Τί σκέφεσαι τώρα ?

Σκέφτομαι πού έχει φτάσει ο άνθρωπος πια...
Πυροβόλησαν κάποιον πριν λίγο στην γειτονιά
μας και εχουν χαλάσει τον κόσμο τα περιπολικά
να κυνηγούν αυτους που το έκανα...

Μηχανές ..σειρήνες.. ενα χάος επι 15 λεπτά...
Δεν ξέρω τί μπορεί να μας έχει κάνει πια έτσι...
Απο ανθρώπους... κάτι άλλο, δεν μπορώ να μας
βρω πλέον μια ονομασία... που να ταιριάζει.. σε αυτό
που έχουμε γίνει...

Ας ελπίσουμε να υπάρχει μόνο τραυματισμός και όχι
ακόμα μια απώλεια ζωής ανθρώπου... απο άνθρωπο....

Χωρίς τους ανθρώπους που μας αγαπούν δεν είμαστε τίποτα....κι αν καμιά φορά συγκρουστούμε πάντα είναι για το καλό μας....οι γονείς μας είναι οι 2 πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μας, πρέπει πάντα να τους σεβόμαστε και να τους τιμάμε...

Φίλοι....τι πιο όμορφο στη ζωή του ανθρώπου....ειδικά οι παιδικοί φίλοι....εκείνοι που ότι και να γίνει, όσο κι αν ενδεχομένως μαλώσετε είναι πάντα εκεί για σένα....είναι εκεί στα δύσκολα και στα εύκολα, βράχοι θαρρείς δίπλα σε φουρτουνιασμένες θάλασσες να σε στηρίξουν και να σε φέρουν "στα ίσα σου".... Έχω πέσει πολλές φορές, και μ έχουν σηκώσει....έχω κλάψει ακόμα πιο πολλές και μου χουν σκουπίσει τα δάκρυα....έχω χαρεί κι έχουν χαρεί μαζί μου....έχω περάσει δύσκολα κι ήταν δίπλα μου, πάντα με ένα χαμόγελο, με ένα αισιόδοξο βλέμμα...Κι αν ξαναπέσω στο πάτωμα πάλι θα 'ναι δίπλα μου να με σηκώσουν...έστω κι αν την επόμενη φορά πέσω για τα καλά, έστω κι αν μ αρέσει ίσως την άλλη φορά να είμαι εκεί, να μη θέλω να ξανασηκωθώ ποτέ...εκείνοι πάλι θα είναι εκεί....

...Σε μια αλήθεια, άφησα τ όνειρο να ζήσει,
ήρθε κι εγώ τ όνομα της, δεν το ρώτησα,
λόγο δεν είχα, η καρδιά μου τραγουδούσε,
από τις λέξεις της, κάθε κύτταρο πότισα...

Άραγε γιατί οι άνθρωποι,
πληγώνουν τόσο πολύ, ότι αγαπούν
περισσότερο?

Προσπαθώ μα δεν μπορώ να θυμηθώ πότε γέλασα με την καρδιά μου τελευταία φορά.....

Σκέφτομαι πως η ζωή μας είναι δύσκολη στην Ελλάδα του 2010...με όλα αυτά τα μέτρα και τις περικοπές...με την ανεργία να μαστίζει τα μεσαία κοινωνικά στρώματα...με το 70% των νέων παιδιών να προτιμούν να φύγουν από τη χώρα τους προς αναζήτηση καλύτερης τύχης κάπου έξω....έστω κι αν χρειαστεί να μείνουν για καιρό μακριά από όλους όσους αγαπούν...εγώ δε ξέρω πως θα ρθουν τα πράγματα στη ζωή μου...μα ξέρω πως μακριά από τους ανθρώπους μου δεν μπορώ να ζήσω....κι επειδή πολύ αρνητική ενέργεια σπατάλησα τελευταία μέσα μου, θέλω να πιστεύω ή έστω να ελπίζω ότι μέσα σε όλο αυτό το μαύρο σκηνικό θα υπάρχει και μια άσπρη ή έστω γκρι αχτίδα....δεν μπορεί να μείνουν όλα τόσο μαύρα... ας δοξάζουμε το Θεό (όπως θέλει καθένας να ορίσει το Θεό, είτε ως πρόσωπο, είτε ως δύναμη, είτε κι ως και τα 2 μαζί), που ξημερώνει άλλη μια φορά τις μέρες μας, που μας έχει καλά στην υγεία και που έχουμε ακόμα μια στέγη να βάλουμε από κάτω το κεφάλι μας, μια κουβέρτα να σκεπαστούμε τώρα που αρχίσανε τα κρύα κι ένα πιάτο φαγάκι....κι ας αναλογιστούμε πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα από αυτά δεδομένο...Καληνύχτα και να θυμόμαστε πως η ελπίδα και η θέληση είναι οι μεγαλύτερες δυνάμεις του ανθρώπου....

Ότι αξίζει... πονά ...και είναι δύσκολο...

Σκέφτομαι πως ο Θεός είναι πολύ μεγάλος....και πως υπάρχει κάπου κάποιος που προστατεύει καθέναν από εμάς...ακόμα και μερικούς που δεν πιστεύουν...και αν χρειαστεί είναι εκεί για να τους σώσει....

..... Ψάχνω χρόνια κάτι, που να μπορέσει
να γαληνέψει την ψυχή μου....

Αγάπη έχω, αλλά εκείνη δεν ηρεμεί...
Θα τα καταφέρει ποτέ, άραγε?....

Θέλω να πάω βόλτα στη θάλασσα...να περπατήσω στην ακρογιαλιά...να μη σκέφτομαι τίποτα και να μην μου μιλάει κανένας...απλά να κοιτάζω τη θάλασσα....το πόσο απέραντη και μυστήρια είναι...

Θεέ μου....απόψε σου μιλώ από εδώ...απ' την καρέκλα, απ' το γραφείο μου...ξέρω οτι σπάνια έρχομαι στον Οίκο Σου για να στα πω...όμως νομίζω πως αν θέλεις μπορείς να μ' ακούσεις απ' όπου κι αν είσαι...Θεέ μου...ξέρεις...εγώ δεν είμαι παρά μόνο ένα μικρό κορίτσι που στέκεται απέναντι στη ζωή που' ναι μεγάλη και την κοιτά με ανησυχία και αβεβαιότητα...ούτε φιλόσοφος είμαι, ούτε αναλύτρια των καταστάσεων...απλώς παρατηρώ και συμπεραίνω....θέλω απόψε να σου ζητήσω να σκύψεις πάνω απ' τον ελληνικό λαό....αυτόν τον λαό που έχει τόσο μεγάλη ιστορία, την οποία την ξέχασε...που έχει τόσο πλούσια γλώσσα αλλά προτιμά να χρησιμοποιεί περισσότερο το αγγλικό λεξιλόγιο...που έχει ποικιλία εθίμων και παραδόσεων αλλά μπροστά στην παγκοσμιοποίηση τα άφησε στο παρελθόν κι αυτά....που κάποτε ήξερε τί είναι η ανδρεία και το φιλότιμο αλλά κάπου στην πορεία τον μάγεψαν η κλεψιά και η "λαμογιά"....αυτόν τον λαό με τα τόσα προβλήματα που καθημερινά γίνονται περισσότερα...αυτούς τους περίεργους ανθρώπους, τους Έλληνες, που όπως κι αν έχουν γίνει είναι Έλληνες (κι όχι με την εθνικιστική όψη αλλά σε ότι αφορά την ψυχή).....αγκάλιασε αυτόν τον λαό και ΒΟΗΘΑ τον....βοήθα τον τουλάχιστον να διατηρήσει αυτή την ελληνική ψυχή και τη λεβεντιά...βοήθα τον να μη λυγίσει μπροστά σε όσα συμβαίνουν και σε όσα θα ρθουν...βοήθα τον να ξεφύγει από την παγίδα που του έχουν στήσει όλοι αυτοί που κυβερνούν και εξουσιάζουν, ξεχνώντας την ανθρώπινη φύση τους....βοήθα τον να ξαναβρεί τους στόχους και τα όνειρά του....αυτά τα όνειρα που κάθε μέρα, λίγο-λίγο, πετιούνται στα χαλάσματα μιας σάπιας κοινωνίας....αυτά τα όνειρα που υποτίθεται ομορφαίνουν τον κόσμο κι όμως σ αυτή τη χώρα πεθαίνουν...και που μαζί με αυτά αργοσβήνουν κι οι φορείς τους, οι νέοι άνθρωποι....

...Να ανοίξω ένα ακόμα
νέο topic, εδώ μέσα...

Σας ευχαριστούμε που
μας διαβάζετε..

....Ενα απο τα πολύ δύσκολα βράδια...
ξέρεις εσύ...
Και μερικές απο τις δυσκολότερες μέρες..

Το αύριο κρύβει μέσα του πολλά
και δυσάρεστα...
Δύναμη θέλουμε αλλά πόση
έχουμε ήδη μέσα μας?

Αντέχουμε ή έτσι λέμε τουλάχιστον...

Θέλουμε να πιστέψουμε πως όλα
θα γίνουν όπως τα έχουμε φανταστεί...

Δεν φαντάζομαι πια...
Ποτέ δεν μου άρεσε να ονειρεύομαι...

Έκανα το λάθος και έκανα ένα όνειρο...
΄Χάθηκα΄μέσα του και τώρα ζω εκεί...

Ξέρω την αλήθεια...
Αυτό είναι το παράξενο...

Πως τελικά δεν ονειρευόμουν...
Ήσουν εκεί....

Ounkas
3/11/2010

Μην γυρίσεις...
θα βρεις όλα εκείνα,
που πάλεψες τόσο,
για να χαθούν...

Αυτά όμως, επέστρεψαν....
πριν από σένα...

Ounkas
2010

Σαν μια ομίχλη που με τυλίγει και
θέλω μέσα της να κρυφτώ...
Να ταξιδέψω μαζί της, να αφεθώ στο
΄τίποτα΄ή στα ΄πολλά΄της....

Κι αν χαθώ εκεί μέσα?
Νομίζω δεν με νοιάζει, δεν το σκέφτομαι.

Είναι σαν να με τραβά, να με θέλει
εκεί, μαζί της....

Δεν ξέρω....
Θέλω να μείνω εκεί...
Μα διστάζω...

Και τώρα...πάλι εδώ...να σε περιμένω σε κάποιο όνειρο που το πρωί θα σβήσει και θα μου αφήσει μόνο μια γλυκιά αίσθηση....δεν είναι εύκολα χωρίς εσένα...το ξέρεις, στο χω πει...αλλά κάποιες φορές είναι απαραίτητο....θα περάσουν οι μέρες....ελπίζω χωρίς να το καταλάβω...

...Θα είνα κάτι δυσάρεστο...
κάτι που θα με κάνει
να στεναχωρηθώ...

δεν ξέρω για ποιόν, αλλά
γιατί αργεί τόσο?!!

Ας έρθει γρήγορα! Μέρες τώρα
με ταλαιπωρεί!!
Ας τελειώσει η αναμονή...

Πόσο ακόμα??!!

Αυτό που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή είναι οτι θέλω να ευχηθώ σε όλο τον κόσμο να χει ζεστές, οικογενειακές γιορτές....να περάσει όμορφα αυτές τις μέρες με ανθρώπους που αγαπάει και να αφήσει για λίγο πίσω του τις στενοχώριες και τα βάσανα...Και ας αναλογιστούμε όλοι οτι τούτες τις άγιες μέρες υπάρχουν άνθρωποι που τις περνούν μόνοι τους, χωρίς κανέναν....άνθρωποι που υποφέρουν από κάποια αρρώστια μέσα στους τοίχους ενός παγερού νοσοκομείου....άνθρωποι που τις περνούν στους δρόμους και υποδέχονται τη νέα χρονιά σε κάποιο παγκάκι....κι ας κάνουμε μια ευχή....να χουμε υγεία και αγάπη....Δεν ξέρετε πόσο θα θελα κάποια φορά στις γιορτές αυτές να χω δίπλα μου κάποιον άνθρωπο που ζει μόνος του ή κάποιο άρρωστο παιδάκι...να του πάρω πολλά δώρα και να το κάνω ευτυχισμένο έστω και για λίγο....Εύχομαι κάποτε να μπορέσω να το κάνω...Χρόνια πολλά, καλά Χριστούγεννα σε όλους!

Σκέφτομαι πως θέλω τόσο πολύ να σε δω....δεν αντέχω άλλο να λείπεις...κ περιμένω να ρθει το αύριο.....

..Όσα έχω κρύψει στην ψυχή...
οσα δεν έχω πει, είναι εκείνα
που κανείς δεν θα ήθελε να ακούσει...