Ήχοι Σιωπής 2011

Το Free Spirit, έκλεισε ένα χρόνο που βρίσκεται κοντά σας.

Ξεκινάμε μαζί, τους ΄Ήχους Σιωπής΄του 2011.
Ευχαριστούμε πολύ, όσους έμειναν μαζί μας,
την χρονιά που μόλις, μας άφησε.

Ευχαριστούμε, όσους αθόρυβα και σιωπηλά,
ακολουθούν την πορεία μας, απο το blog και εν
συνεχεία εδώ, στο Free Spirit.

Εύχομαι σε όλους, στα παλαιά αλλά και σε όσα
νέα μέλη προστεθούν στην συντροφιά μας,
καθώς και στους επισκέπτες μας,

η χρονιά αυτή, να σας βρει συντροφιά με τα
αγαπημένα σας πρόσωπα. Να σας χαρίσει,
όσα το χθες, σας ΄στέρησε΄, να σας γεμίζει
ευτυχία και αγάπη. Υγεία και χαμόγελα.

Εύχομαι, να μπορέσουμε και φέτος, να σας
΄δωρίσουμε΄, όσα η ψυχή μας και η σκέψη μας,
θέλει να μοιραστεί...
Οσα η καρδιά και ο νους μας, έχει ανάγκη να
εκφράσει.

Καλή Χρονιά σε όλους με υγεία.

:hiii:

Ένα χαμόγελο, στα χείλη ζωγραφιά,
τούτος ο χρόνος, απόψε μου χαρίζει,
ήλιος που μπλέκεται, μες τη συννεφιά,
για λίγες ώρες,τη θλίψη μου γκρεμίζει.

Μια φυλακή μοιάζει,ότι έζησα ως τώρα,
μόνο η καρδιά, νιώθει όσα εμείς ζητάμε,
σαν καταιγίδα, μες των ματιών η μπόρα,
σταγόνες τρέχουνε,μα αλλού εμείς κοιτάμε.

Βρήκα το δρόμο, μα όπου να ναι κλείνει,
ίσα που πρόλαβα, να κάνω ένα βήμα,
όσα από αγάπη, εκείνος κι αν μου δίνει,
στην λύπη χάνονται βαθιά, σε άγριο κύμα.

Μια ανάσα έχω γυρέψει, τίποτε άλλο,
μια του ματιά, γεμάτη εκείνα που ποθώ,
μάταια απ τη σκέψη,προσπάθησα να βγάλω,
όσα από εκείνον, θα θελα πριν χαθώ...

Στην ερημιά με βρήκε, τρομαγμένη,
την μοναξιά μου, κρατώντας αγκαλιά,
για λίγο μ΄ έκανε, τόσο ευτυχισμένη,
όταν τα χέρια του, γίναν ψυχής, φωλιά.

Τώρα αν με δει, σαν τη σκιά γυρίζω,
όπως το φάντασμα,κανείς δεν το πλησιάζει,
μόνο η ψυχή, αυτή έχει, όσα γνωρίζω,
αλλά είναι μόνη, κι όλο αναστενάζει...

Αυτός ο χρόνος, που χαιρετά και φεύγει,
έμεινε άδειος, όλα εδώ τα έχει αφήσει,
πάλι φθινόπωρο, μες τη καρδιά μου φέρνει,
εύχομαι η αγάπη μου, τη λύπη να διαλύσει..

Ounkas
01-01-2011

Στο πλήθος βάδιζα, δεν μ΄ έβλεπε κανείς,
εγώ κι ό άνεμος, ζούσαμε αγκαλιασμένοι,
στην απουσία, της μοναδικά γλυκιάς φωνής,
έμοιαζα νότα, στο πεντάγραμμο, σβησμένη.

Βροχή μου, έφτασες και μοίρασες ζωή,
μούσκεψες το κορμί, στο νου είπες αλήθεια,
είναι δική σου, μάτια μου, κάθε αναπνοή,
και δίνει ελπίδα, στη σκέψη μου βοήθεια.

Σταγόνα κύλησε, μες το κορμί ουρανός,
κι αν θα στεγνώσει, θα έχει αγάπη αφήσει,
έμοιαζε ο χρόνος μου, βαθύς ωκεανός,
που απ τον χάρτη, κάποιος είχε σβήσει.

Η καταιγίδα σου, στάλαξε στην καρδιά χαρά,
τη σκόνη ξέπλυνες, έδιωξες από τα μάτια,
λευκά η ψυχή, είδα και πάλι να φορά,
κι όσα είχαν σπάσει, ενώθηκαν κομμάτια.

Ounkas
01-01-2011

Σ' ένα συρτάρι του μυαλού κλείδωσα τόσα
που να τα σκέφτομαι καθόλου δεν μπορώ
άσε με απόψε να σου γράψω δύο λέξεις
και να σου πω για τον πικρό μου τον καημό.

Πολλά είναι αυτά που έχουμε περάσει
κι ίσως να ρθουν ακόμα παραπάνω
ποτέ η ζωή δεν ξέρεις πού σε βγάζει
όμως μπορώ τα πάντα εγώ να κάνω.

Αυτές οι θάλασσες που μένουν στην καρδιά μου
με τρικυμίες και φουρτούνες με ζαλίζουν
τα κύματα φουσκώνουν και χτυπάνε
με κυνηγούν και με αιχμαλωτίζουν.

Σου το 'χα πει πως άλλο τίποτε δε θέλω
παρά να βλέπω αυτά τα μάτια σαν ξυπνώ
σαν και τη θάλασσα να με αιχμαλωτίζεις
να μην μπορώ μακριά σου ούτε λεπτό.

Μακριά σου είναι δύσκολα τα βράδια
μακριά σου είναι άσχημη η ζωή...
φαίνεται να ναι η ψυχή μου άδεια
και η καρδιά μου απόλυτα κενή...

Αν είχα άλλη μια ζωή στον κόσμο αυτόν επάνω
εσένα πάλι θα 'χα φως μου ερωτευτεί...
μη σταματάς να μ αγαπάς ποτέ ή έστω πιο λίγο
μόνο με την αγάπη σου εγώ είμαι δυνατή...

Σύννεφα τύλιξαν, το λεπτό κορμί μου,
πυκνή ομίχλη, που δεν λέει να διαλυθεί,
πίστευα λόγος, θα σουν κι αφορμή μου,
μια μάχη φέτος, πως θα ΄χε κερδιθεί.

Εφερες γέλιο και ευτυχία στην ζωή μου,
τα μάτια έλαμψαν, γιατί είδαν ουρανό,
μα είναι λίγη, για να φτάσει η πνοή μου,
να αγγίξει εσένανε, αστέρι φωτεινό.

Κέρασες φως, με γέμισες με ελπίδες,
τους εφιάλτες μου, στόλισες με ευχές,
πόλεμο άνοιξες, με τις δικές μου καταιγίδες,
τίποτα όμως, δεν με τραβά απο το χθες.

Εσύ δεν φταις, ΣΚΟΤΑΔΙ και ΜΑΧΑΙΡΙ,
κάθε βραδιά,πλάι μου γέρνουν και κοιμούνται,
σκοτώνουν κάθε, λευκό μου περιστέρι,
κι ότι με πόνεσε πολύ, πάλι θυμούνται!

Πώς, την ευτυχία θα βρεις, που ψάχνεις,
όταν οι λύπες μου,να κλαις σε αναγκάζουν?
πώς να κερδίσεις κάτι, αφού χάνεις,
όσα ωραία έχει η καρδιά,όταν φωλιάζω?

Ounkas
02-01-2011

Μοιάζω....

μ έναν παλιάτσο που κάθισε να ξαποστάσει,
σ ένα σκαλί που βρήκε εκεί, μες τη βροχή,
πριν άγρια μπόρα, τον ίσκιο του προφτάσει,
και χαρακώσει, όση κι αν του μεινε αντοχή.

Θυμίζω....

ασήμαντη εικόνα, που κανείς δεν την κοιτάζει,
πολλοι,της ρίχνουν μια ματιά,την προσπερνούν,
θυμίζω χρώμα,το γαλανό,σε σκοτεινό αλλάζει,
ανθός που οι ρίζες του, χωρίς λόγο γερνούν.

Αντέχω....

όλα εκείνα που η ζωή, έχει για μένα γράψει,
όσα δεν μου ανήκουν κι όμως εγώ χρεώθηκα,
με δάκρυα και θλίψη, η ψυχή έχει υπογράψει,
χρόνια να ζω, μα στον χιονιά εγώ δόθηκα.

Μα αγαπώ...

αυτά που οι άλλοι, στα σκουπίδια τα πετούν,
ότι χαρίζει στην καρδιά, πνοή, μια αχτίδα...
όσα μικρά, κι όσα τίποτα δεν μας ζητούν...
όσα με κάνουν να γελώ και δεν τα είδα...

Και νοσταλγώ...

να δω εσένα, για μια στιγμή, να μ αγαπάς,
σαν ίσκιος που έκλεψε, ένα φως και ταξιδεύει,
να μ αγκαλιάσεις, στα χέρια σου να με κρατάς,
να ζήσω τ΄ όνειρο, που κάθε νύχτα μου κλέβει...

Ounkas
02-01-2011

Δεν έχει δρόμο να διαβώ, να σεργιανίσω,
παρά μονάχα οδούς, που πίσω με γυρνούν,
χρόνια νεκρά,τη καρδιά πώς ν αφυπνίσω?
να αφήσει τ άσχημα, νου μην κυβερνούν?

Δεν έχει ελπίδα, μες το φως να ζήσει,
να δώσει δύναμη και στην ψυχή φτερά,
λευκό να βρει και την βραδιά να ντύσει,
μ όλα τα υπέροχα, που η ματιά χωρά?

Δεν έχει μέρα, με τον ήλιο να αρχίζει,
ούτε η ζέστη του, δεν φτάνει ως εδώ,
δεν έχει ανθό, με χρώμα να γεμίσει,
τον ουρανό,πάντα το γκρίζο του θα δω.

Δεν έχει ίσκιο, για λίγο να ξαποστάσω,
μέσα στ αγιάζι, για παλτό πάντα φορώ,
φύλλα ξερά, που τρέχω να προφτάσω,
μην διώξει ο αγέρας,που να τα ξαναβρώ?

Πώς να σταθείς, στο πλάι μου αστέρι,
είμαι το φως, που τύφλωσε τα μάτια,
πώς να πετάξεις, λευκό μου περιστέρι?
κάθε βραδιά,κάνω τα όνειρα κομμάτια...

Ounkas
03-01-2011

Ίσως ποτέ, να μη μ΄ αφήσεις να πλησιάσω,
όσα οι νύχτες σου, μου κρύβουν και γελούν,
όσα το ΄είναι΄σου, μου λέει να τα φτάσω,
μα οι στιγμές σου, ποτέ δεν με καλούν..

Ίσως ποτέ, να μην σ αφήσω να κοιτάξεις,
κείνα που κάνουν, τη ματιά σου να δακρύσει,
κι όσα για σένα, θέλουνε, τόσο ν αλλάξουν,
κάποιος φωνάζει, η ψυχή σου,δεν μου αξίζει...

Αν χάσω αυτό, που δεν θέλω να φύγει,
που ήρθε μόνο του, χωρίς καν να το ξέρει,
που όταν τ αγγίζω,η χαρά με τ άστρα σμίγει,
κι όμως δεν ξέρω, τ΄όνομα του να προφέρω..

Ίσως για πάντα να χαθώ, να μην αντέξω
να προχωρήσω, με την ζωή μου ματωμένη,
δεν θα μπορέσω, σαν τον άνεμο να τρέξω,
πόσο να ζει, η καρδιά μου λαβωμένη?...

Φόβος κυριεύει το μυαλό, το σώμα τρέμει,
γιατί αν χάσω, ότι αγκαλιά του με κρατά,
ότι μ αγγίζει απαλά, πάντα με περιμένει,
ότι με αλήθεια, μες τα μάτια με κοιτά...

Ounkas
04-01-2011

Είσαι αγάπη, σταγόνα βροχής, κυλάς,
κάνεις την μέρα, να λάμπει, να ελπίζει,
τις νύχτες σαν άγγελος,εσύ τις φυλάς,
κρεμάς ένα αστέρι τη καρδιά,να στολίζει.

Σαν όνειρο που είσαι,κει μέσα γλιστράς,
στη σκέψη μου πάντα,εικόνα και ήχος,
γλυκιά αναπνοή, τα χείλη ακουμπάς,
αλήθεια μου είσαι,που μοιάζεις σαν μύθος.

Μια θάλασσα εσύ, που δεν έχει κύμα,
βαθιά σου ταξίδι, να κάνω όσο αντέξω,
διαβάτης που έκανε, ακόμα ένα βήμα,
θα έρθω μαζί σου, κοντά σου να τρέξω.

Της καρδιάς σου φωνή, ακούω,ανασαίνω,
δεν μου λέει πολλά,μα η ψυχή γαληνεύει,
μέχρι να ρθει η αυγή, αυτήν περιμένω,
όταν δεν είναι εδώ, η ζωή μου στενεύει.

Ounkas
05-01-2011

Μαζί σου, ένα ακόμα σκαλοπάτι ν ανεβώ,
μια διαδρομή που κάποτε φοβόμουν να βαδίσω,
τώρα ο δρόμος μπρός μου στέκει, να διαβώ?
το πιο μικρό στενάκι της ζωής, να περπατήσω?

Γυρνά η ψυχή, εδώ κι εκεί, κι όμως το ξέρει,
πως τίποτα δικό της, δεν της άφησαν να ζήσει,
κι αυτός ο άνεμος ξανά, την αύρα σου θα φέρει,
σε μένα θα ναι όμως αργά, κάτι να μου χαρίσει.

Ακόμα κι έτσι, θα θελα, απόψε να μην φύγεις,
κι ας ξέρω ότι δεν μπορείς,ας ξέρω πως δεν πρέπει,
μα η καρδιά βάζει φωνή, λέει ΄μην αποφεύγεις,
ότι ποθείς τόσο πολύ, κι όσα η ψυχή σου βλέπει΄.

Μείνε μαζί μου απόψε, κι αν γρήγορα νυχτώσει,
στην αγκαλιά σου κράτα, της ψυχής την θλίψη,
κι όταν θα έρθει το πρωί, δε θα στεγνώσει,
όσα οι λέξεις σου γλυκά, έχουν πάνω μου κρύψει.

Αν φύγεις, θα μείνω εδώ, στην παγωνιά κλεισμένη,
ας είναι τούτες οι στιγμές,που την ζωή θα ανάψουν,
δεν έχει άλλη αναπνοή, χρόνια η ματιά προσμένει,
τα σύνορα της μοναξιάς, τα χείλη σου να κάψουν…

Ounkas
06/01/2011

Της μοναξιάς το πέπλο, τράβηξες δειλά,
κάτω απ τις γκρίζες, κοίταξες εικόνες,
είδες το πιο καυτό, δάκρυ που δεν κυλά,
και τις ελπίδες μου, να στέκουν πάντα μόνες.

Της ερημιάς αντίκρυσες κι άκουσες την σιωπή,
χωρίς να θέλω, ράγισα, την τρυφερή καρδιά σου,
δυό μόνο λέξεις, πάντα να θυμάμαι, μου χες πει,
΄ότι κι αν γίνει, σ΄αγαπώ, θα μαι πάντα κοντά σου΄.

Στα λασπωμένα μονοπάτια, γύρεψες το φως,
άπλωσες της ψυχής σου, το πιο λευκό σεντόνι,
με κάποιο τρόπο ν ακουστείς, γύρευες, αλλά πώς,
απ το σκοτάδι των ματιών, τίποτα δεν γλυτώνει!

Στα μαύρα σύννεφα, στην καταιγίδα που αρχινά,
ανάστημα ύψωσες, να φοβηθεί, να φύγει,
να φέρεις πίσω ήθελες, το γέλιο μου ξανά,
μα η πόρτα για να μην χαθώ, άλλο πια δεν ανοίγει.

Την κατηφόρα είδες μπροστά,το χέρι μου κρατούσες,
να μην γλιστρήσω και χαθώ, στο χάος της αβύσσου,
τα βουρκωμένα μάτια μου, με φόβο όμως κοιτούσες,
ήξερες πως θα έφευγα, μα θα έμενα..δική σου…

Ounkas
07/01/2011

Πάνω στην πιο ψηλή κορφή, να ανεβώ,
να γίνει πάγος, το δάκρυ, να μην τρέξει,
στο μονοπάτι το κρυφό, να περπατώ,
απ τον ήλιο να κρυφτώ,πρωτού να φέξει.

Ότι κοιτάζω, να είναι ολόλευκο, αγνό,
ότι ακουμπώ, να είναι αλήθεια,όχι ψέμα,
μαζί να ζουν,χιόνι με τ ουρανού το γαλανό,
αγκαλιασμένα, μια ζωγραφιάς σαν θέμα…

Ounkas
08/01/2011

Πάνω σε τούτο το χαρτί, γράφω για ένα αστέρι,
όχι δεν είναι τ ουρανού, μες την ψυχή φωλιάζει,
τυχαία το είδα να κοιτά, χειμώνα ... μεσημέρι ..
και της καρδιάς μου ένιωσα, τα φύλλα ν αγκαλιάζει.

Αισθάνομαι τις διαδρομές, που έκαναν τα χέρια,
κι έχουν χαράξει το κορμί, μα κάτι με τρομάζει,
με άγγιξες τόσο απαλά, μα τώρα σαν μαχαίρια,
πονούν απόψε και βουβά, βλέπουνε που χαράζει.

Πέρασαν μήνες αρκετοί, κι άκουσα κάποιες λέξεις,
ήταν ο νους που φώναζε, σώπαινε η λογική μου,
έμοιαζε μ ένα δίλημmα, στα δυό, ποιο να διαλέξεις,
μια ανάσα που ήταν η ζωή? ή εσένα φυλακή μου?

Οι μοίρες στάθηκαν εκεί και κοίταξαν τ αστέρια,
σιγά, κάτι ένιωσα ψιθύρισαν, η νύχτα μην ακούσει,
έβγαλαν δυό λευκά μικρά, όμορφα περιστέρια,
και τ άφησαν του φεγγαριού, τη λάμψη να τα λούσει.

Θυμήθηκα λόγια παλιά, που οι γέροντες μου λέγαν,
πως κάθε άνθρωπος στη γη, έχει κάποιο γραμμένο,
οι μοίρες το τραγούδαγαν, κι έπειτα αργά φεύγαν,
μιλώντας για τον άνεμο και όλα τα περασμένα...

Ounkas
09/01/2011

Άνεμο έφερε η αγάπη και αλμύρα στα χείλη,
η άμμο που βάδιζα, τώρα τρυπά και πονάω,
μα όταν έρθει η μέρα, που μακριά μου θα φύγει,
μαζί θα μαστε πάντα, στην καρδιά την φυλάω.

Όσες λέξεις ψιθύρισε, τόσους μήνες που ερχόταν,
κάθε νέα μου αυγή και ζητούσε να αντέξω,
απ την όλο βουνά, που έβλεπε πως χανόταν,
της ψυχής μου την έρημο, μακριά της να τρέξω.

Να ξεχάσω, δεν γίνεται, την αλήθεια στα μάτια,
τα βουβά δάκρυά της που για μένα κυλούσαν,
το χιόνι μου, που κανε, τη ζωή της κομμάτια,
μα με γλύκα τα χείλη της, απαλά με φιλούσαν.

Τώρα μέσα στην θλίψη, αναμνήσεις κοιτάζει,
σ ένα αλμπουμ που μόλις, πρόλαβε ν ανοιχτεί,
στην σιωπή που την καίει, κάνει πως διασκεδάζει,
μα όλες της, οι βραδιές, στο κενό έχουν ριχτεί.

Η αγάπη προσπάθησε, τη βροχή να στεγνώσει,
των χρωμάτων να δώσει, τη δροσιά και το φως,
μα κανείς δεν της έδειξε, πώς τον πάγο να λιώσει,
πώς να διώξει την έρημο, το σκοτάδι μου, πώς?..

Ounkas
10/01/2011

Μέσα σ΄ αυτή τη δύνη της δικής σου απουσίας,
σ αυτές τις σκέψεις και τα λόγια που αδικούν,
πίσω απ το πέπλο, της αιώνιας φαντασίας,
σ όσους τ όνειρό μου, χωρίς λόγο διεκδικούν.

Μέσα εκεί, έχει φωλιάσει και πονά μία εικόνα,
με κομματιάζουν οι σκιές της, με κυκλώνουν,
μοιάζω μικρό να μαι παιδί, ψάχνω κρυψώνα,
από τον φόβο μην χαθώ, όταν πολύ θυμώνουν!!

Είναι χειμώνας, κι όμως στα μάτια σου ο ήλιος,
στέλνει φωτιά ,μες του κορμιού τους δρόμους,
κάποτε ρώτησες, αν είσαι ένας καλός μου φίλος,
μα η καρδιά, έχει δικούς της, για μας νόμους.

Ζεις στις στιγμές, που μακριά μου μένεις,
ακροβατείς σ ένα σχοινί, που άλλος δε βλέπει,
ένα μου γέλιο αναζητάς, πάντα το περιμένεις,
κι ότι πιο γκρίζο το πετάς, να μην με καταστρέφει.

Ounkas
12/01/2011

Ρήμαξε ο άνεμος ξανά, της νιότης την εικόνα,
ότι μικρό και πιο ήσυχο, το έκανε να τρέμει,
έμεινε εδώ δεν έφυγε, έφτιαξε μια κρυψώνα,
γελά όταν βλέπει η καρδιά, πως είναι λαβωμένη.

Τον ήλιο έκανε πάλι, τη λάμψη του να χάσει,
τα σύννεφα τον τύλιξαν, ίχνος του πουθενά,
σκόρπισε και ξερίζωσε, θέριεψε για να φτάσει,
το δέντρο που έχει η ψυχή, με βία ταρακουνά.

Τα φύλλα του σωριάζονται, σταγόνες το τρυπάνε,
η δύναμη του χάνεται, μάταια άνιση μάχη δίνει,
ανήμπορο να αντισταθεί, βοριάδες το χτυπάνε,
ξέρει πως μέχρι το πρωί, κλαδί δεν θα χει μείνει.

Απ τη ψυχή, λες ποταμός, τρέχει και ανασαίνω,
μη δε προλάβω να σε δω, για τελευταία φορά,
λυπάμαι που δεν έχεις δει, όσο κοντά σου μένω,
αυτό που μες το χρόνο μας, ποτέ δε θα χωρά...

Ρήμαξε ο άνεμος ξανά, λεηλάτησε το σώμα,
όχι όσα μπορείς να δεις, μα εκείνα τα κρυμμένα,
δυό-τρεις ανάσες έμειναν, στα χείλη μου ακόμα,
στα χέρια σου τις ακουμπώ, να χεις κάτι από μένα.

Ounkas
13/01/2011

Σε ερείπια κλεισμένη,οι πέτρες με πνίγουν,
ήλιος ποτέ δεν περνά, μόνο ο αγέρας σφυρίζει,
μες το χώμα νεκρά, τα όνειρα καταλήγουν,
και μια μοίρα αόρατη, την ζωή μου ορίζει.

Κάθε πόρτα κλειστή, κάθε αυγή ματωμένη,
κι αν η νέα πνοή, προσπαθεί να δροσίσει,
της ψυχής την φωτιά, μια στιγμή ανασαίνει,
μα ο άνεμος έρχεται, την ευτυχία σκορπίζει.

Μην λυπάσαι για εμένα, να γυρέψεις αστέρι,
πάντα εγώ θα γυρνώ, σε βραδιές δίχως φως,
για μένα είναι νύχτα, μα για εσε μεσημέρι,
για εμένα ένα τίποτα, για εσένα σκοπός.

Σ όποια πόλη κι αν μείνω, οι οδοί όλοι κλείνουν,
κι ας περνάνε χιλιάδες, μόλις πλησιάσω εγώ,
όσους δρόμους κι αν ξέρω, ποτέ δε μα αφήνουν,
να δω μέσα από το γέλιο, απ το θλίψη να βγω.

Η αγάπη προσπάθησε, τη βροχή να στεγνώσει,
και το σώμα μου αγκάλιασε, λίγο να ζεσταθεί,
το φιλί της μου έδωσε, την ζωή μου να σώσει,
μα είναι αργά να παλέψει, για ότι έχει νικηθεί.

Ounkas
14/01/2011

Πάντα κρατούσες ζωή, για σένα τον ήλιο,
μια αχτίδα μου έδινες, για λίγες στιγμές,
ένα αστέρι είχα κάνει, τον καλύτερο φίλο,
μια νύχτα το έκλεψες, άκουσα τις φωνές.

Μου το πήρες μακριά, έμεινα πάλι μόνη,
κάτω απ τον ουρανό, κάθομαι και ρωτώ,
μια ερημιά πάντοτε, γιατί εμένα κυκλώνει,
γιατί δεν με ξεχνά, της ζωής το γραφτό?

Να με αφήσει να ζήσω μία μέρα, όχι άλλη,
να ξυπνήσω αγκαλιά, με ότι τόσο αγαπώ,
μια ζεστή αναπνοή, να χω για προσκεφάλι,
και στα χείλη χαρούμενο, να λέω σκοπό.

Να κοιτάζω τον ήλιο, να φωνάζω ΄αγαπάω΄
να χαθώ στη ματιά του, άλλο μην φοβηθώ,
για μια μέρα να διώξω, τη σιωπή που ζητάω,
και την νύχτα στα χέρια του, ν αποκοιμηθώ.

Το φεγγάρι όταν σβήσει, τότε άσε με μόνη,
και ζωή, σου υπόσχομαι, εδώ θα κρυφτώ,
στην αιώνια ερημιά, που η αυγή μου θυμώνει,
σαν με βλέπει να γέρνω, για να ονειρευτώ....

Ounkas
15/01/2011

Πιο πέρα απ του ήλιου, την λάμψη εγώ μένω,
κατοικώ σε κορφή ενός βουνού, μοναχή μου,
για χρόνια κανέναν δεν βλέπω, μα επιμένω,
να ακούω εκείνα, που δεν θέλει η ψυχή μου.

Στην άκρη του δρόμου, σαν σκιά θα χαθώ,
ένας άνθρωπος μόνος, που κανείς δεν προσέχει,
μια εικόνα που ποτέ μου, δεν θα βρεθώ,
ένα αστέρι νεκρό, που φως πια δεν έχει.

Πιο πολλές από μια, ποτέ δεν είχα ελπίδες,
στις ημέρες που πέρασαν, κυριαρχούσε σκοτάδι,
η ψυχή μου στις λέξεις, δεν απέκτησε ασπίδες,
κι έτσι ο πάγος μου έκανε, κάθε νύχτα σημάδι.

Μια ημέρα ένα φως, μία λάμψη μπροστά μου,
της μορφής σου ο αγέρας, ανάσες κερνούσε,
μες την θλίψη ανθίσαν, τα φτωχά όνειρα μου,
πίστεψα η συννεφιά, γρήγορα θα περνούσε.

Ότι είχες να δώσεις, με αγάπη πλεγμένο,
ένα χάδι σου έμοιαζε, να σκεπάζει το γκρίζο,
όσο κι αν σε αγάπησα, πάντοτε τρομαγμένο,
κι άδειο ήταν το βλέμμα, στο βυθό με γυρνούσε.

Πριν πετάξει η καρδιά και τα πάντα ξεχάσει,
της ζεστής αγκαλιάς σου, θα γυρέψω το χάδι,
μέσα του να χαθώ, και η ζωή να χορτάσει,
όσα χρόνια δεν ήρθαν, να ενωθούν σ΄ένα βράδυ.

Ounkas
16/01/2011

Με σκοτάδι πορεύομαι, σε σκοτάδι ξυπνάω,
κι όσο εσύ επιμένεις, να δω μέσα στο χρώμα,
με αγωνία να ζήσω, κάθε βράδυ αγρυπνάω,
μια στιγμή απ το αύριο, μαζί σου, να χω ακόμα.

Θα παλέψω μα αγάπη μου, είναι λίγος ο χρόνος,
κι οι χειμώνες που πέρασαν, σκέπασαν την ζωή,
με πληγώνει που πρέπει να βαδίζεις πια μόνος,
μα είναι αργά για να δώσεις, στην ψυχή μου πνοή.

Κοίτα, δεκάδες οι μπόρες και ο κόσμος δεν βλέπει,
βουρκωμένα τα μάτια μου, της σιωπής το βυθό,
κλειδωμένα τα πάντα, σε γιατί και σε πρέπει,
κι όμως, μαζί με τη σκέψη σου και πάλι μεθώ.

Δεν έτυχε τόσο να ζήσω, για να βρω ένα δρόμο,
τέλος να μην υπάρχει, παρά μόνο μια αρχή,
σαν σελίδες οι ώρες μου, κρυμμένες σε τόμο,
σαν μια λέξη που ξέφυγε, από μια προσευχή.

Πέρα μακριά η ψυχή μου, θα πετάξει από εδώ,
μα ένα αστέρι θα γίνει, του ουρανού σου σημάδι,
όποιο δρόμο κι αν παίρνεις, δίπλα θα μαι, εγώ,
η πορεία θα γίνομαι, στο χαμένο σου βράδυ.

Κι όταν θα ξημερώνει, θα γίνομαι μια αχτίδα,
θα ζεσταίνω απαλά, της καρδιάς τον χιονιά,
όσο αυτός σε πληγώνει,σαν καινούργια λεπίδα,
τόσο εγώ θα σου διώχνω, την πικρή ερημιά...

Ounkas
17/01/2011

Είναι οι νότες σιγανές, σχεδόν δεν τις ακούνε,
όσοι στο χρώμα κατοικούν, όσοι θλίψη δεν έχουν,
τα χέρια σου μες τη καρδιά, έψαχναν για να βρούνε,
πώς πάντα τόση μοναξιά, οι σκέψεις μου αντέχουν?

Θέλω να έρθω ως εκεί, μα κάτι με κρατάει,
θα λυπηθώ αν ορφανά, βρω τα δικά σου αστέρια,
κι αυτή η αγάπη, άνθρωπο κανέναν δε ρωτάει,
πότε κι αν πρέπει να φανεί, να φέρει καλοκαίρια.

Ounkas
18/01/2011

Σ αυτή τη θάλασσα που ταξιδεύω, ήρθες,
μέσα στα κύματα, θέλησες να γνωρίσεις,
την ερημιά, που κατοικώ και όσα είδες,
μου είπες κάποτε, πως να χαθούν, ελπίζεις.

Ξέρω καλά, πως το φθινόπωρο, μια αχτίδα,
παλεύει χρόνια, να ζεστάνει τον αγέρα,
όσα δεν ζήτησα ποτέ, κι όσα δεν είδα,
τα ζω εδώ, μες το γαλάζιο και πιο πέρα.

Ρωτάς αν βγήκα απ το καράβι έξω, ποτέ μου,
αν σε στεριά... σε κάποια γη, έχω πατήσει,
πάνε χειμώνες που προδόθηκα, ακριβέ μου,
από ανθρώπους, σε μια πόλη, που είχα ζήσει.

Να θυμηθώ, κάτι από εκείνους, όχι άλλο,
τους συγχωρώ, όσα δεν ήθελαν να κάνουν,
έτρεξα εδώ, στα βάθη του ωκεανού, να βάλω,
βαθιά στην άμμο, εκείνα, μην άλλο με πικράνουν.

Δεν θέλω κάπου, πάλι να αφήσω να με πάει,
ποτέ ξανά ο βοριάς, παρά μονάχα ας κοιτάζω,
από δώ μακριά, το κύμα στο γιαλό όταν σκάει,
σε κάποια γη, που να διαβώ, πάντα διστάζω...

Ounkas
19/01/2011

Κι ένα τοπίο τόσο έρημο, εδώ τι γυρεύει?
η εικόνα της γης, που ζωή δίνει, χάθηκε,
ναι να το δείξω, μα κανείς δεν πιστεύει,
από μία ματιά η καρδιά, πως ζεστάθηκε.

Τον ήλιο που έλαμπε, τώρα ομίχλη σκεπάζει,
το χρώμα της θάλασσας, νεκρό, σκοτεινό,
του ανέμου η δροσιά, μόνο στάλες μοιράζει,
στο ζεστό που ήταν κάποτε, τώρα κρύο δειλινό.

Πού να πω, για τον ήχο, της ψυχής τον χορό,
τώρα οι νότες ματώσαν, χάνοντας το ρυθμό,
άλλη δεν έχω δύναμη, μα για σένα μπορώ,
μόνη εδώ να προσμένω, σε έναν άδειο σταθμό.

Το γαλάζιο που έβλεπες, στην ματιά μου ξεθώριασε,
στο γιατί που ρωτάς, άλλο δεν σου απαντώ,
η στιγμή που μας ένωσε, αυτή η ίδια μας χώρισε,
το χαρούμενο πρόσωπο, είναι πλέον μουντό.

Το ταξίδι που άρχισε, έχει μια διαδρομή,
κι ένα δρόμο στενό, δυό μαζί δεν χωράνε,
κι έτσι εδώ σε αφήνω, φεύγει απλά το κορμί,
στα όνειρα σου η ψυχή, που ποτέ δεν γερνάνε.

Ounkas
21/01/2011

Η αγάπη προσπάθησε, τη βροχή να στεγνώσει,
την ερημιά απ τα μάτια, να την θάψει βαθιά,
μα κανείς δεν της έδειξε,πώς το πάγο να λιώσει,
κι έτσι έπεσε ανίδεη και αυτή στην φωτιά.

Κι όμως τόσο που πάλεψε, να βρει μες τις λέξεις,
γιατί όλο γυρίζουν, στα πιο ανήλιαγα μέρη,
γιατί από τόσες αχτίδες, δεν μπορείς να διαλέξεις,
γιατί κανένα απ τα χρώματα, η ψυχή σου δεν ξέρει?

Με ρωτούσε και έχανε, κι εκείνη τον δρόμο,
΄η ζωή σου΄μου φώναζε, ΄αύριο θα χει ξεχάσει,
όσα όμορφα έδειξες, θα μοιράζουν το τρόμο,
κι η καρδιά σου μικρή μου, ποτέ δε θα ησυχάσει.

Την κοιτούσα που έφευγε, όμως δάκρυ δεν είχα,
κι αν το κρύο με τύλιξε, μέσα μου ήταν φωτιά,
η ανάσα της άγγιζε, την πνοή κι έτσι υπήρχα,
η ζωή και ο θάνατος.. μέσα σε μια ματιά..

Ounkas
23/01/2011

Ήρθες σαν άνεμος, που έφτασε να κλέψει και να φύγει,
σαν ένα αγρίμι, που γύρευε τροφή.. μήπως και ζήσει,
χωρίς να ξέρω τίποτα, ένιωσα σαν μια πύλη να ανοίγει,
κι όμως η καρδιά μου, άργησε, πολύ να αποφασίσει..

Έτρεξες πίσω μου, την πείνα, του είναι να χορτάσεις,
πάλευες μήνες, για αυτά που η σάρκα σου ζητούσε,
ήθελες πριν έρθει η αγάπη, μέσα σου να προφτάσεις,
να νιώσεις όσα το κορμί, κι όχι η καρδιά ποθούσε.

Μα ο χρόνος ήτανε πολύς, κι ο δρόμος είχε αλλάξει,
δε θύμιζε σε τίποτα, όσα ο νους σου γύρευε,
όλες οι σκέψεις της στιγμής, μακριά είχαν πετάξει,
τώρα κάθε ανάσα μου, η αγάπη σου, την ζήλευε...

Όσα δεν ήθελες ποτέ, να βρεις μπρος σου, τα μέρη,
που απέφευγες τόσες φορές, πάνω τους να βαδίσεις,
τόσο η καρδιά σου δίψαγε, για αυτό τ άγριο αγέρι,
κι ας είπες στο μυαλό, δεν θέλεις να αγαπήσεις ..

Έτσι αδύναμος, μικρός, αφέθηκες στης μοίρας,
το πεπρωμένο που έγραφε, καινούργια ιστορία,
ποτάμια τα αισθήματα, της πιο άγριας πλημμύρας,
και σε παρέσυραν,σου άλλαξαν,και πάλι την πορεία.

Ξεκίνησες αλλού να πας, κι έτρεμες το ταξίδι,
που θα οδηγούσε η καρδιά, δεν θα είχες το τιμόνι,
παίζει η ζωή τώρα κι εσύ, δεν ξέρεις το παιχνίδι,
μα όσο και να σε πονά, δεν θέλεις να τελειώνει…

Ounkas
24/01/2011