Ήχοι Σιωπής . . . 2017

Η πόλη που γνώρισα, έχει γίνει μια άλλη,
καρδιές που ανάσαιναν, μετά βίας υπάρχουν,
τα πάντα αλλάξανε, μοναχά τα ακρογιάλι,
διαρκώς προσπαθεί, την αύρα του να χουν.

Κι αν όσα με γνώρισαν, γυρνούν και δικάζουν,
την έρημη γη, που διαρκώς αγναντεύω,
τα φώτα της πόλης, τα μάτια πειράζουν,
και μια σου εικόνα, στα πάντα γυρεύω.

Μες την άδεια πόλη, το γκρίζο διακρίνω,
αγώνας να μείνει, το φως εδώ γύρω,
μικραίνει ο χρόνος, τα όσα ελπίζω,
και μες το χειμώνα, λουλούδια θα σπείρω.

Ο δρόμος στενός, η βροχή δυναμώνει,
οι στάλες χορεύουν, και όλο κοιτάζω,
ο ήλιος θα δύσει σε λίγο νυχτώνει,
κι εγώ τη ζωή μας, ζητώ και φωνάζω.

Πώς να μείνω εδώ όσο κι αν το μυαλό μου,
το θέλει πολύ, η ψυχή μου λυπάται,
το βήμα βαρύ, μα για το καλό μου,
γοργά απομακρύνεται, μα θα το θυμάται…


Ounkas
01/2017

Πόσες φορές έχεις σκεφτεί, αετός να ήσουν,
ψηλά να πέταγες, κανείς μη σε πληγώνει,
τα φτερά ν άνοιγες, σε ανέμους να κυλήσουν,
να κοίταγες αργά – αργά, το χιόνι να παγώνει.

Πόσες φορές στο όνειρο, έγινες ένα αστέρι,
έφεγγες με τις σκέψεις σου, του ουρανού γωνιές,
μες το σκοτάδι χάριζες, ελπίδες που χες φέρει,
από μακριά και άκουγες, χαρούμενες φωνές.

Θυμάμαι εκείνη τη βραδιά, το δάσος που περνούσες,
φαντάστηκες πως ποταμός, ήσουν και απαλά,
πάνω σε φύλλα κίτρινα, το σώμα σου γλιστρούσες,
και γέμιζες τις ρίζες σου, με χώμα και κλαδιά.

Μια μέρα αναρωτήθηκες, τι θα θελα να ήμουν,
γιατί ποτέ δεν μ άκουσες, να πω τι έχω ζηλέψει,
από όλα όσα έχω δει και τα άλλα που θα γίνουν,
τι είναι αυτό που πιο πολύ, έχω εγώ πιστέψει.

Θάλασσα να ‘μουν θα ‘θελα, να κρύβεται το δάκρυ,
μια αστραπή να ήμουνα, να μην ψάχνω αχτίδες,
νερό να σβήνω τη φωτιά, πριν γίνουν όλα στάχτη,
εικόνα να ‘μουν της ψυχής, να δεις.. όσα δεν είδες..

Ounkas
01/2017

Μικρές στάλες που πέφτουν αργά,
ξεγελούν τη ψυχή, πως χορεύει,
βλέπει χρώματα, πολλά, ζωηρά,
μα σκιές είναι και μόνη παλεύει.

Πιστεύει πως όλα, θα γίνουν αλλιώς,
τις νύχτες στα άστρα, ονόματα δίνει,
μα ο χρόνος το ξέρει, γιατί είναι παλιός,
πως μόνο μια λάμψη, η ζωή απλά δίνει.

Εκεί που νομίζεις, πως φως θα φανεί,
ο ήλιος σου κρύβεται και σύννεφα φτάνουν,
δεμένη η καρδιά σου, από ένα σχοινί,
δακρύζουν τα όνειρα, που απόψε σε χάνουν.

Μια φλόγα κι αν άναψε, ζητάει πολλά,
για να σου χαρίσει, το φως που γυρεύεις,
μα κι αν συμφωνήσεις, το ξέρεις καλά,
μια αχτίδα θα δώσει, για όσα λατρεύεις.

Κι έτσι ταλαντεύεσαι, τις σκέψεις τρελαίνεις,
να δώσεις τα πάντα, για μία στιγμή?
ή να συνεχίσεις, αργά να πεθαίνεις,
μήπως και γεμίσεις, την όποια ρωγμή?...

Ounkas 2017

Χαμένο χαμόγελο, στο φως που πεθαίνει,
μαζί του η θάλασσα, στη στιγμή θα χαθεί,
η φωνή που ακουγόταν, ολοένα σωπαίνει,
η κλωστή που την κράταγε, έχει πλέον κοπεί.

Τα λόγια αλλιώτικα, όχι εκείνα που άκουσε,
κι η αυγή που λαχτάρησε ν ανατείλει… ένα ψέμα,
την αγάπη περίμενε, μα ένα δάκρυ συνάντησε,
και ο φάρος που άναβε, έσβησε μ ένα νεύμα.

Η ψυχή της αγρίμι, στις πλαγιές όλο τρέχει,
μακριά από βλέμματα, που γεννούν τις πληγές του,
καρδιάς χτύποι ακανόνιστοι, γιατί πάλι εκεί βρέχει,
μόνο στρώμα η καημοί και ομίχλη οι χαρές του…

Το βουνό που κοιτάζει, δέντρα κάτω ριγμένα,
αγκαλιάζει τη θλίψη κι όλο σύγκορμο τρέμει,
ένα αχνό της χαμόγελο, φύλλα χάμω θαμμένα,
σάκο γεμάτο λύπη, στη ζωή, πάντα σέρνει.

Κι αν κοιτάξει πιο πέρα, τα μάτια του καίνε,
απ του ήλιου το χνάρι, που εκείνη ματώνει,
ψίθυροι απ τους θάμνους, όλο ακούει να λένε,
ότι αρχίζει για όλους, για εκείνη τελειώνει…

Ounkas 2017

Της θάλασσας χώμα, στα δυό χωρισμένο,
μισό η γαλήνη, το γαλάζιο μαγεύει,
καράβι μεγάλο, σε λιμάνι δεμένο,
πανιά και κουπιά, στον ήλιο μαζεύει.

Το άλλο μισό, σκοτεινό, θυμωμένο,
σκοπεύει να πνίξει, ότι μπρος του βρεθεί,
αν δε με βυθίσει, δε με δει ηττημένο,
να μου το θυμάσαι, πως δε θα χαθεί!!

Θα χτυπά, θα βρυχάται, στη νύχτα θα αφήνει,
τα ίχνη απ τη μέρα, κομμάτια σπασμένα,
κι αν αντισταθείς, τίποτα δε θα μείνει,
ελπίδες και όνειρα, στα βράχια ριγμένα.

Να σε κάνω να δεις, προσπαθώ τη γραμμή,
που χωρίζει στα δύο, το νερό απ το κύμα,
απ τη μια ο αφρός και η ήσυχη ακτή,
απ την άλλη ο θυμός, της αβύσσου το βήμα.

Όσο μάχες θα δίνεις, τόσο εκείνο φοβάται,
κάνε φίλες τις στάλες, έτσι αυτό ησυχάζει,
δυό μαζί μαχητές, μέσα του δε χωράνε,
ξέρω η θλίψη σου απύθμενη, μα κι αυτό δεν κοπάζει..

Ounkas 2017

Μικρό κορίτσι, που τα βότσαλα μαζεύει,
άμμος απέραντη κι εκείνη, ένα ταξίδι,
στη σκέψη της, εικόνες που μπερδεύει,
λέξεις και πράξεις, σαν να παίζει ένα παιχνίδι.

Μέσα στο δάσος των ονείρων, να μετράει,
πεσμένα φύλλα, που ο αγέρας έχει αφήσει,
στα δυό της χέρια, τα κρατά και τα ρωτάει,
πόσο ακόμα η μοναξιά, θα τη σκορπίσει?

Μικρό κορίτσι, αφημένο στη βροχή,
όλοι οι άνθρωποι από πλάι της, έχουν φύγει,
μόνο το θρόισμα απ τα φύλλα, προσευχή,
μια μουσική, που ένας λυγμός τη πνίγει…

Γλάστρες πεσμένες, από ανέμους δυνατούς,
δέντρα που λύγισαν, τις ρίζες να αγγίξουν,
τόπος χωρίς αγγέλους και θνητούς,
κι ανάμεσα τους, οι σκιές που τον ορίζουν.

Μικρό κορίτσι, που αγναντεύει το κενό,
δάκρυα δεν έχει, ούτε είναι τρομαγμένο,
τεράστιες φλόγες, ξεπηδούν απ το στενό,
μα εκείνη στέκει, με το βλέμμα μαγεμένο.

Κοντά της θα θελα, να τρέξω, να της πω,
ότι εγώ, είμαι εδώ, δεν είναι μόνη,
μα όσα βήματα κι αν κάνω, όλο σκορπώ,
μια σκιά γίνομαι, που γύρω της απλώνει.

Ounkas 2017

Σκέπασε ο καπνός, της πόλης μου τα φώτα,
πυκνή ομίχλη, ταξιδεύει στα στενά,
στο νου μου έρχονται, τα όνειρα τα πρώτα,
που απ τον ήλιο, ήταν τόσο φωτεινά.

Τα σύννεφα χαμήλωσαν, από φωτιά γεμίζουν,
κάθε γωνιά, τούτης της άχρωμης ζωής,
η στάχτη κάνει, τα παράθυρα να τρίζουν,
βαραίνει ο ήχος, της πνιχτής αναπνοής.

Σπασμένες πέτρες, το ποτάμι σταματήσαν,
μετά από αιώνες, απέραντης δροσιάς,
μες την αυλή μου, τα ρόδα όλα λυγίσαν,
προσμένοντας, το μίσος της φωτιάς.

Σπουργίτια μάχονται, άνισα με ανέμους,
ψηλά να φτάσουν, πάνω απ όσα τα σκοτώνει,
βράχοι για χρόνια, στο χώμα ριζωμένους,
τους κομματιάζει σαν φτερά, τους εξοντώνει.

Οι τοίχοι έκλεισαν, το σπίτι μου μικραίνει,
σιγά σιγά… ούτε εμένα δεν χωρά…
αυτό το μίσος, το νιώθω δεν χορταίνει,
όσο γκρεμίζει… πιο γοργά θα προχωρά…

Ounkas 2017

Τόσα σκοτάδια πέρασε η ψυχή, για να μπορέσει,
τις τρικυμίες να νικά, το πόνο της να διώχνει,
μα σαν και τούτο που ρχεται, τα όνειρα να δέσει,
κάθε βραδιά και πιο πολύ, μες το γκρεμό τα σπρώχνει.

Άλλο, ποτέ μου, στο μυαλό, τόσο άγριο δεν θυμάμαι,
απ το λευκό να ξεπηδά και να το λούζει αγρύπνια,
εγώ κι αυτό παλεύουμε, κι οι δυό μας, δε χωράμε,
μέσα στην ίδια τη στιγμή, ψέμα μαζί κι αλήθεια.

Τόσα δάση απάτητα, η καρδιά εμπρός της βρήκε,
περπάτησε και κόπηκε, στα αγκάθια, σαν ανθός,
μα σαν ετούτο το θεριό, η ζωή ποτέ δεν είχε,
να θέλει κάθε μου χαράς, να σβήνει το όποιο φως.

Σαν το αγρίμι κάθεται, απέναντι κι ουρλιάζει,
σαν το γεράκι που ψηλά, πετά να βρει τροφή,
και μόλις λίγο ξεχαστώ, τη παγωνιά προστάζει,
να κατεβεί στο μέσα μου, απ την βουνοκορφή.

Κι όσο με βλέπει μάχομαι, τόσο πολύ θυμώνει,
την ύλη μου, τη σκέψη μου, θέλει να τα τσακίσει,
όσο νιώθει αντιστέκομαι, τόσο μίσος φορτώνει,
καλεί ανέμους και στοιχειά, να ‘ρθουν να με διαλύσει.

Για το κορμί αδιαφορώ, σ αυτό οι πληγές θα κλείσουν,
αλλά η ψυχή μου εύκολα, δεν θα παραδοθεί,
το ξέρει αυτό πολύ καλά, κι όσα θε να λυγίσουν,
την δυνατή ανάσα μου, να πάψει, να εκδιωχθεί…

Όλο το φθόνο μάζεψε, πάνω μου τον πετάει,
σαν κύμα ρίχνει τη φωτιά, σαν θάλασσα από λάβα,
είναι η μάχη η ύστατη, πάντα θε να νικάει,
μα θα αρνηθώ ως το τέλος μου, η καρδιά να γίνει σκλάβα…

Ounkas 2017