouri, που περιέβαλλε όλη την περιοχή των πεδιάδων από τα βουνά Rocky ως το Mississippi. Με το Sherman, εξευγένισε τις τακτικές του—μαζική δύναμη κατευθυνόμενη σε αιφνιδι8αστικές επιθέσεις εναντίον των κατασκηνώσεων των Ινδιάνων—σα βάση για επιτυχημένες εκστρατείες, εναντίον των φυλών των νοτίων πεδιάδων το 1874-1875, και εναντίον των φυλών των βορείων πεδιάδων το 1876-1877.

Μερικοί στρατηγοί του σε αυτές τις εκστρατείες, όπως ο Nelson A. Miles, περιστασιακά εξέφραζαν ένα στρατιωτικό σεβασμό για τους Ινδιάνους που πολεμούσαν, όμως ο Sheridan ήταν περιβόητος για την υποτιθέμενη δήλωσή του ότι “οι μοναδικοί καλοί Ινδιάνοι που είδα ποτέ ήταν νεκροί”—μια απόδοση που σταθερά αρνήθηκε.

O Sheridan έγινε αρχιστράτηγος του στρατού των Η.Π. το 1884 και κράτησε αυτή τη θέση μέχρι το θάνατό του το 1888.

Marcus A. Reno
(1834-1889)

Σαν αξιωματικός υπηρεσίας της μοναδικής μονάδας που επιβίωσε από τη μάχη του Little Bighorn, o Marcus Reno έχει παραμείνει θέμα αμφισβήτησης για περισσότερο από ένα αιώνα.

Γεννημένος στο Illinois το 1834, ο Reno φοίτησε στη στρατιωτική ακαδημία του West Point και υπηρέτησε σαν αξιωματικός του ιππικού στον Εμφύλιο. Το 1871 έγινε ταγματάρχης στο Έβδομο Ιππικό υπό τις διαταγές του George Armstrong Custer, και πήρε μέρος στην εκστρατεία του Custer στα Black Hills.

Δύο χρόνια αργότερα, όταν ο Στρατηγός Alfred Terry σχεδίαζε την εκστρατεία εναντίον του Sitting Bull και των ακολουθητών του στην περιοχή του ποταμού Powder, στη Montana, ο Reno στάλθηκε σε μια αναγνωριστική αποστολή στην περιοχή και ανέφερε με αποδείξεις ότι μια μεγάλη κατασκήνωση Ινδιάνων είχε πρόσφατα μετακινηθεί προς τα πάνω, κατά μήκος του Rosebud Creek. Αυτή η είδηση οδήγησε τον Terry να διατάξει μια επιχείρηση “σφυρί και αμόνι”, με το συνταγματάρχη John Gibbon και το πυροβολικό του στο ρόλο του αμονιού, που πάνω του το σφυρί του Έβδομου Ιππικού του Custer θα οδηγούσε τον εχθρό και θα τον συνέθλιβε.

Ακολουθώντας, όμως, το μονοπάτι που ο Reno είχε ανακαλύψει στο Rosebud, ο Custer κινήθηκε πολύ γρήγορα και εντόπισε το τεράστιο στρατόπεδο του Sitting Bull κατά μήκος του ποταμού Little Bighorn, στις 25 Ιουνίου πριν τα στρατεύματα του Gibbon να φτάσουν στη θέση τους. Παρόλα αυτά, παρά να ρισκάρει να χάσει την ευκαιρία, ο Custer διέταξε επίθεση. Ιππεύοντας προς το στρατόπεδο, είδε μια ομάδα πολεμιστών να τρέχουν μπροστά του και φοβούμενος ότι θα ειδοποιούσαν τους υπόλοιπους, και ότι όλο το στρατόπεδο θα το έσκαγε πριν να το φτάσει, ο Custer διέταξε το Reno να καταδιώξει τους πολεμιστές και να τους φέρει σε μάχη, υποσχόμενος ότι αυτός και οι υπόλοιποι σύντομα θα ακολουθούσαν.

Καθώς ο Reno οδηγούσε τα στρατεύματά του προς το στρατόπεδο, μια ραγδαία αυξανόμενη ομάδα από πολεμιστές βγήκε ιππεύοντας να τον συναντήσει. Διέταξε τους άντρες του να αφιππεύσουν και να πολεμήσουν πεζοί, αλλά ο αριθμός των πολεμιστών συνέχισε να μεγαλώνει και ο Reno βρέθηκε να αμύνεται μέσα από ένα χαράκωμα ξυλείας.

Ο αριθμός των πολεμιστών συνέχισε να αυξάνεται και αφού δε φαινόταν ίχνος από τη βοήθεια που είχε υποσχεθεί ο Custer, ο Reno διέταξε υποχώρηση σε μια καλύτερη αμυντική θέση στις ψηλές απότομες όχθες κατά μήκος του ποταμού Little Bighorn. Μέσα στη σύγχυση της μάχης, αυτή η υποχώρηση έγινε μια πορεία κατά την οποία το 1/3 από το τάγμα του Reno χάθηκε, αλλά εκείνος και οι άντρες του κατάφεραν να φτάσουν τις όχθες, όπου ενώθηκαν με ένα δεύτερο τάγμα που ο Custer είχε στείλει να ανιχνεύσει την περιοχή.

Ενώ ο Custer και τα στρατεύματά του αφανίζονταν, μερικοί από τους άντρες του Reno προσπάθησαν να κινηθούν σύμφωνα με το ρεύμα κατά μήκος του ποταμού, όπου έλπιζαν να απελευθερωθούν από τη μάχη. Σταδιακά, ολόκληρο το τάγμα ενώθηκε σε αυτή την προσπάθεια, αλλά σύντομα στράφηκαν προς τα πίσω, όταν πολεμιστές που επέστρεφαν από τη μάχη με τον Custer, εξαπέλυσαν καινούρια επίθεση εναντίον τους.

Τελικά, ο Reno και οι άντρες του υποχώρησαν για μια ακόμη φορά προς τις όχθες, όπου από περιχαρακωμένες θέσεις απέκρουαν επιτυχημένες επιθέσεις για σχεδόν τριάντα έξι ώρες, μέχρι που η προσέγγιση των στρατευμάτων του Gibbon, ανάγκασε το Sitting Bull και τους ακολουθητές του να υπαναχωρήσουν το απόγευμα της 26ης Ιουνίου. Την επόμενη μέρα, ο ίδιος ο Gibbon, συνοδευόμενος από τον Στρατηγό Terry, έφτασε στο πεδίο της μάχης και έσωσε το Reno και τους άλλους επιζώντες.

Πολλοί από το στρατό και το γενικό κοινό αρνήθηκαν να πιστέψουν ότι απλοί Ινδιάνοι μπορούσαν να καταστρέψουν ένα διοικητή σαν τον Custer, χωρίς βοήθεια από Αμερικανούς αδέξιους, και αναζήτησαν να κατηγορήσουν το Reno για την ήττα στο Little Bighorn. Επεσήμαναν την αμυντική αντίδραση του Reno, όταν η επίθεσή του στο στρατόπεδο του Sitting Bull συνάντησε απρόσμενη αντίσταση, επεσήμαναν την έκδηλη απώλεια αρχηγίας σε αρκετά σημεία κατά τη διάρκεια της πορείας της μάχης, καθώς και το γεγονός ότι είχε προσκολληθεί στην αμυντική του θέση ενώ οι δυνάμεις του Custer περικυκλωνόντουσαν και αφανιζόντουσαν.

Το 1879, ένα στρατιωτικό ερευνητικό δικαστήριο, απάλλαξε επισήμως το Reno από τις κατηγορίες της δειλίας, αλλά τον επόμενο χρόνο πέρασε από στρατοδικείο για πολλές μη σχετικές κατηγορίες από ένα αξιωματικό, που ο γιος του είχε σκοτωθεί στο Little Bighorn. Μέχρι το θάνατό του το 1889, ο Marcus Reno είχε γίνει η αντίθεση του γενναίου Custer στη λαϊκή φαντασία, μια ατίμωση στον ευγενή κώδικα του ιππικού των Η.Π. που δεν του άξιζε να κείτεται θαμμένος δίπλα στους γενναίους άντρες που είχαν πεθάνει “στην τελευταία γη που στάθηκε ο Custer”.

Το 1967, όμως, ένα στρατιωτικό Συμβούλιο Ανασκόπησης, επανεξέτασε το στρατοδικείο του Reno και αντέστρεψε την κρίση της ιστορίας εναντίον του, αλλάζοντας το καθεστώς της αποστράτευσής του σε αξιότιμο και προστάζοντας την επιστροφή του λείψανού του στο ιερό έδαφος του κοιμητηρίου στο Little Bighorn.

William Frederick Cody
(1846-1917)

Σε μια ζωή που ήταν μισή μύθος και μισή κατασκευασμένη, ο William F. Cody, ήρθε να ενσωματώσει το πνεύμα εκατομμυρίων, μεταφέροντας τη δική του εμπειρία σε ένα εθνικό μύθο της ζωής των συνόρων που ακόμη αντέχει.

Γεννημένος στο Scott County της Iowa, το 1846, ο Cody μεγάλωσε σε λιβάδι. Όταν ο πατέρας του πέθανε το 1857, η μητέρα του μετακόμισε στο Kansas, όπου ο Cody δούλεψε για μια εταιρεία φορτηγών ψυγείων, σαν έφιππος αγγελιοφόρος και γελαδάρης. Το 1859, δοκίμασε την τύχη του, σαν ερευνητής κοιτασμάτων στον πυρετό χρυσού του Pikes Peak, και τον επόμενο χρόνο, μπήκε στην υπηρεσία του Pony Express, που είχε βάλει αγγελία ζητώντας “αδύνατους, πεπειραμένους ιππείς, πρόθυμους να ρισκάρουν με το θάνατο καθημερινά”.

O Cody, ήδη ένας εποχιακός άνθρωπος της πεδιάδας, ταίριαζε με την περιγραφή.
Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, ο Cody υπηρέτησε πρώτα σαν ανιχνευτής της Ένωσης σε εκστρατείες εναντίον των Kiowa και των Comanche, κατόπιν το 1863, κατατάχθηκε στο 7ο ιππικό του Kansas, που έζησε τη δράση της μάχης στο Missouri και στο Tennessee. Μετά τον πόλεμο, παντρεύτηκε τη Louisa Frederici στο St. Louis και συνέχισε να δουλεύει για το στρατό σαν ανιχνευτής και σαν αγγελιοφόρος, δρώντας έξω από το Fort Ellsworth στο Kansas.

Τελικώς, το 1867, ο Cody, άρχισε το επάγγελμα που του έδωσε το παρατσούκλι του, κυνηγώντας βουβάλια για να ταίσει τους εργάτες που δούλευαν στην κατασκευή του Kansas Pacific Railroad. Σύμφωνα με το δικό του μέτρημα, σκότωσε 4,280 βουβάλια μέσα σε δεκαεπτά μήνες. Υποτιθέμενα, κέρδισε το όνομά του “Buffalo Bill” σε ένα αγώνα οκτώ ωρών με ένα κυνηγό που ονομαζόταν William Comstock, προφανώς για να αποφασιστεί ποιος από τους δύο “Buffalo Bill” άξιζε τον τίτλο.

Στις αρχές του 1868, ο Cody επέστρεψε στη δουλειά του για το στρατό. Ήταν αρχηγός των ανιχνευτών για το 5ο Ιππικό και πήρε μέρος σε 16 μάχες, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της ήττας των Cheyenne στο Summit Springs του Colorado, το 1869. Για την υπηρεσία του κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, πήρε το Μετάλλιο Τιμής της Γερουσίας, το 1872, αν και αυτό το μετάλλιο ανακαλέστηκε το 1916, με την αιτιολογία ότι ο Cody δεν ήταν ένα τακτικό μέλος του στρατού εκείνη την περίοδο. (Το μετάλλιο του απονεμήθηκε ξανά το 1989).

Στο μεταξύ ο Cody κέρδιζε φήμη για επιδεξιότητα και γενναιότητα την πραγματική ζωή, γινόταν επίσης ένας εθνικός λαϊκός ήρωας, εξαιτίας των εκμεταλλεύσεων του άλλου του εαυτού, του “Buffalo Bill” στις νουβέλες της πεντάρας από τον Ned Buntline (ψευδώνυμο του συγγραφέα Ε. Ζ. C. Judson). Aρχίζοντας το 1869, ο Buntline δημιούργησε ένα Buffalo Bill που ήταν στην ίδια θέση με τον Davy Crockett, τον Daniel Boone και τον Kit Carson στην λαϊκή φαντασία, και που ήταν, σαν αυτούς, ένα μείγμα απίστευτων γεγονότων και ρομαντικής μυθιστοριογραφίας.

Το 1872 ο Buntline έπεισε τον Cody να παίξει το ρόλο αυτό και επί σκηνής στο έργο του “The Scouts of the Plains” - “Οι ανιχνευτές των πεδιάδων”, και αν και ο Cody δεν υπήρξε ποτέ ραφιναρισμένος ηθοποιός, αποδείχτηκε ένας φυσικός “showman”, κερδίζοντας ένα έντονο χειροκρότημα για την χιουμοριστική απόδοση του εαυτού του. Παρά τη διαφωνία του με τον Buntline, ο Cody παρέμεινε σαν ηθοποιός για 11 περιόδους, και έγινε και συγγραφέας, παράγοντας την πρώτη έκδοση της αυτοβιογραφίας του, το 1879 και εκδίδοντας δικές του νουβέλες της μιας πεντάρας για τον Buffalo Bill.

Τελικά θα βρισκόντουσαν περίπου 1700 από τέτοιους μύθους των συνόρων, οι περισσότερες γραμμένες από τον Prentiss Ingraham.
Αλλά ούτε και η επιτυχία στο χώρο του θεάματος δε μπορούσε να κρατήσει τον Cody, μακριά από τη Δύση. Μεταξύ των περιόδων του θεάτρου, τακτικά συνόδευε πλούσιους από τα Ανατολικά και Ευρωπαίους ευγενείς σε κυνηγετικές εκστρατείες στη Δύση και το 1876 τον κάλεσαν ξανά να υπηρετήσει σαν ανιχνευτής του στρατού στην εκστρατεία που ακολούθησε την ήττα του Custer στο Little Bighorn.