Η Ιστορία των Ινδιάνων

Προέλευση των ιθαγενών
Γλωσσικές οικογένειες των ιθαγενών της Βόρειας Αμερικής

Με βάση ανθρωπολογικές, γενετικές και γλωσσικές μελέτες, οι ειδικοί συμφωνούν ότι οι περισσότεροι ιθαγενείς της Αμερικής προέρχονται από πληθυσμούς που πιθανότατα μετανάστευσαν από τη Σιβηρία και πέρασαν από το Βερίγγειο πορθμό περίπου πριν 9.000-15.000 χρόνια πριν.

Ο ευρωπαϊκός αποικισμός της αμερικανικής ηπείρου άλλαξε για πάντα τη ζωή και τον πολιτισμό των ιθαγενών λαών. Από το 15ο μέχρι το 19ο αιώνα, οι γηγενείς πληθυσμοί ρημάζονταν από ασθένειες, εκτοπίσεις, τις πολεμικές διαμάχες και την υποδούλωσή τους από τους Ευρωπαίους. Οι πρώτοι ιθαγενείς που ήρθαν σε επαφή με το Χριστόφορο Κολόμβο ήταν 250.000 μέλη της φυλής Arawak. Υποδουλώθηκαν κι ο πολιτισμός τους είχε αφανιστεί μέχρι το 1650, ενώ μέχρι το 1550 διασώθηκαν μόνο 500 ιθαγενείς.[3]

Με τα αποικιακά ευρωπαϊκά ρεύματα εξαπλώθηκαν επιδημίες στους ιθαγενείς πληθυσμούς, οι οποίοι δεν είχαν κανένα είδος ανοσίας. Συνηθισμένες ασθένειες, όπως η ιλαρά κι η ανεμοβλογιά, αλλά και πιο επικίνδυνες, όπως η ευλογιά, αποδεικνύονταν φονικές για τους ιθαγενείς. Ορισμένοι ιστορικοί υπολογίζουν πως μέχρι και το 80% κάποιων γηγενών πληθυσμών πέθανε από ασθένειες που ήρθαν από την Ευρώπη.

Η γλώσσα, η ενδυμασία και τα έθιμα μπορεί να ποικίλουν από τη μια φυλή στην άλλη, ωστόσο υπάρχουν κάποιες ομοιότητες ανάμεσα στους ιθαγενείς της Αμερικής.
[Επεξεργασία] Τέχνη και μουσική

Στη Βόρεια Αμερική, η ινδιάνικη μουσική είναι σχεδόν μονοφωνική, αλλά υπάρχουν εξαιρέσεις. Τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούνται συνήθως είναι τύμπανα και φλογέρες. Στην Κεντρική Αμερική και το Μεξικό, η μουσική συνήθως ήταν πεντατονική και χρησιμοποιούνταν κυρίως τύμπανα και φλογέρες, με την απουσία έγχορδων οργάνων.

Η ινδιάνικη τέχνη συνεισφέρει σε πολλούς τομείς, όπως στην αγγειοπλαστική, στη ζωγραφική, στη γλυπτική, στη χαρακτική, στην κατασκευή κοσμημάτων κ.ά.

Καναδάς

Ο όρος που προτιμάται περισσότερο για τους ιθαγενείς του σημερινού Καναδά είναι «Αυτόχθονες λαοί τού Καναδά». Σ' αυτούς περιλαμβάνονται τρεις κατηγορίες πληθυσμών: οι Ινουίτ ή Ινουί (κατοικούν στον Αρκτικό Κύκλο και παλαιότερα αποκαλούνταν Εσκιμώοι), οι Μετί (φυλή μιγάδων που δημιουργήθηκε κατά τον 17ο αιώνα από την επιμειξία με ευρωπαίους εποίκους) και τα «Πρώτα Έθνη» (όλοι οι υπόλοιπες ιθαγενείς φυλές που παλαιότερα αποκαλούνταν «Ινδιάνοι»).
[Επεξεργασία] Ηνωμένες Πολιτείες
Γυναίκα Ινουίτ

Οι ιθαγενείς πληθυσμοί των σημερινών Ηνωμένων Πολιτειών αποκαλούνται συνήθως Αμερικανοί Ινδιάνοι, αλλά πιο πρόσφατα αναφέρονται και ως Ιθαγενείς Αμερικανοί των Ηνωμένων Πολιτειών. Αποτελούν το 2% του πληθυσμού, αριθμώντας περίπου τα έξι εκατομμύρια.

Μεξικό
Τα εδάφη του σημερινού Μεξικού αποτελούσαν πατρίδα για πολλούς ιθαγενείς πολιτισμούς πριν την άφιξη των Ευρωπαίων "κονκισταδόρες":
τους Ολμέκους στις ακτές του Κόλπου του Μεξικού, τους Ζαποτέκους και τους Μιξτέκους, τους Μάγια στη Γιουκατάν και, φυσικά, τους Αζτέκους, οι οποίοι κυριαρχούσαν στα κεντρικά και τα νότια της χώρας με επίκεντρο την πρωτεύουσά τους, Τενοτστιτλάν.

Σε αντίθεση με τη Βόρεια Αμερική, στις περιοχές αυτές οι πληθυσμοί δεν αφανίστηκαν, αλλά ύστερα από επιμειξίες σχημάτισαν τους κατοίκους των νέων αποικιών. Η διαφορά αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση του Μεξικού υιοθέτησε γλωσσικά και όχι φυλετικά κριτήρια για τον κοινωνικό διαχωρισμό του πληθυσμού. Περίπου το 60% του σημερινού πληθυσμού των χωρών αυτών προέρχεται από επιμειξίες, αλλά παραμένουν μέχρι σήμερα και κάποιες κοινότητες που είναι αμιγώς ινδιάνικες.
Παρά το γεγονός ότι οι κάτοικοι του Μεξικού είναι περήφανοι για τη φυλετική κληρονομιά τους, οι σύγχρονοι ιθαγενείς Μεξικανοί αποτελούν στόχους φυλετικών διακρίσεων. Στη μεξικάνικη επαρχία, ιθαγενείς κοινότητες έχουν τεθεί στο περιθώριο της κοινωνικής ανάπτυξης για περισσότερο από 500 χρόνια.
Πληθυσμοί με αμιγώς ινδιάνικες ρίζες στη Λατινική Αμερική.(Source : World Fact book 1999)

Μπελίζ
Περίπου το 45% του πληθυσμού του Μπελίζ προέρχεται από επιμειξίες ιθαγενών και Ευρωπαίων. Το 10% του πληθυσμού έχει αμιγώς ινδιάνικες ρίζες από το λαό των Μάγια.

Γουατεμάλα
Οι ιθαγενείς της Γουατεμάλα προέρχονται από τους Μάγια και αποτελούν το 45% του πληθυσμού. Γύρω στο 40% του πληθυσμού μιλάει μια ινδιάνικη γλώσσα, αλλά οι ιθαγενείς αυτές γλώσσες, που αριθμούν πάνω από 20, δεν έχουν αναγνωριστεί επισήμως.

Κολομβία
Οι ιθαγενείς στην Κολομβία αποτελούν μια μικρή μειονότητα 700.000 κατοίκων , οι οποίοι όμως προέρχονται από 85 διαφορετικές φυλές. Στους ιθαγενείς αναγνωρίστηκαν κάποια συλλογικά δικαιώματα με το Σύνταγμα του 1991.
Ιθαγενείς αρχηγοί ινδιάνικων κοινοτήτων στη Βραζιλία.

Αργεντινή
Στην Αργεντινή, υπάρχουν 403.000 ιθαγενείς Αμερικανοί, περίπου δηλαδή το 1% του συνολικού πληθυσμού, οι οποίοι ανήκουν σε διάφορες φυλές.

Βολιβία
Στη Βολιβία, περίπου 2,5 εκατομμύρια κάτοικοι μιλούν τη γλώσσα Κέτσουα, 2,1 εκατομμύρια μιλούν τη γλώσσα Αϊμάρα, ενώ λίγες εκατοντάδες χιλιάδες μιλούν τη γλώσσα Γκουαρανί. Οι γλώσσες έχουν αναγνωριστεί, ωστόσο δεν υπάρχουν επίσημα έγγραφα στις γλώσσες αυτές και όσοι κάτοικοι δε μιλούν την επίσημη γλώσσα, τα ισπανικά, αντιμετωπίζουν κοινωνικές διακρίσεις. Ωστόσο, η συνταγματική μεταρρύθμιση το 1997 αναγνώρισε τη Βολιβία σαν πολυεθνική και πολυγλωσσική κοινωνία και ξεκίνησε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Το 2005, εκλέχτηκε ως Πρόεδρος για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας ένας ιθαγενής Αϊμάρα, ο Έβο Μοράλες.

Περού
Οι περισσότεροι Περουβιανοί είναι ιθαγενείς ή προέρχονται από επιμειξίες. Ο καταφανής ρατσισμός στο Περού έχει προκαλέσει την αύξηση της φτώχειας και της εγκατάλειψης των ιθαγενών πληθυσμών και των κοινοτήτων τους. Το Περού έχει το δεύτερο μεγαλύτερο πληθυσμό ιθαγενών στη Νότια Αμερική και οι ινδιάνικες παραδόσεις κι έθιμα έχουν διαμορφώσει τον τρόπο ζωής και αντίληψης των Περουβιανών σήμερα.

Άλλες περιοχές
Οι ιθαγενείς πληθυσμοί αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού στη Βολιβία και στο Περού, ενώ κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε όλα τα κράτη που υπήρξαν προηγουμένως ισπανικές αποικίες. Εξαιρέσεις αποτελούν η Κόστα Ρίκα, η Κούβα, το Πούερτο Ρίκο, η Αργεντινή, η Δομινικανή Δημοκρατία κι η Ουρουγουάη.

Από τα όρη Αντιρόντακ ως τις Μεγάλες Λίμνες, εκεί που σήμερα βρίσκονται οι πολιτείες της Πενσιλβάνια και της Νέας Υόρκης, ζούσε η πιο ισχυρή από τις νοτιοανατολικές φυλές, η Συνομοσπονδία των Ιροκουά, που περιλάμβανε τους Μοϊκανούς (Άνθρωποι του Πυρόλιθου), τους Ονέϊδα (Άνθρωποι της Πέτρας), τους Ονοντάγκα (Άνθρωποι του Βουνού), τους Καγιούγκα (Άνθρωποι της Ακτής) και τους Σενέκα (Άνθρωποι των Μεγάλων Λόφων) τους οποίους ένωνε μια κοινή γλώσσα, η γλώσσα ιροκουά.

Αυτή ιδρύθηκε από τον προφήτη Deganawida ή αλλιώς τον Μεγάλο Ειρηνοποιό και τον Hiawatha.
Σύμφωνα με το όραμα του αρχηγού των Μοϊκανών, Hiawatha , ο θρυλικός Deganawida είπε στους Ιροκουά :

"Δενόμαστε μαζί, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου τόσο σφιχτά και σχηματίζοντας ένα κύκλο τόσο ισχυρό, που αν ένα δέντρο έπεφτε επάνω του δεν θα μπορούσε να τον κλονίσει ή να τον σπάσει, έτσι ώστε οι ανθρωποί μας και τα εγγόνια τους να παραμείνουν στον κύκλο με ασφάλεια , ειρήνη και ευτυχία"

DEGANAWIDAH ΚΑΙ HIAWATHA

Ο μύθος του Deganawida λέει για μία γυναίκα με την κόρη της που κατάφεραν να ξεφύγουν απ'τον πόλεμο καταφεύγοντας στα δάση. Σ'ένα ονειρό της μάνας ο Μεγάλος Αρχηγός του Ουρανού της είπε ότι η κόρη της θα έχει μία θεϊκή γέννα και το παιδί της θα έχει μία ειδική αποστολή να φέρει την ειρήνη στους ανθρώπους.

Το παιδί ονόματι Deganawidah μεγάλωσε στο δάσος και όταν ενηλικιώθηκε ξεκίνησε να διαδώσει το Καλό Μήνυμα, την Ισχύ και την Ειρήνη ,τρεις ξεχωριστές έννοιες που μαζί θα ένωναν τις φυλές των Ιροκουά.
Ο Deganawidah με ένα κανό από άσπρη πέτρα διέσχισε τη λίμνη Οντάριο. Όταν οι Ιροκουά τον είδαν να επιπλέει σε μία βάρκα από πέτρα, μείνανε έκπληκτοι , κι όταν ακούσανε το μυνημά του παρατήσανε τα όπλα τους και υιοθετήσανε τις φιλειρηνικές του αντιλήψεις.

Οι πιο γνωστές απο τος ινδιάνικες φυλές είναι οι εξής

APACHE ,
ABENAKI,
ASSINIBOIN ,
ARIKARA ,
ATSINA ,
ARAPAHO ,
ACHOMAWI ,

BLACKFOOT

CROWS ,
CHEYENNE ,
CAYUSE ,
CHINOOKAN ,
CHIMAKUM ,
CHIPEWYAN ,
CHEYENNE ,
CREE ,
COMANCHE ,

DIEGUENOS ,

HAVASUPAI ,
HIDATSA ,
HAIDA ,
HOPI ,
HUPA ,

JICARILLAS ,

KLICKITAT ,
KUTENAI ,
KWAKIUTIL ,
KAROK ,
KLAMATH ,
KATO ,
KOTZEBUE
KERES ,

MAIDU ,
MIWOK ,
MARICOPA ,
MANDAN ,
MOHAVE ,

NAVAHO ,
NEZ PERCES ,
NOOTKA ,
NUNIVAK ,

OTO ,

PIMA ,
PAPAGO ,
PIEGAN ,
POMO ,
PAIUTE ,

QAHATIKA ,
QUILLIUTE ,

SIOUX ,
SALISH ,
SHASTA ,
SHOSHONEANS ,
SARSI ,

TRIBES ,
TOLAWA ,
TUTUTNI ,
TIWA ,
TANO ,
TEWA ,

UMATILLA ,

WICHITA ,
WALAPAI ,
WALLAWALLA ,
WILLAPA ,
WIYOT ,
WAILAKI ,
WAILAKI ,
WASHO ,
WINTUM ,

YUMA ,
YAVAPAI ,
YANKTONAI ,
YAKIMA ,
YUROK ,
YUKI ,
YUKI ,
YOKUTS ,

ZUNI ,

Όσοι απο εσας θα θέλατε, μπορείτε να βοηθησετε,
γράφωντας μερικά λόγια για την κάθε μια φυλή.

Θα αναφερθούμε σε όσες περισσότερες μπορούμε.
Αυτοί οι άνθρωποι, αξίζουν τον σεβασμό μας,
άσχετα με το χρώμα του δέρματος τους και την γλώσσα που μιλούν.

Αυτοί οι άνθρωποι, που για πολλούς είναι ΄κατώτερης ποιότητας΄,
έχουν περισσότερο ήθος και σεβασμό προς όλα τα πλάσματα της Γης...
πολύ περισσότερο απο τον πιο ευγενή λευκό...

Υπομονή και θα τα πούμε όλα στην συνέχεια...

Apaches

Οι Apache (από μια λέξη των Zuni που σημαίνει "εχθρός") είναι βορείου Αμερικής Ινδιάνικη φυλή από τα νοτιοδυτικά. Το όνομα που έχουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους είναι Inde, ή Nde ("η φυλή"). Μαζί με τους Navajo, είναι ταξινομημένοι ως ότι ανήκουν στη νότια γλωσσολογική οικογένεια των Αthapascan.

Οι Apache στοιχειοθετήθηκαν από έξι περιφερειακές ομάδες: τους Δυτικούς Apache, τους Chiricahua, τους Mescalero, τους Jicarilla, τους Lipan, και τους Kiowa Apache. Κάθε ομάδα είχε φτιαχτεί από πολυάριθμες τοπικές ομάδες.

Με το γάμο, οι άντρες συνήθως έμεναν με τους συγγενείς της γυναίκας τους. Οι μητριαρχικές φυλές υπήρχαν στους Δυτικούς Apache, που βασιζόντουσαν περισσότερο στην καλλιέργεια απ’ ότι άλλες φυλές. Όλοι οι Apache βασίζονταν πρωταρχικά στο κυνήγι και στο μάζεμα των φρούτων του κάκτου και άλλων άγριων φυτών.

Οι Δυτικοί Apache (Coyotero) από παράδοση κατείχαν στο μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής Arizona και περιελάμβαναν τα White Mountain, το Cibuecue, το San Carlos, και τις Βόρειες και Νότιες ομάδες των Tonto. Οι Chiricahua κατείχαν το νοτιοδυτικό New Mexico, την νοτιοανατολική Arizona, και τις παρακείμενες Μεξικανικές πολιτείες των Chihuahua και των Sonora.

Οι Mescalero (Faraon) ζούσαν ανατολικά του Rio Grande στο νότιο New Mexico, με τον ποταμό Pecos σαν το ανατολικό τους σύνορο. Οι Jicarilla (Tinde) εκτείνονταν εδαφικά πέρα από το νοτιοανατολικό Colorado, το νότιο New Mexico, και το βορειοδυτικό Texas, με τους Lipan να κατέχουν περιοχή απευθείας προς τα ανατολικά των Jicarilla.

Μέχρι το 1750, η πίεση των Comanche ανάγκασε τους Jicarilla και τους Lipan να κινηθούν νότια προς το Rio Grande. Οι Kiowa Apache (Gataka), που συναναστρέφονταν από καιρό με τους Kiowa, μια φυλή των πεδιάδων, εκτείνονταν στις νότιες πεδιάδες του Colorado, την Oklahoma, και το Texas.

Μέχρι το 1688 οι ομάδες των Apache συνήθως συμπλήρωναν τις οικονομίες τους από το κυνήγι και την καλλιέργεια με επιδρομές στα καταλύματα των Ισπανών και, αργότερα, των Αμερικανών αποίκων που μετανάστευαν κινούμενοι δυτικά.

Πέτυχαν τη μεγαλύτερη φήμη τους σαν πολεμιστές ανταρτοπόλεμου υπερασπιζόμενοι τα βουνίσια εδάφη τους υπό τους αρχηγούς των Chiricahua, τον Cochise, τον Geronimo, τoν Mangas Coloradas, τον Victorio, και τον Juh. Η παράδοση του Geronimo και του Juh το 1886 σηματοδότησε την αρχή της αντίστασης των Apache.

Σήμερα οι Apache κατοικούν σε καταυλισμούς στο New Mexico και στην Arizona, με μερικούς Chiricahua, Lipan, και Kiowa Apache στην Oklahoma. Το 1680 ο πληθυσμός των Apache υπολογίστηκε στους 5.000, το 1989 περίπου σε 30.000, από τους οποίους οι περισσότεροι ζούσαν σε καταυλισμούς.

Ενώ μένουν σε αλλαγμένες οικονομικές συνθήκες, οι Apache στους καταυλισμούς έχουν διατηρήσει πολλές από τις παραδοσιακές κοινωνικές και ιεροτελεστικές δραστηριότητές τους.

Coshise
"Σκληρό Ξύλο - στη γλώσσα των Chiracahua Apache
Chiricahua - Apache Chief (1812-1874)

Λίγα είναι γνωστά για τους προγόνους του Cochise, μόνο ότι ήταν απόγονος μιας μεγάλης σειράς αρχηγών και ανατράφηκε έτσι, ώστε να ακολουθήσει τα βήματά τους. Αν και οι Apache αρχηγοί δεν κληρονομούσαν τις θέσεις τους, αλλά μάλλον τις κέρδιζαν δείχνοντας τις ικανότητές τους και επηρεάζοντας τους άλλους, ο γιος ενός μεγάλου αρχηγού είχε ιδιαίτερη μεταχείριση και μια δυνατή ευκαιρία να γίνει και ο ίδιος αρχηγός.

Τελετές και τελετουργικά συνόδευαν τους Αpache σε κάθε στάδιο της ζωής τους-από τη γέννησή τους ως το θάνατό τους. Όταν ο Cochise ήταν περίπου τεσσάρων ημερών (ένα μαγικό νούμερο για τους Αpache), ένας “shaman”, ή Άνθρωπος Γιατρός θα είχε φτιάξει μια ειδική κούνια γι’ αυτόν γνωστή σαν “tosch” και θα έβαζε μαζί ένα σακκουλάκι με γύρη ή το νύχι ενός “humminbird” για να τον προστατεύει από τις κακές δυνάμεις.

Όταν θα μάθαινε να περπατάει, μια άλλη τελετή θα γιόρταζε το πρώτο του ζευγάρι μοκασσίνια, και την επόμενη Άνοιξη ένα τελετουργικό θα γινόταν για το πρώτο του κόψιμο μαλλιών. Καθένα από αυτά τα γεγονότα και εκατοντάδες άλλα ήταν κοινωνικές περιπτώσεις καθώς ήταν μέρος της θρησκείας των Αpache, με γλέντι, χορό και πολύ τραγούδι.

Ο Cochise διδάχτηκε τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των Apache, μόλις ήταν ικανός να τις καταλάβει. Από ιστορίες που του έλεγαν οι γονείς του, γνώρισε το Θεό των Apache, τον Usen, την Άσπρη Βαμμένη Γυναίκα (The White Painted Woman), το Παιδί του Νερού (Child of the Water), τα Πνεύματα των Βουνών (The Mountain Spirits) και τη δύναμη που λεγόταν “Power” που μαινόταν πριν το σύμπαν να περιληφθεί σε όλα τα πράγματα.

Η Δύναμη βρισκόταν στα πάντα, αλλά ήταν επίσης πιθανό ο Usen να ανταμείψει με το δώρο της Δύναμης ένα άτομο, δίνοντάς του ειδικές επιδεξιότητες και προαίσθηση. Ο Cochise έλαβε πολλά δώρα Δύναμης και οι Apache πίστευαν ότι ήταν αυτά τα δώρα που του επέτρεψαν να γίνει ένας επιτυχημένος πολεμιστής και αρχηγός.

Οι Apaches πίστευαν σε πολλά είδη Δύναμης-μερικά καλά και μερικά κακά-και αισθανόντουσαν ότι αυτές οι δυνάμεις βρίσκονταν σε συνεχή σύγκρουση. Αυτή η ιδέα εξηγεί τους εχθρούς στη ζωή τους και την ανάγκη να αγωνιστούν να επιβιώσουν σε μια χώρα που αν και ήταν πολή όμορφη, παρουσίαζε συνεχείς προκλήσεις.

Καλές οντότητες γνωστές ως Mountain Spirits πιστευόταν ότι είχαν ζήσει στις σπηλιές στην πατρίδα του Cochise. Οι Apaches πίστευαν ότι αυτά τα πνεύματα ήταν πολλοί ειδικοί προστάτες και μπορούσαν να βοηθήσουν με σημαντικές τελετές. Κάθε επιχείρηση θα ήταν λιγότερο επικερδής χωρίς τη βοήθειά τους. Έτσι, οι Apaches ένιωθαν ένα δυνατό σύνδεσμο με τα βουνά στην πατρίδα τους. Το να τα αφήσουν σήμαινε να βρεθούν χωρίς τα Πνεύματα των Βουνών.
Αν και οι Apaches έμεναν κοντά στα Πνεύματα των Βουνών, μετακινούνταν αρκετά συχνά μέσα στην επικράτειά τους. Οι γυναίκες μάζευαν τα υπάρχοντά τους και κάθε φορά που σταματούσαν, έφτιαχναν ένα “wickiup”-μια μικρή καλύβα θολωτού σχήματος καλυμμένη με βούρτσισμα από ζωικό λίπος. Οι γυναίκες των Apache ήταν υπεύθυνες για τις περισσότερες από τις καθημερινές δουλειές. Αν και δε θα περίμενε κανείς από τον Cochise να μαγειρεύει ή να καθαρίζει σαν ενήλικας, το να δουλεύει μαζί με τη μητέρα του όταν ήταν παιδί του δίδαξε ένα πολύτιμο μάθημα. Έμαθε ποτέ να μην παίρνει τη συμβολή της γυναίκας στην οικογένεια σα δεδομένη.

Χωρίς αμφιβολία ο Cochise διδάχθηκε τη σημασία της αυστηρής πνευματικής και φυσικής πειθαρχίας, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά των Apache καθώς οι ζωές τους εξαρτώνταν από αυτή. Ο Cochise απομνημόνευσε κάθε βράχο, δέντρο και τρύπα στην περιοχή των Chiricahua. Ανέπτυξε υπομονή και αυτο-έλεγχο με το να στήνει ενέδρες σε ελάφια, που το δέρμα τους ήταν πολύτιμο στους Apaches, αλλά το κυνήγι τους ήταν πολύ δύσκολο.

Μερικές φορές όταν ένα κοπάδι από ελάφια βοσκούσε στα ανοιχτά, ένας πολεμιστής αναγκαζόταν να περάσει ώρες σερνόμενος στο έδαφος πίσω από τα αγριόχορτα για να πλησιάσει αρκετά. Αν και αυτό το είδος του κυνηγιού μπορούσε να γίνει απογοητευτικό, βοήθησε τον Cochise να αναπτύξει δολιότητα, που θα του χρησίμευε στις επιδρομές.
Όταν ήταν 17 ή 18, έγινε “dikohe” ή μαθητευόμενος πολεμιστής, και του δόθηκε άλλο όνομα. Ονομάστηκε Goci, αργότερα παραφράστηκε σε Cochise.

Οι Apaches είχαν διδαχθεί ότι “να πραγματοποιείς απροσδόκητα χτυπήματα” ή το να κλέβουν ύπουλα, ήταν ένας καλύτερος τρόπος για να μάθουν οι εχθροί σου ότι έχεις το πάνω χέρι, από τους σκοτωμούς που αναμφίβολα θα οδηγούσαν σε αντεκδίκηση και περισσότερη αιματοχυσία. Κατά τη εκτέλεση των συμφωνιών του, με τους Μεξικάνους και τους Αμερικάνους, έκλεβε άλογα κάτω από τη μύτη των εχθρών του, προσθέτοντας στη φήμη που είχε σαν άνθρωπος με πολλή δύναμη.

Ήταν μόνο αφότου η οικογένειά του και το έθνος του είχαν υποστεί πολλές απώλειες, που οι επιδρομές του μετατράπηκαν σε εκδίκηση, και ακόμα και τότε, ο Cochise επέστρεφε πολλά άλογα κλεμμένα από αποστάτες Αpaches όταν δεν είχε εγκρίνει τις ενέργειές τους. Κατά τη διάρκεια της ζωής του οι εκπληκτικές επιδεξιότητές του που είχε σαν πολεμιστής ενέπνευσαν το σεβασμό των ανθρώπων του και τον τρόμο των εχθρών του, αλλά και οι φίλοι και οι Ινδιάνοι τον είχαν για τίμιο άνθρωπο.

Στο τέλος η επιδεξιότητα του Cochise σα διπλωμάτη, βοήθησε τους ανθρώπους του να κρατήσουν τα εδάφη που τόσο αγαπούσαν. Πολλοί έχουν πει ότι ήταν ο πιο δυνατός αρχηγός Apache στην ιστορία. Στο θάνατό του, αναφέρθηκε ότι οι άνθρωποί του θρηνούσαν δυνατά για περισσότερο από μια μέρα. Μετά το θάνατό του, η Κυβέρνηση έσπασε την ιστορική συνθήκη που είχαν κάνει με τον Cochise και μετακίνησαν τους Chiricahua από την αρχαία πατρίδα τους με τα βουνά στη ζεστή, επίπεδη, ξηρή έρημο της Arizona.

Πολλοί αρνήθηκαν να πάνε, και μετά την ήττα τους, στάλθηκαν σε φυλακή στη Florida ή πέθαναν στην Oklahoma από φυματίωση ή άλλες ασθένειες. Για τους περισσότερους από τους Chiricahua, η μέρα που άφησαν τον καταυλισμό ήταν η τελευταία φορά που είδαν την πατρίδα τους.

Για περισσότερες πληροφορίες:
Cochise από τον Howard White, Καθηγητή της Ιστορίας, στο Πανεπιστήμιο Pepperdine.

Λόγια του Cochise

- Όταν ήμουν νέος περπάτησα σε όλη τη χώρα, ανατολικά και δυτικά, και δεν είδα άλλους ανθρώπους εκτός από τους Apaches. Μετά από πολλά καλοκαίρια περπάτησα ξανά και βρήκα μια άλλη φυλή ανθρώπων που είχαν έρθει να πάρουν τη χώρα. Πώς γίνεται αυτό;

- Είμασταν κάποτε ένας μεγάλος λαός που κάλυπτε αυτά τα βουνά. Ζούσαμε καλά: είχαμε ειρήνη. Μια μέρα ο καλύτερός μου φίλος πιάστηκε από ένα αξιωματικό των λευκών και με δολιότητα σκοτώθηκε. Επιτέλους οι στρατιώτες σας μου έκαναν ένα πολύ μεγάλο κακό, και εγώ και οι άνθρωποί μου βρεθήκαμε σε πόλεμο μαζί τους.

- Το χειρότερο μέρος από όλα είναι το Apache Pass. Εκεί ο αδερφός μου και οι ανηψιοί μου δολοφονήθηκαν. Τα σώματά τους κρεμάστηκαν και αφέθηκαν εκεί μέχρι που έγιναν σκελετοί. Τώρα οι Αμερικάνοι και οι Μεξικάνοι σκοτώνουν έναν Apache μόλις τον δουν. Έχω αντεπιτεθεί με όλη μου τη δύναμη.

- Οι άνθρωποί μου έχουν σκοτώσει Αμερικάνους και Μεξικάνους και έχουν πάρει την ιδιοκτησία τους. Οι απώλειές τους έχουν γίνει μεγαλύτερες από τις δικές μου. Έχω σκοτώσει δέκα λευκούς άντρες για κάθε σφαγμένο Ινδιάνο, αλλά ξέρω ότι οι λευκοί είναι πολλοί και οι Ινδιάνοι είναι λίγοι. Οι Apaches γίνονται λιγότεροι κάθε μέρα.

- Γιατί συμβαίνει οι Apaches να περιμένουν να πεθάνουν; Γιατί να κουβαλούν τις ζωές τους στα νύχια τους; Περιπλανούνται στους λόφους και στις πεδιάδες και θέλουν οι ουρανοί να πέσουν πάνω τους. Οι Apaches ήταν κάποτε ένα μεγάλο έθνος, τώρα είναι λιγοστοί, και εξ’ αιτίας αυτού θέλουν να πεθάνουν και γι’ αυτό κουβαλούν τις ζωές τους στα νύχια τους.

- Είμαι μόνος στον κόσμο. Θέλω να ζήσω σε αυτά τα βουνά, δε θέλω να πάω στο Tularosa. Είναι πολύ μακριά. Έχω πιει από τα νερά των Dragoon Mountains και με έχουν δροσίσει, δε θέλω να ζήσω εκεί.

- Κανείς δε θέλει την ειρήνη περισσότερο από μένα. Γιατί να με κλείσετε σε ένα καταυλισμό; Θα κάνουμε ειρήνη, θα την κρατήσουμε πιστά. Αλλά αφήστε μας να τριγυρίζουμε ελεύθερα όπως κάνουν οι Αμερικάνοι. Αφήστε μας να πηγαίνουμε όπου θέλουμε”.

Geronimo
(Chiricahua Apache (1829-1909)

Για τους Apaches, o Geronimo ενσάρκωνε την ουσία των αξιών τους, την επιθετικότητα και το κουράγιο απέναντι στις δυσκολίες. Αυτά τα χαρακτηριστικά ενέπνεαν φόβο στους αποίκους της Arizona και του New Mexico. Οι Chiricahuas ήταν κυρίως νομάδες ακολουθώντας τις εποχές, κυνηγώντας και καλλιεργώντας. Όταν το φαγητό γινόταν σπάνιο, ήταν το έθιμο να κάνουν επιδρομές σε γειτονικές φυλές. Οι επιδρομές και η εκδίκηση ήταν ένας έντιμος τρόπος ζωής ανάμεσα στις φυλές αυτής της περιοχής.

Μέχρι να αρχίσουν οι πρώτοι Αμερικανοί άποικοι να φτάνουν στην περιοχή, οι Ισπανοί είχαν οχυρωθεί στην περιοχή, έψαχναν πάντα για Ινδιάνους σκλάβους και Χριστιανούς προσηλυτιστές. Ήταν οι Ισπανοί που έκαναν επιδρομή και σκότωσαν τη νεαρή γυναίκα και το παιδί του Geronimo και σύμφωνα με μαρτυρίες, του προκάλεσαν τέτοιο μίσος για τους λευκούς που ορκίστηκε να σκοτώσει όσους περισσότερους μπορούσε.

Το 1876, ο στρατός των Η.Π. προσπάθησε να μεταφέρει τους Chiricahuas σε καταυλισμό, αλλά ο Geronimo δραπέτευσε στο Mexico διαφεύγοντας από τα στρατεύματα για πάνω από μια δεκαετία. Τα εντυπωσιακά δελτία τύπου υπερέβαλλαν τις ενέργειες του Geronimo, κάνοντας τον, τον πιο τρομακτικό και κακόφημο Αpache. Τους τελευταίους μήνες της εκστρατείας χρειάστηκαν πάνω από 5000 στρατιώτες και 500 ανιχνευτές για να βρουν το Geronimo και την ομάδα του.

Ο Geronimo τελικά παραδόθηκε μετά από την πίεση των οπαδών του το Σεπτέμβριο, αφού ο στρατός υποσχέθηκε πως μετά από μια χρονική περίοδο θα μπορούσε να επιστρέψει στην Arizona. Ο Geronimo και όσοι τον ακολουθούσαν στάλθηκαν με πλοίο στο St. Augustine, στη Florida όπου πολλοί πέθαναν από ελονοσία και φυματίωση. O Geronimo δεν είδε ποτέ ξανά την αγαπημένη του Arizona και πέθανε αιχμάλωτος πολλά χρόνια αργότερα σε ένα καταυλισμό στην Oklahoma.

Σοφά λόγια από τον Geronimo


- Με ζέστανε ο ήλιος, με νανούρισαν οι άνεμοι και μου έδωσαν καταφύγιο τα δέντρα όπως και άλλα μωρά Ινδιάνων.

- Ζούσα ειρηνικά όταν οι άνθρωποι άρχισαν να μιλούν άσχημα για μένα.

- Οι στρατιώτες ποτέ δεν εξήγησαν στην κυβέρνηση πότε ένας Ινδιάνος αδικήθηκε, αλλά ανέφεραν τα παραπτώματα των Ινδιάνων.

- Κάναμε όρκο να μην κάνουμε κακό ο ένας στον άλλον.

- Δε μπορώ να σκεφτώ ότι είμαστε άχρηστοι (άνευ σημασίας), διαφορετικά ο Θεός δε μας είχε δημιουργήσει.

- Υπάρχει ένας Θεός που μας κοιτάζει όλους από ψηλά. Είμαστε όλοι τα παιδιά ενός Θεού. Ο ήλιος, το σκοτάδι, οι άνεμοι όλοι ακούνε αυτό που έχουμε να πούμε.

- Όταν ήμουν παιδί, η μητέρα μου με έμαθε να γονατίζω και να προσεύχομαι στον Usen για δύναμη, υγεία, σοφία και προστασία.

- Μερικές φορές προσευχηθήκαμε σιωπηλά, μερικές φορές ο καθένας προσευχόταν δυνατά, μερικές φορές ένας ηλικιωμένος προσευχήθηκε για όλους μας στον Usen.

- Γεννήθηκα στα λιβάδια όπου ο άνεμος φυσούσε ελεύθερος και δεν υπήρχε τίποτα να σπάσει το φως του ήλιου. Γεννήθηκα εκεί όπου δεν υπήρχαν περιφράξεις.

Arapaho

Οι Arapaho, αν και διακεκριμένη φυλή, ήταν πολύ όμοιοι με τους στενούς συμμάχους τους, τους Cheyenne. Όπως οι Cheyenne, μιλούσαν μια γλώσσα Algonquin και κατάγονταν από τη σημερινή βόρεια Minessota. Μετανάστευσαν προς τα δυτικά και χωρίστηκαν σε Βόρεια και Νότια παρακλάδια. Το Βόρειο παρακλάδι έζησε στα υψίπεδα και ήταν περισσότερο συσχετισμένοι με τα ιστορικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο Fort Laramie. Οι Arapaho ήταν βουνίσιοι κυνηγοί βισόνων που εξαρτιόνταν από το βούβαλο για μεγάλο μέρος της διαβίωσής τους. Επίσης γιόρταζαν το Sun Dance.

Blackfoot

Οι Ινδιάνοι των Πεδιάδων της Βόρειας Αμερικής έζησαν για χιλιάδες χρόνια χωρίς άλογα. Ειδικότερα οι νομάδες Ινδιάνοι Blackfoot ήταν γνωστοί για τις σπουδαίες ικανότητές τους στο κυνήγι του τεράστιου βούβαλου πολύ πριν χτιστούν οι πρώτες πυραμίδες στην Αίγυπτο. Ήταν μετά την εισαγωγή το 1730 ενός ζώου που ονομάστηκε "τάρανδος-άλογο" για το μεγάλο μέγεθός του,

που οι φυλές Blackfoot έγιναν φημισμένες για τις ικανότητές τους με τα άλογα και συνέχισαν την κυριαρχία τους στα γειτονικά γκρουπ των Ιθαγενών Αμερικάνων καθώς εξωθούνταν δυτικά προς τα βουνά Rocky. Είχαν τη φήμη άγριων πολεμιστών και μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα έλεγχαν μια τεράστια περιοχή που εκτεινόταν από το βόρειο Saskatchewan έως τα πιο νότια νερά του Missouri.

Ήταν επίσης γνωστοί σαν η δυνατότερη και η πιο επιθετική στρατιωτική δύναμη στις βορειοδυτικές πεδιάδες, εμποδίζοντας τους λευκούς, τους οποίους θεωρούσαν λαθροθήρες, να σφετεριστούν τη γη τους και τους φυσικούς τους πόρους για ένα τέταρτο του αιώνα ("Blackfoot" Britannica Online).

Αλλά το τέλος του 19ου αιώνα βρήκε ένα πληθυσμό αποδεκατισμένο από την σχεδόν πλήρη εξαφάνιση του βούβαλου και από τις επαναλαμβανόμενες επιδημίες ευλογιάς και ιλαράς. Και αν και ακόμα βασίζονταν στη γη, οι εναπομείναντες εξαναγκάσθηκαν να κινηθούν σε καταυλισμούς από την πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και τοποθετήθηκαν τυφλά σε ένα τρόπο ζωής που του έλειπε η κοινωνική συνεκτικότητα και κατέληξε στην αποδυνάμωση των θεσμών των ιθαγενών και των πολιτιστικών πρακτικών.

Οι Ινδιάνοι Blackfoot της Alberta και της Montana χωρίστηκαν σε τρεις στενά συνδεδεμένες φυλές που μιλούσαν Algonkian: τους Piegan, τους Blood και τους Siksika, ή τους καθαυτό Blackfoot. Το όνομα Blackfoot πιστεύεται ότι προήρθε από την αλλαγή χρώματος των μοκασσινιών από τις στάχτες.

Ήταν τυπικοί Ινδιάνοι των πεδιάδων στο ότι ήταν νομαδικοί κυνηγοί-συγκεντρωτές που ζούσαν σε σκηνές (tepees) και επιβίωναν κυρίως από τα βουβάλια, οι ξεχωριστές ομάδες μάλιστα περιπλανιόντουσαν πεζοί για να ακολουθούν τα κοπάδια (Martin 1996). Άλλα ζώα όπως τα ελάφια και τα μικρά θηράματα συνέβαλαν στη διατροφή, όπως και τα λαχανικά που μάζευαν. Τα ψάρια ήταν άφθονα αν και τρώγονταν μόνο σε εποχές μεγάλης ανάγκης, όπως όταν τα βουβάλια ήταν σπάνια.

Ένα κανονικού μεγέθους βουβάλι έδινε μεγάλη ποσότητα κρέατος, περίπου 700 κιλά. Όταν ήταν φρέσκο το έψηναν σε σούβλα, ή το έβραζαν μέσα σε προβιά προσθέτοντας καυτές πέτρες από τη φωτιά για να φτιάξουν μια πλούσια σούπα. Το υπόλοιπο κρέας ή κοβόταν σε λεπτές φέτες και ξεραινόταν στον ήλιο για να γίνει παστό, ή γινόταν «pemmican», μια τροφή πλούσια σε πρωτεΐνη που αποτελείτο από ξεραμένο κρέας που το έκαναν σκόνη και το ανακάτευαν με λειωμένο λίπος βούβαλου και μούρα.

Και τις δύο τροφές τις έβαζαν σε σάκους από σκοινί και έμεναν φαγώσιμες για χρόνια. Σχεδόν τίποτα από το βουβάλι δεν πετιόταν. Τα κόκαλα μετατρέπονταν σε εργαλεία και τα κέρατα γίνονταν δοχεία, τα νεύρα χρησιμοποιούνταν σα κλωστή και το δασύτριχο τρίχωμα πλεκόταν σε καπίστρια. Οι οπλές γίνονταν κουδουνίστρες ή βράζονταν για να φτιάξουν κόλλα. Τα τομάρια του ζώου προμήθευαν στους Ινδιάνους τα περισσότερα ρούχα τους ενώ ράβοντάς τα μεταξύ τους έφτιαχναν τα καλύμματα των σκηνών (Ottawa 1996).


Οι γυναίκες ειδικεύονταν στη βυρσοδεψία των δερμάτων, μια μακρόχρονη και κουραστική διαδικασία. Αυτή η διαδικασία θεωρείτο τόσο σπουδαία που κάθε γυναίκα κρινόταν σε μεγάλο βαθμό από την ποιότητα και την ποσότητα των δερμάτων που έφτιαχνε. Ακόμα και η απλή επεξεργασία για το φτιάξιμο των μοκασσινιών ήταν μια εξαντλητική διαδικασία που απαιτούσε και οι δύο μεριές του δέρματος να ξυθούν μέχρι να λειανθούν τελείως, το μαλακό δέρμα χρειαζόταν μια βδομάδα για να παρασκευασθεί.

Οι γυναίκες έφτιαχναν και τις σκηνές, και γι αυτό είχαν και την ιδιοκτησία τους. Επιπρόσθετα από την παρασκευή κρεάτων και δέρματος οι γυναίκες έφτιαχναν όπλα, ασπίδες, εργαλεία, τύμπανα και πίπες, αν και οι άντρες ήταν οι πρωταρχικοί κυνηγοί (Ottawa 1996).

Οι στρατιωτικοί σύλλογοι είχαν τη σημαντική λειτουργία της αστυνόμευσης και της ρύθμισης της ζωής στην κατασκήνωση καθώς και την οργάνωση της άμυνας. Αυτοί οι στρατιωτικοί σύλλογοι των Blackfoot, γνωστοί σαν «aiinikiks», ή «All-Comrades», είχαν ιδιότητα μέλους μόνο με αγορά και η προώθηση στους διάφορους συλλόγους γινόταν με διαβαθμίσεις ηλικίας.

Ένας άντρας μπορούσε να πουλήσει την ιδιότητα μέλους σε ένα νεαρότερο άντρα και μετά να αγοράσει την ιδιότητα μέλους ενός μεγαλύτερου σε ένα άλλο κατάλληλο σύλλογο κάθε τέσσερα χρόνια. Η διαβάθμιση ηλικίας στους συλλόγους των αντρών ήταν μια αρχή για οργάνωση μεταξύ των εθιμοτυπικών γκρουπ, που διαφορετικά θα τους έλειπε η κοινωνική διαστρωμάτωση εξαιτίας της απουσίας του καταμερισμού εργασίας ή άλλης οικονομικής ανισότητας. Κάθε σύλλογος είχε το δικό του ξεχωριστό τραγούδι και χορό.

Τα μέλη των συλλόγων Blackfoot φορούσαν καπέλα φτιαγμένα από τα άσπρα χειμωνιάτικα δέρματα των κουναβιών, το γεμάτο με φτερά καπέλο φοριόταν μόνο από λίγους σημαντικούς αρχηγούς των Sioux. Άσπρα φτερά αετού με αιχμηρές, μαύρες κορυφές ήταν πολυτίμητα και, όταν φοριόνταν στα μαλλιά, συμβόλιζαν πράξεις γενναιότητας.

Κάθε φυλή Blackfoot ήταν χωρισμένη σε αρκετές κυνηγετικές ομάδες που οδηγούνταν από ένα ή περισσότερους αρχηγούς και αρκετούς συμβούλους. Η ιδιότητα μέλους της ομάδας ήταν αρκετά ρευστή και η αρχηγία ήταν πολύ ανεπίσημη. Η επιτυχία στον πόλεμο και η τελετουργική εμπειρία ήταν τα προσόντα για την αρχηγία, και όσο ο επικεφαλής έδινε προνόμια στους ανθρώπους του θα έμεναν μαζί του.

Αλλά αν η γενναιοδωρία του χαλάρωνε τα μέλη ήταν ελεύθερα να φύγουν. Οι ομάδες ξεχειμώνιαζαν ξεχωριστά σε κοιλάδες με ποτάμια και συγκεντρωνόντουσαν κάθε καλοκαίρι για να παρακολουθήσουν το Sun Dance. Υπήρχε επίσης ένας αρχηγός για καθεμιά από τις τρεις γεωγραφικές φυλές: τους Piegan, τους Blood, και τους Blackfoot.

Delaware (Lenape)

Το όνομα DELAWARE δόθηκε στους ιθαγενείς που κατοικούσαν στην κοιλάδα του ποταμού Delaware κατά τη διάρκεια της Αγγλικής αποικιοκρατίας του Κυβερνήτη Lord de la Warr. Στη δική τους γλώσσα είναι LENAPE (len-ah'-pay) που σημαίνει «Ο Λαός» και ανήκουν στην Algonquian γλωσσική ομάδα. Ήταν ανάμεσα στους πρώτους Ινδιάνους που ήρθαν σε επαφή με τους Ευρωπαίους (Ολλανδούς, Άγγλους, και Σουηδούς) το 1600.

Θεωρούνταν μια φυλή "Παππούς" (Οι Delaware ονομάζονται «Παππούδες» από τις άλλες φυλές Algonquin γιατί πιστεύεται ότι είναι το παλιότερο και αυθεντικό έθνος Algonquin nation.) της οποίας η δύναμη, θέση, και πνευματική παρουσία έπαιζε το ρόλο μεσάζοντα και έλυνε διαμάχες μεταξύ ανταγωνιστικών φυλών.

Γνωστοί ήταν επίσης και για την αγριότητά τους και την επιμονή τους σαν πολεμιστές, όμως είναι καταγραμμένοι, σαν άνθρωποι που επέλεξαν το μονοπάτι του συμβιβασμού με τους Ευρωπαίους, συνθηκολογώντας με τον William Penn για την ανατολική Pennsylvania και υπογράφοντας την πρώτη Ινδιάνικη συνθήκη με τις Η.Π. Α (17 Σεπτεμβρίου, 1778).

Ανάμεσα σε πόλεμο και ειρήνη οι Lenape συνέχισαν να δίνουν τα εδάφη τους και να μετακινούνται δυτικά (Delaware, New Jersey, Pennsylvania, Ohio, και Indiana). Ένα μικρό τμήμα των Delaware το έσκασε στον Canada κατά τη διάρκεια μιας περιόδου ακραίου κατατρεγμού (1790) και σήμερα κατοικούν σε δύο μικρές περιοχές στην επαρχία του Ontario (Moraviantown και Munsee).

Μέχρι το 1820 πέρασαν από τον ποταμό Mississippi στο Missouri και, κατά τη διάρκεια των επόμενων 40 χρόνων, έκαναν 13 συνθήκες που καθίδρυσαν ένα καταυλισμό στο Kansas και τελικά μια τελευταία μετακίνηση στην Ινδιάνικη Επικράτεια το 1866.

Η συμφωνία που έκαναν το 1867 με τους Cherokees τους επέτρεψε να αγοράσουν μια περιοχή να κατοικήσουν σαν Delaware μέσα στο Έθνος των Cherokee. Από τότε έμειναν στη σημερινή Washington και στις κομητείες Nowata της Oklahoma και έχουν διατηρήσει με συνέχεια την πολιτιστική και κυβερνητική τους ταυτότητα.

Οι Delaware σήμερα φτάνουν τους 10.000 και βρίσκονται στην Bartlesville όπου η κυβέρνηση της φυλής χειρίζεται προγράμματα υπηρεσιών. Μια μικρή αυτοδύναμη ομάδα Delaware (οι Absentees) βρίσκονται στο Anadarko, της Oklahoma σε εδάφη που διαχειρίζονται από κοινού με τους Wichitas και τους Caddos.

Έχει γίνει μια πρόσφατη αναβίωση στα πολιτισμικά προγράμματα (γλώσσα, τραγούδι, και κοινωνικός χορός) που έχει ευχαριστήσει τους λίγους εναπομείναντες καθαρόαιμους lders που φοβούνταν πολιτισμική εξάλειψη.

Οι Delaware διώχτηκαν από την πατρίδα τους από Ευρωπαίους αποίκους. Ταξίδεψαν δυτικά περίπου στα 1700 για να ξεφύγουν από τους Ευρωπαίους αποίκους. Οι Iroquois κατέκτησαν τους Delaware και τους έλεγαν "γυναίκες." Αυτό σήμαινε ότι οι Delaware δεν είχαν το δικαίωμα να πουλούν γη ή να κάνουν πόλεμο - σύμφωνα με τους Iroquois.

Κάποιοι Delaware πήγαν να ζήσουν στο ανατολικό Ohio κατά μήκος του ποταμού Muskingum και κάποιοι έζησαν στο βορειοδυτικό Ohio κατά μήκος του ποταμού Auglaize. Οι Delaware του Ohio έγιναν δυνατοί και δε φοβόντουσαν πλέον τους Iroquois.

Οι πολιτικές συμμαχίες άλλαξαν με τον καιρό. Οι Delaware ήταν σύμμαχοι των Γάλλων μέχρι που οι Βρετανοί έμποροι μετακόμισαν στο Ohio γύρω στο 1740. Οι Γάλλοι ώθησαν τους Βρετανούς έξω από το Ohio και οι Delawares αναγκάστηκαν να συμμαχήσουν με τους Γάλλους ξανά μέχρι τη νίκη των Βρετανών στον πόλεμο μεταξύ Γάλλων και Ινδιάνων. Όμως καθώς οι εμπορικές θέσεις των Γάλλων έγιναν Βρετανικά οχυρά οι Ινδιάνοι του Ohio συσπειρώθηκαν για να πολεμήσουν τους Βρετανούς.

Κατά τη διάρκεια της Αμερικάνικης Επανάστασης οι Delaware ήταν σύμμαχοι των Αμερικάνων. Οι Αμερικάνοι έφτιαξαν το Οχυρό Laurens στην κοιλάδα Tuscarawas για να προστατέψουν τα χωριά των Delaware. Όμως, πριν ακόμα τελειώσει ο πόλεμος, κάποιοι άνθρωποι των συνόρων μισούσαν τους Delaware τόσο δυνατά όσο και οποιουσδήποτε άλλους Ινδιάνους.

Το 1782, μια ομάδα Αμερικάνικης Πολιτοφυλακής σκότωσαν ενενήντα έξι γέρους άντρες, γυναίκες, και παιδιά στη Χριστιανική Ιεραποστολή Moravian του Gnadenhutten. Αυτό το γεγονός έγινε γνωστό ως Η Σφαγή του Gnadenhutten. Η κτηνωδία της σφαγής έστρεψε πολλούς Delaware εναντίον των Αμερικάνων. Φαινόταν ότι δεν είχε σημασία ποιος θα κέρδιζε στους πολέμους των λευκών, αφού οι Ινδιάνοι θα έχαναν έτσι και αλλιώς .

Ο Στρατηγός Anthony Wayne νίκησε τους Delaware και άλλους Ινδιάνους του Ohio στη μάχη του Fallen Timbers το 1794. Παρέδωσαν τα περισσότερα από τα εδάφη τους στο Ohio με την υπογραφή της Συνθήκης του Greenville.

Το 1829 οι Η.Π.Α ανάγκασαν τους Delaware να παραδώσουν τον τελευταίο καταυλισμό τους στο Ohio. Στάλθηκαν να ζήσουν σε ένα καταυλισμό στο Kansas.

Διάσημος Ινδιάνος Delaware
White Eyes

CHEYENNE

Το όνομα Cheyenne προέρχεται από την Γαλλική λέξη chien, «σκύλος,» εξαιτίας της συνήθειας που είχαν να τρώνε σκύλους. Οι Cheyenne αυτοαποκαλούνταν Tis-Tsis-Tas, το οποίο σημαίνει «οι Άνθρωποι.» Πρόκειται για μία φυλή από την πεδιάδα Algonquian Plains, που ήρθαν στα λιβάδια περνώντας από τις Μεγάλες Λίμνες πριν περίπου διακόσια με τριακόσια χρόνια. Kατοικούσαν στην περιοχή των μεγάλων πεδιάδων δυτικά του Μississippi και ανατολικά των βουνών Rocky.

Όμως, οι Cheyenne δεν έμεναν πάντα στις μεγάλες πεδιάδες. Αρχικά, οι Cheyenne κατοικούσαν στη δασόφυτη περιοχή στη κοιλάδα του Mississippi, εκεί που βρίσκεται σήμερα η νοτιοανατολικά Minnesota. Οι δασόβιοι Sioux, οι Assisiboine και οι Cree τους ανάγκασαν να μετακινηθούν δυτικά. Ζούσαν σε tepees και ήταν κυνηγοί βουβαλιών, άριστοι καβαλάρηδες και γενναίοι πολεμιστές. Είχαν στενές σχέσεις με τις δυτικές φυλές των Lakota και πολέμησαν μαζί τους στο Little Bighorn ενάντια στον Custer.

Οι Cheyenne μετακινήθηκαν στις περιοχές με τα λιβάδια και άρχισαν να φτιάχνουν αγροκτήματα όπως οι γείτονές τους, οι Mandan και οι Hidatsa που ήταν φυλές που μιλούσαν Sioux. Εδώ οι Cheyenne είχαν μόνιμα χωριά που αποτελούνταν από σπιτάκια φτιαγμένα με χώμα. Είχαν μια ασφαλή διαβίωση με τις σοδειές τους και το κοινοτικό κυνήγι.

Όμως, ο πόλεμος και η ασθένεια οδήγησαν τους Cheyenne να αφήσουν την καθιστική ζωή για μια νομαδική ζωή που έγινε υποφερτή με την εισαγωγή των αλόγων. Τα πολυάνθρωπα, άσχημα αεριζόμενα σπιτάκια από χώμα "ήταν παγίδες θανάτου για ένα πληθυσμό που δεν είχε καμία φυσική ανοσία στην ευλογιά και στην ιλαρά"

Αφού πέρασαν τον ποταμό Missouri, οι Cheyenne αντιμετώπισαν τους Sutai, μια φυλή που μιλούσε μια μορφή Algonkin, όπως και οι Cheyenne. Οι γλώσσες, αφού και οι δύο ήταν Algonkin, ήταν κατανοητές. Οι Sutai έγιναν σαν μια ομάδα μαζί με τους Cheyenne. Στην περιοχή των πεδιάδων, και μαζί με τους Sutai, οι Cheyenne έγιναν ένας συγκεντρωμένος πληθυσμός κυνηγιού.

Μία ομάδα, υπό την διοίκηση του Dull Knife και του Little Wolf, έκανε μία ηρωική πορεία επιστροφής στα εδάφη τους και τελικά εγκαταστάθηκαν στον καταυλισμό Lame Deer στην Μοντάνα. Ένα άλλο μέρος της φυλής, οι Νότιοι Cheyenne, παρέμεινε στην Oklahoma.

Οι Cheyenne ζούσαν σε μια πεδιάδα δίπλα σε ένα κοπάδι βουβάλων. Στο ίδιο μέρος ζούσε κι ένα όμορφο πουλί και κάθε φορά που οι πολεμιστές πήγαιναν για κυνήγι, το πουλί πέταγε ψηλά και προειδοποιούσε τους βούβαλους πως έρχονταν οι Ινδιάνοι να τους σκοτώσουν έτσι ώστε οι βούβαλοι να μπορούν να φεύγουν. Μέρα με την μέρα η φυλή υπέφερε από την πείνα μέχρις ότου ένας πολεμιστής αποφάσισε να κάνει κάτι γι αυτή την κατάσταση,

έτσι ένα βράδυ πήγε στο λιβάδι και έσκαψε έναν λάκκο. Μπήκε μέσα στον λάκκο και τον κάλυψε από πάνω με κομμάτια κρέας και χόρτο και έπειτα έβαλε ένα δόλωμα πάνω στην παγίδα. Την επόμενη μέρα το πουλί είδε το δόλωμα και προσγειώθηκε πάνω στην παγίδα. Ο πολεμιστής άρπαξε το πουλί και έδεσε ένα κομμάτι σχοινί στο πόδι του. Μετά απείλησε το πουλί με τιμωρία, όμως το πουλί παρακάλεσε και ικέτεψε και είπε πως δεν θα προειδοποιούσε ξανά τα βουβάλια και έτσι ο πολεμιστής το ελευθέρωσε.

Το όμορφο πουλί πέταξε στον ουρανό και μετά γελώντας κοροϊδευτικά στον πολεμιστή του είπε: «Σε γέλασα, σε γέλασα. Θα προειδοποιήσω πάλι τα βουβάλια». Τότε ο πολεμιστής τραβώντας το σκοινί έριξε στην γη το πουλί από τον ουρανό που πέταγε και του είπε πώς αυτή την φορά θα το τιμωρούσε.
Ο πολεμιστής έφτιαξε φωτιά και γύρναγε το πουλί πάνω από τον καπνό συνέχεια και έτσι έχουμε το ΚΟΡΑΚΙ.


Παροιμία των Cheyenne

"Ένα έθνος κατακτάται, μόνο όταν οι καρδιές των γυναικών του λιγοψυχήσουν.
Τότε το έθνος σβήνει, όσο γενναίοι κι αν είναι οι πολεμιστές του
κι όσο ισχυρά κι αν είναι τα όπλα τους"

CHEYENNE ,
Black Kettle
(1813 -1868)

Οι λίγες βιογραφικές λεπτομέρειες που είναι γνωστές για τον αρχηγό των Southern Cheyenne τον Black Kettle, από τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειές του να διασφαλίσει μια ειρήνη με τιμή για τους ανθρώπους του, παρ’ όλες τις υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν και τις επιθέσεις ενάντια στην ίδια του τη ζωή, τον περιγράφουν σαν ένα σπουδαίο ηγέτη με ένα σχεδόν μοναδικό όραμα της δυνατότητας για συνύπαρξη μεταξύ της λευκής κοινωνίας και της κουλτούρας των πεδινών.

Ο Black Kettle έζησε στη τεράστια περιοχή στο Δυτικό Kansas και το Ανατολικό Colorado, που είχαν εγγυηθεί στους Cheyenne σύμφωνα με τη συνθήκη του Fort Laramie το 1851. Σε διάστημα λιγότερο από μια δεκαετία, ο πυρετός χρυσού που ξέσπασε το 1859 στο Pikes Peak, δημιούργησε μια πληθυσμιακή έκρηξη στο Colorado, και αυτό οδήγησε σε επεκτατικές παρεμβάσεις από τους λευκούς στη γη των Cheyenne. Ακόμα και ο επίτροπος των Η.Π. για τους Ινδιάνους παραδέχθηκε ότι “Έχουμε στην ουσία πάρει την κατοχή της χώρας και στερήσαμε τους Ινδιάνους από τα μέσα επιβίωσης στα οποία ήταν συνηθισμένοι”.

Αντί να εκδιώξει τους λευκούς αποίκους, η Κυβέρνηση προσπάθησε να επιλύσει την κατάσταση, απαιτώντας από τους Southern Cheyenne να υπογράψουν μια νέα συνθήκη με την οποία έδιναν όλα τα εδάφη τους και θα κρατούσαν μόνο ένα μικρό καταυλισμό στο Sand Creek στο νοτιοανατολικό Colorado. Ο Black Kettle, φοβούμενος ότι η συντριπτική στρατιωτική δύναμη των Η.Π. θα κατέληγε σε ένα ακόμα λιγότερο ευνοϊκό διακανονισμό, συμφώνησε με τη συνθήκη το 1861 και έκανε ό,τι μπορούσε για να διασφαλίσει την υπακοή των Cheyenne.

Πάντως όπως αποδείχθηκε, ο καταυλισμός του Sand Creek δε μπορούσε να κρατήσει τους Ινδιάνους υποχρεωμένους να ζήσουν εκεί. Τελείως ακατάλληλη για γεωργία, η στείρα έκταση γης, ήταν κάτι περισσότερο από έδαφος ανάπτυξης επιδημιών που γρήγορα μεταδόθηκαν στις κατασκηνώσεις των Cheyenne.

Μέχρι το 1862 το κοντινότερο κοπάδι βουβαλιών ήταν πάνω από 200 μίλια μακριά. Πολλοί Cheyenne, ειδικά νέοι άνδρες, άρχισαν να εγκαταλείπουν τον καταυλισμό για να εκμεταλλευτούν τα ζώα και τα αγαθά κοντινών αποίκων και περαστικών επιβατικών τρένων. Μια τέτοια επιδρομή, την Άνοιξη του 1864 εξόργισε τόσο τους λευκούς του Colorado που εξαπέλυσαν την πολιτοφυλακή τους που άνοιξε πυρ κατά της πρώτης ομάδας Cheyenne που έτυχε να συναντήσουν. Πάντως κανείς από τους Ινδιάνους της ομάδας δεν είχε λάβει μέρος στην επιδρομή, και ο αρχηγός της ομάδας πλησίαζε την πολιτοφυλακή για διαπραγματεύσεις, όταν άρχισαν οι πυροβολισμοί.

Το συμβάν πυροδότησε μια άτακτη εξέγερση των Ινδιάνων στις Μεγάλες Πεδιάδες, καθώς Ινδιάνοι από τους Comanche στο Νότο, μέχρι τους Lakota στο Βορά, εκμεταλλεύτηκαν την ανάμειξη του στρατού στον Εμφύλιο και ανταπέδωσαν προς εκείνους που είχαν κάνει τις παρεμβάσεις στα εδάφη τους. Ο Black Kettle, πάντως κατανοούσε πολύ καλά την ανωτερότητα του στρατού των λευκών, για να υποστηρίξει τον πόλεμο. Μίλησε με τον τοπικό στρατιωτικό αρχηγό στο Fort Weld στο Colorado και πίστεψε ότι είχε εξασφαλίσει την υπόσχεση ασφάλειας με αντάλλαγμα πως θα οδηγούσε την ομάδα του πίσω στον καταυλισμό του Sand Creek.

Αλλά ο συνταγματάρχης John Chivington, αρχηγός του Third Colorado Volunteers, δεν είχε καμιά πρόθεση να τιμήσει μια τέτοια υπόσχεση. Τα στρατεύματά του είχαν αποτύχει στην προσπάθειά τους να βρουν μια ομάδα Cheyenne για να πολεμήσουν, έτσι όταν έμαθε ότι ο Black Kettle είχε επιστρέψει στο Sand Creek, επιτέθηκε στην ανύποπτη κατασκήνωση την αυγή, στις 29 Νοεμβρίου του 1864.

Περίπου διακόσιοι Cheyenne πέθαναν στη σφαγή που ακολούθησε, πολλοί από αυτούς γυναίκες και παιδιά, και μετά τη σφαγή, οι άνδρες του Chivington ακρωτηρίασαν σεξουαλικά και έγδαραν (scalped) πολλούς από τους νεκρούς, αργότερα παρουσίαζαν τα λάφυρά τους στα πλήθη που ζητωκραύγαζαν στο Denver.

Σαν από θαύμα ο Black Kettle διέφυγε από τον κίνδυνο στη σφαγή του Sand Creek, ακόμα και όταν επέστρεψε να σώσει τη σοβαρά τραυματισμένη γυναίκα του. Και ίσως από μεγαλύτερο θαύμα, συνέχισε να συμβουλεύει για ειρήνη, όταν οι Cheyenne, επιχείρησαν να αντεπιτεθούν με μεμονωμένες επιδρομές σε επιβατικά τρένα και κοντινά ράντσα. Μέχρι τον Οκτώβριο του 1865, αυτός και άλλοι Ινδιάνοι αρχηγοί είχαν ρυθμίσει μια ταραγμένη ανακωχή στις πεδιάδες, υπογράφοντας μια νέα συνθήκη που αντάλλασσε τον καταυλισμό του Sand Creek για καταυλισμούς στο νοτιοδυτικό Kansas αλλά στερούσε από τους Cheyenne την πρόσβαση στους περισσότερους κυνηγετικούς τόπους του Kansas που τόσο επιθυμούσαν.

Μόνο ένα μέρος του έθνους των Southern Cheyenne ακολούθησε τον Black Kettle και τους άλλους στους νέους καταυλισμούς. Μερικοί αντί για αυτό κατευθύνθηκαν βόρεια για να ενωθούν με τους Northern Cheyenne στην περιοχή των Lakota. Πολλοί απλά αγνόησαν τη συνθήκη και συνέχισαν να περιφέρονται στα προγονικά εδάφη.

Αυτό το τελευταίο γκρουπ, αποτελούμενο κυρίως από νεαρούς πολεμιστές συμμάχησε με ένα πολεμικό αρχηγό των Cheyenne τον Roman Nose, εξόργισαν την Κυβέρνηση με την άρνησή τους να υπακούσουν τη συνθήκη που δεν είχαν υπογράψει, και ο Στρατηγός William Tecumseh Sherman ξεκίνησε μια εκστρατεία για να τους αναγκάσει να πάνε στα εδάφη που τους αναλογούσαν. Ο Roman Nose και οι οπαδοί του αντεπιτέθηκαν με σθένος, και η απομάκρυνση που ήρθε σαν αποτέλεσμα, σταμάτησε όλη την κίνηση στο Δυτικό Kansas για ένα χρονικό διάστημα.

Σε αυτό το σημείο, οι διαπραγματευτές της κυβέρνησης ήθελαν να μεταφέρουν για μια ακόμη φορά τους Cheyenne, αυτή τη φορά σε δύο μικρότερους καταυλισμούς στην Ινδιάνικη περιοχή (σημερινή Oklahoma), όπου θα λάμβαναν ετήσιες προμήθειες φαγητού και προμηθειών.

Ο Black Kettle ήταν ξανά ανάμεσα στους αρχηγούς που υπέγραψαν τη συνθήκη, τη συνθήκη του Medicine Lodge το 1867, αλλά αφού οι άνθρωποί του είχαν εγκατασταθεί στο νέο καταυλισμό, δεν έλαβαν τις προμήθειες που τους είχαν υποσχεθεί και μέχρι το τέλος του χρόνου, όλο και περισσότεροι από αυτούς οδηγήθηκαν να ενωθούν με τον Roman Nose και την ομάδα του.

Τον Αύγουστο του 1868, ο Roman Nose, ηγήθηκε σε μια σειρά επιδρομές στις φάρμες του Kansas, που προκάλεσαν άλλη μία πλήρη στρατιωτική αντίδραση. Υπό τις διαταγές του Στρατηγού Philip Sheridan, τρεις φάλαγγες στρατιωτών, συνέκλιναν για να ξεκινήσουν μια χειμωνιάτικη εκστρατεία εναντίον των στρατοπέδων των Cheyenne, με το 7ο Ιππικό υπό τις διαταγές του George Armstrong Custer, ο οποίος είχε σχεδιαστεί να πάρει την ηγεσία της όλης εκστρατείας. Ξεκινώντας με χιονοθύελλα, ο Custer ακολούθησε τα ίχνη μιας μικρής ομάδας επιδρομέων προς ένα χωριό των Cheyenne στο Washita River, όπου και διέταξε επίθεση την αυγή.

Ήταν το χωριό του Black Kettle, που βρισκόταν και μέσα στα όρια του καταυλισμού των Cheyenne και με άσπρη σημαία που ανέμιζε πάνω από την ίδια τη σκηνή του αρχηγού. Παρόλα αυτά, στις 27 Νοεμβρίου του 1868, σχεδόν 4 χρόνια, μετά την ημέρα στο Sand Creek, τα στρατεύματα του Custer επιτέθηκαν, και αυτή τη φορά ο Black Kettle δε μπορούσε να δραπετεύσει:

“και ο αρχηγός και η γυναίκα του έπεσαν στην όχθη του ποταμού διάτρητοι από τις σφαίρες”, είπε ένας μάρτυρας, “οι στρατιώτες πέρασαν έφιπποι πάνω από τον αρχηγό, τη γυναίκα του και το άλογό τους όπως κείτονταν νεκροί στο έδαφος, και τα σώματά τους γέμισαν λάσπη από τους στρατιώτες που έκαναν έφοδο”. Ο Custer αργότερα ανέφερε ότι ένας οδηγός Osage πήρε το “σκαλπ” του Black Kettle.

Στο Washita, οι ελπίδες των Cheyenne ότι θα θεωρούσαν τους εαυτούς τους ανεξάρτητους, πέθαναν επίσης. Μέχρι το 1869, είχαν εκδιωχθεί από τις πεδιάδες και είχαν περιοριστεί στους καταυλισμούς.

Αμέσως μετά θα ακολουθήσει η Ινδιάνικη φυλή των Cherokee (cher-uh-kee).

Αν και η ιστορία τους είναι τεράστια, θα προσπαθήσουμε να
αναφερθούμε στα πιο σημαντικά γεγονότα αλλά και πρόσωπα
της φυλής.