Ήχοι Σιωπής 2010 (II)

Πόσο μικρή μου φαίνεται η θάλασσα,
κάθε φορά που πλησιάζω, αγριεύει,
φωνάζει πως την ομορφιά της χάλασα,
με δύο δάκρυα... που έριξα παλεύει.

Εκείνη που ήτανε, φίλη κι αγαπημένη,
την βλέπω τώρα,θυμωμένη,να βρυχάται,
μοιάζει με γέρικη σανίδα τσακισμένη,
που απ τα νιάτα της, τίποτα δεν θυμάται.

Ounkas
03/11/2010

Ελεύθερα πέτα
κι αν δεις ένα δάκρυ στο μάγουλό μου,
εδώ μην σταθείς,

ταξίδεψε φως μου, στου ονείρου τα μάκρη,
εκεί που ποθεί,
η καρδιά να βρεθείς.

03/11/2010

Κι αν γυρεύουμε, την ίδια διαδρομή,
χωρίς λόγια, δεν μπορούμε να τη βρούμε,
δες το απλά, σαν της ζωής μια εκδρομή,
και στο τέρμα.. τί κερδίσαμε θα δούμε...

Κι αν βαδίζουμε σε δρόμους χωριστούς,
οι καρδιές μας, μια αγκαλιά σαν ένα σώμα,
ταξιδεύουν βουβές,σε ορίζοντες κλειστούς,
και δεν έμαθαν, πως... πέθαναν ακόμα...


Ounkas
03/11/2010

Παράπονα, κι αν κάνω εδώ απόψε,
ο πόνος μπαίνει και τις λέξεις οδηγεί,
το τελευταίο τριαντάφυλλο, έλα κόψε,
γιατί η ψυχή μου, σήμερα... ναυαγεί.

Βήμα αργό,μάτια που γέμισαν με θλίψη,
δεν φταίς εσύ, εγώ ποτέ δεν στάθηκα,
πλάι σε ότι, σου χε για χρόνια λείψει,
κι έτσι δεν άντεξα, σαν φύλλο χάθηκα.

Πάρε όσα έδωσες και κάτι παραπάνω,
όσα δεν πίστεψες πως έχω,τώρα βλέπεις,
ξάκρισε τόσο το καράβι μου, δεν φτάνω,
να ρίξω σκάλα, να ρθω εκεί που στέκεις...

Απομακρύνσου κι άσε με να ζωγραφίσω,
ένα δωμάτιο, για την ψυχή κι εμένα,
και μέσα εκεί, την μοναξιά θα κρύψω,
και όσα όνειρα μείνανε μισογκρεμισμένα...

Ounkas

06/11/2010

Θα είμαι εδώ, όταν με θες,
όταν θα κλαις,
κι αν θα γελάς και μου μιλάς,
εγώ θα σβήνω.

Θα είμαι εδώ,
όταν, γιατί θα με ρωτάς,
όταν τα λάθη, θα μετράς,
ζωή θα δίνω.

. . . .

Θα είμαι εδώ,
μες τις δικές σου αστραπές,
όποτε φεύγεις κι όταν θες,
να μ΄ αγκαλιάσεις.

Θα είμαι εδώ,
κι αμέσως θα με σταματώ,
ότι κι αν θέλω να σου πω,
για να με φτάσεις.

. . .

Κι άν κάποια μέρα φοβηθείς,
κι έρθεις σαν άνεμος να δεις,
αγάπη αν στάζω,

για σένα που ήρθες τόσο αργά,
και που θα φύγεις, πιο γοργά,
όλα τ αλλάζω.

. . .

Ένα σκαλί να ανεβώ
και ένας δρόμος να διαβώ,
μόνο μου μένουν,

μου είναι δύσκολο πολύ,
να λησμονήσω το φιλί,
που για ζωές,
άλλοι το περιμένουν.

. . .

Μόλις κλειστώ στην αγκαλιά,
που η ψυχή από παλιά,
θέλει να νιώσει,

θα φύγω, μα μην λυπηθείς,
μάτια μου, αξίζει να χαθείς,
για όποιον σε σώσει...

. . .

Είναι η ζωή μας μια σταλιά,
μια απόμακρη ακρογιαλιά,
λίγες στιγμές χαρίζει,

εσύ...μία τέτοια είσαι στιγμή,
και την ψυχής η αφορμή,
που ξανανθίζει...

Ounkas
08/11/2010

Σταγόνες βροχής, στο πρόσωπό σου στάλαξαν,
άνεμος τύλιξε το σώμα σου και παρασύρθηκες,
οι λέξεις σου,σαν τ αγκάθια πόνεσαν,με άλλαξαν,
σε μια πνιχτή,σιωπή που όλο πονά.. κρύφτηκες.

Οι ανάσες της ζωής σου,που γέμιζαν την αύρα μου,
η πιο γλυκιά χροιά της, τώρα, δες την πώς καίει!,
μια παγωνιά που δεν περνά, όλα τα βράδια μου,
κι ένα απάνθρωπο ΄γιατί, στο νου μου σιγοκλαίει.

Η σιωπή που κάποτε, εδώ ήταν παρηγοριά μου,
μες το σεντόνι κύλησε, τρέχουν τα δάκρυά της,
άδεια και κρύα έμεινε, για μέρες η αγκαλιά μου,
γιατί η ψυχή το αισθάνθηκε, έφυγες μακριά της..

Ξεχάστηκαν οι λέξεις μου,που πλάστηκαν για σένα,
που αναστήθηκαν ξανά, μετά από τόσα χρόνια,
τα δευτερόλεπτα ζωής, κυλούν πια κουρασμένα,
το άρωμά σου ξέμεινε, μονάχα στα σεντόνια...

Ounkas
09-11-2010

Ο ανθός μου έγειρε στην γη.. μαράθηκε,
ο χρόνος τρέχει, έρχεται να με πείσει,
πως όποτε η ψυχή μου κι αν πικράθηκε,
΄κείνος κατάφερε, τη θλίψη να διαλύσει.

Κι όμως ποτέ δεν έσβησε δεν διέγραψε,
όσα απ το χθες, μέσα μου ζουν ακόμα,
τίποτε απ όσα με πλήγωσαν δεν πέταξε,
κι ας φώναζε, πως τα λιωσε στο χώμα.

Ψέμα μεγάλο, πως ο χρόνος επουλώνει,
κάθε πληγή που ζει, σε σώμα και ψυχή,
αυτό που κάνει, είναι μόνο να αλλοιώνει,
να σβήνει λίγο, κάθε παλαιά αμυχή...

Όλα είναι εδώ,δεν φεύγουν,δεν ξεφτύζουν,
περνά ο καιρός κι εκείνα όλο θεριεύουν,
φέρνουν χειμώνα και την ομίχλη ορίζουν,
φωνάζουν,κλαίνε,σαν κύματα αγριεύουν.

Σαν ναυαγοί, όλοι προσμένουμε μια ξέρα,
ένα νησί-ένα χέρι,κάτι για να πιαστούμε,
μα ότι κι αν κάνουμε,δεν θα υπάρξει μέρα,
που απ τον χρόνο, δεν θα προδοθούμε...

Στα παραμύθια, για παιδιά, εκεί υπάρχει,
όμορφο τέλος, χωρίς σύννεφα και κλάμα,
μα η ζωή σου, αν αλήθειες θέλεις να χει,
αυτό που ψάχνεις, είναι μόνο ένα θαύμα...

Ounkas
10/11/2010

Να γυρίσω στο βιβλίο της ζωής, σελίδα,
να αρνηθώ, όλα όσα απ εσένα αγαπώ,
να διαλύσω, την μοναδική μου ελπίδα,
που με οδήγησε.. να ζω με ένα σκοπό...

Κάπως έτσι μου ζητάς να πορευθώ,
να μην λέω τί αξίζει, τί γυρεύω...
να μην νιώθω, όσα θέλω να γευθώ,
της καρδιάς,να μην ακούω τα πιστεύω.

Να μην πω, ότι αυτό που με γεμίζει,
είσαι εσύ και των ματιών σου οι φωτιές,
να ξεριζώνω, κάθε λουλούδι που ανθίζει
στην καρδιά, από αλήθειες κι ενοχές...

Κάπως έτσι μου ορίζεις, να διαβώ,
το πιο άσχημο και γκρίζο μονοπάτι,
μην φωνάζω, όσα θέλω να αισθανθώ,
να χαθώ, σε μια ζωή γεμάτη απάτη...

Όλα, μου το έλεγες, δεν είναι αλήθεια,
ανήκαν σε όνειρα, του άπιαστου νου,
της φαντασίας μου, γίναν.. συνήθεια,
κομμάτια ήτανε... γκρίζου ουρανού...

Ounkas
11/11/2010

Ήτανε λάθος, να αφεθώ, να ταξιδέψω,
σε μια αγάπη που δεν βγάζει πουθενά,
ήταν απίστευτο, να θέλω να χωρέσω,
σε μια αγκαλιά, κλεισμένη από βουνά.

Δεν έκανα όνειρα, δεν ήθελα να ζήσω,
άλλο ένα ψέμα, που κάποιος θα μου πει,
θέλησε όμως, η καρδιά να την αφήσω,
να αισθανθεί, όσα της έκλεβε η σιωπή.

Έτσι αποφάσισα, ν ανοίξω την ψυχή μου,
να την απλώσω στα χέρια σου μπροστά,
να δοκιμάσω, της ζωής την αντοχή μου,
να μην αφήσω, τα παράθυρα κλειστά...

Δεν με ενδιέφερε, αν θα ΄σουν ένα ψέμα,
μέσα μου ζεις, απ την πρώτη στιγμή,
μοιάζω όμως τώρα, με ένα μικρούλι κέρμα,
που το γυρίζεις, μα δεν βλέπεις την ρωγμή.

Τώρα κουκλάκι, πεταμένο και βρεγμένο,
από τις λάσπες της βροχής...μόνο κοιτάς,
μέσα έστο δρόμο, τριγυρίζει σαν χαμένο,
δεν το πιστεύεις, κι σαν τρελός ρωτάς...

Ounkas
15/11/2010

Απόψε,μόνο η καταχνιά, έμεινε συντροφιά μου,
ότι μου στέρησε η ζωή, σε εσένανε το βρήκα,
αλλά μόλις που πρόλαβα,ν άνοιξω τα φτερά μου,
κάτι όλα τα γκρέμισε κι απ τη ζωή μου ΄βγήκα΄.

O δρόμος έκλεισε ξανά, χάθηκαν τα σημάδια,
κείνα που χάραζα κρυφά, να μην χαθώ ακόμα,
έμεινα εγώ και πάλι εδω, μαζί με τα σκοτάδια,
αυτά που άφησαν κενό, το αδύνατο μου σώμα...

Ounkas
15/11/2010

Μακάρι αετός να ήμουνα, να βλεπα που πηγαίνεις
να γνώριζα των αστεριών, το δρόμο που χαράζουν,
τα σκοτεινά σοκάκια σου, που απόψε θα διαβαίνεις,
ποιές σκέψεις έγιναν καημός και τις ψυχές πειράζουν.

Μες το καθρέφτη αναζητώ, την απαλή μορφή μου,
μα βλέπω μόνο μια ρωγμή, που συνεχώς αλλάζει,
γέμισε χιόνι του βουνού, η πιο ψηλή κορφή μου,
και κάποιο αγκάθι στη ψυχή,θαρρώ ότι κουρνιάζει.

Αν γνώριζα τα πέλαγα, πώς να τα αρμενίσω,
με μια σχεδία θα ψαχνα, το πιο ομορφο καράβι,
να του χαρίσω ότι αγαπώ, έτσι να το τιμήσω,
να λάμπει, μόλις θα το δει, ο φάρος, να ανάβει.

Μα μια σκιά που έγινα, πώς να τα καταφέρω?
Έχασα όσα λάτρεψα, δεν ξέρω για που πάνε,
έγινα φάντασμα, κραυγή, πώς πίσω να με φέρω?
το σώμα δεν μ ακολουθεί, μα οι ανάσες μου πετάνε..

Ounkas
16/11/2010

Μέρες μακριά σου θάλασσα, κρατήθηκα, μα φτάνει!
το χρώμα σου πεθύμησαν τα μάτια, ν αντικρύσουν,
σ΄ εκείνο το πιο όμορφο, μικρό θα ΄ρθω λιμάνι,
η αύρα και οι στάλες σου, το σώμα να δροσίσουν.

Με σκέπασε σαν συννεφιά, η σκέψη και ο φόβος,
το βήμα μου ήταν βαρύ, δεν είχα το κουράγιο,
έτσι εμπρός σου να με δεις, αυτός ήταν ο λόγος,
που κρύφτηκα τόσο καιρό,σε ένα σημείο απάγγειο.

Θα ξαναρθώ στην σιγαλιά, μαζί σου να βαδίσω,
τα μυστικά μου να σου πω, και να τα ημερέψεις,
όπως και τότε που έτυχε, πολύ να αγαπήσω,
στο πλάι μου είχες σταθεί,τη φλόγα να σμιλέψεις.

Οι μέρες μου έμοιαζαν σκιές, κι όλο με κυνηγούσαν,
σαν εφιάλτης μιας βραδιάς, σκληρός κι αγριεμένος,
για μια δική του αγκαλιά, οι σκέψεις μου αγρυπνούσαν,
κι απ της ψυχής την μουσική,ο νους μου μαγεμένος.

Μα όλα αυτά περάσανε, κοντά σου πάλι φτάνω,
αχ θάλασσά μου αληθινά, που ξέρεις να αγαπάς,
τα λάθη που έκανα πολλά, άλλα τόσα θα κάνω,
το δρόμο δείχνεις το σωστό, χωρίς να με σκορπάς...

Ounkas
17/11/2010

Ένα κερί είμαι,που τρεμοπαίζει και φοβάται,
πως το αεράκι τη ζωή του, θε να κόψει,
ένα αστέρι, που ολομόναχο.. λυπάται,
γιατί το φως του, η νύχτα θε να διώξει.

Μια φυσαρμόνικα, σ΄ ένα κλειστό συρτάρι,
που την ξεχάσανε και τώρα έχει σκουριάσει,
ένα ακριβό και αστραφτερό μαργαριτάρι,
που δεν μπορεί,άλλο την λάμψη να μοιράσει.

Αυτά θυμίζω κι άλλα τόσα που δεν ξέρεις,
τόσες ημέρες, που δεν είπες ούτε λέξη,
δεν ξέρω αν ζεις, με κάτι αν υποφέρεις,
αλλά το τίποτα, για μένα έχεις διαλέξει...

Ο χρόνος φεύγει, μα οι στιγμές είναι εκείνες,
που μες την δύνη του μυαλού μου απαγγέλουν,
στίχους μου τραγουδούν,σαν τις μικρές σειρήνες,
και λέξεις που σου χάρισα, απόψε ανατέλλουν.

Όπου βαδίζεις, θα είμαι άγγελος, πνοή σου,
όπου κοιτάξεις, τοπίο θα είμαι που αγαπάς,
σου το χα πει.. πάντα θα είμαι μαζί σου...
θα είμαι ΄αγάπη΄, μέσα σου... όπου πας...

Ounkas
20/11/2010

Το φεγγάρι απόψε, κύλησε μέσα στα χέρια,
να κουρνιάσει ήθελε, λίγο να ζεσταθεί,
μα όταν τ άγγιξα, σαν χίλια δυό μαχαίρια,
δάκρυα έτρεξαν, πόσο είχε πληγωθεί!! .

Γιατί φεγγάρι μου χρυσό, τόσο ματώνεις?
ποιό αστέρι άγγιξε, τα πύρινα φτερά σου,
εσύ που ξέρεις,πώς τις νύχτες να τελειώνεις,
ξημέρωσε κι είσαι εδώ,μαζί με τα όνειρα σου...

Γιατί στον ουρανό, δεν θέλεις να γυρίσεις?
δεν είναι βάρος για εμε, εδώ να σε κρατήσω,
μα πρέπει εκεί ψηλά να πας,να μας φωτίσεις,
τα βράδια μου, δίχως εσέ, πώς θα τα ζήσω?

Κλάψε όσο θες,όμως τα χέρια, μην κοιτάξεις,
πόσες πληγές, έχουν τα γκρίζα σου.. χαράξει,
έλα φεγγάρι, σώπασε και μην αναστενάζεις,
έχω για σένανε χαρά,στα στήθια μου φυλάξει.

Γύρνα ψηλά,το φως,τα βράδια να απλώνεις,
μα κάθε αυγή,στην αγκαλιά μου να γυρνάς,
όσο δάκρυ,δε χωρά μέσα σου,σαν ξαπλώνεις,
εδώ να το αφήνεις το πρωί, να μην πονάς...

Ounkas
21/11/2010

Μην μου μιλάς, τα λόγια πια δεν με αγγίζουν,
χόρτασα λέξεις που γερνούν, μόλις νυχτώσει,
πάψαν οι σκέψεις,τα όνειρα μου να δροσίζουν,
ότι κι αν πίστευες, τώρα πια έχει τελειώσει.

Μην βασανίζεις τη καρδιά, να μην την πιέζεις,
μην της ζητάς κάτι, που την κάνει να λυπάται,
πάψε με ότι αγαπώ, συνέχεια εσύ να παίζεις,
πες στην ζωή σου, απο μένα μην φοβάται.

Δεν θέλω η αλήθεια μου,να γίνει και δική σου,
ότι κι αν ένιωσες, τώρα πια δεν θυμάσαι,
το ΄τώρα΄ και το ΄πάντα΄μου, μαζί σου,
θα είμαι ο φύλακας, όταν εσύ κοιμάσαι....

Μα υποσχέσεις, κι άλλα λόγια έτσι μεγάλα,
φτάνει, άλλα να ακούσω, δεν το αντέχω,
ήπια απ τα μάτια σου στιγμές,στάλα τη στάλα,
όμως μακριά σου να κρυφτώ,τώρα πια τρέχω.

Είναι η αγάπη ένα σύννεφο που σβήνει,
μου το χες πει πως θα χαθεί, θα ξεθωριάσει,
σε εμένα όμως, τίποτα δεν χάνεται, θα μείνει,
μέχρι η ζωή μου, αργά να προσπεράσει...

Θα σ΄ αγαπώ, όπως ο άνεμος την μπόρα,
δεν θα σκεφτώ όσα με πλήγωσαν πολύ,
θα ζήσουν όλα, όπως τότε, έτσι και τώρα,
μα στην ψυχή, κομμάτι θα είσαι από γυαλί..

Ounkas
23/11/2010

Θέλησα κάπου, όσα αγαπώ να τα χαρίσω,
να μην τ αφήσω στην καρδιά μου, να χαθούν,
να ανακαλύψω κι όσα ακόμα δεν γνωρίζω,
πως είχα μέσα μου, λεύτερα ν αφεθούν.

Στα σκούρα μάτια σου, είδα κάτι σαν λάμψη,
έμοιαζε... αλήθεια, που ήθελε να ειπωθεί,
λίγες κουβέντες,έκαναν την ψυχή να κλάψει,
για όλα εκείνα,που ξαφνικά είχε αισθανθεί.

Έτσι αποφάσισα να δεις, του νου τις σκέψεις,
κι όσα αναστήθηκαν,απο τα βάθη της αβύσσου,
δεν σου είπα, κάποια από μένα να διαλέξεις,
΄πάρε όσα έχω΄είπα,΄απ όποια θες κρατήσου΄.

Ήξερες όμως από τότε, ότι κι αν γίνει,
η μπόρα που έχει η καρδιά,πως θα σε πνίξει,
η τόση γκρίζα συννεφιά, που μέσα κλείνει,
ότι κι αν έχτιζες, εκείνη θα γκρεμίζει...

Οτι μένει, είναι οι αισθήσεις που λατρεύουν,
μια φωνή,δυό λέξεις στο χαρτί γραμμένες,
όσα τα μάτια μου είδαν, ναι, τα πιστεύουν,
κι ας μοιάζουν τώρα,ζωγραφιές ξεθωριασμένες.

Σ ένα τετράδιο, έγινες στίχος και θα ζήσεις,
μες την ψυχή μου, είσαι ο σκοπός που αγαπώ,
κι αν αποφάσισες απ τη ζωή, έξω ν αφήσεις
κάθε εικόνα μου, σ ευχαριστώ πάλι θα πω...

Ounkas
25/11/2010

Μια αστραπή,
σα φυλακή,
κι η φλόγα καίει το σώμα.
Μια μαχαιριά,
παρηγοριά,
που εσύ ψάχνεις ακόμα.

Μια μουσική,
λες κι είμαι εκεί,
έγινα.. κι όλα αλλάζουν.
Μια κραυγή,
καμένη γη,
σιωπές που εξουσιάζουν.

Είσαι μικρός,
σαν ουρανός,
που έχασε κομμάτια,
φύγε αν το θες,
γίνε το χθες,
με ανέμους μονοπάτια.

Ξέχνα το ΄εμεις΄,
λεπτής γραμμής,
λέξη που δεν πιστεύεις.
Γύρνα στο φως,
δεν ξέρω πώς,
έτσι... ΜΗΝ με λατρεύεις!

Μια βροχή,
σαν αντοχή,
που σπάει σε κομμάτια,
σ΄ άλλη εποχή,
είμαι ενοχή,
μες τα δικά σου μάτια.

Ήχος παλιός,
εγώ είμαι αλλιώς,
ψυχή σε έχω κάνει.
Μα είσαι πηλός,
που είναι θολός,
σαν το παλιό λιμάνι...

Ounkas
27/11/2010

Όσοι χάθηκαν σε ερειπωμένους δρόμους,
όσοι γυρίζανε για νύχτες, στα χαλάσματα,
όσοι ταξίδεψαν, σε άγνωστους κόσμους,
και βρήκαν της ζωής, μικρά περάσματα,

μ΄ αυτούς απόψε, θα δειπνήσω γελαστή,
είμαι κι εγώ, μέσα σε όσους επιστρέψαν,
την ιστορία μου θα πω, να ακουστεί,
σε όσους, στην αγάπη δεν πιστέψαν.

Άκουσα λόγια που ακριβά ήταν για πολλούς,
γεμάτα χρώμα,ομορφιές,ζωή και λάμψη,
πίστεψα ανθρώπους, ήρεμους, καλούς,
που παραλίγο την ψυχή μου,να χαν κάψει.

Άδειασαν πάνω μου, ομίχλη και κραυγή,
φώναζαν ότι μ αγαπούν, γιατί τ αξίζω!,
φαντάσματα ήταν, πάνω σε άδεια γη,
που τίποτα δεν μ άφησαν να αγγίξω!..

Όμως κατάφερα,από κλαριά να κρατηθώ,
αυτά που είχε η ψυχή μου, να μην χάσω,
σε όσα ζήσαμε, έτοιμη να παραδοθώ,
και πιο ψηλά,στον ουρανό μου,να πετάξω.

Τί κι αν οι δρόμοι, χωρίζουν και ξεχνούν,
κάποιους διαβάτες, που γελαστοί βαδίσαν,
οι σκέψεις μου όλες, για σένα μου μιλούν,
για τις στιγμές μας,που κάποτε εδώ ζήσαν...

Ounkas
29/11/2010

Πόσο καιρό,θα αρχίζω πάλι απ τη αρχή,
να χτίζω,της ζωής μου τους διαδρόμους?
Ποιές λέξεις πάλι,θα μου λες κάθε πρωί?
για να με κάνεις να χαθώ,σε δύο κόσμους?

Γιατί δεν είπες ότι θέλεις να μισήσεις,
oτι σε κάνει, να αγαπάς τόσο πολύ?
Γιατί μου είπες, ότι θέλεις να κρατήσεις,
σαν φυλαχτό σου, το μοναδικό φιλί?

Πόσα σκοτάδια, μείναν για να παλέψω?
πόσα ΄γιατί΄ , θα κόψουν την χαρά?
πόσες ελπίδες,να με σώσουν, θα καλέσω?
πώς να ονομάσω, ευτυχία την συμφορά?

Γιατί οι νύχτες μου,να μην έχουν φεγγάρι?
γιατί οι μέρες μου, φαντάσματα γεννούν?
πότε θα ανάψει,της καρδιάς μου το λυχνάρι?
γιατί οι λύπες μου, ποτέ δεν προσπερνούν?

Ounkas
Δεκέμβριος 2010

Η νύχτα σκεπάζει το κορμί.. παγώνω,
τα φώτα χαμένα,σε καπνούς και σκιές,
βαρύ στους ώμους, παλτό απλώνω,
και λίγοι διαβάτες, με κρύες ματιές.

Βαδίζω στο τίποτα, γεράκι που σβήνει,
μονάχο ψηλά, στου βράχου την άκρη,
στην έρημη γη, σιωπή που αφήνει,
μια ίσια γραμμή, στης άμμου τη ράχη.

Εικόνα βρεγμένη, σταλάζει το χρώμα,
δεν έχει μορφή, μα λίγο μου μοιάζει,
σεντόνι λευκό, σε αδύνατο σώμα,
τη στερνή μου πνοή,σε σένα μοιράζει.

Μάτια υγρά, μα σταγόνα δεν τρέχει,
πόρτες τα κράτησαν, να μην ξεχυθούν,
εκεί είναι, όμως κανείς δεν τα βλέπει,
ποτάμια έχουν γίνει και μέσα κυλούν.

Ανήσυχη χρόνια, μα βουβή σαν ταινία,
που δεν θέλησε ήχος,ποτέ να ακουστεί,
πολλοί σε κοιτάζουν, σε λένε ΄αστεία΄,
μα εσύ στη σιωπή σου, πάντα πιστή...

Μονάχα εκείνος, διαβάζει τις λέξεις,
που κρύβουν τα μάτια, σαν τον κοιτάς,
ξέρει, προσπάθησες, ξανά να πιστέψεις,
να βρεις κάποιο νόημα, σε κάτι, ζητάς.

Τρέχει ο χρόνος, εξαιρέσεις δεν κάνει,
βαρύ το παλτό σου,στις πλάτες του μήνες,
χωρίς το φορτίο σου, η ανάσα τον φτάνει,
μακριά να ξεφύγει,απο ανέμους και δύνες.

Ounkas
Δεκέμβριος 2010

Είπες πολλά, που πια δεν τα πιστεύεις,
όμως κρατώ μέσα μου κάτι, δεν ξεχνώ,
αν και σε βλέπω, πόσο σκληρά παλεύεις,
να μην στραφείς.. στο απέραντο κενό...

Αυτό που ξέρεις πως βαθιά έχει ριζώσει,
ξανά εδώ.. στον νου..στην θύμησή μου,
δεν φταις εσύ, η ανάσα αν θα προδώσει,
την άδεια μου καρδιά και το κορμί μου...

Κλείσαν οι δρόμοι, να περάσω δεν μπορώ,
δεν ξέρω τι έφταιξε, μα κάτι με ματώνει,
ούτε κι απόψε, τον εαυτό μου συγχωρώ,
κι όποιο χαμόγελο, μια λύπη το κυκλώνει...

Ounkas
Δεκέμβριος 2010

Ψυχή μου, μην δύσεις έτσι γρήγορα,
κάνε κουράγιο, κι όλα θα περάσουν,
δίπλα σου, κορμιά άδεια και ανήμπορα,
πριν ζήσουν... θέλουνε να γεράσουν...

Το ξέρω άλλο, δεν αντέχεις να ματώνεις,
μα ο ήλιος ψηλά, θα ΄ναι και την αυγή,
ότι σου χάρισε η ζωή, μην το σκοτώνεις,
μαζί θα ζήσουμε, την νέα χαραυγή...

Ounkas
Δεκέμβριος 2010

Χάνομαι κάθε μέρα, βυθίζομαι σε σκέψεις,
άγονες νύχτες, χωρίς λόγο τώρα να ζω,
σκούρες εικόνες, τόσο σκληρές οι λέξεις,
κι αυτό το ΄τίποτα΄ αιωρείται πιο πεζό...

Φεύγω από το σώμα, δε θέλω να γυρίσω,
ένα χαμόγελο στα χείλη, ποιός θα φέρει?
ούτε που πρόλαβα, μια ανάσα να κερδίσω,
όσες κι αν είχα,η ψυχή μου έχει προσφέρει.

Ounkas
Δεκέμβριος 2010

Τρέχει ο νους μου να προλάβει,
πριν φύγει η μέρα και βραδιάσει,
όσα η ψυχή μου, έχει αναλάβει,
λίγα, από τα πολλά ν αδειάσει.

Είναι στιγμές που νιώθει βάρος,
απ όσα κάποιοι την φορτώνουν,
κι όμως με αντοχή και θάρρος,
στέκει σ΄αυτούς,που ξεγυμνώνουν,

τα φύλλα της και την αλήθεια,
που κλαίνε μπρος της, μα γελούν,
που ρίχνουν τα δικά τους δίχτυα,
που ψέμα κι άδικο κερνούν...

Που ξέρουν, κι όμως δεν μιλάνε,
αυτούς που βλέπουν και σωπαίνουν,
που έχουν, κι όμως δεν πουλάνε,
που με τις λέξεις τους, βαραίνουν,

κι άλλο τη σκέψη, τις στιγμές σου,
κι άλλο, τα ερείπια δειλινά σου,
θέλουν να δουν αν οι ρωγμές σου,
θα θρυμματίσουν, τα όνειρά σου.

Ounkas
Δεκέμβριος 2010

Να διώξω θέλω,απ το νου μου,την μορφή σου,
και ας τσακίσω, όπως τα δέντρα στον βοριά,
απ των ματιών σου, να βγω την όασή μου,
κι ας γίνει η αγάπη μου, βράχος, πέτρα βαριά.

Ίσως μπορέσω να σταθώ, σ΄αυτό το δρόμο,
χωρίς τον ίσκιο σου, άλλο να με δροσίζει,
κι αν καταφέρω, να ξεφύγω απ τον τρόμο,
που ξεδιπλώνει η ζωή και με γκρεμίζει...

Ίσως αντέξω και τα επόμενα που φτάνουν,
ποτάμια άγρια,που ότι βρουν το παρασέρνουν,
τα καλοκαίρια, που φθινόπωρο τα κάνουν,
και μια αγάπη,που σαν θύελλα εδώ φέρνουν.

Ounkas
Δεκέμβριος 2010