Η Ιστορία της Ποκαχόντας

Λέγονται πολλές ρομαντικές ιστορίες σχετικά με τις σχέσεις των πρώτων λευκών αποίκων με τους Ινδιάνους. Ανάμεσα στις πιο ενδιαφέρουσες είναι εκείνη της Ποκαχόντας, της κόρης του ξακουστού Ινδιάνου αρχηγού Ποουχάταν, του παλιού αδυσώπητου εχθρού των λευκών. Η Ποκαχόντας, που όταν ήταν παιδί συχνά έπαιζε με τους νεαρούς αποίκους, επισκεπτόταν κάποιον αρχηγό ονόματι Τζαπαζάους, όταν ένας Άγγλος λοχαγός, ο Άργκαλ,

τον δωροδόκησε με μία χάλκινη χύτρα για να του την παραδώσει. Στη συνέχεια ο Άργκαλ πήρε την Ποκαχόντας αιχμάλωτη στο Τζέιμσταουν, όπου κάποιος λευκός με το όνομα Τζον Ρολφ την παντρεύτηκε, αφού πρώτα εκείνη ασπάσθηκε το Χριστιανισμό. Αυτός ο γάμος έφερε ειρήνη ανάμεσα στον Ποουχάταν και στους Άγγλους - αποίκους στη Βιρτζίνια.

Όταν ο Ντέιλ επέστρεφε στην Αγγλία το 1616 πήρε μαζί του μερικούς Ινδιάνους. Η Ποκαχόντας, που τώρα ονομαζόταν «Λαίδη Ρεβέκα», και ο σύζυγός της βρίσκονταν μεταξύ των συνοδών. Η Ποκαχόντας αποκαλείτο πριγκίπισσα στην Αγγλία και απέσπασε μεγάλη προσοχή. Όμως, όταν επρόκειτο να επιστρέφει στην αποικία πέθανε, αφήνοντας ένα μικρό γιο.

Η γραφική εκδοχή του Λοχαγού Ναθάνιελ Πάουελ, που περιλαμβάνει όλα τα γνωστά γεγονότα της ιστορίας της Ποκαχόντας, αναφέρει ότι «Κατά τη διάρκεια εκείνης της εποχής, η Λαίδη Ρεβέκα, γνωστή ως Ποκαχόντας, κόρη του Ποουχάταν, χάρη στην επιμελή φροντίδα του Κυρίου Τζον Ραλφ, του συζύγου της, και των φίλων του, έμαθε να μιλά αρκετά καλά αγγλικά, προσηλυτίστηκε στο Χριστιανισμό και υιοθέτησε την τυπική και πολιτισμένη αγγλική συμπεριφορά.

Επίσης έφερε στον κόσμο ένα παιδί του, που το αγαπούσε βαθιά. Ο Θησαυροφύλακας και η Εταιρεία διατάχθηκαν να φροντίσουν για τη συντήρηση τόσο της ίδιας όσο και του γιου της. Επιπλέον διάφορα άτομα υφηλής κοινωνικής θέσης και ποιότητας της φέρθηκαν με ευγένεια. Πριν από την άφιξή της στο Λονδίνο, ο Λοχαγός Σμιθ, για να την τιμήσει εκ των προτέρων εξέθεσε τις αρετές της στην Αυτής Μεγαλειότητα τη Βασίλισσα και στην Αυλή της και έγραφε ένα μικρό κείμενο για τον ίδιο σκοπό προς τη Βασίλισσα. Παρατίθεται ένα απόσπασμά του ως ακολούθως:

"Προς την Υφηλοτάτη και Ενάρετη Πριγκίπισσα,
Βασίλισσα Άννα της Μεγάλης Βρετανίας

ΥΨΗΛΟΤΑΤΗ.

Η αγάπη που τρέφω για το Θεό μου, το Βασιλιά μου και τη Χώρα μου συχνά με έχει ενθαρρύνει να αντιμετωπίσω τους χειρότερους κινδύνους, ώστε τώρα η ειλικρίνεια με ωθεί να λάβω το θάρρος να εκθέσω στην Υψηλότητά σας τούτα τα λίγα λόγια. Εάν η αχαριστία είναι ένα θανατηφόρο δηλητήριο για όλες τις τίμιες αρετές, τότε θα είμαι ένοχος αυτού του εγκλήματος εάν παραλείφω κατά οποιοδήποτε τρόπο να σας ευχαριστήσω.

Επιτρέψτε μου όμως να αρχίσω,

Πριν από δέκα χρόνια, όταν βρισκόμουν στη Βιρτζίνια και αιχμαλωτίσθηκα από τις δυνάμεις του Βασιλιά Ποουχάταν, έτυχα ιδιαίτερης ευγένειας από αυτόν το σπουδαίο πρωτόγονο, ιδιαίτερα μάλιστα από το γιο του Ναντακουάους, το πιο ανδρείο, χαριτωμένο και τολμηρό πνεύμα που είδα ποτέ ανάμεσά τους, και την αδελφή του Ποκαχόντας, την αγαπημένη κόρη του Βασιλιά, που δεν ήταν παρά ένα παιδί δώδεκα ή δεκατριών χρόνων και της οποίας η συμπονετική και σπλαχνική καρδιά, μέσα στην απελπιστική κατάστασή μου, με έκανε να.τη σέβομαι. Εγώ ήμουν ο πρώτος Χριστιανός που αυτός ο περήφανος Βασιλιάς και οι βλοσυροί συνοδοί του είδαν ποτέ. Είχα υποδουλωθεί από βάρβαρες δυνάμεις.

Ωστόσο, μπορώ να πω ότι δε στερήθηκα τίποτα, μολονότι οι θανάσιμοι εχθροί μου είχαν τη δύναμη να το κάνουν εάν ήθελαν. Μετά από περίπου έξι εβδομάδες που πάχαινα ανάμεσα σε αυτούς τους πρωτόγονους αυλικούς, τη στιγμή της εκτέλεσής μου, εκείνη διακινδύνεψε για να με σώσει. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έπεισε τον πατέρα της ώστε μεταφέρθηκα με ασφάλεια στο Τζέιμσταουν. Εκεί βρήκα περίπου τριανταοκτώ πάμπτωχα και άρρωστα πλάσματα να κρατούν στην κυριαρχία τους όλες τις μεγάλες περιοχές της Βιρτζίνια. Τέτοια μάλιστα ήταν η αδυναμία αυτής της φτωχής Κοινοπολιτείας, ώστε εάν δε μας διέτρεφαν οι πρωτόγονοι, θα είχαμε λιμοκτονήσει. Και αυτή την ανακούφιση, φιλεύσπλαχνη Βασίλισσα, την οφείλαμε συνήθως στη Λαίδη Ποκαχόντας.

Παρά ταύτα, όταν με το πέρασμα του χρόνου η ευμετάβολη Τύχη έτρεψε την ειρήνη μας σε πόλεμο, αυτή η τρυφερή παρθένα εξακολουθούσε να μας επισκέπτεται και χάρη σε αυτήν είχαμε συχνά τρόφιμα και προμήθειες. Το εάν ήταν πολιτική του πατέρα της να τη χρησιμοποιήσει με αυτό τον τρόπο, ή εάν δρούσε ως όργανο του Θεού ή και εάν όλα αυτά προέρχονταν από την εξαιρετική στοργή της προς το έθνος μας, δεν γνωρίζω. Ωστόσο, για ένα πράγμα είμαι σίγουρος:

πως όταν ο πατέρας της, ακολουθώντας την καλύτερη τακτική και χρησιμοποιώντας πολλές δυνάμεις, θέλησε να με αιφνιδιάσει, ενώ εγώ διέθετα μόνο δεκαοκτώ άνδρες, η σκοτεινή νύχτα δεν την εμπόδισε να διασχίσει ατέλειωτα δάση και με υγρά μάτια να με ειδοποιήσει για να ξεφύγω από τη μανία του. Εάν όλα αυτά είχαν πέσει στην αντίληψη του πατέρα της, τότε θα την είχε σίγουρα σκοτώσει.

Ερχόταν λοιπόν συχνά στο Τζέιμσταουν τόσο ελεύθερα όσο και στην κατοικία του πατέρα της, και κατά τη διάρκεια των δύο ή τριών χρόνων (1608-9) εκείνη, υπό την καθοδήγηση του Θεού, εξακολουθούσε να συμβάλλει στη διάσωση αυτής της Αποικίας από το θάνατο, τη λιμοκτονία και την ολοκληρωτική σύγχυση, πράγματα που εάν είχαν τότε συμβεί, η Βιρτζίνια θα είχε μείνει όπως όταν την πρωτοείδε ο πρώτος άποικος.

Κατόπιν η κατάσταση άλλαξε και έλαβαν χώρα πολλά συμβάντα από τα οποία απουσίασα. Πάντως κατά τη διάρκεια ενός μακρόχρονου πολέμου, που έγινε ύστερα από την αναχώρησή μου, ανάμεσα στον πατέρα της και την Αποικία μας, δεν ακούστηκε τίποτα για αυτήν. Μετά από δύο περίπου χρόνια αιχμαλωτίσθηκε και παρέμεινε φυλακισμένη δύο χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο η Αποικία απελευθερώθηκε και συνάφθηκε ειρήνη.

Τελικά, απορρίπτοντας την προηγούμενη κατάστασή της παντρεύτηκε ένα Άγγλο ευγενή, με τον οποίο αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην Αγγλία. Πρόκειται για την πρώτη Χριστιανή εκείνου του έθνους των Ινδιάνων, την πρώτη ιθαγενή της Βιρτζίνια που μίλησε Αγγλικά ή απέκτησε παιδί από γάμο με ένα Άγγλο. Ένα ζήτημα που σίγουρα αξίζει να γίνει αντικείμενο προσοχής και κατανόησης μίας πριγκίπισσας.

Έτσι, φιλεύσπλαχνη Λαίδη, έχω διηγηθεί στη Μεγαλειότητά σας εκείνα για τα οποία, στον ελεύθερο χρόνο σας, η έγκυρη Ιστορία μας θα σας πληροφορούσε διεξοδικά και τα οποία συνέβησαν την εποχή της βασιλείας σας. Θα σας παρουσιάζονταν σίγουρα από μία πιο αξιόλογη πένα, αλλά όχι από μια περισσότερο τίμια καρδιά, καθώς μέχρι τώρα δεν ικέτεψα τίποτα από το κράτος ή από οποιονδήποτε.

Λάβετε υπόψη σας τη δική μου έλλειψη ικανότητας και τη δική της αξία. Η γέννησή σας σημαίνει εξουσία, η δική της σημαίνει αρετή, ανάγκη και απλότητα. Αποτολμώ, λοιπόν, να ικετεύσω ταπεινά τη Μεγαλειότητά σας να λάβει γνώση για αυτήν, παρόλο που αυτό γίνεται από κάποιον τόσο ανάξιο αφηγητή, όπως είμαι εγώ, και επειδή η κοινωνική θέση του άνδρα της δεν της δίνει τη δυνατότητα να παρουσιασθεί στη Μεγαλειότητά σας.

Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να σας τα αναφέρω αυτά. επειδή κανένας δεν την έχει γνωρίσει τόσο καλά όσο εγώ και επειδή πρόκειται για ένα μεγάλο πνεύμα, ανεξάρτητα από την κοινωνική της θέση. Εάν δε γιγόταν δεκτή σε αυτό το βασίλειο, τότε ίσως δικαιολογημένα θα μπορούσε να έχει ένα βασίλειο με τα δικά της μέσα, και η σημερινή αγάπη της για εμάς και τη Χριστιανοσύνη θα μπορούσε να μεταστραφεί σε περιφρόνηση και μανία που θα μετέτρεπε όλο το καλό στο χειρότερο κακό.

Αντίθετα, εάν μία Βασίλισσα τη θεωρούσε τόσο σπουδαία ώστε να τη δεχθεί, αυτό θα την τιμούσε περισσότερο ίσως από όσο φαντάζεται η ίδια. Εσείς που είστε τόσο ευγενική στους υπηρέτες και στους υπηκόους σας, θα τη γοητεύατε με ευχαρίστηση, εάν την κάνατε αγαπητή και της κάνατε εκείνη την τιμή Μεγαλειοτάτη που επιθυμούν περισσότερο από καθετί οι τίμιοι υπήκοοι του Βασιλιά».

Και ο Λοχαγός Πάουελ συνεχίζει:

«Το λίγο διάστημα που έμεινα στο Λονδίνο, διάφοροι αυλικοί και άλλοι, οι γνωστοί μου τη γνώρισαν και γενικά συμπέραναν ότι ο Θεός την είχε βοηθήσει πολύ, καθώς είχαν δει πολλές Αγγλίδες κυρίες που υστερούσαν μπροστά της σε αρετές και συμπεριφορά. Μάλιστα, όπως έχω ακούσει, τόσο ο Βασιλέας όσο και η Βασίλισσα την εκτίμησαν πραγματικά.

Συνοδευόταν μάλιστα από την εντιμότατη Κυρία ντε λα Ουάρ, τον εντιμότατο Λόρδο σύζυγό της και διάφορα άλλα ευγενή πρόσωπα στις δημόσιες εμφανίσεις της, προς μεγάλη ικανοποίηση και ευχαρίστησή της, κάτι που αναμφισβήτητα της άξιζε. Μακάρι να ζούσε για να επιστρέψει στη Βιρτζίνια.

"Ο Θησαυροφύλακας, το Συμβούλιο και ο Λόχος εφοδίασαν επαρκώς το Λοχαγό Σάμουελ Άργκαλ, τη Λαίδη Ποκαχόντας ή Ρεβέκα, το σύζυγό της και άλλους, για το ταξίδι με το πλοίο Γεώργιος. Αλλά ο Θεός ευαρεστήθηκε να πάρει αυτή τη νεαρή Λαίδη στο έλεός Του, όταν βρισκόταν στο Γκρέιβσεντ. Μάλιστα στις τελευταίες στιγμές της δεν επέδειξε λύπη για τον απροσδόκητο θάνατό της.

Αντίθετα, ήταν χαρά για τους παρατηρητές να την ακούν και να τη βλέπουν να αντιμετωπίζει το θάνατό της με τόσο θρησκευτικό και θεοσεβή τρόπο. Στη συνέχεια το μικρό της παιδί, ο Τόμας Ρολφ, έμεινε στο Πλίμουθ μαζί με τον Σερ Λιούις Στάκλι, που επιθυμούσε να το κρατήσει».