Ήχοι Σιωπής 2014

Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά σε όλους.
Ας ξεκινήσουμε και φέτος το ταξίδι μας, στης ψυχής τους τόπους, κάπως έτσι....


Κάτω απ τον ουρανό μου, δες τον, σέρνει,
φύλλα ο άνεμος ξερά και τα σκορπίζει,
μοιάζουν με όνειρα που η νύχτα φέρνει,
προσμένουν οι ψυχές, τη φωνή που ψιθυρίζει.

Κάποια από αυτές η τυχερή θα είναι να ζήσει,
ότι η ζωή, σπάνια συνήθως, χωρίς πόνο δίνει,
μα όποιο κι αν είναι το τέλος, θα χαρίσει,
δυό - τρεις πολύτιμες στιγμές, πνοή θα γίνει.

Σε μια γραμμή, που φτάνει ως τα αστέρια,
απ το παράθυρο κοιτώ, ψυχές να περιμένουν,
να επιλέγουν, να φύγουνε, ταξίδι σε λημέρια,
που το φεγγάρι μοναχά κι οι φλόγες, ανασταίνουν.

Ως το ξημέρωμα, είδα δυό λάμψεις ν ανεβαίνουν,
είχε διαλέξει τις καρδιές, κείνες που θα περνούσαν,
χέρι με χέρι, το μυστικό δρόμο να τον διαβαίνουν,
γυρνώντας το κεφάλι τους, τις άλλες χαιρετούσαν.

Αλήθεια έγινε τ όνειρο, για λίγο να τ' αγγίξουν,
θα κολυμπάνε σε αυτό, ως να περάσει η ώρα,
μα κάποια ανείπωτη στιγμή, σύννεφα θα τυλίξουν
τον ουρανό και θα τις καταπιεί, η πιο άγρια μπόρα...

Ounkas
01/01/2014

Κάθε μου κίνηση που κάνω να γλυτώσω,
δεσμά αόρατα, γύρω μου πάλι σφίγγουν,
με τα δυό χέρια μου πετώ μακριά, να σώσω,
τα όνειρα μου, που με το τώρα, σμίγουν.

Λεύτερα να 'ναι από το μαύρο που κυκλώνει,
κάθε μου ανάσα, να μην δουν κείνα τα βράδια,
όταν η θλίψη με την λύπη ζευγαρώνει,
και μένω μόνη μου, στα απύθμενα σκοτάδια.

Σίδερα δεν έχει η φυλακή μου, όμως στοιχειώνει,
την αύρα της αυγής και πάλι τ' αγγελούδι,
μόνο παλεύει να νικήσει, ότι εδώ σκοτώνει,
τα τελευταίο της ψυχής, τόσο αγνό λουλούδι.

Τι κι αν η αγάπη, κοιμάται αγκαλιά μου,
χωρίς να θέλω, την πληγώνει η αλυσίδα
που έχει δεθεί και εκδικείται τα όνειρα μου,
στην άγρια θάλασσα, βουτούν δίχως πυξίδα.

Θα ήθελα πάντα να είναι εδώ, να μην την χάσω,
όμως και μόνο που την νιώθει, θα γυρεύει,
τρόπους σε αυτή τη φυλακή, να τη δικάσω,
κι όσα έχει ίχνη από χαρά, θα της τα κλέβει.

Ounkas
02/01/2014

Ο φράκτης του κήπου, δεν είναι όπως πρώτα,
τα ξύλα σαπίζουν, το χρώμα του χάνεται,
στο νου η εικόνα, στο τετράδιο μια νότα,
που λείπει και ο ήχος, ποτέ του δεν φτιάχνεται,

κι είχα υλικά κι ο ήλιος με ξύπναγε,
να βγω να τον χτίσω, πια δεν θα τολμούσα,
προσπάθησα τόσες, φορές μα δεν γύρναγε,
η θέληση εκείνη που μ αυτή θα νικούσα.

Ο χρόνος δεν ξέρει, πως είναι να χάνεις,
στιγμές απ το φως, που κάποιοι σου κλέβουν,
δεν ξέρει την ώρα, ψηλά όταν φτάνεις,
ψεύτικα άστρα, σκληρά πως μαγεύουν.

Ποτέ του δεν γνώρισε, τί κρύβει ο χειμώνας,
το χιόνι κοιτούσε, το πάγο στο τζάμι,
μα δεν ήξερε, πώς μόνος θαμώνας,
ψυχρός άνεμος, που κρυώνει τα τζάκια.

Η ζωή δεν λυπάται, τους ήχους που σβήνουν,
ποτέ δεν χαρίζει, χωρίς κάτι να πάρει,
η ζωή ξεθωριάζει, αυτούς που όλο δίνουν,
και όσοι δεν έκλαψαν, σε αυτούς δίνει χάρη.

Αν είναι παράξενο, αυτό μου το ποίημα,
μην μείνεις πολύ, σημασία μην δώσεις,
μονάχα άφησε το, να περάσει σαν κύμα,
μπορεί να ' ναι ανόητο, μα μην το πληγώσεις.

Ounkas
03/01/2014

Χίλια κομμάτια έγινες, μικρό μου αστέρι,
ότι αγγίζει η ψυχή μου, το λαβώνει,
κι ενώ ο νους μου, πάντοτε το ξέρει,
γυρεύει όλο, κάτι για να σκοτώνει.

Νιώθει κι αυτή τη μοναξιά, που όλο πλέκει,
δίχτυ αιώνιο, μες τα στήθια, φοράει,
μια σκιά, πάντα βουβή, δίπλα μου στέκει,
κλέβει ότι μέσα στη καρδιά χωράει.

Ποτέ δεν ήθελα, αστέρι μου με λύπη,
να σε γεμίσω και τα δάκρια να τρέχουν,
μα ποιός η ανάσα, θέλει να του λείπει?
όταν καμιά δεν μένει για να έχουν?

Για άλλη μια φορά, ακόμα ένα βράδυ,
πεδίο μάχης την αυγή, μοιάζει το δώμα,
συντρίμμια βρίσκονται παντού, κανένα χάδι,
μονάχα πίκρα και γιατί, πάνω στο σώμα.

Τα πάντα, γέμισε η ψυχή στο πέρασμα της,
γυαλιά και χώμα, σκέπασαν τους τοίχους,
θύελλα μέσα στο σκοτάδι, το άγγιγμα της,
πάλι ξανάρθε η σιωπή και καίει του ήχους...

Ounkas
03/01/2014

Κοίτα πως στάθηκε το πλοίο στο νερό,
στα μάτια μου, θε να πιστέψω μα διστάζω,
δεν είναι γη, που το χώμα είναι ξερό,
δεν είναι αέρας, που όσο κι αν θέλω, δεν αλλάζω.

Λες σαν μαχαίρι, που βράχο έχει καρφώσει,
κάθετα στέκει, δεν θα φύγει, δεν σαλεύει,
απ τις στεριές, η άμμος κύλησε να στρώσει,
μια γη γιαυτό, όμως ο νους, δεν το πιστεύει.

Το βλέπω εγώ? ή κι άλλοι το κοιτάζουν?
κανείς δεν δείχνει, ούτε λίγο να σαστίζει,
αλήθειες και όνειρα, όλα πώς τα αλλάζουν?
κι απ όλα αυτά, στο τέλος ποιός κερδίζει?

Φεύγω, γυρίζω, το καράβι δεν κινείται,
νύχτα η μέρα, με κύμα η χωρίς,
από μπροστά μου να χαθεί, όλο αρνείται,
μοιάζει ψυχή, που έφυγε πολύ νωρίς.

Το δρόμο ακόμα, δεν βρήκε για να πάει,
κι απλά σταμάτησε, στο πουθενά έχει μείνει,
όλα όσα έζησε και όσα θα αγαπάει,
σε μια στιγμή, πως να πιστέψει ότι αφήνει?

Ounkas
04/01/2014

Αναζητάς αυτό που χάθηκε και πάει,
που έφυγε και δεν γυρίζει πια,
τη σκόνη μου, το κύμα τη σκορπάει,
τη θάλασσα θα βρω, δίχως στεριά.

Ψάχνεις τις λέξεις που δεν θα με πονέσουν,
πες ότι θέλεις, κι αν κάπως πικραθώ,
μες τον αγέρα, θα τις κάνω να χωρέσουν,
θλίψη θα γίνουν, μα μες τη μπόρα θα χαθώ.

Τη λύπη απ το κορμί θα την ξεπλύνω,
και τη φωτιά θα σβήσω, την τρελή,
που χρόνια θέλει, το αίνιγμα να λύνω,
κι η σκέψη μου να ζει, πάντα θολή.

Αλμύρα άσε, στα χείλη μου και φύγε,
έτσι θα πω, πως δεν σε γνώρισα ποτέ,
ψυχή μου κράτα, μην ρωτάς που πήγε,
με ένα σύννεφο, πέταξε, νέε μου εαυτέ.

Κι όταν κανείς, άλλο δεν θα θυμάται,
και θα έχεις γίνει, ένα κύμα στα ανοικτά,
τότε ίσως για κάτι, ο νους μου να λυπάται,
πώς ούτε τα όνειρα, δεν γίνανε δεκτά.

Ounkas
05/01/2014

Πέρασα πάλι απ την μικρή ρωγμή,
από εκείνη που ποτέ δεν κλείνει,
έψαξα για άλλη μια φορά, μια αφορμή,
για να την πείσω, ήρεμη να μείνει.

Δεν με ακούει ούτε θέλει να μιλά,
και το κενό, συνέχεια κοιτάζει,
τη πόρτα έκλεισα, η ομίχλη, μην κυλά,
και βγαίνει με την λύπη, το μαράζι.

Πέρασα πάλι, απ την άκρη της αυγής,
και πόνεσα, που δεν ήσουν κοντά μου,
θυμάμαι σου έλεγα, λόγια μιας προσευχής,
να ζεις παντοτινά, μέσα στα όνειρα μου.

Αν δεν υπήρχε η ψυχή, θα είχα λυγίσει,
μα είναι εκείνη, που με κάνει να σαλεύω,
όσα κι αν μου έχει η ζωή, καταπατήσει,
με μια σου λέξη, τα κομμάτια μου μαζεύω.

Μείνε μακριά, κι ας υποφέρω εδώ, μόνη,
δεν έχει αέρα, δίπλα μου σαν περπατήσεις,
κι αν που και που, ακούσεις ένα αηδόνι,
είναι το πόσο σ' αγαπώ, μην λησμονήσεις.

Ounkas
07/01/2014

Μικρή μου καρδιά, η ανάσα σου σβήνει,
λιγοστός ο βοριάς, ο νοτιάς σε μουσκεύει,
στη θλιμμένη ψυχή, το παράθυρο κλείνει,
η βραδιά που απόψε, πιο πολύ σε ζηλεύει.

Δεν υπάρχει κανείς, να σκουπίσει την στάλα,
που κυλάει σιγανά, κι ότι αγγίζει το καίει,
ούτε απόψε θα ανέβει, σε ετούτη τη σκάλα,
που ανάβει ο φάρος και να πας όλο λέει!!

Μυστικό μες το νου, που αγρίμι έχει γίνει,
και πανίσχυρο στέλνει, το ουρλιαχτό να τρομάξεις,
μα γνωρίζει πως μόνο, τη ζωή δε σου δίνει,
κι όλο βήματα πίσω, κάνει μην το διαγράψεις.

Στη κορφή του βουνού, σαν σεντόνι απλώθηκε,
ένα σύννεφο κι έκρυψε, της ψυχής το χαλάζι,
δεν το νοιάζει αν δουν, πως το σώμα δεν σώθηκε,
μα το γκρίζο το βλέμμα, να φανεί, το πειράζει.

Ένας χρόνος ακόμα και μετρά όσα γέρασαν,
τις ρυτίδες αθροίζει, που δεν βλέπουν τα μάτια,
τις στιγμές, τις πληγές, όλα όσα προσπέρασαν,
τη φωτιά που έχει αφήσει, στάχτη στα μονοπάτια.

Ounkas
08/01/2014

Κρύφτηκα πάλι, στης ψυχής μου την γωνιά,
πριν ανασάνω, ξανά η λύπη με σκεπάζει,
κοίτα ! το κρύο είναι εδώ και η παγωνιά,
κι ας πίστευα, πως κάτι τώρα αλλάζει.

Πριν βγει ο ήλιος, πάλι μου έκλεψαν το φως,
ενώ γνωρίζουν, πως ο πάγος με σκοτώνει,
χίλιες φορές αναρωτιέμαι αυτό το πως,
μια άλλη ψυχή, πώς το μπορεί να μας ματώνει?

Ο κύκλος έκλεισε, κι όμως δεν σταματά,
να πλέκει αγκάθια γύρω μου, να μ εγκλωβίζει,
πνιγμένη μες τις φυλλωσιές να με κοιτά,
που ακόμα κι έτσι, το μίσος του, θερίζει.

Αλλά κουράζομαι καμιά φορά και λέω,
δεν θα ακούσω τις σιωπές που με καλούν,
ίσως με είδανε δυό-τρεις φορές να κλαίω,
μα της ψυχής το κάστρο, δεν χαλούν.

Κι αν κρύβομαι στο τίποτα που σβήνει,
όσα σημάδια η ζωή πλέκει στο δρόμο,
ο ουρανός, στο τέλος θα το κρίνει,
αν την ανάσα μου, αντάλλαξα με πόνο.

Ounkas
08/01/2014

Συννεφιά μου, δεν με ξέχασες, ήρθες ξανά,
μόλις σωπάσαν οι φωνές, σβήσαν τα φώτα,
δειλά-δειλά πλησίασες, ήσυχα, ταπεινά,
και στη καρδιά μου κάθισες, σαν πρώτα.

Φεγγάρι ξέθωρο, ψηλά πάλι ανέβηκες,
πάνω απ τη θάλασσα και τρέχει ποταμός
το δάκρυ, που δεν στέρεψε, όσο κι αν σε φυλά
το αστέρι που έμεινε εδώ, να μην γινείς γκρεμός.

Της άδειας της ανάσας, γύρεψες το ρυθμό,
πάλι ένας ήχος να ακουστεί, να μην χαθεί,
κι όσοι ήρθανε να διώξουνε, τον άδικο θυμό,
δεν καταφέρανε πολλά, στη γη για να θαφτεί.

Αγέρα μου θεριό, που πάντα γυρνάς αγριεμένος,
άλλαξε το τοπίο, τα φύλλα πέτα να φανεί
το χρώμα που έχασα από παιδί και οργισμένος,
μια χαραμάδα άνοιξε, στην τσιμεντένια γη.

Πέτρωσε η καρδιά, κι όλο 'γιατί', ρωτάει,
οι ρίζες σάπισαν κι όλοι οι βράχοι υποχωρούν,
κάτω απ τα πόδια μου, να η ψυχή ζητάει,
κάπου για να πατήσει, αν κι όταν θα μπορεί.

Ounkas
10/01/2014

Εχθρός χωρίς σώμα, κι απόψε εδώ στέκει,
απέναντι απ όσα συνέχεια των διώχνουν,
η νύχτα ένα δίχτυ, τριγύρω του πλέκει,
και τ' άστρα εκεί, στο κενό τονε σπρώχνουν.

Εχθρός χωρίς ύλη, μα βρίσκει το τρόπο,
ρωγμές να γεμίζει, του μέσα την νιότη,
εγώ τον γκρεμίζω, μ αυτός σ' άλλο τόπο,
πηγαίνει το βήμα, να ματώσω εγώ πρώτη.

Κι αν όσα βαθιά είδες, σε 'κάναν ν' αφήσεις,
την όποια προσπάθεια, να αλλάξεις το θρήνο,
κι εγώ συμφωνώ, πως πρωτού πλημμυρίσεις,
με τούτο το δάκρυ, που συνέχεια σου δίνω,

να πας να προλάβεις, τον ήλιο πριν δύσει,
εδώ και η φωνή, μα και η γη ραγισμένη,
το αίνιγμα τούτο, η ψυχή θα το λύσει,
στο τέλος κι αν μοιάζει, για πάντα χαμένη.

Μην μείνεις να δεις, των ματιών τον βυθό,
θα χαράξει στο βλέμμα σου, ποταμό από φλόγα,
στα χέρια σου κράτησε το δικό μου ανθό,
και φύγω πριν γίνω, τις ζωής μου πιρόγα.

Ounkas
11/01/2014

Στάλα την στάλα, γραμμή που δεν χαλιέται,
χαράχτηκε, μέσα απ τα χρόνια στη καρδιά,
καμιά φορά, το καταφέρνει και ξεχνιέται,
ένα ψυχρό χαμόγελο, στη παγερή βραδιά.

Αλλά κι αν θέλει η χαρά, έχει σκουριάσει,
και στην επόμενη, που θα τρέξει σταγόνα,
ότι έχει μείνει νέο κι ότι ζει, θα το γεράσει,
και να το κρύψει, θα το βρει έστω με αγώνα.

Πώς να κρυφτεί η ερημιά, σε άδεια πόλη?
πώς να σβηστεί, ένα ολόγιομο φεγγάρι?
πώς να χαρεί η μουσική, σαν φεύγουν όλοι?
πώς να προλάβει η δύση, να το πάρει?

Κρύα τα χέρια, θέλουν κάτι να αγγίξουν,
γύρω κανείς, η μοναξιά τρέχει στο τοίχο,
κάνω ησυχία, τα όνειρα μου, μην ξυπνήσουν,
κι ότι θα ήθελα να πω, κλείνω στο στίχο.

Χωρίς να το 'χω καταλάβει, αυτό τελειώνει,
το νέο τετράδιο, που μέσα του χαράζω,
σκέψεις και λέξεις, μα ο χρόνος το παλιώνει,
κι άλλο δεν έχω, για αυτό λίγο σου φωνάζω.

Ounkas
12/01/2014

Της θάλασσας το κύμα, μην κοιτάς,
μην της μιλάς, όταν χτυπιέται, θυμωμένη,
να ησυχάσει έτσι απλά, μην της ζητάς,
ήρεμη δείχνει, μα είναι απέραντα, θλιμμένη.

Κάθε της κίνηση, αφήνει στις στεριές,
κομμάτια σάρκας κι ας πιστεύεις, πως δεν έχει,
κι αυτό το σκούρο χρώμα, τις βραδιές,
είναι γιατί, όλοι την τρέμουν, όταν τρέχει.

Είναι απέραντη, μοναχική κι όλο γυρνά,
να βρει ησυχία, να βρει κάπου να χωρέσει,
μόνη παρέα της, βράχοι, κοχύλια και βουνά,
κι έτσι δεν νοιάζεται, τί ρούχο θα φορέσει.

Χρώματα αλλάζει, είναι σαν να σου μιλά,
όμως ποτέ σου, δεν ξέρεις όσα κρύβει,
μπορεί γαλήνια, δίπλα σου να κυλά,
μα στη στιγμή, στα δυό αν θέλει ανοίγει.

Της θάλασσας το κύμα, μην γελάς,
μαζί της παίζει, μα εκείνη σε 'μετράει',
ένα λεπτό την πλάτη, της γυρνάς,
και στο βυθό της, για πάντα σε τραβάει.

Ounkas
14/01/2014

Να τρέξει ο χείμαρρος, πάλι βαθιά,
λέξεις αγκάθια και λόγια σπαθιά,
ήρθε ο χειμώνας και πάλι σκληρός,
είναι της ψυχής, αυτός τιμωρός.

Σκοτάδι κι ήταν, τώρα είναι βαριά,
τ' άστρα και πέφτουνε, από τα κλαριά,
κουβέντα μην λες, αυτή η πληγή,
δική σου δεν είναι, κυλά σαν πηγή.

Απόψε κομμάτια και γκρίζο, θαφτήκαν,
ξανά όσα άσπρα, στο μαύρο λουστήκαν,
ανάσα σου γύρεψα, μα έφερες ήλιο,
καίει τα πάντα, στης καρδιάς το βασίλειο.

Γιατί κι αν ρωτήσουν, σιωπή θα τους δώσεις,
μαχαίρι στη φλέβα, μπορείς να πληγώσεις,
τα όνειρα μάτωσαν, χαμένα ζητάνε,
το λόγο που απόψε, οι λέξεις πονάνε.

Στην άκρη όταν φτάνω, δεν έχω σανίδα,
λιγάκι ακόμα και πέφτει η ελπίδα,
φεγγάρι ας λούζει, της ζωής σου τους δρόμους,
ποτέ σου μην μάθεις, τους άγνωρους κόσμους.

Ounkas
23/01/2014

Ότι πάλευα να κάνω μικρό, θέριεψε,
τόση προσπάθεια, τόσο καιρό, πήγε χαμένη,
η λίγη ώρα, σύννεφα γύρω μάζεψε,
κι είδα τη γη μου, πάλι σχεδόν καμένη.

Πολέμησα σκληρά, για να απομακρυνθώ,
από του χάους, την ερημιά να φύγω,
κι ήρθε το τίποτα, πάλι να αισθανθώ,
πως τα φτερά μου, δεν γίνεται ν ανοίγω.

Πνίγηκα μέσα στο καημό και οδηγό
δεν έχω, για να βρω πούθε πηγαίνω,
ποτάμι μέσα μου η λύπη και ριγώ,
μισή ανάσα, πάλι θα 'χω ν' ανασαίνω.

Παράπονο, θλίψη και τόσα τα 'γιατί',
ένα αηδόνι, που φτερουγίζει να πετάξει,
κι αντί σε λίγο να χαρεί, αυτή σκυφτή,
κοιτά η καρδιά, τη φωλιά να μην τη φτάνει.

Έτσι από χθες, ότι κατάφερα, ένας τοίχος,
που γκρέμισε κι έμεινα πάλι εδώ 'γυμνή',
έτρεξα μέσα στις σελίδες μου, ο στίχος,
σαν το παλτό, να με τυλίξει στη στιγμή.

Απ την αρχή, βήμα το βήμα, κι όπου πάει,
είναι αργά, ο χρόνος τρέχει, δε λυπάται,
δεν θα προλάβω, η ψυχή κι αν το ζητάει,
να ξανακάνω, την σιωπή μου να κοιμάται...

Ounkas
24/01/2014

Ότι πάλευα να κάνω μικρό, θέριεψε,
τόση προσπάθεια, τόσο καιρό, πήγε χαμένη,
σε λίγες ώρες, σύννεφα γύρω μάζεψε,
ο ουρανός, κι είδα τη γη, πάλι καμένη.

Πολέμησα σκληρά, για να απομακρυνθώ,
από του χάους την πίεση να φύγω,
κι ήρθε το τίποτα, πάλι για να αισθανθώ,
πως τα φτερά μου, δεν μπορώ άλλο ν ανοίγω.

Πνίγηκα μέσα στο καημό και οδηγό
δεν έχω, για να βρω πούθε πηγαίνω,
ποτάμι μέσα μου η οργή κι εγώ ριγώ,
μισή ανάσα θα ‘χω πάλι ν’ ανασαίνω.

Παράπονο, θλίψη και τόσα τα ‘γιατί’,
ένα αηδόνι, που φτερουγίζει να πετάξει,
κι αντί σε λίγο να χαρείς, πάλι σκυφτή,
το δρόμο κλείνεις, στη φωλιά, ποτέ μην φτάσει.

Έτσι ήταν χθες, ότι κατάφερα, ένας τοίχος,
που γκρέμισε, κι έμεινα πάλι εδώ γυμνή,
έτρεξα μέσα στις σελίδες μου, ο στίχος,
σαν το παλτό, να με τυλίξει στη στιγμή.

Απ την αρχή, βήμα το βήμα, κι όπου πάει,
είναι αργά, ο χρόνος τρέχει, δεν λυπάται,
δεν θα προλάβω, η ψυχή κι αν το ζητάει,
να ξανακάνω την σιωπή μου να κοιμάται.

Ounkas
26/01/2014

Βαγόνια στις ράγες κυλούν, χωρίς ήχο,
τα βλέπεις, μα δεν τα ακούς κι απορείς,
φαντάσματα μοιάζουν, με σκιές σ ‘ένα τοίχο,
κι όμως υπάρχουν, να τα αγγίζεις, μπορείς.

Στο τούνελ σαν φτάσουν, τρέχεις στην άκρη,
να σταθείς μην τα χάσεις, θες πάλι να δεις
αν τα μάτια σου παίζουν, παιχνίδι με λάθη,
ή αν όντως κυλάνε, ψάχνεις να βρεις.

Καθώς προσπερνάνε, το βλέμμα σου τρέχει,
μαζί τους γι ώρα, ώσπου να χαθούν,
τα μάτια δακρύζουν? Ή τώρα πια βρέχει?
βαθιά σου οι σταγόνες, λες θε να χαθούν.

Βαγόνια στις ράγες, αθόρυβα πέρασαν,
το ξέρεις πως ήταν αλήθεια, μα αρνείσαι,
το πώς χωρίς ήχο, μπροστά σου προσπέρασαν,
κι αργά προς το δρόμο, μονάχη κινείσαι.

Δεν ήταν οράματα, ούτε όνειρο ξένο,
το μέταλλο άγγιξες στα χέρια η υφή του,
νεκρό.. σκοτεινό.. υγρό.. παγωμένο..
σαν ένα βουνό, με πάγο η κορφή του.

Ounkas
30/01/2014

Χρώμα που ξεθώριασε, η αυγή μου φταίει,
κι ήταν τόσο γαλανό, κι ήταν η αλήθεια,
μέσα στη ψυχή πτυχές, μόνη τώρα κλαίει,
κάηκε χωρίς να δει, τη φωτιά στα στήθια.

Γέλασε όμως και στιγμές, έγινε καράβι,
που απαλά ταξίδευε, σε νερά καθάρια,
κύμα δεν το ζύγωνε, μήτε το σκοτάδι,
λύπη την πλημμύριζε και μια νύχτα άδεια.

Το τραγούδι της μικρό, λίγο δακρυσμένο,
ως την άκρη τ ουρανού, τ άστρα του πονούσε
σαν χαρτί κείνη η καρδιά, χιλιομπαλωμένο,
σαν ανθός που ο βοριάς τα φύλλα κουνούσε.

Ζύγωσε σε μια στεριά, πάλι όμως χανόταν,
στο λιμάνι να δεθεί, άνεμοι δεν το αφήσαν,
γύριζε, προσπέρναγε, μια πληγή γινόταν,
κι ύστερα σαν πέταλα, τα άνθη του μαδήσαν.

Μικρό καράβι, μα ποτέ, δεν θέλησε να γίνει,
ούτε να ακούσει τις φωνές, που όνομα ζητούσαν,
έγερνε πάντα έτοιμα, όμως μικρό θα μείνει,
σαν τότε, στα νερά του,που νεράιδες κολυμπούσαν.

Ounkas
02/02/2014

Έκρυψες το δάκρυ σου, κάτω απ το σεντόνι,
το νου σου σκέψεις τόσες, έκαναν να πονά,
να ξημερώνει ήθελες, αλλά να μην νυχτώνει,
τη μέρα κάπως γέλαγες, τη λύπη να περνά.

Σαν κοίταγες τη θάλασσα, μαζί της είχες φύγει,
με μια βαρκούλα τόση δα, ποτέ δεν την φοβόσουν,
την άγγιζαν τα κύματα, σαν μάνα που τυλίγει,
στην αγκαλιά ένα μικρό, έτσι μόνο κοιμόσουν.

Και γύρναγες και έβρεχε, νεκρές στεριές γεννούσαν,
όνειρα μες το πράσινο κι έναν ήλιο να καίει,
όταν οι ώρες έφταναν, τη βάρκα σου γυρνούσαν,
εκεί που πέθαινες ξανά, στην γη που όλο κλαίει.

Φωτιά σταγόνες κόκκινες, κρύβεις πάλι απόψε,
ψυχή μου, κάνε υπομονή, στον άνεμο θα πάνε,
λίγο όμως να μείνουμε, την ερημιά σου διώξε,
κάνε πως θέλεις να ‘σαι εδώ, κάνε πως περπατάμε..

κι όταν όλοι θα φύγουνε, μόνες θα πορευθούμε,
κι όπου θελήσεις και μου πεις, κοντά σου θα βαδίσω,
ώρες που δεν ξεχάσανε να λένε θα χαθούμε,
μα τώρα εδώ ριζώσανε, σιωπή μην τους στερήσω.

Ounkas
06/02/2014

Στιγμές που γέμισαν αλμύρα, θα γινώ,
από το χθες να ανατείλω την αλήθεια,
για αυτό το δρόμο που είδα κάποτε, κινώ,

για όλα εκείνα, που δεν έγιναν συνήθεια.

Αυτά που τόλμησα, μαζί σου να ακουμπώ,
κείνα που έκαναν τη γη, να μην γυρίζει,
όνειρα που άφησα, τα πάντα για να μπω,
να ‘μαι με αυτά που η ανάσα σου, χαρίζει.

Στιγμές που άλλαξαν το μαύρο, σε μαβί
πνοές που έγιναν, στην θάλασσα, κοχύλια,
και μια φωνή, που όσα χρώματα λαδί,
τα άλλαξε, τα έκανε, φιλί πάνω στα χείλια.

Αυτά που αναγεννήθηκαν, μέσα από την στάχτη,
εκείνα που δεν ήξερα πως ζουν μέσα στο νου,
κάθε στιγμή με τρύπαγε, μες τη καρδιά αδράχτι,
κι ήξερες πως δεν μισώ, την αύρα του κενού.

Έτσι και τώρα να έφευγα, δεν θα με αδικούσε,
αυτή η ζωή που έδειξε, έστω λίγο απ το χρώμα,
μονάχα λέξεις λιγοστές, αυτό με συγκινούσε,
τις άλλες όλες έθαψα, πολύ βαθιά στο χώμα.

Ounkas
09/02/2014

Οι ήχοι χωρίς ύλη ταξιδεύουνε,
χωρίς τα χέρια να μπορούν ν’ αγγίξουν,
μα πιο πολύ απ όλα με μαγεύουνε,
κάθε στιγμή, τη δύναμη τους, θα μου δείξουν.

Χρώμα δεν έχουν κι όμως τους φαντάζομαι,
πιο ζωντανούς, απ’ όσα εγώ θυμάμαι,
άλλοτε στο άκουσμα τους, σκιάζομαι,
κι άλλοτε τους φωνάζω, ¨δεν φοβάμαι¨.

Μακριά τους να βρεθώ, τόσο το πάλεψα,
έσκισα τις σελίδες, μην τις βλέπω,
με πέπλο το μελάνι όλο κάλυψα
τις κλείδωσα και σ άλλο δώμα, τρέχω.

Σαν στάθηκα για λίγο ν ανασάνω,
λες και δεν έφυγα ποτέ, όλα εδώ..
με ένα κλαδί, στο χώμα σχέδια κάνω,
τις λέξεις ‘κει να τις χαράξω, μην χαθούν..

Ounkas
11/02/2014

Τι κρύο κάνει, σε τούτη τη γωνιά,
μία ομίχλη, σκέπασε τις λέξεις,
πολύ δεν είναι το χιόνι, η παγωνιά,
σκληρά τα λόγια, ποια απ όλα να διαλέξεις?

Το φως ξεχάστηκε? ή δεν θέλει να δει,
το μέρος τούτο, που είναι άγριο τοπίο?
μακριά κρατιέται, η μέρα μην τη βρει,
γιατί δε θέλει, να λέει σε όλα ‘ αντίο’.

Θάλασσα φάρος, σανίδα και μια ελπίδα,
πέτρα, φωτιά, βροχή κι ένας γκρεμός,
σκιές που στέκουν πίσω απ την ασπίδα,
και καρτερούν, λύπες που μοιάζουν, ποταμός…

Τα περιστέρια, εκεί στα απέναντι κλαριά,
κανείς στο δρόμο αυτό, δεν πλησιάζει,
σαν ναυαγοί, ψάχνουν για νάβρουνε στεριά,
πέρα απ την θάλασσα, που όλους τους θυσιάζει.

Αν ήταν όνειρο, θα ’λεγα, το ξεχνάω,
απ του μυαλού μου τα στενά, θα το διαγράψω,
μα είναι κάτι, που πάντα μέσα μου περνάω,
και ξέρω πάλι, τα φτερά μου θα τα κάψω.

Ounkas
14/02/2014

Βρήκα απόψε, ένα κομμάτι από χαρτί,
σε μια γωνιά, σε κάποιο δρόμο ξεχασμένο,
στο δίπλα σπίτι.. άκουγα είχαν γιορτή..
όμορφο ήτανε, με φώτα στολισμένο..

Κοίταξα λίγο, μα δεν το έψαχνε κανείς,
ούτε υπήρχαν γύρω του, άλλα κομμάτια,
δεν άκουσα, καμιά παράκληση φωνής,
ούτε και πρόσεξα, να το γυρεύουν μάτια..

Το σήκωσα, μες τα δυό χέρια μου, αργά,
όμως το βλέμμα, δεν μπορούσε να διακρίνει
τις λέξεις του κι έτσι το επέστρεψε γοργά,
στο ίδιο μέρος, η βροχή να το ξεπλύνει.

Βρήκα απόψε, μια πληγωμένη αγκαλιά,
σε ένα σοκάκι, καθισμένη όλο θρηνούσε,
γύρω της χόρευαν, πολλά μικρά φιλιά,
όμως κανένα τους, κείνη δεν ακουμπούσε.

Όσο την έβλεπα, στο στήθος μου καρφιά,
λες και εμένα είχαν πονέσει και χανόμουν,
ήταν η πιο, γκρίζα που είδα, συννεφιά,
απ τις σκιές που πάντα εκεί, περιπλανιόμουν.

Βρήκα απόψε, δάκρυ ακριβό του φεγγαριού,
μα αυτό το ήξερα, πολύ καλά από πάντα,
ερχόταν νύχτα, για να κρυφτεί στου πηγαδιού,
μέσα την άβυσσο και σε μια άηχη μπαλάντα.

Μην το ακούσει το τραγούδι και μπλεχτεί,
με εκείνη εκεί, την μελωδία που όλα κλαίει,
πριν καταλάβει, θα έχει εύκολα χαθεί,
κι σε κανέναν, λόγια πάλι δεν θα λέει..

Ounkas
17/02/2014

Πάλι ο άνεμος, τα φύλλα σκορπά στην αυλή,
ο χρόνος στενεύει και κλείνει την πόρτα,
φιγούρα που χάσαμε και ήτανε τόσο καλή,
αν θες απαντήσεις, βγες και το φεγγάρι, ρώτα.

Οι λέξεις μικρές κι αν είναι χιλιάδες, καμία
δεν ξέρει απόψε, μια πρόταση απλά να συντάξει,
σαν πέτρες σταμάτησαν, σε μια πυκνή καλάμιά,
μα αν με ρωτήσεις, θα πω ότι όλα είναι εντάξει.

Συνήθισα τόσο, να ζω στης σιωπής το ρυθμό,
ακόμα και εσύ που γνωρίζεις το ‘είναι’ τρομάζεις,
σαν τρένο που έμεινε χρόνια, σε κάποιο σταθμό,
μαζί μου επιμένεις, τη θλίψη να την δοκιμάζεις.

Μικρή η ψυχή, μα θέλει στιγμές σου να φτάσει,
να ζει στην ανάσα, που ήλιο πάντα χαρίζεις,
μικρή η καρδιά, μα πίσω ποτέ της δεν κάνει,
εδώ μένει ακόμα, να δει όσα ωραία κερδίζεις.

Πάλι ο αγέρας, κλαριά στην γη τα πετά,
οι ώρες κυλάνε κι εγώ περιμένω το γκρίζο,
μα μέσα στο βλέμμα σου, βαθιά βλέπω μια χαρακιά,
δική μου είναι όλη.. σε τούτο το σκούρο αρμενίζω..

Ounkas
20/02/2014

Κι εκεί που νομίζεις. πως το φως θα ανάψει,
σαν μια σκιά, θα ακολουθήσει κάθε σκέψη,
λες κι ένα χέρι, ήρθε όλα να τα κάψει,
κι ούτε που πρόλαβες να πεις, έστω μια λέξη.

Κι εκεί που πίστεψες πως ο άνεμος θα διώξει,
τη σκόνη μέσα απ την ψυχή σου, θα διαλύσει,
ήρθε ένα όνειρο, απ την καρδιά να σπρώξει,
όσα της δίνουνε ζωή.. να της στερήσει...

Κι εκεί που άκουσες τις λέξεις να γλυκαίνουν,
ήρθε ένας ήχος, τα πάντα να σκεπάσει,
κι όσα προσπάθησαν να μείνουν, να ανασαίνουν,
να φύγουν με ύφος αυστηρό, τα έχει διατάξει.

Άλλο να καρτερείς, καλύτερα να το ξεχάσεις,
αυτός ο ήλιος, δεν υψώθηκε για σένα,
πάρε τις λίγες του στιγμές, να τις χορτάσεις,
και μείνε κάπου εκεί, μαζί με τα χαμένα.

Άλλο να το πιστεύει το μυαλό, σταμάτησε το,
αυτός ο δρόμος, άλλο δεν έχει παρακλάδι,
κι αυτό που ένιωσες, για πάντα αγκάλιασε το,
μα άφησε το, πριν βυθιστείς, μες το σκοτάδι..

Ounkas
23/02/2014