Ηχοι Σιωπης 2008

΄Σ΄ άκουσα να λες, πως δεν πιστεύεις,
ποτέ ξανά, σε αγάπη αληθινή,
έμαθες πλέον, μόνος να γιατρεύεις,
και να κρατάς, την αύρα ζωντανή.

Είναι αλήθεια, πως αλλάξανε τα χρόνια,
κι οι ρόλοι, των ανθρώπων στη ζωή,
φεύγουν και έρχονται, όπως τα χελιδόνια,
και δεν τους νοιάζει, αν θα κλέψουν μια πνοή.

Σ΄ άκουσα να λες, πως δεν θυμάσαι,
πότε η καρδιά, αγάπησε ξανά,
αυτό ξέρω, σε κάνει να λυπάσαι,
και τα όνειρα σου, είναι πια σκοτεινά.

Δεν σ αδικώ, γιατί γνωρίζω την αγάπη,
φοράει ρούχα, ξεφτισμένα και παλιά,
την έκαψαν, την έχουν κάνει στάχτη,
και της φορέσανε, αγκάθια στα μαλλιά.

Μα η ελπίδα της δεν χάθηκε, ακόμα,
εμείς οι λίγοι, θα την πάρουμε αγκαλιά,
θα λιώσουμε τ΄ αγκάθια της, στο χώμα,
και θα της βάλουμε, λουλούδια στα μαλλιά.

Μαζί θα βγάλουμε τα ξέθωρα κουρέλια,
και θα την ντύσουμε, με άσπρο νυφικό,
θα δέσουμε στην μέση του, κορδέλα,
και ένα φιλί, θα της χαρίσουμε, γλυκό.

Μαζί, θα την γεμίσουμε με ελπίδα,
και χρώματα πολλά, σαν μουσική,
θα γίνει πάλι, του ονείρου ηλιαχτίδα,
και θα της βρούμε, μια κρυψώνα μυστική.

Θα δεις... θα βρει ξανά... τη δύναμη της,
κι εσύ θα νιώσεις, πάλι αγάπη στη καρδιά,
θα βγει και θα΄ ναι η ζωή, όλη δική της,
και εμείς χαρά, θα ΄χουμε σαν παιδιά...΄

Ounkas
20-8-2008

Σάββατο, 23 Αυγούστου 2008
΄Θα ΄θελα...΄

Θα ΄θελα να είχα την δύναμη
να εξαφάνιζα απ΄την ψυχή μου
αύτη την θλίψη...

Φώλιασε...σαν το μικρό σπουργίτι,
που πληγωμένο αναζητά στοργή...
Πονά, μα δεν το δείχνει...απλά
ανασαίνει...
Περιμένει να περάσει ο καιρός...
και ο χρόνος να κάνει το θαύμα του...

Θα ΄θελα να γινόταν ν΄ έσβηνα τις μέρες
και τα λόγια που μ΄ έκαναν να πονέσω...
Οι άνθρωποι μόνοι, λέει ενα τραγούδι.
Δεν είμαι μόνη...μα είναι εκείνοι,
που μ΄ έκαναν να δακρύσω...

Τους λυπάμαι...όσο για μένα...
δεν ξέρω πως, μα ΠΑΝΤΑ βρίσκω τον τρόπο...
κι αναπληρώνω τα χαμένα κομμάτια...
Απλά λίγο χρόνο χρειάζομαι μόνο...

Ounkas
2008

Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου 2008
΄Λυπαμαι για σένα...¨΄

Ψάχνω να βρω απαντήσεις που κανείς,
Δεν θέλει να δώσει.
Κρύβεσαι πίσω από λέξεις και πιστεύεις πως έτσι
Θα γίνουν όλα όπως πριν.
Είναι μάταιο, τα πάντα άλλαξαν
Κι ενώ όλοι το βλέπουν, εσύ εξακολουθείς και
Λες, πως όλα είναι ίδια

Άλλαξες κι εσύ!
Έφερες την νύχτα στην ημέρα,
Τον πανικό και την ντροπή
Κανείς δεν γνωρίζει το γιατί
Ίσως και εσύ να μην γνωρίζεις,
Γιατί διάλεξες τον δρόμο της απανθρωπιάς,
Της ευκολίας..

Είναι κρίμα αλλά οι σκέψεις είναι εκείνες,
Που μας οδηγούν…

Δεν θέλω να πληγωθείς , αν και αυτό σου αξίζει
Αλλά όχι, δεν λειτουργώ έτσι
Ίσως θυσιαστώ στο βωμό κάποιου ΄θέλω΄σου..
Αλλά αυτό είναι λίγο δεν με ενοχλεί
Έτσι είναι οι άνθρωποι, τα θέλουν όλα..
Εγώ τι θέλησα??
Μοναχά μια κουβέντα και καλή συντροφιά..

Τίποτε άλλο δεν ζήτησα ποτέ μου..
Τι πήρα πίσω??
Αυτό δεν με απασχόλησε ποτέ
Μια πίκρα μόνο μένει, αλλά και αυτή,
Θα περάσει με τον καιρό
Η μάλλον θα ξεχαστεί..
Θα μπει στην άκρη..

Κάτι άλλο, θα πάρει τη θέση της,
Μες το μυαλό..
Και θα την κάνει να κυλήσει,
Λίγο πιο κάτω..

Ounkas
27-09-2008

Τετάρτη, 01 Οκτωβρίου 2008
΄Η βροχή...΄

΄Το σύννεφο έφερε βροχή,
πλημμύρισε ο δρόμος,
και στην αθώα σου ψυχή,
ξεχείλισε ο πόνος.

Κανένα μας πια δεν μπορεί,
τον άνεμο ν΄αντεξει,
στέκει η καρδιά και απορεί,
ποιον δρόμο να διαλέξει.

Τοίχος υψώθηκε μπροστά,
βήμα πια να μην κάνεις,
μικρά σοκάκια..όλα κλειστά,
και τις ελπίδες χάνεις.

Κοιτάζεις πίσω μη και δεις,
μια διέξοδο να τρέξεις,
μα δεν μπορείς πια να σωθείς,
τις θύελλες ν αντέξεις...

Τώρα σ αυτή την καταχνιά,
εσύ μόνος βαδίζεις,
χάθηκες μες την λησμονιά,
ένα φύλλο θυμίζεις...

Πως να νικήσεις τη βροχή,
Κάθε σταγόνα ΄καίει΄,
Και η τελευταία προσευχή,
δάκρυσε κι όλο κλαίει...

Ounkas
01-10-2008

΄Κι όμως η αυγή σε βρήκε πάλι δακρυσμένη,
ίσως καλύτερα, τίποτα να μην πω...
μοιάζεις σα να είσαι από κάτι πληγωμένη,
μια λέξη, λέω μονάχα....΄σ αγαπώ!

Κι όσο η σιωπή σου, είναι εδω, τόσο το ξέρω,
πως η ψυχή σου έχει μια ανοιχτή πληγή,
μαζί σου, κι ίσως πιο πολύ υποφέρω,
μα δεν μ αφήνεις, να δω, που αιμορραγεί

Δεν είσαι έτοιμη, το ξέρω, να μιλήσεις,
για αυτό και εγώ, ευλαβικά θα καρτερώ,
την ώρα που αγκαλιά θα με κρατήσεις,
κι οι λέξεις, θα κυλήσουν, σαν νερό..

Σταλιά-σταλιά, θα ΄πιώ΄, όλα τα λόγια,
την τελευταία μου πνοή, αν χρειαστεί,
θα στην χαρίσω και θα σπάσω τα ρολόγια,
ούτε λεπτό, αλλού, μην μοιραστεί!!΄

Ounkas
09-10-2008

Πέμπτη, 09 Οκτωβρίου 2008
΄Εσυ...΄

Έκλαψες,
σαν το παιδί,
που έμεινε μονάχο...

Χάθηκες,
όπως η θάλασσα,
βουλιάζει ένα βράχο...

Λησμόνησες,
τη μόνη αγάπη,
που γεννήθηκε για σένα...

Έκαψες,
τα πάντα στη φωτιά,
από τα περασμένα...

Αρνήθηκες,
τις πόρτες της καρδιάς,
να ανοίξεις...

Γκρέμισες,
οτι για χρόνια,
άρχισες να χτίζεις...

Έσβησες,
όλα τα φώτα,
μέσα απ΄ τη ζωή σου...

Κι έδιωξες,
ότι ομορφότερο,
είχε ποτέ η ψυχή σου...΄

Ounkas
09-10-2008

Κυριακή, 12 Οκτωβρίου 2008
΄Γιατι...?΄

Υπάρχουν στιγμές, που μερικές συμπεριφορές,
πραγματικά με γεμίζουν θλίψη...
Ξέρω, δεν πρέπει να
στεναχωριόμαστε για πράγματα που δεν έχουν
τόση σημασία, ειδικά όταν αυτά τα άτομα,
δεν τα γνωρίζουμε.

Από την άλλη πάλι, όταν έχει κάνει κάποιες συζητήσεις,
έχεις πει πέντε-δέκα πράγματα με κάποια άτομα,
περιμένεις να είναι τουλάχιστον ειλικρινείς....

Αλλά όταν αυτό δεν συμβαίνει, εγώ προσωπικά...
δεν θυμώνω...απλά λυπάμαι...

Προσπαθώ να καταλάβω το γιατί...

Φυσικά, απάντηση δεν υπάρχει...κι αν υπάρχει..
ίσως και να μην την λάβεις ποτέ!..

Ounkas
12-10-2008

Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου 2008
΄Αραγε...ποιός?...΄

Ποιός άνεμος, ξερίζωσε απ τη γη,
Εκείνο τον ανθό, που είχες βάλει?
Πως πάγωσε η αστείρευτη πηγή,
τώρα νερό, πότε θα ξαναβγάλει?

Που είναι τ΄ άστρα του δικού σου, ουρανού?
μια γκρίζα σκόνη, σκεπάζει τη ζωή σου,
κι αυτή η εικόνα που τριγυρνά στο νου,
τι θέλει απ την ψυχή, θυμήσου!!

Ποιά δύναμη, έδιωξε απ΄ την ματιά,
την γλύκα? το θυμό σου, ποιός ορίζει?
Ποιός πάγωσε τα χέρια τα ζεστά?
και η καρδιά, έπαψε να ελπίζει?

Πες μου ακόμα, που χάθηκε το φως,
ποιά μαχαιριά, έσκισε τα πανιά σου?
βαδίζουν κι άλλοι ή είσαι μοναχός??
και ποιά νεράιδα, έκλεψε τα φτερά σου??

...Κέρασέ με απο ΄κείνο το κρασί,
που κάνει τους ανθρώπους, να ξεχνάνε...
εγώ σωπαίνω, μίλα τώρα εσύ...
για αυτά, που οι σκέψεις μου..ζητάνε...΄

Ounkas
17-10-2008

Σάββατο, 25 Οκτωβρίου 2008
΄Μια σταγόνα...΄

Μόνο μια στάλα, μόνο ένα δάκρυ
μα πνίγει αμέσως την καρδιά,
κυλά εκεί, βουβό σε μια άκρη
μα ο πόνος μοιάζει, με μαχαιριά.

Μια σταγόνα, λες δεν θ΄ αντέξει,
θα έχει φύγει σε δυό λεπτά,
μα εκείνη αργά, αργά θα τρέξει,
θα σε γεμίσει με συννεφιά.

Ποτέ δεν μπόρεσες να το σκουπίσεις,
γιατί δεν το ΄δες εσυ, ποτέ
κι έτσι μια μέρα να το αφήσεις,
είπες , ΄θα φύγει, μικρέ εαυτέ΄.

Μα εκείνο εκεί, ένα με σένα,
έγινε πια, μαζί σου ΄ζει΄,
τα μάτια κάνει, να ΄ναι θλιμμένα,
και τη ζωή σου, τώρα μισή.

Έτσι συνήθισες, δεν σε πειράζει,
Όμως οι άνθρωποι , σαν σε κοιτούν,
βλέπουν αμέσως κάποιο μαράζι,
στο πρόσωπο σου, μα δεν ρωτούν.

Κι αυτό συνηθεια, πια έχει γινει
καμιά φορά χαμογελάς
γρήγορα όμως το γέλιο σβήνει
κι εσύ σωπαίνεις, δεν μου μιλάς

Ποτέ δεν ήξερες τί δύναμη εχει,
μια τόση δα σταλαγματιά,
τώρα γνωρίζεις, όλα τ αντέχει,
σ΄ εχει κυκλώσει σαν καταχνιά.

Έτσι περνούν λοιπόν τα χρόνια,
Ζει κάπου μέσα σου εκεί βαθιά
Το γέλιο σώπασε όπως τ΄ αηδόνια…
Που ζούσαν κάποτε …μες την καρδιά..

Ounkas
25-10-2008

Τρίτη, 28 Οκτωβρίου 2008
΄Η νύχτα..΄

Σκοτεινιάζει αργά, οι αχτίδες θα σβήσουν
για μια νύχτα ακόμη, κορμιά θα λυγίσουν,
και αύτη τη βραδιά, δε θα σώσει ο αγέρας,
τα άψυχα σώματα, απ το φως της ημέρας.

Η νύχτα αγκαλιάζει γλυκά τα παιδιά της,
κι ως το πρωί, τα κρατά συντροφιά της,
κλαίει μαζί τους, θυμώνει, φωνάζει,
γελά, τραγουδά, πονάει, ουρλιάζει.

Η νύχτα γνωρίζει από βλέμματα άδεια,
Ξεγυμνώνει ψυχές, γεμάτες σημάδια,
μπορεί να ακούσει την καρδιά να μιλάει
τη σκέψη που κάνει τον νου, να πονάει.

Προσπαθεί να διαγράψει, τις γκρίζες εικόνες,
ν΄ ανθίσει ξανά τις νεκρές ανεμώνες,
κάποιες φορές, η φωνή της τρομάζει,
ακούς τι σου λέει μα το βήμα, διστάζει.

Η νύχτα ανασαίνει, όταν είναι σκοτάδι,
ζει και πεθαίνει, μοναχά σε ένα βράδυ,
η ανάσα της σβήνει, κάθε αυγή που χαράζει,
κάποιες ώρες ΄νεκρή΄, μα δεν την πειράζει.

Ξέρει η δύση του ήλιου, την πνοή θα της δώσει
νέα νύχτα θα΄ρθει, κι έτσι αυτή θα γλυτώσει,
τα παιδιά της μαζεύει, και μαζί τους θα μείνει,
ζωντανά η ΄νεκρά΄, το πρωί τα αφήνει...΄

Ounkas
28-10-2008
03.15 π.μ

Κυριακή, 02 Νοεμβρίου 2008
Άνοιξε τα μάτια σου...΄

Άνθρωποι γεμάτοι θυμό κι οργή,
ζητούν απ΄ την ζωή μας να γεράσει,
πράττουν λες και είναι αρχηγοί,
διατάζουνε το νου μας, να ξεχάσει.

Πίσω απ΄ τα βλέμματα τους ερημιά,
στέκουν κορμιά τσαλακωμένα,
οι μάχες χάνονται μιά - μιά,
άψυχα μάτια, κοιτούν απελπισμένα.

Δεν ξεχωρίζουν το κακό απ το καλό,
δεν νιώθουν έρωτα, πόθο η νοσταλγία,
δειλά πλησιάζω, σε κάποιον και μιλώ,
μα δεν μου δίνει καμία σημασία.

Θέλουν να μοιάσουμε όλοι μας σ' αυτούς,
να πάψει το γέλιο, γύρω μας να υπάρχει,
εγω τους νιώθω όλους σαν αδελφούς
που τους ΄θερίσαμε΄ όπως τ΄ αθώο στάχυ.

Δεν θα μπορέσω την αγάπη, ν΄ αρνηθώ,
για αυτήν, θέ να πεθάνω μια μέρα,
μα θα παλέψω και για όσους αγαπώ,
να δούνε ήλιο, την φλόγα του αγέρα!

Όσο μ΄ αφήνουν,΄ ανάσα΄ ζωντανή,
θα τους μιλώ, κι ίσως αυτοί να δούνε,
απο τον λήθαργο, να βγουν, μια στιγμή,
ζέστη να φτάσει στην καρδιά, να λυτρωθούνε΄

Ounkas
02-10-2008

Τετάρτη, 12 Νοεμβρίου 2008
΄Τι να ΄ναι ? ...΄

Είναι η πόλη, αυτή που με σκοτώνει?
Είναι η φωνή του κόσμου που αντηχεί?
Θέλω να φύγω, δεν αντέχω να με λιώνει,
αυτή η απάνθρωπη βοή, σαν ιαχή!

Είναι τα φύλλα που ξεθώριασαν στα δέντρα?
ή ο χειμώνας που έδιωξε τις εποχές?
θέλω να σπάσω απ΄ την καρδιά μου, αυτή την πετρα,
θέλω απ΄ το βλέμμα μου, να φύγουν οι βροχές!

Τι είναι αυτό, που ΄χει λυγίσει το κορμί μου?
να ΄ναι ο πάγος που απλώθηκε παντού?
εχεις γεμίσει όλο πληγές, φτωχή ψυχή μου,
και λύσεις ψάχνει, η σκέψη με το νου.

Ουλές στο σώμα, μα ούτε εγώ τις βλέπω,
μόνο τα μάτια του ΄είναι΄,τις θωρούν,
σαν την τρελή μέσα στο πλήθος τρέχω,
μα και οι άγγελοι, να με βοηθήσουν δεν μπορούν.

Είναι οι χτύποι της καρδιάς μου, που με ΄πνίγουν΄
δεν χαλαρώνει και αυτή, ούτε στιγμή,
κρατώ τα μάτια σφαλιστά, μα πάλι ανοίγουν,
μα έτσι δεν πρόκειται, να νιώσω ζωντανή΄.

Ounkas
12-11-2008

Κυριακή, 09 Νοεμβρίου 2008
΄Αετέ μου...΄

Στο πιο ψηλό βουνό έχω σταθεί,
θαλασσαετέ! έσένανε φωνάζω,
που να ΄σαι, που έχεις πια χαθεί?
θε να πετάξω, μα μόνη μου..διστάζω!

Προσμένω τα μεγάλα σου φτερά,
πάνω τους ν΄ ανεβώ, να ταξιδέψω,
για να περάσω, τα σκούρα αυτά νερά
της θάλασσας, χωρίς να κινδυνεύσω!

Αετέ, το κρύο εδω, είναι βαρύ,
δεν έχει δέντρο, λίγο να ξαποστάσω,
στέκω για μέρες...το πέλαγο βαθύ,
σαν το κλαρί, σε λίγο εγώ θα σπάσω.

Η δύναμη, σιγά μ΄ εγκαταλείπει,
και οργισμένος ο αγέρας με χτυπά,
νιώθω χαρά ή μήπως είναι λύπη,
που το βουνό, να φύγω μου ζητά?

Αετέ, ένα πελώριο κύμα τώρα βλέπω,
είναι ακόμα μακριά, μα φτάνει εδω,
Αετέ, πάντοτε στην καρδιά μου θα σε έχω,
κι ας ξέρω τώρα...δεν θα σε ξαναδώ.

Ounkas
09-11-2008

Τετάρτη, 03 Δεκεμβρίου 2008
΄Καλημέρα ζωή...΄

Υπάρχουν ώρες, θολές και τόσο γκρίζες,
Που λες μια ανάσα δεν θα φτάσει,
Μα είναι πάντα εκει οι ελπίδες
Κάνοντας την καρδιά σου να γελάσει.

Τέτοιες στιγμές που όλα γύρω σου σωπαίνουν
Κι η παγωνιά σταλάζει, χιόνι απ΄την ματιά,
Όλες του κόσμου οι χαρές λες πως μικραίνουν,
Το σώμα κάνει στα βαθιά, μία βουτιά.

Ένα μονάχα πρέπει ο νους σου να θυμάται,
Πως κάθε πόλεμος, μάχες έχει πολλές,
Μία αν χάσεις, η ψυχή σου μην φοβάται,
Εχεις νικήσει, αν στο τέλος δεν θα κλαις.

Όταν ο θάνατος, βλέπεις να ξεμακραίνει
Και ηττημένος να βαδίζει μακριά,
Μια αίσθηση γλυκιά στα χείλη μένει,
Και η ζωή εχει κερδίσει πιά ξανά.

Αυτή η ανατολή, πιο όμορφη απ΄τις άλλες
Έτσι μου φάνηκε, λες και γελούσε η μέρα,
Μετά απο νύχτες που ήτανε ΄μεγάλες΄
Μπορώ να πω, επιτέλους ΄καλημέρα΄!!

Ounkas
02-12-2008

Πέμπτη, 11 Δεκεμβρίου 2008
΄Που να ΄ναι? ...΄

Πως να αγγίξω την αγάπη,
όλο γυρνά, τρέχει και χάνεται,
λες και φυσάς μακριά την στάχτη,
κύκλος που επαναλαμβάνεται.

Πως να γνωρίσω ευτυχία,
έπνιξαν δάκρυα τον κόσμο,
μοιάζει βγαλμένη από βιβλία,
η μυρωδιά του ωραίου δυόσμου.

Που να ΄ναι το μικρό γεφύρι,
να περπατήσω και να βγω,
μακριά από τούτο το λιοπύρι,
που καίει τη σάρκα, όσο ζω?

Πάλιωσαν ακριβά μου ρούχα,
το πανωφόρι μου σκισμένο,
το γράμμα σου, στην τσέπη που ΄χα
είναι κι αυτό κουρελιασμένο.

Ας είχα μια αυγή μονάχα,
να δω του κόσμου τ΄ ακριβά,
αγάπη, φως μου, μόνο να ΄χα,
κι ύστερα ας πέθαινα αργά...΄

Ounkas
2008

Δευτέρα, 15 Δεκεμβρίου 2008
΄Μη...΄

΄Μην κρυφτείς πίσω από τις λέξεις,
μη χαθείς μες τ΄ άτονα φώτα,
κι αν θελήσεις κάτι να διαλέξεις,
μην κλειδώσεις της καρδιάς σου, την πόρτα.

Άφησε με, σιγανά να μιλώ,
κέρδισέ με, απ΄ την πρώτη ματιά σου,
με στις φλέβες σου, σαν αίμα κυλώ,
η καρδιά μου, είναι τώρα δικιά σου.

Μόνο δες με, σαν ένα παιδί,
που πληγώνεται, όπως τ΄ αθώο κρίνο,
σαν το πουλάκι, πάνω στο κλαδί,
γεμάτο φόβο, το δέντρο αφήνω.

Σκέψου πως είμαι, ένα μικρό κερί,
στο πρώτο φύσημα, αμέσως θα σβήσει,
Μα είμαι και κύμα που ... μπορεί,
τα πάντα να διαλύσει...'

Ounkas
15-12-2008

Πέμπτη, 25 Δεκεμβρίου 2008
΄Παράξενο Ταξίδι΄

Είναι παράξενο ετουτο το ταξίδι,
πολλές φουρτούνες και λίγες οι χαρές,
σαν μια πρόκληση το είδα, σαν.. παιχνίδι,
θα έχει άσχημες μα και καλές ζαριές.

έτσι μου έλεγαν και ειπα ΄θα το κάνω΄,
για να ξεφύγω απο τα όρια, τα στενά,
ήθελα πάντα να αγγίζω αυτά που ΄φτανω΄,
και να μην βλέπω πίσω απο το πουθενά.

έχει περάσει ένας χρόνος που έχω φύγει,
και τόπους ήρεμους, παρθένους έχω βρει,
κάτω απ τα πόδια μου η γη είδα να ανοίγει,
κι ανθρώπους που έκλαιγαν, σαν το μικρό παιδί.

Ψυχές αντίκρισα, αθώες, μα πεταμένες,
τι θα πει΄ γελιο΄, δεν γνώριζε καμιά,
απ΄τους ανθρώπους χρόνια τώρα ξεχασμένες,
κάτοικοι ήταν σε μια γη που΄λεγαν ΄λησμονιά΄.

Είδα φωτιές να πέφτουν και να καίνε,
να καταστρέφουν, αιώνια δάση, στην στιγμή,
άκουσα ανθρώπους γύρνα πισω΄να μου λένε,
΄κανεις δεν εζησε΄, περά απο τούτη τη γραμμή.

Μα εγώ με πείσμα, θάρρος η βλακεία,
για εκεί που κίνησα, ΄κει θέλω να βρεθώ,
την αρχική θα ακολουθησω, την πορεία,
και αν πεθάνω, μες στην μάχη ας χαθώ.

Είναι περίεργο ετουτο το ταξίδι,
μα έχει δύναμη η καρδιά, ν΄ αντισταθεί,
ποιος ξέρει? στο τελευταίο αν κρατηθώ σανίδι,
ίσως η παρτίδα στο τέλος ..κερδηθεί...΄

Ounkas
24-12-2008

Παρασκευή, 26 Δεκεμβρίου 2008
΄Ισως κάποτε...΄

Η αιώνια τιμωρία που υπομένω,
είναι η ανθρωπιά, που χάνεται απ΄την Γη
κάποιος μου είπε να αρχίσω να μαθαίνω,
χωρίς αγάπη, πως θα είναι κάθε αυγή.

Τα όνειρα θα μοιάζουν με κάστρα γκρεμισμένα,
Οι ελπίδες θα παρακαλούν, στα πόδια μας μπροστά,
Οι έρωτες θα νοσταλγούν, ζευγάρια αγαπημένα,
και τα παιδιά μας, θα΄ χουνε, το γέλιο, ακουστά...

Η κάθε μερα θα ΄ρχεται, απλά απο συνήθεια,
και οι ώρες θα προσμένουν, να περάσουνε γοργά,
να φύγουν και τη θέση τους, να πάρει πάλι η νύχτα,
που θα κρατήσει συντροφιά, στ΄΄αγρίμια΄ως αργά...

Μακάρι να πεθάνω εγώ, πριν όλα αυτά συμβούν,
γιατί έχω μάθει, ν΄ αγαπώ, όσα δίπλα μου ζουν,
αν όλα τα ιδανικά, τόσο πολύ μικρύνουν,
δεν θα ήθελα τα μάτια μου, μπροστά τους να τα δουν ...¨

Ounkas
26-12-2008

Σάββατο, 27 Δεκεμβρίου 2008
΄Η ζωη...΄

Σ΄ ενα κουτί κλείσαμε την ζωή,
της βάλαμε και όμορφες κορδέλες,
την κάναμε να μοιάζει με γιορτή,
και χόρευαν τριγυρω οι κοπέλες.

Την βάψαμε με χρώματα ζωηρά,
βάλαμε μουσική να παίζει,
πετάξαμε όσα όνειρα ήταν μικρά,
και κάτσαμε γύρω από το τραπέζι

Γελούσαμε κοντά της δυνατά,
και λέγαμε είμαστε ευτυχισμένοι,
όλα τα φώτα ήταν ανοιχτά,
και μοιάζαμε πολύ αγαπημένοι.

Μα μόλις τέλειωσε η γιορτή,
και έφυγαν όλοι οι καλεσμένοι,
αναρωτήθηκα, τόσο ψέμα, γιατί??
και η ζωή, στα αζήτητα να μένει?

Ounkas
2008

Τετάρτη, 31 Δεκεμβρίου 2008
΄Αντιο Χρόνε....΄

Χρόνε παλιέ, πια γέρασες, σε βλέπω κουρασμένο,
όπως και εμεις, ετσι κι εσυ, να φύγεις περιμένεις,
στην αγκαλιά κράτα σφυχτα, ότι αγαπημένο..
μου πήρες, και περπάτησε μαζί του όπου διαβαίνεις.

Ξέρω δεν έφταιγες εσυ, ήταν όλα γραμμένα,
'ετσι το΄πνεύμα΄ θέλησε και εσυ απλά υπακούς,
λίγες ώρες πια γέροντα και θα΄ναι περασμένα,
ένα τραγούδι μοναχά θα μείνει για να ακούς.

Και εγώ η μικρή και ταπεινή, θέλω να σου χαρίσω,
το ρόδο το πιο όμορφο, απ΄την αυλή κομμένο,
σ΄ αυτούς που φύγανε νωρίς, θέλω να το δωρίσω,
άλλο ένα στην καρδιά εγω, θα το΄χω φυλαγμένο.

Μιά ακόμα χάρη Χρόνε μου, πετάς σε λίγες ώρες,
μάζεψε όποια λύπη βρεις και πάρτην στα χαμένα,
μα σε κάθε έναν άνθρωπο, στις Γης όλες τις χώρες,
σκόρπισε αγάπη και χαρά, δίκαια μοιρασμένα.

Κι εγω σου στέλνω μια ευχή, καλό να ΄χεις ταξίδι,
θα σε θυμάμαι πάντοτε, για ότι μου έχεις δώσει,
του δέντρου το πιό όμορφο, θα αγγίξω το στολίδι,
και θα ευχηθώ κάθε καημός, απόψε, να τελειώσει.

Ounkas
2008
Καλή Χρονιά σε όλους!!

Απόγνωση

Ράγισε πάλι το μυαλό μου στη βασανιστική σου θύμηση...
..κόβει βόλτες η ψυχή μου στην αυλή της απουσίας σου...
Η καρδιά μου ένα τσακισμένο τριαντάφυλλο, που σιγά-σιγά πεθαίνει...
Το κορμί μου, αδιάφορη βάρκα στην τρικυμία του θανάτου σου...
Κι εσύ πουθενά...
Βγαίνω στους δρόμους να ψάξω...μήπως βρω έστω ένα σημάδι οτι υπάρχεις...
Γυρίζω με κομμένα χέρια...
Κι εσύ πουθενά...Χάθηκες...
..όπως χάνεται το ηλιοβασίλεμα πίσω απ' το κατάμαυρο βουνό,
που έτσι μαύρο όπως είναι, μεγαλώνει το κενό μέσα μου...Πέφτω...
Χάνομαι κι εγώ...
Κι εσύ πουθενά...

Πέρασες δίπλα μου όπως τόσα χρόνια σαν αέρας....δεν με είδες...δε μου είπες ένα γεια...
συνέχισες το δρόμο σου...βιαζόσουν...
έτρεχες να προλάβεις τη ζωή....αυτή...που έχασα εγώ...έτσι, ξαφνικά....
Ξαφνικά μπήκες στην καρδιά μου....θυμάμαι ήταν ένα γαλάζιο πρωινό...
κι έμεινες εκεί....και δε θα ξαναβγείς....
Ξανά αν γεννιόμουν, στο ορκίζομαι αυτό, πάλι σε σένα κάπως θα οδηγούμουν...
και μήπως φταίω εγώ που τόσο σ αγαπώ...
Κενό πια την ψυχή μου έχει καλύψει...αλλού εσύ κι εγώ, αλλού η μοίρα...
πεθαίνω λίγο-λίγο την ημέρα...δεν έχω άλλο πια τι να σου πω...
Τι να σου πω που αδιαφορείς κι όλο μακραίνεις....
εκεί που φτάνεις δεν μπορώ να πάω εγώ....
εσύ έχεις βάλει ολόχρυσα σανδάλια....μα εγώ...
εγώ παλεύω με δυο χάρτινα φτερά.......
Φτερά η αγάπη μας μπορούσε να έχει...μα φαίνεται φοβάσαι να πετάς....
ήσουν για μένα η μία και μόνη λύση...η μόνη μου διέξοδος και φυγή...
Φυγή ζητά η καρδιά και το μυαλό μου, απ' όλα όσα περνάω τώρα εδώ....
βοήθα με να βρω τον εαυτό μου.....δωσ' μου τα δυο σου χέρια να πιαστώ....
...έχει ανηφόρα η ζωή κι είναι μεγάλη....
...μα ίσως να μπορούσαμε μαζί...μια μέρα ν' ακουμπήσουμε το Θεό....

Πάλι θα πάρω το χαρτί δυό λόγια να σου γράψω
πολλά σαλεύουν στην ψυχή και πως να τα φωνάξω.

Δεν είναι ο χρόνος που κυλά σαν βιαστικό ποτάμι
ούτε είναι κάποιος που διψά και το νερό δεν φτάνει.

Είναι η καρδιά μου η μικρή που απόμεινε μονάχη
να περιμένει να φανείς και θλίψη πάντα να' χει.

Είναι αυτή η μοναξιά που πάντοτε με πιάνει
όταν αυτοί που αγαπώ βρίσκουν αλλού λιμάνι.

Έγειρα απόψε στη γωνιά, στου κρεβατιού την άκρη
δεν άργησε και κύλησε το πρώτο-πρώτο δάκρυ.

Είναι η απόσταση τρανή ανάμεσά μας τώρα
έχει περάσει πια θαρρώ των όρκων μας η ώρα.

Πολλά έχω απόψε να σου πω, πολλά έχω να σου δώσω
μα ούτε στιγμή δεν είσαι εδώ, κοντά μου να σε νιώσω.

Το ξέρω πως με αγαπάς και νοιάζεσαι για μένα
μα δε μ' αφήνεις να αισθανθώ πως είναι να' χω εσένα.

Πάντα σκυφτός κι αμίλητος, στα μάτια με κοιτάζεις
κι όμως ποτέ δεν μου μιλάς και κάπως με τρομάζεις.

Ας είχα λίγη δύναμη μεσ' το μυαλό σου να ρθω
και σ' όλα αυτά που απορώ απάντηση πια να' βρω.

Δεν ξέρω τι θες να μου πεις, δε ξέρω τι θα κάνεις
μόνο μια λέξη σου αρκεί το νου μου να τρελάνεις.

Πολλά πέρασα μέσα μου κι ίσως περνάω ακόμα
μα είμαι κι εγώ μία θνητή από νερό και χώμα.

Αυτά που θέλω να σου πω δε λέγονται με λέξεις
αν δείς λίγο τα μάτια μου, τότε ίσως να πιστέψεις.

Τα μάτια αυτά που χείμαρρους τα βράδια κατεβάζουν
σαν κάνω ώρες να σε δω κλαίνε κι αναστενάζουν.

Έλα για λίγο εδώ κοντά και πάρε την ψυχή μου
δεν έχει αξία η ζωή αν δεν είσαι μαζί μου.

Έλα και φέρε τη χαρά σαν άνοιξης αστέρι
τώρα που όλα τα μισώ πιάσε μου εσύ το χέρι.

Έλα γιατί η ψυχή μου πια λύτρωση σου ζητάει
και πριν πεθάνει μια καρδιά άστη να σ αγαπάει.

Σκανδάλη

Αγαλματένιο μου κορμί που σαν φεγγάρι εχάθης
σε νόμιζα για ήλιο μου, μα νύχτα απεφάνθης.

Σ' αγάπαγα και σ' αγαπώ, σε φρόντιζα ωραία
μα η ζωή πολλές φορές λένε πως ειν' μοιραία.

Μου στόλιζες το σπίτι μου και την ψυχή μου όλη
φώτιζες το σκοτάδι μου στην άδεια τούτη πόλη.

Κάποτε τα τηλέφωνα δεν 'φτάναν να μιλήσω
τώρα ούτε σε μήνυμα δεν έχω να απαντήσω.

Τη μοναξιά μου έλαχε στην πλάτη να σηκώνω
σαν τα κεριά στην εκκλησιά σιγά-σιγά πια λιώνω.

Είναι ο θάνατος αργός, πολύ με βασανίζει
λες κι ούτε τέλος εύκολο σε μένα δεν αξίζει.

Καμιά φορά σηκώνομαι στον ύπνο μου τα βράδια
γιατί νομίζω πως εσύ στέλνεις κρυφά σημάδια.

Μονάχη τότε περπατώ στους άδειους διαδρόμους....
στο σπίτι αυτό τους νέκρωσα τους πιο πολλούς τους δρόμους....

Κι εσύ δεν είσαι πουθενά και πάλι σκοτοδίνη
χάνεσαι κι έρχεσαι παντού, η εικόνα σου έχει μείνει.

Αφού ξανά το μαρτυρώ πως έφυγες μακριά μου
πάω πίσω μπας και κοιμηθώ στην κρύα τη γωνιά μου.

Χωρίς τη ζέστη που έβγαζε τότε η αγκαλιά σου
θα περιμένω ως το πρωί κοιτώντας στη μεριά σου.

Και το σεντόνι θα κρατώ απάνω μου σφιγμένο
όπως κρατούσα εσένανε παλιό μου πεπρωμένο.

Όταν θα έρθει το πρωί και μόνη θα' μαι πάλι
στο κέντρο του μετώπου μου θα βάλω τη σκανδάλη.

Μα δεν θα σκοτωθώ ξανά, γιατί ίσως να ελπίσω
πως θα φανείς από μακριά και θα ρθεις για να ζήσω...

Είναι φορές που σκέφτομαι
το χρόνο που περνάει
κι οτι μακριά σου τίποτα
στον κόσμο δε μετράει.

Χωρίς εσένα φεύγουνε
οι μέρες και οι ώρες
τα μάτια μου δακρύζουνε
και κατεβάζουν μπόρες.

Γιορτές κι αργίες τις περνώ
δίχως το πρόσωπό σου
το βλέμμα σου το σιωπηλό
το ωραίο χαμόγελό σου.

Καμιά φορά χαζά κοιτώ
το ολόγιομο φεγγάρι
κι εύχομαι κάτι να γενεί
τη θλίψη μου να πάρει.

Χτες ήρθες πάλι πλάι μου
σ' ένα απ' τα όνειρά μου
κοιμόσουνα δήθεν γλυκά
μέσα στην αγκαλιά μου

Με κοίταζες κατάματα
και μου λεγες: " θυμίσου,
πως στη ζωή σου πάντοτε
θα είμαι εγώ μαζί σου".

Κι ύστερα τρέχαμε μαζί
σε απέραντα λιβάδια...
τώρα είναι βασανιστικά
κι ατέλειωτα τα βράδια...

Ωραία είναι τα όνειρα
μα γρήγορα τελειώνουν
και τα μαχαίρια την πληγή
ξανά την εματώνουν.

Κατάντησα μία σκιά
στο άδειο μου το σπίτι
που η ευτυχία κι η χαρά
πάντα εδώ μέσα λείπει.

Ξάφνου τα χέρια άπλωσα
να δω μήπως σε φτάνω
μα είσαι πια πολύ ψηλά
και πιο πολύ σε χάνω.

Απ' το παράθυρο κρυφά
τη θάλασσα κοιτάζω
τη δέρνει η βαρυχειμωνιά
νομίζω πως της μοιάζω.

Δεν ξέρω αν πέρασα πολλά
-δεν ξέρω- μα φοβάμαι...
πως ήμουνα, πως έγινα
και πως στο μέλλον θα' μαι...

Είσαι αστέρι φωτεινό
μα εγώ μόνο μια αχτίδα...
από μπροστά σου πέρασα
δεν μ' είδες, μα σε είδα...