Ήχοι Σιωπής 2011 (II)

Κι αν ο τρόπος που αγαπώ τρομάζει,
κι αν οι λέξεις μου, είναι τόσο απλές,
κι αν το ψέμα των ανθρώπων εξουσιάζει,
αν οι τύψεις σου, είναι τόσο πολλές,

είναι νόμος και ποιόν να ναι γραμμένος?
να πιστεύω και να ζω ότι οι πολλοί?
μες της θάλασσα, τα βάθη της κρυμμένος,
θησαυρός, κόβει στα δύο, σαν γυαλί.

Μα αυτόν, βγήκα απόψε να γυρέψω,
καημός είναι, σκίζει την ψυχή στα δυό,
αλλά ό νους, θέλει το κύμα να παλέψω,
ακόμα κι αν, πεθάνω πριν τον δω.

Μια ζωή, χωρίς ουσία και αισθήσεις,
δική μου ήταν, μα δεν είχε ουρανό,
δεν είχε χρώμα, άρωμα για να μεθύσεις,
δεν είχε ανάσες, μόνο βλέμμα, στο κενό.

Δεν θα αφήσω, τα όνειρο που με φωνάζει,
ακόμα κι αν, μείνει για λίγο και χαθεί,
ακόμα κι αν μέσα στα στήθη, δάκρυ στάζει,
γιατί σαν φύγει, άλλη πνοή δεν θα βρεθεί.

Αυτό αν ζήσω, σαν κάτι τελευταίο,
αν δώσω όλη την χαρά, την ευτυχία,
της μοναξιάς μου, μονοπάτι πιο ωραίο,
που νίκησε, για μια στιγμή τη δυστυχία.

Ξέρω καλά, την λύπη και τον πόνο,
ξέρω πως είναι, να ζεις στην ερημιά,
μια σου ματιά, μια λέξη σου και μόνο,
και θα ξανάρθει, στα χείλη η δροσιά.

Άκου αυγή μου, το χαμόγελο είχε αργήσει,
έλεγα, δεν θα το δώ, θα προσπεράσει,
ευχαριστώ που μου δωσες, προτού να δύσει,
μια αγάπη, πριν η ζωή μου, με γεράσει…

Ounkas
02/06/2011

Ποιό κύμα να βρω να με πάρει,
να χαθώ στην αλμύρα, να ζήσω,
στο καινούργιο, σαν έρθει φεγγάρι,
της ζωής την ανάσα, να αφήσω.

Όχι, άλλο δε θέλω να ακούσω,
τις ψυχές, που έχουν φύγει, απόψε,
στη βροχή, την καρδιά μου να λούσω,
πάρε ίσκιε, τη σιωπή μου και διώξε,

όσα εδώ, σαν φωτιές κατακαίνε,
και τα μάτια κρατούνε κλεισμένα,
όσα οι λέξεις τα βράδια κι αν λένε,
πάλι όνειρα, με κοιτούν τρομαγμένα.

Ξανά εκεί, θα τρέξω να νιώσω,
της άμμου, ν αγγίξω το σώμα,
την ψυχή θάλασσα μου, θα απλώσω,
στο γαλάζιο, υδάτων σου, σώμα.

Πάρε όσα έχουν μείνει μαζί σου,
όση σάρκα, άφησε το χαλάζι,
έλα κύμα, αγκαλιά μου κοιμήσου,
των ματιών η βροχή, μη σε σκιάζει.

Ounkas
03/06/2011

Δεν ξέρω αν η βροχή, θα φέρει αγέρα,
μα την δροσιά της, πάντα καρτερώ,
αν είναι νύχτα, δεν νοιάζομαι ή μέρα,
ας με ποτίσει, με το καθάριο της νερό.

Δεν ξέρω αν το φως θα με γεμίσει,
με τη χαρά που νιώθει ένα παιδί,
ξέρω μονάχα, η αγάπη αν μ αγγίξει,
θα καώ μέσα στην φλόγα, σαν δαδί.

Δεν ξέρω αν θέλεις, όσα σου χαρίζω,
η απλά τα προσπερνάς και συνεχίζεις,
ξέρω την μοίρα μας, εγώ δεν την ορίζω,
αλλά πολλά, είναι αυτά που εσύ αξίζεις.

Ένας ο εχθρός, που χρόνια με βασανίζει,
όχι το σώμα, την ψυχή και αυτή πονά,
ψάχνει ο νους, πώς να νικήσει δε γνωρίζει,
όσα ορθώνει μπρος μου, πελώρια βουνά.

Δεν έχουν μείνει πολλά, για να γυρέψω,
για να σε κάνω, να δεις μέσα στο φως,
μα απ την άλλη, δεν θέλω να πιστέψω,
πως είσαι εσύ, του εαυτού σου ο εχθρός.

Ounkas
04/06/2011

Ένα τιμόνι που έχει σπάσει και δεν στρίβει,
ένα πανί από καράβι, μα δίχως άνεμο, νεκρό,
τι άλλο ο καιρός, απόψε να μου κρύβει,
σ αυτή την άγρια θάλασσα κι είμαι πλάσμα μικρό.

Στεριά μακριά, μα είναι δύσκολο να φτάσω,
χωρίς αγέρα, χωρίς πυξίδα και αστέρι,
στον πιο απύθμενο βυθό, ξανά θα ψάξω,
για ένα κύμα, που πάλι πίσω θα με φέρει.

Μου έδωσε ελπίδα μια φωνή, είπε κρατήσου,
γίνε τιμόνι, τη δύναμη σου, κάνε οδηγό,
όση αντοχή μέσα σου ζει, πάλι θυμήσου,
στα χέρια μου άλλο, δεν σηκώνω ναυαγό!

Από τα ξύλα, που έσπαγε η οργή της,
τα νύχια γάντζωσα,θα πάλευα ως το τέρμα,
μα όποιος τόλμησε να μετρηθεί μαζί της,
στην άβυσσο της, τον βύθισε σαν κέρμα.

Τα χέρια γλίστρησαν, σαν το αγρίμι πολεμούσα,
όχι για μένα, για τη φωνή, μη την απογοητεύσω!,
μες τις παλάμες, για το αίμα αδιαφορούσα,
η μόνη σκέψη, Η ΦΩΝΗ!, πρέπει ν αντέξω!.

Σπάει στα δύο το σχοινί και το μισό κατάρτι,
σκίζει ο αγέρας τα πανιά, η θάλασσα τα πνίγει,
λίγη αντοχή μα κολυμπώ, για να πιαστώ από κάτι,
αλλά τον ουρανό κοιτώ, που σκίζεται κι ανοίγει!

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ..

Βαθιά θαμμένη, με συντροφιά ξύλα κομματιασμένα,
της θάλασσας μου, ο θυμός, νοιώθω πως τελειώνει,
τα μάτια ελπίζω της φωνης, μην είναι δακρυσμένα,
καθώς ψηλά.. ένα ναυαγό.. ακόμα θα σηκώνει..

Ounkas
04/06/2011

Ακόμα και αν ο άνεμος, μου πήρε την μορφή,
που έτρεχα να βρω, λίγο να την κοιτάξω,
που με ταξίδευε, σ ενός βουνού την κορυφή,
κι είχε τον τρόπο, τη λύπη, με γέλιο να αλλάξω,

ακόμα και αν ο χρόνος, μου ΄κλεψε τη φωνή,
που όλα τα άλλαζε, για λίγο αν μου μιλούσε,
που είχε δύναμη κι ας ήταν τόσο ταπεινή,
κάνοντας το μυαλό, τα άσχημα να ξεχνούσε,

ακόμα και αν η θάλασσα, ζήλεψε την ζωή,
που γέμιζε τις άδειες, νύχτες μου με αστέρια,
που έδινε στις γκρίζες, μέρες μου μια πνοή,
και τους χειμώνες μου, έκανε καλοκαίρια,

ακόμα και αν ο ουρανός, κύκλωσε την ματιά,
που έκανε ν αναστηθούν, όλες μου οι αισθήσεις,
που άναψε μες την καρδιά, απίστευτη φωτιά,
κι όσο καιγόταν έλεγε, ΄ποτέ αυτή μην σβήσει!.

Άνεμε, ουρανέ και γη, χρόνε και θάλασσα μου,
όλα τα πήρατε μακριά, μα κάτι έχει μείνει,
είναι η αύρα, το άγγιγμα, η ανάσα μάγισσα μου,
κάθε στιγμή η σκέψη του, στάλες βροχής μου δίνει.

Όλα μακριά αν τα πάρετε, εγώ μαζί του είμαι,
σάρκα στη σάρκα μου έγινε, χωρίς να με αγγίξει,
χτύπος πια είναι της καρδιάς, μάζι του εγώ κοιμάμαι,
και μια αγάπη που η ψυχή, βαθιά της έχει κρύψει.

Είναι το κάτι στο κορμί, που φυλαχτό κρατάει,
δεν ξέρω που είναι αυτό, ψυχή ή νου, αν το λένε,
μα η ζωή, ότι αγαπάς, για πάντα το ζητάει,
μην με ρωτάς λοιπόν γιατί, τα μάτια τώρα κλαίνε.

Το βήμα του οδηγήθηκε, μες το δικό μου δρόμο,
το βλέμμα του συνάντησε, ότι αγνοούσε ως τώρα,
αυτή η αγάπη μοίραζε, χαρά αλλά και τρόμο,
ήρεμη ήταν σαν σιωπή, κι απρόβλεπτη σαν μπόρα.

Ounkas
07/06/2011

Ο χρόνος πάντα λένε, γιατρεύει τις στιγμές,
κείνες τις γκρίζες, το δάκρυ και την λύπη,
αυτές που πέρασαν και άφησαν τις ρωγμές,
μες τη ψυχή μας, για ότι πάντα λείπει...

Ο χρόνος λένε, πως το μυαλό σμιλεύει,
χαράζει πάνω του μικρά και νέα μονοπάτια,
κι ότι η ζωή αυτή, δεν έχει και ζηλεύει,
το σβήνει απ την καρδιά και απ τα μάτια.

Αν με ρωτάς, για μένα ο χρόνος δεν μπορεί,
είναι ανίκανος, τη θλίψη να διαγράψει,
να κάνει πάλι, την ψυχή να συγχωρεί,
κάθε φωτιά, που κάτι, μου έχει κάψει...

Δεν έχει δύναμη, να διώξει την βροχή,
που τη λατρεύω, μα ξεχνιέται και με πνίγει,
ούτε να φέρει, δε μπορεί, μια εποχή,
και τον πιο γκρίζο ουρανό, να ανοίγει.

Για μένα ο χρόνος, είναι μόνο μια ελπίδα,
ένα ρητό, που οι άνθρωποι έχουν γράψει,
να προσπερνούν, κάθε του νέα λεπίδα,
και να πιστεύουν, ο πόνος πως θα πάψει.

Ότι για κάποιον ξημερώνει, δεν αλλάζει,
κι αν έχει δρόμος χαραχτεί, αυτός θα μείνει,
ο χρόνος, μόνο μας κοιτά και δοκιμάζει,
τις αντοχές και την δροσιά μας, πίνει.

Αν με ρωτάς, τούτο άκουσε με προσοχή,
έφερε ο χρόνος και καλά, μα τα ΄χω χάσει,
ένα έχω κρύψει, στην καρδιά σε μια εσοχή,
δεν το φωνάζω, μην τυχόν και το ξεχάσει!

Αν θα το βρει, θα ρθει και θα το καταστρέψει,
στον ώμο έπειτα, σαν φίλος θα με αγγίξει,
θα κλαίει μαζί μου, μα αντί να με γιατρέψει,
μες της αβύσσου της, το χάος θα με ρίξει.

Για αυτό και εγώ, το φύλαξα, σωπαίνω,
όσο για αυτό δεν συζητώ, δεν το θυμάται,
αυτό με έκανε και πάλι να ανασαίνω,
μ αυτό αγκαλιά, η ψυχή μου θα κοιμάται.

Ounkas
10/06/2011

Σε μια κλωστή ισορροπεί η καρδιά,
γέρνει δεξιά, αριστερά, θυμώνει,
φωνάζει, κλαίει και σκοτώνει,
χρόνια ότι ζει, σε μια βραδιά.

Σ ένα γεφύρι, έτοιμο να σωριαστεί,
αναζητά, τρόπους για να μην σπάσει,
την απουσία, την ομίχλη να περάσει,
μία ελπίδα, από κάπου να πιαστεί.

Κάθε ξημέρωμα, χλωμό και μόνο,
αδυνατεί ο νους, να το χωρέσει,
τρόπους, μια μέρα ακόμα να μπορέσει,
να βρει σημάδια,να μην χάσει το δρόμο.

Βραδιές ανούσιες, τα άστρα σβήνουν,
ψίθυροι ακούγονται, μακριά κοιτάζω,
την αντοχή κι απόψε, δοκιμάζω,
ούτε και σήμερα, τα μάτια κλείνουν.

Μεγάλη απόσταση, τα πόδια τρέμουν,
δύναμη λίγη, για να ξοδέψω,
μέσα χειμώνας, θλίψη απ έξω,
δάκρυα στο νου, οι σκέψεις φέρνουν.

Σε φόντο γκρίζο, που δεν τελειώνει,
το μαύρο τρέμω, μην πλησιάσει,
πάλι αν έρθει, θα γίνω σκόνη,
τα δώρα όλα, τα χω μοιράσει.

Σε θέατρο άδειο, πέφτει η αυλαία,
στερνή υπόκλιση κι η πιο θερμή,
κάθε σταγόνα της, είναι μοιραία,
χρόνια βροχής, σ άυλο κορμί.

Έρχονται γρήγορα σκιές κι αγγέλοι,
φτάνουν συνέχεια! δεν σταματούν!
τώρα θεατές, γίναν.. κοιτούν..
να φύγω σήμερα, κανείς δεν θέλει.

Σαν άστρο έσβησα..πριν καν ανάψω..
δεν με χωρά.. άλλο η σκηνή..
ήταν δική σου.. θαρρώ η φωνή..
που λεγε, τ΄ονειρο ξανά μην ψάξω..

Ounkas
12/06/2011

Κρυμμένη εδώ, στις φυλλωσιές των δέντρων,
κοιτάζω κάτι, μα ο νους μου πουθενά,
χωρίς να βλέπω, ποια τα όρια των μέτρων,
πιάνω τη σκέψη μου, ν αγγίζει τα βουνά.

Θαμμένη πάλι, στων ονείρων τους διαδρόμους,
σαν ακροβάτης, που το πλήθος του φωνάζει,
μοιάζω να υπάρχω, χαμένη σε δυό κόσμους,
και η φωνή σου να γυρίσω, μου προστάζει.

Πνιγμένη άλλοτε, στης θάλασσας το κύμα,
σε μια δική μου τρικυμία, χρόνια μένω,
δεν μοιάζω θύτης, μα ούτε νιώθω θύμα,
και το δρομάκι μου, ποτέ του ανθισμένο.

Κάτι που μοιάζει, με γέλιο, μα είναι δάκρυ,
κάτι που φαίνεται μικρό, μα είν μεγάλο,
δεν είναι τέλος της ζωής, ούτε κι η άκρη,
δεν μοιάζει όμως και με κανένα άλλο..

Είναι η αλήθεια, πολλοί που αποφεύγουν,
είναι το βλέμμα, που δεν έχει προορισμό,
είναι όσα όμορφα, απ την ψυχή διαφεύγουν,
είναι σαν σώμα και ψυχή, σε χωρισμό..

Κι αν βλέμματα, πάνω μου σεργιανίζουν,
και ψάχνουν κάτι, να πιαστούν, λυπάμαι,
δεν θα βρουν άλλο, από σκιές που ψιθυρίζουν,
έτσι ήμουν πάντα, από παιδί.. θυμάμαι...

Ματιά χαμένη, μα το χρώμα ξεγελούσε,
όμως τι νόημα έχει, ένα όμορφο κενό?
πάντα η ψυχή, αυτό που μου ζητούσε,
ήταν ελεύθερο, ψηλά στον ουρανό..

Ounkas
18/06/2011

Είδα χθες βράδυ στο όνειρο μου,
πως βάδιζα σ ένα σοκάκι,
κοιτούσα λέει τον εαυτό μου,
αλλά τον έβλεπα.. παιδάκι!

Δύο πλεξούδες τα μαλλιά μου,
που πέφταν απαλά στους ώμους,
θύμιζαν κάτι απ τα παλιά μου,
τους μακρινούς, κεινους τους χρόνους

Σαν τριανταφυλλένιο χρώμα,
τα μάγουλα μου, είχαν φωτίσει,
με φίλους φύτευα στο χώμα,
λουλούδια που είχανε ανθίσει.

Μα στ όνειρο μου, ένα αστέρι,
λες και ξεχάστηκε απ το βράδυ,
στο γαλανό, σαν περιστέρι,
κυλούσε λες και ήταν χάδι.

Ώρες καθόμουν και κοιτούσα,
ένιωθα κάπου πως το ξέρω,
σαν να ταν κάτι που αγαπούσα,
μα δεν μπορούσα να το φέρω,

κάτω εδώ, στη γη να μείνει,
να το κρατήσω αγκαλιά μου,
λίγο απ το φως του να μου δίνει,
να το απλώνει στα μαλλιά μου.

Στο όνειρο μου, ήμουν παιδί,
όμως μέσα σ΄αυτό ξυπνούσαν,
σαν φύλλα από μικρό κλαδί,
όλα αυτά που κατοικούσαν,

για χρόνια μέσα στο μυαλό,
όπως η αγάπη που είχα νιώσει,
μέσα σε ένα όραμα θολό,
που λεγα δεν θα με προδώσει.


Ounkas
22/06/2011

Πίσω απ το βλέμμα σου, φωνή πνιχτή αντηχεί,
λόγια που σπάνε την σιωπή,την κομματιάζουν,
τίποτε άλλο, από φόβο, εδω γύρω δεν ηχεί,
μόνο οι λέξεις, που μοιάζουν να διατάζουν.

Κρυμμένη πίσω απ την σιωπή μου,σε κοιτάζω,
και να πιστέψω δεν μπορώ, ότι αντικρίζω,
μια αγάπη, που με δισταγμό, δειλία, δοκιμάζω,
και κάθε νύχτα, που δεν είναι εδώ, δακρύζω.

Σιωπής σταγόνες και τ όνειρο που σβήνει,
κάθε ξημέρωμα, ο ήλιος μου, αργα το καίει,
μέσα στα μάτια μου, λύπη πάντα αφήνει,
και η ψυχή που ξέρει, θα σε χάσει.. κλαίει,

μα όλες οι σκέψεις, τ΄όνομα σου, γράφουν,
λες και οι μνήμες μου, εσένα αναζητούν,
όλα τα όνειρα, για σένα εδω υπογράφουν,
και στην ζωή μου, να μείνεις, σου ζητούν.

Ounkas
24/06/2011

Σκληρή η ζωή, που δρόμους ζωγραφίζει,
κι αν έναν κόψεις,κατάδικος θα γίνεις,
σ΄οργή ανέμου, που εχθρικά σφυρίζει,
σ΄εγκαταλείπει, στην ερημιά να μείνεις.

Σκόρπιες στιγμές, που όσο τις μαζεύεις,
και τις κεντάς, σαν ρούχο της φοράς,
μαζί σου σέρνονται, όσο εσύ γυρεύεις,
μια αγάπη, που για χρόνια αναζητάς.

Σκόρπιες εικόνες, στο πέρασμα σου σβήνουν
δραπέτες όνειρα, που πάντα προσπερνούν,
μια πίκρα,αδιάκοπα,στα χείλη σου αφήνουν,
και όλες οι λύπες, που την ζωή γερνούν.

Θες να αλητέψεις, μα η λογική κρατάει,
των αισθημάτων σου, τα φρένα για καλά,
όσα η ψυχή σου, φωνάζει και ζητάει,
τα καίει ο νους, τα διώχνει σιωπηλά.

Στης λησμονιάς το σεντούκι,τα κλειδώνει,
και τα κλειδιά, στην θάλασσα , πετά,
στα πόδια σου, όσα πρέπει σου απλώνει,
και να ξεχάσεις, όσα θέλεις σου ζητά.

Κι εσύ παλεύεις να τα βρεις,να τα νικήσεις,
την ερημιά που σου προσφέρει για ζωή,
για μια στιγμή, της λές θα της χαρίσεις,
όλα τα υπόλοιπα, για μια δική του αναπνοή.

Ounkas
28/06/2011

Αυτές τις ώρες που μονάχη της περνώ,
που η φωνή σου,στη σιωπή μου πλαγιάζει,
την ερημιά μου,με τις σκέψεις σου κερνώ,
ένα σου χάδι, το σώμα μου αγκαλιάζει.

Σε΄ζω΄στο είναι μου, είσαι δεν είσαι εδώ,
ήταν γραφτό, απ της καρδιάς τα βάθη,
να δώσω εσένα, όσα δεν ήξερα θα δω,
όσα τρυπούσαν το μυαλό, σαν το αγκάθι.

Κενές στιγμές, σκορπίζουν, κάθε μου λεπτό,
γεμίζουν την ψυχή, χίλιες βροχής σταγόνες,
τα ΄θέλω΄παίζουν με τα ΄πρέπει΄μου κρυφτό,
για κάτι που δεν ζούσε, μέσα στους αιώνες.

Στην αγκαλιά σου θα τρυπώσω, όταν φανείς,
και δεν θα φύγω αν η αγάπη δεν σ΄ αγγίξει,
εγώ και εσύ θα μαστε εκεί, κι άλλος κανείς,
το δρόμο απόψε η καρδιά μας, θα μας δείξει.

Κι αν θα δακρύσω, μην γυρίσεις και χαθείς,
να μην σκεφτείς πως ο ήλιος μας θα δύσει,
εδώ να μείνεις,μες τ όνειρο μου να κρυφτείς,
με μια σου ανάσα, τη ζωή θα έχω κερδίσει.

Ounkas
01/07/2011

Λέξεις λες και σημάδια στην καρδιά κάποιες αφήνουν,
τις ακούς, μα είναι φορές, που σαν μαχαίρι σε τρυπούν,
ματώνουν τόσο την ζωή, που αντί μέρες να δίνουν,
κλέβουν τις ώρες και σκούρο πέπλο σου κεντούν.

Σε μια στιγμή η αναπνοή, κόβεται και πεθαίνει,
κι ότι ως τότε στη καρδιά, δροσιά έδινε και ζούσε,
τώρα σύννεφο γίνεται, πηγάδι και βαθαίνει,
αγκάθια γεμίζει η αγκαλιά, που κάποτε ακουμπούσε.

Ο θρήνος δεν ακούγεται, είναι βουβός, δεν βγαίνει,
κι έτσι κανείς δεν το μπορεί, να δει πως έχει φύγει,
μονάχα μέσα σου βαθιά, αισθάνεσαι πως φέρνει,
κύμα με περισσή οργή, που ότι όμορφο το πνίγει.

Λέξεις στον άνεμο πετούν, μα έχουν βαρύ φορτίο.
χωρίς να έχουν υπόσταση,κι όμως σε καταστρέφουν,
το ΄σ αγαπώ΄δεν το ακούς, το ΄μέινε΄, έγινε ΄αντίο΄,
κι όλα τα γκρίζα του ουρανού, μέσα σου επιστρέφουν.

Τα αισθήματα είναι εδώ, μα πως μισά ν αντέξουν?
μισό κορμί, μισή ψυχή κι η ανάσες σου στερεύουν,
θυμάσαι που σου είχε πει, δάκρυα να μην τρέξουν,
μα αυτά πάντοτε τη χαρά, διώχνουν γιατί ζηλεύουν.

Ounkas
02/07/2011

Αυτοί που βαδίζουν, σε ήρεμους δρόμους,
που δεν ξέρουν το ρίσκο, φοβούνται το χθες,
αυτοί που δεν άκουσαν, τους άγραφους νόμους,
που ποτέ τους δεν ένιωσαν, τι σημαίνει να ΄θες΄,

να θέλεις να ζήσεις, αυτό που σε αγγίζει,
να πετάς πιο ψηλά, και από τα πουλιά,
να προσμένει η ψυχή, σε κάτι να ελπίζει,
να χτίζεις για δυο, της αγάπης φωλιά,

να κάνεις τις μέρες, με άστρα να μοιάζουν,
τη ζωή να χαρίζεις, ακόμα κι όταν πονάς,
τα όνειρα να ρχονται και να σ αγκαλιάζουν,
να φεύγεις για το άγνωστο, χωρίς να γυρνάς.

Για αυτούς το τραγούδι, αυτό λέω απόψε,
για όσους δεν ένιωσαν, τι θα πει σ΄αγαπώ,
σε αυτούς άγγελε μου, την χαρά έλα δώσε,
τη ζωή τους ν αλλάξεις, ν αποκτήσει σκοπό.

Ounkas
03/07/2011

Αναρωτιέμαι ακόμα, γιατί τώρα αυτή η πνοή,
χρόνια μετά, να ήρθε στην άδεια ψυχή μου,
αυτήν που αγάπη λέγεται, απ όλους στην ζωή,
σαν ποταμός κυλά, κι έγινε η αναπνοή μου?

Κι αν κάτι θέλει, να το ζήσω, να αισθανθώ,
όσα ο χρόνος μου είχε κλέψει και κρυβόμουν,
που να βρω δύναμη, θεέ μου, ν αναμετρηθώ,
μ αυτά που απέναντί τους, πάντοτε στεκόμουν?

Από την άλλη, οι ευκαιρίες μας, λιγοστές,
για τον καθένα μας, σ ένα μικρό συρτάρι,
όσο τις βλέπουμε, μοιάζουνε όλες γελαστές,
μα κάθε άνθρωπος μαζί του, μία θα πάρει.

Κι εγώ που θέλω, να ζήσω αυτό το όνειρο,
πρέπει να σβήσω, της μνήμης τα γραμμένα,
είναι το δάκρυ μου στεγνό, μα τόσο ώριμο,
ποτάμια γίναν, βαθιά κυλούν, μέσα κρυμμένα.

Ακόμα κι αν για πάντα φύγει, έχει σταθεί,
εδώ στο πλάι μου, προσμένει να το ζήσω,
μια μάχη της καρδιά, θα έχει κερδηθεί,
μα θα ναι δύσκολο, μετά να λησμονήσω.

Όμως αυτό είναι σαν όνειρο, σαν φως,
μέσα μου γέμισε την ερημιά, με αλήθεια,
ζέστανε τόσο την καρδιά, δεν ξέρω πως,
τον πάγο έλιωσε που υπήρχε μες τα στήθια.

Ounkas
06/07/2011

Καράβι ο νους μου, αρμενίζει και γλιστράει,
μες του πελάγου, τα τόσο άγνωστα νερά,
και η ματιά, κάθε στεριά κρατάει,
ψάχνει εσένα, μα σε βλέπει νοερά.

Μου λες΄μην χάνεσαι, μα άσε με ν αρμενίζω,
εκεί ποτέ, που δεν θα πάμε εγώ και εσύ,
λίγες εικόνες, άσε με να κρατήσω,
απ το αόρατο, της αγάπης μας νησί.

Σαν ΄ταξιδεύω΄η ευτυχία εδώ μένει,
λίγες στιγμές της, δεν χρειάζομαι πολύ,
κι όσα σε μένα η ψυχή, άγρια φέρνει,
μόλις ΄γυρίζω΄, σβήνουν μ ένα σου φιλί.

Ounkas
08/07/2011

Η ελπίδα που έχεις, θα μείνει ελπίδα,
το φθινόπωρο εδώ, ποτέ δεν περνάει,
ο ήλιος που βλέπεις, φέρνει την καταιγίδα,
η καρδιά και το σώμα, συνέχεια γερνάει.

Αν πιστεύεις πως άλλαξε κάτι, είναι ψέμα,
το χαμόγελο απόψε, πίσω θα δώσω,
ποτάμι θα γίνω, θα χαθώ σ ένα ρέμα,
μακριά θα φύγω, μην και εσένα σκοτώσω.

Να θυμάσαι ότι άκουσες, του χρόνου αλήθειες,
καλοκαίρια που πέρασαν, εδώ δεν σταθήκαν,
κι όμως απ τη ψυχή σου, πήρα, χίλιες βοήθειες,
και ατέλειωτες νύχτες, τα όνειρα μου σε βρήκαν.

Ounkas
14/07/2011

Πίσω απ την πόρτα, τούτη την κλειστή,
κανείς, δεν στάθηκε ως τώρα να δει,
κανείς δεν χτύπησε, δεν είδε τη κλωστή,
που σφαλισμένη την κρατούσε, σαν κλειδί.

Περνούσαν άνθρωποι, κι όμως δεν ήξεραν,
δεν γνώριζαν, πως άνθρωπος θα ζούσε,
δεν άκουγαν γιαυτό και δεν την γύρευαν,
κι έτσι κανείς, την ησυχία του, δε χαλούσε.

Μια χαραμάδα, κι εκείνη έβλεπε να περπατούν,
στο δρόμο, βήματα χιλιάδες να περνάνε,
έξω απ την πόρτα, τώρα κάποιοι όλο κοιτούν,
για το κορίτσι αυτό, να μάθουνε, ζητάνε.

Στης φυλακής της, τα δεσμά ήταν κλεισμένη,
σαν ναυαγός, σ ένα νησί έμοιαζε, μικρό,
μόνο η ψυχή της ξέρω, άντεχε να προσμένει,
κι έδιωχνε της ζωής, ότι πολύ μικρό.

Έμενε εκεί, σωπαίνοντας και μόνη έφτιαχνε,
με το μυαλό της, εικόνες χίλιες, που γελούσαν,
στιγμές θυμόταν, από τα παλιά και έψαχνε,
μες το σκοτάδι, φωνές εκείνη που καλούσαν.

Τώρα η πόρτα, είναι μπροστά σας ανοικτή,
μέσα στο δώμα, φιγούρες που δακρύζουν,
στο πόμολο, σπασμένη η λεπτή κλωστή,
και στα σκαλιά της, διαβάτες που σαστίζουν.

Ήταν εδώ, μα δεν την πρόσεξε κανείς,
ήταν κι εκείνη, μια ανάσα, ένας αγέρας,
μα εσύ χαμόγελο, έκανες χρόνια να φανείς,
και η θλίψη έκλεψε το φως, κάθε ημέρας.

Ounkas
20/07/2011

Μάτια γεμάτα απορίες και όλο ερωτήματα,
κανείς δεν ξέρει, να τους δώσει απαντήσεις,
σαν τοίχος μοιάζει η καρδιά, όλο συνθήματα,
απ την αρχή τις λέξεις, πρέπει να κεντήσεις.

Μόλις πλησιάζεις, βλέπεις όσα σου έμαθαν,
αγνώριστα,να χουν αλλάξει πρόσωπο,να καίνε,
κι όσα στον άνεμο άφησες, κάποιοι τα έθαψαν,
από το χώμα τα ακούς, βαθιά, να κλαίνε.

Σε τούτη εδώ τη ερημιά, πώς να ριζώσεις,
πώς να δροσίσεις, την καρδιά να μην καεί,
τα δάκρυα σου, δεν μπορείς να τα στεγνώσεις,
και σε τρομάζει, των ανθρώπων η βοή.

Πώς να δωρίσεις, της ψυχής σου, τα ωραία,
πού να βρεθεί, μια αγκαλιά να ακουμπήσεις,
τα λόγια έγιναν, σάπια καράβια που μοιραία,
κανένα κύμα, δεν μπορείς πια να κερδίσεις.

Μείνε εδώ, καλύτερα μακριά απ τις εικόνες,
που δείχνουν όμορφες, μα είναι σκοτεινές,
μείνε εδώ, μακριά απ τις ανήλιαγες κρυψώνες,
που κάποιοι κλείδωσαν, τα όνειρα ζωντανά.

Ounkas
23/07/2011

Αυτό το ΄κάτι΄, που μέσα μας ζει κι ανασαίνει,
τα μάτια δεν βλέπουν, μα εκείνο το βήμα οδηγεί,
σαν άνθη ανοίγει, αυτά που ο χειμώνας, μαραίνει,
φυτεύει ξανά, ότι ο άνεμος, βγάζει απ τη γη.

Δεν είναι μικρό, σαν βαρκούλα πάνω στο κύμα,
δεν ζει σε παλάτια, τα πλούτη του όμως, πολλά,
δεν κινείται, μα έχει, το πιο γρήγορο βήμα,
δεν είναι νερό, κι όμως δεν σταματά να κυλά.

Δεν έχει φωνή, μα εμείς δυνατά το ακούμε,
δεν είναι αχτίδα, μα απ άστρο είναι πιο λαμπερό,
αν το ψάξουμε, ποτέ ίσως να μην το βρούμε,
με ρωτάς, ΄τί είναι αυτό που ποτέ, δεν θα δω?!΄,

Τραγούδι δεν είναι, μα μέσα μας τρέχει σαν νότα,
δεν έχει χροιά, μα όποιος το άκουσε, δεν το ξεχνά,
δεν είναι εικόνα, που δεν δείχνει πια όπως πρώτα,
δεν είναι αγέρας, μα πετά πιο ψηλά απ τα βουνά.

Δεν έχει υπόσταση, μα αόρατο στις φλέβες αφήνει,
κάτι τόσο μικρό, λες μουδιάζει το σώμα, μα το ζητά,
αγκάθια δεν έχει, αλλά ο πόνος, για πάντα θα μείνει,
στην καρδιά,μα εκείνη, άντέχω΄θα λέει σε όποιον ρωτά.

Αυτό το ΄κάτι΄ που μέσα μας ζει και υπομένει,
όσα ο χρόνος μας κλέβει και έχουν για πάντα χαθεί,
είναι αυτό που η ψυχή, για ζωές πολλές περιμένει,
μα σαν έρθει, το άλλο μισό μας, θα έχει βρεθεί.

Ounka
28/07/2011

Σε αβαθή νερά, πάντα θες να αρμενίζω,
μα εγώ στην άβυσσο, συνήθως ταξιδεύω,
το άπειρο ποτέ μου λες, να μην το ατενίζω
μα εγώ εκεί το φως, χρόνια γυρεύω.

Δεν θες ν αφήνω το μυαλό να φεύγει,
μα μόνο έτσι, έχει ανάσα η ψυχή,
η σιωπή μου λες, τις λέξεις κλέβει,
αλλά εκεί ζει, της καρδιά μου η ευχή.

Το καλοκαίρι, ψάχνεις στα όνειρα μου,
μα αυτά έχουν πάντοτε, βαρύ χειμώνα,
θέλεις να δεις, απόψε τη χαρά μου,
χρόνια κοιμάται σε μυστική κρυψώνα.

Ounkas
01/09/2011

Τριαντάφυλλο μικρό μου, μην μου μαραίνεσαι,
χώμα και νερό, εγώ, τώρα θα φέρω να γενείς,
δυνατό, πάλι σαν πρώτα, θα δεις, μην πικραίνεσαι,
να σε πειράξει, όχι άλλο, δεν θα αφήσω πια κανείς.

Θα καλέσω εδώ, τη βροχή και τ απαλό αγέρι,
και σύννεφο, δροσιά πάνω σου να σταλάξουν,
ριπές αγέρα ο ουρανός στα φύλλα σου θα φέρει,
την λύπη που σε στέγνωσε, σε ανάσες να αλλάξουν.

Και θα φυτέψω πλάι σου, πολλά μικρά λουλούδια,
φίλους να κάνεις,συντροφιά να έχεις μέρα και βράδυ,
επανω στα μικρά κλαριά, θα ακούγονται τραγούδια,
από τα αηδόνια γύρω σου, με μια λαλιά σαν χάδι.

Αετό μεγάλο, δυνατό, για σένα θα καλέσω,
πάνω απ τα πέταλα συχνά, να απλώνει τα φτερά του,
να σε προσέχει κι αν συμβεί, κάτι, εγώ θα τρέξω,
και θα το διώξω μακριά, να φέρει τα όνειρα του.

Ounkas
02/09/2011

Σταμάτησε ο χρόνος και που να σε βρω,
δεν έχω άλλη αναπνοή για να αντέξω,
μες την βροχή, σαν μια σκιά θα βγω,
στην αγκαλιά σου, αν σε δω, θα τρέξω.

Οι δρόμοι έκλεισαν, τα βήματα βαριά,
πυκνό σκοτάδι όπου κοιτάξω, απλωμένο,
πέρασαν δίπλα μου, κάτι μικρά παιδιά,
και απορούσαν για το βλέμμα το χαμένο.

Η ανάσα κόπηκε, η ζωή μου με ξεχνά,
γιατί εσύ, έχεις χαθεί και δεν σε φτάνω,
μία ανάμνηση τη σκέψη μου, ξυπνά,
μα ένα σύννεφο, σε κρύβει και σε χάνω.

Πώς να δεχθώ, πως ότι αγάπησα στ αλήθεια,
αγέρας έγινε, και χάθηκε στην παγωνιά,
ποτέ η καρδιά μου, δεν θα διώξει την συνήθεια,
κάθε βραδιά, να σε κρατά, σε μια γωνιά.

Ώρες σκληρές, τις απουσίας σου, με πνίγουν,
δεν θα ξανάρθεις και το φως μου θα χαθεί,
χαρές που έζησα, μαζί σου όλες θα γίνουν,
μικρές λεπίδες, που θα κόψουν την ψυχή.

Κι έτσι θα ζήσω, όσα χρόνια με αντέξει,
αυτή η ζωή, που πιο πολύ, όλο πονά,
και το μυαλό, πάλι παιχνίδι θα μου παίξει,
να μην διακρίνω, τα ψεύτικα απ τα αληθινά.

Ounkas
05/09/2011

Θέλω να πω, το όνομα σου μα σωπαίνω,
ούτε ο άνεμος, δεν πρέπει να το μάθει,
οι ώρες που έρχεσαι,είναι ώρες που ανασαίνω,
και δεν αγγίζουν τη καρδιά,σωστα και λάθη.

Σαν ένα σύννεφο, που η ομίχλη έχει φέρει,
έτσι σε είδα από μπροστά μου, να περνάς,
ήσουν εσύ, το ένα που η ζωή προσφέρει,
αυτό που όταν τα αγαπήσεις, δεν ξεχνάς.

Εκείνο που είναι, τόσο σπάνιο και χαρίζει,
δροσιά και ελπίδα, στης καρδιάς την ερημιά,
σ αγγίζει η αύρα του και τη ψυχή δροσίζει,
διώχνει ο ήλιος του, την όποια παγωνιά.

Θέλω να πω, όσα βαθιά έχω κρυμμένα,
μα αν μ ακούσει ο βοριάς,θα μου τα κλέψει,
θέλω απόψε, να αναστήσω τα θαμμένα,
όσα απ εσένα, και πάλι έχω πιστέψει.

Κι αν το ξημέρωμα, με βρει, να κλαίω μόνη,
θα είναι γιατί τα όνειρα βγάζουνε φτερά,
κάθε πρωί, η ευτυχία με κυκλώνει,
μα όταν φεύγεις, παίρνεις μαζί σου τη χαρά.

Ounkas
09/09/2011