Σκέψεις χωρίς ΄σχήμα και ΄χρώμα΄ ....

Πόσα ακόμα θα σταθούν,
έρημα δίχως ήχο,
πόσα ακόμα πρωινά,
θα μείνουν έτσι άδεια,

αν ήξερα πως να πετώ,
θα γκρέμιζα τον τοιχο,
και θα βγαζα των αγκαθιών,
τα μακριά κλωνάρια.

Ounkas 2010

Έγινα νύχτα που δεν θέλει να κυλίσει,
δεν θέλει να φύγει,
να έρθει το πρωί.

Είναι καλύτερα εδώ στα σκοτεινά,
με ένα κερί να καίει και να μου
δείχνει τόσα που δεν μπορώ
να δω στο φως...

Όλα εκείνα που το πρωί σβήνουν,
χάνομαι στην φασαρία και το
τίποτα...

Ounkas
2010

Στην σκέψη μου είσαι δροσιά,
μα εγώ στην δική σου..αλμύρα.

Στην ζωή μου είσαι η σταγόνα
που με μεγαλώνει,
μα εγώ, φωτιά που σε καίει...

Στις άδειες μου βραδιές,
είσαι ένα όνειρο γεμάτο φως..

Στις δικές σου, μια σκέψη
που σε πληγώνει...

...............

Ounkas
2010

Είναι δύσκολο να καταλάβω τους ανθρώπους...

Άλλο λένε και άλλο εννοούν...
Ποτέ δεν είπα κάτι, που δεν πιστεύω...

Όλα είναι αλλιώς, εδώ που ζούμε..
Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε
ειλικρινείς ?
Αληθινοί?

Γιατί να λέμε ψέματα?
Γιατί να χαιρόμαστε όταν
κάποιος υποφέρει?

Ποιός μας έδωσε το δικαίωμα να
΄παίζουμε΄με τις ψυχές?

Είναι δύσκολο να καταλάβω τους ανθρώπους....

Ounkas
2010

Κάθε μέρα θυμίζω στον εαυτό μου,
να απλώνει το χέρι και να αγγίζει
το ΄όνειρο΄...
Μόνο εκεί μέσα, δεν νιώθω ΄χαμένη΄...

Ounkas
2010

Μην γυρίσεις...
Δεν έχει τίποτα εδώ πια..
Θα πληγωθείς πιο πολύ...
Θυμάσαι το γκρίζο σύννεφο?
Εκείνο που φυσούσες με όλη σου την δύναμη,
να φύγει μακριά μου?

Τώρα μαζεύτηκαν πολλά...
Θύελλα θα ξεσπάσει και φοβάμαι για σένα...

Μην γυρίσεις...
Θυμάσαι το χαμόγελο που με τόσο
κόπο, ζωγράφισες στα χείλη μου?
Τώρα ξεθώριασε και δεν ξέρει πια,
γιατί να υπάρχει....

Μην μ΄ αγγίξεις...
Ναι, πριν σωπάσεις, ήμουν
μια πληγή που κατάφερες να την
κάνεις να σταματήσει, να τρέχει..
Μα τώρα...
Όπου μ΄ αγγίξεις το
σώμα κομμάτια...πονά
και σωριάζεται...

Ounkas
29/11/2010

Χριστούγεννα....πάντα αυτές οι γιορτές με μελαγχολούσαν....από μικρό παιδί θυμάμαι (ήμουν από αυτά τα παιδάκια που δεν πίστεψαν ποτέ στον Αη Βασίλη για κάποιο λόγο που αγνοώ ως σήμερα)....Πάντοτε έβλεπα σ αυτά τα φώτα που στολίζουν τους δρόμους και τις γειτονιές απ' άκρη σ' άκρη, μια ψευδαίσθηση....μία δήθεν κάλυψη της σαθρότητας της κοινωνίας κι όλης της κακίας και της αδικίας που κυκλοφορεί εκεί έξω....Πάντοτε έκανα την αυτοκριτική μου (όπως συνήθως γίνεται...άλλωστε λένε όλοι οτι κοιτάς τα λάθη που έκανες να μην επαναλειφθούν τη χρονιά που έρχεται και θέτεις στόχους) και ποτέ μα ποτέ οι στόχοι που έβαζα για το νέο έτος δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν...κι έτσι απογοητευόμουν...Πάντοτε θυμόμουν τον θείο μου που μας άφησε νωρίς και που εγώ τον είχα σαν πατέρα...και πάντοτε εύχομαι να είχαμε μια φορά την ευκαιρία να κάναμε μαζί Χριστούγεννα...και να είχα επίσης την ευκαιρία να του πω οτι τον αγαπώ όταν ζούσε....να λέμε "σ αγαπώ" στους ανθρώπους που το νιώθουμε γιατί ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα τους δούμε για τελευταία φορά...Ωστόσο είναι φορές που νιώθω οτι είναι δίπλα μου..κι ότι με προστατεύει...και κάθε Χριστούγεννα τον ευχαριστώ γι αυτό....Ελπίζω οτι εκεί που είναι, είναι καλά και ήρεμα...

...Κρυβόμαστε, για να μην δούμε την αλήθεια,
που ζει μέσα μας και μας φωνάζει...

Να μην την ακούσουμε να μιλά, γιατί
μας λέει την αλήθεια, που δεν θέλουμε
να ακούσουμε....

Ounkas
01 / 2011

....Άνεμε, έφερες τόσες ανάσες μαζί,
κι εγώ που είχα μάθει σχεδόν να μην
ανασαίνω... τρόμαξα...

Ounkas
01/2011

Τα βλέφαρα βαριά και το βλέμμα άδειο…
Δεν το πρόσεξε κανείς ως τώρα...
Ή το είδε και δεν το κατάλαβε?

Δεν μίλησα ποτέ μου, για το τί κρύβει η
ψυχή, για το τί, την ματώνει…
Δεν έπρεπε να δουν…
Δεν χρειαζόταν να ξέρουν…

Ένα κουβάρι, ένα κουλουριασμένο,
παγωμένο κορμί κι απόψε, ταξιδεύει
στο τίποτα...

Σαν έμβρυο, που κρυώνει, που φοβάται
να ανατείλει με τον ήλιο, δεν θέλει να
το δει κανείς...

Ακόμα κι αν το δει, ποιος θα καταλάβει?
Ποιος θα διαβάσει της ψυχής τον καθρέφτη?
Κανείς δεν βλέπει τις πληγές,
κανείς δεν ακούει την ανάσα..

Κομμάτια μικρά ζωής, σέρνονται
στο σώμα, κολλούν επάνω του
και το κάνουν να αλλάζει,
να γίνεται παράξενο, να πονά,
να μην ξέρει που να σταθεί..

Και είναι το σώμα αυτό που τρομάζει?
Ή μήπως η καρδιά,
οι στάλες, από τα γιατί
που λες αγκιστρώθηκαν στην άκρη
των ματιών,
και ποτέ δεν τρέχουν?

Ίσως να μην υπάρχει το άλλο,
ίσως ελπίζουμε να υπάρχει..

Λέμε μπορούμε, αλλά δεν ξέρουμε
το πώς..
Λέμε θα γίνουν όλα..
αλλά δεν το πιστέψαμε ποτέ..

Όταν φτάνουμε να δούμε την αλήθεια,
μας τσακίζει..
Αυτό το κουρελιασμένο σώμα, που είναι
μόνο το περιτύλιγμα από τόσα υπέροχα,
που χρόνια τα κουβαλάμε νεκρά..

Δεν ζωντανεύουν, δεν το θέλουμε,
αλλά δεν θέλουμε να είναι και εδώ..
Κι όμως, είναι ένα με εμάς..

Κι όταν έρχονται στιγμές, που μας
πληγώνουν τόσο, ζητάμε να φύγουν!
Κι εκείνα, κολλούν ακόμα περισσότερο
πάνω μας..

Δεν θα πάνε πουθενά…
Η μόνη λύση,
να μάθουμε να ζούμε μαζί τους,
και να προσπαθήσουμε να αντέχουμε,
τις μέρες αυτές..

Που το κορμί θα κρύβεται από τον
ίδιο τον εαυτό του..
Που η ψυχή, θα βγαίνει στην επιφάνεια
και θα πληγώνει ότι μας αγαπά,
χωρίς να το θέλουμε..

Ounkas
2011

,,,,,,,,,,,,,,,,,

Μετάφραση....

,
Σ αγαπώ

,
Μου λείπεις

,
Είσαι στη σκέψη μου

,
Ζεις στην καρδιά μου

,
Είσαι όνειρο μου

,
Θέλω να σε αγγίζω

,
Μελαγχολώ όταν δεν είσαι καλά

,
Χαίρομαι όταν γελάς

,
Ανασαίνω όταν μου μιλάς

,
Στεναχωριέμαι όταν με μαλώνεις

,
ΞΕΡΩ ΠΟΣΟ Μ ΑΓΑΠΑΣ

Βυθίστηκα εκεί μέσα πάλι...
Εκεί που πας κι εσύ, με μια λέξη μου.
Αλλά εσύ μετά από λίγο, γυρνάς..

Εγώ, μένω εκεί στο σκοτάδι για μέρες..
Κατηγορώ..
Όχι εσένα, εμένα..

Φταίω, αν και δεν ξέρω καλά το γιατί,
με πειράζει μόνο για σένα..

Εγώ συνήθισα, έτσι ήμουν..
ριζωμένη σε μια άβυσσο..
χαμένη στις σκιές της ζωής..

Την ανάσα σου έκλεψα, για να ζήσω
λίγο ακόμα... μαζί σου…

Λυπάμαι..
που είμαι εγώ κι όχι η χαρά,
με στεναχωρεί, που βλέπεις το
σκοτάδι, κι όχι το φως..

Ounkas
2011

Φύλλα γέμισε η αυλή μας, φύλλα ξερά,
να τα μαζέψω? ο άνεμος δεν σταματά,
δεν ξέρω αν άλλα θα φέρει...

Κρίμα που δεν πρόλαβε, να δει κανείς,
τα λουλούδια, πριν τα παρασύρει ο βοριάς,
τα διαλύσει..

Ούτε μια φωτογραφία, δεν έχω τον κήπο,
όπως ήταν χθες, όμορφος, γεμάτος χρώμα,
μύριζε Άνοιξη.

Μπορώ να σου τον περιγράψω!!
Αλλά και πάλι, τι σημασία έχει?
Ποτέ δεν θα μπορέσεις να τον δεις..

Πάει πια...
Μπορώ μόλις περάσει η μπόρα,
να τον φτιάξω πάλι από τα αρχή,
για δεύτερη φορά..

Αλλά κουράστηκα, δεν ξέρω αν θέλω
να βλέπω τα λουλούδια πια,
δεν ξέρω αν θέλω τις γλάστρες στο μπαλκόνι,
τα μπλε παράθυρα, που απόψε ξεφλούδισαν ..

Ίσως αύριο...

Σήμερα,
δεν θέλω...

Ounkas
2011

Πώς να κατοικήσω σε ένα μέρος που όλο βρέχει?
Πώς να αντισταθώ, σε ότι πιο πολύ αγαπώ?
Γιατί με προσπερνά η ζωή και όλο μακριά τρέχει?
Γιατί δεν θες να ακούσεις, όσα έχω να σου πω?

Πώς να επιβιώσω, όταν στο πλάι μου δεν είσαι?
Πόσο ν αντέξω, τις στιγμές μου που απειλούν,
Μες την καρδιά σου τα όσα νιώθω τώρα, κλείσε,
γιατί οι βοριάδες, κοντά τους πάλι με καλούν…

Ounkas
2011

Πριν με προδώσει η ανάσα σου,
πες μου για τότε,
για εκείνο το ταξίδι,
στη γη της χαράς,
για τα παιδιά,
που έπαιζαν, κάτω από τον ήλιο.

Πριν το αντίο,
απ τα χείλη σου ακούσω,
μίλα μου για το φεγγάρι,
που μένει εδώ,
και για το αστέρι,
που το δρόμο σου οδηγεί.

Πριν έρθει η νύχτα,
που θα σε πάρει για αλλού,
βρες μου ένα δρόμο,
να μπορώ να περπατήσω,
και άλλη αγάπη να μην έχει,
να είναι γαλήνη μοναχά.

Ounkas
08/03/2011

Ξανά η σιωπή
και το κομμάτι του ουρανού,
γέρνει πάνω στο πρόσωπό μου
σαν φύλλο,
που δεν το δρόσισε βροχή,
ούτε σταγόνα δεν είδε.

Μην στέκεις και κοιτάς,
η αγάπη ξέρει το γιατί,
κι αν δεν κατάλαβε κανείς
μην σταματάς,
πήγαινε εκεί,
που κάποιος θα σε περιμένει.

Γνωρίζω, όνειρο δεν ήταν,
μόνο στιγμές από ζωή,
μέσα στο τίποτα χαμένες,
κι όμως ήρθαν,
δεν θα ξεχάσω,
μαζί τους αγκαλιά θα κοιμάμαι.

Κι αν δεν θυμάσαι
αύριο τ΄ όνομα μου,
δεν πειράζει,
μέσα σε ότι αγάπησα,
είναι κλεισμένες οι χαρές,
και μαζί μου θα μείνουν.

Ounkas
12/03/2011

Ο χρόνος ανάσες γέμισε που ξέφυγαν,
τις έχασαν οι άνθρωποι, τις χάρισαν στο αγέρι.

Να, είναι και η δική μου εκεί,
μαζί με τις άλλες. Είναι ευτυχισμένη,
χαμογελά…

Όταν ήταν εδώ, μαζί μου,
γελούσε σπάνια.

Μα κάτι ξέθαψε το χαμόγελο της,
αλλά δεν άντεξε την πίκρα της ψυχής της
και έφυγε..

Έτσι, άφησα και την ανάσα μου να φύγει,
τώρα ζει, εκεί, με τις υπόλοιπες.
Χορεύει, μιλά, ζει, ότι δεν είχε
ζήσει.

Λέει τη δική της ιστορία και μιλά για εκείνον.
Εκείνον που της έδωσε και πάλι ζωή..

Ounkas
18/03/2011

Αν δεν καταλαβαίνεις την γραφή,
μην κλαις, διάβαζε απλά τις λέξεις,
είναι της ψυχής μου, όσα δεν
ξέρει πώς να σου πεi με λόγια...


Ounkas
2011

Θα θελα να ' μουν κύμα ωκεανού να τρέχω σε γωνιές όλου του κόσμου
θα θελα να ΄μουν άκρη του γκρεμού να μην τολμάει κανείς να πλησιάσει...
πολλά θα θελα να 'μουνα, μα είμαι εδώ....ντρέπομαι που το λέω...
μα έχω τόσο κουραστεί....οι σκέψεις και τα λόγια με πονάνε....
οι καταστάσεις που υπάρχουν γύρω, δε βοηθάνε.
Κι εγώ είμαι ακόμα εδώ....

Ξημερώνει,
μια παρουσία περιμένεις, μια μορφή,
αλλά .. τίποτα..
Η ψυχή, ήδη βαριά τα βήματα της,
ίσα που ακούγονται..

Ξημερώνει,
μια λέξη περιμένεις, μια φωνή,
αλλά τίποτα..
Η καρδιά γεμάτη αγάπη,
μα δεν υπάρχει κανείς εκεί γύρω,
για να δοθεί..

Οι ώρες περνούν άδειες,
χωρίς ίχνος ζωής..
Οι σκέψεις γυρεύουν το φως,
αλλά το σκοτάδι, τόσο πυκνό,
τις πνίγει..

Νυχτώνει,
βυθίζεσαι στο πιο σκούρο τοπίο,
που έχει δει άνθρωπος..
δεν κινείσαι, δεν αντιδράς..

Εκεί μέσα χάνεσαι,
μένεις μέχρι να χαράξει,
και θα προσμένεις πάλι την μορφή..
την παρουσία,
αλλά..τίποτα..

Ounkas
2011

΄Μην απο φόβο μένεις,
αν όλα αλλάξουν,
θα γυρίσω έκει...

...εκεί που πάντα ήμουν,
εκεί, απ όπου δεν βγήκα ποτέ,
προσπάθειες έκανα,
μα ίσως ήταν αργά να αλλάξουν όλα...

Όμως, ένιωσα, χαμογέλασα,
αισθάνθηκα ευτυχισμένη,
πήρα λίγες ακόμα ανάσες,
για όσα αύριο,
θα είμαι εδώ...

Θα ζω και θα σκέφτομαι,
πως να ξεχρεώσω, όσα
μου έδωσε,

θα με πληγώνει αυτό γιατί,
δεν έχω άλλο απ τη ψυχή,
απ την καρδιά και το νου,
για να δώσω...

μα αυτά, είναι ήδη δικά του...

Ounkas
2011

Αν μπορούσε η ζωή, να μας ΄ξεχάσει΄
για λίγα λεπτά..

Αν μπορούσε το μυαλό, να έδιωχνε για λίγο,
κάθε σκέψη αρνητική,..

Αν μπορούσαν οι στιγμές, να επέτρεπαν
μόνο στις αισθήσεις να λειτουργούν..

Αν αυτό γινόταν ποτέ, θα μπορούσαμε
να κρατήσουμε την καρδιά στα χέρια μας.

Να ακούσουμε την φωνή των ψυχών μας,
που τόσα πολλά έχουν να πουν..

Ounkas
2011

Η πόλη τρέμει της νύχτας τις κραυγές,
κλειδωμένα παράθυρα
κι ο αέρας μιλά,

ο χρόνος, ανάσες γέμισε
που ξέφυγαν,
τις έχασαν οι άνθρωποι,
τις χάρισαν στον άνεμο..

Να, είναι κι η δική μου εκεί,
μαζί με τις άλλες,
είναι ευτυχισμένη,
χαμογελά...

Όταν ήταν εδώ, μαζί μου
γελούσε σπάνια,
μα κάτι ξέθαψε
το χαμόγελο της,

αλλά δεν άντεξε την
πίκρα της ψυχής της
και έφυγε..

Έτσι έφυγε και η ανάσα μου,
τώρα ζει εκεί,
μαζί με τις υπόλοιπες,

χορεύει ψηλά,
ζει, ότι δεν είχε ζήσει,

και λέει τη δική της ιστορία
και μιλά για εκείνον,
που την ανέστησε..

Ounkas
08/2011

Πάλι λέξεις που δεν μπορώ να ακούσω,
στ αυτιά μου ηχούν, δε θέλω άλλο,
κουράστηκα ν αγναντεύω το τίποτα..

Ώρες γλιστρούν, φεύγουν χωρίς ν αφήνουν,
κάτι για να θυμάμαι ή να με θυμάται,

Σε ποια γη να ταξιδέψω? Δε με χωρά
κανένας δρόμος, καμιά διαδρομή..

Εμένα την μικρή, ναι, που ίσως
κανείς δεν γνώρισε, δεν είδε πιο βαθιά,
εκεί, που η μαγεία του δειλινού
θολώνει στην όψη της αλήθειας..

Ως και η αυγή με ξέχασε..και το άστρο,
που ήταν οδηγός μου..

έγινε γραμμή φωτιάς στον ουρανό..
μια γραμμή που κάνει τα πάντα
να εξαφανιστούν..

Να γίνουν τίποτα...

Ounkas
08/2011