Ήχοι Σιωπής 2011

Τώρα πια ξέρεις, είδες το βλέμμα το χαμένο,
πάνω στα φύλλα να γλιστρά, σαν τη σταγόνα,
στου ουρανού το γαλανό, να περπατά δεμένο,
με μια αόρατη κλωστή, το κουρασμένο σώμα.

Είδες και τη μικρή καρδιά, να δραπετεύει,
να δίνει εκείνη το ρυθμό, έξω στο σώμα,
τα χέρια έτρεμαν, κανείς δεν το πιστεύει,
πως ένα έγινα, εγώ και τ άγιο χώμα.

Ναι, είναι αλήθεια πως αγέρωχη βαδίζω,
και δυνατή και ζωντανή, μιλώ, ανασαίνω,
μα ένα λεπτό, αν μείνω μόνη μου, χωρίζω,
κομμάτια γίνομαι, να φύγω μόλις προλαβαίνω.

Από των ματιών σου την γαλήνη, μη με νιώσεις,
μην με κοιτάξεις, που δεν ξέρω, που πηγαίνω,
μην σε πληγώσουν οι πληγές μου, μην θυμώσεις,
που πια δεν ζω, που άλλο εγώ δεν ανασαίνω....

Ounkas
01/04/2011

Σε ποιο βυθό, έχασες τα πολύτιμα σου, δώρα?
που είναι το χρώμα των ματιών, το γαλανό?
ποια άμμος σκέπασε το σώμα κι εσύ τώρα,
σαν ίσκιος σέρνεσαι, στο απέραντο κενό?

Σε ποιο τραγούδι, χάρισες τις δικές σου λέξεις?
πώς η μορφή σου, έγινε γκρίζα, κι όλο τρέμει?
γιατί μακριά θέλεις να φύγεις, και να τρέξεις?
γιατί από πάνω σου, τις αχτίδες, o ήλιος παίρνει?

Σε είχα δει κάποτε, πριν λίγο καιρό, γελούσες,
είχα γνωρίσει, της καρδιάς , την ζεστασιά σου,
μικρά και γελαστά παιδιά, θαρρώ κρατούσες,
και κοίταζα... τη λαμπερή εκείνη φορεσιά σου.

Πού είναι η χαρά και γιατί τώρα διστάζεις,
να δεις το φως, από το βραδινό ουρανό?
λέξη δεν λες, κι όλο βαριά αναστενάζεις,
έχεις για φίλο σου, μόνο ένα αστέρι μακρινό.

Νομίζω οι άνθρωποι, σε πλήγωσαν και μόνος,
στο μονοπάτι της ζωής, θέλεις να μείνεις,
η θλίψη σου έγινε.. σακάκι και ο πόνος,
κυλά σαν χείμαρρος και όλους μας πίσω αφήνεις…

Ounkas
02/04/2011

Ξεχασμένες ψυχές σε δρόμους κενούς, βαδίζουν,
απ το χθες πια κανείς, τώρα δεν τις θυμάται,
έμαθαν σιωπηλά, όσα κι έχουν να χαρίζουν,
και εκείνες είχαν μια ανάσα, αγκαλιά μην φοβάται.

Ξεχασμένες καρδιές, στα πιο ανήλιαγα μέρη,
όπου παν οι πολλοί, αυτές μακριά πάντα στέκουν,
το βοριά εκλιπαρούν και προσμένουν να φέρει,
την δροσιά με κλωστή, γρήγορα αυτές μπλέκουν.

Βουρκωμένες ματιές, που διψάνε για αλήθεια,
μα οι λέξεις μικραίνουν, πουθενά δεν χωρούν,
κι αν πονέσουν πολύ, τότε φωνάζουν ΄βοήθεια΄,
μα κανείς δεν ακούει, κι όλοι τις τιμωρούν.

Απ τα λίγα μου όνειρα, ζωντανό ένα βλέπω,
το χαμόγελο έσβησε, γιατί λείπεις εσύ,
στην άκρη του χάους, το κοιτάζω και στέκω,
μακριά του μην πέσει, κι εγώ μείνω μισή.

Με τρομάζουν οι νότες, γιατί πάντοτε φεύγουν,
μα η ευτυχία θα μείνει, στης καρδιάς τον βυθό,
εκεί θα κλειστώ, που τα πλήθη αποφεύγω,
πάω εκεί που μ αγάπη, μοναχά θα ντυθώ...

Ounkas
04/04/2011

Βροχή εσένα λάτρεψα, γιατί όλοι σε φοβούνται,
λίγες σταγόνες αγαπούν, μα όταν ο ήλιος φεύγει,
τις πόρτες κλείνουν και διαρκώς παραπονιούνται,
πως χάνει ώρες η ζωή, πως η βροχή τις κλέβει.

Κι εγώ φωνάζω, στάλαξε βροχή! στο σώμα κι άλλο!,
θέλω σταγόνες γρήγορα, μες την ψυχής τη φλόγα,
έλα βροχή τραγούδησε μου και στείλε ένα σινιάλο,
το δρόμο που ακολουθείς, θα ακούσω εγώ τα λόγια.

Βροχή έλα και άπλωσε, στο σώμα τη δροσιά σου,
άγγιξε όσο άλλος κανείς, αυτή την απουσία,
στάξε μέσα μου εδώ, του ονείρου τα βαθιά σου,
εκείνα που άλλοι δεν κοιτούν, δεν δίνουν σημασία.

Βροχή μου εσύ, πάντοτε εδώ, μαζί μου ανασαίνεις,
στο σώμα μου σαν το νερό, ολοένα ταξιδεύεις,
συνέχεια ήθελες να δεις, κι όσα έχω να μαθαίνεις,
σου έδειξα το όνειρο, που εσύ μου ζωντανεύεις.

Γη και δροσιά, σαν δυό κομμάτια σε ένα μοιάζουμε,
θλίψη εσύ, γέλιο εγώ, που χάθηκε και δεν γυρνά,
στάλα εσύ και εγώ φωτιά, έτσι πάντα ταιριάζουμε,
και μια ζωή που στέκει, μας κοιτά και προσπερνά.

Ounkas
06/04/2011

Δυό μόνο λέξεις κι ένα τίποτα ξανά,
μικρές στιγμές, που έφυγαν, φοβάμαι,
όνειρα που έσβησαν, γιατί ήταν ταπεινά,
και δυό φιλιά τα χείλη μου, θυμούνται.

Μόνη στο πριν, το αύριο συννεφιάζει,
μπόρα θα κλέψει, το ρόδο, τον ανθό,
σαν το φθινόπωρο, τα φύλλα του αλλάζει,
το φως δεν πρόλαβα, όσο κι αν το ποθώ.

Ξανά στο χθες, και πάλι ο ήλιος βασιλεύει,
φωνή βραχνή, πες μου το τρόπο ν αρνηθώ,
όσα δεν βρίσκει η ψυχή, κι όσο γυρεύει,
όσα αγαπώ, και πρέπει να τα στερηθώ.

Πάλι γυρίζω, χωρίς ήχο, χωρίς χρώμα,
αναζητώ όλα αυτά που λένε αλήθειες,
μία καρδιά είμαι, σ΄ ένα μικρούλη σώμα,
μια λέξη έμαθε να λέει, μόνο ΄βοήθεια΄.

Μα σιγανά μιλά, κι έτσι μετά από χρόνια,
συνήθισε να ζει, να μένει στην σιωπή,
για μια στιγμή, ήρθαν κι εδώ τα χελιδόνια,
όμως τα έδιωξε η θλίψη κι η αστραπή.

Άσε με λίγο, τα δυό σου χέρια ν αγγίξω,
κι από το βλέμμα σου να κλέψω, ένα γέλιο,
τις λέξεις μου, μες την βροχή να πνίξω,
που είναι έτοιμες να πουν, πόσο σε θέλω...

Ounkas
06/05/2011

Πες μου αλήθεια, τι γνώρισες στα βράδια μου?
Ποιό όνειρο, σε έφτασε εδώ και δεν σ αφήνει?
Κοίταζες πάντα, να βρεις κάτι, μες τα μάτια μου,
σαν ένα φως, που ένα παράθυρο, έξω κλείνει.

Πες μου τι σ έκανε, να ακολουθείς το βήμα μου?
που δεν υπάρχει, πιο βαρύ, άλλο πιο πληγωμένο?
Πες μου αφού είδες, πως θα σ έπνιγε το κύμα μου,
γιατί δεν έφυγες, απ το κορμί, το τόσο φοβισμένο?

Πες μου τι είδες, μες τα κρύα μονοπάτια ?
και τους χειμώνες μου, πώς έχεις αγαπήσει?
της θλίψης γιατί έδεσες, τις ίνες σαν δεμάτια?
και το αγκάθι έκοψες, άλλο μην με τρυπήσει?

Ounkas
06/05/2011

Ζωές κρυμμένες σε πρόσωπα άγνωστα γυρνούν,
στάλες βροχής που αντί να πλένουν, μας λερώνουν,
άνθρωποι νέοι, που απ τα βάρη τους, γερνούν,
φωτιές που σβήσαμε κι όμως πάλι, φουντώνουν.

Βήματα ακούγονται, αλλά δεν βλέπουμε κανέναν,
φωνές που κλαίνε, μα έρχονται από τις σκιές,
και αγκαλιές ανοίγουν, με χέρια όμως ματωμένα,
αλλά να φύγουν, φωνάζεις πως δεν θες !!!

Γερμένα δέντρα, λουλούδια που άλλο δεν μυρίζουν,
πετούν πουλιά μα εδώ, ποτέ δεν κάθονται στιγμή,
όνειρα υπάρχουν, αλλά τα σπίτια μας γκρεμίζουν,
και πιο βαθιά, γίνεται μες τα στήθια, η ρωγμή.

Γαλήνια θάλασσα, θα θελα έτσι, να σε θυμάμαι,
μες τα γαλάζια σου νερά, ήρεμη να διαβαίνεις,
κι εγώ σαν κόρη σου μικρή, μέσα σου να κοιμάμαι,
κι όταν πηγαίνω να χαθώ, να με καταλαβαίνεις...

Ounkas
07/05/2011

Μέρες γυρίζω, χωρίς να ξέρω το γιατί,
χλωμά μονοπάτια και άδικος κόπος,
δεν ανήκω, ούτε άνηκα σ αυτή τη γιορτή,
μα ακόμα πιστεύεις, υπάρχει ένας τρόπος,

να φύγει μακριά, η στάχτη, η φωτιά,
να βγει απ το βλέμμα μου, πάλι η λάμψη,
να γυρίσει η καρδιά, απ την ξενιτιά,
και ότι την έδιωξε, στη πυρά να το κάψει.

Δεν ακούς που σου λέω! Όχι, δεν το μπορείς!
Σ αγαπώ, μα ο δρόμος αυτός με ματώνει,
η χαρά η δική σας, χειμώνας για μένα βαρύς,
το χαμόγελο, ψέμα στην ψυχή μου απλώνει.

Εδώ με το πλήθος, δεν θέλω να στέκω,
αν με νοιάζεσαι, άσε με, να ψάξω το φως,
το δα μία φορά κι από τότε το πλέκω,
στα όνειρα μου κι ας μην, είμαι σοφός.

Το δρόμο αν μου κλείσεις, εδώ θα χαθώ...
στης γιορτής τα φώτα και την μουσική...
θα βουλιάξω στο τίποτα, της ζωής το βυθό...
και θα ζω μέσα σ έρημο, σε όαση μυστική...

Ounkas
08/05/2011

Στάχτη τα φύλλα της καρδιάς σκορπίζουν,
εδώ μην μείνεις, τα χρώματά σου, θα χαθούν,
ξένες ζωές, κλεμμένες άλλων, δεν κερδίζουν,
στον τόπο τούτο, δεν έχουν που να κρατηθούν.

Φωτιά και λάβα, σταλάζει το κορμί σου,
αν απ την σάρκα μου, ήρθες κάτι να κλέψεις,
είναι αλλιώτικη απ αυτήν, η διαδρομή σου,
θα τη μισήσεις, μα ίσως και να την λατρέψεις.

Φωνή θα ακούσεις κι αυτή θα λέει ΄μείνε΄,
μα αν το κάνεις, πρέπει ότι δεις να το πιστέψεις,
τα χείλη μου , που θα φωνάζουν ΄ζωή γίνε΄!! .
κι ας ξέρει σύντομα η ψυχή, μακριά θα τρέξεις.

Ounkas
09/05/2011

Ίχνος ζωής, μια μόνο λέξη σου, άφησε την
μια βάρκα κάνε τη χαρά, με λευκό πανί,
σου δίνω απόψε την ψυχή, ταξίδεψε την,
και στα μαλλιά μου, δέσε κορδέλα γαλανή.

Λίγο απ το φως σου, στην καρδιά μου, στάξε,
πιάσε το χέρι μου απαλά και κράτησε με,
μέσα στους χάρτες σου, νησί ήσυχο ψάξε,
λίγα λεπτά, στην αμμουδιά του, χόρεψε με.

Κι αν το φεγγάρι, την νύχτα εδώ κρατήσει,
μια ευκαιρία θα μου δώσει για να ζήσω,
μαζί με ότι αγαπώ, λίγο αν θα μ αφήσει,
τότε απ τα όνειρο, ποτέ ας μην ξυπνήσω.

Αυτές οι ώρες, θα έχουν μέσα ευτυχία,
κι αν την αυγή, ο χρόνος μου τελειώσει,
χιλιάδες μέρες, δικής μου δυστυχίας,
με τις δικές μας τις στιγμές, θα έχουν λιώσει.

Ounkas
10/05/2011

΄Σκόρπιες σκέψεις . . . ΄

Κι όμως, κάτι κρύβει το βλέμμα του τίποτα,
κάτι βαθιά ριζωμένο, που ο χρόνος δε σβήνει,
ότι κι αν ζεις, όσα μεγάλα κι ανείπωτα,
τα αθώα η ζωή, να τ αγγίξουμε δεν αφήνει.

Χρώμα και ήχο, φωνές και ντροπή ξεχειλίζει,
το κάθε σοκάκι που βάδιζα, για να ανασαίνω,
τώρα η ψυχή, τη καρδιά με γκρι τη στολίζει,
τώρα μου λέει δεν νοιάζεται κι αν πεθάνω.

Ερείπια γεμάτες οι ματιές και σύνορα κλειστά,
δεν είναι μόνο ο δικός μου δρόμος, σκοτεινός,
κάποτε φώλιαζαν εδώ, δυό τρία, φιλιά ζεστά,
ρυάκι δίχως το νερό, τώρα είμαι ορφανός...

Κι η φωνή μου, σε μια ανάσα έχει πλαγιάσει,
κι όπως η μέρα το φως της γύρω απλώνει,
να έρθει εδώ, σιγά σιγά, λίγο να με πλησιάσει,
τρομάζει η νύχτα, κρύβεται κάτω απ το σεντόνι.

Κάθε βραδιά, γι αυτό το φως σου, της μιλούσα,
έφερνε πάντα αντοχή και μια κρυφή ελπίδα,
στης αγκαλιάς σου, την αγάπη αργά κυλούσα,
κι όταν χανόμουν, τη φωνή σου είχα πυξίδα.

Ounkas
14/05/2011

Το αστέρι πάνω εκεί ψηλά,
το φως του πάλι σκόρπισε,
μα της ψυχής μου τα δειλά,
αν το ΄θελαν, δε ρώτησε.

Στη θάλασσα κύμα μικρό,
μακριά μου θα σε πάρει,
τρέχει ένα δάκρυ μου πικρό,
κρύβεται στο φεγγάρι.

Ήρθες κοντά και μια στιγμή,
ήρθε η χαρά στα χείλη,
έφυγες κι άψυχο κορμί,
το σώμα, άσπρο μαντήλι.

Κατρακυλά και δεν μπορώ,
ζωή να του δωρίσω,
μες τη καρδιά μαύρα φορώ,
πώς να σε φέρω πίσω?

Θυμάμαι, οι λέξεις σου έλεγαν,
για πάντα εδώ δεν θα σαι,
τα όνειρα μου έκλαιγαν,
τα ‘κρυβα, μην λυπάσαι.

Μα όσα είπες, αληθινά,
βγαίνουν, κι απόψε φεύγω,
τα κρύα δεν θέλω δειλινά,
τους φίλους, αποφεύγω.

Να μην κοιτάξουν τη ματιά,
που χάνεται στο χρόνο,
μα η ψυχή, θα έχει φωτιά,
που εσύ άναβες μόνο...

Ounkas
14/05/2011

Σε ένα αστέρι του ουρανού σου, βύθισα,
αυτά που οι άλλοι, όλο λένε, μην κρατάω,
σε μια σειρά, ότι αγαπώ, εδώ στοίχισα,
μα όσα μειναν, στο ένα χέρι μου, μετράω.

Κι όταν τα αφήσω, κι έρθω πάλι να τα βρω,
δεν θα μπορώ, θα έχεις φύγει για αλλού,
χωρίς αυτά στην γη, σε μέρος δεν χωρώ,
χωρίς αυτά, δρόμος κλεισμένος του μυαλού.

Και καταιγίδα να ξεσπάσει, δε θα νιώσω,
την παγωνιά και την οργή απ την βροχή,
λέξη, για ότι με ματώνει, δε θ αρθρώσω,
κι ας έχεις πάρει, την πιο όμορφη εποχή.

Λόγια που ξέρεις να τα λες, δεν τα πιστεύω,
τα άλλα γυρεύω, που λέει μόνο η σιωπή,
θυμάμαι σου πα ΄σ αγαπώ΄ μα σε λατρεύω,
κάποιος βραδάκι, πρώτος το είχες πει.

Από εκείνη τη στιγμή, φύσηξε αγέρας,
κι αν αντιστάθηκα, δεν ήταν αρκετό,
σαν την παρτίδα, μιας μικρής σκακιέρας,
κάθε της πιόνι, που αγγίζω, είναι καυτό.

Όσα εκεί έκλεισα, ξέρω πως θα αντέξουν,
μες της καρδιά σου, το λιμάνι το μικρό,
πάρ’ τα μαζί,εκεί που πας να ταξιδέψουν,
και άσε πίσω, όποιο δάκρυ σου πικρό..

Ounkas
15/05/2011

Σε μια σελίδα, λίγες λέξεις έχει αφήσει,
πάντοτε έγραφε, με ύφος μπερδεμένο,
τις σκέψεις της κι όσα η ψυχή έχει ζήσει,
όπως και τ όνειρο, μ' αράχνες τυλιγμένο.

Πολλοί δεν ήξεραν κι όμως, ακολουθούσαν,
πάντα τους στίχους της, τους ήχους της σιωπής,
ίσως και εκείνοι, μες τα γράμματα ζητούσαν,
να ξεχωρίσουν, τις εικόνες της ντροπής.

Μπορώ να ξέρω, γιατί ο ήλιος της δεν λάμπει,
γιατί τα χείλη της, μένουνε πάντα σφαλιστά,
γιατί όλο έτρεχε, τι ήθελε να προλάβει,
γιατί τα χέρια της, ποτέ δεν ήτανε ζεστά.

Μπορώ να ξέρω, γιατί στην θάλασσα μιλούσε,
γιατί δεν άφηνε, κανέναν να πλησιάσει,
γιατί ΄χανόταν΄ όσο και να σ΄ αγαπούσε,
γιατί το βλέμμα της, τόσο είχε συννεφιάσει.

Μες την καρδιά της, κάποτε είχε ένα αστέρι,
όπου το φως του, έδινε στην ψυχή, ρυθμό,
και στα μαλλιά της, φυσούσε ένα αγέρι,
που πάντα δρόσιζε κάθε της πόνο και καημό.

Μα της το έσβησαν, το αστέρι και μονάχη,
πάλεψε τόσο, για να βλέπει στο σκοτάδι,
μετά από χρόνια, κέρδισε αυτή τη μάχη,
μα στο ένα χέρι της υπάρχει ένα σημάδι.

Σκληρά αντιστάθηκε να μην χαθεί το αγέρι,
αλλά το έδιωξαν και τώρα μια φωτιά,
πολύ χειρότερη, από το κάθε καλοκαίρι,
καίει και θολώνει την απύθμενη ματιά.

Τις λέξεις τώρα, διαβάστε στη σελίδα,
λίγο σταθείτε εκεί που η καρδιά πονά,
εκεί είναι η δύναμη, η αγάπη, η ελπίδα
εκεί είναι η αλήθεια κι όλα τα ταπεινά...

Ounkas
16/05/2011

Ένα τριαντάφυλλο ήσουν, τόσο γενναίο,
στον άνεμο μιλούσες κι αυτός σώπαινε,
κανένα άλλο, σαν κι εσένα πιο ωραίο,
κάθε ανθός ποτέ του, δεν σε χόρταινε..

Το άρωμα σου, όποιον πέρναγε, μεθούσε,
καθόταν ώρες και κοιτούσε μαγεμένος,
όσο πλησίαζε, η καρδιά του απορούσε,
γιατί να νιώθει, τόσο ευτυχισμένος.

Αυτός ο κήπος, είχε πλήθος μαζέψει,
μικροί-μεγάλοι, χάνονταν μες το χρώμα,
δεν ήταν κόκκινο, μα σαν να είχε πλέξει,
κάποιος το κόκκινο αλλά με κάτι ακόμα.

Ένα τριαντάφυλλο ήσουν, μα δεν φοβόσουν,
μην η βροχή ή το χαλάζι σε πληγώσει,
μήπως τα πέταλα, από τον ήλιο, λιώσουν,
μήπως η ζέστη, τα φύλλα σου στεγνώσει.

Ούτε το χιόνι, δεν κατάφερνε να κάψει,
με την οργή του, το χώμα που σε ζούσε,
ούτε ο βοριάς δεν μπόρεσε να σκάψει,
τις ρίζες σου, λες κάτι τις φυλούσε..

Μια μέρα πέρασα και εγώ να σε θαυμάσω,
μα η ψυχή μου έσταζε, από τα μάτια δάκρυ,
μόλις το άρωμα σου, πήγα να δοκιμάσω,
τραβήχτηκες, στου κήπου εκεί την άκρη...

Ounkas
19/05/2011

Δεν ξέρεις με τι παλεύεις, μα προσμένεις,
πως θα νικήσεις και στο τέλος θα γελάς,
δεν ξέρεις ποια η μορφή του, μα επιμένεις,
για αυτό που τρώει την ψυχή, να μου μιλάς.

Μα αφού το θέλεις, θα σου πω, θα σου μιλήσω,
να το γνωρίσεις, θα σε κάνω να αισθανθείς,
όσα η ψυχή μου και εγώ, θέλω να σβήσω,
μ όσα δεν θα ΄θελα, εσύ να μετρηθείς.

Είναι σαν χείμαρρος, σαν ποταμός που τρέχει,
δεν έχει φράγματα, κάπου να σταματήσει,
στο διάβα του, σαν κάτι να προλάβει τρέχει,
κάτι από όσα, κάποιοι του έχουνε στερήσει.

Είναι σαν σύννεφο, πιο μαύρο δεν υπάρχει,
κι όσο το βλέπεις, τόσο λες πως θα ξεσπάσει,
είναι σαν πρόσωπο χλωμό, που λες πως θα χει,
μία αρρώστια, που ποτέ δεν θα περάσει.

Είναι ο ήλιος, που χει ξεχάσει ν ανατείλει,
είναι το αστέρι, που έχει μείνει σκοτεινό,
είναι φεγγάρι, αλλά το φως δεν θα το στείλει,
εδώ, που μένω, γιατί είναι μέρος μακρινό.

Ounkas
19/05/2011

Την ιστορία της αυγής που γερνάει,
καθώς τα χρώματα, σιγά ξεθωριάζουν,
και η χαρά που ένα δάκρυ, ξεχνάει,
όταν τα όνειρα, γλυκά αγκαλιάζουν.

Την ηρεμία της νύχτας κεντάω,
σ΄ ένα λευκό, της ζωής μου σεντόνι,
κι αν το φεγγάρι, κοντά μου, φυλάω,
ότι καινούργιο, η θλίψη παλιώνει.

Χρυσή κλωστή, τα αστέρια ζητάνε,
γκρίζο και μπλε ο ουρανός, περιμένει,
και οι ελπίδες, το αύριο πουλάνε,
σ αυτούς που τώρα, με βλέπουν ξένη

Μικρές κηλίδες με κόκκινο χρώμα,
πάνω στο άσπρο, εχθροί που χορεύουν,
μια ψυχή έχω εδώ, κι ένα σώμα,
κι αυτά τα λίγα μου, απόψε ζηλεύουν.

Φεύγει το βράδυ και πίκρα στα χείλη,
κομμάτια έχασα, τα άφησα στις σκιές,
ξυπνώ κρατώντας στο χέρι, μαντήλι,
στην αγκαλιά μου, κλεισμένες πνοές.

Ounkas
20/05/2011

Η πόλη τρέμει τις κραυγές της νύχτας,
απ τα παράθυρα περνά, ο άνεμος μιλά,
την αύρα, της δικής σου καληνύχτας,
ακούει η ψυχή, κι αμέσως μου γελά.

Τ όνειρο μοιάζει με φάντασμα που αγγίζει,
κάθε διαβάτη και τον κάνει να τρομάζει,
στη μυρωδιά σου η καρδιά, πάλι ανθίζει,
και το σοκάκι που βαδίζαμε, κοιτάζει.

Ο ήχος βγαίνει και απλώνεται σαν ίσκιος,
απ το γραμμόφωνο, που χίλια χρόνια αντέχει,
η σκόνη χάνεται, στην σιγαλιά ο χτύπος,
μοιάζει με άνεμο, που πάνω μου όλο τρέχει.

Το βράδυ γίνεται, απαλό στο σώμα χάδι,
όπως τα χέρια σου, τύλιγαν το κορμί μου,
όπως η αγάπη σου, μες την ψυχή σημάδι,
στα δύο κόπηκαν, σκέψη και ύπαρξη μου.

Κι αν μια στιγμή, για σένα ήμουν μονάχα,
κι αν θα ξεχάσεις, όλα όσα έχεις νιώσει,
δέκα ζωές.. και άλλες τόσες να ΄χα,
πάλι σε εσένα τα πάντα θα είχα δώσει.

Ounkas
21/05/2011

Σαν παιδιού παιχνίδι, ένας ήχος γνωστός,
τα μάτια ζητούν, με στιγμές να γεμίσουν,
ο δρόμος ανοίγεται, που ήταν κλειστός,
στην μνήμη αλήθειες, που εσένα θυμίζουν.

Κλαδάκι που λύγισε, αχ, μοιάζω απόψε,
την βροχή περιμένω, αυτή να ξεπλύνει,
την τόση ερημιά, έλα φως μου και κόψε,
στα δύο τη σιωπή, η ψυχή ν απαλύνει.

Ποτάμι που γύρισε, άλλο δρόμο διαλέγει,
κλεισμένο από βράχια, δεν μπορεί να κυλά,
το βλέμμα μου απόψε, εσένα γυρεύει,
στην καρδιά ένα μέρος, για σένα φυλά.

Ounkas
22/05/2011

Αυτό το φως, τι είναι? που οδηγεί?
κοίταξε πόση γαλήνη, έχει απλώσει?
κι αυτή η ομίχλη? δες! θα πνιγεί
στην δύναμη του, αργά θα λιώσει.

Αυτός ο ήχος? Από πού φτάνει?
μια μελωδία γεμάτη αισθήματα,
γελά η καρδιά, μα πώς το κάνει?!,
χωρίς ν αγγίζει, στέλνει μηνύματα!

Αυτό το αστέρι, που πάει να δύσει?
όλη τη νύχτα, μου τραγουδούσε,
μια νέα αρχή, πάει να ανθίσει,
που χρόνια τώρα, με προσπερνούσε.

Είναι αλήθεια ο κόσμος μεγάλος,
μα πάλι σου λέω, δεν με χωρά,
φταίει που μέρα, τη μέρα αλλάζει,
φταίει που η νύχτα, δεν προχωρά.

Ounkas
22/05/2011

Το βλέπεις τώρα και εσύ, τίποτα δεν αλλάζει,
με νύχια χρόνια πολεμώ, να βγω απ το βυθό μου,
η ελπίδα που περίμενα, με μια μορφή, μου μοιάζει,
μα ακόμα δεν κατάφερε, να δει μέσα στο νου μου.

Άσε με μόνη να χαθώ, στου δρόμου το σκοτάδι,
κάθε Άνοιξη νομίζω, πως ο ήλιος θα καλύψει,
ότι πικρό και δύσκολο, μου αφήνει το σκοτάδι,
κι ένα πέπλο ολόλευκο, τ άσχημα θα σκορπίσει.

Θέλω να μείνεις αλλά πώς, φως μου ν αντέξεις,
όσες φουρτούνες ήρθανε, κι όσες με περιμένουν,
για αυτό σε διώχνω αστέρι μου,αγάπη να γυρέψεις,
σ άλλο ουρανό, που σύννεφα, χαμόγελο θα φέρουν.

Είδες, κι ένα χαμόγελο στα χείλη αν ζωγραφίσω,
έρχεται η επόμενη στιγμή και πάλι μου το κλέβει,
καμιά χαρά δεν μένει εδώ, για να σου την χαρίσω,
λες κι η ζωή από μένανε, πάντα κάτι ζηλεύει..

Μην στέκεις έτσι αμίλητη, αγάπη και κοιτάζεις,
συνέχεια μες τα μάτια μου, χωρίς να λες κουβέντα,
μαζί μου ξέρω πως ποτέ, εσύ δεν ησυχάζεις,
γιατί οι ελπίδες μου έγιναν, σαν τα νεκρά τα δέντρα.

Ounkas
24/05/2011

Αν τα τραγούδια που αγαπώ, σε αγγίζουν,
να στα χαρίσω, να μην νιώθεις μόνος,
όπως σε εμένα αν και σε σένα ψιθυρίζουν,
κι αν της ψυχής σου, χαρά γίνεται ο πόνος,

αν το φεγγάρι, που φωτίζει τις βραδιές μου,
θες να στο δώσω, να μην ζεις στα σκοτεινά,
και αν ποθείς τις θάλασσες και τις στεριές μου,
να δεις και πάλι, τα όνειρα σου ζωντανά,

αν την αυγή, θέλεις τον ήλιο μου να πάρεις,
για το κορμί και την καρδιά να ζεσταθούν,
με το καράβι μου, αν θέλεις να σαλπάρεις,
αν θες οι ελπίδες σου, πάλι ν αναστηθούν,

μην με φοβάσαι, όλα δικά σου, στα χαρίζω,
γιατί όσα είχα, μαζί μου ένιωθαν λύπη,
την ερημιά και την σιωπή, πάντα ορίζω,
όσο κι αν έδωσες χαρά, πάντα μου λείπει.

Εγώ, ένα άστρο αγκαλιά μου θα κρατήσω,
και ένα σύννεφο, η βροχή να με δροσίζει,
από το χθες, ότι αγάπησα, ναι θα κρατήσω,
και τη φωνή σου, τις νύχτες μου να αγγίζει.

Κι αν κάποια μέρα, θελήσεις να περάσεις,
τα βήματα σου, από εδώ αν θα σε φέρουν,
δεν είναι ανάγκη να σταθείς,ας προσπεράσεις,
όσα έχεις νιώσει,ο νους και η ψυχή μου,ξέρουν.

Ounkas
25/05/2011

Κάποιες φορές, πιο συχνά τον τελευταίο καιρό,
χάνονται οι σκέψεις μου, εκεί που αγαπάνε,
αιχμάλωτες να τις κρατήσω, δεν μπορώ,
τρέχουν, φωνάζουν, φεύγουν μακριά και πάνε,

σε τόπους που η ψυχή να ζήσει, λαχταρούσε,
εκεί που οι άνθρωποι θα ήξεραν να μιλούν,
όχι με λόγια, μα με σιωπή που θα μπορούσε,
όλες του κόσμου τις καρδιές, πάντοτε να γελούν.

Φεύγει ο νους, τη σκέψη δεν την προλαβαίνω,
μοιάζει να λέει, ΄παρακαλώ, άσε με να γλυτώσω,
εδώ, μαζί με τους πολλούς, άλλο δεν ανασαίνω,
αν μείνω ακόμα λίγο, θα δεις πως θα ματώσω.

Κάθομαι κάτω απ την βροχή, μήπως βοηθήσει,
μουσκεύω σώμα και ψυχή, να ησυχάσουν,
ίσως εκείνη να μου βρει, μια κάποια λύση,
οι άνθρωποι που μ΄αγαπούν,να μην με χάσουν.

Κυλούν στο είναι, της αλήθειας οι σταγόνες,
και το χαμόγελο μου, χρόνια τώρα.. ξένο,
στα φύλλα της καρδιάς, μόνοι θαμώνες,
δάκρυ, αστραπή και κεραυνός, μα επιμένω…

Ounkas
26/05/2011

Το κορίτσι ψάχνω, που κάποτε γνώρισα,
κείνο, με τα ξανθά μαλλιά, τα μεταξένια,
τις μπούκλες του, στα δάχτυλα μου χώριζα,
στα φώτα του ονείρου, τα΄πλεκα τ ασημένια.

Το κορίτσι ψάχνω, που η καρδιά του χτυπούσε,
αχ πόσο ήσυχα, μην κάποιον και ενοχλήσει,
κείνο που οι λέξεις,ήχο δεν είχανε, σιωπούσε,
όσα τη βάραιναν, μέσα η ψυχή τα είχε κλείσει.

Πώς κάποιος ζει στη σιωπή, αναρωτιόμουν,
πώς μπορεί μόνο, όταν πρέπει να μιλά?
ήρεμη ήταν, μα πιο πολύ απ όλα αυτό φοβόμουν,
και πολύ σπάνια, την έβλεπα λίγο να μου γελά.

Πόσα ένας άνθρωπος, να έχει φυλακισμένα?
μέσα του να γεννιούνται, μέσα του να πεθαίνουν?
μέσα του όσα κέρδισε, μαζί με τα χαμένα,
κι όσα εκείνη ένιωθε, οι γύρω μην μαθαίνουν?

Το κορίτσι ψάχνω, με το απόμακρο το βλέμμα,
με το κορμί που λυγερά, πάντοτε περπατούσε,
έμοιαζε με μια ψυχή, που είχε εχθρό το ψέμα,
που πάλευε συνέχεια, ποτέ όμως δε νικούσε.

Ounkas
27/05/2011

Απύθμενη μοναξιά μου, παγωμένες φωνές,
εχθροί που δεν θέλησα κι όμως υπάρχουν,
σαν τρένο που γλίστρησε, σε ράγες κενές,
ελάχιστοι εκείνοι, τη μορφή μου που ψάχνουν.

Ερημιά μου εσύ, με την όψη, από αγρίμι,
σε δάσος παρθένο, η φωνή σου ουρλιαχτό,
τη ψυχή μου χαράζει, τη χτίζει μ ασήμι,
και μαζί της η φλόγα, τώρα παίζει κρυφτό.

Σκισμένες κουρτίνες, τα τζάμια σπασμένα,
σκουριασμένες ελπίδες και με τρόμο κοιτάς,
όνειρα σε ερείπια, και σε πέτρες θαμμένα,
αμφιβάλλω αν εγώ, είμαι αυτό που ζητάς!!

Το χιόνι σκεπάζει, τον ήλιο που αφήνεις,
νεκρά τριαντάφυλλα και φύλλα από γκρίζο,
σε ομίχλη και δάκρυ, αλλάζει ότι δίνεις,
να δεις θέλω γρήγορα, που πάω, ελπίζω.

Συννεφιά μου κρυμμένη, κορμί λαβωμένο,
σ αυτό το ταξίδι, δε θα βρούμε στεριά,
τις ζωής μου τις ώρες, να σε δω ευτυχισμένο,
ξεπούλησα απόψε, του ουρανού, ξαστεριά.

Ounkas
28/05/2011