Ήχοι σιωπής 2012 (III)

Την άμμο απ την έρημο, κατάφερες να διώξεις,
πιο μακριά απ την πνοή, που σφιγγε τη καρδιά μου,
τα βαλες με τον ουρανό, το γκρίζο του να σπρώξεις,
έφερες χρώμα κι έβαψες, τη λιγοστή χαρά μου.

Και να κουρνιάσω μ άφησες, στην ήρεμη αγκαλιά σου,
μου είπες όταν θα πονώ, να ρχομαι να ησυχάζω,
δεν ζήτησα απο σένανε, τα χάδια, τα φιλιά σου,
τα πλούτη εκείνα της ψυχής, μ άρεσε να διαβάζω.

Αυτή η δική σου ζεστασιά, η αλήθεια, η ελπίδα,
αφέθηκαν και βρέθηκαν, μαζί μου να γυρνάνε,
κι ευχαριστώ που δυό φορές, έγινες μια ασπίδα,
και τις λύπες μου έκανες, άλλο να μην πονάνε.

Ξέρω πως δεν το πίστεψες, όμως άγγελος ήσουν,
τις δυό φορές που ο λογισμός, μ έσπρωξε στο σκοτάδι,
τα λόγια σου εδώ πέταξαν, με ολόλευκα να ντύσουν,
τα λαβωμένα μου όνειρα, το τελευταίο βράδυ.

Λες και η φωνή σου ήταν εδώ, την άκουσα να λέει,
πως η καρδιά δεν το μπορεί, να ζήσει μακριά τους,
την ώρα που η ζωντάνια τους, άλλο πια δεν θα καίει,
κι αυτή η ψυχή θα έσβηνε, απο τα δάκρυα τους.

Ounkas
26/10/2012

Ψάχνω σε πράξεις, να βρω τη λογική,
κι ανοίγω δρόμους, που οδηγούν στο γκρίζο,
χρόνια περάσανε, μα μόνο μερικοί,
είδαν το απέραντο, που πάντα ατενίζω.

Σωστό ή λάθος, μεγάλο η μικρό,
βήματα όλα, στης ζωής τα μονοπάτια,
δάκρυ που στάζει, γλυκό μα και πικρό,
μας οδηγεί, σ όλα τα σκαλοπάτια.

Έχτιζε ο ήλιος, σε ερείπια, μορφές,
και τις κοιτούσα, σαν να θέλανε εμένα,
χλωμό φεγγάρι, άγγιζε τις κορφές,
σαν να μου έδειχνε, όλα τους τα κρυμμένα.

Ζήτησα κάποτε, δρόμο για να διαβώ,
τ άστρα μαζεύτηκαν, κι έσβησαν ένα ένα
άφησαν όμως μια γραμμή, εκεί τραβώ,
να βρω ότι έχασα, κομμάτια απο μένα.

Μπορώ να υπάρχω και χωρίς αυτά, μπορώ!,
και πιο μισή απ τους μισούς, να συνεχίζω,
σε κάθε λύπη έμαθα, μέσα της να χωρώ,
και το μαύρο λευκό, πάντα να ονοματίζω.

Ounkas
27/10/2012

Η νύχτα πέφτει, αλλά εκείνη δεν κοιμάται,
δεν ησυχάζει, κι αν ματώνει, δεν το δείχνει,
δύναμη έχει, όμως κάτι που φοβάται,
είναι οι ματιές, που το φεγγάρι ρίχνει.

Σαν να της λέει από την μια, είμαι κοντά σου,
και όσο σθένος έχει χάσει, της χαρίζει,
κι από την άλλη μαρτυρά τα μυστικά της,
και κάθε όνειρο, από ένα βράχο το γκρεμίζει.

Όπως τα τζάμια, που θολώνουν και σκουραίνουν,
όταν παλεύουν, με τον ήλιο και το χιόνι,
έτσι οι πνοές της, σιγά σιγά πεθαίνουν,
και το φεγγάρι, μες τη φλόγα του, τις λιώνει.

Όπως τα βλέφαρα, που οι λύπες τα βαραίνουν,
κι όσοι είναι δίπλα μας, φεύγουν,μένουμε μόνοι,
έτσι οι σκιές του, ποτέ τους δεν χορταίνουν,
να κλέβουν φως, να σκοτεινιάζουνε οι δρόμοι.

Όπως τα δέντρα, που κουράζονται και γέρνουν,
αλλά κανείς δεν τα προσέχει, δεν τα βλέπει,
τα άστρα γύρω του, θλίψη και σκόνη φέρνουν,
και κάθε αγώνα μου, η παρουσία του κλέβει.

Ounkas
30/10/2012

Είδα για λίγο ένα φως, μα χάθηκε,
μέρες περίμενα, να έρθει μες το κρύο,
βάδισα τόσο, μα το κορμί, κουράστηκε,
κι ένα πρωί του φώναξα δειλά, αντίο.

Σ ένα καράβι ήμουν μικρό, αλλά ναυάγησε,
μα πιάστηκα από ένα ξύλο του και πάω,
να βρω στεριά μπροστά μου, πολύ άργησε,
με το μυαλό μου, στα σύννεφα πετάω.

Ένα βουνό, είδα πλάι μου και ανέβηκα,
γλίστρησα όμως, πριν φτάσω στη κορφή του,
δεν υποχώρησα και στα μισά του ξαναβρέθηκα,
θα συνεχίσω, κι ας με τρομάζει η μορφή του.

Θέλησα και ένα, με την άμμο να γινώ,
κυλίστηκα στο σώμα της και χόρεψα,
τα πόδια μάτωσαν, μ αντί για να θρηνώ,
να ξαναβρώ ένα χαμόγελο μου, μπόρεσα.

Σε ένα βράχο πάνω, στάθηκα και μέτρησα,
κάθε πληγή, που το ταξίδι μου έχει αφήσει,
ήταν πολλές, μα απ τις στιγμές του κέρδισα,
λίγες ανάσες ... η ψυχή μου για να ζήσει.

Ounkas
03/11/2012

Σιωπή, απέραντο κενό, φως δεν υπάρχει,
την αγκαλιά μου κλείνω και επιστρέφω,
σ ένα δωμάτιο, που η ζωή για μένα θα χει,
πάντα να μπαίνω και τα όνειρα να γνέθω

Είναι εκείνο, που για χρόνια κατοικούσα,
και που το άφησα, για λίγο ν ανασάνω,
είναι εκείνο, που απ το παράθυρο κοιτούσα,
να βρω το΄κάτι΄,που ποτέ μου δεν το φτάνω.

Εκεί γυρίζω, όταν οι λέξεις λιγοστεύουν,
κρύβομαι εκεί, σε μια γωνιά του παγωμένη,
κι όλο ρωτώ,το φως απ τ άστρα ποιός ληστεύει,
και μένει μόνη η καρδιά μου, πληγωμένη?

Τ' όνειρο άγγιξα, κι αν τώρα έχει φύγει,
είναι γιατί, σύννεφο ήτανε και σκόνη,
κι αν πίστεψα, πάντα θα με τυλίγει,
λάθος μου ήταν, η βροχή, το χιόνι, λιώνει.

Δεν ησυχάζω, δεν θυμώνω, δεν φωνάζω,
και αν εδώ θα κατοικώ, που να το ξέρουν?
είμαι εγώ? η κάποια άλλη, που της μοιάζω?
δεν έχω κάτι, άλλο να δώσω, να προσφέρω.

Ounkas
06/11/2012

Κάθε μου χθες, έρχεται την αυγή ξανά,
για να γιορτάσει, ένα σημάδι ακόμα,
φέρνει την λύπη, στο νου μου την γυρνά,
σεντόνι γίνεται, καλύπτει όλο το σώμα.

Κλείνει τις πύλες, άνεμος μην φυσά,
μην παρασύρει τα ξερά, πεσμένα φύλλα,
εκεί να μείνουν, να ναι όνειρα μισά,
να μην θυμώσει η ζωή και φέρει ζήλεια.

Κύμα που ξέσπασε και το νερό εισχωρεί,
εκεί που διέξοδο, δεν έχει και λιμνάζει,
πνίγει το γέλιο κι ότι άλλο μπορεί,
τα φώτα σβήνει, σαν η ψυχή γιορτάζει.

Δένει το άστρο, με κλωστή και το τραβά,
απ το δικό μου ουρανό, να μην περάσει,
κρύβει τα λίγα, τα μικρά, τα ακριβά,
τα χρόνια τρέχει, η καρδιά μου να γεράσει.

Ν αντισταθώ, θέλω μα η Άνοιξη περνά
τόσο γοργά, που το κορμί παγώνει,
χιόνι και κρύσταλλο, γύρω ψηλά βουνά,
κι ένας αγέρας, φέρνει βροχή και σκόνη.

Κάθε μου χθες, έρχεται μόλις ξημερώσει,
σκεπάζει ήλιο, τ ουρανού το γαλανό,
μάταια παλεύει, η ανάσα να στεριώσει,
σ ένα τοπίο, που είναι πάντα σκοτεινό.

Ounkas
06/11/2012