Ήχοι Σιωπής 2013 - II

Κι είπα στο σύννεφο, να κάνει μία στάση,
να ανέβω εκεί, βόλτα μαζί του να με πάρει,
σε κάθε άκρη του ουρανού, σ' όλη τη πλάση,
αν θα μπορούσε, να μου κάνει αυτή τη χάρη.

Κι εκείνο ζύγωσε και ταξιδέψαμε μαζί,
κι όλο κοιτούσα γύρω μου, χαμογελούσα,
όσα απ το έδαφος, μοιάζαν τόσο θολά,
τώρα είχαν έρθει δίπλα μου και τους μιλούσα.

Είδα τα δέντρα, που δεν βλέπεις τις κορφές,
είδα γεράκια και αετούς, με χαιρετούσαν,
γνώρισα αέρινες, πολλές περίεργες μορφές,
που μόνο σε όνειρα, συνήθως συναντούσα.

Το ουράνιο τόξο, που απ τη γη, δεν το κοιτώ,
τώρα χορεύει και τα χρώματα του αλλάζουν,
παίζει μαζί μας, ώρες πολλές κυνηγητό,
καράβια μοιάζουν, ποτέ που δεν βουλιάζουν.

Πριν πέσει η νύχτα, το σύννεφο μου χαμηλά,
με αργές κινήσεις, κατεβαίνει να με αφήσει,
ξέρω πως πάντοτε, θα με κοιτά, θα με φυλά,
κι αν δει να χάνομαι, κοντά μου θα γυρίσει.

Ounkas
23/05/2013

*
Κάποτε είδε ένα φως, ζεστό, οικείο,
το ακολούθησα να δω που με πηγαίνει,
ένιωθα έφευγα, απ τη βροχή, το κρύο,
τη λύπη μου έκανε, λιγάκι να μικραίνει.

Μαζί περάσαμε, μια θάλασσα που ακόμα,
και πάντοτε, θα την κρατάω φυλαχτό,
ήταν γαλήνια, σαν ένα ήρεμο σώμα,
και με τα κύματα της, έπαιζα κρυφτό.

Πήγαμε και στον ουρανό ψηλά, να δούμε,
πώς φαίνεται πάνω από εκεί, όλη η γη,
μείναμε ώρες, τους αγγέλους να ακούμε,
πίσω γυρίσαμε, καθώς χάραζε η αυγή.

Βαδίζαμε, σ ένα σοκάκι όλο λουλούδια,
τα καλά του είχε βάλει, για τους δυό μας,
ψιθύριζα, τ αγαπημένα μας τραγούδια,
και ζούσα κάθε στιγμή, το όνειρο μας.

Έτσι όπως ήρθε αυτό το φως, έτσι εχάθει,
τόσο παράξενα και ξαφνικά, να μην προλάβω
χωρίς αυτό η καρδιά, να ζει.. να μάθει..
και γιατί έμενα άγγιξε.. να καταλάβω...

Ounkas
27/05/2013

Έκλεισα πίσω μου, την πόρτα σιγανά,
βάδισα μες το σπίτι κι άφησα απ τα χέρια,
όσα είχα προλάβει, να σώσω τα στερνά,
του καραβιού μου, λίγα απομεινάρια αστέρια.

Άστρα που έφεγγαν, μα δεν έβλεπαν πολλοί,
μα αυτό το φως τους, εμένα με οδηγούσε,
καιροί παράξενοι, τόσο αλλόκοτοι, θολοί,
κι ο χρόνος πάντοτε, στιγμές μου κυνηγούσε.

Μες τις παλάμες μου, κομμάτια καρφωμένα,
που με ματώνουν, αλλά δεν με πονούν,
σίδερα εδώ και εκεί, γύρω μου, πεταμένα,
που όμως κάτι άλλο, σύντομα θα γινούν.

Όνειρο που έβγαλε, νύχια να πολεμήσει,
δεν είχε ύλη, μα ήξερε να διεκδικεί,
πριν το κατάρτι μου, πέσει και το λυγίσει,
θα πάλευε για όσα και όποιον το αδικεί.

Κι όμως μακριά, δεν έτρεξε να γλυτώσει,
έμεινε εκεί, χωρίς να τρέμει, να φοβάται,
ποιός το περίμενε, πως σαν ο πόλεμος τελειώσει,
και εγώ κι αυτό, κάτι απ τη μάχη, θα θυμάται.

Ounkas
30/05/2013

Και είπα στις ρίζες μου, να μην απλωθούν,
να μην ησυχάσουν, που υπήρχε η βροχή,
κάθε νύχτα τους έλεγα, λίγο να κοιμηθούν,
και στον ύπνο τους λόγια να λένε σαν προσευχή.

Γιατί ήξερα μέρα, θα έρθει τόσο σκληρή,
χωρίς στάλα νερό, μόνο ο ήλιος θα καίει,
μα εκείνες δεν άκουγαν, τώρα η γη πιο ξερή,
δεν υπήρξε ποτέ, μα η ίδια δεν φταίει.

Στο καράβι μου έλεγα, να προσέχει που πάει,
να μην κλείνει τα μάτια, να κοιτάζει μπροστά,
ποτέ η θάλασσα ήρεμη, συνεχώς δεν κυλάει,
κι όσα βλέπει δεν είναι, πάντοτε τα σωστά.

Γιατί ήξερα μέρα, θα έρθει που θα διαλύσει,
τα κατάρτια, την πλώρη, τις σανίδες, το πλοίο,
με θυμό ένα κύμα, πάνω του θα κυλήσει,
κι όσα δεν τα βυθίσει, θα τα αφήσει στο κρύο.

Στον αετό μου δεν έβρισκα, λόγια να εξηγήσω,
πως ψηλά σαν πετά, το δρόμο ίσως να χάσει,
λίγες μόνο στιγμές, είχα για να μιλήσω,
κι έπειτα μες τα σύννεφα, γρήγορα είχε φτάσει.

Γιατί ήξερα μέρα, θα έρθει που θα αντικρύσω,
μόνη μια ανατολή, γιατί εκείνος θα λείπει,
και πως τότε ανάσα μου, την ζωή να νικήσω?
όταν η λίγη μου χαρά, θα έχει γίνει λύπη?

Ounkas
02/06/2013

*
Θέλησα ν ακολουθήσω της καρδιάς την ορμή,
το τικ τακ του χρόνου, που γρήγορα τρέχει,
σημασία δεν έδωσα, στην μορφή, στο κορμί,
μόνο σ' όσα αισθάνεται, η ψυχή όταν βρέχει.

Ο χειμώνας δεν τρόμαξε με το πάγο το βλέμμα,
έμεινε ζωντανό, να κοιτά την γαλήνη,
πέρα απ όσα προσπάθησαν να κρυφτούν σ ένα ψέμα,
πέρα απ όσα αόρατα, το είναι δάκρυα πίνει.

Και γιαυτό δεν αγάπησα, μόνο όσο αγαπάει,
μία άλλη ψυχή, που έχει όρια και μέτρο,
άφησα από μέσα μου, όπου φτάνει να πάει,
στου ουρανού το αστέρι, στο πανύψηλο δέντρο.

Όση λύπη κι αν τώρα, στη ψυχή κατοικεί,
μέσα της είναι εκείνα, που ποτέ δεν θα σβήσουν,
λίγο ακόμα αν άντεχες, θα έμενε πάντα εκεί,
μα δεν φτάνουν δυό χείλη, για τους δυό να μιλήσουν.

Ounkas
03/06/2013

Βαδίζω αθόρυβα, σε ένα δρόμο σκοτεινό,
μια λάμψη βλέπω, μα γρήγορα αυτή σβήνει,
και συνεχίζω, τα πόδια μάτωσαν, πονώ,
μα η καρδιά, να σταματήσω δεν μ αφήνει.

Άραγε ξέρει, κάτι από μένα παραπάνω?
και αν γνωρίζει, γιατί δε το 'χει φανερώσει?
δεν θέλω άλλα, βήματα πάλι να κάνω,
όποτε στάθηκα, όλα με έχουν πληγώσει.

Μα εκείνη θέλει, να φτάσω ως το τέλος,
μια διαδρομή που έχει σκιές κι όλο φωνάζουν,
όσο σιγά κι αν προχωρώ, μπρος μου, έλος,
με παρασύρει και τα πόδια μου βουλιάζουν.

Να βγω από εκεί, δύσκολο είναι μα παλεύω,
δε θέλω κάποιος, να χαθεί όμως μαζί μου,
από το άσχημο μακριά, κρατώ ότι λατρεύω,
μα ο χειμώνας ξεχειλίζει απ τη ψυχή μου.

Ounkas
06/06/2013

Ήρθε μια μέρα, που το φεγγάρι κατέβηκε τόσο,
σχεδόν σαν να 'θελε, απαλά να με αγγίξει,
σε μια στιγμή, σκέφτηκα κάτι να του δώσω,
μα είχα μόνο την καρδιά, του 'πα να τη κρατήσει.

Και ένα πρωί, για πρώτη φορά μια αχτίδα,
τυλίχτηκε γύρω απ το σώμα, σαν σεντόνι,
την χάιδεψα κι έπειτα, να τρέχει την είδα,
ψηλά και το φως της, μ αγάπη να απλώνει.

Πριν να νυχτώσει, ένα άστρο σαν άνεμος πέρασε,
κι εγώ του 'δωσα, κλειδί του ονείρου να φυλάξει,
μια στάλα από φως, φεύγοντας τη ψυχή μου κέρασε,
και το 'δα να στέκει ακίνητο, πριν πάλι πετάξει.

Και σύννεφο από μακριά, ήρθε και με ακούμπησε,
πάνω του κρέμασα, μικρό φυλαχτό να προσέχει,
πολύ σιγανά άκουσα, σαν να τραγουδούσε,
και είδα όσο ανεβαίνανε, άλλο χρώμα να έχει.

Και μια σταγόνα, στον ώμο μου ήρθε και στάθηκε,
και άλλο δεν είχα, μονάχα ψυχή να της δώσω,
σαν δάκρυ που τρέχει, την ένιωσα πόσο ζεστάθηκε,
ήξερα χάθηκα, μα ήθελα τη ψυχή να την σώσω.

Ounkas
07/06/2013

Ξημέρωσε πάλι, με ποιόν να μαλώσω δεν ξέρω,
λίγο πριν φέξει, σταμάτησα στο χθες να μιλάω,
σε μια νέα μέρα, δεν ήθελα ξανά να με φέρω,
μα ακόμα είμαι εδώ, χωρίς να μπορώ να γελάω.

Τη νύχτα που όλοι ησυχάζουν, εγώ ανασαίνω,
με λίγο αέρα, που δεν φτάνει ως το πρωί,
με σκέψεις που άφησες, τη θλίψη ζεσταίνω,
οι φλέβες παγώνουν, χωρίς την δική σου πνοή.

Ο νους μου διαβάζει, όσα όμορφα έχει ακούσει,
και ίχνη αλμύρας, πάνω στο στρώμα μυρίζω,
τα μάτια μου κλείνω, η θάλασσα απόψε να λούσει,
με ότι αγαπώ, το πρόσωπο που δεν το αγγίζω.

Κι εκεί που λιγάκι η κραυγή, γίνεται χάδι,
αυτές οι φωνές δεν μιλούν, λες παραδομένες,
το σώμα σε απύθμενο, σε σκοτεινό πέφτει πηγάδι,
να βρει να πιαστεί σε στεριές απομακρυσμένες.

Ακτές που το μάτι, ούτε καν δε μπορεί να διακρίνει,
σανίδες και χώμα, που μόλις της πιάσεις, σαπίζουν,
το χθες μου κοιτάζω, απορώ πόσο έχει μικρύνει,
το αύριο βλέπω τα κύματα, να το πλημμυρίζουν.

Ounkas
10/06/2013

Αγριεύει ο καιρός και το σώμα μου ανατριχιάζει,
ξέρω τί είναι ικανός, με θυμό ο αέρας να κάνει,
μη κοιτάς τη γαλήνη, ήσυχη πόσο φαντάζει,
χρειάζεται μια στιγμή, μόνο μια κι απόψε της φτάνει.

Περπατώ και φωνάζω, σε όλους να φύγουν,
παραθύρια και πόρτες, καλά να σφαλίσουν,
περιμένω δυό σύννεφα, να δω λίγο να σμίγουν,
μόλις γίνει το ξέρω, ήρθαν να μου μιλήσουν.

Μα ο θυμός τους μεγάλος, που τα όπλα ετοιμάζω,
τέτοιες μάχες αργούν, μα έρχονται να σκοτώσουν,
από πριν όσα άφησαν, αλλά ποτέ δεν διστάζω,
με ότι έχω παλεύω, μα ήρθαν να το τελειώσουν...

Ounkas
14/06/2013

Κι εκεί που η νύχτα, σ 'αγκαλιά με έχει αφήσει,
και τα μάτια είχαν κλείσει, έπεσα από ψηλά,
σε μια άβυσσο βρέθηκα, που την είχαν στολίσει,
ξωτικά και εφιάλτες, τοίχους και τα σκαλιά.

Όσο και να προσπάθησα δεν μπορούσα να ανέβω,
κάτω, κάτι με τράβαγε, ήθελε να μην φύγω,
δυό τρία βήματα έκανα, τα διπλά να κατέβω,
μ έκανε και χανόμουν, μες το χάος για λίγο.

Να μιλήσει ζητούσα, για να μάθω τί θέλει,
να μου πει τί γυρεύει, να δώσω ότι χρωστάω,
όχι για την ζωή μου, για αυτήν δε με μέλει,
να γυρίσω για εκείνον, μια στιγμή της ζητάω.

Να αφήσω τις λέξεις, στην καρδιά του επάνω,
κι όσα έχω λεπτά, στη γαλήνη του μέσα, να ζήσω,
μόνο εκεί να βρεθώ, δε θέλω άλλο να κάνω,
ότι ήταν το ένιωσα κι άλλο δε θα ζητήσω.

Μα η άβυσσο απότομα, με μανία κυκλώνει,
το μικρό μου κορμί, στο σκοτάδι το στέλνει,
δε με νοιάζει που χάνομαι, ούτε που με πληγώνει,
και τις δυό λέξεις που ήθελα, ψιθυρίζω στα χείλη.

Ounkas
15/06/2013

Τείχη που έστεκαν απόρθητα, κινούνται,
έζησαν μάχες, καταιγίδες και σεισμούς,
προστάτευαν τα υπάρχοντα μου να κοιμούνται,
ήσυχα κι έδιωχναν, τα βέλη στους γκρεμούς.

Ακούραστα έμεναν, στο πλάι και παλεύαν,
κι ήταν καιροί, που δεν πλησίαζε κανείς,
από μακριά, τα έβλεπαν και τα ζηλεύαν,
ήμουν η κόρη και αυτά ήταν οι γονείς.

Πέτρες που πέρασαν πολλά, τώρα σαλεύουν,
φοβάμαι πως και ο αγέρας θα τα ρίξει,
σαν εφιάλτες τα κομμάτια, ζωντανεύουν,
κι ένα τσουνάμι, όπου να 'ναι, θα τα πνίξει.

Αιώνες με έκλειναν, μέσα τους και κοιτούσα,
απ τα παράθυρα όσους τρέχαν να κλέψουν,
τις λιγοστές στιγμές, που με κόπο απαιτούσα,
από τα χρόνια της ζωής, πριν όλα τα ληστέψουν.

Και τώρα όλα ράγισαν, σκόνη μόνο θα μείνει,
αν καταφέρω γρήγορα, κάτι να σου φωνάξω,
θα 'ναι ο ήχος της ψυχής, που θέλει και σου δίνει,
όσα λίγα απέμειναν, τα τείχη πριν να κάψω.

Ounkas
02/07/2013

Η αλμύρα της θάλασσας, μένει στα χείλη,
η αύρα που έδινε, στη ψυχή την πνοή,
λόγια που είπαν, δυό τρείς καλοί φίλοι,
κι αυτές οι στιγμές, που ονομάζω ζωή.

Εικόνες που έμειναν, στο μυαλό χαραγμένες,
ελπίδες που έστεκαν, μέχρι να 'ρθει η αυγή,
βροχή που με δρόσισε, σταγόνες μπλεγμένες,
γεμάτες αγάπη κι όνειρα απ τη πηγή.

Το φως που μου έφερες, μένει κοντά μου,
στο μαύρο να δίνει, δυό ίχνη χαράς,
δεν έχω χαμόγελο, μα μες την καρδιά μου,
με άγγελο μοιάζεις, λευκά που φοράς.

Το σώμα που κοίταζα, σιγά πλησιάζει,
το έφερε ο νους, το πνεύμα να σώσω,
για αυτό κι αύριο, εκείνο γιορτάζει,
που άλλο η θλίψη μου, δε θα του δώσω.

Λυπήσου για εκείνα, που αντίο δεν είπαν,
εγώ θα 'μαι εδώ, εδώ θα κουρνιάζω,
κι αν έτυχε κάποια, απ όλα να λείπαν,
τα πάντα θα βρω, με σκιά όταν μοιάζω.

Ounkas
03/07/2013

Μοίραζε η ζωή χαρτιά, δεν άγγιζα,
άλλοι γελούσαν κι άλλοι έκλαιγαν,
ανάμεσα τους, τη σιωπή μου στράγγιζα,
αόρατα χέρια, τα όνειρα τους κλέβαν.

Έστριβε ο χρόνος ένα κέρμα, δεν πλησίαζα,
λίγοι κερδίζαν, οι πιο πολλοί χαμένοι,
το βλέμμα μου στον ουρανό, εστίαζα,
γιατί να είναι, μόνο λίγοι οι κερδισμένοι.

Άλλαζαν πάλι οι εποχές, δεν γνώριζα,
μες τα παλτά τους, έμοιαζαν όλοι ξένοι,
με το βοριά το πανωφόρι, στόλιζα,
για να μην μοιάζω, από όλους ξεχασμένη.

Μικρά λουλούδια στα κλαδάκια, άνθιζαν,
που τα παιδιά, κρεμούσαν στα μαλλιά τους,
το γέλιο τους, στον άνεμο, το χάριζαν,
και ανθοδέσμες είχαν στην αγκαλιά τους.

Τη θάλασσα, την άμμο, δεν την χόρταινα,
νύχτωνε κι έμενα εκεί, ονειρευόμουν,
μα μόλις που το κύμα, πρόφταινα,
μην με γυρίσει πάλι εδώ, αντιστεκόμουν.

Ounkas
04/07/2013

Εδώ που έφτασα, ο δρόμος δεν αρκεί,
φύλλο να σκεπάσει, των δακρύων την αύρα,
κλάρες έγερναν γλυκά, με χρώμα χακί,
τώρα όλα κάηκαν, όλα γίναν μαύρα.

Βήμα πίσω άργησε, το σώμα να τραβήξει,
ήτανε και ο καιρός, τόσο αγριεμένος,
όποιος και να ήθελε, τη φωτιά να πνίξει,
μακριά της έτρεχε, πάντα φοβισμένος.

Πρόσωπο έγινε χλωμό, δεν θέλει να αλλάξει,
σα μικρό πλεούμενο, τριγυρνά χαμένο,
ένα γράμμα που ήθελε, κάποιος να πετάξει,
ρούχο που δεν έμεινε, σε σώμα, φορεμένο.

Η φωνή δε σώπασε, μα δεν την ακούνε,
έκλεισαν οι διαδρομές, πώς μέσα να φτάσει?
όσο ο άνεμος χτυπά, θέλουν να τον δούνε,
γιατί φόβο έχουνε, πούθε θα ξεσπάσει.

Σώμα που το βλάψανε, δίχως να πληγώσει,
η άμμος έγινε φωτιά, το δέρμα να κάψει,
όνειρο που γεννήθηκε, όμορφα να τελειώσει,
κάποιοι το ξημέρωμα, στο χώμα είχαν θάψει.

Ounkas
05/07/2013

Τα μάτια αυτά που δεν γελούν,
σ ένα μακρύ μέρος κοιτάνε,
τα χείλη αυτά, που δεν μιλούν,
ίχνη μικρά, ζωής ζητάνε.

Σύννεφα στέκουν, καρτερούν,
κανείς δεν ξέρει, τί γυρεύουν,
έχουν βροχή, μα δεν μπορούν,
να την αφήσουν, τη ζηλεύουν.

Ήλιος, μα δεν έχει φωτιά,
να ζεσταθεί η ψυχή, δε φτάνει,
μάχεται η αλήθεια, τη ψευτιά,
μία κερδίζει, εννιά χάνει.

Ένα λουλούδι, παλεύει να σταθεί,
σε πέτρες και πάνω σε βράχο,
πριν όλη η πόλη κοιμηθεί,
θα γύρει και θα ξεραθεί, μονάχο.

Στου χρόνου τ άδικα τα κουρασμένα,
ελπίδες μάταιες, ανέμους ψάχνουν,
όνειρα, αγάπες, πλοία, ναυαγισμένα,
σκέψεις και δύναμη, πια δεν υπάρχουν.

Ounkas
06/07/2013

Γύρω μου φύτρωσαν κλαδιά, σαν χέρια με κρατάνε,
τόσο σφιχτά που δεν μπορώ, ούτε να ανασάνω,
και προσπαθώ σιγά σιγά, να μάθω τί ζητάνε,
μα όσο σωπαίνουν, πιο κοντά, στο να τα βρω, δεν φτάνω.

Οι τοίχοι έγιναν φωτιές και κύκλωσαν το σώμα,
όπου κοιτάξω κόκκινες, φλόγες όλο χορεύουν,
αυτό που κάποτε έμοιαζε, με ένα ήρεμο σώμα,
τώρα ανήκει σε σκιές και στάχτες που μαγεύουν.

Και τα λουλούδια χάθηκαν, σύρματα έχουν πλέξει,
τα κάγκελα και την αυλή, ρίζες μέσα στο χώμα,
ως και η λίμνη στέρεψε, σταγόνες δεν θα τρέξουν,
θυμόμουν ήταν Άνοιξη, μα μοιάζει με χειμώνα.

Σε λίγες μέρες μοναχά, τα δέντρα έχουν αγγίξει,
τη στέγη τούτου του σπιτιού, άλλο δεν θα αντέξει,
ρωγμές ανοίξανε παντού, τα φύλλα έχουν πνίξει,
τα παραθύρια που άλλοτε, τ άνοιγα πριν να βρέξει.

Μέχρι και ο δρόμος χάθηκε, κανείς να μην βαδίσει,
το ήξερα μα πίστευα, πως όλα αυτά θα αργήσουν,
όμως τα πάντα πια είναι εδώ κι ό χρόνος θα ξεφτίσει,
τώρα η γη και ο ουρανός, ήρθαν να με φροντίσουν.

Ounkas
10/07/2013

Ξένο τοπίο, όπου γυρίσω να κοιτάξω,
λόγια που δεν καταλαβαίνω, αδειανά,
λιμάνι, μα δίχως μέρος να αράξω,
γραμμή που είναι, γεμάτη από κενά.

Ποτάμι άγριο, το νιώθω που θεριεύει,
ψιλή βροχή, ίσα που .. μ ακουμπά,
βήμα που χάθηκε, κάτι σαν να γυρεύει,
κορμί στο απέραντο, μόνο του κολυμπά.

Βουνό ξερό, χωρίς δέντρο και χώμα,
γιορτή που δεν, ήρθε ποτέ κανείς,
σπίτι που γέρασε, όπως και ένα σώμα,
νύχτα που σκέπασε, τον ήχο της φωνής.

Κλαδί μικρό, που λύγισε και σπάει,
παιδί που ξέχασε, το δρόμο όλο κοιτά,
κόρη που αμίλητη, κάθεται και κεντάει,
φως που το άστρο, το σβηστό, ζητά.

Πέτρα που κύλισε, χωρίς σκοπό γυρίζει,
φωτιά που ο άνεμος, με δύναμη απλώνει,
ανθός που όπως, άλλοτε δεν μυρίζει,
αυτά είμαι εγώ, κύκλος που δεν τελειώνει.

Ounkas
11/07/2013

Πέπλο, απλώθηκε στον ουρανό μου πάνω,
διάφανο κα αχνό, που άνεμο φυλακίζει,
πώς να το διώξω? δεν ξέρω τι να κάνω?
τον ήλιο με την ζέστη του, εγκλωβίζει,

Την νύχτα είχε ξαστεριά, μα πριν χαράξει,
ήρθε και έκρυψε τα άστρα, τα έσβησε,
ήθελε μόνο να το δω? να με τρομάξει?
ή να δείξει, πως τη ψυχή μου, κέρδισε?

Να ‘ναι ένα μήνυμα? στέλνει κάποιο σημάδι?
θέλει να το γνωρίσω? θα μείνει εδώ καιρό?
κι όταν κατέβει χαμηλά, θα είναι σαν το χάδι?
ή θα τυλίξει το κορμί, σαν κάτι που φορώ?

Λες να ξυπνήσω το πρωί κι απλά να έχει φύγει?
ή μια σκέψη μου κρυφή, το έχει φανερώσει?
λύπη από το μέσα μου, να είναι που με πνίγει?
σεντόνι να ‘γινε? η ανάσα μη γλιτώσει?

Εδώ ας μείνει, δεν θέλω να παλέψω,
εδώ, να γίνουμε μαζί, ένας καημός,
το δρόμο άλλου, για να πάω δε θα κλέψω,
βαγόνι ας γίνω, που σάπισε ο καιρός.

Ounkas
11/07/2013

Τα χρώματα όλα, τα έκανα φορεσιά,
το σώμα έντυσα, όμορφο να δείχνει,
να μην καεί, να έχει όλο δροσιά,
το φως τους όμορφα, αφήνει ίχνη.

Πόσο χαρούμενο, το βλέπω να βαδίζει,
κάτω απ τον ήλιο, λάμπει σαν περπατά,
αχτίδα μοιάζει, ελπίδα που χαρίζει,
μα μια φωνή ακούω, τι να ζητά?

Ναι! Δίκαιο έχει! Ξέχασα να κρατήσω,
κάποιο απ τα χρώματα και τώρα που να βρω?
με κάτι έπρεπε και τη ψυχή να ντύσω,
και με ρωτάει, ‘εγώ έξω, πώς θα βγω?’.

Δύο χρώματα, μόνο κρατώ στα χέρια,
με και τα δύο, χρόνια τώρα φορά,
σκέφτηκα λίγο και πήρα δυό αστέρια,
τα ‘ραψα κι είδα, τη ψυχή να προχωρά.

Χαμογελούσε, γιατί δεν είχε καταλάβει,
πως η μορφή της, πολύ δεν άλλαξε,
πάνω στο μαύρο, ένα φως είχα προλάβει,
να βάλω απ τα άστρα κι όταν το κοίταξε,

Της είπα, ‘νύχτα σε έντυσα, μικρή μου,
να λάμπεις μέσα στο σκοτάδι, πάντοτε,
γιατί η μία είσαι, η πιο ακριβή μου’,
κι αυτή χαιρόταν !, όσο ποτέ άλλοτε!.

Ounkas
13/07/2013

Αόρατος μα δυνατός, ο εχθρός μου παραμένει,
πώς γίνεται, μετά από τόσες, μάχες να ξυπνά,
και όπως πρώτα να ’ναι, αγέρωχος να σέρνει,
τα λάφυρα του όλα, απ όσες φορές νικά?

Κι εγώ παλεύω, μάχομαι, μα χάνω τα κομμάτια,
από κάθε αναμέτρηση, που έχουμε σκληρή,
τα ψάχνω, τα κολλώ, τα κλείνω μες τα μάτια,
για να αμυνθεί πάλι η ψυχή, να το μπορεί.

Όμως, όσο ο καιρός περνά κι αυτό έτσι συνεχίζει,
μικρά θρύψαλα μένουν, στο πεδίο απ τη καρδιά,
κάθε κενό με τον καιρό, σιγά σιγά μαυρίζει,
δέντρο θα μοιάζει κάποτε, που ‘καψε η πυρκαγιά.

Μόνο ένας λόγος έμεινε, με την φωτιά να παίζω,
αντί να αφήσω τη ψυχή, να κλείσει τις πληγές της,
όσο πιο δυνατά μπορώ, με άγρια φωνή, διατάζω,
μα εκείνη πάντα θα ζητά, τις όμορφες πηγές της.

Ounkas
14/07/2013

Κι αν βλέπεις μια λάμψη που και που,
στων ματιών μου, το απόλυτο άδειο,
στη σιωπή, μια νότα κάποιου σκοπού,
από τραγούδι γνώριμο, ακούς στο ράδιο,

κι αν νιώθεις μια φλόγα να χορεύει,
εκεί που το σκοτάδι, μόνο κατοικεί,
κι αν σε λίγη ώρα, ο ήλιος βασιλεύει,
σαν ο μόνος που ζει, πάντα εκεί,

κι αν δεις χαμόγελο, αχνό στα χείλη,
στο πρόσωπο, που δεν έχει χαρά,
κι αν βάρκα ταξιδέψει, για ένα μίλι,
και η ψυχή, λευκά δεις να φορά,

κι αν στερέψει, η σταγόνα κυλώντας,
στο χλωμό επάνω, μάγουλο μου,
κι αν ο χρόνος, φωνάζει καλώντας,
δυό φτερά, να ‘ρθουν για το καλό μου,

τότε μάθε η βροχή μ’ έχει αγγίξει,
απαλά και σιγά με ελευθερώνει,
από όλους να ξέρεις, εμέ έχει διαλέξει,
την καρδιά μου τυλίγει, σε άσπρο σεντόνι.

Ounkas
15/07/2013

Ίσως η σκιά, να σκέπασε όλο το δρόμο,
που έχεις χαράξει, να βαδίσεις όνειρο,
θα την κρατήσω μακριά σου, μόνο,
γιατί το βλέμμα της, μοιάζει πονηρό.

Μην σε αγγίξει και σε μια στιγμή, αλλάξεις,
κι από σκιά, σκοτάδι γίνεις και χαθείς,
την άδεια σου ζωή, μην απαλλάξεις,
μην ξένο σημάδι. ακολουθήσεις και χαθείς.

Σε εκείνο το ένα, το αδιάβατο σοκάκι,
που όποιος πηγαίνει, πίσω δεν γυρνά,
μια φλόγα είδες, από μικρό κεράκι,
μα πίστεψε με, κανείς δεν το περνά.

Κανένας, ούτε ως την μέση του, δεν φτάνει,
πολλοί προσπάθησαν, μα δεν τους είδαμε ξανά,
κάλιο να έφευγαν, στα ξένα, απ το λιμάνι,
παρά που θέλησαν, να δουν.. το πουθενά...

Ounkas
16/07/2013

Μείνε χαμόγελο μου λίγο ακόμα,
ίσα που προλαβαίνω να σε δω,
δώσε ανάσα, στο άδειο μου το σώμα,
κάνε με την βροχή πάλι να βρω.

Μείνε για δυό στιγμές κι έπειτα φεύγεις,
τι είναι μες το χρόνο, δυό λεπτά?
καταλαβαίνω το γιατί, με αποφεύγεις,
γιατί τα φώτα, είναι όλα σβηστά.

Και έτσι γίνεσαι, όλο πιο βιαστικό,
τρέχω συνέχεια, κάπως να σε προλάβω,
λίγο ν' αγγίξω, το δικό σου μυστικό,
το νόημα που έχει η ζωή, να καταλάβω.

Μα σαν τον άνεμο, μακριά πετάς,
τη μια είσαι εδώ, την άλλη σ' έχω χάσει,
κι όλο ρωτάω, από μένα τι ζητάς,
κι όλο ρωτάω, τόσο γιατί με έχεις ξεχάσει.

Φεύγεις κι αφήνεις, πάλι σκόνη, ερημιά,
θολή ματιά μου, ποιος να σε αντέξει?
βουβή και ανήσυχη, μένω σε μια γωνιά,
κι αφήνω ένα.. δάκρυ μου να τρέξει...

Ounkas
19/07/2013