Ήχοι Σιωπής - 2012

Άγριος καιρός, στα μάτια ελπίδες δίχως ζωή,
η ψυχή που αετός ήταν, κατέβηκε χαμηλά,
η καρδιά, νόμιζα πως θ αντέξει...δεν έχει πυγμή,
τα λόγια, γίναν λιγοστά, δάκρυσαν σιωπηλά.

Ήχο δεν έχουν πια, σάστισαν στου χειμώνα την βροχή,
λάτρευα τις σταγόνες της, μα τώρα με πονούν,
είδες πως χάθηκε, απ το κορμί η αντοχή?!
με εγκατέλειψε, μ όλες τις λέξεις να ζητούν,

πίσω απ το χρόνο, να φέρει λίγη απ τη χαρά,
για λίγες ώρες, για στιγμές μόνο, ν ανθίσει
το τριαντάφυλλο, που πεταμένο στα νερά,
μου είχες κάποτε, όνειρο μου, εσύ χαρίσει.

Στην καταιγίδα του ουρανού, στην αστραπή,
όλες οι ελπίδες μου, εκεί είναι στραμμένες,
δεν έχει η αγάπη εγωισμό, ούτε ντροπή,
μα είναι μες τη μοναξιά, οι σκέψεις μου χαμένες.

Ounkas
01/01/2012

Με κύκλωσε η μοναξιά, με πλήγωσε ο αγέρας,
σκόνη με γέμισε η ζωή, που δεν λέει να φύγει,
υγρό τοπίο η ματιά, στο φέγγος κάθε μέρας,
κι όσο παλεύω για να βγω, πιο πολύ με τυλίγει.

Η ερημιά και η βροχή, μούσκεψε το κορμί μου,
ένας χειμώνας κάθισε, στο στήθος και κρυώνω,
ψάχνω να βρω ποιος μ έκλεισε, μέσα στη φυλακή μου,
μα είναι τόση η σιωπή, που την καρδιά ματώνω.

Τι έγινε και βράδιασε? η σκέψη δεν αντέχει,
να καρτερά ότι αγαπά, μήνες να το προσμένει,
ένα άστρο που ήτανε εδώ, πάντα να με προσέχει,
τώρα πια έσβησε κι αυτό, κι η πόλη έγινε ξένη.

Δεν έχει γέλιο η ζωή, τα χείλη δεν σαλεύουν,
δεν έχει ήχο η μουσική, σωπάσανε τα λόγια,
δυο μάτια μειναν να κοιτούν, τ άπειρο ν αγναντεύουν,
ο χρόνος δάκρυ γέμισε κι έσπασε τα ρολόγια.

Δεν μοιάζω μόνο μ άνθρωπο, μα αυτό είμαι, αλήθεια,
το ξέχασαν όμως πολλοί, το βλέμμα αλλού στρέφουν,
πιο πολύ απ το τίποτα, δεν ήμουν.. μια συνήθεια..
κι ότι η καρδιά μου έχτιζε, οι λέξεις καταστρέφουν..

Ounkas
01/01/2012

Βροχή μου, χείλη δεν έχεις, δεν ξέρεις λέξεις να μου λες,
μα μέσα στο χειμώνα, ζέστη και ήλιο, μου έχεις φέρει,
βροχή μου, για τους ανθρώπους, οι σταγόνες σου πολλές,
αλλά να τις διαβάσει, δεν κατάλαβα, γιατί κανείς δεν ξέρει.

Μα εγώ τις βλέπω, κι αν σκοτεινός είναι ο ουρανός,
από το σκούρο χρώμα του, ποτίζετε νιώθω το σώμα,
τώρα πια ξέρω, ξέρω να πω, γιατί δεν ήταν φωτεινός,
όχι, δεν θα ήθελα η καρδιά, να ψάχνει αγάπη ακόμα.

Ounkas
02/01/2012

Πόσος καιρός άραγε πέρασε?
έπαψα μέρες να μετράω,
πόσο η καρδιά, πάλι να γέρασε?
και πόσα στη ζωή χρωστάω?

Μες τη βροχή, ώρες τριγύριζα,
να βρω΄γιατί΄, να τα κολλήσω,
σαν ένας χείμαρρος, πλημμύριζα,
για όσα έπρεπε, να αφήσω.

Πολλά δεν ήταν μα με γέμιζαν,
όση ευτυχία χρειαζόμουν,
της ερημιάς τα τείχη, γκρέμιζαν,
για τη ζωή, λίγο νοιαζόμουν.

Τώρα, τα έχασα και χάθηκα,
τώρα, όλα γύρω μου σωπαίνουν,
σαν τον ανθό, έτσι μαράθηκα,
οι ανάσες πια, δεν επιμένουν,

να δώσουν στη καρδιά ρυθμό,
εδώ, να την κρατήσουν,
λες και η ζωή έχει θυμό,
στέλνει σκιές να μου γκρεμίσουν,

τα λίγα, που πάντα μπορούν,
μέσα μου να μιλάνε,
τίποτα οι σκιές δεν συγχωρούν,
στέλνουν καημούς και με τρυπάνε.

Μα θα σταθώ, σε μια στιγμή,
που δεν μπορούν ν αγγίξουν,
γιατί η αγάπη είναι ικανή,
φωτιά και θάλασσα, να σμίξουν.

Ounkas
03/01/2012

Δεν περιμένω πια την γη ν ανθίσει,
όση βροχή κι αν πέσει, όσες στάλες,
πάνω σε πέτρες και σε σκόνη θα καθίσει,
χαμένες όλες, θα στεγνώσουν οι ψιχάλες.

Είχα μια ελπίδα, πως ερχόσουνα μαζί της,
μα όσο περνάει ο καιρός και μένω μόνη,
τόσο εκείνο, τα άδειο βλέμμα σαν αλήτης,
κυκλώνει πάλι τη ψυχή και με σκοτώνει.

Χαμένες λέξεις και τα όνειρο μας σβήνει,
ούτε που νοιάζεται η καρδιά αν θα χτυπά,
τους ήχους της, σε κάθε βήμα μου αφήνει,
για αυτό που πάντα, θα λατρεύει, θ αγαπά.

Κάποιες εικόνες το μυαλό μου αναστατώνουν,
τότε που ερχόσουν, με την πιο γλυκιά αγκαλιά,
σ ένα λεπτό κάνουν τα μάτια να βουρκώνουν,
τα χείλη σφάλισαν... δεν βγάζουνε μιλιά.

Κι αναρωτιέμαι που έφταιξα? πού έκανα λάθος?
μήπως η αγάπη μου, σ έκανε να τρομάξεις?
ίσως οι αλήθειες μου, η θλίψη και το πάθος,
σε φόβισαν και σ έκαναν, τόσο ν αλλάξεις.

Δεν περιμένω πια, ο αγέρας να σε φέρει,
ίσως δεν σου άξιζα, αγάπη σου δεν ήμουν,
παλεύει μέρες η ψυχή, να καταφέρει,
να το πιστέψει, πως οι αλήθειες, έτσι σβήνουν..

Ounkas
04/01/2012

Πώς τόσο γκρίζο? τόσο χιόνι?
πάγωσε η καρδιά και κλαίει,
γιατί ο ήλιος, με τυφλώνει?
δεν ξέρω αγρύπνια μου, τι φταίει.

Πες μου κι ας μην το καταλάβω,
θέλω τη θλίψη μου να διώξω,
πες μου και ίσως να προλάβω,
ότι έχει μείνει, να το σώσω.

Μα μην μ αφήνεις στο σκοτάδι,
τόσο δεν φτάνει? τόσα χρόνια?
κάθε στιγμή, πρωί και βράδυ,
μοιάζουν τα όνειρα, με πιόνια.

Ή θα κινούνται και θα τρέχουν,
έτσι, ποτέ, να μην τα φτάνω,
ή εδώ ασάλευτα θα στέκουν,
χωρίς να ξέρω, τι να κάνω.

Πες μου, γιατί άλλο δεν αντέχει,
ο νους να μένει, να ελπίζει,
πόσο από την χαρά, ν απέχει,
η καρδιά ακόμα, δεν γνωρίζει...

Ounkas
05/01/2012

Κι έγινε πίκρα και σιωπή ο χρόνος,
κι ο ουρανός, γέμισε κόκκινο, ματώνει,
όλη η αγάπη,έγινε κρύσταλλο και πόνος,
και η κάθε λέξη σου,τα πάντα τελειώνει.

Κι έγινε σκόνη, η αγκαλιά που αγαπούσα,
χωρίς να λέει το γιατί, με κομματιάζει,
κι αυτά τα χέρια, που πάντα εγώ κρατούσα,
να μην πλησιάσουν,η καρδιά σου τα προστάζει.

Τί έφταιξα? τι έκανα και τι πληρώνω?
γιατί το πιο γλυκό φιλί, έγινε θλίψη?
γιατί στο δρόμο σου,το σώμα όταν απλώνω,
μ αγκάθια τρέχει, η ψυχή σου να το κρύψει?

Δεν είναι η αγάπη, μάτια μου, που δακρύζει,
δεν είναι η ανάσα, που δεν ξέρει τι να πει,
αυτό το ΄κάτι΄ , που σε σένα με γυρίζει,
είναι η φλόγες, που λιώνουν τη σιωπή.

Κι αν η βροχή, πέφτει και όλα τα δροσίζει,
πάντοτε εδώ, θα καίει μια φωτιά,
όσα το όνειρο μου, πάει να ανθίσει,
θα τα μαραίνει, του μίσους η ματιά..

Ounkas
08/01/2012

Όλα τα χθες, τα έκανες τίποτα,
σε μια στιγμή, τα άστρα σβήσαν,
κι όσα οι λέξεις σου ανείπωτα,
σήμερα την καρδιά, ραγίσαν.

Έκρυψες ήλιο και φεγγάρι,
σε κοίταζα, αλλά δεν μίλησα,
κι αν τις ανάσες μου έχεις πάρει,
μόνο σε άκουγα και ρίγησα.

Πάγος τα μάτια σου και τρόμαξα,
άλλο πόσο μπορώ να αντέξω?
πονούσα τόσο, μα δεν φώναξα,
κι ας ήθελα μακριά να τρέξω.

Ήσουν η Άνοιξη και η θάλασσα,
ήσουν η μέρα και η αγάπη,
όλα τα όνειρα μου, χάλασα,
γιατί τα πέταξες στη λάσπη.

Μέσα από το νερό, γεννήθηκα,
και η φωνή μου ήταν η αλμύρα,
ποτέ μου όμως δεν λυπήθηκα,
για όσα απ το χειμώνα πήρα.

Μές τη ψυχή τώρα ο ήλιος σου,
εκείνος που έφερες, θα λάμπει,
θα ναι ζωή, θα ναι ο φίλος σου,
και θα ναι οι πράσινοι οι κάμποι.

Θα ναι βροχή, μα όσα έζησα,
θα κατοικούν μέσα μου χρόνια,
θα ναι εκείνα που εγώ γκρέμισα,
θα ναι κατάλευκα σαν χιόνια.

Ounkas
10/01/2012

Δεν θέλω, στα μάτια σου μπροστά, σαν με κοιτάς,
να βλέπεις της ψυχής, τις μπόρες και το αγιάζι,
θέλω τον ήλιο, να αντικρίζεις που κεντάς,
όταν το γέλιο σου, διώχνει τη πίκρα, το μαράζι.

Και οι καταιγίδες, που μέσα στην καρδιά, θεριεύουν,
που την κρατούν, σαν το λιμάνι, στα ταξίδια,
μπροστά σε σένα, στ άγγιγμα σου, ημερεύουν,
και μένουν ήσυχες, λες κι είναι φωτεινά στολίδια.

Δεν θέλω αυτά, που γκρίζα είναι να προβάλλουν,
κι έτσι όσο έρχεσαι, με πλούσια χρώματα γεμίζουν,
οι λέξεις φαίνεται, σαν πάντα να υπερβάλλουν,
κι όμως οι ελπίδες μου, μόλις σε δουν, ανθίζουν.

Δεν είναι η μάχη, που κουράζει και νεκρώνει,
όσο βαθιά μου, μες την άβυσσο, ανασαίνουν,
είναι τα χρόνια, που δεν φέρνουν ένα αηδόνι,
με το τραγούδι του, τα ΄θέλω΄ να μικραίνουν.

Δεν είναι οι νότες, που ξέχασαν να ταξιδεύουν,
δεν είναι οι ήχοι, που έπαψαν να με καλούν,
είναι οι στιγμές, που μου γελούν και κοροϊδεύουν,
για όσα τα φύλλα της καρδιάς μου, δεν θα βρουν.

Κι αν λίγο δάκρυσα, κι αν σ έκανα να ζήσεις,
αυτό το ΄τίποτα΄ που μέσα μου, αγρυπνά,
συγχώρεσε με και από μένα να κρατήσεις,
όσα τα χείλη μου, σου είπαν σιγανά.

Αυτά είναι αισθήσεις, είναι αλήθειες που θα ζούνε,
αυτά είναι όλα, όσα η ψυχή μου θα κρατά,
ακόμα κι αν οι δυό ζωές μας, δεν μπορούνε,
στον ίδιο δρόμο, να βαδίσουνε , ξανά.

Ounkas
14/01/2012

Πόσο με πλήγωσαν οι λέξεις σου απόψε,
σε μια στιγμή,σκόνη τα φύλλα της καρδιά,
αγέρα, κοντά μου απόψε, έλα και διώξε,
όσα συντρίμμια πάλι σκόρπισε ο βοριάς.

Σήμερα, κάθε βλέμμα, πάγος κι αγκάθι,
τα λόγια έκοβαν, σαν τα χίλια μαχαίρια,
ναι, η καρδιά, να προδίδεται είχε μάθει,
μα να πεθαίνει, απ τα δικά σου χέρια?

Δεν το φαντάστηκε ποτέ πως θα μπορούσες,
να κάνεις, έτσι, την ψυχή, τόσα κομμάτια,
αυτά που μήνες, με αγάπη εσύ κολλούσες,
τώρα να πέφτουνε νεκρά, από τα μάτια.

Με απορία και με δάκρυα σε κοιτούσα,
τα λόγια άκουγα, μα πώς να τα πιστέψω?
όσα ονειρεύτηκα, όσα από σένα λαχταρούσα,
μου ζήταγες, σε μια στιγμή, να καταστρέψω.

Χαμένη πάλι, στης σιωπής την καταιγίδα,
βαθιά στην άμμο, θα κρυφτώ να μην προλάβει,
η αστραπή που από μακριά, θαρρώ την είδα,
πως είναι εδώ τα όνειρα.. μην καταλάβει...

Ounkas
21/01/2012

Λίγες στιγμές, που ούτε καν προφταίνω,
λίγες ανάσες, σαν δροσιά, με αγγίζουν,
εικόνες, που σαν τον άνεμο σφυρίζουν,
κι αντί να αλλάζω, πάλι στα ίδια μένω.

Κι όσες σιωπές κι αν τραγουδήσω, κλαίνε,
κι όσες ευχές, κι αν πω, γίνονται νύχτα,
λες και μικρές νεράιδες , μες σε δίχτυα
τις αναγκάζουν να πλεχτούν, μα δεν το λένε.

Αν μια σταγόνα απ την βροχή, περάσει,
πάνω στο σώμα μου και μέσα στη ψυχή,
θα ναι σαν να χω πάνω μου μια ευχή,
μα ο χρόνος γρήγορα, θα την γεράσει.

Και οι λέξεις? ποιος θα τις καταλάβει?
δεν έχουν τέλος και αρχή, ούτε γελούν,
δεν έχουν φως και μουσική, ούτε μιλούν,
αλλά το νόημα η ψυχή σας θα συλλάβει,

όταν θα νιώσει τη φωτιά και την οργή,
όταν θα αγγίξετε ένα άστρο, πληγωμένο,
όταν θα δείτε, τον εαυτό σας λυπημένο,
όταν δεν θα υπάρχει πουθενά, στοργή.

Ναι, όλο γκρίζο, που δεν έχει ξαστεριά,
και όλο βρέχει, με στάλες από θλίψη,
όσα προσπάθησε το βλέμμα,να σας κρύψει,
πίσω απ τους ήχους, θα το δείτε μια βραδιά.

Κάποτε λένε, φτάνει και ο καιρός,
που πέφτει η αυλαία και τα φώτα ανάβουν,
να δούνε, τα μάτια να προλάβουν,
όσα δεν είδαν, να τα δουν τώρα στο φως.

Αυτό που φαίνεται, είναι η αλήθεια, όχι ψέμα,
αυτό που αγγίζει τη καρδιά είναι μυστικό,
είναι σαν πέπλο, από κάποιο νυφικό,
που απ το κόκκινο κραγιόν, μοιάζει σαν αίμα.

Ounkas
25/01/2012

Δειλά δειλά, κρυφοκοίταξε η καρδιά μου μια αχτίδα,
την είδε να παίζει με το σύννεφο, σαν μικρό παιδί,
και εγώ ήμουν εκεί, χωρίς εκείνη να με δει, την είδα,
λόγια έλεγε και γύριζε ένα μικρό κλαδί, σαν το ραβδί.

Την άκουσα, έλεγε στην βροχή να φύγει, να χαθεί,
την θέση της στον ουρανό, να βρει γύρευε ώρες,
μα εκείνος δεν την άφηνε, σύννεφο είχε στρωθεί,
και της φώναζε ΄φύγε! φέρνω κι άλλες μπόρες.

Πείσμα που το χε!, δεν ήθελε από εκεί να κάνει βήμα,
πάλευε σαν την μάγισσα και κάθε ήχος της, φωτιά,
μια φλόγα εκείνη, το σύννεφο έστελνε νερό, σαν κύμα,
για να την σβήσει, να την διώξει, μαζί με το νοτιά.

Μα εκείνη ούτε σάλευε, ήθελε, τη μάχη να κερδίσει,
μια μόνο, λίγο να χαρεί, πως το βοριά είχε διώξει,
όμως αυτό για να γενεί, πρέπει αυτός να αφήσει,
να δέσει κάθε άνεμο, στο χάος μην την σπρώξει.

Ο ήλιος που ήτανε ψηλά, είχε σ όλες μιλήσει,
πόσες αχτίδες του μικρές, έτσι είχανε πεθάνει?
μα καθεμιά τους έπρεπε, μονάχη να το ζήσει,
να μάθει από τα λάθη της, να μην τα ξανακάνει.

Κι όσες τα καταφέρανε, πόλεμο δεν ανοίγουν,
δεν χάθηκαν, μα πιο μικρές, πιο άχρωμες γυρνάνε,
μόλις θα δουν, η θάλασσα και ουρανός να σμίγουν,
μες τις σκιές, μες την ομίχλη, να κρυφτούν γλιστράμε.

Όσο για την μικρή αυτή, αχτίδα, πώς λυπάμαι,
γιατί η καρδιά της το λεγε, όμως πόσο ν αντέξει?
χάθηκε μέσα στη βροχή, σαν τώρα τη θυμάμαι,
καλά καλά δεν πρόλαβε, πολύ μακριά να τρέξει..

Ounkas
27/01/2012

Την άγρια θάλασσα πάλι, πώς να σωπάσω?
πώς να ημερέψω, αυτή τη σπάνια οργή της?
και αυτά τα κύματα βουνά, πώς να περάσω?
να μην ακούω το ουρλιαχτό και την κραυγή της?

Γίναμε ένα, κι όπου κυλά, μαζί πηγαίνω,
στέκει για λίγο και εγώ κοντά της, σταματώ,
ψάχνει να βρει στεριά και εγώ προσμένω,
γδέρνει πάλι τα βράχια , που συνεχώς κεντώ.

Μένει ακίνητη εκεί και εγώ δεν ανασαίνω,
αργά σαλεύει και όσο μπορώ, ξανά γλιστρώ,
ορθώνεται σαν τείχος και εγώ την περιμένω,
με ορμή ξεχύνεται και από θυμό ξεσπώ.

Κουρνιάζει στο λιμάνι γαλήνια, την κοιτάζω,
με δύναμη μπροστά κυλά, να την προλάβω τρέχω,
απέναντι μου στέκεται, για λίγο εγώ τρομάζω,
μα την λατρεύω από παιδί και να χαθώ αντέχω…

Ounkas
28/01/2012

Με όνειρα μεγαλώνουμε, τροφή για το μυαλό,
έχουνε χρώμα ζωηρό και γελαστούς ανθρώπους,
και κάθε τέλος τους μαζί, φέρνει πάντα καλό,
κοντά τους ταξιδεύουμε, σε χίλιους δύο τόπους.

Κι είναι ο καιρός υπέροχος, ποτέ δεν έχει χιόνι,
και μέσα εκεί ζει η χαρά, ο ήλιος, το φεγγάρι,
εκεί είμαστε όλοι τυχεροί, κι όχι κάποιου το πιόνι,
δεν είμαστε ποτέ σκυφτοί, πάντα όμορφοι με χάρη.

Στα όνειρα πετούν αετοί και βόλια δεν φοβούνται,
λεύτερους όλους τους χωρά, ο ουρανός που λάμπει,
οι άνθρωποι με σφαλιστές, τις πόρτες δεν κοιμούνται,
δέντρα καμένα δεν θα βρεις, πράσινοι όλοι οι κάμποι.

Στα όνειρα κάθε ποταμός, κυλά και τραγουδάει,
κι όταν πέφτει στη θάλασσα, σαν έρωτας ενώνει,
κι ο ήλιος λίγο πριν κρυφτεί, τα σύννεφα φυλάει,
μην ξεχαστούν και το φεγγάρι, κρύψουν όσο νυχτώνει.

Και η κάθε γειτονιά εκεί, με φώτα είναι λουσμένη,
σε κάθε δρόμο τους ηχούν, γέλια, παιδιών φωνές,
και τα κλαδιά γεμάτα ανθούς και όχι σκορπισμένοι,
και οι καρδιές στα όνειρα, ποτέ τους αδειανές.

Και η βροχή που πέφτει εκεί, μοιάζει με αγγελούδι,
βρέχει το χώμα σιγανά, δροσίζει όλη τη πλάση,
και από το μεγαλύτερο, ως το μικρό λουλούδι,
γλιστρά μέχρι τις ρίζες του, πολύ βαθιά να φτάσει.

Στα όνειρα οι λέξεις μας,΄πρέπει΄ και ΄μη΄ δεν έχουν,
γιατί οι ψυχές αυτό που ζουν, λένε και δεν τους νοιάζει,
εκεί έχουν ότι αγαπούν και να κρυφτούν, δεν τρέχουν,
κι ο πόνος που έχει η ζωή, στα όνειρα σκουριάζει.

Τώρα που ξέρω τ όνειρο, με τι μοιάζει, τι είναι,
αχ ουρανέ μου θα θελα, εκεί μέσα να ζήσω,
γνωρίζεις τη ζωή μου εδώ, εσύ δες με και κρίνε,
αξίζω ανάσα να ΄χω μια? ή και αυτή να αφήσω?!

Ounkas
30/01/2012

Μες την αλμύρα, της θάλασσας χορεύω,
κοιτάζω πέρα, εκεί μακριά και αγγίζω,
τη μια ανάσα, τη μια στάλα, που λατρεύω,
αυτή κρατώ, τα υπόλοιπα, σε εσάς χαρίζω.

Δυό μόνο λέξεις, με τον άνεμο τις στέλνω,
μες τη ψυχή σου, να μπουν όπου και σαι
στην αμμουδιά, σαν καλαμιά, συνέχεια γέρνω,
θα ακούσω βήματα, θα ρθεις, αν με θυμάσαι.

Δεν θέλω τίποτα να φέρεις, μόνο εσένα,
φτάνει η καρδιά σου, λίγο πλάι μου να μείνει,
όσα έχω μέσα μου, βουβά, συννεφιασμένα,
μια ματιά σου, φως και ζωή τους δίνει.

Εδώ το βλέμμα μου, ελεύθερα δακρύζει,
για όσα χαρίζει ο ουρανός, μα τα ζητά,
τα αφήνει να ρθουν, μα εκείνος τα ορίζει,
κι όταν σε χάνω, πάντα η καρδιά μου με ρωτά.

Δεν απαντώ, οι λέξεις δεν αρκούν, το ξέρω,
μπορεί μονάχη να σκεφτεί, δυό δρόμους βλέπει,
ο ένας το τίποτα, που προσπαθώ να καταφέρω,
να γίνει ΄κάτι΄, κι όλα η θλίψη τα ανατρέπει.

Αυτός που μένει, της αγάπης μονοπάτι,
στιγμές δικές μας, που η ψυχή τις οδηγεί,
λίγες κι αν είναι, της ζωής μου σκαλοπάτι,
γίνεται η αύρα σου και μ ανεβάζει απ τη γη.

Ounkas
01/02/2012

Δεν ήξερα πως ήταν, τον ήλιο να κοιτάς,
χωρίς οι αχτίδες του, συνέχεια να σε καίνε,
ούτε που γνώριζα, μέχρι που με ρωτάς,
αν κάποιος βλέπει, τα στεγνά μάτια που κλαίνε.

Δεν φανταζόμουν, πως θα κολύμπαγε κανείς,
μέσα στη φλόγα του μυαλού, που χρόνια ανάβει,
μήτε περίμενα τη θέρμη, άγνωστης φωνής,
να μπει στα βάθη της ψυχής, πως θα προλάβει.

Κι όλα αυτά, σε ένα μόνο λεπτό, σαν μια αστραπή,
κλείνουν τα βλέφαρα, ανοίγουν, δεν υπάρχει,
τι ήταν αυτό που έκανε, τη νύχτα να κοπεί,
ποιος φανταζόταν, πως για μένα, αγάπη θα χει?

Δεν γνώριζα, πως μες τα ερείπια και τη σκόνη,
κάποιος θα έψαχνε, να βρει την ομορφιά,
μες το σκοτάδι, νόμιζα πως πάντα θα ήμουν μόνη,
με συντροφιά, μια παλιά μου, ευτυχισμένη ζωγραφιά.

Πέρασαν χρόνια, κι αντί να κουραστείς, γελάς,
κι αν οι ομορφιές μου είναι λίγες, τις λατρεύεις,
μες τις παλάμες σου, κλείνεις τα χείλη, τα φιλάς,
λες και την γεύση τους, απ την αρχή γυρεύεις.

Κι αν ένα δάκρυ μου κυλήσει, το αγγίζεις,
ρωτάς ΄γιατί΄ κι εγώ δεν θέλω ν απαντήσω,
μ ένα γλυκό, ζεστό χαμόγελο σου το ποτίζεις,
ότι θα ήθελα, μου λες, να στο ζητήσω.

Είσαι ο άνεμος που φυσά σαν μελωδία,
και μόνο που είσαι ακόμα εδώ, είναι αρκετό,
να μου γελάς, κι οι λύπες μου θα γίνουν πλοία,
να μου γελάς, δροσιά το δάκρυ, θα γίνει το ζεστό.

Ounkas
03/02/2012

Πάλι ο χρόνος δεν έφτασε, για να γεμίσει,
όσα κενά αφήνεις, που είσαι μακριά,
πάλι η καρδιά, φεύγοντας θα ρωτήσει,
γιατί θα πρέπει να πνιγεί, στα δάκρυα.

Εκείνη θέλει!, ΄πρέπει΄, δεν καταλαβαίνει,
εκείνη ξέρει, την ευτυχία έχει διαλέξει,
μαζί σου, αγγίζει ουρανό, κι όλο ανεβαίνει,
δίπλα σου, εκεί πάντα, θέλει να μένει.

Χτυπά αργά, με κομματιάζει! , με ματώνει!,
τα νύχια βγάζει, να σταθώ! να σταματήσω!,
μέχρι να έρθω πάλι πίσω, με σκοτώνει,
κι όλο παλεύω στη ζωή να την κρατήσω.

Δεν ηρεμεί! κι εγώ? πόσο μπορώ ν αντέξω?!,
από την πόνο της, κάθε μικρή στιγμή?
προσπαθώ, γρήγορα πάλι εκεί να τρέξω,
να σταματήσει, μην της δώσω αφορμή.

Αλλά οι ώρες μας, σαν το νερό πάλι κυλούν,
και φτάνει γρήγορα η στιγμή, να σε αφήσω,
ξέρεις πως κάνουν οι καρδιές, όταν μιλούν?
κλαίνε!φωνάζουν!διεκδικούν!, πώς να νικήσω?

Η επιστροφή στο ΄τίποτα΄, αιώνας μοιάζει,
πίσω έχει μείνει, την τραβώ, την απειλώ!,
κι όταν γυρίζουμε στο σπίτι, εκεί κουρνιάζει,
κλαίει βουβά.. σκύβω κοντά της.. την φιλώ..

Σ αγαπώ..

Ounkas
05/02/2012

Μην ρωτάς, αν αγάπη ακόμα νιώθω,
η ένα αίσθημα, αλλιώτικο υπάρχει,
αν η καρδιά, είναι γεμάτη από πόθο,
ή κάτι άλλο, αν θα ΄θελε να έχει.

Τα μάτια κοίτα, σ όλα αυτά απαντάνε,
σε κάθε ερώτημα σου, που πονά,
όλα από σένα, τα πάντα ξεκινάνε,
κι όλα σε σένα, καταλήγουνε ξανά.

Τι να σου πω? Δεν έχω άλλα λόγια,
να δείξουν της ψυχής τον ουρανό,
εδώ ο χρόνος δεν γνωρίζει από ρολόγια,
εδώ αλήθεια, γίνεται ότι λαχταρώ.

Είναι παράξενο το ξέρω, να πιστέψεις,
πως όσα νιώθω, είναι όλα ειλικρινά,
μα με το τίποτα, κατάφερες να κλέψεις,
τις μέρες όλες μου, κι όλα τα δειλινά.

Είμαι εκεί, όπου με θέλεις και γυρεύω,
μόνο την αύρα, τη δροσιά και την βροχή,
στ όνειρο πλάι σου, άσε με να αγναντεύω,
όσα ο νους μου, είχε χρόνια για ευχή.

Φως είσαι, μες τις σκιές του κόσμου,
όαση είσαι, σ όλη αυτή την άγρια ερημιά,
δίνω πνοή, τη θλίψη σου όλη δως μου,
δίνω αγάπη, να έχεις για πάντα συντροφιά.

Ounkas
08/02/2012

Εκεί, στην ζεστή σου αγκαλιά να κατοικώ,
αλήθειες να σμιλεύω για σκαρί κι ελπίδες,
κουπιά τα δάκρια να κάνω, να νικώ,
το κύμα εκείνο, που μες τη ψυχή μου είδες.

Κοντά σου, κι αν σφυρίζει ο άνεμος τρελός,
θα κατεβάσω τα πανιά να μην τα σκίσει,
κι αν αγριέψει ο ουρανός, γίνει θολός,
το ΄μαζί΄ τη συννεφιά, απόψε θα διαλύσει.

Πλάι σου, των υδάτων ο θυμός, μοιάζει παιδί,
με βουλιάζει, μα ..., το πείσμα μου θεριεύει,
βράχο δεν έχει να πιαστώ, μήτε κλαδί,
αλλά η θάλασσα, τη μάχη μου, ζηλεύει.

Γιατί παλεύω, για εμάς, όχι για μένα,
να κρατηθώ, λίγο ακόμα για να ζήσουμε,
αυτά που έχουν οι στιγμές, κρυμμένα,
και οι καρδιές, δεν θέλουν να αφήσουμε.

Ounkas
09/02/2012

Μόλις σε βλέπει η συννεφιά μου, χάνεται,
ξέρει τον ήλιο θα μου φέρεις, δεν αντέχει,
απ της ψυχής μου τις ουλές, λιγάκι πιάνεται,
και όταν φεύγεις, γρήγορα πίσω τρέχει.

Τις ώρες που μαζί σου ζω, τις σκιάζεται,
η δύναμη σου, είναι πάνω απ την δική της,
την τόση ζέστη της καρδιά σου, αισθάνεται,
με την αγάπη σου και χάνει τη φωνή της.

Μα γιορτή κάνει, όταν μακριά μένεις καιρό,
για ένα λεπτό, δεν με αφήνει να ησυχάσω,
πόση ομίχλη φέρνει! να την διώξω δεν μπορώ,
και δεν αφήνει τη δροσιά να ρθει, να ξεδιψάσω.

Μ αυτόν τον γκρίζο ουρανό, έτσι με βρήκες,
κι αν στην αρχή, ούτε που το χες καταλάβει,
σιγά σιγά, όταν μες τη ψυχή μου μπήκες,
αγάπη έστελνες, τη θλίψη να συλλάβει.

Εδώ έχεις μείνει κι αν που και που, τρομάζεις,
πίσω για λίγο κάνεις και έπειτα πάλι γυρνάς,
πως είναι τα μάτια μου, δεν ξέρω, να διαβάζεις,
αλλά ποτέ τις λέξεις τους, δεν προσπερνάς.

Ounkas
10/02/2012