ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ - ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΑΦΙΕΡΩΣΕΤΕ ΜΕΡΙΚΑ ΛΕΠΤΑ (ΙΙ)

Τον γύρο του διαδικτύου κάνει τις τελευταίες ημέρες ένα κείμενο το οποίο φέρει τον τίτλο «Είμαι περήφανος που δεν είμαι Γερμανός: 27 λόγοι και ένα παράπονο».

Το εν λόγω κείμενο κυκλοφορεί ευρέως τόσο στα κοινωνικά δίκτυα, όσα και από e-mail σε e-mail και με πολύ καυστικό τρόπο καταδεικνύει τις διαφορές των Ελλήνων με τους Γερμανούς.

Ακολουθεί αυτούσιο το κείμενο:
1) Πίνω νερό όταν διψάω και μπύρα όποτε θέλω διότι το νερό εμφιαλωμένο ή βρύσης δεν είναι ούτε... στυφό, ούτε άνοστο, ούτε πανάκριβο.
2) Με χοντρές, αθλητικές, λευκές κάλτσες φορώ αθλητικά παπούτσια και όχι σανδάλια...
3) Δε μου χρειάστηκε ποτέ να στήσω μνημείο - υπόλειμμα κανενός τείχους αίσχους για να μου θυμίζει κατάπτυστη διχοτόμηση του έθνους μου, φοβούμενος πιθανή επανάληψη στο μέλλον.
4) Έχω θετική σκέψη, αισιοδοξία, ελπίδα και πίστη και χωρίς να καταναλώσω απίστευτες ποσότητες αλκοόλ.
5) Δεν πιστεύω σε φυλετικές ή άλλες ανωτερότητες, αλλά στο σεβασμό της αξίας και στην προστασία κάθε ανθρώπου.
6) Δεν προκάλεσα δύο δηλωμένους, κι έναν τρίτο υποβόσκοντα, παγκόσμιους πολέμους.
7) Δεν αιματοκύλησα την ανθρωπότητα, δε σκότωσα αμάχους, δεν κατεδίωξα φυλές ή άλλα έθνη, δεν έστησα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν υπέταξα λαούς, δε ρήμαξα χώρες.
Για την παρασκευή σαπουνιού περιορίζομαι στη χρήση ελληνικού ελαιολάδου.
9) Δε χρωστάω πολεμικές αποζημιώσεις και κατοχικά δάνεια.
10) Δεν σφετερίστηκα ξένους πολιτισμούς κι αρχιτεκτονικές τεχνοτροπίες (γιατί διέθετα δικούς μου), δεν κατέκλεψα αρχαιότητες, δεν υφάρπαξα αγάλματα και θησαυρούς.
11) Δεν είμαι απόγονος του Αδόλφου Χίτλερ.
12) Κάνω την αυτοκριτική μου. Αργά, ανώφελα, άκαιρα ίσως. Έχω κάνει λάθη, πολλά και μοιραία, πλην όμως τ' αναγνωρίζω και πολεμάω. Όπλα δεν καταθέτω, άλλωστε, δεν το έκανα ποτέ (θα το θυμάσαι άσπονδε φίλε γερμανέ, όταν γύρευες να με λειώσεις με τη μπότα της βέρμαχτ...). Κριτής των πάντων, διαιτητής και νταβατζής δε χρήζομαι. Δε μου ταιριάζει ο ρόλος ούτε του δοσίλογου, ούτε του χαφιέ.
13) Χαμογελώ και στη χαρά και στην απόγνωση. Ξέρω, σε προβληματίζει, άσπονδε φίλε γερμανέ, αλλά τι τα γυρεύεις... Είναι στο DNA μου το γέλιο, δουλειά δική μου!
14) Επάνδρωσα τις βιομηχανίες της Γερμανίας με φιλεργατικούς, φιλότιμους, φιλήσυχους Έλληνες μετανάστες (γκασταρμπάιτερ) κρατώντας τους τεμπέληδες, ανεπρόκοπους κι άχρηστους στη χώρα μου.
15) Διέδωσα σε όλους την αξιοπιστία των Siemens συσκευών γερμανικής κατασκευής και χρεώθηκα το σκάνδαλο του χρηματισμού, της μίζας και της δωροδοκίας, αφού έκανα γαργάρα την ευθύνη του γερμανού που δωροδόκησε. Η ενοχή βαραίνει μόνον εκείνον που δωροδοκεί; Μάλλον...
16) Χαίρομαι και τον ήλιο και τη θάλασσα της μεσογείου... Κλισέ, αλλά αληθές. Κι έχω μια μικρή υποψία ότι σ' ενοχλεί, άσπονδε φίλε γερμανέ...
17) Στην ταβέρνα κερνάμε (άγνωστη έννοια).... Ποτέ ρεφενέ, ποτέ ο καθένας τα δικά του, ποτέ κομπιουτεράκι - γερμανικό σύστημα, όπως είθισται να λέμε εμείς οι ταπεινοί οφειλέτες σου.
18) Δανείζομαι, δεν αντιλέγω. Πληρώνω ακόμη τις πληγές παλιών και πρόσφατων κατακτητών που θώπευαν στο λίκνο τους οι χώρες οι δήθεν προοδευμένες κι αξιοζήλευτες, με μηχανισμούς, συστήματα, προγράμματα σαν τη δική σου.
19) Δε σκύβω το κεφάλι, κι είναι κουσούρι μου. Θα βόλευε καλύτερα να προσαρμοζόμουν στο νταχάου ή το άουσβιτς... Τι σου θύμισα τώρα;;;
20) Το γλωσσικό μου ιδίωμα μου επιτρέπει να προφέρω οποιαδήποτε ομιλούμενη γλώσσα χωρίς να αντηχεί διαταγή, επιβολή ή κακόηχη προφορά.
21) Δεν επέλεξα την Αγγέλα. Μου την επέβαλαν. Μα τι φάτσα; Προτιμώ τα playmobil...
22) Δεν αποδίδω στους άλλους, και δη στους Έλληνες, τις ευθύνες για όλα τα δεινά από γεννήσεως κόσμου.
23) Δε συνοδεύω όλα τα πιάτα μου με βραστό λάχανο, βραστές πατάτες και λουκάνικο...Έλεος, λίγη φαντασία δε βλάπτει...
24) Διαθέτω ανοιχτά καταστήματα γιορτινές ημέρες, αν και τεμπέλης, για να προσφέρω καφέ ή φαγητό...
25) Γιορτάζω κι άλλες μέρες πλην Χριστουγέννων, σε πείσμα των καιρών, της κατοχής, της ύφεσης και της εξαθλίωσης.
26) Υποθάλπω πρώτα τους συνανθρώπους μου και στη συνέχεια τα ζώα.
27) Έχω οικογένεια σφιχτή γροθιά. Ενοίκιο δεν πληρώνω στους γονείς μου, παρότι ζω μαζί τους, κι ας ενηλικιώθηκα προ πολλού. (Φρόντισαν άλλοι να μην μπορώ να ζήσω μόνος).

Ένα παράπονο έχω μόνο:
Συναίσθηση δεν έχω της αξίας μου, της ιστορίας, της δύναμής μου, των δυνατοτήτων, των αξιώσεων, της μεγαλοσύνης μου. Κι εδώ είναι που δεν έχεις φταίξει μόνον εσύ, άσπονδε φίλε γερμανέ... Έφταιξαν άλλοι, μαζί ή πριν από σένα.... Ο τελευταίος λόγος, όμως, είναι δικός μου, δεν αργεί κι είναι προς όλους σας....

Οι Έλληνες του Τιτανικού

Μπορεί οι περισσότεροι να γνωρίζουν την ιστορία των επιβατών του Τιτανικού Τζακ και Ρόουζ, όπως τη φαντάστηκε ο Τζέιμς Κάμερον, λίγοι, όμως, γνωρίζουν ότι στο πιο διάσημο ναυάγιο του κόσμου υπήρχαν και Έλληνες επιβάτες. Οι τέσσερις άντρες κατάγονται όλοι από το χωριό Άγιος Σώστης της Μεσσηνίας και κανένας τους δεν κατάφερε να επιζήσει.

Όλοι οι νεαροί άνδρες ξεκίνησαν το ταξίδι τους προς τις ΗΠΑ με την ελπίδα ότι θα καταφέρουν να χτίσουν μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Ο 30χρονος Παναγιώτης Λυμπερόπουλος ήταν ο μεγαλύτερος από τους Έλληνες επιβάτες του Τιτανικού και ο μόνος που είχε σχέση με τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με όλα όσα έχουν γίνει γνωστά, ο Παναγιώτης Λυμπερόπουλος ήταν ο ιδιοκτήτης ενός μικρού εργοστασίου στη Νέα Υόρκη και είχε επιστρέψει στην Ελλάδα για να δει από κοντά τη βάπτιση του γιου του.

Η μοίρα…

Παρά τα παρακάλια της συζύγου, λίγες ημέρες μετά αποφάσισε να επιστρέψει και πάλι στη γη της επαγγελίας. Μαζί του αποφάσισαν να ταξιδέψουν και οι δύο άλλοι συντοπίτες του, οι αδελφοί Χρονόπουλοι. Ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Απόστολος Χρονόπουλος, ήταν 26 ετών και ήταν εργάτης. Ο νεαρός άντρας επιβιβάστηκε στον «Τιτανικό» από το Χερβούργο μαζί με τον 19χρονο αδελφό του Δημήτρη. Καθότι και τα δύο αδέλφια ήταν επιβάτες της τρίτης θέσης, οι σοροί τους δεν βρέθηκαν ποτέ. Αντίθετα, το άψυχο σώμα του Παναγιώτη Λυμπεροπούλου εντοπίστηκε από τους ναύτες του πλοίου "Mackay Bennet" και αναγνωρίστηκε.

Ο Παναγιώτης Λυμπερόπουλος ήταν ο μοναδικός που κατάφερε να επιβιβαστεί σε μία από τις σωστικές λέμβους, και αυτό επειδή μιλούσε αγγλικά και κατάφερε να φτάσει μέχρι το κατάστρωμα. Η σωστική αυτή λέμβος, όμως, βρέθηκε πολύ αργά και οι επιβάτες είχαν ήδη πεθάνει από ασιτία.

Ο τελευταίος Έλληνας επιβάτης του Τιτανικού ήταν επίσης ο 19χρονος Βασίλειος Καταβέλης, ο οποίος ήλπιζε ότι θα καταφέρει να φτάσει στο Μιλγουόκι των ΗΠΑ. Η σορός του εντοπίστηκε από τα σωστικά συνεργεία και πάνω της βρέθηκε ένα εισιτήριο τρένου από τη Νέα Υόρκη προς το Μιλγουόκι, ένας μικρός καθρέφτης, δύο σημειωματάρια, μια χτένα και ένα κλειδί. Μάλιστα, τα προσωπικά του αντικείμενα παραδόθηκαν στα αδέλφια του Πέτρο, Παναγιώτη και Λαμπρινή στο λιμάνο του Πειραιά λίγο καιρό αργότερα.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι τόσο ο Λυμπερόπουλος όσο και ο Καταβέλης άλλαξαν τα εξιτήριά τους για να μπορέσουν να ταξιδέψουν μαζί με τους δύο αδελφούς. Στο ορεινό χωριό του Αγίου Σώστη στη Μεσσηνία υπάρχει ένα μικρό μνημείο για τους τέσσερις άντρες-θύματα του Τιτανικού.

"Εις μνήμην των τεσσάρων Ελλήνων θυμάτων του Τιτανικού του έτους 1912 αναζητούντων καλυτέραν τύχην εις ΗΠΑ δι΄ευατούς και οικογενείας των. Βασιλείου Γ. Καταβέλου-Παναγιώτου Κ. Λυμπεροπούλου-Δημητρίου Μ. Χρονοπούλου" γράφει το μνημείο, που δημιουργήθηκε το 2001.

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ

Αστυνομικός είχε υλικό παιδικής πορνογραφίας

Υλικό παιδικής πορνογραφίας βρέθηκε σε υπολογιστή ενός αστυνομικού που υπηρετεί στα ΕΚΑΜ, έπειτα από έρευνα της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.

Στην υπόθεση εμπλέκονται και άλλα άτομα, τα οποία κρατούνται μαζί με τον αστυνομικό στην Ασφάλεια, όπου γίνονται οι ανακρίσεις.

Πηγή
Newsbeast.gr

Καταδίκη έπειτα από 15 χρόνια

Με καθυστέρηση 15 χρόνων (!) παιδεραστής καταδικάστηκε σε κάθειρξη 25 χρόνων για τον βιασμό κατ' εξακολούθηση δύο κοριτσιών ηλικίας μόλις 5 χρόνων στην Καβάλα.

Με καθυστέρηση 15 χρόνων (!) παιδεραστής καταδικάστηκε σε κάθειρξη 25 χρόνων για τον βιασμό κατ' εξακολούθηση δύο κοριτσιών ηλικίας μόλις 5 χρόνων στην Καβάλα. Ο 75χρονος δράστης οδηγήθηκε στη φυλακή, ενώ σοκαρισμένες κατέθεσαν στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Κομοτηνής οι δύο κοπέλες -ενήλικες σήμερα- που δεν μπορούν ακόμη να ξεπεράσουν το σοκ που υπέστησαν.

Ο 75χρονος μπαινόβγαινε στα σπίτια των κοριτσιών ως οικογενειακός φίλος και δελεάζοντάς τα με καραμέλες, ζαχαρωτά και παγωτά, τα παρέσερνε σε απόμερα σημεία και ικανοποιούσε τις ανώμαλες σεξουαλικές του ορέξεις, ενώ τα απειλούσε να μη μιλήσουν. Το δράμα των δύο ανήλικων κράτησε σχεδόν 10 χρόνια και όταν έφτασαν στην ηλικία των 15 χρόνων μίλησαν στους δικούς τους και κατέθεσαν μηνύσεις, ενώ όλα αυτά τα χρόνια ήταν κλεισμένες στον εαυτό τους, είχαν εφιάλτες στον ύπνο τους και δεν δέχονταν να τους ακουμπήσουν ούτε καν οι γονείς τους.

Η υπόθεση αποκαλύφθηκε το 2009 και η δικογραφία περιελάμβανε βαριές κατηγορίες για τον 75χρονο σήμερα δράστη, ο οποίος ήταν ατάραχος σε όλη τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας και αρνήθηκε τις κατηγορίες. Το ένα από τα θύματα δεν άντεξε και όταν τον είδε στο εδώλιο λιποθύμησε.

Πηγή
newsbeast. gr

Απέτυχαν τα μισά προγράμματα των Βρυξελλών για παροχή πόσιμου νερού στην Αφρική

Περισσότερα από τα μισά προγράμματα που προσπάθησε να εφαρμόσει η Ευρωπαϊκή Ένωση για να εξασφαλίσει την παροχή ασφαλούς πόσιμου νερού στην υποσαχάρια Αφρική απέτυχαν, καταγγέλει σε έκθεσή του το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο.

Στην έκθεση εξετάζονται 23 προγράμματα που συγχρηματοδότησαν οι Βρυξέλλες σε έξι αφρικανικές χώρες μεταξύ 2001-10.

Το συνολικό κόστος ανήλθε στα 400 εκατομμύρια ευρώ, όμως συχνά τα έργα δεν είχαν επαρκή επίβλεψη και δεν γίνονταν πάντοτε έλεγχοι ώστε να διασφαλίζεται ότι το νερό ήταν ασφαλές για κατανάλωση.

Οι συγγραφείς της μελέτης υποστηρίζουν ότι μολονότι συνήθως η εγκατάσταση του εξοπλισμού γινόταν σωστά, οι τοπικές κοινότητες δεν λάμβαναν υποστήριξη ώστε να διαχειριστούν μακροπρόθεσμα τα έργα.
«Λιγότερα από τα μισά έργα που εξετάστηκαν παρουσίασαν αποτελέσματα που ανταποκρίνονταν στις ανάγκες των δικαιούχων», τονίζεται στην 43σέλιδη έκθεση.

Σε μία περίπτωση, στη Νιγηρία, τα πηγάδια και οι αγωγοί για να λειτουργήσουν βασίζονταν σε ένα αναξιόπιστο δίκτυο ηλεκτροδότησης. Ως εφεδρικό σύστημα, εγκαταστάθηκαν γεννήτριες που λειτουργούσαν με ντίζελ. Όμως λόγω του υψηλού κόστους των καυσίμων τα εφεδρικά συστήματα παρέμειναν ουσιαστικά αχρησιμοποίητα και οι κοινότητες επέστρεψαν στις μη ασφαλείς πηγές που χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν.

«Αυτήν την δύσκολη, από οικονομικής άποψης, εποχή, είναι ζωτικής σημασίας κάθε λίρα που ξοδεύουμε για ξένη βοήθεια να πηγαίνει στο σωστό μέρος και να επιτυγχάνει το σωστό αποτέλεσμα. Δεν μπορούμε να σκορπάμε εδώ κι εκεί τα χρήματα των φορολογούμενων χωρίς να λογαριάζουμε την πιθανή έκβαση», είπε ο Βρετανός συντηρητικός ευρωβουλευτής Νιρτζ Ντίβα.

Σε ανακοίνωσή της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αμφισβήτησε ορισμένα από τα ευρήματα του Ελεγκτικού Συνεδρίου αλλά παραδέχτηκε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις τα προγράμματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί καλύτερα.

«Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε και πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Θέλω να επαναβεβαιώσω ότι η ΕΕ έχει δεσμευτεί να διασφαλίσει ότι όλοι, όπου κι αν ζουν, θα έχουν πρόσβαση σε καθαρό, ασφαλές νερό και θα έχουν αποχετεύσεις», είπε ο Επίτροπος Ανάπτυξης Άντρις Πίμπαλγκς.

Η εκπρόσωπος της Επιτροπής για περιβαλλοντικά θέματα Κάθριν Ρέι, δήλωσε ότι μετά το 2005 βελτιώθηκε η επίβλεψη των προγραμμάτων και ότι τα περισσότερα από τα προγράμματα που παρουσιάζονται στην έκθεση είχαν ξεκινήσει προτού τεθούν σε εφαρμογή οι μεταρρυθμίσεις.

«Αυτό το είδος τακτικών επιθεωρήσεων αποδεικνύει πραγματικά ότι η βοήθεια που παρέχει η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι υπό έλεγχο και είμαστε συνεχώς σε επαφή με τις αρχές», υποστήριξε.

Η παροχή πόσιμου νερού και αποχετευτικών συστημάτων είναι δύο σημαντικά βήματα για την επίτευξη των Αναπτυξιακών Στόχων της Χιλιετίας των Ηνωμένων Εθνών, δηλαδή των οκτώ στόχων για τη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής και τον περιορισμό της φτώχειας στον αναπτυσσόμενο κόσμο μέχρι το 2015.

Ένας από τους στόχους είναι να μειωθεί στο μισό (σε σχέση με τα επίπεδα του 1990) ο αριθμός των ανθρώπων που δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση επένδυσε 1,01 δισ. ευρώ σε έργα αποχέτευσης και υδροδότησης στην υποσαχάρια Αφρική μεταξύ 2001-10.

Ωστόσο η Παγκόσμια Τράπεζα και τα Ηνωμένα Έθνη λένε ότι προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι απαιτούνται ακόμη 6,2-9,1 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση μέχρι το 2015.

Πηγή
newsbeast

Έφυγαν την ίδια νύχτα σε ηλικία 107 ετών!

Η Αλμπέρτα Φάμπρις και η Τερέζα Γκρατσιάνι ήταν φίλες από μικρά παιδιά. Έζησαν και μεγάλωσαν μαζί. Και η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να φύγουν και από τη ζωή μαζί, την ίδια νύχτα, με λίγες ώρες διαφορά.

Η Αλμπέρτα και η Τερέζα ήταν οι πιο ηλικιωμένες γυναίκες της ιταλικής πόλης του Τρεβίζο, αφού και οι δύο συμπλήρωσαν 107 χρόνια ζωής τον περασμένο Μάιο και Ιούνιο αντίστοιχα. Χθες το βράδυ άφησαν την τελευταία τους πνοή, στον οίκο ευγηρίας όπου φιλοξενούνταν.

Και οι δυο τους κατάγονταν από αριστοκρατικές οικογένειες, που είχαν συνδέσει το όνομά τους με το Τρεβίζο, και μαζί τους φεύγει ένα κομμάτι της ιστορίας του, σημειώνει η εφημερίδα «Il Messaggero».

Όλοι μιλούν για δύο γυναίκες ευγενικές και δραστήριες που συνδύαζαν, την ευγενή καταγωγή, με μία φυσική ζεστασιά.

Η Αλμπέρτα, υπήρξε η πρώτη γυναίκα που πήρε δίπλωμα οδήγησης, υπήρξε πρωταθλήτρια στο τένις και το σκι, έκανε ιππασία και δε σταμάτησε ποτέ να ανεβαίνει στα αγαπημένα της βουνά, ενώ η Τερέζα, πιστή καθολική φρόντιζε να ενισχύει οικονομικά την ενορία, με σημαντικές δωρεές.

Πηγή
newsbeast.gr

Η περιπέτεια -και οι σκέψεις- ενός ανθρώπου που γεννήθηκε στην Ελλάδα

«Με λένε Μιχάλη»
Συγκλονίζει η ιστορία του Μιχάλη που γεννήθηκε στην Ελλάδα όμως ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεράσει τις «δυσκολίες» εξαιτίας του χρώματος της επιδερμίδας του. Ο ίδιος περιγράφει τα προβλήματα που αντιμετώπισε από μικρός αλλά και το πώς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα όνειρά του όπως ήταν οι σπουδές.

Ακολουθεί μία επιστολή στην οποία περιγράφεται η ζωή του και οι δυσκολίες με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπος:

«Με λένε Μιχάλη. Γεννήθηκα το 1980 στην Αθήνα, στο "Μητέρα". Οι γονείς μου τότε έμεναν στο Παγκράτι. Μετά τη γέννα μου μετακομίσαμε στα Πατήσια. Οι γονείς μου είναι από τη Νιγηρία. Ο πατέρας μου ήρθε στην Ελλάδα για να σπουδάσει, τη δεκαετία του ΄70. Ύστερα από κάποια χρόνια έφερε και τη μητέρα μου. Από τα παιδικά μου χρόνια δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Στο δημοτικό τα πήγαινα μια χαρά με τα άλλα παιδιά.

Μόνο όταν τσακωνόμασταν στο ποδόσφαιρο με στολίζανε με βρισιές του τύπου "αράπης" και τα σχετικά. Ήμουν ο μόνος μαύρος στο σχολείο μου. Θυμάμαι επίσης ένα σκηνικό. Μια μέρα, έπειτα από τσακωμό, κάποια παιδιά με είχαν βάλει στη μέση και με έβριζαν. Τότε ένα παιδί που τον έλεγαν Ηλία όρμησε εναντίον τους για να με υπερασπιστεί. Από τότε γίναμε κολλητοί φίλοι. Τα πρώτα χρόνια στο σπίτι μιλούσαμε νιγηριανά και αγγλικά. Αυτό όμως με εμπόδιζε για τα μαθήματα. Μέχρι που ο δάσκαλος κάλεσε τους γονείς μου και τους είπε ότι έπρεπε να μιλήσουμε ελληνικά στο σπίτι. Με τα χρόνια επικράτησαν τα ελληνικά στο σπίτι μας. Ελληνικά και hiphop.

Από εννέα χρόνων μιλώ μόνο ελληνικά. Μιλώ επίσης άψογα αγγλικά, ενώ τα νιγηριανά τα καταλαβαίνω αλλά δεν τα μιλώ πια. Το πάθος για τη μουσική το «κόλλησα», ίσως, επειδή μεγάλωσα ανάμεσα σε διάφορους γλωσσικούς ήχους. Στο γυμνάσιο παθιάστηκα με τα γκράφιτι, τη hip-hop και τη Dram΄Ν΄ Βase. Είναι χρόνια που περνούν διοργανώνοντας πάρτι και ανταλλάσσοντας κασέτες με τα φιλαράκια. Εκείνη την περίοδο μπήκε έντονα η θρησκεία στη ζωή μου. Μαζί της και η πρώτη υπαρξιακή σύγκρουση. Γιατί η θρησκεία έλεγε «ειρήνη υμίν», ενώ το hip-hop μιλούσε για εξέγερση. Η θρησκεία ήταν ευχή, το hip-hop δράση. Το hip-hop και τα γκράφιτι ήταν για μένα ένα είδος ξεσπάσματος. Τότε, για πρώτη φορά, άρχισα να γράφω στίχους. Έγραφα και για τον ρατσισμό.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα κάτι που είχα απωθήσει: το χρώμα της επιδερμίδας μου. Το να είσαι μαύρος. Εγώ είμαι περήφανος που είμαι μαύρος. Το να είσαι μαύρος όμως σημαίνει ότι συναντάς μπροστά σου έναν τοίχο. Σημαίνει ότι πρέπει να ξοδεύεις πολλή ενέργεια για να πείσεις τους γύρω σου ότι δεν είσαι γεννημένος μόνο για να πουλάς CD και να παίξεις μπάσκετ. Ότι μπορείς να γίνεις γιατρός, λογοτέχνης, σχεδιαστής μόδας, οτιδήποτε. Το να είσαι μαύρος σημαίνει ότι ζεις με αυτό το χρώμα, το αναπνέεις, ότι δεν σε αφήνουν ποτέ να νιώσεις αόρατος. Τη μεγαλύτερη έκπληξη την προκαλείς όταν μιλάς ελληνικά χωρίς προφορά. Παθαίνουν πλάκα. Μερικοί κάθονται με το στόμα ανοιχτό και σε κοιτάνε σαν εξωγήινο. Τέλος πάντων...

Ένα καλοκαίρι στη Σύρο. Η ανατροπή στη ζωή μου συνέβη ένα καλοκαίρι στη Σύρο. Μόλις είχα τελειώσει το λύκειο. Ήθελα τότε να μπω στη Σχολή Καλών Τεχνών και άρχισα να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα ελευθέρου σχεδίου. Το καλοκαίρι πήγα στη Σύρο για να δουλέψω στο εργαστήριο της δασκάλας μου. Έκανα βόλτα ένα απόγευμα, όταν ξαφνικά μπροστά στα πόδια μου σταμάτησε ένα αστυνομικό τζιπ. Βγήκαν έξω δυο αστυνομικοί και μου ζήτησαν τα χαρτιά. Είχα μαζί μου τη ληξιαρχική πράξη γέννησης. Θεωρούσα ότι ήταν αρκετή, αφού είχα γεννηθεί στην Ελλάδα. Με πήγαν στο Τμήμα. Μου είπαν ότι τα χαρτιά μου είναι ελλιπή.

Ένας από τους αστυνομικούς μού είπε ότι θα με απελάσουν. "Πού θα με απελάσετε;" ρώτησα. "Στα σύνορα και να πας από εκεί που ήρθες", μου απάντησε. "Εγώ δεν ήρθα από πουθενά. Έχω γεννηθεί στην Ελλάδα", είπα. Δεν πήρα απάντηση. Απέλαση, σύνορα, όλα αυτά μου φαίνονταν σαν ταινία. Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου και είχα κατατρομάξει.

Έμεινα εκεί τρεις μέρες, στο σκοτάδι, κοιμόμουν χάμω, σε ένα μικροσκοπικό κελί με δυο Πακιστανούς που δεν μιλούσαν ούτε ελληνικά ούτε αγγλικά. Αυτές οι τρεις μέρες ανέτρεψαν τα πάντα μέσα μου. Με τη μεσολάβηση φίλων και δικηγόρων με άφησαν ελεύθερο. Τότε άρχισαν να με βασανίζουν τα ερωτήματα. Ποιος ήμουν; Τώρα καταλάβαινα γιατί δεν με καλούσαν φαντάρο, όπως συνέβαινε με όλους τους φίλους μου. "Φίλε μου, εσύ είσαι ξένος", έλεγα στον εαυτό μου. Και πάλι δεν ήθελα να το πιστέψω όμως. Σκεφτόμουν ότι οι αστυνομικοί είχαν κάνει λάθος. Ήταν ένας μηχανισμός άμυνας για να μη διαλυθώ.

Τα χαρτιά, τα χαρτιά, τα χαρτιά. Όταν εισέβαλε στη ζωή μου η λέξη χαρτιά και αλλοδαπός όλα καθάρισαν πλέον. Ρώτησα τους υπαλλήλους στον δήμο εάν μπορώ να βγάλω ελληνική ταυτότητα επειδή έχω γεννηθεί εδώ. Μου απάντησαν κοφτά: "όχι". Μετά ήρθαν οι ουρές, οι βεβαιώσεις, τα ένσημα, τα γραφεία, οι υπάλληλοι, η ατελείωτη αναμονή. Και όταν βγαίνει η άδεια παραμονής είναι ληγμένη. Ξανά ουρές, βεβαιώσεις, ένσημα, γραφεία, υπάλληλοι, ατελείωτη αναμονή. Με αυτά θα φας όλη τη ζωή σου. Τα καλύτερα χρόνια σου φεύγουν κυνηγώντας τα χαρτιά. Δεν μπορείς να πας πουθενά.

Τα όνειρα για το πανεπιστήμιο τα εγκατέλειψα γιατί κυνηγούσα τα χαρτιά. Με κάλεσαν το 2002 στη Γαλλία για να εκπροσωπήσω την Ελλάδα σε ένα φεστιβάλ θεάτρου δρόμου. Δεν πήγα γιατί δεν είχα χαρτιά. Ήθελα να ανοίξω μια δική μου δουλειά, δεν μπόρεσα γιατί δεν είχα χαρτιά. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου... Νιώθεις σιγά - σιγά να ανοίγει ένα χαντάκι ανάμεσα σε σένα και στους φίλους σου. Εκείνοι προχωράνε, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αυτό που για σένα αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου, για αυτούς είναι ένα τίποτα.

Επειδή δεν έχεις κανονικά χαρτιά δεν μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Σκέψου τι κατάπτωση. Να είσαι είκοσι χρόνων και να μη μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Φθείρεσαι ανεπαίσθητα, γίνεσαι μικρός, κλείνεσαι στον εαυτό σου. Πρέπει να προσέχεις πολύ για να μη γίνεις ανθρωπάκι. Για να μη δεις όλους τους γύρω σου ως εν δυνάμει εχθρούς. Ύστερα έρχονται άλλες ερωτήσεις. Τι είσαι; Γεννήθηκες εδώ, τραγουδάς τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας, στο σχολείο είπες ποιήματα για την 25η Μαρτίου. Και όμως σε θεωρούν αλλοδαπό.

Στη Νιγηρία εσύ δεν έχεις πάει ποτέ. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου. Τι είσαι λοιπόν; Πρέπει να είσαι τρεις φορές τρελός για να μην τρελαθείς. Πρέπει να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να μην αφήσεις την πραγματικότητα να σε ξεκάνει. Τι κάνω αυτή τη στιγμή; Ασχολούμαι πολύ με τη μουσική και με το θέατρο του δρόμου. Τώρα δουλεύω στον "Κοσμοπολιτισμό", ένα πολιτιστικό κέντρο που διοργανώνει και πολλά ενδιαφέροντα event με μετανάστες καλλιτέχνες. Τα χαρτιά; Τα περιμένω ακόμα, εδώ και δυο χρόνια. Το μέλλον; Το μέλλον, φίλε μου, είναι τα όνειρά μου. Αυτά είναι η ασπίδα και η ελευθερία μου...».

Πηγή
newsbeast

Ένας Έλληνας σε αληθινά επικίνδυνες αποστολές

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου ταξιδεύει και εργάζεται, προσφέροντας ταυτόχρονα σε λαούς που πλήττονται από πολέμους και ανθρωπιστικές κρίσεις, κάνοντας ένα από τα πιο επικίνδυνα επαγγέλματα του κόσμου.

Εργάζεται για διάφορες οργανώσεις και παρέχει στήριξη σε κατοίκους χωρών που το βιοτικό τους επίπεδο απέχει… χιλιόμετρα ολόκληρα ακόμη και από την Ελλάδα της κρίσης. Έχει ήδη ταξιδέψει με τρεις αποστολές, στο Τιντούφ της Αλγερίας, στην Αϊτή και στο Κονγκό όπου ουσιαστικά έζησε την τελευταία τριετία.

«Είναι εμπειρία ζωής» λέει ο ίδιος, μιλώντας στο news gr, αφού στα 30 του έχει ταξιδέψει σε χώρες που από τα 11 εκατομμύρια Ελλήνων ελάχιστοι θα επισκεφθούν, ενώ έχει ζήσει την καθημερινότητα σε αυτές, όντας ένα κομμάτι τους.

Η δουλειά του είναι σαφέστατα πέρα από τα συνηθισμένα και όπως λέει ο ίδιος, όχι τόσο πολύ για τα χρήματα άλλα γιατί προσφέρει την ικανοποίηση της παροχής βοήθειας σε ανθρώπους που πραγματικά το χρειάζονται. Οι συνθήκες βέβαια κάτω από τις οποίες εργάζεται δεν είναι εύκολες και η καθημερινότητα δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική αλλά και με ολόκληρου του δυτικού κόσμου.

Από την στιγμή που θα πατήσει το πόδι του στη χώρα όπου θα ζήσει για τους επόμενους μήνες (8 με 12 μήνες συνήθως), μέχρι και τη στιγμή που θα αποχωρήσει οι κίνδυνοι είναι αμέτρητοι, όμως όπως ο ίδιος λέει είναι κάτι που ουσιαστικά δεν τα κοίταξε πρώτα. «Η δουλειά μου ξέρεις» λέει, «δεν είναι κάτι το συνηθισμένο. Η δουλειά μου έχει μια συγκεκριμένη έννοια προσφοράς».

Στις χώρες που επισκέφθηκε ο Δημήτρης, σε τρεις διαφορετικές αποστολές, εργάστηκαν από τα πιο απλά όπως η παροχή νερού και διανομή φαρμάκων σε καταυλισμούς και χωριά, μέχρι τη ανέγερση και διαχείριση δεκάδων κέντρων υγείας και νοσοκομείων.

Πολλοί θα τον χαρακτηρίσουν ένα «σύγχρονο Ροβινσώνα» όμως είναι αλήθεια έτσι; Ο ίδιος απαρνείται τέτοιου τίτλους. «Δεν είμαι ακτιβιστής, κάνω μια δουλειά για την οποία αμείβομαι» αναφέρει για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, ξεκαθαρίζοντας ότι όποιος εργάζεται πρέπει και να πληρώνεται. Σημειώνεται ότι οι μισθοί ξεκινούν από αρκετά χαμηλά, από τα επίπεδα των 800 δολαρίων και μπορεί με την πάροδο των ετών να ξεπεράσουν και τις 15.000 δολάρια σε ορισμένα και πολύ συγκεκριμένα πόστα, όμως το οικονομικό δεν είναι αρκετό…

Πιο είναι το πιο δύσκολο; Για τον ίδιο η επιστροφή στην Ελλάδα μετά από μια αποστολή 8-9 μηνών. «Είσαι εκτός πραγματικότητας» λέει. Αρρώστιες, επικίνδυνα κουνούπια, έντομα, και ταραχές περνούν σε δεύτερο βαθμό δυσκολίας...

Σαχάρα 2010
Η πρώτη αποστολή του Δημήτρη Παπαδημητρίου ήταν το 2010. Για εννέα ολόκληρους μήνες στην έρημο Σαχάρα, στο Τιντούφ της Αλγερίας με τους Γιατρούς του Κόσμου. Στους καταυλισμούς Σαχαράουι πήρε το «βάπτισμα του πυρός». Βασική του δουλειά εκεί η διανομή φαρμάκων και η στήριξη του υπουργείου υγείας στη διαχείριση φαρμάκων.

Αϊτή 2011
Την αμέσως επόμενη χρονιά ο Δημήτρης βρέθηκε στην Αϊτή. Με τη Japan Emergency NGO με στόχο την ανακατασκευή πηγαδιών και πηγών που είχαν υποστεί ζημίες από το σεισμό του 2010 και την εκπαίδευση των κατοίκων στη διαχείριση αυτού του πολύτιμου πόρου.
Μέρος του προγράμματος ήταν και η εκπαίδευση σε απλούς αλλά κρίσιμους κανόνες υγιεινής, ειδικά εν καιρώ Χολέρας.

Κονγκό 2012
Στο Κιντού του Κονγκό με τη βρετανική οργάνωση Merlin ήταν μέχρι πριν μερικούς μήνες. Σε μια περιοχή όπου η ανεργία ξεπερνάει το 60% η αποστολή του Δημήτρη είχε ως στόχο την υποστήριξη των αρμόδιων φορέων του κογκολέζικου υπουργείου Υγείας διαμέσου της επιμόρφωσης, της διανομής φαρμάκων σε 35 κέντρα υγείας, και τρία νοσοκομεία και την κατασκευή νέων κέντρων υγείας. Η αποστολή, όπως μας λέει, ήταν σαφώς η δυσκολότερη από τις τρεις τόσο από επαγγελματική όσο και από προσωπική άποψη.

Δεν είχε ρεύμα παρά ελάχιστες ώρες την ημέρα ούτε νερό βρύσης και η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν κατά την ολοκλήρωση του προγράμματος έπρεπε να απολύσει 60 εργαζόμενους... «Η κατάσταση ήταν τουλάχιστον τεταμένη» περιγράφει, ωστόσο οι πόροι του προγράμματος είχαν εξαντληθεί. Ο δρόμος για την επιστροφή στην Ελλάδα, που είχε αφήσει ένα χρόνο νωρίτερα ήταν μπροστά του.

Πηγή: news gr

8χρονη πέθανε από εσωτερική αιμορραγία την πρώτη νύχτα του γάμου της

Η οικογένειά της την πάντρεψε με έναν 40χρονο άνδρα!Σοκ και οργή στην παγκόσμια κοινότητα έχει προκαλέσει η είδηση του θανάτου μιας οκτάχρονης νύφης στην πόλη Hardh στην Υεμένη, στα σύνορα με τη Σαουδική Αραβία.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα της εφημερίδας του Κουβέιτ «Al Watan», το άτυχο κοριτσάκι, ονόματι Rawan, έφερε βαριά τραύματα στα γεννητικά όργανα και πέθανε από εσωτερική αιμορραγία, έπειτα από την πρώτη νύχτα του γάμου της με έναν 40χρονο άνδρα.

Ακτιβιστές και πολίτες ζητούν τώρα τη σύλληψη και την παραδειγματική τιμωρία του 40χρονου γαμπρού αλλά και της οικογένειας του κοριτσιού που επέτρεψε να γίνει αυτός ο γάμος.

Μάλιστα, στο Κουβέιτ, μπλόγκερς έχουν εξαπολύσει δριμεία επίθεση κατά του 40χρονου τον οποίο αποκαλούν «ένα κτήνος που πρέπει να τιμωρηθεί αυστηρά».

Σύμφωνα με πληροφορίες, πάνω από το ένα τέταρτο των κοριτσιών που γεννιούνται στην Υεμένη παντρεύονται πριν γίνουν 15 ετών. Τα έθιμα στην χώρα θέλουν τα κορίτσια να παντρεύονται σε ιδιαίτερα μικρή ηλικία για να γίνουν «καλές και υπάκουες» γυναίκες, να κάνουν πολλά παιδιά και να μείνουν μακριά από πειρασμούς κατά τη διάρκεια του έγγαμου βίου τους.

Πηγή
fornews. gr