Ηχοι Σιωπης 2008

(Μεταφορά από το http://ounkas.blogspot.com/)
Μόλις ολοκληρωθεί η μεταφορά των αρχείων,
το blog θα κλεισει.
Ευχαριστώ!
:89904:

Καλώς ήρθατε...

Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη σας. Εύχομαι να περάσουμε όμορφα εδώ.
Θα χρειαστώ μερικές ημέρες για να μπορέσω να δημιουργήσω μια όμορφη σελίδα,
γι αυτό θα ζητήσω να κάνετε λίγη μόνο υπομονή, για να πάρει την τελική του μορφή.

Θα ήθελα απλά να σας πω, ότι εδώ θα έχετε την δυνατότητα,
να ξεδιπλώσετε τις σκέψεις σας, μέσω της γραφής.
Θα ακολουθήσουν οδηγίες και πολλές κατηγορίες θεμάτων,
όπου θα μπορούμε να εκφράσουμε την άποψη μας.

Αυτο το μέρος, θα έχει ως βασικά θέματα, το κόσμο του ‘πνεύματος και της ψυχής’.

Δευτέρα, 21 Απριλίου 2008

Ή γραφή είναι... ανάσα...'

Εδώ θα υπάρχει ένας χώρος που θα μπορεί ο καθένας απο εσάς, να γράφει...
Ποίηση...κείμενα...που έχετε δημιουργήσει μόνοι σας...
σε στιγμές χαράς...λύπης...αγωνίας..ευτυχίας...
Μία σελίδα που θα φιλοξενεί, τους δικούς σας 'ήχους της σιωπής'

‘Μία ύπαρξη που ψάχνει απαντήσεις…
Ένας άνθρωπος που δεν σταματά να αναρωτιέται γιατί …πως …πότε…
Μέσα από την ποίηση, εκφράζεται η ψυχή…
Απαιτεί τις δικές της στιγμές …και εγώ της δίνω το χώρο που χρειάζεται,
για να συνεχίζει να υπάρχει…’

Ounkas 2008

Τρίτη, 22 Απριλίου 2008

'Δεν φταίω εγώ.....'
'Ουρλιάζουν οι ώρες, μα εμείς δεν ακούμε,
γιατί τις ζωές μας, όμορφα ζούμε,
πέφτουν τ΄ αστέρια, στη Γή, ένα-ένα,
το βλέπουν τα μάτια, μα λένε 'είναι ψέμα'.

Χλωμά προσωπάκια, τα χέρια απλώνουν,
φωνάζουν 'βοήθεια', πολύ μας θυμώνουν,
΄μή δείχνεις εμένα, μικρό μου λυπάμαι,
δεν σου έκανα κάτι!!, καλά το θυμάμαι!!.

Παντού στο αέρα, καμένο μυρίζει,
όλοι ρωτάνε, μα κανείς δεν γνωρίζει,
εμείς δεν καιγόμαστε, γιατί να μας νοιάξει,
αρώματα ρίχνουμε, η οσμή να αλλάξει!.

Συμβαίνουν και άσχημα, αλλά εμείς τί να φταίμε;
μάθαμε όλοι, δυνατά να το λέμε,
μακριά απ' την πόρτα μας, το παιδί που πεθαίνει,
ίσως κλάψω γι αυτό, τι άλλο μου μένει;....'

Ounkas 2008

'Μην κλαίς..'
Μην κλαίς γι αυτά που χάθηκαν,
πέρασαν, κι ας σε πονούν ακόμα,
να κλαις, για τ' άνθη που μαράθηκαν,
και τα 'θαψες νωρίς στο χώμα.

Μην κλαις, για εκείνα που δεν πρόλαβες,
έφυγαν πια και άλλο δεν τ' αγγίζεις,
κλάψε για την ευθύνη που ανέλαβες,
κι απ' την αρχή, την πλάτη της γυρίζεις.

Λυπήσου, για τις λέξεις που άφησες,
μες τη σιωπή, πάλι ν' αργοπεθαίνουν,
για την αγάπη που αγκαλιά δεν κράτησες,
για τις ελπίδες που έπαψαν ν΄ ανασαίνουν.

Λυπήσου, για τα μάτια που έκανες,
να μην μπορούν να δουν πια την αλήθεια,
ότι καλό γινόταν, εσύ το έσβηνες,
ώσπου η ψυχή, πέθανε μες τα στήθια'

Ounkas 2008

Ψυχή'
Η μέρα άρχισε κάτω από ένα σύννεφο
δεν ξέρω γιατί μα η ψύχη έχει γαλήνη, ηρεμία.
Λέτε να είναι ακριβώς στο 'μάτι του κυκλώνα'?...

...Μεσημέριασε. Το σύννεφο έχει διαλυθεί
μα η ψυχή, δεν είναι τόσο χαλαρή.
Την αναστάτωσαν κάποια μικροπράγματα.
Αλλά δεν είναι τίποτα, θα συνέλκει....

...Βράδιασε. Το σώμα ξαπλώνει κουρασμένο.
Το πνεύμα παλεύει με όλα αυτά, που γέμισαν σήμερα το νου.
Και η ψυχή?

Τι σκέπτομαι καθώς κλείνουν τα βλέφαρα.
Κουράστηκε κι εκείνη...Ας την αφήσω να ηρεμίσει...
Είναι η δικής ώρα τώρα...

Ounkas
2008

Τρίτη, 29 Απριλίου 2008
'Η πνοή..'
Χθες μίλησα με μια πνοή ανέμου.
Ήταν θλιμμένη και η λύπη έφερνε βροχή και η βροχή πάγωνε,
γινόταν χιόνι πυκνό.

Πέρασε είπε από πολλά μέρη,
και είδε φωτιά να καίει τα πάντα.
Μια φωνή 'σκληρή' της είπε να φυσήξει όσο πιο δυνατά μπορούσε.
Αρνήθηκε μα όχι για πολύ.

Χιλιάδες ριπές αέρα την παρέσυραν και την
οδήγησαν μέσα στη φωτιά.

Καταστράφηκαν τα πάντα!!
Κι εκείνη μόλις τέλειωσε το έργο της, έφυγε για να βρει γωνία να κλάψει.

Η πνοή ήταν πολύ μικρή και δεν ήξερε...
Πίστευε πως θα χάριζε στο κόσμο δροσιά...
και ευχαρίστηση...

Αλλά τίποτα δεν υπάρχει στη Γη ..μόνο για καλό...

Ounkas
2008

'...Τόσο μικρή...'

Είμαι τόσο μικρή, σαν τη σταγόνα,
αγαπώ τη ζωή, μα φοβάμαι,
σε μια όμορφη ζω, ανέμενα,
μαζί της ξυπνώ και κοιμάμαι.

Ξέρω οι μέρες μου, λίγες θα είναι,
ωσότου ο ήλιος, ζεστάνει τη πλάση,
η ανεμώνη μου λέει, 'για λίγο μείνε',
μα αυτό το πέταλο, τη ζωή θα σταλάξει.

Είμαι τόσο μικρή, σαν το φύλλο,
καταπράσινο, ζω σ' ένα δέντρο,
έχω εδω το δικό μου βασίλειο,
λες και είμαι του κόσμου το κέντρο.

Είμαι τόσο μικρή, σαν κοχύλι,
τα παιδιά, μαζί μου παίζουν στην άμμο,
το χαμόγελο βλέπω στα χείλη,
θέλω κάτι για εκείνα να κάνω.

Μα είμαι τόσο μικρή, σαν μια νότα,
στο πεντάγραμμο, μόνη προσμένω,
εύχομαι όλα να γίνουν σαν πρώτα,
μουσική να γινώ, ν' ανασαίνω...'

Ounkas
2008

Τετάρτη, 30 Απριλίου 2008
'Σκέψεις...'

Μακρύ ταξίδι να σε βρω,
έκανα μ΄ άσχημο καιρό,
κανείς δεν σ' είδε,
ούτε μου είπε πως εσύ,
δεν ζεις σε μακρινό νησί,
μα μου είπαν, 'φύγε'.

Μέχρι να μάθω ν' αγαπώ,
σ΄ ένα υπέροχο σκοπό,
μ' άφησες μόνη...
Κι η όμορφη αυτή γιορτή,
έγινε λάμα από σπαθί,
που με ματώνει.

Μα μη λυπάσαι, μη θρηνείς,
σ' αγάπησα όσο κανείς,
πάνω στην πλάση,
κι αν δεις να κλαίω, να πονώ,
κι αυτό το κρύο δειλινό,
θα μου περάσει...

Θέλω ξανά να ονειρευτώ,
πως ζω μ' αυτά που αγαπώ,
πλάι μου είναι,
όμως η αλήθεια με ξυπνά,
δείχνει το σήμερα ξανά,
και λέει 'μείνε'.

Ξέρει καλά, αν αφεθώ,
μες τη σιωπή μου θα χαθώ,
μέσα στο χώμα,
γιατί η πληγή είναι βαθιά,
και η καρδιά τόσο βαριά,
πόσο ν' αντέξει ακόμα?'

Ounkas
2008

Κυριακή, 04 Μαΐου 2008

'Άκου τη σιωπή...'
Και εσύ?
Που στέκεις στο σκοτάδι και λες τίποτα?
Δεν θέλεις να σε δω...αλλά η σιωπή σου με οδηγεί...
Είναι ο ήχος της πιο δυνατός απ' την φωνή....

Αλλά σου το 'πα....Μην σωπάσεις για πολύ...
Θα ξεχάσεις ότι ζεις...
Η ανάσα θα προδώσει τη ζωή σου...

Και το φως....σε κούρασε...το βλέπω...
Μα θα σεβαστώ απόλυτα την ψυχή...
Αυτή σου δείχνει τη ζωή....αλλά και το σκοτάδι...

Να την ακούς...όταν ουρλιάζει...
Κάτι ζητά...
Μα να θυμάσαι....

Ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου...
είναι ο ίδιος ο εαυτός του...'

Ounkas
2008

Πέμπτη, 08 Μαΐου 2008
'Δεν ξέρω ...'
'Mίλα μου ξένε...δεν ξέρω τη μορφή σου,
μα τα λόγια σου, ίσως μου κάνουνε καλό.

Δεν ξέρω ξένε...μιλώ μαζί σου,
μα που να βρώ, αν οτι λες...
είναι αληθινό...

Άκου με ξένε..δεν μίλησα ποτέ μου για εσένα,
και δεν θα το έκανα ,
αφού... ποτέ δεν σ' έχω δει...

Συγνώμη ξένε...θέλω να φύγεις..
φοβάμαι πως και εσύ...θα γίνεις...
μια πληγή...

Ounkas
2008

Παρασκευή, 09 Μαΐου 2008
' Mια οπτασία...'
'Έπλεξε η νύχτα μια πλεξούδα στα μαλλιά μου,
και το φεγγάρι άπλωσε το φως παντού,
με χρώμα γέμισαν τα σκούρα όνειρα μου,
κι οι άνθρωποι περίεργα, 'πάψαν να με κοιτούν.

Με αγκάλιασε η πιο γλυκιά γαλήνη,
κι ήταν σαν κάποιος να με φίλησε απαλά,
στον ουρανό ξεπρόβαλε, μια στρογγυλή σελήνη,
γύρω της άστρα χόρευαν και ήτανε πολλά.

από το χέρι με τραβούν κι εγω προφταίνω,
ένα ν' αγγίξω να το πάρω αγκαλιά,
κι ενώ πετώ, κύκλους μαζί τους κάνω,
ήταν σαν να ΄χαν, την πιο όμορφη λαλιά.

Κι άκουσα όλα , με μια φωνή να λένε,
πως όσα βλέπω, τίποτα δεν είναι αληθινά,
ο πυρετός απλά, τα μάτια έκανε να κλαίνε,
κι όλα να φαίνονται πως είναι ζωντανά...'

Ounkas
2008

Σάββατο, 10 Μαΐου 2008
'Άγγιγμα ψυχής'
Τίποτα λοιπόν δεν είναι όπως παλιά,
κι αν υποκρίνομαι πως όλα είναι ίδια,
μου λείπει η δική σου αγκαλιά,
και η φωνή, που έγινε συνήθεια.

Ξέρω πως είσαι κάπου εδω κοντά,
νιώθω την αύρα της αγάπης να μ' αγγίζει,
την παρουσία, δεν μπορώ να δω,
και η ματιά μου, πάλι θλίψη θα γεμίσει.

Τα τελευταία χρόνια πάντα προσπαθώ,
όσους εμένα αγαπούν να μην πληγώνω,
μα αν ακούσω την ψυχή και αφεθώ,
σε σένα όλο το 'είναι' αφιερώνω.

Μα δεν ξεχνιούνται όλες οι στιγμές,
ούτε ο χρόνος, τις κάνει να 'γερνάνε',
'έχουν πια γίνει χιλιάδες οι σιωπές,
και πιο πολύ απ' τα λόγια με πονάνε...'

Ounkas
2008

Δευτέρα, 12 Μαΐου 2008

'Γενέθλια'
'Μέσα στην ζωή του κάθε ανθρώπου, υπάρχουν πολλά...
Υπάρχει η εργασία του, οι φίλοι του, οι δραστηριότητες του...
Υπάρχει η ευτυχία και το δάκρυ...
Το γέλιο και η λύπη...

Όλα αυτά μαζί συνθέτουν
την προσωπικότητα και 'φωνάζουν',
πως δεν είμαστε 'κενοί' ,
δεν υπάρχουμε μόνο για τα υλικά αγαθά,
αλλά και για εκείνα που μας
ξεκουράζουν και μας κάνουν
να χαλαρώνουμε , να νιώθουμε όμορφα...

Σήμερα λοιπόν, μια αγαπημένη συντροφιά,
απο Ανθρώπους,
γιορτάζει τα γενέθλια της.
Το όραμα ίσως κάποιων,
που στην αρχή ξεκίνησαν δειλά-δειλά,
χωρίς να ξέρουν αν θα τα καταφέρουν,
έγινε πραγματικότητα!
Ελπίζω τώρα να γνωρίζουν πως έχουν πια βάλει
τις βάσεις, και να είναι χαρούμενοι,
αντικρίζοντας το αποτέλεσμα.

Μέσα σε αυτήν λοιπόν την 'παρέα',
που έχω την χαρά να είμαι ένα μέλος της,
συνάντησα Ανθρώπους....

Ανθρώπους, που δεν φοβούνται να δείξουν,
πως έχουν ανάγκη από επικοινωνία,
που μοιράζονται τις ανησυχίες τους,
που χαίρονται με την χαρά του ενός,
και λυπούνται με την λύπη του....

Ανθρώπους, που δεν συναγωνίζονται
για το ποιος είναι ο καλύτερος,
για το αν θα είναι εκείνοι πρώτοι...
και όχι κάποιοι άλλοι...

Ανθρώπους, που όταν χρειάστηκε,
'έτρεξαν' να βοηθήσουν,
με τον έναν ή τον άλλον τρόπο...

Όλοι αυτή η συντροφιά λοιπόν,
γιορτάζει σήμερα και μαζί με εκείνους και εγω...

Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου,
να παραμείνουμε όπως είμαστε,
στο ήθος, στην προσφορά και στην Ανθρωπιά.
Εύχομαι να έχουμε υγεία και χαρά,
να αποκτούμε κάθε λεπτό την γνώση,
την δύναμη και την ώθηση
που χρειάζεται, για να συνεχίζουμε μαζί.

Εύχομαι να μεγαλώσει η συντροφιά μας, να έρθουν κι άλλοι,
που πιστεύουν πως μπορούν απο παντού να προσφέρουν,
και να κάνουμε τον κόσμο μας αυτόν, πιο δημιουργικό,
πιο όμορφο και πιο οικείο...

Χρόνια Πολλά λοιπόν και καλή συνέχεια σε όλους μας...
Χαρούμενα Γενέθλια με τις θερμότερες ευχές μου..

Σας ευχαριστώ που με 'αγκαλιάσατε' τόσο θερμά...
Να είστε πάντα καλά...

Με σεβασμό και αγάπη προς όλους...'

Ounkas
2008

Παρασκευή, 16 Μαΐου 2008
'Αν..'
Τα λόγια μας είναι πολλά
και εμείς είμαστε λίγοι
Πώς να την νιώσω τη χαρά,
Τώρα που έχεις φύγει?

Πώς να παλέψω τη ζωη,
Που να γυρέψω αλήθεια,
Ακόμα και αυτή η πνοή,
Τελειώνει μες τα στήθια.

Ποια να ναι η τύχη άραγε?
Τι μου φυλάει ο χρόνος?
Το πλοίο μου προσάραξε,
Και έμεινα πλέον μόνος

Όσο κι αν ψάξω κάποτε
Θα βρω μια πατρίδα?
Να μοιάζει όπως άλλοτε
Γεμάτη να ‘ναι ελπίδα?

Μα κι αν βρισκόμουνα εκεί,
Θα μου άρεσε να μείνω?
Γιατί έχω μάθει ως άνθρωπος,
τα πάντα εγώ να κρίνω..

Και αν εκεί υπήρχε φως,
θα ήθελα το σκοτάδι,
Και αν υπήρχε ουρανός,
Θα λάτρευα το βράδυ!’

Ounkas
2008

Κυριακή, 18 Μαΐου 2008
Έλα κοντά...'
Άνοιξε διάπλατα τα ολόλευκα φτερά σου,
κλείσε με, στην τρυφερή αγκαλιά σου,
θέλω απόψε να μην πεις ούτε μια λέξη,
κι όλα μπορεί η ψυχή να τα αντέξει.

Γλίστρησε μες τα νερά, τα ήρεμα της λίμνης,
πίστεψε πόσο καλός, μπορείς να γίνεις,
κοίτα, μες τα δυό μου μάτια, τα γαλάζια,
ταξίδεψε, με του ονείρου τα καράβια.

Και αν δάκρυα θα δεις, στα μάγουλα μου,
είναι γιατί η ψευτιά, τρύπησε την καρδιά μου,
μα αυτό αρκετό, δεν είναι να μ' αλλάξει,
ακόμα κι αν το αίμα, στο χώμα εδω, σταλάξει.

Η αγάπη κάνει το 'είναι' ν΄ ανασαίνει,
τον κόσμο γύρω μου, όλο να ομορφαίνει,
πλάι μου ζει η σιωπή, μα ακούω μελωδία,
και με το γέλιο έντυσα, την όποια τραγωδία

Ounkas
2008

Παρασκευή, 23 Μαΐου 2008

'Μια αγάπη...'
'Έχω μια αγάπη που γεμίζει τη ψυχή
αλήθεια και ευτυχία...
Εκείνη είναι το φως στη ζωή μου..
Η ελπίδα μου για το αύριο...

Η επόμενη ανατολή θα με βρει
να κοιτάζω τα χρώματα...
Και να σκέφτομαι...αν δεν είχα εσένα στη ζωή μου..
..θα ήμουν απλά μια σκιά
που θα χανόταν στα σοκάκια της ερημιάς..'
Πέμπτη, 29 Μαΐου 2008
'Dalak.. για σενα...'
Ένας φίλος σήμερα έχει τα γενέθλια του.
Κλείνει τα 23 του χρόνια!

Του εύχομαι και από την προσωπική μου σελίδα,
να είναι υγιής, (νους και σώματι),
να είναι πάντα ευτυχισμένος,
και τα όνειρα του,
να πραγματοποιηθούν
στο μέγιστο βαθμό!

Να σε χαιρόμαστε
φίλε μου.

Με αγάπη
Ounkas

Δευτέρα, 02 Ιουνίου 2008
'Iσως..'
Ίσως και εγώ να' μαι ένα τίποτα,
μάχομαι, μα πουθενά δεν βγάζει,
τα όνειρα μικρά κι ανείπωτα,
στα μάτια, ένα δάκρυ στάζει.

Ίσως η θλίψη να μ΄ αγκάλιασε,
καμιά φορά, πολύ λυπάμαι,
τίποτα όμως δεν με άλλαξε,
και τίποτε άλλο δεν φοβάμαι.

Μα το σκοτάδι της ζωής στη Γη
αυτό με κάνει λίγο και τρομάζω
βλέπω το φως της χαραυγής
και σαν σκιά ...βουλιάζω.

Πώς 'σ΄ αγαπώ' να πω στα πλήθη,
πώς να ακούσουν τη φωνή,
στα μάτια τους αυτή η λήθη,
στα αυτιά μου απαίσια, ιαχή.

Το λάθος δεν το βλέπουμε ποτέ μας,
το ψέμα έγινε συνήθεια,
'είσαι γυμνός , αδύναμε εαυτέ μας,
μένει νεκρή, στο πλάι σου, η αλήθεια'

Ounkas
2008

Τρίτη, 03 Ιουνίου 2008

'To τελευταίο 'σ΄ αγαπώ..'

'..Κι ύστερα πήρες ένα ανθό,
τον κράτησες εμπρός μου,
κι είπες 'το ρόδο το μικρό,
σε σένα δίνω φως μου...

..θα' θελα πάντα να έμενε,
με τη δροσιά, το χρώμα,
και τη χαρά να έδινε,
ένα αιώνα ακόμα...

..όμως ζητώ μάλλον πολλά,
για αυτό θα στο χαρίσω,
απώθησε το πιο ψηλά,
απ' όλα που θ' αφήσω..

..κι όταν το ρόδο μαραθεί,
βάλ' το μες το βιβλίο,
ας το εκεί να ξεραθεί,
χωρίς να πεις 'αντίο'...

..όποτε εσύ θα το κοιτάς,
να ξέρεις άγγελε μου,
πόσο πολύ σ' αγάπησα,
δεν ξέχασα ποτέ μου'.

Δυό δάκρυα κυλήσανε,
κι έφτασαν στην ψυχή μου,
σαν μια γραμμή ν΄ αφήσανε,
που κουβαλώ μαζί μου.

Δέκα χρόνια περάσανε,
και μέσα στις σελίδες,
τα φύλλα του γεράσανε,
μα μείναν οι ελπίδες.

Έτσι λοιπόν, όταν κοιτώ,
το άνθος και θυμάμαι,
το τελευταίο 'σ΄ αγαπώ',
ακούω και κοιμάμαι...'

Ounkas
03-06-2008

Πέμπτη, 05 Ιουνίου

'Xρόνια πολλά!!...'
Σήμερα θα χουμε γιορτή εδώ στη γειτονιά μας
Γιορτάζει η ανάληψη η όμορφη εκκλησιά μας
Κι οι γύρω δρόμοι ντύθηκαν με κόσμο και με χρώμα
Το πανηγύρι άρχισε μα εγω …εδώ ειμαι ακόμα

Γιατί εκτος απ τη γιορτή, έχουμε κάτι άλλο
Κάτι που είναι και αυτό, πολύ πολύ μεγάλο
Σήμερα εχει γενέθλια ο λατρευτός μου αντρούλης
Θα σβήσει τα κεράκια του κι ας μην είναι μικρούλης

Θέλω λοιπόν να του ευχηθώ, μέσα από την καρδιά μου
Να τον προσέχεις πάντοτε, όμορφη Παναγιά μου.
Να ναι γερός και δυνατός, το γέλιο μην του λείψει,
Μακριά του πάντα να κρατάς, το πόνο και τη θλίψη

Όσα μαζί περάσαμε, μέσα στο νου γυρνάνε
Δύσκολα, απροσπέλαστα, που λες πως δεν περνάνε
Εμείς μαζί παλέψαμε με πείσμα και αγάπη
Κερδίσαμε τον πόλεμο, κι ας χάσαμε μια μάχη.

Χρόνια πολλά σου εύχομαι για τα γενέθλια σου
Να μείνεις πάντα αληθινός, πιστός στα όνειρα σου,
Είσαι αγάπη , ελπίδα, φως, στο γκρίζο αυτού του κόσμου
Στην καταιγίδα είσαι εσύ, γαλάζιος ουρανός μου

Όσο θελήσει ο θεός, δίπλα σου θε ‘να μείνω
Την ευτυχία στην ψυχή πάντοτε να σου δίνω
Πάμε λοιπόν να σβήσουμε στην τούρτα τα κεράκια
Να ζήσεις να σου ευχηθώ, με δυό γλυκά φιλάκια.

Ounkas
2008

'Σε περιμένω...'

Με θλίψη οι περαστικοί,
γυρνούν και με κοιτάνε,
είμαι πολλές μέρες εκεί,
κι όλοι με προσπερνάνε.

έρχομαι κάθε πρωινό,
και μένω ως τη δύση,
κοιτώ δεξιά και αριστερά,
μην κάτι έχεις αφήσει.

Ένα σημάδι να σε βρω,
μικρή μου αγαπημένη,
έφυγες τόσο βιαστικά,
και ήσουν λυπημένη.

Ξέρω ο κόσμος γύρω σου,
σ' ακούμπησε με μίσος,
θέλεις απ' όλους να χαθείς,
και απ τη ζωή σου, ίσως.

Γι αυτό και εγώ σε καρτερώ,
για να σου πω δυό λέξεις,
για σένα, είμαι εγώ εδω,
το πόνο μην διαλέξεις.

Μα εσύ δεν είσαι πουθενά,
κι εγώ μέρες σωπαίνω,
νιώθω πως πια είναι αργά,
κι όμως εσέ.. προσμένω...'

Ounkas
2008

'Όλα αλλάζουν...'

Κάποτε σπίτια χαμηλά, έχτιζαν οι άνθρωποι,
γιόρταζε μια γειτονιά, κι όλοι οι άλλοι τόποι,
μπορούσες να 'βρεις ουρανό, να δεις όλα τ' αστέρια,
και μυρωδιές γεμίζανε, παντού τα καλοκαίρια.

Οι άνθρωποι ήταν ταπεινοί, γεμάτοι ευτυχία,
τ' άσχημα ήταν λιγοστά, όπως κι η αδικία,
τις νύχτες έφεγγε λαμπρό, το μακρινό φεγγάρι,
και η νιά στην πόρτα έστεκε, να' ρθει το παλικάρι.

Αγνές ψυχές εβάδιζαν, μες τα μικρά σοκάκια,
κι έτρεχαν μέσα στα στενά, χαρούμενα παιδάκια,
μαζεύονταν οι γείτονες, όλοι τους και γλεντούσαν,
χόρευαν και διασκέδαζαν, τι όμορφα περνούσαν!!!

Αυτά εγώ δεν τα' ζησα, τα χρόνια τα ωραία,
εγω μεγάλωσα γοργά, ψάχνοντας την παρέα,
χαθήκαμε πολύ νωρίς, δυό-τρεις έχουμε μείνει,
και απ' τη καρδιά μας έφυγε, γρήγορα η γαλήνη.

Σταγόνα στον ωκεανό, έγινε η χαρά μας,
μια στιγμή γελάμε εμείς, με τα φτωχά όνειρά μας,
μια τόση δα, μικρή στιγμή, που μέσα στους αιώνες,
μοιάζει με στάλα από βροχή, σε πολλαπλούς χειμώνες.'

Ounkas
2008

΄Εξήγησε μου γιατί,
μου μιλάς και μετά χάνεσαι?
Η καρδιά μου θέλει να πιστέψει,
μα η λογική μου λέει, όχι!

Νιώθω να με κοιτάς,
ακούς κάθε λέξη μου,
προσπαθείς να με διαβάσεις,
μα...δεν σ΄ αφήνω...

Μια παρουσία θες να ΄σαι,
να με ακολουθίες,
μα εγώ..είμαι..
πάντα ένα βήμα μπροστά σου.

Μου γελάς, κι έπειτα κρύβεσαι
πίσω από τις σκιές,
για σένα λένε είμαι εδω,
μα..εγώ..δεν σε βλέπω

Ounkas
2008

'Θαλασσαετός'

Πέτα ψηλά όπως πάντα σου αρέσει,
μα μη λησμονείς, τους άλλους στη Γη,
κάπου θ' αράξεις, ο ήλιος σαν πέσει,
μα εκεί, δεν θα σε 'βρει, η επόμενη αυγή.

Ποτέ σου μην νιώσεις πως έκανες λάθος,
μα ακόμα κι αν γίνει, μάθε απ΄ αυτό,
στη μέση της θάλασσας, υπάρχει ένας βράχος,
πάνω του στέκεις, κι εγώ σε κοιτώ.

Υπάρχουν φορές που μοιάζεις με αέρα,
κανείς δεν μπορεί, να σ΄ αγγίξει, γλιστράς,
λες κι είσαι εσύ, ένα βήμα πιο πέρα,
βλέπεις τους άλλους, και ίσως γελάς.

Μα υπάρχουν στιγμές, που αφήνεσαι λίγο,
η αλήθεια προβάλει δειλά, σαν το φως,
μοιάζει να λες 'θέλω απ' όλα να φύγω',
μα μένεις εδω, σαν φίλος πιστός.

Ποτέ μου δεν ξέρω, τι να πιστέψω,
αυτό που τα μάτια μας βλέπουν σωστό,
η μήπως ν΄ ακούσω τον ήχο ψυχή μου,
που κράζει πως είσαι πολύ μοναχός?'

Ounkas
21-6-2008

Σάββατο, 21 Ιουνίου 2008
'Έτσι να ζεις..όπως το θες..'

Ζήσε με αυτά που πιστεύεις πως θέλεις,
μάθε να λες σ΄ αγαπώ κι όπου βγει,
ίσως να ήρθε ο καιρός, μα δεν ξέρεις,
αν ήρθε να μείνει αύτη η αλλαγή

Η δύναμη πάντα δεν φέρνει ευτυχία,
ποτέ να μην νιώσεις κανένα κενό,
σ΄αυτή τη ζωή, όλα μοιάζουν λαχεία,
αρκεί να μην ψάχνεις, το πρώτο λαχνό.

Μην ψάξεις το ένα, εκείνο το 'κάτι',
που όλοι γυρεύουν να βρουν στην ζωή,
εκείνη το ξέρει πως είναι φευγάτη,
πίσω της τρέξε, σαν να 'σαι πνοή.

Ξεκίνα, μα μην λες, για πάντα θα μείνεις,
οι λέξεις μικρές και αστείες ηχούνε,
πάντα ότι έχει η ψυχή σου να δινεις,
ζουν περισσότερο οι καρδιές που γελούν...΄

Ounkas
21-6-2008

Αγαπώ τις σκιές,
μα εσύ με τρομάζεις,
ζεις συνέχεια στο χτες,
μα μονίμως αλλάζεις.

Τόσες νύχτες γυρνάς,
με παρέα ένα αστέρι,
το πρωί με ξυπνάς,
με ένα χάδι στο χέρι.

Αγαπώ την σιωπή,
μα εσύ την ματώνεις,
μπαίνεις σαν αστραπή,
τη ψυχή μου πληγώνεις.

Και οι μέρες κυλούν,
σαν ποτάμι που ρέει,
οι σκιές δεν μιλούν,
μα η δική σου όλο κλαίει.

Δεν σε θέλω εδω...
η κραυγή σου με πνίγει...
δεν αντέχω να δω,
τη ψυχή μου..σκουπίδι..

Ounkas
2006

Είμαι εδω, χωρίς να λέω ούτε λέξη,
με μια αγκαλιά, που όλους τους χωρά,
στάλες αγάπης, η καρδιά μου έχει πλέξει,
με την αλήθεια, που η ψυχή μου λαχταρά.

Η μελωδία και εγώ, είμαστε ένα,
μαζί της στίχοι, που μοιάζουν ζωντανοί,
σε κάθε γράμμα τους, όνειρα κρυμμένα,
σε κάθε ποίημα, η ελπίδα φωτεινή.

Φάνηκαν αρκετές, μόνο δυό μέρες,
να φέρουν δάκρυα, μες την φτωχή καρδιά,
δυό λόγια είπες, μα έμοιαζαν με σφαίρες,
όλα τα γκρέμισαν ,μέσα σε μια βραδιά.

Αναρωτήθηκα, τί άραγε να θέλεις,
γιατί τόσο καιρό, δεν μου μιλάς,
είμαι εδω, πολύ καλά το ξέρεις,
μα εχθρικά, την πλάτη, μου χτυπάς.

Πέρασαν μήνες, πάλι φάνηκες μπροστά μου,
με ένα μήνυμα, ακόμα πιο σκληρό,
κι όμως μίσος, δεν θα βρεις μες τη καρδιά μου,
μόνο αγάπη, με αυτήν τα πάντα, εγω νικώ.

Ο φόβος χάθηκε, μια λύπη έχει μείνει,
κι ενω απαντήσεις, άρχισα να ζητώ,
ένα μυστήριο, που τα ΄γιατί΄ δεν λύνει,
μια ΄ΣΥΓΝΩΜΗ΄, που μονίμως πια κοιτώ.

Λες πως δεν ήξερες, μα δεν καταλαβαίνω,
χίλιες ΄ΣΥΓΝΩΜΕΣ΄, γέμισε η σιωπή,
θα τις δεχτώ κι άλλο δεν επιμένω,
θα πω, πως ήσουνα, στη μπόρα, μια αστραπή.'

Ounkas
8-2008