ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ

George Armstong Custer
(1839-1876)

Eκκεντρικός στη ζωή, ο George Armstrong Custer έχει παραμείνει μια από τις γνωστότερες φιγούρες στην Αμερικανική ιστορία και σαν λαϊκός μύθος πολύ μετά το θάνατό του στα χέρια των πολεμιστών Souix και Cheyenne στη μάχη του Little Bighorn.

Ο Custer γεννήθηκε στο New Rumley του Ohio, και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας με μια ετεροθαλή αδελφή στο Monroe του Michigan. Αμέσως μετά το γυμνάσιο γράφτηκε στη στρατιωτική ακαδημία του West Point, όπου απέτυχε απολύτως να διακριθεί με οποιοδήποτε θετικό τρόπο. Αρκετές μέρες αφότου αποφοίτησε τελευταίος στην τάξη του, απέτυχε στο καθήκον του ως αξιωματικός υπηρεσίας στο να αποτρέψει τον καυγά μεταξύ δύο σπουδαστών της ακαδημίας. Πέρασε από στρατοδικείο και απέφυγε την τιμωρία, μόνο λόγω της τεράστιας ανάγκης για αξιωματικούς εξαιτίας του ξεσπάσματος του εμφυλίου πολέμου.

Ο Custer τα πήγε πολύ καλά στον Εμφύλιο. Πήρε μέρος στην πρώτη μάχη του Bull Run και υπηρέτησε με καμάρι και ανωτερότητα στις εκστρατείες της Virginia και του Gettysburg. Αν και οι μονάδες του είχαν ιδιαίτερα μεγάλα ποσοστά απωλειών. Ακόμα και με τα στάνταρντς του αιματοβαμμένου εμφυλίου πολέμου, η άφοβη επιθετικότητά του στη μάχη, του κέρδισε το σεβασμό των διοικούντων στρατηγών και άρχισε να κερδίζει δημοσιότητα. Οι μονάδες ιππικού του, έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στον εξαναγκασμό υποχώρησης των δυνάμεων, του Στρατηγού της Ομοσπονδίας Robert E. Lee, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης ο Στρατηγός Philip Sheridan, αγόρασε και έκανε δώρο τον πίνακα παράδοσης στον Custer και στη σύζυγό του, Elizabeth Bacon Custer.

Toν Ιούλιο του 1866 ο Custer διορίστηκε αντισυνταγματάρχης στο 7ο ιππικό. Τον επόμενο χρόνο οδήγησε το ιππικό σε μια μπερδεμένη εκστρατεία εναντίον των Νότιων Cheyenne. Στα τέλη του 1867, ο Custer πέρασε από στρατοδικείο και τον έθεσαν σε διαθεσιμότητα, επειδή ήταν απών από το καθήκον του κατά τη διάρκεια της εκστρατείας. Ο Custer ισχυρίστηκε ότι ήταν το εξιλαστήριο θύμα για μια αποτυχημένη εκστρατεία και ο παλιός του φίλος, ο Στρατηγός Phil Sheridan συμφώνησε, επαναφέροντας τον στη θέση του το 1868. Για το στρατό ο Custer εξιλεώθηκε από την επίθεσή του το Νοέμβριο του 1868, εναντίον του Black Kettle, στις όχθες του ποταμού Washita.

O Custer στάλθηκε στο Northern Plains το 1873, όπου σύντομα έλαβε μέρος σε μερικές μικρές αψιμαχίες με τους Lakota στην περιοχή τουYellowstone. Τον επόμενο χρόνο, ηγήθηκε μιας αποστολής 1200 ατόμων στην περιοχή Black Hills, την κατοχή της οποίας οι Η.Π. είχαν υποσχεθεί στους Souix, 6 χρόνια πριν.

Το 1876, ο Custer είχε σχεδιαστεί να ηγηθεί κατά ένα μέρος στην εκστρατεία κατά των Souix, μαζί με τους John Gibbon και George Crook. Σχεδόν δεν τα κατάφερε, επειδή η μαρτυρία του το Μάρτιο σχετικά με την διαφθορά της Ινδιάνικης Υπηρεσίας, εξόργισε τόσο τον Πρόεδρο Ulysses S. Grant που του αφαίρεσε την αρχηγία και τον αντικατέστησε με τον Στρατηγό Alfred Terry. Η λαϊκή αγανάκτηση, όμως, ανάγκασε τον Grant να αντιστρέψει την απόφασή του. Ο Custer πήγε στη Δύση να συναντήσει το πεπρωμένο του.

Το αρχικό σχέδιο των Η.Π. για να νικήσει τους Sioux ήθελε τις τρεις δυνάμεις ενωμένες υπό την αρχηγία των Crook, Gibbon και Custer να παγιδεύσουν μεταξύ τους, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των Souix και των Cheyenne και να τους καταφέρουν μια συντριπτική ήττα. O Custer, όμως, προχώρησε πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι είχε διαταχθεί, και προσέγγισε ένα κατά τη γνώμη του, μεγάλο Ινδιάνικο χωριό το πρωινό της 25ης Ιουνίου, του 1876. H γρήγορη προώθηση του Custer, τον είχε μεταφέρει πολύ μπροστά από τις αργά κινούμενες ταξιαρχίες του πεζικού του Gibbon, και χωρίς να το ξέρει, οι δυνάμεις του Στρατηγού Crook είχαν γυρίσει προς τα πίσω εξαιτίας του Crazy Horse και της ομάδας του στο Rosebud Creek.

Στα πρόθυρα μιας, όπως νόμιζε ο ίδιος, σίγουρης και ένδοξης νίκης για τις Η.Π. και για τον εαυτό του, ο Custer διέταξε μια άμεση επίθεση στο Ινδιάνικο χωριό. Περιφρονώντας τις δυνάμεις των Ινδιάνων, χώρισε τις δυνάμεις του σε τρία μέρη, για να σιγουρευτεί ότι λίγοι Ινδιάνοι θα ξέφευγαν. Η επίθεση ήταν μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες των Η.Π., καθώς χιλιάδες πολεμιστές, Sioux, Cheyenne και Arapaho, εξανάγκασαν την ομάδα του Custer πίσω προς μια μεγάλη, σκονισμένη κορυφογραμμή παράλληλη του Little Bighorn, τους περικύκλωσαν, και σκότωσαν 210 από αυτούς.

H απερισκεψία του Custer, του κόστισε τη ζωή του, αλλά του έδωσε αιώνια φήμη. Η ήττα του στο Little Bighorn έκανε τη ζωή του, που διαφορετικά θα ήταν μια σκοτεινή στρατιωτική φιγούρα του 19ου αιώνα, το θέμα αναρίθμητων τραγουδιών, βιβλίων και πινάκων. Η χήρα του Elizabeth Bacon Custer, έκανε ό,τι μπορούσε για να αυξήσει αυτή τη φήμη, γράφοντας στοιχεία της ζωής του που τον περιέγραφαν όχι μόνο σαν στρατιωτική ιδιοφυία, αλλά, και σαν ένα εξευγενισμένο και καλλιεργημένο άνθρωπο, ένα προστάτη των τεχνών, και ένα νεαρό άνθρωπο του κράτους.

Αναρίθμητοι πίνακες - ο τελευταίος τόπος του Custer - έγιναν, συμπεριλαμβανομένου και ενός που διανεμήθηκε μαζικά από την παρασκευαστική εταιρεία Anheuser-Busch. Όλοι αυτοί οι πίνακες-και ο μη κατάλληλα ονομασμένος - the Custer massacre - απεικόνιζαν τον Custer σαν ένα γενναίο θύμα, περικυκλωμένο από αιμοδιψείς άγριους που σκοπό είχαν την εξόντωσή του. Ξεχασμένα ήταν τα γεγονότα ότι αυτός είχε αρχίσει τη μάχη όταν επιτέθηκε στο Ινδιάνικο χωριό, και ότι οι περισσότεροι Ινδιάνοι αναγκάστηκαν να παραδοθούν μέσα σε ένα χρόνο από το μεγαλύτερο θρίαμβό τους στο πεδίο της μάχης.

Oliver Otis Howard
(1830-1909)

Kαθ’ όλη τη μεγάλη στρατιωτική σταδιοδρομία του, ο Oliver Otis Howard κέρδισε δόξα από τη δύναμη των προσωπικών του ηθικών πεποιθήσεων τόσο συχνά όσο και από τη δύναμη των όπλων.

Γεννημένος στο Maine το 1830, ο Howard μορφώθηκε στο Κολέγιο Bowdoin, και μετά φοίτησε στη στρατιωτική ακαδημία West Point, όπου έγινε καθηγητής μαθηματικών στα μέσα της δεκαετίας του 1850. Ήταν στο μεταίχμιο αλλαγής σταδιοδρομίας για να γίνει υπουργός όταν ξέσπασε ο Εμφύλιος. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, διοίκησε στρατεύματα στη πρώτη μάχη του Bull Run, στο Fair Oaks (όπου βαριά τραύματα οδήγησαν στον ακρωτηριασμό του δεξιού του χεριού), στη δεύτερη μάχη του Bull Run, στο Fredericksburg, στο Chancellorsville και στο Gettysburg.

Ακόμα και στη μάχη, ο Ηoward ήταν τόσο σταυροφόρος της ηθικής όσο και πολεμιστής, επιμένοντας οι στρατιώτες του να παρευρίσκονται στην προσευχή και σε συναντήσεις εγκράτειας. Μετά τον πόλεμο, διορίσθηκε επικεφαλής του Freedman Bureau, το οποίο είχε σχεδιαστεί για να προστατεύει και να βοηθά τους πρόσφατα ελευθερωμένους σκλάβους. Σε αυτή τη θέση, ο Howard γρήγορα κέρδισε την περιφρόνηση των λευκών του Νότου και πολλών Βορείων για την καθόλου απολογητική υποστήριξη της ψήφου των μαύρων και τις προσπάθειές του να διανείμει γη σε Αφρικανο-Αμερικάνους.

Ήταν επίσης άφοβος στο να εκφράζει την πεποίθησή του ότι η πλειοψηφία των λευκών Νοτίων θα ήταν ευτυχείς να δουν το θεσμό της δουλείας να αποκαθίσταται. Ακόμα και στην προσωπική του ζωή προάσπιζε την ελευθερία και την ισότητα για τους πρώην σκλάβους, δουλεύοντας για να κάνει την εκλεκτή του Washington, D.C., φυλετικά ολοκληρωμένη και βοηθώντας να βρεθεί ένα τελείως μαύρο κολέγιο στην περιφέρεια της Columbia, που σύντομα ονομάστηκε Πανεπιστήμιο Howard προς τιμή του.

Το 1872, ο Howard έφερε ένα παρόμοιο θάρρος και μια αίσθηση υποχρέωσης στην Αμερικανική Δύση όταν στάλθηκε από τη διοίκηση του Grant να συναντηθεί με τον αρχηγό των Chiricahua Apache, τον Cochise και να φέρει ένα τέλος στον δεκαετή αντάρτικο πόλεμο εναντίον των Αμερικανών αποίκων. Ταξιδεύοντας σχεδόν μόνος του, ο Howard μπήκε στο φρούριο του αρχηγού των Apache και εξασφάλισε μια συμφωνία ειρήνης, με το να του υποσχεθεί ένα καταυλισμό της επιλογής του.

Άλλοι στρατηγοί και επίσημοι του δημοσίου καταδίκασαν ότι είδαν σαν υπερ-γενναιόδωρους όρους σε αυτή τη συμφωνία, αλλά η υπόσχεση του Howard στηρίχτηκε από ένα εκτελεστικό διάταγμα που έβαζε στην άκρη σχεδόν όλη την νοτιοανατολική γωνία της επικράτειας της Arizona σαν καταυλισμό των Chiricahua στον οποίο, ο Cochise και ο λαός του θα μπορούσαν να ζήσουν με ελάχιστη παρέμβαση του στρατού.

Πέντε χρόνια αργότερα, το 1877, ο Howard αντιμετώπισε μια διαφορετική κατάσταση στο Oregon, όπου στάλθηκε να πείσει την ομάδα των Nez Perce του αρχηγού Joseph να αφήσει τη γενέτειρα γη στην κοιλάδα Wallowa για να πάνε στον καταυλισμό που τους είχε παραχωρηθεί στο Lapwai, του Idaho. Ο Howard βρέθηκε να συμφωνεί με τον αρχηγό Joseph ότι ο λαός του δεν είχε ποτέ υπογράψει μια συνθήκη που να έλεγε ότι θα εγκατέλειπε τη γενέτειρα γη, αλλά σύμφωνα με την κρίση του Howard, αυτό δεν άλλαζε το γεγονός ότι το ανατολικό Oregon δεν ήταν πλέον ένα μέρος όπου οι Ινδιάνοι θα μπορούσαν να περιπλανούνται ελεύθερα.

Αφού η προσφορά του να αγοράσει την κοιλάδα απορρίφθηκε, ο Howard ξεκαθάρισε ότι θα χρησιμοποιούσε δύναμη για να μετακινήσει τους Nez Perce όπως είχε εντολή. Και παρά τις συμπάθειές του για την ομάδα του Joseph, δε δίστασε να στείλει τα στρατεύματά του εναντίον τους όταν πολεμιστές Nez Perce σκότωσαν αρκετούς λευκούς αποίκους στην περιοχή. Παρόλα αυτά, ο Howard ποτέ δεν έχασε την επαφή με το βαθύτερο ηθικό θέμα σε αυτή την αντιπαράθεση, και μετά την παράδοση του Joseph, ήταν ντόμπρος, ανάμεσα στους αξιωματικούς που είχαν διαφωνήσει χωρίς επιτυχία ότι θα έπρεπε να επιτραπεί στην ομάδα του Joseph, να επιστρέψουν στο σπίτι τους.

Η στρατιωτική σταδιοδρομία του Howard μετά τον πόλεμο των Nez Perce συμπεριλάμβανε υπηρεσία σαν επόπτης στη στρατιωτική ακαδημία του West Point και σαν αξιωματικός διοίκησης στο Τμήμα του Platte και στο τμήμα της Ανατολής. Στα τελευταία του χρόνια και αφότου αποσύρθηκε από το στρατό το 1894, έγραψε αρκετά βιβλία για θέματα σχετικά με το στρατό και με τους Ινδιάνους, συμπεριλαμβανομένων των: Nez Perce Joseph (1881), Αυτοβιογραφία (1907), Η ζωή μου και εμπειρίες ανάμεσα σε εχθρικούς Ινδιάνους (1907), και Διάσημοι Ινδιάνοι Αρχηγοί που γνώρισα (1908). Ο Howard πέθανε το 1909.

George Crook
(1828-1890)

Θεωρούμενος ως ο μεγαλύτερος μαχητής του στρατού εναντίον των Ινδιάνων, ο Στρατηγός George Crook κέρδισε αυτή τη φήμη, αναπτύσσοντας σεβασμό για τον εχθρό του που μεταφερόταν στις σχέσεις του με τους ιθαγενείς Αμερικανούς και εκτός του πεδίου μάχης.
Γεννημένος το 1828, σε μια οικογένεια αγροτών του Ohio, ο Crook αποφοίτησε από τη στρατιωτική ακαδημία του West Point το 1852 σχεδόν τελευταίος στην τάξη του. Ξόδεψε το πρώτο μέρος της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας στην Βόρεια California και στο Oregon πολεμώντας αρκετές φυλές Ινδιάνων και μαθαίνοντας πως να λειτουργεί κάτω από συνθήκες συνόρων, που αφήναν τα στρατεύματα με ελλιπείς προμήθειες αλλά καλά προμηθευμένους με ευέξαπτους, αλλά συχνά κοκορόμυαλους εθελοντές από την περιοχή.

Το ξέσπασμα του Εμφυλίου Πολέμου το 1861 τον έφερε πίσω στα ανατολικά, όπου υπηρέτησε σε αντάρτικες ενέργειες στην Δυτική Virginia και στις μάχες Second Bull Run και Chickamauga.

Μετά τον πόλεμο, ο Crook επέστρεψε στο Pacific Northwest, διεξάγοντας μια εκστρατεία δύο χρόνων εναντίον των Paiute. Η επιτυχία του οδήγησε τον Πρόεδρο Ulysses S. Grant να τοποθετήσει τον Crook υπεύθυνο στην Επικράτεια της Arizona, όπου αρχίζοντας το 1871, έκανε μια επιτυχημένη εκστρατεία για να αναγκάσει τους Apache να κινηθούν προς τους καταυλισμούς. Τα σημάδια της εκστρατείας του, όπως και της ευρύτερης σταδιοδρομίας του σα στρατηγός, ήταν η εκτεταμένη χρήση των Ινδιάνων ανιχνευτών, η αμείλικτη καταδίωξη των Ινδιάνων στη δική τους περιοχή και η ετοιμότητά του να διαπραγματεύεται παρά να μάχεται.

Έχοντας πραγματοποιήσει την αποστολή του στην Arizona, ο Crook μεταφέρθηκε στις βόρειες πεδιάδες το 1875, όπου του πρωτοδόθηκε το αδύνατο καθήκον να μετακινήσει ένα ραγδαία αυξανόμενο πλήθος χρυσωρύχων από τα Black Hills. Μέχρι το 1876, ήταν μέρος μιας συντονισμένης επίθεσης, σχεδιασμένης να οδηγήσει, τις προκλητικές ομάδες των Lakota που είχαν μαζευτεί γύρω από τον Sitting Bull, πίσω στους καταυλισμούς τους. Σε αυτή την εκστρατεία, Lakota και Cheyenne πολεμιστές υπό την αρχηγία του Crazy Horse ανάγκασαν τα στρατεύματά του να οπισθοχωρήσουν σε μια μάχη στο Rosebud Creek, μια ήττα που αρνήθηκε ενισχύσεις στον George Armstrong Custer και μπορεί να συνέβαλλε στην καταστροφική απώλεια στο Little Bighorn.

Το 1882, ο Crook επέστρεψε ξανά στην Arizona, όπου οι Apache το είχαν σκάσει από τον καταυλισμό τους και είχαν ξαναρχίσει τον αντάρτικο πόλεμό τους υπό τις διαταγές του ηγέτη των Chiricahua, Geronimo. Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ο Crook, επανειλλημένα ανάγκασε τον αντίπαλό του να παραδοθεί, μόνο για να τον δει να υποχωρεί προς τα βουνά. Τελικά, το 1886, ο Crook απαλλάχθηκε από την διοίκηση και είδε τον από παλιά ανταγωνιστή του, το Στρατηγό Nelson A. Miles, να δίνει ένα τέλος στον μακρόχρονο πόλεμο με τους Apache, εξορίζοντας το Geronimo και την ομάδα του στη Florida.

Η εκστρατεία ενάντια στο Geronimo ήταν η τελευταία της στρατιωτικής σταδιοδρομίας του Crook. Παρέμεινε ανώτερος αξιωματικός, αλλά κατά τη διάρκεια των τελευταίων του χρόνων μιλούσε σθεναρά εκ μέρους του ισόβιου εχθρού του, λέγοντας για τις καταπατήσεις των λευκών στη γη των Ινδιάνων και προσπαθώντας να πείσει τους Lakota να δεχθούν μερίδιο από τον καταυλισμό τους, κάτι το οποίο όπως πίστευε ο Crook (και πολλοί άλλοι) θα επιτάχυνε την είσοδό τους στο κυρίως ρεύμα των Αμερικάνων. Σύμφωνα με τον αρχηγό των Lakota, Red Cloud, που μια φορά βρέθηκε αντίπαλος με τον Crook, ο Crook “ποτέ δε μας είπε ψέματα. Τα λόγια του έδιναν ελπίδα στους ανθρώπους”. Ο Crook πέθανε στις 2 Μαρτίου του 1890.

John Gibbon
(1827-1896)

Ο John Gibbon ήταν ένας καριερίστας διοικητής πεζικού που βρέθηκε επανειλημμένα στα πεδία της μάχης που βοήθησαν στο σχηματισμό της Αμερικανικής ιστορίας.
Ο Gibbon γεννήθηκε στην Pennsylvania αλλά πέρασε τα περισσότερα χρόνια της παιδικής του ηλικίας στη Βόρεια Carolina. Μετά από μια ταραγμένη περίοδο στη στρατιωτική ακαδημία του West Point, πρωτοείδε δράση στη πάλη-που κράτησε δεκαετίες-για να υποταχθούν οι Seminoles της Florida και να εξαναγκαστούν να κινηθούν δυτικά, στην επικράτεια των Ινδιάνων.

Μέχρι το 1855, ήταν ένας εκπαιδευτής του πυροβολικού στην ακαδημία του West Point, όπου έγραψε ένα ισχυρό διδακτικό βιβλίο για το πυροβολικό. Το 1859, στάλθηκε στην επικράτεια της Utah, σα μέρος της δύναμης που είχε σκοπό να διατηρήσει την ομοσπονδιακή εξουσία μετά το τέλος του λανθασμένου “Mormon War”.

Η απόσχιση του Νότου έθεσε ένα βαθύ προσωπικό δίλημμα για τον Gibbon. Οι γονείς του ήταν Δημοκρατικοί και ιδιοκτήτες σκλάβων, και οι τρεις αδερφοί του είχαν καταταχθεί στο στρατό των Ομοσπονδιακών. Παρόλα αυτά, ο Gibbon επέλεξε να πολεμήσει για την Ένωση. Πήρε μέρος στη Δεύτερη Μάχη του Bull Run, στο Antietam, στο Fredericksburg, και στο Gettysburg, όπου τραυματίστηκε σοβαρά. Με το τέλος του πολέμου, ήταν ένας από τους τρεις εντεταλμένους της Ένωσης που παραδόθηκαν στο Appomatox.

Μετά τον Εμφύλιο, ο Gibbon πήγε δυτικά σα μέρος της δύναμης που στάλθηκε για την προστασία των εργαζόμενων στο σιδηρόδρομο της Union Pacific, από τους Ινδιάνους. Μέχρι το 1876, ήταν διοικητής του πεζικού κατά τη διάρκεια της εκστρατείας να οδηγήσουν το Sitting Bull και τους ακολουθητές του πίσω στους καταυλισμούς τους, και τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς, συνδυάσθηκε με τον George Armstrong Custer σε μια συντονισμένη επίθεση, σχεδιασμένη να κινήσει τους Lakota από την κατασκήνωσή τους στον ποταμό του Little Bighorn. Το Έβδομο Ιππικό του Custer προωθήθηκε, όμως, πολύ γρήγορα και συναντήθηκε με την καταστροφή, δύο μέρες πριν το αργά κινούμενο πυροβολικό του Gibbon, φτάσει το πεδίο της μάχης.

Τον επόμενο χρόνο, ο Gibbon ανακατεύτηκε ξανά σε μια κρίσιμη μάχη, όταν, στις 9 Αυγούστου, του 1877, οι δυνάμεις του επιτέθηκαν στο ανυποψίαστο στρατόπεδο του Αρχηγού Joseph, στο Big Hole, στη Montana. Αν και οι Nez Perce, τον αντέκρουσαν και μπόρεσαν να κάνουν μια επιτυχημένη υποχώρηση, τα στρατεύματα του Gibbon, είχαν προκαλέσει μαζικές απώλειες.

Το 1885, ο Gibbon προάχθηκε στο βαθμό του ταξίαρχου και ανέλαβε τη διοίκηση του στρατού στο Pacific Northwest. Η τελευταία του αψιμαχία με την ιστορία ήρθε το 1886 όταν έβαλε το Seattle κάτω από στρατιωτικό νόμο για να αποκαταστήσει την τάξη μετά από βίαιες αντι-Κινεζικές διαταραχές. Ο Gibbon αποσύρθηκε από το στρατό το 1891 και πέθανε το 1896.
Αν και δεν ήταν παρά ένας ηθοποιός στήριξης του ιστορικού δράματος που εκτυλισσόταν γύρω του, ο John Gibbon έχτισε μια στρατιωτική σταδιοδρομία που είναι σχεδόν ένας κατάλογος από επεισόδια κλειδιά σε αυτό το δράμα. Μέσω αυτού, μπορούμε να ακολουθήσουμε τη σταθερή πρόοδο της ομοσπονδιακής εξουσίας μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, που εξανάγκαζε ανυπότακτες δυνάμεις να δεχτούν τον κανόνα του νόμου.