Ηχοι Σιωπής 2010

Αγέρι μου, δρόσισε λίγο το πρόσωπό μου,
άσε τις λέξεις, χωρίς σκέψεις, να ειπωθούν,
άσε ν΄αγγίξει το ΄δικό΄ σου, το ΄δικό΄ μου,
μαζί οι καρδιές μας, μια στιγμούλα, να βρεθούν.

Ανάσα μου, πνοή δική σου χάρισέ μου,
ένα λεπτό, απ της ζωής σου τ ακριβά,
ένα μονάχα, βλέμμα, άφησέ μου,
κι εγω θ΄ακούσω, της σιωπής σου, τα βουβά.

Στα χέρια κρύψε με, όπως ένα παιδί,
δεν σου ζητώ, παρά μονάχα την αλήθεια,
αυτή που καίει, τις νύχτες σαν δαδί,
κείνη που έκανες, χτύπο μέσα στα στήθια.

Ενα φιλί, πιο τρυφερό και στοργικό,
δώσε μου απόψε, το μόνο που έχεις δώσει,
κι ένα χαμόγελο, αγνό, τόσο γλυκό,
ίσως να κάνουν την καρδιά μου να ματώσει.

Δεν είναι τίποτα, απλά η αγάπη θα αφεθεί,
άλλο να κρύβεται, δεν θέλει, δεν το αξίζει,
αυτή γεννήθηκε, μόνο, σε σένα να δοθεί,
κι ότι δικό σου, πάντοτε να φωτίζει...

Ounkas
03-06-2010

Πρέπει να μάθεις πως πλησίασες πολύ,
χωρίς να αγγίξεις, απ τη σάρκα, ούτε ίχνος,
είδες θλιμμένη όμως την ανατολή,
γι αυτό και χάθηκε το γέλιο σου για λίγο.

Χωρίς εγώ, να σ οδηγήσω μέσα εκεί,
τρύπωσες λες και η ψυχή σου με γνωρίζει,
άγγιξες τρυφερά και με στοργή,
κάποια απ αυτά που η καρδιά χαρίζει.

Έτρεξα μήπως και προλάβω να χαθώ,
τρόμαξα, γιατί ξέρω πως στο τέλος,
μες τη βροχή, πάλι μόνη θα περπατώ,
με καρφωμένο στην καρδιά μου ένα βέλος.

Αλλά κάτι μ έκανε, πίσω να γυρίσω,
ίσως στα μάτια σου, είδα κάτι αληθινό,
θέλησα όσα είχα, εγώ, να σου χαρίσω
και να κρατήσω, το μόνο ρόδο ζωντανό.

Δεν ξέρω αν μείνεις για πολύ κοντά μου,
ξέρω πως ότι έχει να δώσει η ψυχή,
είναι εκείνα που αγαπώ και είναι δικά μου,
να τα κρατήσεις, θέλω με προσοχή.

Κι αν κάποια μέρα, φύγεις να θυμάσαι,
πως η αγάπη μου για σένα θα κυλά,
αγνά κι αθόρυβα εκεί που θα κοιμάσαι,
σαν το τραγούδι μου, που απόψε σου μιλά.

Ounkas
07-06-2010

Σήμερα είπα, πως θα γράψω ένα τραγούδι,
μόνο δικό σου, γεμάτο γέλιο και ζωή,
μιας κι είσαι σαν λευκό αγγελούδι,
που κάθε μέρα μου, γεμίζεις με πνοή.

Ακόμα κι όταν μου θυμώνεις και δακρύζω,
όταν φωνάζεις κι ένα ΄αντίο΄ μου πετάς,
ξέρω βαθιά, μες την ψυχή σου τριγυρίζω,
κι όμως μακριά, να φύγω μου ζητάς.

Ίσως η αγάπη, όταν είναι πελώρια,
δεν το μπορεί, κανείς να φανταστεί,
κρατώντας την, πολύ καιρό σε όρια,
μπορεί για λίγο, ίσως και να κουραστεί.

Ξέρω καλά, πως όσο κι αν θελήσω,
πέρα από αυτά που πρέπει να δοθούν,
τον εαυτό μου, δεν θα τον συγχωρήσω,
γιατί τα όμορφα, για πάντα θα χαθούν.

Ούτε αξίζει για μια βραδιά λαθραία,
τα ρόδα της καρδιάς μας να κοπούν,
γιατί αυτό, που θα συμβεί μοιραία,
θα ναι κενό, όπου τα μάτια, θα κοιτούν.

Έλα αγγελούδι, πέτα μες την καρδιά μου,
είναι για μένα αρκετό να είσαι εδω,
διώχνεις εσύ, λίγη απ τη συννεφιά μου,
λίγη χαρά, φέρνω στα μάτια σου εγώ.

Ounkas
08-06-2010

Πέτρα έχω κάνει την καρδιά να μην λυγίζει,
ότι κι αν φέρει η ζωή να μην μ΄ αγγίζει,
κύμα την έκανα, κάθε καημό βουλιάζει,
κι αν την ακούσεις, στιγμές που αναστενάζει,

δεν ειν΄ δική της η φωνή, μα της ψυχής μου,
αυτή είναι ο ήχος, της κάθε αναπνοής μου,
γιατί μπορεί η καρδιά μου, να μην κλαίει,
μα στη ψυχή μου, μία φλόγα σιγοκαίει.

Αυτή γονάτισε, γυμνώθηκε μπροστά σου,
έκανε λίγα, απ τα δικά της και δικά σου,
αν την ακούσεις να μιλά, πες να σωπάσει,
αν πιο πολλά σου πει, θα σε αλλάξει.!

Πλάι της ξάπλωσε, μόνο όταν κοιμάται,
τότε τα λίγα της, όμορφα, όνειρα θυμάται,
μα πριν ξυπνήσει, φως μου, να χεις φύγει,
γιατί στο δίχτυ της, σιγά θα σε τυλίγει.

Ένα τραγούδι θα σου πει, γιατί είναι μόνη,
στην αγκαλιά σου θα χωθεί, σαν να΄ναι σκόνη,
θα σ΄ αγαπήσει αληθινά, όπως κανένας,
γι αυτήν θα είσαι, μοναχά.. ο ένας.

Mα, με τα σκούρα, χρώματα της, θα σε ντύσει,
και την ψυχή σου, με δάκρυα θα κεντήσει,
χρόνια παλεύει, μοναχή της και φοβάται,
μη φύγει, χωρίς κανείς να την θυμάται...

Ounkas
09-06-2010

Να αγαπάς, να νιώθεις, να μαθαίνεις,
να σέβεσαι, να νοιάζεσαι, να ακούς,
να ξέρεις πότε πρέπει να σωπαίνεις,
να μην ΄δικάζεις΄ όσους λένε τρελούς.

Να ερωτεύεσαι, να αγγίζεις τον αγέρα,
να συμπληρώνεις τα μισά, όταν τα δεις,
να γεύεσαι το πάθος της ημέρας,
να δέχεσαι, αυτά που θα αισθανθείς.

Να αναπολείς, να βιώνεις, να δακρύζεις,
να εκτιμάς, να δίνεις, να μιλάς,
από την θλίψη, την καρδιά να καθαρίζεις,
ποτέ τους άλλους, να μην υποτιμάς.

Να αγωνίζεσαι, να ακούς, να δραπετεύεις,
να νοσταλγείς, να βιώνεις, να γελάς,
ατίθασο άλογο η ζωή, να την λατρεύεις,
γι αυτά που ζείς! για εκείνα που τολμάς!

Να ξεδιπλώνεις τα πέταλα του ρόδου,
που σου χαρίζουν κι ας μην ξέρεις το γιατί,
να αγαπάς, την αίσθηση του φόβου,
αυτός κάνει... την καρδιά μας δυνατή !΄

Ounkas
10-06-2010

Φεύγοντας να ΄σαι σίγουρος, τα μάτια σου θα ψάξω,
και θα ΄ναι σαν να διάβασες, βιβλίο, μες το βλέμμα,
ότι μαζί σου έζησα, δεν θα το προσπεράσω,
ήσουν η αλήθεια που διαρκώς, πάλευε μες το ψέμα.

Ήταν τα λόγια λιγοστά, μ άρεσε να σωπαίνω,
όχι γιατί δεν ήξερα, να χειριστώ τις λέξεις,
μα απ τη σιωπή κατάφερνα, πιο πολλά να μαθαίνω,
κι ας μου ΄λεγες ΄αν δεν μιλάς, πολύ δεν θα αντέξεις.

Φεύγοντας, ένα δώρο μικρό, σε σένα θα αφήσω,
ένα μεγάλο ΄ευχαριστώ΄, στα πόδια σου απλώνω,
το ξέρω είναι δύσκολο, να μην κοιτάξω πίσω,
μα έτσι μόνο δεν θα δω, πόσο πολύ ματώνω.

Αλλά είναι ακόμα πιο σκληρό, εδω μόνη να μείνω,
γιατί το νιώθω, χάνεσαι, φεύγεις από κοντά μας,
η απόφαση έχει παρθεί, ότι έχω θα στο δίνω,
μα πριν απ το ΄αντίο΄σου, πριν φύγεις μακριά μας,

Σιγά- σιγά κι αθόρυβα, όπως τα δάκρυα τρέχουν,
θα φύγω πριν απ την αυγή, χωρίς να το γνωρίζεις,
γιατί τα φύλλα της καρδιάς, άλλο πια δεν αντέχουν
να με καλείς ξανά εδω, πίσω να με γυρίζεις.

Αναπολώντας τα όμορφα, που έζησα κοντά σου,
το μονοπάτι το στενό, πάλι θα το περάσω,
κομμάτια όμως τις ψυχής, που έγιναν δικά σου,
και την αγάπη μου για σε, ποτέ δεν θα ξεχάσω΄.

Ounkas
11-06-2010

Χίλια κομμάτια έγινες καρδιά, δεν φταίει κανείς,
σίγουρα εσύ, νιώθεις πως θες να κλάψεις,
μα ούτε ήχος, δεν υπάρχει της φωνής,
για αυτό ένα ποίημα, είπες πάλι να γράψεις.

Άγγιξε κάποιος, της ψυχής σου τα κλειστά,
κείνα που δεν αφήνεις, κανείς να πλησιάσει,
τώρα τα φώτα σου, κρατάς λίγο σβηστά,
κι από το βλέμμα, την χαρά έχεις αδειάσει.

Φοβάσαι τόσο, μην ανοίξει τις πληγές,
κείνες που υπάρχουν κι ακόμα σε πονάνε,
κι όμως, θέλεις πολύ, όπως και χθες,
να δεί εκείνος, αυτά που άλλοι δεν κοιτάνε!

Ποτέ δεν σ΄ αγγιξε, κι όμως μέσα σου ζει,
ώρες ατέλειωτες, με νόημα οι λέξεις,
πολλές φορές, κι αν κόβουν σαν γυαλί,
μένεις εκεί, και λες για αυτόν θα αντέξεις.

Μην με πικραίνεις, μικρό παράπονό μου,
είδες στα μάτια τις ρωγμές, μην τις ξεχάσεις,
κι αν ποτέ ακούσεις, τον αναστεναγμό μου,
γέλα μου, έτσι.. το δάκρυ θα προφτάσεις...

Ounkas
13-06-2010

Πάρε από πάνω μου, τα χέρια σου!
Πάψε τον ήχο της φωνής σου!
Την πλάτη γύρνα και μην ξαναρθείς,
είναι ΄φτηνή΄πια η μορφή σου!

Τα λόγια απήγαγαν την ομορφιά,
οι πράξεις πλήγωσαν τ ΄αστέρια,
τί να την κάνω τέτοια συντροφιά?
έκλεψες τα μικρά μου περιστέρια.

Πόσο σε πόνεσαν οι άνθρωποι?
κι έριξες πάνω μου την φλόγα?
πόσοι είναι ακόμα οι απάνθρωποι,
που θάβουν την ζωή στο χώμα?

Πίσω απ τα μάτια σου μια πυρκαγιά,
και με κρατούσες, στις φωτιές της,
με πέταξες με τα ξερά κλαδιά,
και χάθηκα στις ερημιές της...

Ounkas
14-06-2010

Πάλι με κράτησες, έξω από τις στιγμές σου,
ξέρω το έκανες για να μην με πικράνεις,
όμως κατάλαβε, πως αγαπώ το χθες σου,
πρόσεχε, φως μου, έτσι θα με μαράνεις..

Πες μου τα πάντα, πλάι σου κράτησέ με,
κάθε απουσία σου, πιο πολύ πόνο φέρνει,
δώσε τα χέρια της ψυχής σου κι άγγιξέ με,
κάθε σιωπή σου, πιο μακριά με στέλνει...

Κι αν λυπηθώ, θα ναι.. γιατί λυπάσαι,
είναι οι καρδιές μας, σαν ένας ουρανός,
τρέμω ΕΓΩ... όταν ΕΣΥ φοβάσαι...
δάκρυ σταλάζω.. όταν είναι σκοτεινός,

Έτσι όμως, φως μου, η αγάπη ανασαίνει,
μέσα απ το σύννεφο, ήλιος θα γεννηθεί,
αν την ποτίσεις με απόσταση, πεθαίνει,
ψυχή αν δώσεις, θα έχει κάπου να πιαστεί.

Μπορεί το αύριο, μακριά να μας κρατήσει,
κι αυτό το λίγο, στο καθόλου να χαθεί,
μέσα μου όμως, η καρδιά θα χει φυλάξει,
τις λίγες ώρες , που σου χε παραδοθεί.

Ounkas
15-06-2010

Το βλέπεις εκείνο το όμορφο αγγελούδι?
εκεί στην άκρη, στο δωμάτιο έχει κάτσει,
τρεις μέρες τώρα, ψιθυρίζει ένα τραγούδι,
μέσα μου έχει, την γαλήνη του σταλάξει.

Πώς δεν το βλέπεις?! είναι εκεί και σε κοιτάζει,
τη μέρα χάνεται, μα όταν ο ήλιος πέφτει,
μου τραγουδά και λίγο... με πλησιάζει,
και την αυγή, χάνεται σαν τον κλέφτη.

Δεν το φοβάμαι, απλά, δεν ξέρω τί να θέλει,
ήρθε τελείως ξαφνικά και δεν το γνωρίζω,
ούτε θυμάμαι, εγώ, το φώναξα να φέρει?
την ηρεμία στην ψυχή, αν την αξίζω?

Λίγο θυμώνω, που ακόμα δεν το είδες,
γιατί τις νύχτες είναι εκεί, απέναντί μου,
3 μέρες.. πήρε μακριά τις καταιγίδες,
από τα μάτια, το νιώσε η αναπνοή μου.

Δεν ξέρω τί θα μου ζητήσει, αλλά όπως,
μ΄ έκανε εκείνο, τόσο όμορφα να νιώσω,
έτσι κι εγώ, όποιος κι αν είναι ο τρόπος,
ότι μου πεί, βεβαίως και θα του το δώσω!

Ounkas
16-06-2010

Αν κάτι θέλεις να μου πεις, να μην σωπαίνεις,
κι αν θα θελήσεις να με δεις, μην ξεμακραίνεις,
απο τις ώρες που γερνούν, στιγμές πια μένουν,
αυτές που κάνουν, τις καρδιές να ανασαίνουν.

Αν θέλεις κάτι να μου δείξεις, μην το κρύβεις,
με το πιο σκούρο το παλτό, μην το τυλίγεις,
σήμερα .. όπου κι αν θέλουμε .. γυρίζουμε.
μα αύριο, που ξημερώνει... δεν ορίζουμε.

Ounkas
17-06-2010

Αγαπώ τις λέξεις σου, την ώρα που νιώθεις,
ότι αγγίζεις τις άκρες του ουρανού, σαν το φως,
αγαπώ των ματιών σου, τις διάφανες στρώσεις,
των χρωμάτων που παίρνουν κι ας μην ξέρω το πως.

Λατρεύω να ακούω, την φωνή σου που φέρνει,
μια ολόδροση ανάσα... που ζηλεύει η ζωή,
αγαπώ του προσώπου σου, την γαλήνη σαν γέρνει,
να μου πει ΄σε λατρεύω΄ κάθε νέα αυγή.

Νοσταλγώ τις στιγμές, αν και λίγες που ήρθαν,
την βραδιά και την λάμψη που είχε ο θυμός,
κι αν απάντηση ακόμα, οι καρδιές μας δεν βρήκαν,
ξέρουν αν θα χαθούν, πού θα είναι ο σταθμός,

Νοσταλγώ λιγοστές... μα γεμάτες εσένα,
τις ώρες, που τα ΄θέλω΄και πάλι τολμούν,
συλλογιέμαι πως ίσως, όλα είναι γραμμένα,
απ τις μοίρες,που έρχονται και το βήμα οδηγούν.

Σε λατρεύω ακριβή, θυμωμένη φωνή μου,
με μια αγάπη που όλα με μιας γαληνεύει,
δεν θα κάνω κακό, σε εσένα ποτέ μου,
ούτε σ΄ ότι κοντά σου, εκεί βασιλεύει.

Αγαπώ το χαμόγελο, που αμέσως χαρίζεις,
την χροιά της φωνής, λέγοντας ΄καλημέρα΄,
δεν ζητώ τίποτα... την ζωή να δροσίζεις,
και το γκρίζο μου χρώμα, να σκορπάς στον αέρα.

Ounkas
18-06-2010

...Πονάμε..κι όλο αυτό μας πληγώνει..
Γίνεται θάλασσα και μας καταπίνει..
Η αγάπη είναι μεγάλη και δεν αντέχει..
Δεν χωρά μοναχά μέσα μας..
Χείμαρρος γίνεται...
Δεν έχω λύσεις..

Πικραίνει ο ένας τον άλλον...
χωρίς αιτία..χωρίς λόγο...
Έτσι...με μια λέξη..
Καταιγίδα είπες είναι ο λόγος της γραφής ...
Εγώ θα πω, αλήθεια είναι...
Που δεν βαστά να μένει αόρατη...

Λυπάμαι...Ξέρεις πόσο μελαγχολώ
όταν συμβαίνει αυτό...
Λίγες μέρες ηρεμίας... κι ύστερα...πάλι τα ίδια...
Γιατί φοβάμαι...
Ξέρεις τί...
Μην με μαλώνεις ανάσα μου...
Δεν φταίω...

Ounkas
19-06-2010

Έκανα πίσω, ήξερα πως θα πονέσει, το μετά,
δεν ήταν εύκολο, μα απόλυτα ...αναγκαίο,
ένιωσα άνεμος, που αλλιώτικα πετά,
για σένα τίποτα, για μένα όμως σπουδαίο.

Λίγο ακόμα ήθελα κι άλλο να πλησιάσω,
όμως η φλόγα θέριευε .. είχε ήδη .. υψωθεί,
δύναμη έπρεπε να βρω, λίγο να ησυχάσω,
το βλέμμα που ήταν έτοιμο, να σου παραδοθεί.

Τό ξερα τότε καλά, πως μία μόνο λέξη,
αρκούσε για να αλλάξει, όλη μας την βραδιά,
είχα μέσα σου δει κι απ την αρχή πιστέψει,
πως απαλά, θα άγγιξαν, τα χέρια την καρδιά.

Μα έκανα πίσω, άντεξα, γιαυτό μένω ακόμα,
κι ας μέθυσες για μια στιγμή, τα ήρεμα νερά μου,
καλύτερα οι δυό ψυχές, να ναι σαν ένα σώμα,
παρά εσένα να ΄χανα για πάντοτε, χαρά μου.

Σ ένα όμορφο απόγευμα, ράγισαν δυό ψυχές,
στο δρόμο έμειναν εκεί, κυλίστηκαν για ώρες,
στα μάτια καταιγίδες και σκέψεις μυστικές,
και οι καρδιές γεμίσανε, της γης όλες τις μπόρες.

Ounkas
20-06-2010

Δεν έχουμε αύριο ψυχή μου,
βούλιαξαν στο σήμερα τα όνειρα,
αυτά τα μικρά, που κρατήσαμε,
για τον καθένα χωριστά...
τους είπαμε να σωπάσουν..

Κι αυτά δεν μίλησαν..
Μα πληγωμένα στέκουν και μας κοιτούν,
Γιατί? Είναι στιγμές που δεν θέλω
να αρνηθώ...όμως τότε??

Κι εσύ...είναι πιο εύκολο για σένα..
να ζήσεις ένα όνειρο...
κι έπειτα να χαθείς..
Μα εγώ..τί θα κέρδιζα...
Σιωπή και τίποτα..

Κι έτσι ψυχή μου, είναι καλύτερα
να μείνουμε εδω..χωρίς τα όνειρα..
με αυτά που μας επέτρεψε η ζωή..
είναι πολλά και όμορφα..
μα κάτι..πάντοτε..
θα λείπει...

Ounkas
21-06-2010

-Μην φωνάζεις,
-Γιατί?
-Γιατί τρομάζω...
-Κι αν τρομάξεις? Τι κάνεις? Φεύγεις?
-‘Όχι, απλά σωπαίνω...
-Γιατί?
-Γιατί δεν μ΄ άκουσε ποτέ κανείς...
-Εγώ σ΄ ακούω!
-Ναι, μόνο όταν γελώ...
-Γιατί, έκλαψες ποτέ?
-Ναι...έκλαψα..
-Πότε!?
-Όποτε εσύ, νόμιζες πως γελούσα...

Ounkas
22-06-2010

Μαζί λοιπόν, αφού το θες θα προχωρήσουμε,
πάμε να δεις, όσα το σώμα μέσα κλείνει,
σαν το βιβλίο, πτυχές θα ξεφυλλίσουμε,
κρυφό απόψε... τίποτα να μην μείνει.

Να ξεκινήσω από εδω... απ τα βαθιά,
εκεί που ηφαίστειο, υπάρχει και κοχλάζει,
μέσα η λάβα, πυρωμένα έχει καρφιά,
κάθε ανάσα, τα ανακατεύει, τα ταράζει!

Ένα θεριό, έτοιμο που ναι, να εκραγεί,
όταν η λάβα, φτάσει και ξεχειλίσει,
είναι φαντάσου, μια καρδιά που αιμορραγεί,
που δεν κατάφερε, ποτέ να σταματήσει.

Κι έπειτα πάνω απ αυτό, έχει ουρανό,
μέσα σε σύννεφα, από κάπνα τυλιγμένο,
ένα σημείο, έχει μικρό, μ΄ ένα κενό,
αυτό μου δίνει, την ζωή και ανασαίνω.

Κι ύστερα βλέπεις? το ρόδο της ψυχής?
ξέρω, δεν μοιάζει με τριαντάφυλλο, μα είναι!
προσωποποίηση... δύναμης κι αντοχής,
στο δίνω απόψε.. ένα μαζί του γίνε!

Σαν το αγγίξεις, θα δακρύσεις ίσως λίγο,
δεν έχει αγκάθια, μα τα χέρια θα ματώσουν,
κι αν φύλλο-φύλλο, αρχίσω να ξετυλίγω,
ίσως τα ΄θέλω΄ σου, εμένα να χρεώσουν.

Μα όσο κι αν, πονέσω που θα φύγεις,
να ξέρεις ήθελα, πόσο πολύ αγαπώ,
κράτα το ρόδο, κι όποτε το ανοίγεις,
του τραγουδιού, θ ακούς γλυκό σκοπό.

Αγάπη αγνή, μες την καρδιά κρυμμένη,
ποτέ δεν ζήτησα, σταγόνα από τη πηγή σου,
ήθελα απλά, να ξέρω αυτό που μένει,
όταν δεν θα ΄μαι, ποτέ ξανά μαζί σου.

Και νιώθω αυτό που μένει, πως πονά,
μα είναι ακριβό και εδω θα το κρατήσω,
όσο κι αν θα ΄θελα, το χθες μας δεν γυρνά,
μα το ΄χω μέσα μου και με αυτό θα ζήσω!

Ounkas
22-06-2010

Μέχρι εδω, αυτά που είδες αρκετά,
τώρα σιωπή, δεν έχει άλλα ν αγαπήσεις,
σ΄ενα μπαράκι, όπως πίνεις δυό ποτά,
σου δωσα ΄κάτι΄, απο μένα να κρατήσεις.

Φτάνει ως εδω, μια πύλη τώρα θα υψωθεί,
αυτά που σου πα φυλαχτό σου κάνε,
όσο κι αν ψάξεις το κλειδί δεν θα βρεθεί,
κι ας ξέρω, απόψε, πως για πολλά διψάμε!

Χάρισες κάτι στην καρδιά, δεν το ξεχνώ,
στιγμές αλήθειας, που είχε τόση ανάγκη,
γέμισες τις μοναξιάς μου, το κενό,
θα φύγω, πριν η αγάπη με σκοτώσει.

Δεν φταις εσύ, για τίποτα δεν φταις,
μα άλλη χαρά, δεν έχω να χαρίσω,
να πεις πολλά ξέρω ακόμα, θες,
συγχώρεσε με , μα δεν θα σε αφήσω.

Είναι καλύτερα να μείνουν μυστικά,
ούτε ο αγέρας δεν θέλω να τ ακούσει,
ένα ΄αντίο΄ ας πούμε, φιλικά,
και το γιατί η ψυχή να αποκρούσει.

Όπως με διάβαζες, εδώ θα τριγυρνάς,
σε ανασταίνω με μια λέξη, μια εικόνα,
και σε πεθαίνω, μα εδώ πάλι γυρνάς,
θα μαι μια ήσυχη και μυστική κρυψώνα.

Ounkas
23-06-2010

Άνοιξα τα μάτια μου, μες τα χαράματα,
η κούραση με έκανε να αποκοιμηθώ
δυό ώρες μόνο, στο νου δεκάδες πράγματα,
μα ελάχιστες στιγμές χαράς, να θυμηθώ.

Σκοτάδι έξω, ίδιο μ΄αυτό στο ΄δωμα,
σύννεφα γέμισε το βλέμμα, ξεχειλίζουν,
ποτέ δεν θα ρθεις, και ας πιστεύω ακόμα,
τα ΄θέλω΄σου, τα ΄πρέπει΄θα κερδίσουν.

Αδύναμη, μ΄ενα παράπονο να σέρνεται,
παρατηρώ την μοναξιά, που έχει διαλέξει,
εδώ να στέκει, να μιλά, να γδέρνεται,
πάνω στους τοίχους, τη χαρά έχει κλέψει.

Βαθιές ανάσες...κάποτε θα ξημερώσει,
μα ώρες πολλές, ως τότε απομένουν,
πάλευε η σκέψη, μάταια να ελευθερώσει,
απ το μυαλό, αυτά που την βαραίνουν.

Ως την αυγή, μαλώνω με τις λέξεις,
δεν έχουν οίκτο, με νικούν, μα εγώ θεριεύω,
θέλω να αντέξω και πρέπει να αντέξεις,
για αυτό σε εκείνες τις στιγμές μας, αλητεύω.

Λίγα σου ζήτησα, πιο λίγα δεν υπάρχουν,
ένα σου βλέμμα, τα μάτια μου ν αγγίξει,
όσα απόψε καρτερώ, ξέρω δε θα ρθουν,
΄γιατί΄ αμέτρητα, μ έχουν βουβά τυλίξει.

Χαράζει αργά, μαζί με την ελπίδα,
ν ανοίξει η πόρτα, να δω ότι προσμένω,
πολλές μορφές, μα την δική σου, δεν την είδα,
δεν θα φανείς, μα εγω σε περιμένω...

Ποιό είναι απ τα δύο, δεν ξέρω πιο σκληρό,
είναι ο πόνος, που το σώμα έχει λυγίσει?
που το κορμί, κάνει να μοιάζει με σωρό,
χίλια μαχαίρια, την σάρκα έχουν τρυπήσει.

Ή μια απουσία, αυτή που σκίζει την ψυχή,
κείνη που ξέφτισε, της δύναμης το ρούχο,
δίχως εσένανε, μοιάζω σχεδόν με τη βροχή...
όλες οι στάλες της, η αγάπη μου, που σου χω...

Ounkas
27-06-2010

Κλειδωμένες οι σκέψεις, σε σένα γυρίζουν,
πριν χορτάσω την αύρα σου, σ΄εχασα στη στροφή,
δύο ρόδα μου άφησες, που ακόμα ανθίζουν,
αν τα δω να μαραίνονται, θα χαθεί η επαφή.

Στων ματιών την ζωντάνια, ταξίδευα ώρες,
στων χειλιών σου του ήχους, έμενα σιωπηλή,
είχες φύγει για αλλού, σε άγνωστες ΄χώρες΄,
δίχως να μου χεις δώσει, ούτε ένα φιλί...

Όσο κι αν με πονάει, την μορφή σου εικόνα,
κράτησα και το βλέμμα, αγαπά να κοιτά,
την ψυχής το κομμάτι, η δική μου κρυψώνα,
όλα αυτά που μου χάρισες, εκεί μέσα φυλά.

Αν γυρίσεις ποτέ, να μην έρθεις κοντά μου,
ίσως πριν να σ΄ αγάπησα, μυστικά, σιγανά,
δεύτερη όμως φορά, αν κοιτάξεις βαθιά μου,
όλα αυτά που ήταν όνειρο, δεν θα αφήσω ξανά!

Ounkas
29-06-2010

Δεν έχουμε αύριο ψυχή μου,
βούλιαξαν στο σήμερα, τα όνειρα
αυτά τα μικρά, που κρατήσαμε
για τον καθένα χωριστά…
Τους είπαμε να σωπάσουν…

Κι αυτά δεν μίλησαν,
μα πληγωμένα στέκουν
και μας κοιτούν…
Γιατί? Είναι στιγμές που δεν θέλω
να τ απαρνηθώ… όμως τότε…
θα πρέπει να αλλάξουν όλα…

Κι εσύ…είναι πιο εύκολο για σένα,
να ζήσεις το όνειρο,
και να χαθείς μετά, στο βάθος του δρόμου.
Να γίνεις χθες..
να γίνεις μια ανάμνηση μου…

Για μένα, είναι αλλιώς… πρέπει
να μείνω εδώ… χωρίς τα όνειρα,
με αυτά που μου επέτρεψε η ζωή
να έχω….
Είναι αρκετά και όμορφα… αλλά
μέσα μου …
πάντα κάτι θα λείπει..

Ounkas
01-07- 2010

Σ αυτές τις αλήθειες που ψέματα μοιάζουν,
στηρίχτηκα απόψε, κι όμως δίνω αγώνα,
θυμώνει η φωνή, σκέψεις την σκιάζουν,
λιώνει της νιότης μου,η μικρή μου ανεμώνα.

Μ αυτές με κρατούν, οι λέξεις που στέλνεις,
κι ας σου πα ΄θα φύγω, άλλο δεν μ΄αγαπώ΄,
ο αγέρας με σπρώχνεις, εσυ με προφταίνεις,
μα μόλις μ΄αγγίζεις, μακριά περπατώ.

Σε νιώθω μα ξέρω, πως αν σου ζητήσω,
να ρθεις να σου δώσω, το μόνο φιλί,
μια άρνηση μπρος μου, ξανά θα αντικρίσω,
γι αυτό θα πετάξω, θα γίνω πουλί.

Ψηλά όταν φτάσω, θα ξέρεις αλήθεια,
πως ήταν εκείνα, που σου ειπα προχθες,
θα υπάρχουν στιγμές, που θα ψάχνω βοήθεια,
γιατί θα πονάω, που ακόμα με θες.

Μα πες στην γλυκιά, καρδιά σου, καλέ μου,
αυτό που της έταξα, το ΄για πάντα μαζί ΄,
ποτέ δεν το ξέχασα, μικρέ ουρανέ μου,
κάπου εκεί θα γυρίζω, θα ζούμε μαζί…

Ounkas
01-07-2010

΄Μπερδεμένες Σκέψεις΄

Πρώτη μέρα μοναξιάς
Πίστευα πιο σκληρή πως θα ναι,
η φωνή σου ακόμα, στα αυτιά μου αντηχεί…
Απόλυτο τοπίο ερημιάς,
μονάχη φοβάμαι…
σαν χαρακώνει η σκέψη τη ψυχή…

Σήμερα ΄ζω΄μονάχη,
δεν θα σου πώ να γυρίσεις,
ακόμα κι αν βουβά δακρίζω…
Λεπτή όπως το στάχυ,
η καρδιά φωνάζει ΄μην ελπίζεις΄,
με άνθη την πληγη στολίζω

Πήγαινε όπου εσυ ποθείς,
ήμουν, ένα αστείο, ξέρω…
για τίποτα δεν σε κατηγορώ..
Κι αν μακριά μου θα βρεθείς,
το ΄σ αγαπώ΄ξανά προσφέρω,
όλα όσα είπες συγχωρώ…

Λίγα σου δώρισα,
μα ήταν πάντα αληθινά,
ζωής χτύποι, μόνο για σένα,
Κι όμως μπόρεσα,
σώματα να γίνουν ικανά,
και να αντέξουν ένα ψέμα.

Για όλα σε ευχαριστώ,
τις λέξεις που δεν πίστευες,
σε έμανα έφεραν ευτυχία…
Ήξερα θα κομματιαστώ,
κάποτε θα αλήτευες,
θα μενε η δυστιχία…

όπου κι αν πας,
γρήγορα να ξεχάσεις την ματιά,
ήταν γεμάτη με σκοτάδι,
κι όπου αγαπάς,
ρίξε ένα βλέμμα στην νυχτιά,
κάπου θα δεις ένα σημάδι.

Θα είμαι εγω,
ένα αστέρι εκεί ψηλά,
κάπου, στην άκρη του ουρανού σου.
Θα καρτερώ,
κι όταν το δάκρυ σου κυλά,
θα το σκουπίζω, απ την αύρα του κορμιού σου…

Ounkas
02-07-2010

Η αλμύρα της θάλασσας στα χείλη,
άμμο χρυσή, πάνω της περπατώ,
φάρος μονάχος, μακριά σε ένα μίλι,
κάθε απόγευμα, γνέφω, τον χαιρετώ.

Κοχύλια αγγίζω, μαζεύω μικρές πέτρες,
βαδίζω εκεί, πλάι στην άκρη του γιαλού,
΄βρες τις ελπίδες, άνεμε και φέρ τες,
μες τις γωνιές, τις γκρίζες του μυαλού΄.

Πέφτει ο ήλιος, η μέρα τελειώνει,
αλλά εγώ, μένω εδώ και αναπολώ,
ο ουρανός, άπλωσε φωτεινό σεντόνι,
από τη φλόγα του, τις σκέψεις πυρπολώ.

Η νύχτα αγκάλιασε, εμένα και την άμμο,
ένα μας έκανε, μην πάμε πουθενά,
δεν έχω άλλο, καλύτερο να κάνω,
απ το να βλέπω, τα κύματα βουνά.

Φεγγάρι βγήκε κι άρχισε να φωτίζει,
την χρυσαφένια, ακροθαλασσιά,
και καταφέρνει με γαλήνη να γεμίζει,
την αύρα μου, να κάνει ζωγραφιά.

Ounkas
03-07-2010

Μ΄εβαλες στο όνειρό σου
και μου είπες:
΄Οταν ξυπνήσω, δεν θα σε θυμάμαι…
να το ξέρεις…. αν θέλεις, φύγε τώρα, μην στεναχωρηθείς …΄
Μα εγώ, ήθελα το τέλος του ονείρου
να δω και σου είπα:
΄θα μείνω΄...

Κι έπειτα μου ψιθύρισες:
΄Οτι κι αν σου πω εδώ μέσα…
θα γίνει τίποτα, όταν τελειώσει το όνειρο…
πρέπει να ξέρεις, πως τα λόγια μου, θα είναι..
σαν να μην έχουν ειπωθεί ποτέ…
να τα ξεχάσεις κι εσύ…΄
Σου απάντησα:
΄Δεν με πειράζει…΄

Κι ύστερα μου φώναξες:
΄Οτι κι αν σε κάνω να αισθανθείς…
μόλις ξυπνήσω, μόνο εσύ θα το νιώθεις..
Για μένα , δεν θα υπάρχεις καν..
θα είναι σαν να μην σε αγάπησα ποτέ μου..΄
Και σου απάντησα:
΄Ασε με να το ζήσω…΄

Τώρα που χάθηκες, που τελείωσε το όνειρο,
άφησα την ψυχή μου, στον ουρανό σου…
Εσύ δεν την βλέπεις… δεν είμαι καν εκεί για σένα…
Σαν να μην συναντηθήκαμε ποτέ…
Μα εγώ, δεν θέλω να ξεχάσω..
Σ΄ αγάπησα κι αυτό δεν μπορεί να χαθεί…

Ounkas
03-07-2010